Ik kan jullie met veel fierheid vertellen dat ik vandaag mijn eerste bevalling zelf gedaan heb! het is een pracht van een meisje, rond en gezond! namelijk 3.6kg en 46cm groot!Het was ni zo eenvoudig aangezien de vrouw al bekaf was van in arbeid te zijn en in feite geen kracht meer had om te persen...na veel gevloek en gebrabbel in het mooré (de plaatselijke taal hier) zei ze plots in perfect frans: nassara, aidez moi pousser! dat was precies een beetje haar laatste wanhoop... na dat de vroedvrouw is beginnen helpen met duwen is alles uiteindelijk vlot gegaan! Ik ben écht content dat ik het heb kunnen doen want de laatste tijd zijn er vrij weinig bevallingen. blijkbaar werkt de familie planning dan toch wel.Het probleem was ook dat er op de materniteit alleen al 9 studenten staan die allemaal (zoals ik) staan te popellen om een bevalling te doen!
het voorbije weekend ben ik rustig in ouaga gebleven, ik was best moe door de warmte en had dus ni echt de energie om iets groots te ondernemen. Dus ben ik rustig gaan zwemmen de zaterdag en zondag namiddag ben ik naar huwelijksfeest geweest. Ik was uitgenodigd omdat de djembégroep waar ik les van krijg daar moest spelen.Het was een islamietisch huwelijk, dit wil dus zeggen dat er 2 feesten zijn. eentje bij de familie van de man (een vrij kort feest) en eentje bij de familie van de vrouw (dat kan duren tot in de late uurtjes).spijtig genoeg ben ik enkel naar het feest van de man kunnen gaan. maar het was kort en krachtig! 7 djembé spelers en een grote hoop dansers!écht chic om te zien hoe losbollig ze beginnen te dansen! je voelt écht de energie en de dynamiek van het feest. ik moest een beetje denken aan een roda in de capoeira, maar dan veel krachtiger.djibril (onze djembé prof) wou dat we kwamen kijken om het is mee te maken, maar in feite ook om mee te spelen, maar spijtig genoeg was er geen tijd meer voor ons. Maar niet getreurt, komend weekend zal ik genoeg djembé kunnen spelen! We gaan naar Leo (een stadje in het zuiden van burkina) waar een muziekfestival is waar wij met de groep gaan spelen! Tim en ik gaan dus mee als artiets naar daar! Ik kijk er écht super hard naar uit! het gaat denk ik wel speciaal worden aangezien ze al speciale traditionele kleren gemaakt hebben voor ons allemaal!
het begint hier stillekesaan heel warm te worden...ik merk het aan veel verschillende zaken.de eerste 2 weken werd ik 's nachts wakker van de kou en moest ik een extra t-shirt met lange mouwen aandoen en een dekentje over me trekken, daarna was dat dekentje en de t-shirt niet meer nodig en kroop ik gewoon om 3u 's nachts in mijn lakenzak. sinds enkele weken kruip ik al niet meer in mijn lakenzak en sinds vorige donderdag lig ik 's nachts nat in het zweet en moet de ventilator op zijn maximum staan.het enige dat werkt is mijn t-shirtje nat maken net voor ik ga slapen. Ik heb net nog is gekeken op het internet en de minimumtemperaturen 's nachts zijn dan ook gestegen tot 22°C en de maximum temp is sinds vrijdag de kaap van 40° gepasseert. zelfs de burkinabés zeggen dat het nu heel warm is, zéker voor de tijd van het jaar. normaal zouden deze temperaturen er pas midden maart mogen zijn.Ik hoop alvast dat het niet meer heel veel stijgt, want anders ga ik het écht moeilijk hebben. Ik heb het nu al vrij moeilijk met de warmte. zéker fietsen in het zand is héél zwaar nu! Ik merk nu ook dat sinds kort er 's middags héél weinig volk op het straat is, dit terwijl er in het begin van mijn verblijf hier héél de dag door veel activiteit was.jaja, soms mis ik de koude van belgie wel een beetje! ik had niet verwacht dat ik dat zou kunnen missen, maar blijkbaar dus wel...oh, nu een sneeuwbal op mijn hoofd leggen , zou heerlijk zijn!
Vorig weekend zijn we (groep van 6 volontairs) naar het noorden van het land geweest met een 4x4. Het was een heel zwaar maar wel een mooi weekend.we hebben in een hutje in de woestijn geslapen (daar was het wel lekker fris), 's avonds héél veel sterren gezien! we hebben dat weekend dan ook zo gepland dat het nieuwe maan was waardoor we écht héél veel konden zien! spijtig genoeg ken ik niet al te veel van sterrenbeelden, maar ondanks dat was het zeker de moeite waart. zaterdag zijn de andere van onze groep ook nog een kamelentocht gaan doen, maar spijtig genoeg voelde ik me daar niet goed genoeg voor. ik ben zaterdag middag even héél ziek geweest.mijn maag-darm stelsel heeft blijkbaar op iets heel heftig geprotesteerd. Maar na dat het er 's middags allemaal uit was en na de nodige medicatie waaronder ORS (ja, zusje, nu moest ik je tip écht wel opvolgen), is het wel beter gegaan.Maar ik voelde me zo leeg (ook niet kunnen eten) dat ik toch maar rustig op de camping ben gebleven terwijl de andere de tocht gingen maken.Zondag zijn we dan langs Bani geweest. een klein stadjes dat eigenlijk enkel en alleen bestaat omdat er een soort moslim-profeet daar 1 grote moskee gebouwd heeft en er 7 kleine moskeen rond gebouwd. de 7 kleine moskeen zijn niet naar mekka gericht, maar naar die grote moskee, wat het stadje dus speciaal maakte. Het was wel prachtig om het te zien, een echte tradiotionele bouwstijl van leem. heel mooi, maar tegelijkertijd ook wel heel broos. de minaret is bv vorig jaar in september ingestort onder de grote overstromingen van toen.elk jaar moeten ze het dus terug oplappen na het regenseizoen.dit wordt gedaan door de kinderen en volwassenen van het stadje die dat vrijwillig doen.
Ik hoorde dat er in belgie een treinramp gebeurd is in Halle-Brussel?? toch geen doden/gekwetsten die ik persoonlijk ken hoop ik? Als het wel het geval is, mail het me é.want ik hoorde dat de trein vanuit Leuven kwam?
