hoi iedereen! dit is wss mijn laatste blog vanuit burkina. ik neem vanavond de vlieger en zou morgen (maandag) moeten landen om half 8 's avonds. ik heb in mijn blog enkele keren vermeld dat ik met Ine in het gezin zat, nu Ine heeft in een weeshuis gewerkt en ik vond haar ervaring ook wel de moeite om met jullie te delen. dit is dus een verslagje van wat zij 3 maand gedaan en gezien heeft in het weesthuis :
INLEIDING
Graag start ik met de opmerking dat het komende
verhaal erg persoonlijk is en bovendien bekeken vanuit een europees
referentiekader terwijl het verhaal zich afspeelt in een afrikaans
kader. Ik heb getracht om zoveel mogelijk van mijn uitspraken ook te
staven met enkele voorbeelden.
STRUCTUUR
Hotel
Maternel is een weeshuis dat deel uitmaakt van Action Social. Zij
worden gefinanceerd door de burkinabese overheid en een deel gesponsord
door Italïe. De voertaal in het weeshuis is Frans. Ze bestaan bijna
drie jaar en zijn gevestigd in een nieuw gebouw. De accommodatie en
voorzieningen zijn behoorlijk goed en vergelijkbaar met onze norm: er
is een speeltuin, afdak, verschillende lokalen, naaimachines, kleding,
enz. Er zijn vier groepen: de baby's (0-1j), peuters (1-3j),
kinderen(3-16j) en zwangere of net bevallen tienermeisjes. De laatste
groep werkt in een atelier aan textiel.
PERSONEEL
In
Hotel Maternel zijn er personeelsleden van alle soorten en maten. Ik
mag absoluut niet idereen over dezelfde kam scheren, maar er zijn toch
wel eeen aantal werknemers die naar mijn aanziens een aantal waarden in
een waardenpatroon ontbreken zoals eerlijkheid, rechtvaardigheid,
oprechtheid en stiptheid. Het eerste voorbeeld gaat over één van de verzorgsters bij die baby's die 5000 cfa (ong 8 euro) uit mijn rugzak 'genomen' heeft. Het
tweede voorbeeld gaat over een stagiair, meneer x. Ik heb geen idee in
kader van welke opleiding hij daar is, maar hij is op zijn minst een
bizarre verschijning te noemen. Hij komt meestal zeer langzaam (en te
laat) opdagen om dan een kind te bevelen om een stoel voor hem te halen
en als het even kan ook een twijg om de kinderen mee te slaan. Zeker de
eerste weken deed de man niet anders dan zitten, slaan en dreigen met
slaan. Op een dag zag ik hem in de aanwezigheid van de kinderen enkele
borreltjes alcohol drinken. Wanneer we dit bij de anderen verzorgende
navroegen, bleek het een medicament tegen astma te zijn?!? Onze
aanwezigheid en opvoedingsmethoden bleken wel effect te hebben, want na
enkele weken sloeg hij al iets minder en ondernam hij al wel eens een
activiteit. Het derde voorbeeld is mevrouw A. Op het eerste zicht
een enthousiaste jongedame die leuk omgaat met de kinderen, maar
spijtig genoeg moet ik in dit geval zeggen dat schijn bedriegt. Als ze
in een slechte bui is slaat ze de kinderen met de vlakke hand, een
binnenband van een fiets, een stok, enz. Ofwel knijpt ze superhard in
de oren van de kindjes. Naar mijn inziens is de straf nooit evenredig
aan wat de kinderen gedaan hebben. Als een kind niet wil mee klappen
omdat het zich niet lekker voelt moet je het toch niet slaan? Of als
een kind het bord afveegt met speeksel omdat er geen water is, verdiend
het toch geen straf? Het laatste voorbeeld gaan over meneer Z. Hij
moet alle dagen aanwezig zijn voor de animatie van de kinderen, maar
hij komt slechts enkele uren wanneer het hem uitkomt. Hij speelt een
spel en nadien zet hij ze voor de tv. De meest voorgestelde activiteit
in het weeshuis. Niet echt educatief te noemen, want ze kijken meestal
naar een soort muziekzender. In het weeshuis zou er Frans moeten
gesproken worden, maar Z kent de kleur 'groen' en het dier 'zeehond'
niet eens in het Frans. In de korte tijd dat Z daar is, gebeurt het ook
nog dat hij even benzine voor zijn moto haalt, of een biertje gaat
drinken verder op. Tenslotte wil ik melden dat er ook echt heel
plichtsbewuste geëngageerde mensen werken, die steeds op tijd zijn en
veel liefde geven aan de kinderen.
KINDEREN
Het is bij
echt ieder kind (vooral vanaf een jaar) overduidelijk dat ze een gebrek
aan liefde hebben. Ze vechten om bij je te zitten, willen voortdurend
gepakt worden, vechten om materiaal (zoals stiften, papier, vuilnis!,
...), slaan mekaar, ... Dit is begrijpelijk als je weet dat de kinderen
niets van hun zelf hebben, ze zich vaak vervelen, weinig materiaal
aangeboden krijgen (speelgoed, tekenmateriaal), geslagen worden, ...
