Ik ben Michael Andries
Ik ben een man en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Monteur Bovenleiding.
Ik ben geboren op 19/08/1982 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
11/02: Trail des Bosses 25km 26/02: (W) Lennik 30km 04/03: (W) Stekene 30km 11/03: (W) Aarschot 30km 25/03: (W) Antwerpen 20km 01/04: (W) Scherpenheuvel 42km 07/04: (W) Kasterlee 30km 15/04: Spa-Olne 33km 07/05 => 18/05: Trekking La Palma 20/05: La Grimace du grand George 25km 02/06: (W) Gelrode 50km 15/07: Les Crêtes de l'eau Noire 30km 05/08: Trail de Val d' Heure 36km
Zoals de meeste die ons op facebook volgen wel zullen weten zijn we ondertussen getrouwd en zitten we nu op huwelijksreis in Gran Canaria, in Mogàn meer bepaald. Dat is een typisch Canarisch dorpje aan de voet van het gebergte op zo'n 10km van het strand. Ideaal voor een actieve zon, strand, loopvakantie. Een rustig duurloopje zal er echter deze week niet inzitten, als je het reliëf hier bekijkt, zal dat toch even zoeken worden. Gisteren hebben we onze eerste zware tocht gemaakt. Een trip naar de top van Montana del Tauro. Ik schatte het zo'n goede twee uur op z'n meest en een dike 16km. Speciaal vroeg uit de veren om de hitte wat voor te blijven, onze drinkebussen mee en twee hapjes de man en vrouw. Toen we aan de eerste en zwaarste helling begonnen was het al duidelijk dat het niet van de poes was. Het duurde 50 minuten eer we 3.5km hadden afgelegd, maar wel met een hoogteverschil van 600m over een kronkelend klimpad. Boven kwamen we een stel Noren tegen en na even babbelen, uiten zij hun twijfels over onze onderneming. Zij dachten dat we over het hele parcours zeker 6uur nodig gingen hebben, slik.... We zouden volgens hen ook te weinig water en eten meehebben. Toch doorgegaan zoals gepland, Carmen had het wel al moeilijk. Ze zettte echter dapper door en probeerde zoveel mogelijk meters toch te lopen. Wat niet zo simpel was gezien het ruige en steile terein. Ondertussen liepen we langs de richel van het dal van Mogàn, wat ons heel wat mooie vergezichten opleverde. We konden zelfs regelmatig de Teide op Tenerife zien liggen. Wat een indrukwekkende berg, misschien zullen we ooit........ Nu eerst Montana del Tauro met z'n 1206m hoogte. De weg was vrij duidelijk tot de top, dus waagde ik het erop om even af te splitsen van Carmen om toch een stuk te kunnen doorgaan. We zouden elkaar terug zien op het uitzichtsplateau, zo'n 75m lager dan de top. Ik zelf waagde mezelf aan een beklimming helemaal tot boven. Wat echt wel klimmen was aan gezien er geen pad naartoe leed. Eens boven had je een prachtig uitzicht rondom. Je kon de Teide zien, Roque Nublo, de stuwmeren van het binnenland, Pico de las Nieves, enz. echt imposant! Dan terug afgedaald naar het plateau en dan na enkele minuutjes hoorde ik Carmen roepen. Ze was dus in aantocht en zou snel arriveren. Ondertussen waren we al 2u20 bezig met onze onderneming, was onze watervoorraad al over halfweg en gingen we net onze laatste hap eten binnenwerken. De tocht naar beneden zou lichter moeten zijn, maar ook warmer en gevaarlijker. Dus werd het een beetje oppassen met het water en vooral waar de voetjes te zetten. Ik dacht een alternatieve route te nemen, maar dat bleek de verkeerde keuze. We kwamen twee vriendelijk Duitser tegen die van de tegenovergestelde richting kwamen. Zij maakten ons duielijk dat we eigenlijk niet echt juist zaten, we hadden er zo ook wel gekomen, maar over een veel te lange weg. Dus terug en een half uur verloren. Eens terug boven ging het toch een tijdje vlot. Dan net voor de steile afdaling die we 's morgens waren opgeklauterd begon Carmen het moeilijk te krijgen. Ze werd echt wel moe en haar beentjes wilden niet meer mee. Na wat zagen en klagen van mijnentwege, toch ingezien dat dat nit helpt en ze op een ietwat zachtere manier proberen begeleiden. Dat werkte inderdaad wat beter. De afdaling verliep eigenlijk vrij vlotjes, maar halverwege was het water op. De temperatuur kwam al boven de 30°C uit en we moesten toch nog een half uurtje doorgaan. Gelukkig had ik een klein waterpoeltje gevonden bij de beklimming, bij het nemen van een foto. Dus konden we daar nu van profiteren op de terug weg. De lippen wat nat gemaakt en ons eens goed afgekoeld met het lekker frisse water. Nu was het geen probleem meer en waren we relatief snel terug op ons appartementje. Gegevens: Michael: 20.2km in ongeveer 4u30m (GPS was uitgevallen door lege batterij) dit alles overgoten met 1650 hoogtemeters Carmen: 18.6km in 4u38m en dat met 1570 hoogtemeters
Na ons avontuur bij onze noorderburen hebben we wel wat tijd nodig gehad om terug wat bij te komen. Ikzelf heb nog wel enkele dagen goed stijf geweest. Niet zodat ik niet meer kon lopen of normaal gaan, maar toch lastig genoeg om het goed te voelen. Woensdag kon ik me dan niet meer houden en heb ik voor het eerst terug getraind. Buiten de stramme spieren, had ik nog een joekel van een bloedblein en een blauwe nagel. M'n eerste blauwe nagel sinds ik loop, anderen hebben daar blijkbaar meer last mee. Hopelijk blijft het bij dit ene stuk, hoewel ik er een beetje voor vrees. Nu heb ik vooral veel na kunnen genieten, want het was echt wel een uitschieter voor me. Dit bied weer perspectieven voor de toekomst. Wat wel grappig is, is dat die Yasso's het dus juist hadden bij mij. Ik liep op het laatst m'n 800m in 2.48 en een paar maanden later loop ik 2u48m op m'n marathon. Moet wel zeggen dat ik de Yasso's gedaan heb in de zomer voor m'n snelle wedstrijdjes voor te bereiden. Voor de marathon heb ik er nog een rondje bij gedaan en dan werd het dus 1200m in 4.30, waar ik steeds goed kon onder blijven. Nu wou ik m'n laaste maand voorbereiding eens delen met jullie zodat jullie kunnen zien hoe ik ertoe gekomen ben om zo'n sprong te maken.
Ik ga er geen heel weekverslag van maken, maar kan wel niet beloven dat ik het kort ga maken. Als ik er aan terug denk is het nog altijd een roes. Niet alles liep perfect, hoor. Vooraf hadden we wat moeite om de inschrijving te vinden, er stonden immers nergens pijlen naartoe en mensen van de organisatie dienen daar blijkbaar ook niet van op de hoogte te zijn, aangezien die ons richting stadhuis stuurden. Nog wel op tijd alles gevonden door de lopers met nummer dan maar aan te spreken, dan bood ons meer hulp. In heel dat gedoe m'n ouders dan nog kwijt gespeeld, waardoor ik nog eens terug kon naar de parking om m'n kledij uit te doen. Toch nog ruim 20 minuten voor de start in het vak kunnen gaan staan en nog even m'n moeder gezien. Zo toch nog wat gelukwensen gehad en haar kunnen meedelen dat onze kledij onder de auto lag, had immers geen sleutel. Dan nog enkele bekenden gezien, zoals Gert Mertens, Coach Mario, Marc Papanikitas, Patricia Delvael en nog enkele anderen. Gelukkig dat er een mooi zonnetje stond, want anders had die koude wind wel lastig kunnen zijn.
Dan vertrokken we, hier begon de roes...... Na een kilometer op de Garmin 3.40m/km........ Oei, da's snel....... Na 2km in 7m31 ..... Fuck nog altijd snel....... 5km in 19:10 ...... Dat gaat hier wat geven. Ik liep constant met het idee van wat gebeurt er, straks val ik stil, ik moet oppassen..... Toch wou ik niet toegeven en bleef ik aan dit tempo verder gaan. Ik pikte aan bij een groepje en probeerde wat te profiteren links en rechts om uit de wind te kunnen blijven. Het was wel wat jojo werk, ne keer lossen, even alleen lopen, aanpikken bij een ander, weer terugkomen op het groepje, sprongetje wagen, terug aanpikken. Dan losten er weer een paar, kwam er weer een sneller atleet voorbij. Even aanpikken? Waarom niet...... Nog wat harder afzien, wel leuk om nu regelmatig mensen in te halen, m'n andere groepsleden niet meer terug gezien. Terug wind op kop, even moeten lossen door drinkpost, niet meer de fut om aan te pikken. Dan maar iemand anders zoeken, maar kwam maar niet. Dan maar alleen. Steken in de zij, heb dorst. Oei, slecht teken. Water, pff dat doet goed...... 5min later, weer dorst ...... Die ken ik nog en die ziet ook af. Dat tempo moet ik nog aankunnen. Wat afwisselen in de wind? Ok, genoeg geprofiteerd nu ook eens werken. Gaat gezien de omstandigheden goed, maar het is echt wel afzien. Nog twee kilometer, pff het tempo stokt echt wel. Proberen zo soepel mogelijk te finishen, versnellen is niet nodig. Laatste meters, big smile, super.... een tijd van 2u48m21s op m'n horloge
Excuseer voor het verslagje, maar dat is zo ongeveer wat ik me herinner van de wedstrijd zelf. Oh, ja ik herinner me nog dat ik plots iets voor het stadion van PSV, Nid Rumphakwaen voorbij liep. Ik moedigde hem nog aan, maar hij kon niet meer aanpikken. Achteraf bekeken had hij toch niet zoveel verloren op me en kwam hij maar zo'n drie minuten na me aan. Voor de rest alleen maar goede herinneringen en een paar lessen die ik hieruit kan trekken naar de toekomst toe. Niet alles was zo vlot. Bekijk volgende gegevens maar eens. 5km 19.10 10km 38.18 15km 57.37 21km 1.21.11 25km 1.36.50 30km 1.56.36 35km 2.16.46 40km 2.39.12 42km 2.48.21 Je ziet zelf al dat er op het eind toch wel een zichtbaar verval was. Zelfs de laatste 2 km geen 13km/h meer gehaald denk ik. Dit is volgens mij te wijten aan een iets te snelle start. Echter de zwaarste oorzaak zal ik eerder moeten zoeken in m'n hydratatie, ik vermoed dat ik te weinig vocht tot me genomen heb onder weg. Die steken in m'n zij die opkwamen na zo'n 35km deden m'n tempo echt wel zienderogen dalen. Moest ik die steken niet gehad hebben, zou het wel vlotter gegaan zijn. Op het eind wel wat last van de spieren, maar ik denk dat dat ook het gevolg van het zelfde probleem zal zijn.