Voor mij is het vrij moeilijk om foto's op het net te zetten omdat mijn foto's te groot zijn, maar op deze site : http://timtuerlings.waarbenjij.nu/?page=pictures&intTravelId=212649 kan je foto 's zien van Tim, een nederlander die hier ook werkt en waarmee ik de djembélessen volg en die ook op de uitstappen aanwezig is. dus dat geeft wel een goed beeld van wat ik hier zie en doe. ik zal binnen paar weken nog is proberen er extra foto's op te zetten.
deze week ben ik begonnen op de materniteit (bevallingskwartier). jaja, het moment is dus aangebroken dat Saartje stap voor stap een vroedvrouw wordt. Wanneer ik in Belgie vetrok had ik écht schrik dat ik een bevalling zou moeten doen en nu kijk ik er naar uit dat ik zelf een bevalling mag doen. wat een maand afrika toch met ne mens kan doen é. Ik heb dus deze week héél veel gezien. in het totaal 4 bevallingen live gezien! toch wel heftig! wat me vooral opviel was hoe vuil een bevalling is! bijna alle lichaamssappen die je kunt inbeelden komen er aan te pas. al een geluk heb ik 4 dozen handschoenen mee en een doos maskers en doe ik nu mijn bril aan en mijn volledige stagepak van tijdens mijn opleiding. Ik heb nog nooit een bevalling in Belgie meegemaakt, maar ik denk niet dat de belgische vrouwen zo fel krijsen en in de lucht stampen van de pijn... op zo een moment geven ze denk ik een epidurale. hier bestaat dat dus niet. Tot nu toe zijn de bevallingen die ik gezien heb goed verlopen, het kindje is er relatief vlot uitgeraakt en de mama maakte het ook best goed. wel één kindje gezien met een 6e vinger, zo'n stompje aan de kant van de pink. ik veronderstel dat dat in europa wordt geopereerd of toch deskundig wordt verwijderd, maar hier binden ze er een koortje rond zodat het stillaan afsterft. over één kindje was ik efkes heel ongerust, het piepte zo fel, precies een astma-aanval. ik vroeg wat ze gingen doen met het kind en ze zeiden dat het wel oké komt en enkel een beetje fluimen aspireren uit het mondje. ik heb het kind erna niet meer gezien, maar ik hoop écht dat het ok is. Wat me wel enorm chockeerde is dat ze hier alles behalve steriel werken! een blaassonde wordt hier herbruikt (er is te weinig geld voor elke keer een nieuwe sonde te nemen) nadat het gewoon wordt gewassen met javel en op een stofig tafeltje wordt gelegd op een 'propere' doek. je kunt zo het stof op de sonde zien liggen.(hier is er altijd en overal veel stof, bv op de pc waar ik nu aan zit ligt er ook een dikke laag stof).dan neemt de vroudvrouw de sonde met niet steriele handschoenen is goed vast en steekt ze het erin zonder enige ontsmetting! een infuus wordt hier ook af en toe geplaatst, maar ook weer op zo'n manier dat als ik het gedaan zou hebben op mijn examen in het 2e jaar, dat ik er nooit of nooit zou doorgeraken. Ik heb dus eindelijk vanalles gezien waaraan ik kan proberen iets aan te doen.ik ga volgende week met de broer van mijn tantie (ook een vroedman) naar verschillende gezondheidscentra kijken en ook naar een goed ziekenhuisje om te zien hoe dat zun het doen. op die manier kan ik dan ideen opdoen om de kwaliteit van de zorgen toch iets naar boven te kunnen krijgen! ze staan er allensinds toch voor open heb ik de indruk! ik ben benieuwd! ik ga allensinds zeker een maand op de materniteit blijven zodat ik goed ingewerkt geraakt. de vroedvrouwen vinden het leuk dat ik veel wil leren, maar dat ik tegelijkertijd hen ook iets kan leren.zo heb ik hen bv vandaag uitgelegd hoe je op een eenvoudige manier een garot aanlegt.
Ik weet niet meer of ik het al verteld heb of niet, maar het verkeer hier is ook een allinea tekst waart: Ik fiets elke dag naar het werk ongeveer een half uurtje. eerst een stuk grote baan (=geasfalteerde weg), dan een stuk door een wijk en dan een stuk op een andere grote baan. Nu, ik doe dit al een maand bijna, en nog steeds is het elke keer opnieuw een avontuur. wat je hier soms kunt zien, hou je niet voor mogelijk. bv: een brommer met 6 schapen (die meer op westerse geiten lijken) tussen de benen van de bestuurder, een fietser met achterop een hele hoop potten, tot twee meter hoog gestapeld, een vrachtwagen die dubbel zo hoog gestapeld is, dan dat hij zelf hoog is, een kudde koeien die over de grote baan moet oversteken zodat het verkeer voor 5 minuten stilstaat, 2 brommers die op de grond liggen en de 2 bestuuders die gekwetst zijn die elkaar een hand geven, nummers uitwisselen en verder rijden, kinderen die bijna hysterisch worden als ze een blanke zien en als een gek nassara beginnen te krijsen tot we stoppen en hen een handje geven zodat ze verlegen al giechelend weglopen, families die volgens ons onder een reclamebord wonen op het straat en die elke ochtend enthousiast wuiven,een kar met daarop een geit (auto geit:2pk)die door een man werd voortgetrokken ...ik kan blijven opsommen denk ik. Wat vaststaat is, dat het verkeer hier echt anders is dan in belgie! hier rijden brommers, fietsers, auto's, vrachtwagens, ezel+kar, man+kar, schapen, koeien, kippen, ...allemaal door elkaar. fietsen is hier dan ook écht gevaarlijk! soms ben ik echt een beetje bang in het verkeer hier, maar ik heb niet echt een andere keuze. ik let wel super hard op! op de niet-geasfalteerde banen moet ik slalommen tussen de hopen afval (al dan niet aan het opbranden), de plassen afvalwater van de gezinnen, de kindjes, de dieren, de stenen en de putten. men kan dus begrijpen dat 's nachts door zo'n baan rijden niet echt een pretje is. ik vermijd het dan ook zo veel mogelijk. nog één beeld dat ik jullie wil meegeven: in de wijk waar ik elke dag doorij staat een school. naast die school ligt een afvalhoop van 2m hoog en 5m lang en 2m breed. Die afvalhoop dient voor afval op te smijten, als voederbak voor de ezel die daar in de buurt woont en voor enkele families kippen, dit is ondertussen ook een plasplaats voor de mannen en een zoekplaats naar eten voor bedelaars. nu staat er voor die enorme hoop een bordje met een teken van opgelet, spelende kinderen. hoe meer ik er voorbij rij, hoe schrijnender ik die plaats vind! écht erg, ik wil er is een foto van nemen, maar durf niet zo goed...