Daarbij komt ook nog dat het op zich heel kwetsbare kinderen
zijn met elk hun eigen vaak tragische voorgeschiedenis. Zo is er bij
mijn start een 11 jarig meisje binnengebracht dat nauwelijks bewoog
omwille van de pijn. Haar hele hoofd was ontstoken door slagen en
gebrek aan verzorging van de wonden. Normaal is dit zeker niet, want
ook in Burkina is mishandeling van een kind strafbaar. Na medicatie en
verzorging in het weeshuis kon ze gelukkig al wat spelen en lachen. Je
zag wel duidelijk dat het kind erg bazig en agressief was. Met tegenzin
is ze uiteindelijk naar huis terug gekeerd. Ik heb geen idee hoe ze
gaan controleren dat ze niet terug mishandeld zal worden, maar er
is mij wel gezegd dat als het nog eens gebeurd de persoon in kwestie
naar de gevangenis moet. Ik kan alleen maar hopen dat het goed wordt
opgevolgd. Enkele dagen geleden is er een meisje van enkele
dagen oud binnen gebracht (gebeurt veel!). Aan het station werd het
meisje door de moeder achtergelaten bij iemand onder de moto dat de
moeder naar het toilet moest en ze is niet meer teruggekeerd. Tot op
heden weet men niets over het meisje en hebben ze haar de naam
Alexandra gegeven. Het is een verlaten kind en dat betekend dat ze een
jaar lang in Hotel Maternel moet blijven vooraleer ze vrij kan komen
voor adoptie. Een laatste voorbeeld gaat over drie jarige Emma die
slachtoffer was van mensenhandel. Het kind was opweg naar Italïe om
daar verkocht te worden, maar haar begeleidster is op de luchthaven
onderschept. Het meisje was totaal getraumatiseerd en wou alleen maar
bij mannelijke begeleiders blijven. Ik blijf met het gevoel zitten
dat de kinderen zo kwetsbaar zijn, dat enkele goede personeelsleden
en een mooi gebouw echt tekortschieten om de kinderen goed op te
vangen.
VERWONDERING
In Hotel Maternel bevond ik mij in een wereld voor kinderen en ik heb mij dan ook dikwijls verwonderd als een kind. Zoals
die keer dat ik met 7 baby's, 2 andere verzorgenden, de
verpleegkundige en de chauffeur in één wagen naar het ziekenhuis ben
gegaan. Elke verzorgende (ook ik dus) had minstens twee baby's in de
hand. Een hele belevenis dus! Op een dag had een baby mijn broek
bevuild en wou ik die even wassen. Geen probleem: ik kon gerust even
met enkel mijn veel te grote uniform verder. Tot op eens iemand sprak
over de televisie en enkele minuten later stond er een hele cameraploeg
voor mijn neus!! Ik heb het gelukkig niet op tv zien verschijnen!!! Deze
week kwam ik op een dag het weeshuis binnen en echt elk kind was
kaalgeschoren inclusief de meisjes! Ik vond het zo spijtig, want het
leken wel allemaal kinderen uit een concentratiekamp. Ze hadden het
gedaan voor de warmte!? Al ben ik toch niet helemaal mee met die
gedachtengang, want het is nu veel minder warm als twee weken geleden.
TEGENSTRIJDIGE GEVOELENS Af
en toe heb ik mij in Hotel Maternel echt een indringer
gevoeld. Bijvoorbeeld als ze in het moore over de 'nassara' spreken.
Ook wanneer we iets ondernamen konden ze soms echt moeilijk doen: We
wilden eens een fruitsalade maken van banaan en meloen en ze waren echt
lastig dat we de schil niet gewassen hadden!!! Ik snap niet goed waarom
ik een banaan- en meloenschil moet wassen. Wanneer ik met de kinderen
wilde tekenen, had ik eerst de namen van de kinderen niet goed
geschreven en was dat een groot probleem. Vervolgens was mijn tekenplan
geen goed idee want ze hadden schrik dat de kinderen gingen de stiften
opeten, dan maakten ze te veel lawaai,...Voor een stuk begrijp ik de
terughoudendheid van mensen want we zien er anders uit, doen en
reageren anders, spreken niet hun taal, ... Anderszijds was het niet
altijd even leuk om negatieve reacties te krijgen. Natuurlijk
waren er ook positieve reacties. In het bijzonder van de kinderen, maar
ook van personeelsleden. Sommige riepen telkens als ze me zagen
enthousiast: IEN, CA VA?? Ik had ook de indruk dat er een aantal mensen
mijn omgang met de kinderen wel apprecieerden.
TOT SLOT
Een
aantal zaken blijven mij toch zeer onduidelijk. Ik begrijp bijvoorbeeld
niet waarom de directie niet op de hoogte is van het preciese aantal
kinderen? Waarom wordt er niets gedaan aan het slaan van de kinderen?