Nu achteraf de gewone kwaaltjes, hopen dat er niets nog de kop opsteekt en dat ik goed herstel. In een volgend bloggetje zal ik m'n toekomstplannen nog wel uit de doeken doen.
Michael
Op facebook had ik al gezet hoe ik mij voel na de marathon van Eindhoven... Een dagje erna is het gevoel nog niet verdwenen. Echt gemengde gevoelens, heel veel teleurstelling enz. Ik zal maar eens vertellen hoe alles van start is gegaan. Zoals Michael al heeft geschreven hebben we eerst een helse zoektocht moeten doen naar het gebouw voor onze startnummers. Dat was al een goede opwarming Ik mocht starten in startvak C. Al gauw werd ik aangesproken door Anja. Iemand die me nog had zien trainen deze week en mij herkende aan mijn doekje. Blijkbaar woont ze ook vlakbij. Wel grappig om elkaar daar tegen te komen. Zij deed haar eerste marathon. Ook Luk, iemand die bij mij heeft gewerkt, maar onlangs op pensioen is gegaan waagde zich aan de marathon. Hem zag ik niet bij de start, maar hij kwam me nog voorbij. Ik had een goed gevoel. Laatste dagen geen zware benen meer en er echt zin om er in te vliegen. Mijn ambitie was om zo dicht mogelijk bij de 4u te eindigen. Ik was goed gestart en bleef ne ganse tijd voor de ballon van 4u. Het liep goed... te goed vrees ik nu... Na het halve marathonpunt voelde ik al dat ik niet het tempo kon blijven behouden. Op dat punt stonden mijn trouwe supporters (mijn schoonouders en mama) en ook zag ik Edith en Frank. Ook hoorde ik hier en daar mijn naam, maar ik kon geen naam kleven op de gezichten. Ik heb getracht elke post goed te drinken, maar al gauw was duidelijk dat één bekertje niet genoeg was, want alles klotste er uit dus nam ik al twee bekertjes. Toch had ik het gevoel dat ik dorst bleef hebben, want op sommige momenten vond ik het echt warm. (Ondertussen was de ballon van 4u mij voorbij gekomen en liet ik al een beetje de moed zakken, want ik kon niet meer aanpikken.) Ik had mijn eigen etensvoorraad mee. Een barretje met peer - chocolade en twee gels met rode vruchten. Op een gegeven moment kreeg ik echt een blok op mijn maag en heb dan maar besloten het twee gelleke niet meer te eten en enkel nog goed te drinken. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik even heb gewandeld en al kokhalsend vooruit liep... Ik dacht dat braken mss ging helpen, maar dat was het toch niet... Op dat punt was ik zelfs gekomen om op te geven... maar dan had ik me nog slechter gevoeld en heb ik toch maar doorgebeten en op een rustig tempo verder gegaan. Ik dronk elke keer, maar elke keer kwam het water als een blok op mijn maag Ook de ballon met 4u15 kwam me voorbij wat me nog meer de moed liet zakken... Het was dus een ware marteling voor mij, maar heb het gehaald.... Zwaar teleurgesteld kwam ik aan op 4u17m. Door mij druk te maken en de teleurstelling ben ik aan de aankomst nog lichtelijk beginnen hyperventileren en heeft iemand van het rode kruis mij onder zijn hoede genomen. Hij heeft me rustig laten zitten, want het begon lichtelijk te draaien rond en zo ben ik tot rust gekomen. Al gauw besefte ik wel dat Michael wel ongerust zou zijn en ben ik hem gaan zoeken. In tranen kwam ik bij hem aan. Hij heeft me toch wat kunnen geruststellen, maar toch was ik zeer teleurgesteld. Dit heeft me wel terug naar de realiteit gebracht en ook doen inzien om mijn doelen wat bij te stellen. Ik denk wel aan een volgende marathon, maar twijfel nog wanneer, de welke, .... Wat de komende maanden zullen geven, post ik later nog een keertje.
Nu heb ik andere fijne vooruitzichten de komende weken en daar trek ik mij heel hard aan op!
De laatste dagen zijn aangebroken, het moment supreme staat voor de deur. Zondag trekken we naar Eindhoven met ambities, ik voor een tijd onder de 3 uur en Carmen zou toch graag onder de 4uur willen. Voor mij zal het misschien iets haalbaarder zijn dan voor haar, maar toch geloof ik in allebij onze kansen. Nu de laatste trainingen stonden in het belang van herstel en onderhoud. Enkele duurloopjes, veel recuperatie en af en toe een snelheidsprikkeltje. Vandaag nog een lichte tempo-loop gehad met als hoogste tempo een twintigtal minuutjes aan 4.10 min/km, ongeveer marathontempo dus. Het liep goed, zonder zware benen en met heel wat pit. Tijdens het hoge tempo viel me wel op dat m'n droom van 4.00min/km voor de wedstrijd te hoog gegrepen zal zijn. Het zal eerder in de richting van een 5 seconden trager worden, hoop ik dan. Om te beginnen dan. Nu zien dat de bacteriën en de virussen geen roet in het eten komen gooien en dan zie ik het volledig zitten. Die Hollanders gaan verschieten van deze twee!
Het is er dus toch van gekomen, toch beslist om een nog eens een wedstrijdje mee te pikken. Met een niet al te goede aanloop toch naar ginder gereden. We hadden namelijk de avond ervoor bij ons thuis een etentje met vrienden en hadden toch wat alcohol binnen, ook lagen we niet zo vroeg in bed. Om 1 uur onder de lakens om de dag erna eruit te moeten om 7 uur da's niet ideaal. Dan had ik gisteren ook nog eens een duurloop van 28.4km gedaan en je brgrijpt automatisch dat het niet super zou worden. Een vriendin van ons liep er echter haar eerste wedstrijdje en we konden het niet maken om haar er alleen naartoe te laten gaan. We hadden de rollen mooi verdeeld, Tina liep de 4km, Carmen de 8km en ik ging voor de 12km. Het was een klein wedstrijdje met een recreatief karakter, er was zelfs geen uitslagsnotering. Van start dan! Vanaf de eerste meters lag ik al een tiental meters voor op nummer twee en het verbaasde me dat het zo simpel liep. Het parcours was echter wel niet zo simpel. Dat kan je natuurlijk wel verwachten van een bosloop. Veel smalle kronkelende paadjes en wel wat lichte heuveltjes, bobbels en wobbels. Dit maakte het natuurlijk wel leuker, daar klaag ik als trail-enthousiasteling zeker niet over. De eerste ronde deed ik nog moeite maar ik zag dat nummer twee op een degelijke afstand volgde dus minderde ik wat en zocht ik een comfortabel tempo. Ik had me voorgenomen om onder de 45 minuten te proberen te geraken. De eerste toer was ruim binnen die doelstelling, maar ronde twee heb ik me wat veel laten hangen en kwam ik nog maar net op tijd door. Dan de laatsteronde niet meer genoeg drive om nog te pushen voor die 45 en bijgevold het niet gehaald in die tijd. Door de weinige competitie is het eigenlijk maar een degelijke weerstandstraining geworden. De tweede volgde op dik twee minuten, dat zegt veel.... Met wat competitie had ik wel sneller gekund, maar ik voel toch ook dat ik niet meer op het niveau zit van deze zomer. Toch niet wat het kortere werk betreft. Dus hoop ik maar dat ik nog genoeg snelheid heb overgehouden voor een rappe marathon. Carmen had zich een tijd van 40minuten voorgenomen maar heeft die spijtig genoeg ook niet gehaald, ze is op haar 8km doorgekomen in een kleine 42 minuten. Onze debutant dan, die heeft helemaal pech gehad. Na een goede kilometer passeerde er iemand haar en ze kreeg er een duwtje van waardoor ze zich misstapte op een boomwortel en ten val kwam. Toen heeft ze even ter plaatse de schade op gemeten en dan terug geprobeerd wat te bewegen. Ze had haar enkel toch stevig omgeslagen. Dat weerhield haar echter niet om haar afstand te volbrengen. Welliswaar niet in een recordtempo, maar toch knap dat ze heeft doorgebeten met die pijn. Erna direct ijs erop gelegd en verzorgd. Niet echt een motiverend debuut, maar ik denk wel dat ze er wat van genoten heeft. Als haar blessure meevalt trekt ze binnen twee weken naar Hasselt voor de 5km. Ik hou wel een beetje een dubbel gevoel aan deze wedstrijd over. Langs de ene kant is het fijn dat je op zo'n makkelijke manier kunt winnen, maat langs de andere kant had ik dit liever met een snellere tijd gedaan. Nu twijfel ik wat of ik wel in staat ga zijn om in Eindhoven m'n doel te berijken. Dat was zoals al lang bekend 3uur, toch dacht ik dat ik veel sneller zou kunnen. Ik droomde al van tijden richting 2u50, wat echter wat snel zal zijn. Toch hoop ik die 2u55 in zicht te krijgen binnen twee weken. Veel zal ik nu niet meer aan m'n conditie of snelheid kunnen werken, alleen wat onderhouden en goed uitrusten. Hopen op het beste! De periode van de twijfels is aangebroken........
Ja, mensen profiteer ervan, want het zijn de laatste dagen goed weer. Ik denk niet dat we hier in België nog dikwijls boven de twintig graden gaan uitkomen na deze week. Het was weer zalig trainen, geen shirt nodig en zo de bossen in. Na de teleurstellende vorige trainings week, waar ik enkel in het weekend heb kunnen lopen, deze week dan weer terug ingepikt. Vorig weekend toch nog twee stevige duurlopen kunnen afwerken en zo heb ik toch het belangrijkste van die week gehad. Het viel wel zwaar om zo na 5 dagen terug in te pikken met duurlopen van 3uur. De stijfheid achteraf was dan ook onvermijdelijk. Gelukkig heb ik Carmen daarvoor en dankzij haar zalige massages ben ik daar in geen tijd weer vanaf. Maandag verdiende rust, hoewel ik wel samen met Carmen een fietstochtje van 20km heb gemaakt. Gisteren een uitloopsessie van 40min en 8.1km langs de Nete en vandaag ben ik nog eens langs de MTB-route getrokken hier in Herselt. Goed voor een training van 1u40min en 20.1km en een voldaan gevoel achteraf. Dit weekend staat er nog een lange duurloop op het programma en ofwel een wedstrijdje ofwel een heuvelloop. Ik kan eigenlijk niet zo goed kiezen tussen de twee. Met de problemen die ik aan de heup heb gehad, durf ik niet goed gaan voor een 12km wedstrijd. Anderzijds kan ik het nog wel eens gebruik om m'n snelheid weer terug eens op te krikken en dat gevoel terug in de benen te krijgen. Het is immers al even geleden dat ik nog zo'n snelle wedstrijd heb gelopen. We zien nog wel, maar heb er wel zin in. Dus waarschijnlijk zal ik zondag vlammen in Koersel.