hey hey ! Ik ga vandaag wat schrijven over het spirituele leven hier. We komen er zo veel mee in contact, maar heb er nog nooit over geschreven dus ik dacht dat het wel is tijd wordt. Ik kom op dit thema omdat we gisteren het nationaal muzeum bezocht hebben. Dit is trouwens niet meer dan één zaal met 30 maskers is. De hoofdingang mochten we niet gebruiken omdat het de giftshop die normaal de entree is,dicht was. we moesten dus via een gat in de omheining aan de zijkant naar binnen gaan. het gaf me een zeer verlaten indruk Nu de maskers: De maskers zijn heilige totums die ze gebruiken in de wereld van het animisme.Zo zijn er maskers voor allerhande doeleinden zoals: het vragen van vruchtbaarheid voor de vrouw, het vragen van regen, vragen dat de dode naar de hemel gaat, vragen dat een pasgeborene gezond blijft, bescherming, kracht voor een oorlog te winnen enzovoort... als je bv zwanger wilt worden, dan moet je naar de 'tovernaar' gaan (die naam heb ik verzonnen, weet niet meer welk woord ze hier gebruiken), moet je je probleem voorleggen, betaal je geld en dan gaat de tovernaar een dier doden en met het bloed van dat dier wordt er dan een ritueel gehouden wanneer de tovernaar het masker draagt. Zun geloven dus écht dat dat helpt. Ik vroeg hoeveel % daar écht in gelooft en hij zei dat 30% van de bevolking puur animist was, maar dat er ook nog véél mensen zijn die in feite christen of moslim zijn, maar ook bij de speciale gelegenheden zoals een geboorte van een kind, een zware ziekte, een huwelijk, de dood,... toch naar de dorpen gaan voor de rituelen uit te voeren. Dus naar zijn schatting zou ongeveer de helft van de bevolking daarin geloven.Zoals ik in één van mijn eerste blogs geschreven heb, heb ik idd toen ook iemand tegen gekomen die me vertelde dat hij ook naar de dorpen gaat als hij écht zwaar ziek is om daar via toverdrankjes te kunnen genezen. Ik vind het echt een beangstigend idee dat er zoveel mensen daar nog in geloven. langs de andere kant begrijp ik wel dat als je geen geld hebt en je de wanhoop nabij bent dat je naar zulke tradities terug grijpt. Toen ik thuis aan tonton vroeg of er in zijn familie nog animisten waren zei hij dat hij niemand kent (animisme is uiteraard héél familiegebonden), maar dat dat écht niet goed was. daar je door bloed te offeren eigenlijk satan aanroept en dat er zo demonen in je kunt kruipen die je héél ziek, agressief en door en door slecht maken. Tonton is bezig met de opleiding voor een protestantse priester, dus hij is écht éxtreem gelovig. Alles, maar dan ook alles verklaard hij door God. bv waarom Ammerika zo'n machtige staat is: elke ochtend zeggen ze : God bless America. dus, ze vragen elke dag aan God om hen bij te staan en zijn heel gelovig, dus daarom is er geen plaats in hun lichamen voor demonen, dus vandaar dat het zo goed gaat. ander vb: waarom Israël zo sterk is en kan overleven tussen al de moslimlanden: Israël is hét uitverkorene land van God en zun zijn extreem gelovig en als ze vechten doen ze dat om hun geloof te beschermen. over de onderdrukking van palestina wou hij niet echt praten want Israel is voor hem echt een heilige plaats. Al de psychiatrische ziektes zijn volgens hem ook demonen die in het lichaam van de patient zitten. en daarom zijn er zoveel zelfmoorden in europa. een post-traumatisch syndroom verklaart hij doordat de patient door zijn trauma heel zwak is,waardoor de demonen in hem kunnen en hem ziekelijk maken. Uiteraard is dan de genezing een gebed waardoor de demonen uit het lichaam komen.Nu hij had al eerder verteld over die (wij noemen het) duiveluitdrijving en het gaat als volgt. Je moet een hand bovenop het hoofd leggen van de 'zieke' en dan een soort gebed over het vuur, de demonen en over dat die uit het lichaam moeten. dan zou de zieke een vuur voelen in zijn lichaam en dat wilt zeggen dat de demonen(onzichtbare slang) aan het opbranden zijn en dat doet enorm veel pijn zodat de zieke begint te krijsen totdat het vuur uitgedoofd is.nu natuurlijk geloofden wij daar geen snars van, Maar gisteren ochtend werden we plots wakker van een gekrijs dat door merg en been ging. we hoorden tonton roepen over le feu (het vuur) en continu sorti (verlaat). hij riep echt super hard en we hoorden richard (ons broertje) écht verschrikkelijk krijsen en wenen. wat tonton nu juist gedaan heeft, is het enkel een handoplegging of een afranseling dat weten we niet, maar we waren heel hard gechockeerd. Wanneer ik opstond zag ik richard naast tonton in de zetel zitten en was tonton nog aan het bidden en richard moest hem nazeggen... écht waar, ik dacht dat ik in een soort secte beland was. écht super vreemd. 's avonds heeft tonton ook verteld dat hij gebeden heeft voor richard en dat het énkel een handoplegging was voor de demonen eruit te krijgen.
Amai, precies een lang thema geworden, ik wou eigenlijk nog veel meer schrijven, maar ik bijna naar huis voor middageten.
Ik wil enkel nog dit kort vertellen: we zijn gisteren op stap geweest met djammie, ons buurmeisje van 25 jaar en haar broer en wat vrienden van haar. écht héél fijn geweest. wel grappig om te zien dat ze 's nachts allemaal westerse kleren zoals een jeans aanhebben terwijl ze overdag in traditionele kleurrijke kleren rondlopen die ik persoonlijk veel mooier vind. Het was ook écht fijn om te zien hoe ze hun verantwoordeijkheid opnamen. ik denk dat ze van tantie de opdracht gekregen hebben om goed op ons te letten of ze doen dat spontaan. want om het uur vroegen ze me of ik mijn gsm en mijn geld nog had, als ik naar het wc ging ging ze me achterna om daar op me te wachten. in het terugrijden werden we ook ge-escorteerd door de neef van djammie (een mega brede buitenwipper) om zeker te zijn dat alles veilig verloopt. écht héél lief van hen.
hey iedereen! ik heb net wat foto's op de blog gezet. ik wou er nog enkele van de djembé-lessen opzetten, maar die zijn per ongeluk nog niet verkleind, dus ging het niet. volgende keer dus.de djembé-lessen zijn echt super fijn en professioneel! ik leer écht veel bij omdat ik nu elke maandag en vrijdag djembéles heb.