Waarom treden de leidinggevenden niet strenger op tegen afwezigheid van
personeelsleden? Waar gaan een aantal kinderen die te oud zijn voor
adoptie eigenlijk naar toe? Het spijtige is dat mijn Frans echt niet
voldoende sterk is dat ik niet wat meer research kan doen. Hopelijk
krijg ik in de komende maand toch nog de kans om wat antwoorden te
krijgen en het liefst van al zou ik een aantal personeelleden willen
ontslaan en de directie een opleiding 'leidinggeven' willen laten
volgen.
Ik ben nooit met de bedoeling gekomen om werkelijk
iets te veranderen in het weeshuis. Daar ben ik ook heel blij om,
anders had ik mij heel erg ontgoocheld gevoeld. Normaal kwam ik voor de
verzorging van de baby's, maar omdat het zo moeilijk liep bij de
grotere kinderen ben ik ook een tijdje daar gaan helpen. Echt
een schema volgen met de kinderen is ons niet gelukt. Maar toch kan ik
wel zeggen dat ik wel heel wat gedaan heb daar. We hebben heel wat
activiteiten gedaan: spelletjes gedaan, getekent, voorgelezen,
geknutseld, gezongen, cijfers en letters aangeleerd, ... We hebben
getoond aan zowel de kinderen als de andere verzorgenden dat je gedrag
kunt corrigeren op een andere manier dan slaan zoals een kind
afzonderen, praten, deals sluiten. Al moet ik zeggen dat het niet zo
gemakkelijk was en ik me dikwijls machteloos voelde als het niet
lukte. Maar ik heb wel echt gezien dat het slaan van de kinderen echt
is afgenomen. Tenslotte heb ik de kinderen super veel geknuffeld en
liefde gegeven waarvan ik duidelijk merkte dat dat van onschatbare
waarde was!
hey hey! ondertussen is ons gemoed al terug oké! zowel koen als ik kunnen de vlieger van 26 april pakken en we komen dus ma avond om 19.30 normaal gezien aan in brussel. we zitten dus sinds di avond in bobo, de 2e grootste stad van burkina. ik had al van andere vrijwiligers relatief negatieve comentaar gekregen van over die stad, maar al een geluk valt dat voor ons heel goed mee. een heel aangename stad, veel te beleven en iets frisser dan ouaga al een geluk. we gaan hier nog blijven tot zaterdag ochtend en dan de bus pakke naar ouaga om zéker te zijn dat we op tijd in de luchthaven kunnen zijn. vandaag nog iets heel grappig meegemaakt : ik had zin in een mango en het was even geleden dat ik nog een mango gekocht had dus wist ik de prijs niet meer. ik nam 2 grote mango's (toevallig uit een verschillend stapeltje) en vroeg hoeveel het koste. het antwoord was 200 per stuk (zij kon praktisch geen frans enkel de getallen blijkbaar). aangezien ik de dag ervoor een advocado voor 200 had gekocht ging ik er vanuit dat da wel een redelijke prijs is. (1 is 655 cfa) toen ik zei dat dat goed was pakte ze een zak en stak er de 2 hoopjes mango's in, in het totaal dus 11 mango's voor 400cfa! toch wel een aangename verrassing! Ine, zelfs de markt viel hier heel goed mee, niet te aanklampend! ik denk dat je toevallig pech gehad hebt ofwel zijn wij ondertussen getraind om de aanklampende mensen van ons af te schudden. ;-)
ja wadde, het is hier allemaal wat! Koen en ik zitten dus nog steeds in burkina faso... gisteren geraakte we de vlieger niet op owv samenloop van omstandigheden: -rookwolk -vergeten confirmeren van mijn vlucht -slechte informatiestroom in 'vertrekhal' van luchthaven -te grote vertrouwen van ons dat de vlucht wel te laat zou vertrekken maw: we mochten er niet meer op. vandaag naar air maroc geweest en mijn vlucht is automatisch verzet naar 26 april en koen zijn vlucht naar 28 april. we hebbe mijn vlucht al vastgezet en koen op wachtlijst gezet voor 26 april en morgen moeten we terug gaan om koen zijn vlucht vast te leggen. ik verwacht dat hij ni op de vlucht van 26 april mee op kan en gaan we dus ni samen kunnen vliegen. als het dat scenario effectief zou worden dan gaan we proberen om te wisselen. maw, koen 26 april en ik 28 april. koen moet namelijk in feite nu op stage zijn aan de kuleuven en ik moet toch pas beginne werke 3 mei. en ik ken hier nog wel wa volk waardoor ik die paar dagen toch nog 'zinvol' kan doorbrengen. (hierdoor ben ik ook verplicht mijn verjaardag in afrika te vieren) in tussentijd zitten we hier dus vast, dus hebbe we beslote om morgen middag naar bobo te vertrekken en die stad op het allergemakske te bezoeken. daar is het hopelijk ook iets frisser. ondertussen proberen we elkaar wat op te peppen ook want het is toch ni altijd gemakkelijk nu met al die onzekerheden... één ding heb ik hier ondetss wel geleerd : FLEXIBILITEIT! hopelijk tot snel!