De titel klinkt niet goed en belooft niet veel positiefs voor dit berichtje. Zal proberen met iets beter nieuws te starten. Tot nu toe is de voorbereiding op Eindhoven perfect gegaan. Nog geen enkele training gemist en al bijna een jaar zonder echte tegenslagen. Een super goed voorjaar gehad en een mooie zomer, met heel wat degelijke prestaties. Alleen heb ik het nu toch wel zitten zeker. Voor diegenen die me volgen op facebook, die weten misschien al even dat het niet zo goed zit. Het begon vorig weekend, tijdens Crammerock. Daar voelde ik me al niet zo super en slap af en toe, had ik ook al wat last van m'n heup. Toch doorgezet dat weekend en m'n beide lange duurlopen feilloos afgewerkt. Dan de hele week doorgetraind tot en met zaterdag, dan heb ik m'n klop gehad. Nu vanaf vorig weekend sukkelde ik dus met een slecht gevoel in de heup, wat nooit echt weg wou gaan. Soms wat beter gevoel, soms wat slechter. Zaterdag echter na de duurloop toch echt wel meer last en bovenop de heupproblemen nog eens keelpijn, hoofdpijn, enz. Enfin jullie kennen het liedje wel, als gevolg geen wedstrijd in Namen. Rust zou misschien helpen. Vandaag dan als een vod uit bed en beslist om naar de dokter te gaan. Die stelde volgende diagnose: Angine (Keelpij, hoofdpijn, slap gevoel, enz.) en onsteking van de aanhechtingsspieren van de heup. Niet echt positief. Hij raadde een week rust aan, hoe meer hoe beter..... Nu mede athleten weten hoe dat wringt. Nu weet ik ook wel dat lopen met pijn geen zin heeft maar een week? Dat is lang hé, zeker in voorbereiding op Eindhoven, net nu ik in m'n finale piekweek zou moeten zitten. Ik ga in ieder geval al algemene rust houden tot en met vrijdag en dan zal ik nog wel zien. Ga toch proberen niet te rap te hernemen. Nu gaan overdrijven kan m'n hele finale doel hypothekeren. Ik wil zeker geen risico lopen om chronische problemen te krijgen. Ik hoop zo snel mogelijk weer wat fitter te zijn en ga nu verder in de zetel liggen... Slaapwel
Dit weekend was het de eerste echte keer in m'n voorbereiding dat ik de kilometers gevoeld heb. Eigenlijk heeft wat ik dit weekend heb uitgespookt niet veel nut voor een marathon. Het is echter zo leuk, dat ik het niet kan laten. Wel is het goed voor wat m'n uiteindelijk doel is, ultralopen. Daar draait het bij mij toch om, dus kan je dit een beetje beschouwen als voorbereiding op Troisdorf. Als ik zaterdag en zondag samen tel kom ik op 77.5km uit en dat verdeeld over twee trainingen. Eentje van 2u40 in Axel en eentje van 3u40 in Opglabbeek.
Het weekend begint zoals je weet dus vrijdagavond. We hadden toen een festivalletje gepland niet ver van de camping van onze ouders in Stekene. Dit was alweer de 4e keer op rij dat we erheen gingen, welliswaar maar 1 dag dit jaar. De programmatie op zaterdag was niet echt super en het kwam ook niet zo goed uit met trainingen. Dus enkel vrijdag, met groepen zoals: Customs, die mij wat tegenvielen ; Stijn Meuris, die het hem altijd wel doet. Ik vind hem niet geweldig, maar hij kan me toch telkens blijven boeien. ; The Levelers, met what a beautifull day, hey hey ..... SUM41, punkrock uit de jaren 90 over gevlogen van Amerika. Dit was zowat het hoogtepunt van de avond. Ze begonnen echter wel later en hielden er een pak vroeger mee op ook..... Dan nog Front 242, wat me echt niet kon boeien en Daan hebben we al verschillende keren gezien. Felix da Housecat was ziek en werd vervangen door Discobar Galaxy. Wat geen slecht replacement is hoor, maar was toch vooral voor Felix gekomen. Tijdens Front242 werd ik echt wat onwel en hebben we beslist het voor bekeken te houden en de nacht doorgebracht in ons camionetje.
Zaterdag dan kiplekker uit bed, supervroeg wakker (maar 5u30 geslapen). Toch raar hoe goed ik kan opstaan als ik gemotiveerd ben. Hetgeen op de planning stond voor de dag was inderdaad motiverend genoeg. Een wandeling in Axel van ong. 30km, maar dan lopen en daarna nog ergens iets te eten zoeken. De wandeling was echt mooi, spijtig dat ik niet de langste afstand kon inplanten in m'n schema. Heb nog even getwijfeld om het toch niet te doen, maar dat leek me onverstandig met het oog op zondag. Zo'n rustgevend landschap daar in Zeeland. Het was er zo stil en met zo'n lekker weertje, was het zeker genieten. Het was nog eens een gezellige gezinsuitstap, want m'n moeder en natuurlijk ook Carmen waren ook mee. Carmen nam de 25km voor haar rekeing en m'n moeder deed de 18km, zo kwamen we toch allemaal min of meer samen aan. Daarna nog wat rond gekuierd in het dorp, over de markt en nog wat gegeten in een plaatselijk restaurantje. Nog een grappige anekdote hierover. Het was zeker geen luxe zaak en ook niet echt duur, maar wat we hier meemaakte verraste ons toch wel enorm. M'n moeder had kip met appelmoes en frietjes besteld. Dat kreeg ze ook maar de appelmoes zat nog in een potje....... van den Aldi. Nu als ze dat uitscheppen zie je dat niet maar op deze manier slaagt dat toch op niets hé. Nu de appelmoes van den Aldi is zeker niet slecht hoor, het is alleen het principe...
Zondag stond ik er dan alleen voor, Carmen moest immers maar een uurtje lopen en ik moest er normaal vier doen. Dus bleef zij thuis rustig in bed liggen en kon ik ongestoord gaan crossen in de Limburg. Ik had Opglabbeek uitgekozen omdat ik al heel lang eens wil gaan trainen in het Park midden Limburg. Ik hoopte dus op een passage hierdoor, wat dus natuurlijk niet gebeurde. Ik ga niet zeggen dat het geen mooie wandeling was, maar had gewoon gehoopt iets meer op de heide te lopen dan in de bossen. Ook kwam de wandeling ruim 2.5km korter uit dan de afstand die ze aangegeven hadden. Zou ik weer wat afgesneden hebben? Dus kon ik waar ik normaal zou stoppen, nog eens beginnen aan een extra lus van 6km (kortere wandeling). Nu bleek dat ze in deze lus weer meer hoogteverschillen hadden ingestoken, wat m'n slot nog extra lastig maakte. Heb me toch geamuseerd en genoten van het laatse goede weer van het jaar. Ik hoop dat ik wat voorbarig ben in m'n uitspraken, maar ik vrees er toch voor.
Gisteren was dan weer een rotdag voor me. Ik moest op m'n werk m'n bevorderingsexamen afleggen en dat liep niet echt vlot. Ze stelde dus amper vragen die rechtstreeks met m'n job te maken hadden. Allemaal theorie die ik al ruim 10 jaar niet meer gezien had en die er eigenlijk maar weinig toe doet. Bijgevolg dus weinig ingevuld waar ik echt zeker van was. De verhouding van echt pure bovenleidingsvragen en andere algemene vragen was eigenlijk 20/80, een uitgebreide vraag over m'n job dus. In het mondelingen gedeelte zat dan nog een paar vragen die iets of wat met m'n werk te maken hebben, maar niet in die mate dat je daar de job voor moet kennen. Volgens mij hebben ze dus liever iemand die goed is in fisica dan iemand die echt bekwaam is om de job uit te voeren. Ik heb nu achteraf zo het gevoel dat ik ne lompe neel ben, dat ik zo gezegd niets van m'n job zou kunnen. Omdat ik waarschijnlijk toch niet erdoor zal zijn. Pikant detail is dat ik die functie al jaren uitvoer als de ploegbaas er niet is, nu gaan ze dan afkomen dat ik het eigenlijk niet kan..... Weet je wat ik dan denk........... Op de koop toe ben ik gisteren dan ook nog eens m'n portefeuille kwijt gespeeld, waardoor ik niet ben kunnen gaan trainen. Het enige echte gezonde kalmeringsmiddel dat echt werkt bij me en ik kon het echt wel gebruiken. Dan mezelf 's avonds maar te goed gedaan aan een hoop snoep en heb er geen spijt van.
Vandaag dan een dagje verlof genomen om alles in orde te brengen want de nodige instanties zijn toch nooit geopend voor een werkende mens. Eerst m'n training van gisteren ingehaald, normaal was dinsdag een rustdag. Een uur en twintig minuten genoten van het miezerig weertje en zo een recuploopje van 15.5km over de Herseltse heuvels gelopen. Dan gekeken naar de openingsuren van het gemeentehuis en wat bleek? Dat m'n pach zich vandaag gewoon voortzette, op de website stond: " 07/09/2010 gemeentehuis, openbare diensten en containerpark uitzonderlijk gesloten" Wel, Herselt is een prachtgemeente om te wonen, super mooi en super gezellig. De administratie en het beleid echter..... TREKT OP GEEN KLOTEN !!!! Een gemeente huis dat zomaar sluit en als het open is alleen tussen 9 en 12, oh ja op woensdag tussen 14 en 16 ook...... Welke onozele randdebiel bedenkt nu zo'n openingsuren voor een openbare dienst. Komt er nog eens bij dat je jezelf blauw betaalt aan afvalbelastingen. Om de andere kosten niet te vergeten. Dan is er ook nog eens elke winter een gezellige meeting van boomkappers in het natuurgebied die met hun loebassen van machines alle paden omtoveren tot modderpoelen van jewelste. Kortom, ik ben even niet echt goed gezind.
Terug over het lopen dan.... wordt ik misschien weer wat vrolijker. Zondag staat de jogging ville de Namur op het programma, een wedstrijd waarbij de citadel bekommen wordt en waar men zo'n 11.7km zou moeten afleggen. Mijn ambities hiervoor zijn niet al te hoog, uitgaande op de uitslagen van vorige jaren zou een tijd nabij de 40 minuten er in moeten zitten. Alleen vrees ik dat de berekening van de snelheden op de verkeerde afstand gebaseerd is. Toch hoop ik goed vooraan te kunnen eindigen en hoop ik vooral de citadel goed te verteren. Laat het ook misschien nog een beetje nazomeren, zodat we achteraf nog wat kunnen nagenieten van een verfrissing op een terrasje. Verslagje volgt waarschijnlijk kort nadatum. Hangt een beetje van m'n humeur af.
Fotootjes van Axel en Opglabbeek Eertse 3 van Axel en volgende 2 van Opglabbeek
Het is niet lang geleden, maar SUPER lang geleden. Schandalig ik weet het. De meeste facebookers kunnen nog een beetje volgen met mijn activiteiten. Het is vooral door de massagecursus en de lange en vele looptrainingen dat er voor zorgt dat ik niet zo veel blogtijd of blogzin heb. Prioriteiten, hé! Ik ga hier geen hele lijst afhaspelen met wat ik allemaal heb gedaan, maar zal gewoon over het weekend hebben.