zoals je kunt zien staan al de foto's door elkaar, maar dat maakt ni veel uit, zolang ze erop staan, is het goed voor me. we zijn in de eerste week zoals eerder gezegd naar de heilige kaaimannen geweest, ik wou met deze foto even duidelijk maken dat ik ze écht heb aangeraakt. geen paniek, het was een krokodil van meer dan 100 jaar oud en zo tam als het maar tam kan zijn. de foto met de kindjes is in een wijk in ouaga getrokken in een schooltje dat we zijn gaan bezoeken. ik had me er op een drempeltje gezet om wat met de kindjes te praten, maar was zo dom geweest mijn fototoestel in mijn hand te houden. binnnen een mum van tijd was ik omsingeld door al die kindjes en wilden ze dat ik een foto trok van hen, ze stonden zo hevig dat ik op een bepaald moment bijna in de ruimte achter het drempeltje (een soort keuken) viel. écht hillarisch. al de foto's van huisjes zijn in wijken van oauga getrokken. ik woon dus ook in zo'n wijk, maar wij hebben wel een stenen huis. de marktjes die je daar ziet is in kaya getrokken in het noorden, maar in ouaga is het wel gelijkaardig.zeker met de vliegen op het vlees. de foto met de matrassen is ons kamer nu. je ziet dus dat we echt kamperen, 2 matrassen half op elkaar, muskietennetje en wat je niet ziet zijn de valiezen. raar maar waar : voorlopig kwasie geen last van de rug gehad ondanks de slechte matrassen. tantie zei dat we zo een paar weken zullen slapen en dat we erna elks een eigen kamer krijgen. Nu denk ik niet dat dat er nog gaat van komen.heb opgevangen dat ons ouders eerst nog wat geld moeten vinden voor de bovenverdieping ook te kunnen huren. dus zo rijk zijn ze niet hoor. vandaag heb ik de eerste besneden vrouw gezien en onderzocht...ik was toch even gechoqueerd!dit terwijl de vroedvrouw daar totaal geen aandacht aangaf. Ik wil niet weten hoeveel pijn het deet voor haar om te bevallen en om de eerste keer gepentreerd te worden...
goed, het is 20 voor 6 's avonds nu en zit in het centrum van ouaga, dus ga maar snel terug naar huis voor het donker is (18.10u).
deze week heb ik een fijne, maar speciale week gehad. zoals ik al geschreven heb, heb van de week het bericht gekregen dat we gingen verhuizen. Zoals ik verwachtte, zijn we niet de dag verhuist dat ze eerst zijden, maar de dag erna (donderdag). Eerst zag ik heel hard ertegenop om te verhuizen want weer de valiezen inpakken en ik was net wat geseteled in mijn kamertje, terug een kamer moeten delen, alles terug nieuw,... Maar uiteindelijk heb ik me er snel kunnen overzetten, gewoonweg omdat het moest en omdat ik hier nu écht met de instelling leef dat niets vast staat buiten het verleden. Nu de verhuis zelf. Ik vond het wel een ervaring op zijn afrikaans te verhuizen. héél chaotisch, heel rommelig, 's nachts om 20u (zo is er minder volk op straat en kunnen de buren minder goed zien wat ze allemaal hebben). Als ik zou moeten verhuizen, zou ik heel de dag al alles netjes aan't sorteren zijn van wat mag weg, wat mag mee, alles inpakken, kasten demonteren desnoods enzovoort. neen, Hier hebben ze het anders aangepakt: overdag eerst al de kleren gewassen samen met een vriendin des huizes, dan op het gemakske het keukengerief in tonnen en grote kookpotten gestoken. de kleren werdern in een doek gelegd en ik mocht overdag niets helpen. daardoor had ik het gevoel dat ik in de weg liep, dus ben ik maar een banansplit gaan eten in het centrum samen met ine. 's avonds om 18u kwamen we terug en kon ik nog steeds niets helpen, dus was wat met mijn broertje aan't ravotten. om 19u kwam ineens tonton(de papa) aangelopen dat we NU ineens ons kamer moesten leegmaken want we gingen beginnen. door zijn paniekreactie heb ik maar snel alles bijeengeraapt, mijn muskietennet weggehaald en mijn gerief buiten gelegd. Jaja, ik moest snel zijn want ze gingen nu direct de bedden demonteren. nu, we waren binnen het kwartier klaar met ons gerief te pakken en we wachten en beetje af, maar geen tonton meer te bespeuren. dus zijn we zelf maar de bedden beginnen demonteren en dat vonden ze super grappig dat een blanke vrouw dat kan. om 20 voor 8 's avonds kwam de vrachtwagen aan, dus schoot ineens idereen in gang. Er waren zéker 10 extra mannen plots in huis en ook de kinderen van die mannen hielpen goed mee. ALLES, maar écht alles werd verhuisd. zaken die wij op het stort zouden smijten zoals een beschimmelde tapijt, tafeltje dat bijna uiteenvalt, matrassen van zéker 25jaar oud enzovoort.Ze vonden het hillarisch dat ik een tafel op mijn eentje droeg of dat ik 3 planken van het bed alleen droeg. Tantie riep continu, sarah, non, c'est trop lourd pour toi! maar ine en ik dachten: hoe sneller de verhuis, hoe sneller we in ons bed liggen, dus helpen we mee. In heel de drukte van het gebeuren waren ons ouders hier serieus overstresst en waren ze echt heel moe waardoor ze uiteindelijk het werk aan de anderen hebben overgelaten. ze zagen duidelijk geen overzicht meer. Maar, ze zijn er wel in geslaagd om voor ons goed te zorgen. Er was die avond geen eten voor hen en de kinderen, maar wel voor ons. ik wou delen met de kinderen, maar ik mocht niet. Xavier (broer van tantie) heeft ons ge-escorteerd naar het nieuwe huis en daar kregen we relatief snel ons matrassen en een lakentje voor over de matras. dit terwijl ze zelf nog ni gegeten hadden en ze echt uitgeput waren.uiteindelijk lag ik om 23.15u op mijn matras (bed is zelfs nu en wss de komende weken nog niet gemonteerd,dus slapen we op een matras op de grond).