De trainingen worden heel goed opgebouwd! Met verschillende trainingen erin waaronder interval, .... Tegenwoordig doe ik al liever interval dan ervoor. Ondertussen zit ik al aan 7 x 800m. Voor de rest proberen we zo veel mogelijk variatie in de trainingen te brengen. Door af en toe en dan vooral in het weekend een wandeling te gaan doen. Gisteren zijn we naar Bolderberg, Heusden - zolder, geweest. Een deel van MTB-route gedaan. Het is voor mij eerder een survivaltocht geworden. Ik ben dus grandioos verkeerd gegaan. Toen ik op juiste weg was moest ik door diepe plassen, brandnetels enz. Volgens mij werd dat pad niet zoveel gebruikt en ik maar denken dat ik verkeerd zat want ik zag geen pijlen. Dan terug gegaan om dan toch terug langs dat pad te gaan.Toen ik uit de brandnetels was, kon ik toch een beetje genieten. Toen ik in een wijk was, duurde het lang voor ik weer een pijl zag met het gevolg dat ik weer dacht dat ik verkeerd zat. Toen ik de vorige pijl wou terug zoeken, vond ik die weer niet. Ja zo'n wijken trekken echt wel op elkaar. Allemaal dezelfde huisjes.... Ik had al aan mensen gevraagd waar het domein 'Bovy' was en ik kreeg als antwoord: "oei je bent wel een beetje uit de richting, hé!" Uiteindelijk heb ik maar gebeld naar Michael om te zeggen dat ik een 'probleem' had. Hij is mij dan maar komen halen... Afgesproken om een centraal punt. Aan het gemeentehuis van Zolder is hij mij dan komen halen. Ik heb meteen gezegd dat ik enkel nog maar gekende routes doe of een georganiseerde wandel. Daar kan ik mensen volgen en daar staan normaal meer pijlen. De ganse dag heb ik nog last gehad van de brandnetels. Zowel benen als handen waar wat voos Al goed heeft de pannenkoek van de pannenkoekbakker dat goed gemaakt. Hmm een lekkere pannenkoek met verse vruchten, advocaat en poedersuiker... hmmmmmmm....
Vandaag zijn we naar Averbode geweest. Ik moest een 16km doen. We dachten aan 4km en 12km. Maar er was geen 4km dus maar 2 x 8km gedaan. Het was een zeer fijne wandeling/loop. Leuke singletracks in de averbodse bossen en dan zo langs de abdij en het domein de vijvers. In dit domein nog niet geweest, dus weer iets nieuws ontdekt.
Na onze training hebben we ons nieuw speelgoed uitgetest --> Een ijsmachine. Het maken op zich was al heel leuk en lekker. En het resultaat... staat nog in de diepvries. Het kleine potje was toch al heel lekker. Weer slim van ons. We kopen geen snoep ofzo, maar maken wel ijs. Michael zijn redenering is " als we dit willen eten moeten we eerst het maken en verbranden we al op voorhand caloriën en bij kant en klare snoep niet "
Af en toe zo een snoepuitschieter mag wel eens. Sinds we van eetstijl zijn veranderd heb ik het gevoel dat ik mijn gewicht eindelijk onder controle heb. Dat heeft wel wat gekost voor ik dat had. Tegenwoordig zo weinig mogelijk / geen rood vlees. Enkel nog kip, vis, en vervangers. En deze nieuwe stijl lukt toch goed! Ik moet natuurlijk wel uitzien dat er niet te veel uitschieters zijn
En wat staat er als volgende wedstrijd op het programma? De Marathon van Eindhoven!!! Stilletjes hoop ik toch op een nog een PR op de marathon dit jaar en zo dicht mogelijk tegen de 4u!!
Ik durf niet te beloven wanneer ik nog eens iets kan posten, want sept en okt beloven drukke maanden te worden! Jullie blijven sowieso op de hoogte via FB!!
Voor de mensen die me op facebook volgen die weten het al, maar ga voor alle duidelijkheid hier m'n verhaal nog eens volledig doen. Zondag heb ik dus in La Roche niet gewonnen, ik heb per ongeluk een stuk afgesneden. Ik zou een zware helling gemist hebben en zo toch een goede 2km minder gedaan hebben dan de rest. Allemaal niet opzettekijk hoor! Je weet hoe dat gaat, je bent deelnemers aan het inhalen van andere afstanden, op de ondergrond aan het letten, met je eten en drinken bezig en dan durf je al eens een pijltje missen. In mijn geval was dit dus het bordje van de splitsing. Nu zit ik eigenlijk wel wat verveelt met deze situatie, vooral na alle verkondigingen in m'n vorig blogje. Je kent dat hé, als je dingen schrijft direct na thuiskomst, dan schrijf je de gevoelens van het moment op hé. Nu begrijp ik José Istace wel al meer hoor, ik weet nu niet of ik op dezelfde manier had gereageerd maar ik had toch ook zeker m'n zegje gedaan. Nu voor alle duidelijkheid, hij is dus de eigenlijke echte winnaar en verdiend ook. Hij was gewoon sterker dan ik, vooral op de hellingen. Ik zeg niet dat ik het hem niet meer wat moeilijker had kunnen maken, maar winnen had enorm moeilijk geweest. Ik heb hem eens ge-googled en in de uitslagenlijsten die ik gevonden heb vond ik hem steevast in de top 3 terug en dat met tijden waar ik nog niet aankan hoor. Het streelt wel m'n ego dat ik zo lang heb kunnen volgen in zijn zog. Van de organisatie uit neemt men mij niets kwalijk, ze begrijpen me volledig en leggen de fout voor een deel ook bij zichzelf. Ze hebben me zelfs een startbewijs aangeboden voor volgend jaar, wat ik wel zie zitten. Het zal alleen wat inpassen worden, want zo 3 weken voor Winschoten wil ik niet te veel riskeren op zo'n technische trail.
Winnaar/vainqueur Trail des fantomes
eze week toch weer opmerkelijk stijf de beentjes, wat niet verwonderlijk is na zo'n onderneming. Maandag nog een uurtje rustig gaan uitbollen in de Westelse bossen en gisteren dan op m'n rustdag de fiets gepakt voor een mooi tochtje door diezelfde bossen. Vandaag heb ik me dan alweer een intervaltraining opgelegd. Op de piste van Ruggeveld heb ik weer 8x 1200m achter de kiezen en alles samen met in en uitlopen 18.5km en dat op 1u 20min. Toch weer een pittige training zo kort na de zware onderneming van dit weekend. Het ging dan ook niet vanzelfsprekend, het echt wel pushen om alles volgens schema af te werken. Morgen nog een rustige korte uitloopsessie en vrijdag weer een "rust/fiets"dag. Om dan dit weekend weer te gaan genieten van twee lange duurloopjes. Eentje in Bolderberg nabij Zolder, waar ik de plaatselijke MTB-route ga aflopen. Daarna staan er nog pannekoeken op het programma in het hoevetje aan de start van de route om daarna onze voorraad pellets te gaan inslagen bij de Groene Kachel. Toch handig dat je van zo'n verplichte verplaatsing op deze manier een leuke dag kan maken. Zondag ga ik dan op aan raden van Gerry, hoogstwaarschijnlijk naar Averbode om er een vwf-wandeling te lopen. Nog een paar keer slapen en ik kan weer gaan genieten van de prachtige natuur van ons kleine landje.
Het was weer een dagje vandaag hoor! Slecht geslapen, zenuwachtig.... maar wel klaar ervoor. Niet dat ik fris aan de start verscheen in La Roche, ik had deze week voor de race al 89km in de benen. Niet echt afgebouwd dus. Toch, Carmen had haar best gedaan alle zuur uit m'n benen te masseren en dat heeft echt wel geholpen, een zaligheid zo'n privé-masseuse. Het was nog even twijfelen of ik zou vertrekken met of zonder t-shirt. Het was immers overtrokken, maar zeker niet koud. Uiteindelijk dus met vertrokken..... Na nog geen kilometer zaten we met de hele hoop al verkeerd, zeker nen dikke kilometer verder zijn we pas terug gedraaid. Om dan de weg terug te vinden, iedereen al wat slecht gezind. Dan kon de race beginnen, op de hellingen bleek dat ik niet echt de sterkste zou zijn. Een Waal en een mede-Vlaming moest ik telkens toch wat laten gaan. Vooral die Waal was sterker dan ik, de Vlaming haalde ik telkens terug in de afdalingen. Na zo'n 6km tijdens een lange downhill moes hij dan lossen en liep ik vast in tweede positie. Ik kon de Waal lang in het zicht houden, een mooi mikpunt. Ik had zo de indruk dat ik telkens we bergaf gingen terug kwam. Dan kwam er een lang technisch stuk waar ik niet echt kon vooruit zien en loste ik waarschijnlijk wat. Dus was ik hem uit het zicht verloren. Ik moet zeggen dat alles verrassend vot liep tot dan, niet echt last van de bovenbenen tot dan toe. Het zou wel eens een goede dag kunnen worden. Ik was eigenlijk wel aan het genieten, tot op bepaalde hoogte dan, want de stress van het strijden om een plaats kwam er toch ook wel bij. Mentaal zat alles altijd vrij goed ik geloofde altijd wel in een terugkeer naar de kop, dus... Aan bevooradingspost 1 zag ik hem dan weer, een heel stuk hogerop. Dus erachteraan! Het was echter een joekel van een helling, de eerste wandelaar van de dag. Handen op de knieën en duwen maar. Blij dat ik boven was! Iets verderop weer bijna verkeerd gelopen, ik had bijna een splitsing gemist en dan had ik op de 50km gezeten. Gelukkig.... Ondertussen kregen we af en toe een mooi vergezicht langs ons en konden we toch ook wat genieten, maar dan was het terug bergaf. Weer een stuk langs de Outhe, waar het wel steeds oppassen was op de gladde stenen. Dan kwam de mooiste passage van de dag, Le Hérou. Dit was een echt stuk pracht-trail, puur genieten. Als afsluiter van deze passage kregen we de oversteek van de Ourthe voorgeschoteld. Dit viel eigenlijk super mee, het diepste punt was tot halverwege m'n scheen. Ik raasde erdoor om dan tot een halt te komen. Ik had nummero uno nog zien oversteken maar, daar geen zicht meer en geen pijltjes meer ook. De verkeerde keuze gemaakt en zo toch weer een 300m verkeerd gezeten. Kostbare seconden verloren. Vanaf dan was het weer een aantal lastige stukken tot we terug in Maboge waren aan de tweede en laatste bevoorrading. Net daarna kregen we een joekel van een helling voorgeschoteld, volgens m'n Garmin zo'n 185m op nog geen kilometer, dus een steigingspercentage van boven de 20%! Deze is me echt wel bijgebleven. Daarna geraakte ik snel terug in "the flow" en het voelde of ik alles aan kon. De volgende hellingen waren goed te verteren, maar toch begin ik hier in de afdalingen m'n kuiten wat te voelen. Dan maar de voet iets van het gaspedaal genomen en goed doorgebold. Het was vooral schade beperking, ik was vrij zeker van m'n tweede plaats. Ik was blij voorbij het bordje te lopen van de bebouwde kom van La Roche, het kon nu niet vermeer zijn. Die laatste kilometer was echter nog vrij zwaar. Een nogal steile afdaling op asfalt helemaal op het eind als toetje, dat smaakt toch een beetje wrang. Dan beneden het hoekje om en ik was er. Tot m'n verbazing hoorde ik: "Ici Michael Andries, vainqueur du 30km" Blijkbaar was er iets niet helemaal pluis. Ik vertelde dat ik lang in tweede stek had gelopen en dat ik niemand had ingehaald. Dus zou nummer een waarschijnlijk een verkeerde afslag genomen hebben. Een goede tien minuten later schat ik, kwam hij dan aan. Super slecht gezind en druk met z'n armen zwaaiend. Direct van z'n oren makend over slechte bepijling en dat hij enorm gesukkeld had onderweg. Nu was ik vrij zeker van m'n stuk dat ik alles correct had afgehandeld, ik heb altijd pijlen gevolgd en geen enkele splitsing gemist. Achteraf via de Garmin de parcoursen vergeleken en die bleken overeen te komen. Dus kan ik echt wel zeggen dat ik gewonnen heb. Het juist lopen hoort nu eenmaal bij een wedstrijd. Toch heeft die man het voorelkaar gekregen dat hij mee tot winnaar werd uitgeroepen. Hij heeft echt bijna een uur staan klagen.... man.... Ik had zoiets van, tja het zei zo. Nog even met de organisatie gepraat en ja niet echt aangedrongen, ze twijfelden dus of ik echt wel het volledige parcours had gelopen en geen stuk had afgesneden. Dat krijg je nu als zo'n klein ventje frustreerd geraakt, die gast draait alles dus om. Hij loopt verkeerd en dus heb ik afgesneden. Ik wil niet zeggen dat ik meer gelopen heb, qua afstand had hij zeker gewonnen. Ik was echter eerst in La Roche en had het hele parcours gevolgd. Geen slecht gevoelend daarover. 1e plaats, cadeaucheque van 75euro voor een sportwinkel in ...... Aalst. Blijkbaar moet er toch altijd iets speciaal gebeuren als ik win. Nu hopen op een snelle recuperatie.... Foto's volgen misschien nog wel.
Yep, ik ben vandaag jarig. Ik word 28! Het zal echter geen feestje worden vandaag want heb een dubbele shift, om 8u moeten beginnen en om 14u30 gestopt om dan 's avonds om 22u terug te beginnen tot ongeveer 6u morgenvroeg. Dat allemaal terwijl ik in Hoboken zit en Carmen in Herselt. Gelukkig heeft ze me vanacht al drie kussen gegeven. Wat ik vandaag niet kan vieren zullen we dit weekend echter wel proberen goed maken. We trekken er nog maar eens op uit, deze keer naar La Roche. We gaan weer naar het vakantiehuisje van Carmen haar nonkel. Een goed doorgedreven trainingsweekend houden. We doen namelijk mee aan Le Trail des Fantomes in La Roche Zondag, allebij doen we de 30km. Ik start met lichte ambities en Carmen gaat gewoon proberen genieten van het parcours en zoveel mogelijk te blijven lopen, want het belooft zwaar te worden met 1150 hoogtemeters. Het weer belooft toch al aan onze kant te staan met lekker aangename temperaturen. Mocht er nu een enkele bui uitvallen zou ik het niet eens zo erg vinden. Het moet zeker geen 30°C worden zoals vorige maand, want dan zie ik die trail toch al iets minder ambitieus tegemoet. Nu ik al wat ervaring heb in die dingen hoop ik toch eens te kunnen gaan voor een goede plaats. Hier zal het deelnemersveld wel wat sterker zijn dan in Duitsland en zal ik bijgevolg wel voluit moeten gaan. Ik spreek bijlange na niet over winnen hoor, maar hoop toch aan te kunnen pikken vooraan. Toch zijn er nog factoren die voor mij onbekend zijn, zoals een waterpassage en de hoeveelheid hoogtemeters. Die passage door de Ourthe was eigenlijk een van de redenen dat ik hier wou starten, lijkt me superleuk. Alleen is het te hopen dat het niet al te wild water is met de regen van de afgelopen dagen. Stel je voor dat we moeten overzwemmen.... Dan het grote aantal hoogtemeters, ik heb wel al wedstrijden gelopen met meer hoogteverschil, alleen was dat over een langere afstand. Het valt dus af te wachten hoe ik die korte opeenvolging van hellingen ga verteren. Ook is er nog het feit dat ik deze wedstrijd heb gepland in m'n eerste piekweek naar Eindhoven toe. Wat wil zeggen dat ik aan de start ga komen zonder taperingperiode en met ongeveer 90km in de benen die week. Nog een factor die kan tegenslagen dus. Soit, we zien wel waar we uitkomen en gaan vooral proberen genieten. Doen jullie dat vooral ook, want ik denk dat de warme mooie weekends niet dik gezaaid meer zullen zijn dit jaar.
Derde poging tot een verslag van afgelopen lang weekend. Doordat ik al twee keer m'n volledig verhaal ben kwijt gespeeld, hou ik het nu vrij kort. Enorm frustrerend wanneer je heel je post verliest bij het uploaden.
Soit, de training dus. Zaterdag een hersteltraining gedaan op het parcours van de dodentocht. Van aan de spoorweg in Sint Amands tot aan de laatste controle in Branst en weer terug. Onder weg de wandelaars in hun laatste kilometers extra aanmoedigend. Ik kwam er zelfs marathon Geert tegen, waar ik nog even mee heb meegewandeld. Hij moet het zonder problemen gehaald hebben, want hij zag er nog super uit. De reden dat we daar waren was natuurlijk ons moeder, die voor de 5e keer meedeed. We hebben dan na onze training gevolgd met de fiets om te supporteren en haar te ondersteunen. Zo zijn we aan de verrassende hoeveelheid van 41km gekomen. 's Avonds zij we dan nog gestopt in Mariekerke voor een lekkere culinaire tête à tête, oestertjes, paling in 't groen en zalm in dragonsaus. Wat kan men nog meer wensen.... Misschien een leuk dessertje? Daarvoor zijn we doorgereden naar Zandhoven, ijssalon den draver, waar ik een goede dame blanche heb gegeten met ...... 10 bollen. Zaaaalig. De Dame Blanche......
Zondag hebben we weer onze schoenen aangetrokken voor een stevige duurloop in Boutersem. Voor mij stond er 2u40m en voor Carmen 3u op het programma. Het zou een dagje enorm genieten worden. We waren goed voorzien voor het geval het zou regenen, maar dat bleek overbodig. Juist voor we vertrokken hield het ermee op. Dus heel de tijd met die regenvest gezeuld voor niets. Het was trouwens zalig zo lopen tussen al de gewassen die uitkwamen, wel spijtig dat de appeltjes nog niet echt rijp waren. Ik had wel zin in een lekker sappig exemplaar. Bramen waren er wel genoeg, daar had ik dit weekend trouwens lekkere confituur van gemaakt, die ik vrijdags na m'n training heb geplukt naasr het parcours. Nu we toch over eten bezig zijn, tegenwoordig experimenteren we volop met eten en drinken onderweg. Ikzelf probeer een zelfgebrouwen sportdrank te optimaliseren en Carmen is nog steeds op zoek wat er het best verteerd onderweg. Dat begint allemaal in z'n plooi te vallen, hoewel ze toch zal moeten leren om meer te drinken. De tocht was toch weer goed voor 33km voor mij en 29km voor Carmen en het liep voor ons beiden als vanzelf. Niet verwonderlijk met zo'n landschap als afleider van het afzien.
Gisteren was het dan weer intervaldag en hier had ik toch en beetje een terugval, begrijpelijk na zo'n inspanning de dag voordien. Niettegenstaande heb ik wel al m'n intervals mooi binnen 4.30 kunnen afwerken, maar niet zonder moeite. De laatste, waar ik altijd probeer voluit te gaan, was deze keer maar aan een 90% en bijgevolg een eerste keer boven de 4 minuten. De vermoeidheid zat toch te veel in de bovenbenen. Dus 7x 1200m met in en uitlopen samen kwam dat op 18,2km in 1u20m. Het beoogde resultaat, maar met meer inspanning dan normaal behaald.
Vandaag was dan een rustdag maar omdat ik nogal zwaar gezondigd heb met snoepen, heb ik toch de fiets genomen voor een 26km lange MTB-tocht. Ik had naar aanleiding van m'n verjaardag een hele hoop koekjes en cakejes meegenomen, waar ik dus niet ben kunnen afblijven. Je mag het gerust een straftraining noemen.
Afgelopen vrijdag nog maar eens een kort wedstrijdje gelopen, een 10km in onze gemeente Herselt. Ik wist op voorhand niet wat te verwachten van de tegenstand, er was namelijk geen uitslag van vorig jaar te vinden op het net. Dus was het wat aftasten in het begin en niet te hard van stapel lopen. Het parcours in deze laatste wedstrijd van het criterium was ook helemaal anders dan de jaren voorheen. Door de werkzaamheden en de daardoor noodzakelijke omleiding liepen we een rondje door het vernieuwde dorp. We moesten letterlijk 4 maal rond de kerk, eigenlijk wel een plezant parcours achteraf bekeken. Veelbochten en kantjes, ongewone passage door de garage van de beenhouwer, door de plantenperkjes en over iemands voortuin. Dat krijg je toch als je begint af te snijden. Enfin, de wedstrijd dan. In tegenstelling tot Ramsel, waren we wel direct snel vertrokken. De eerste 500 meter kon ik nog mee met de eersten, maar dan moest ik lossen en kwam ik in een klein groepje terecht. Als ik me niet vergis samen met Stefan Rens en Steve Lachi. Later kwam Gerry Ceusters hier ook nog bij. De eerste ronde hield ik het bij aanklampen en volgen, de tweede ronde nam ik al wat meer over. Ik had al snel door dat ik in de afdaling achter de bibliotheek de betere was en zou daar m'n versnelling plaatsen op het laatst. Ten minste dat was het plan. Stefan bleef koppig op kop lopen, het was telkens knokken om als eerste te kunnen beginnen aan de lastige bochtige passage aan de kerk. In Ronde 3 kwam Gerry zich dan ook wat meer moeien en werd het wel zwaar. Steve moest hier lossen. Gerry ademde echter enorm zwaar en dat sterkte me toch een beetje. Op het einde van ronde 3 haalden we dan Tom Baets bij. Het groepje voor ons was al eerder uiteen gevallen en iets voor Tom hadden we nog een athleet bij gehaald die zich volledig vergallopeerd had. Bij het ingaan van de laatste rond besliste ik dan om geen water te nemen en al een lichte aanzet te geven. Ik zag dat er moeilijk gereageerd werd door de anderen en dus zette ik door. Ik kreeg wat meters en nu was het volhouden. Een lang gerekte versnelling over de volledige laatste ronde. Stefan was degene die ik steeds achter me zag vanuit m'n ooghoeken. Steeds op zo'n 20m afstand, hij had gelost maar kraakte niet. Ik dacht aan de kerk nog eens goed door te zetten en dan wel te kunnen berusten. Dat bleek echter niet waar, ze kwamen terug op me, de afstand tussen ons werd minder. Niet snel maar toch genoeg om ongerust te worden. Wanneer ik voorbij m'n supporters kwam zag ik aan hun reactie dat het spannend was en keek ik nog eens om. Tom had Stefan bijgehaald en ging echt als een trein. Ik moest er echt voor spurten, 9,6km op GPS in 33min rond en een zesde plaats op 251 deelnemers was het resultaat. Niet slecht hé!