het project : Ik heb deze week op de pre-natale raadpleging gestaan. Dit is echt iets dat ik totaal niet ken aangezien ik zelf geen kinderen heb en geen vroedvrouw ben. In mijn ogen zijn die raadplegingen best wel oké en hygienisch. de patient moet eerst in de apotheek een gynecologische kit halen waarin een speculum en 3 handschoenen inzitten.ze doen dus zowel een onderzoek van de buik, de borsten, de harttonen van het kindje met zo'n speciale houten trechter (ken de officiele naam niet, maar komt ook ni veel meer voor bij ons denkik), controle van oedeem, spataders en een vaginaal onderzoek en touché. Of de vrouw annemie heeft ja of nee bekijken ze door de ogen te bestuderen. Op de prenatale raadpleging zaten heel veel studenten verpleegkunde, dus ik kreeg weinig de kans om zelf een vrouw te onderzoeken. wel heb ik paar keer de harttonen beluisterd en mee door het speculum (voor de niet-medische mensen: een eendebek waarmee de baarmoederhals kan bekeken worden)gekeken. Op zich zou ik er nog een week willen staan en alles zelf willen doen, maar ik vrees dat het beetje onmogeijk is met al die studenten. De verpleegkundigen zeiden wel dat mijn frans vrij goed was (voor mij was er een hollandse die praktisch geen frans kan) waardoor ik wel meer bijleer. Ik vind het wel is super interessant om alles te zien en toch ook wat te kunnen helpen.
gisteren zijn we met 3 andere vrijwilligers naar Kaya geweest in noorden van het land. Het is ongeveer het laatste stadje voor de Sahel. De streek daar is gespecialiseerd in lederwaren en in onze gids stond er dat er iets buiten het stadje een soort dorpje zou zijn waar ze het leer bewerken én waar we goedkoop ook souverniers konden kopen. Dus wij te voet daar naartoe, na een tijdje wisten we niet meer goed naar waar we moesten, maar wanneer we het vroegen, bleek dat er écht niemand frans kon, dus wij in gebarentaal het uitgelegd. wanneer we uiteindelijk 2 keer op een foute plaats beland waren in het midden van niets (af en toe een hutje, geen water te koop, geen electiciteit, af en toe een dorre boom voor wat schaduw en overal rood zand) door aanwijzingen van de mensen daar was het al 13u. 13u wilt hier zeggen: heel warm:37°C. Omdat ons water bijna op was, zijn we dan maar snel teruggegaan naar Kaya om daar in een hotel te eten en ons wat op te frissen in de wc's. je kunt je niet voorstellen hoe vuil je bent van 4u door het zand te lopen. ik denk niet dat mijn voeten één straaltje UV hebben ontvangen, ze zaten zo onder het stof dat ze volledig bruin-rood waren. Ik vond het echt is tof om zo precies in niemandsland te lopen en te zoeken achter iets dat we uiteindelijk ni gevonden hebben. vond het wel een beetje een avontuur waar ik van genoten heb!Wanneer de ergste warmte voorbij was, zijn we nog naar het marktje geweest om toch wat soeveniers te kopen. Ik heb nu eindelijk een nieuwe portefeuille die ik al maanden wou.om 17u hebben we de bus teruggepakt. In de bus zat er een (groot?)moeder met een baby van ,naar schatting, een maand oud. op zich niet speciaal hier, maar de baby had een heparineslotje zoals wij dat zeggen. dat is een infuus waar geen leiding aanhangt, maar open blijft met een dopje op,zodat je het erna nog kunt gebruiken. Wanneer ik het babytje wat beter bekeek begreep (of denk ik het toch te begrijpen)ik wat er aan de hand was.Het kind was zo mager, zo slap, haartje vielen uit, ...ik denk dat de bovenarm zo dun was als mijn duim. Mijn interpretatie was dus dat dat kind totaal ondervoed is en nu dus onderweg was naar ouaga voor naar een groot ziekenhuis te gaan. Ik was écht aangegrepen door het taffereel. het babytje had enkel een t-shirtje aan, geen pamper, geen broekje, geen schoentjes, ... Ik dacht het kindje te helpen, maar de (groot?)moeder sprak geen letter frans en zomaar geld geven doe ik ook niet.heb haar dan maar een hand gegeven en over het bolleke van het kindje ge-aaid. Nu nog zit ik een beetje te denken eraan wat ik zou kunnen gedaan hebben. Wanneer ik terug in ouaga was zijn we lekker westerse pizza gaan eten. jaja, een europeaan blijft een europeaan.
hey hey, even een heel kort bericht om enkele vragen te beantwoorden die ik gekregen heb: - algemeen gezien kunnen 20% van de mensen hier lezen en schrijven, maar in de stad hier kunnen er wel meer lezen en schrijven. Ik schat ongeveer de helft. logischerwijs zijn het natuurlijk de armen die niet kunnen lezen. Heb ook gemerkt dat bij het geven van de voorlichting de helft het gewooon niet snapt. hoe eenvoudig en hoe vaak ze het ook herhalen in het frans, mooré en andere talen, ze vatten het vaak niet. Dit bemoeilijkt natuurlijk wel het werk van de verpleegkundige hier. Degene die in ons centrum komen zijn in het algemeen ook de armere, de rijkere mensen gaan rechtstreeks naar een ziekenhuis of een privé ziekenhuis.Dus naar schatting 70% van onze patienten spreekt geen frans of toch niet genoeg om een echte conversatie te voeren. Dus veel gebarentaal gebruik ik. - de warmte : de warmte valt nu nog goed mee. het is volgens het internet nu ongeveer 36°C op het warmst van de dag en 19°C op het koudst van de nacht. Lekker warm dus en 's middags is het wel echt bakken in de zon. Maar de meeste mensen hier, dus ik ook, proberen tussen 13u en 15u binnen te blijven en zéker geen zware activiteit te doen zoals fietsen. ja hoor, fietsen is hier een zware activiteit in de blakende zon door het losse zand.Vorige week dee ik elke nacht een extra t-shirt aan met lange mouwen, maar sinds 2 nachten is dat niet meer nodig enik zie op internet dat het tegen zondag bijna 40°C wordt. dus het gaat stillaan wel warmer worden.