Zaterdag had ik dan een "rust"dag waar ik wat heb uitgefietst en verder heb gewerkt in huis. Het begint stilletjes aan mooi in orde te komen. Nog even en dan is alles klaar en moeten we enkel nog wachten op onze meubeltjes. Zondag zijn we er dan weer op uitgetrokken om onze lange duurloop op verplaatsing af te werken. We hadden gekozen voor een organisatie in Overijse, lekker heuvelachtig dus. De beentjes waren nog wat voos van de wedstrijd van vrijdag, maar het uitfietsen van de dag voorheen had zeker geholpen. Na inschrijving het parcoursplan eens bestudeerd en dat beloofde een zware dag. Een mooie omloop van 30.9km en een goede 700 hoogte meters. Met volle goesting van start dan. Ik moet zeggen dat het een hele plezante tocht was met enkele pittige hellingen. Alleen niet zo heel veel indrukwekkende vergezichten en wat veel verharde weg. Ze hadden de wandeling net zo goed de kasseitocht kunnen noemen. De kilometers kasseien die we voorgeschoteld kregen, daarbij zou Parijs-Roubaix verbleken. Na zo'n 2uur lopen dan ook nog een fikse regenbij over ons heen gekregen en je begrijpt dan het best wel een zwaar ochtendje was. Eigenlijk was het wel nog eens leuk zo'n bui, het was lang geleden en het was zeker niet koud, dus dan valt er best wel van te genieten. Achteraf thuis bleek ik met verkeerd lopen bij zo'n 31.5km gedaan te hebben en maar 450 hoogtemeters. Zit m'n GPS nu verkeerd of was de organisatie wat optimistisch? Gisteren dan nog eens interval afgewerkt. Deze keer 6x 1200m wederom met een beoogde tijd van 4.30 per interval. Allemaal mooi gelukt en weer m'n laatste interval tegen 3.59! Het begint echt super goed te gaan. Als Meneer Yasso gelijk heeft ga ik weinig moeite kennen met de 3-uur grens. Vandaag heb ik dan nog een uurtje uitgelopen in de regen niks speciaals.
Nog eens een keertje de cijfers van m'n trainingen van vorige week.
Het is hier ten huize een beetje zoals in de actualiteit op het moment, er valt weinig te beleven. Geen wedstrijden, niks echt opwindends te melden op loopvlak. Dus heeft het weer even geduurd voor ik nog eens gedag kwam zeggen op m'n blog. We zijn ook terug wat in gang geschoten met de verbouwingen en dus was de tijd er niet altijd voor. Allemaal uitvluchten, ik weet het maar mag mezelf toch een beetje verdedigen hé. Dus wat is er in tussentijd allemaal gebeurd.
Na Bärefels heb ik het een weekje rustig aan gedaan, de rust was namelijk welkom. De omgeknikte enkel kon op die manier ook wat herstellen en al de andere kleine kwaaltjes kregen ook tijd op beter te worden. Vier dagen komplete looprust, ik voelde het wel toen ik terug starte. Ik was zowaar stijf van een loopje van een uur. Begin vorige week m'n eerste sessie van m'n interval reeks gedaan. De Yasso 800 methode heb ik in het voorjaar geprobeerd, wat niet slecht verlopen is, maar nu wou ik toch iets extra's. Als je bij 3min op de Yasso methode een marathontijd van 3 uur ka ambieren, dan moet bij 4min30sec op 1200m dat zeker mogelijk zijn. Dus begonnen met intervals van 1200m aan 4.30. Tot hiertoe verlopen die verbazend goed. Ik blijf vlotjes onder m'n beoogde tijd en de laatste intervals, wanneer ik eens echt doorga, heb ik al twee keer onder de 4 min kunnen houden. Positief niet?
Je ziet, ik ben al volop bezig met m'n voorbereiding op Eindhoven. Ik wil er echt goed zijn en zal zelfs teleurgesteld zijn met een tijd die niet lager is als 3uur. Stiekem wil ik zelfs meer, maar daarga ik geen uitspraken over doen. Ik heb bang dat dat m'n dat zo'n uitlatingen ongeluk brengen. Stiekem hoopte ik ook op een overwinning in Duitsland, maar heb daar nooit echt over gepraat op voorhand. Nu in het kort, namelijk deze vrijdag, staat er weer een test op het programma. De Limbergjogging 10km, het laatste luik van het Herselts joggingcriterium. Wat het gaat worden weet ik zo niet. Ik zit namelijk in opbouw en piek niet zo meer in snelheid als op de ramselse routeloop. Ik weet ook niet welk niveau de tegenstand zal zijn en hoe zwaar ik het parcours moet inschatten. Beetje twijfels toch, meedoen vooraan is het doel en een tijd onder de 36 minuten als het kan. Heb al gehoord dat het maar 9km zou zijn, dus dan zou het onder de 32.30 mogen denk ik. We zullen wel zien waar we uitkomen zeker. Carmen zal ook van de partij zijn, ze is ondertussen ook begonnen met haar voorbereiding op haar tweede marathon van het jaar. Voor haar moet het deze vrijdag zeker mogelijk zijn om top 10 te lopen, zoniet beter. Ze maakt echt grote progresseie en ik heb er een goed oog op. Wens ons het beste! Zullen wij hetzelfe doen voor jullie.
Dit weekend was het dus zo ver, de wedstrijd en het uitstapje waar we al lang naar uitgekeken hadden. Een lang weekend Schwollen, de derde keer al weer dat we daar heen trekken. Een mooi pittoresk dorpje midden in de Hünsruck, deze keer weer om de Bärenfelslauf te lopen. Na de eerste kennismaking met deze wedstrijd vorig jaar, waar ik toen de volledige 65km heb gelopen, heb ik nu geopteerd voor de 21.5km. Het doel was top5 en misschien wel meedoen voor de overwinning. Rekening houdend met de uitslagen van 2009 zou dit tot de mogelijkheden moeten behoren.
Een goed half uur voor de start waren we aanwezig en er stond een lange rij om ons nummer af te halen. Het werd als snel duidelijk dat er later dan 8uur gestart zou worden. Uiteindelijk met een halfuurtje vertraging en wat regen druppels op onze nek op gang geschoten. Ik had eigenlijk gekregen waar ik op gehoopt had. Een nat beregend parcours, niet al te warm, maar niet met regen starten. Ideaal! Vanaf de start al direct met een metgezel ervandoor. We hadden direct een 20-tal meter, dus hield ik wat in en paste m'n tempo aan aan de ander. Naar mij gevoel wat traag, maar de race zou nog lang zijn dus zou het onozel zijn er nu al vandoor te gaan. Na wat glooiend parours in de eerste kilometer kwam de eerste helling.
Daar had ik al snel in de mot dat er echt wel veel in zat. M'n tegenstander z'n ademhaling werd al snel heel zwaar en hij begin tempo te minderen. Ik wou niet afzwakken en de achterblijvers laten terugkomen. Dus ben ik tempo blijven houden, niet versneld gewoon blijven doorgaan. Ik had boven een 30 tal meters op de tweede, maar in de afdaling kwam hij een beetje terug. Ik wou nog niet echt doordrukken bergaf, ik wist van andere wedstrijden dat bergaf lopen meer schade toebrengt dan bergop. Dus kwam hij terug dichter, maar echt laten aansluiten stond ik niet toe. Bij de voet van de Bärenfels had ik nog een goede 5 meter en daar heb ik dan een beetje gepusht. Met direct resultaat, ik bleef lopen terwijl hij aan het wandelen ging bergop. Op de top van de ¨Bärenfels na 6.3km had ik aan de bevoorading al zo veel voorsprong dat ik hem niet gezien heb. Ik heb daar een bekertje stilstaand opgedronken en in de vuilbak gegooid, toch zo'n 10sec "verloren" en niemand gezien achter me. Dan kwamen er meer single track stukken. Voorlopig vatte ik deze nog voorzichtig aan, het was immers nog altijd vrij ver en het risico niet waard. Dan kreeg ik af en toe achter me twee man in het oog en ze bleven vrij goed gelijke tred houden.
Hier begon de race echt, naar mijn gevoel toch. Ik begon dan zo vanaf 8km te pushen en geleidelijk aan begon m'n voorsprong te groeien. Elke helling, elke afdaling en elk single-track stuk had ik het gevoel dat ik uitliep. Gewoon goed op techniek gelet en bergop mezelf niet op blazen, met resultaat. Aan de bevoorading had ik op een nieuwe tweede zo'n 200m voorsprong, toch een klein minuutje. Nadeel was dat ik deze athleet niet kon inschatten, ik had er immers niet mee samen gelopen. Dus wel een beetje onzekerheid. Dan kwamen we op een open plek het bos uit en volgde er een overzichtelijk stuk asphalt. Daar kon ik weer inschatten hoeveel ik had. 400 à 500 meter denk ik, geruststellend. Dus blijven doorgaan en vooral blijven genieten van het parcours.
Genieten dat ging zeker! Prachtige stukken bos met alles wat je van een trail-wedstrijd mag verwachten. Uitdagende afdalingen, echt wel m'n ding. Naar mijn gevoel is dat toch iets waar ik goed in ben, dan liefst nog single-track met lekker veel bochten. Zo'n lange rechte dubbele strook vind ik eerder lastig, dan moet je veel te veel afremmen en dan gaat op de duur pijn doen aan de enkels en de spieren. Tja, er moet van alles wat in het parcours steken hé. Later na zo'n 16km was er nog eens een stukje asphalt en daar kon ik zien dat ik zeker 600m voor lag want ik heb niemand achter me kunnen opmerken. Geen risico's meer nu, maar ik wou toch nog graag de 1u40min halen. Dus blijven doorgaan, maar de echt gevaarlijke stukken wat rustiger aangevat. Dat lukte zeer goed!
De laatste echte helling van de dag op 19km was dan nen echte wandelaar, daar kon je nu eens onmogelijk op lopen. Met je handen tengen de bergwand aan naar boven, ik schat zo'n 30% misschien wel meer..... Super Toch zeker als je een geruststellende voorsprong hebt. Nu zaten we weer op een hoogte en moesten we weer omlaag en hier heb ik toch af en toe geluk gehad. Het was niet van de poes tussen die takken en geulen. De diepe groeven werden dan nog eens bedekt door 40cm hoog gras, zeer ambetant. Blij dat dat stuk achter de rug was, nog wat uitbollen langs het hindernissen parcours en ik zou er zijn. Ware het niet dat ik net voor de bruggetjes en trapjes in een klein afzonkje m'n enkel opsloeg.
Direct vreesde ik dat ik niet meer kon gaan. De eerst volgende meters was het zwaar pikkelen, dan een iets vlottere strompel. Dan zéér voorzichtig over alles (trappen, putten, brugjes) over, daarna weer opgepikt in een voorzichtig drafje. De laatste rechte lijn en als eerste binnen. Raar gevoel, zo winnen. Je bent wel trots, maar omdat er niet zo'n zware tegenstand was voelde het niet echt enorm bevredigend aan. Soit, daarna begon het schransen. Wat een bevooradingbuffet aan de aankomst. Te veel om op te noemen, fruit snoep, drank, alles erop en eraan. Geen snufjes als sportdrank, maar allemaal simpele dingen van de supermarkt. Leuk!
Dan volgde er nog een serieuze domper op de mooie dag. Na zo'n half uurtje wachten op Carmen kwam er een loper aangespurt, druk met z'n armen zwaaiend, teken doende dat er iemand in problemen was gekomen iets terug op het parcours. Verwarring alom, de mensen van de EHBO, gingen direct die richting uit. Het was echter niet duidelijk wat er aan de hand was, maar toen riep iemand dat het echt ernstig was en dat ze moesten lopen. Ik begon een beetje schrik te krijgen dat Carmen er lag, ze moest immers zo ongeveer gaan aankomen. Snel vernam ik dat het over een man ging, dus was dat al van m'n hart af. Toch blijft het een raar gevoel wetende dat er iemand op 150 meter van je gereanimeerd wordt. Er was dus een persoon van gemiddelde leeftijd bezweken onder de inspanning op het laatste rechte eind. De mensen van de organisatie hadden goed gereageerd en direct de nodige instanties verwittigd. Iets na dat alles kwam Carmen dan aan, haar tijd ben ik vergeten. Ze vertelde me hoe het er aan toe ging bij die persoon en eerlijk het zag er niet goed uit. Een tijd je later kwam de ziekenwagen terug voorbij en werd de wedstrijd geneutraliseerd. De loper was overleden en moest op gehaald worden door de begrafenis ondernemer. Op dat punt moest de eerste van de marathon nog aankomen. Iedereen die z'n ronden volmaakt had mocht niet meer vertrekken voor een volgende. Achteraf gezien zeer begrijpelijk, als je zo moet passeren waar iemand ligt die net overleden is. Ook uit respect voor die persoon, die ongetwijfeld gestorven is tijdens iets wat hij graag deed. Dat dat een troost mag wezen voor zijn nabestaanden. Hierbij ook mijn medeleven voor diegenen die achter blijven. Ook wil ik m'n steun betuigen aan de organisatie en hen willen benadrukken dat hun niets verweten kan worden.
Nu al een dagje terug thuis van een weekendje zaligheid in de Ardennen. Een goede 100km rijden en jezelf in een andere wereld bevinden, wat is België toch mooi eigenlijk. We waren naar Hony/Esneux getrokken naar camping http://www.lesmurets.be/ , een kleine gezellige kampeerplek met super vriendelijke uitbaters. Ik had ook net onze nieuwe aanwinst afgehaald en kon hem dus in een keer een weekendje testen, een Toyota Hiace camionette. Het weer was zoals overal in deze contreien dit weekend, warm.....HEET zelfs. Je hoort me niet klagen hoor, het was zalig. Wanneer het wat te warm werd doken we de Ourthe in en dat gebeurde dus regelmatig. Ook heerlijk gegeten! Twee keer BBQ, één keer traditioneel en één keer pasta met boontjes en kippeworst klaargemaakt op de rooster. Bij thuiskomst dan nog snel langs de winkel geweest voor mosseltjes..... nog een keer mmmmmm heerlijk. Dan verzwijg ik de vele ijsjes 's avonds nog. Sssst, over het zondigen gaan we zwijgen hé. We hebben eigenlijk gewoon een heel weekend lang in een roes geleefd. Het moet niet altijd een hotelvakantie zijn, met een paar dagen goed weer en een tentje zijn wij al lang tevreden.
Lopen dan, ja dat hebben we ook gedaan. Ik zelfs twee keer ginder. Zaterdag hebben we thuis nog een training in de Beeltjens afgewerkt maar vlak daarna zijn we dus naar de Ardennen getrokken. Zondag heb ik eens speciaal gedaan met een tocht naar La Roch au Faucons, de valkenrots. Een zeer mooi en uitdagend parcours met een kilometer in waarin ik 110m hoogteverschil moest overbruggen, stijgingspercentage van gemiddeld 11% dus. Dat kan al tellen qua trailtraining. Het was genieten ginder, mooie en leuke paden, een prachtig kader, veel fauna rondom, kortom een verrukkelijk loopje. De cijfers: 14.3km in 1:22:45 met 295m hoogteverschil. Geen hoog tempo, maar door de hellingen toch vrij pittig Zondag heb ik dan de Beide oevers van de Ourthe verkent richting Esneux en weer terug. Onderweg langs het onverhard pad aan de Westkant ben ik dan een keertje op mijnen totter gegaan. Op een grote schuine vlakke rots had ik onverwachts geen grip en ben ik dan onderuit geschoven. Pardoes op m'n drinkebus, waarvan ik de ganse inhoud dan in m'n gezicht kreeg. Verfrissend dat wel maar niet echt handig dat je na een kwartier al al je vloeistof kwijt bent. Gelukkig niets geblesseerd en kon de tocht weer verder, ik moet er niet aan denken dat ik daar iets gebroken had. De cijfers van Zondag dan: 11.6km in 1:01:30 met 160m hoogteverschil.
Nu is het uitkijken naar de halve marathon van Birkenfeld, http://www.baerenfelslauf.de De wedstrijd is eigenlijk één rondje van de ultra-trail van 64,8km die ik vorig jaar heb gelopen. Ook dit jaar doen ze die afstand weer, maar ben er voor het moment niet klaar voor. Dus nemen we de korte afstand en gaan we eens voor een goede eindklassering. Top5 misschien wel top3 moet zeker mogelijk zijn. Het wordt afwachten hoe ik het zware parcours kan verteren. Ik ga zo lang mogelijk proberen aanpikken bij de kop van de wedstrijd en dan zien waar ik uitkom. Duimen jullie voor me?
Ik kon het toch niet laten, normaal was het niet de bedoeling om een wedstrijdje te lopen. De benen voelde echter goed en ik had er danig zin in. Het weer viel gezien de omstandigheden ook nog mee dus waarom niet. Het was een beetje overtrokken, maar nog steeds zeer warm. Dit was in ieder geval beter dan wanneer dat de zon vrij spel gehad zou hebben. Ik was vrij vroeg ter plaatse en al snel bleek dat de omkomst niet massaal zou zijn. Des te beter voor mij want de winnaar zou een reisje Alpe d'Huez mee naar huis kunnen nemen. Niet dat ik daarvoor gekomen was, maar dat speelt toch mee in het achterhoofd. Na wat twijfelen besliste ik dan noch om te starten in bloot bovenlichaam, nummer dus op het broekje gespeld. Op de borst had wat pijnlijk geweest. De zon scheen toch niet te fel, dus schrik om te verbranden moest ik niet hebben. De race dan. De start liep niet echt super enthousiast, vrij behouden eigenlijk. Al snel vormde zich een klein groepje van een zestal snelle mannen, waaronder ik. Bij de opwarming had ik het parcours al verkent en na de startstrook en het gedeelte door de wei kwam een verhard stuk weg. Daar volgde ik de rest goed, maar kwam het tempo er pas echt goed in. Eerste kilometer in 3.10, super snel.... proberen volhouden dus. Toch voelde dit niet echt aan alsof ik op de limiet zat. Bij het ingaan van het bos, het moeilijke gedeelte, nam ik even de kop over. Ik wou er zeker van zijn dat ik een goed zicht had op waar ik m'n voeten moest zetten. In het bos lag het er heel verradelijk bij namelijk, zelfs gevaarlijk te noemen. Het duurde echter niet lang voor Gino van Steenbergen, die de 10km liep, overnam en dus was ik m'n zicht snel kwijt. Doordat ik niet al te veel risico wou nemen moest ik dan een gaatje laten vallen en kwam Nick Renders me voorbiij. Hij pikte vlotjes bij Gino aan en ik bleef op zo'n 10m hangen. Bij het uitkomen van het bos kreeg ik dan weer een lichte bries op kop en probeerde ik de meters naar de kop goed te maken. Het parcours liep hier wat makkelijker. Toch kwam ik niet echt snel dichterbij, dat sloeg een beetje tegen. Na een klein kilometerje doorduwen kon ik dan toch even profiteren van het kopwerk van die twee sterke mannen. Het duurde echter niet lang voor we terug het bos indoken en ik terug meters moest laten. Het was moeilijk om tempo te houden na zo'n snelle eerste helft, achter mij volgde Sus Renders nog en ik wist niet welke afstand hij gekozen had. Het omkijken kon dus beginnen, ik kreeg hem er niet af. Bij het uitgaan van het bos bleek ik dan niet zo ver achter te liggen op Gino en maakte ik van hem een doel. Beter om vooruit te kijken dan altijd maar te vrezen voor je plek. Ik kwam stilletjes dichter tot op 5m misschien en dan was de finish er al. Zo'n 20 à 30 meter voor me was Nick al de meet gepasseerd. De 5.35km in 18:05 afgelegd 17,75km/h, wederom sneller dan de vorige keer. Wel ondanks de hitte niet enorm afgezien en toch weer een PR gevestigd. Nu duimen voor volgend weekend, ik ben redelijk in vorm alleen het gewicht zou nog een kilootje minder kunnen. Ik hoop op een top-3 plaats in Birkenfeld, maar wordt natuurlijk afwachten hoe sterk de concurrentie zal zijn. Makkelijk belooft het in ieder geval niet te worden.