voor de rest nog één nieuwsje: Gisteren was een heel rare dag. eerst platte band, na 3 keer langs de fietsenmaker (die op elke hoek van de straat staan) te gaan, was de band eindelijk gemaakt, dan heel de dag serieuze koppijn gehad (dehydratatie?vermoeidheid?), Ine, het meisje dat bij mij in het gezin ook woont, haar geld is gepikt uit haar tas op haar werk (weeshuis) en dan ineens het bericht van tantie (mijn mama hier) dat we morgen (vandaag dus) waarschijnlijk gaan verhuizen. Mijn ouders hier huurden het huis en de eigenaar vraagt al 3 maand om terug het huis in te mogen, blijkbaar hebben ze veel moeite gehad om een nieuw huis te vinden, maar dat hebben ze nu toch kunnen doen sinds gisteren. We zijn er gisteren dan ook is langs geweest. Best een mooi huis met 2 verdiepingen! 2 verdiepingen hebben is hier écht een teken dat je rijk bent.We gaan normaal gezien (ik spreek hier niet meer met de woorden zeker want niets is hier zeker)ook lopend water hebben, dus we gaan erop vooruit! Ik ben benieuwd wanneer we effectief verhuizen en hoe het ga verlopen. volgens tantie gaan we alles deze nacht (vanaf 20u) verhuizen. On verra
voor ik vertel over het project, even enkele weetjes over ouaga: -Iedereen roept hier continu Nassara naar je toe. dat betekent blanke. dat is niet negatief bedoeld, maar gewoon een manier van goededag zeggen. Ben al vaker in Afrika geweest, maar elke keer opnieuw valt het me op hoe hard je opvalt hier als blanke tussen de zwarten. zelfs als ik andere blanken zie, heb ik de neiging om te zeggen: hey, kijk, ook een nassara. je kunt hier dus niet rustig anoniem op't straat lopen. ze spreken je altijd aan, vragen wat ik hier doe, hoelang ik hier blijf en vaak eindigt het gesprek (met de mannen dan toch) met de vraag of ik getrouwd ben of met een huwelijksaanzoek en met de vraag achter mijn gsm nr .Natuurlijk zeg ik tegen iedereen hier dat ik getrouwd ben. Het lastige aan het Nassara geroep is dat het lijkt op Sarah. en mijn naam hier is dan ook Sarah en niet Saartje want dat is te moeilijk om uit te spreken. Eergisteren heb ik al iemand geweten die op me geroepen had omdat hij me kende met Sarah en ik had niet gereageerd omdat ik dacht dat hij Nassara riep, hij was toch een klein beetje in zijn achterste gebeten.
-Ik had in een van mijn vorige blogs geschreven dat ik vond dat de mensen hier niet zo opdringerig zijn. Wel, ik heb mijn mening daar gisteren over moeten veranderen. Ben gisteren voor het eerst echt in het centrum van ouaga geweest aan de markt. Ik moet zeggen dat het best wel bedrijgend overkwam voor me. Wanneer ze ons zagen stormde ze met 5 tegelijk op ons af met elks een bepaalde groente/fruit/kledingsstuk/... in hun handen om het te verkopen. Nassara, c'est pas cher, achète le. klonkt het dan met 4 echo's. Dat je enkel door de markt wilt lopen zonder iets te kopen, begrijpen ze niet. Voor ons was het eerder een toeristische wandeling dan een zoektocht achter eten ofzo. We zijn ook het stukje gepasseert waar het vlees werd verkocht.Eigenlijk zouden we er is de voedingsinspectiedienst ofzo is op moeten afsturen. De vliegen zitten op dat vlees, de honden lopen onder de houten snijplanken door op zoek naar een brokje, een weë geur van rot vlees hangt er.Ik had zoiets al een beetje gezien in Rwanda, maar voor de andere vrijwilligers was het op slag duidelijk: zun zijn nu vegetarier in Burkina. Ik eet wel nog vlees omdat ik het te graag lust en omdat ik er vanuit ga da de bacterien wel gedood worden als het vlees voldoende gebakken is.
-Ik heb sinds gisteren 2 nieuwe kledingsstukken. een broek en een soort rok maar met elastiekjes aan mijn benen. nogal moeilijk te beschrijven eigenlijk. Ik heb zelf de stoffen gekocht op de markt en ze laten maken door de klerenmaker van tantie (mijn mama van hier). Ik vind ze wel heel mooi, de kleren, maar het is nog even aanpassen want ze zijn nogal pofferig. Ik heb ze laten maken omdat ik 2 witte broeken meeheb, wat achteraf (jaja, mama, ik weet het, je had het gezegd) geen goed idee is. Alles wordt hier super snel vuil en op wit zie je dat veel te snel. Ik was hier 3 keer per dag mijn benen en elke dag douchen (met kommetjes water, want geen lopend water) is écht een must. Als je dan denkt dat je proper bent, zie je op de witte handdoek, dat je toch nog vuil bent. Hier wordt alles rood van het stof van de straten. Het heeft hier dan ook niet meer geregend sinds de overstromingen van september.
-enkele voor mij ondertussen evidente zaken : water drink je hier uit een zakje ipv uit een flesje. eten doen wij in de zetel voor de tv samen met evt andere gasten en de ouders, de kinderen en de bonnes eten buiten uit de kom wanneer wij gedaan hebben met eten. de begroeting is hier niet bonjour, maar : bonjour, cava? best wel een beleefde manier vind ik. voor naar het centrum te gaan nemen we de taxi.200frank of 0.3 per persoon, naar het werk ga ik te fiets (half uurtje rijden).muizen zitten in onze living achter de kast, gekko's (soort sallamander die op de muur zit) zitten in elk (zieken)huis, kakkerlakken zitten in de wc-put buiten en in de wc's in restaurants.
het project :
Zoals ik vorige keer al schreef, zit ik niet in een groot ziekenhuis, maar in een gezondheidscentrum. CSPS noemen ze het hier (centre social de promotion et santé).Ik heb heel vorige week op de vaccinatie-afdeling gestaan waar ik honderden baby's,zwangeren, mama's en mannen die een accident gehad hebben heb ingeent tegen tetanus, polio, difterie, rubella, gele koorts enzovoort.Elke zwangere moet een boekje kopen van de staat waar alles ingeschreven moet worden van de prenatale raadplegingen, de inentingen, klein verslagje van de bevalling, de inentingen van het kind enzovoort.Best wel een handig boekje, maar sommigen zijn te arm om het boekje te kopen en krijgen dus ook geen verzorging naar't scheint. heb het zelf wel nog niet gezien.De inentingen, de hiv-controle en de raadplegingen zijn gratis. Toch heb ik al kindjes gezien die al bijna een jaar waren en nu pas hun eerste inenting kwam halen... volgens de statistieken die ze bijhouden zou maar 50% ingeënt zijn. Heb ook al een kindje gezien van 6 maanden dat echt zo klein was als een kindje van 2 maand, puur door ondervoeding. zo begin ik stap bij stap toch wel de echte armoede te zien.wat toch wel pijnlijk is. héél veel vrouwen begrijpen ook niet het nut van de inentingen, kunnen niet lezen of schrijven, weten niet hoe ze gevarieerde voeding moeten geven enzovoort. Over het werk zelf: hetgene dat me het harst opviel is dat ze niet ontsmetten voor ze een spuitje zetten en dat ze ook niet aspiren om te controleren dat ze toch niet toevallig in een ader zitten. Ik heb thuis nog nooit een spuitje gezet aan een baby, maar ik veronderstel dat dat in belgie toch wel wordt gedaan. Ik heb gevraagd waarom ze niet ontsmetten en ze zeiden dat ze dat niet meer mochten doen omdat dan de kracht van het vaccin zou verminderen. Of dat zo is, weet ik niet.(mensen die het wel weten, mogen zéker reagen of mailen). Volgende week ga ik denk ik op de prenatale raadpleging staan, erna op de familieplanning om dan naar de materniteit te gaan om ten slotte naar het dispensarium of de verpleegpost te gaan.Tegen dan hoop ik een goed beeld te hebben van het centrum en ga ik proberen eventuele zaken te verbeteren. Zou graag hebben dat ze de vloeren toch min. om de twee dagen kuisen met een goed sopke want ik denk dat er op elke vierkante centimeter wel babypipi ligt dat gewoon met een borstel wordt uitgeveegd ipv met nat.(idem voor de weegschaal)zo'n zaken kan ik nu zéker nog niet veranderen. we zullen zien...
Ik zit nu reeds een uur en een kwart in het internetcafé te probere een foto op het net te zetten. resutaat : de foto is te groot uploaden en ik kan ze ook ni verkleinen. mss gaat het wel, maar het lukt me toch niet en de mensen van hier weten het ook ni. dus ik ga het is proberen in een ander café. in het centrum zou er wel een super goei cyber zijn.
De introductieweek zit er op. We hebben wat kennis gemaakt met de stad, franse les gehad, djembé les, een wandeling door een zeer arme wijk en de heilige kaaimannen(krokodillen) bezocht.
De stad ouagadougo is echt een grote stad met 2 miljoen inwoners. enkel paar straten zijn geasfalteerd, de rest is in rood zand en in zeer slechte staat. overal ligt er afval en als de hoop te groot wordt, steken ze het in brand.Overal zijn kleine winkeltjes. een soort van cabinne eigenlijk. Als het me ooit lukt, zal ik er is een foto van tonen. Er zijn paar mensen die me in Belgie verwittigd hadden van de stank in de stad, maar dat valt nog wel mee in de wijken. op de asfaltwegen is er heel veel verkeer (véél moto's, auto's, véél fietsen, ...) en de autokeuring is ook niet zoals in europa. Dus daar stinkt het wel naar uitlaatgassen. er zijn zelfs best wat mensen op de moto die zo'n oogdoekje van op het vliegtuig om te kunnen slapen als mondmasker gebruiken tegen het stof en de uitlaatgassen. misschien dat ik ook wel iets ga nemen voor mijn mond en neus. Het straatbeeld is iets wat ik onmogelijk zo volledig kan beschrijven dat jullie die er nog niet geweest zijn het volledig kunnen inbeelden. je moet het écht eerst is gezien en beleefd hebben.je ziet hier zaken die bij ons onmogelijk zijn. zoals een kar die werd voortgetrokken door één man en o die kar stond zéker 2 cubieke meter cola flesjes. moet écht loodzwaar geweest zijn. Ook vervoeren de mensen hier de gekste zaken op hun fiets zoals een TV, 5 mega grote stenen waterkruiken, 4 geiten op één motor, enzovoort. Ze lopen hier ook rond met zo'n kleine karretjes van nestlé voor kofie te verkopen.
Gisteren nog een gesprek gehad met enkele mannen op straat. eerst over de politiek en hoe de regering gevormd wordt in belgie en burkina, maar daarna ook over gezondheidszorg. en dat interesseert mij natuurlijk meer. Als je echt goede gezondheidszorg wilt, moet je naar de privéziekenhuizen gaan,maar dat kost écht veel. Harmke heeft vorige maand 300euro betaald voor de verzorging van haar kindje. zelfs voor ons is dat veel geld, dus zeker de burkinezen kunnen dat ni betale. hierdoor gaat iedereen naar een gewoon gezondheidscentrum en als die niet kunen helpen gaan ze ipv naar een goed ziekenhuis naar het platteland waar er nog traditionele geneeskunde is. Ze geloven hier echt dat ze malaria kunnen genezen met een combinatie van kruiden en bepaalde sappen die ze dan moeten in brandsteken en daarbij dan water kappen en dat moet de zieke dan opdrinken. Ik weet niet welke kruiden het zijn, maar ik heb daarover toch mijn twijfels. Ook schijnen ze hier nog echt te geloven in geesten, tovenaars, enzovoort. Ben dus heel benieuwd naar de volgende gesprekken met de burkinezen daarover!
Ah ja, ondertussen zit ik niet meer in de auberge, maar in het gastgezin. Ik heb echt heel veel geluk met mijn gezin! ze zijn relatief rijk en hebben dus ook een goed huis van steen. zelfs de living is betegeld, ze hebben een tv en 2 bonnes (meiden). Ik heb dus een broertje en een vriendje van hem noemen ze neefje omdat die daar altijd woont. echt hele lieve jongens van 8 jaar, we gaan proberen enkele keren te gaan zwemmen met hen. De mama is echt heel tof en heel begaan met ons. Ik zeg ons want Ine, een meisje uit belgie, is er ook bij. oorspronkelijk ging ze in een ander gezin zitten, m'r die hebben afgezegd owv problemen, dus Ine is dan in mijn gezin geplaatst. even wennen toch aan het idee, want ik had me mentaal voorbereid dat ik alleen daar zou zitten. Sanne is een meisje uit nederland die ook in het gezin woont sinds november, maar zij vertrekt zondag. Dus tot zondag zitten we er met 3 nassara's (blanken). op zich geen probleem, maar er zijn wel maar 2 kamers, dus ik slaap tot zondag met Ine op een kamer in één dubbel bed. mama en papa, wees dus maar gerust, ik heb echt goede vervang ouders die me héél goed eten geven! vanmorgend brood met omelet, mmmmmm
Ben vandaag naar het groot CMA gegaan.CMA is centre médical. en het groot cma is echt het grote refferentieziekenhuis. men had gezegd dat ik daar zou werken, dus was wel voorbereid op iets of wa moderne gezondheidszorg. Nu ik heb net een gesprek gehad met de directeur van dat referentieziekenhuis om te bespreken wat ik wilde doen. Ik zei dat ik eerst in het grote ziekenhuis wilde werken om erna in een kleiner ziekenhuis te werken zodat ik wat aanpassingtijd zou hebben. stap van het ultramoderne gasthuisberg naar een referentieziekenhuis leek me kleiner dan van gasthuisberg naar een gezondheidscentrum. Maar de directeur dacht er anders over. besluit : ik begin maandag in het gezondheidscentrum te werken. Ze wilen dat ik op de materniteit ga werken, maar ik ga nog zien. ik kan ook enkel het gewone verpleegwerk doen, maar waarschijnlijk zal het een combinatie worden. wie had dat ooit gedacht dat ik nog vroedkundig werk zou doen... ga wel heel raar zijn, want volgens Sanne die nu op de materniteit werkt is 80% van de vrouwen besneden in de ernstigste vorm. maw : alles weg en volledig dichtgenaaid... om zo een vrouw te doen bevallen, moet ni makkelijk zijn. on verra...