Eindelijk! Na maanden van bloed zweet en tranen tijdens onze verbouwingen is het ons nog eens gelukt om een wandeling te lopen als duurloop. Ik had er eentje uitgepikt in Holsbeek voor onze lange duurloop af te werken. Goed wetende dat de omgeving daar zeer te pruimen is, met het Bleekbos en zeker het Chartreuzebos als uitblinkers. Ik heb echt lopen genieten van de uitzichten en de mooie paden. Het eerste stuk was al direct vrij heuvelachtig, en bleef ook wel zo'n 20km echt zo, om dan de laatste 10km wat uit te vlakken. Hoewel de heuvels later niet meer zo pittig waren. Over de gehele afstand zat er een hoogteverschil van 271m, gemeten met m'n nieuw speelgoed. Hebben namelijk net een Garmin Forerunner 310 xt aangeschaft. Enfin, die heuveltjes begon ik op het laatst wel te voelen, het kon ook aan de warmte liggen. Toch het resultaat bleef hetzelfde, zware benen. Na 29.8km was ik terug aan de auto en daar heb ik dan nog een 800m uitgelopen op sandaaltjes. Ja, in navolging van het boek dat ik aan het lezen ben (Born to Run), toch ook maar eens uitgeprobeerd. Anton Krupicka doet dit ook regelmatig na z'n lange duurlopen, maar nooit meer dan 5km. Ik denk toch niet dat je er slechter van gaat worden, zoals men predict kan ik me echt wel inbeelden dat dit goed is voor de spierontwikkeling van voet en onderbeen. Alleen zal ik dit zeer rustig moeten opbouwen. Blootvoets zie ik echter niet goed zitten, zal altijd wel met sandaaltjes zijn. Soit, de laatste week van m'n basis-opbouwperiode zit er nu op. Voor 3 maanden lang heb ik vooral erop gelet om m'n basis te verbreden. Telkens naar weken van 110km toe gewerkt om daarna weer terug op te starten van 85km. Hiertussen heb ik ook heel wat snelheidswerk gestoken en dat heeft, zoals jullie eerder al hebben kunnen lezen, geloond. Nu is het enkel nog afbouwen naar een symbolische afsluiter van deze periode in Birkenfeld. Een halve marathon trail met goed 500 hoogtemeters, waar ik vorig jaar nog een ultra over 3 rondan van dit parcours heb gelopen. Daarna gaan we erweer tegenaan richting Eindhoven Marathon voor een snelle marathon. Eventjes nog over het warme weer dan. Wel, ik moet zeggen dat ik er meer, zelfs veel meer van kan genieten dan andere jaren. Toen ging me dit gewoon niet goed af en nu kan ik zelfs genieten van een loopje op de middag. Waar die ommekeer vandaan komt moet je me niet vragen hoor, maar ben toch blij dat die er wat gekomen is. Nu maar hopen dat ik geen afkeer krijg van de koude temperaturen in de winter.....
Link naar Garmin gegevens: <iframe width='465' height='548' frameborder='0' src='http://connect.garmin.com:80/activity/embed/38347893'></iframe>
Ja, het zijn tegenwoordig drukke tijden op wedstrijdgebied. Die korte races vergen dan ook een véél kortere herstelperiode dan bij het ultralopen en bijgevolg dat er dan wat meer competitief gelopen kan worden. Dit weekend stond dus de laatste wedstrijd van ons 3-luik op het programma, drie vrijdagen na elkaar hebben we dus het beste van onszelf gegeven. Nu was het de beurt aan Ramsel, na Varenwinkel en Blauwberg, de eerste in ons eigen Bergom hebben we gemist doordat we op Pinkpop zaten. Wel een beetje spîjtig, maar kom zo'n pinkpoploopje tussen de festivalcampings was zeker ook te genieten. Enfin, Ramsel dus, we zouden als afsluiter van die drie weken kiezen voor de 10km om zo toch een beetje opbouw te hebben naar ons uiteindelijk doel van het voorjaar in Birkenfeld, een halve marathon trail. Vooraf wel wat twijfels over tot wat ik in staat zou zijn, 37.30 was m'n eerste gedacht. Dan liep ik zo goed in Blauwberg en zag ik een tijd tussen 36 en 37 wel zitten.... Ik heb e gewoon voorgenomen me te laten meevoeren in de wedstrijd en een beetje m'n hartslag in het oog te houden. De Routeloop is namelijk een zeer snelle wedstrijd waar veel rappe mannen naar toe komen en wie weet kon ik daarvan wel wat profiteren. M'n vader z'n verwachtingen waren hoog gespannen na de podiumplaats van vorige week en dus waren hij en m'n moeder nog maar eens afgereisd naar de verre Kempen om te komen supporteren. Hij dacht iets in de richting van een 20e plaats, maar met zo'n stek deelnemersveld was ik daar nog niet zo zeker van. Ik had echter nog een troef achter de hand, m'n nieuwe schoentjes! Deze week nog langs de Runners geweest in Duffel voor een paar wedstrijdschoenen, Saucony Fastwich. Man! die dingen wegen dus echt niets hé. Ze mochten een dagje later al meteen gedoopt worden tijdens de 10km, ideale afstand om ze in te lopen. De wedstrijd zelf dan, de start was naar mijn gevoel vrij traag.... kan komen omdat er bij de 5km wedstrijden, die ik de afgelopen weken gelopen heb, altijd een spurt werd getrokken om goed geplaatst te zitten bij de eerste bocht. Nu zat ik in zo'n 25e positie schat ik tegenover top-5 in de vorige weken. Rappe mannen, dus zou ik me niet meteen vooraan moeten moeien. Gewoon een goed tempo gezocht en aangepikt bij een aantal mannen voor me. Al snel vielen enkele overenthousiastelingen af en liep ik stevig top 20. Het parcours bestond uit 4 ronden van 2.5km, ideaal om in te schatten waar en wanneer je wat moet doen. Het ging ook snel, op een niet super makkelijk parcours. Een vrij bochtig gedeelte met een grote rechte lijn over de "route", ook zat er een passage in over een brugje van zo'n 5m hoog. Niet super snel, maar zeker niet traag. De eerste ronde had er zich rondom mij een groepje gevormd met een paar gekenden van de buurt. Gerry en Gille kregen heel wat aanmoedigingen en dat maakte de passage over de route toch telkens zeer leuk. Net een mini kasseistrook in Parijs-Roubaix! De tweede ronden ging Gerry er vandoor en bleef ik achter met Gille en enkele andere lotgenoten. Die Gille had wel een ambetante stijl, hij hield geen vlak tempo en dat maakte het wel een beetje lastig. Zo lopen met snokken ben ik niet echt gewoon, toch niet als ik de grillen van een ander moet volgen. Dan naar halfweg toe hem ook enkele meters moeten geven. Die had ik in ronde drie dan snel weer goed gemaakt en samen gingen we dan op zoek naar de voorliggers. Ik voelde me nog altijd super en nam ook meer initiatief nu, meer kopwerk dus, hoewel Gille ook zeker meer dan zijn deel heeft gedaan. We pikten regelmatig eentje op en soms konden deze volgen en andere moesten lossen. Gerry hadden we ondertussen ook weer bijgehaald. Ondertussen was het dubbelen van de mindere goden ook begonnen en dit maakte het wel lastig om goed in groep te blijven lopen. Moeilijk om in het zog te blijven en lastig om telkens die meters te moeten goed maken. Dus, nam ik een risico en besloot om 2km aan te zetten voor een versnelling. Eerst op kop van de groep om ze dan meter na meter te zien achterop geraken. Nu werd het echt wel druk en om de smalle route moest ik regelmatig roepen om door te kunnen, gelukkig hadden ze respect voor me en deden ze hun best zo goed mogelijk opzij te gaan. De laatste keer over het bruggetje en dan goed aanzetten bergaf (of brugaf?) Ik kwam in de laatste rechte lijn en kreeg de klok in het oog..... Nog een goede aanzet om onder de .....35 minuten!!?!?!... te eindigen. Absurd snelle eind tijd van 34.46 en als 11e!!! op 391, 17,25km/h. Niet te geloven, hoe goed het gegaan was. Oorzaak van deze immense progressie van de afgelopen weken? Pfff, kleine dingen misschien? De intervals die goed lopen, goed evenwicht gevonden in trainingsarbeid? Ja, misschien de rode bieten kuur die ik doe nu, had eens gelezen dat dit de uithouding met 10% zou verbeteren. Bijgevolg eens geprobeerd en heb zeker niet te klagen, of het nu daar aanlicht.... Dan de schoenen zullen er in Ramsel ook wel voor iets tussen zitten, voelden enorm licht en soepel aan. Alleen met de opwarming een licht branderig gevoel aan de voorvoet. Echter geen last van gehad tijden de race, op onverhard wel iets mindere grip wat vrij normaal is. Achteraf ook wel meer last van de kuiten, waarvoor men mij in winkel gewaarschuwd had. Toch zeer tevreden over de schoen voorlopig, wordt alleen bekijken tot welke afstanden ik ermee kan gaan. Na 10km al stijve kuiten, het is te hopen dat dit met een marathon niet te erg door gaat wegen tijdens de race zelf. Nu is het even een weekje zonder wedstrijd, maar wel weer een week waar ik over de 100km zou moeten gaan. Ook gaan we de komende weken iets meer heuvelachtig terein opzoeken om onszelf voor te bereiden op de trail in Duitsland. Misschien dat we op 09/07/10 nog eens een kort sprintje van 5km lopen op de Kapellekesloop in Ramsel, wordt wat bekijken hoe de beentjes de zware week verteerd zullen hebben. Een week later staat de Bärenfeldstrail dan op het programma, weer zoiets waar ik niet van weet wat ik moet verwachten. Een vrij intens parcours van 21.4km met zo ongeveer 500 hoogtemeters, afgaande op de winnaars van andere edities met tijden tussen 1.30 en 1.40. Denk ik tich niet kansloos te zijn, top 3 tot 5 wordt zeker het doel. Het is natuurlijk altijd afwachten hoe sterk het deelnemersveld is.
Ik ben Keersmaekers Carmen
Ik ben een vrouw en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Productiecoördinator Mivas.
Ik ben geboren op 05/11/1985 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
Ook de ballon met 4u15 kwam me voorbij wat me nog meer de moed liet zakken... Het was dus een ware marteling voor mij, maar heb het gehaald.... Zwaar teleurgesteld kwam ik aan op 4u17m. Door mij druk te maken en de teleurstelling ben ik aan de aankomst nog lichtelijk beginnen hyperventileren en heeft iemand van het rode kruis mij onder zijn hoede genomen. Hij heeft me rustig laten zitten, want het begon lichtelijk te draaien rond en zo ben ik tot rust gekomen. Al gauw besefte ik wel dat Michael wel ongerust zou zijn en ben ik hem gaan zoeken. In tranen kwam ik bij hem aan. Hij heeft me toch wat kunnen geruststellen, maar toch was ik zeer teleurgesteld. Dit heeft me wel terug naar de realiteit gebracht en ook doen inzien om mijn doelen wat bij te stellen. Ik denk wel aan een volgende marathon, maar twijfel nog wanneer, de welke, .... Wat de komende maanden zullen geven, post ik later nog een keertje.
Dus kon ik waar ik normaal zou stoppen, nog eens beginnen aan een extra lus van 6km (kortere wandeling). Nu bleek dat ze in deze lus weer meer hoogteverschillen hadden ingestoken, wat m'n slot nog extra lastig maakte. Heb me toch geamuseerd en genoten van het laatse goede weer van het jaar. Ik hoop dat ik wat voorbarig ben in m'n uitspraken, maar ik vrees er toch voor.
Al goed heeft de pannenkoek van de pannenkoekbakker dat goed gemaakt. Hmm een lekkere pannenkoek met verse vruchten, advocaat en poedersuiker... hmmmmmmm....