goed, ik heb veel geschreven vandaag, maar vind het wel spijtig dat ik geen foto's heb kunnen tonen. misschien een andere keer. ik zeg misschien want heb indruk dat hier nix zeker is. alles kan last minute nog veranderen.
De week verloop super! Ik kan eindelijk goed slapen sinds een dikke week, geen of toch bijna geen stress gevoel meer. heb al djembéles gehad en zijn vandaag naar een schooltje geweest. heb al iemand gevonden die me djembélessen ga geven tijdens mijn verblijf, zondag eerste echte les ! super é! gisteren ook gaan zwemmen in het zwembad van de Amerikaanse Ambassade, dee echt goed, dat fris water!
vrijwillgers zijn hier ook heel tof, lieve mensen! paar duitsers, paar zwitsers, paar hollanders en een paar belgen, echt heel fijn.
Heb terug het gevoel van : yes, terug in Afrika, terug de fijne mensen, altijd lachen, overal goeiendag zeggen! Ik ga vrijdag ofzo wat meer tijd nemen om meer te vertellen. nu geen zin in. internet kost toch maar 150fr of nog geen 25eurocent voor half uur. ga dan ook proberen wat foto's erop te zetten. alles dus dik oké hier !
de warmte: het is elke dag warmer aan't worden, je voelt het gewoon stijgen! maar het gaat nog net, maar ik merk wel dat het lastig zal worden! nu is nu 37°C volgens internet, want termometers hangen hier niet. altijd knal blauwe hemel! 's middags moet je echt binnen zitten, anders verbran je véél te hard.ik smeer wel goed hoor.
Wat je hier vooral nodig hebt is : geduld, flexibiliteit en niet materialistisch ingesteld zijn. voor het eten in de auberge moet ik gemiddeld 2 uur wachten en het stelt ok niet altijd veel voor. 's morgens krijgen we enkel droog brood en thee. 's middags meestal wel ok.
ga moeten stoppen, want tijd is op hier in't internetcafé.
Ik ben vanacht eindelijk aangekomen in Burkina Faso. Wonder boven wonder hadden we in het totaal maar een goed half uur vertraging. De vlucht is echt heel vlot verlopen zonder enig probleem. Raphael (de plaatselijke verantwoordelijke) is me komen ophalen en heeft me afgezet in de auberge waar ik nu dus verblijf. Heb een kamertje alleen met een badkamer. Dit wil dus zeggen dat ik een bed, een tafeltje, een douche en een kapotte wc heb. licht is er in de badkamer, maar die in de kamer is stuk. Ik moet zeggen dat ik nog wat moet wennen aan de iets moeilijkere manier van me te wassen enzo zonder lavabo. maar het zal me wel terug lukken!
Tot en met vrijdag zit ik dus in die auberge samen met nog andere vrijwilligers die ofwel eergisteren zijn aangekomen ofwel vanavond nog gaan aankomen. We gaan een introductieweek krijgen waar we een beetje franse les, djembéles en wat rondleidingen gaan krijgen om te wennen aan het land. Erna ga ik in een gastgezin wonen waar op deze moment nog een hollands meisje ook zou zitten. Wel fijn om te weten dat ik er voor de erste week niet alleen zal zitten.
Toen ik vanacht toekwam was het héél aangenaam qua temperatuur, pakt een graad of 20, ideaal dus om te slapen! Nu is het middag en is het best wel warm in de zon, ze zeggen hier ongeveer 35°C. Dat is warm in vergelijking met de -10°C en de sneeuw in Belgie, maar ca va wel!
De mensen hier zijn super vriendelijk, heel behulpzaam, niet zo opdringerig (voorlopig toch nog niet?) en heel enthousiast! De straten zijn hier wel heel vuil, overal liggen plastic zakjes en oude auto-banden. Ook is het hier heel stoffig door al het rode zand hier.Overal roepen de mensen naar je 'Nasara' of blanke en willen ze je een handje geven, geeft me wel een gevoel welkom te zijn in hun land.
Toen ik gisteren de geur van Burkina opsnoof had ik echt een gevoel van : alrighty, ik heb er zin in ! echt een super positief gevoel! Ben blij dat ik dat gevoel heb gekregen want bij het vertrek had ik toch maar een héél klein hartje!! bedankt aan iedereen die me gisteren een smsje heeft gestuurd en gebeld hebben! dat heeft me toen echt goed gedaan!! in bijzonder mijn 2 liefste zusjes!
Ik ga het hierbij voorlopig laten, volgende week ofzo laat ik nog iets weten! tot snel!
Zoals velen reeds weten, vertrek ik 9 januari naar Afrika. Deze keer zal Burkina Faso de bestemming zijn. Ik zal er 3 maanden werken in een ziekenhuis te Ouagadougou (hoofdstad) dat de naam "CMA" draagt. De afdeling kan ik ter plaatste zelf kiezen en rouleren zou ook mogelijk zijn. Ik zal ter plaatste in een gastgezin wonen waardoor ik zeker de plaatselijke manier van leven, de eetgewoontes, de was en de plas enzovoort zal leren kennen.
Vandaag is het 30 december, wat dus wilt zeggen dat het nog maar 10 dagen is vooraleer ik vertrek. Ik heb er maanden naar uit gekeken, maar nu het zo ver is, komen de zenuwen toch de kop op steken. De laatste zaken moeten nog snel geregeld worden, nog enkele dingen gekocht worden, kleren nog snel gewassen worden, enz...
Ik hoop enkele keren per maand toch een plaatsje te vinden waar er zowel electriciteit, pc's en internet is, zodat ik jullie op de hoogte kan houden van het reilen en zeilen in Burkina. Opdeze blog kan ik ook foto's zetten, maar het zal afwachten worden of de pc's ginder sterk genoeg zijn om ze te uploaden. Als het kan, zal ik het zeker doen. On verra !
