Ik ben Michael Andries
Ik ben een man en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Monteur Bovenleiding.
Ik ben geboren op 19/08/1982 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
11/02: Trail des Bosses 25km 26/02: (W) Lennik 30km 04/03: (W) Stekene 30km 11/03: (W) Aarschot 30km 25/03: (W) Antwerpen 20km 01/04: (W) Scherpenheuvel 42km 07/04: (W) Kasterlee 30km 15/04: Spa-Olne 33km 07/05 => 18/05: Trekking La Palma 20/05: La Grimace du grand George 25km 02/06: (W) Gelrode 50km 15/07: Les Crêtes de l'eau Noire 30km 05/08: Trail de Val d' Heure 36km
Stilletjes aan worden de dagen weer langer Ik zou eigenlijk dag per dag wat meer moeten gaan bijhouden over m'n trainingen, zo op het eind van de week is alles nogal wazig als ik erop terug kijk. Is dat omdat ik zo veel doe, of omdat ik dit jaar 30 wordt? Dus sorry, dat ik wat oppervlakkig blijf over het gevoel en omstandigheden tijdens m'n uitjes.
23/01: Pittig dagje met woonwerk verkeer 96km fietsen, daarna even gesukkeld thuis bij het aanmaken van de kachel en bijgevolg niet direct kunnen gaan trainen. Dan maar na het eten (niet van m'n gewoonte) vertrokken voor een tochtje langs de Nete. 6.2km op 40min en 5km gelopen. Tijdens de laatste 10 minuutjes nog een goede stortvlaag over me gehad. 24/01: enkel woonwerkverkeer: 96km fietsen. 25/01: Dagje dat er voor een groot deel hetzelfde uitzag als maandag, alleen dat ik direct na thuiskomst kon vertrekken. Dus 96km gefietst en 6.2km gelopen. Zelfde waarden ook, 40min en 5km gelopen. 26/01: 's Morgens regen, maar echt regen.... Dus geen fiets vandaag. Hed wel nachtwerk en heb bijgevolg nog eens een uitje kunnen maken in Hoboken. Een vier toertje rond Fort VIII, dus 8km op 55min en 6km gelopen. 27/01: Dagje thuis door het nachtwerk en bijgevolg tijd voor een tochtje fietsen. Postbode gespeeld, een kaart die Carmen gewonnen had voor het WK gaan afgeven op het werk aan een collega. Daarna nog het pensioen van m'n vader gevierd. 31km gefietst onder een prachtig blauwe hemel. 28/01: Wederom een productief dagje! Nog eens afgesproken met Kris om te gaan rond hossen in Averbode. Een heuvelinterval gedaan, 6 herhalingen en voor de rest een rustig tempo en veel gebabbal. Toch weer 8km gehaald op 55min en 6km echt gelopen. Natuurlijk ook alles weer per fiets afgelegd, na de training nog naar de GB geweest in Voortkapel voor wat cpu-benodigdheden. Weer 30km op de fietsteller. 29/01: Wat grijze frisse dag, maar toch ideaal voor een tochtje in Molenstede. Wandeling van 20.3km over de heuvels rondom Diest. Afegelgd in 2u25m en 12.5km echt gelopen. De hellingen daar zijn toch nog net iets langer dan ik gewoon ben van Averbode en deden bijgevolg de bovenbeentjes wel afzien. Het wordt tijd dat het wat langer licht is, dat ik snel weer terug naar m'n oude rondje op het Grasbos kan. De verplaatsing hiernaartoe tuurlijk ook weer per fiets. 23km rustig getrapt
Lopen: 48.7km waarvan 34.5km effectief Fietsen: 372km
Het helpt toch om jezelf doelen op te leggen, ik merk echt dat dat me drijft. Ergens begin dit jaar het idee gekregen om mezelf in te schrijven voor Trail des Bosses op 11/02 en dat heeft me geen windeieren gelegd. Ik merk dat ik toch wel wat progressie heb gemaakt. Begin deze maand had ik nooit meer dan 8km gelopen en nu vandaag al 12.5km gehaald. Welliswaar nog altijd niet aan één stuk, maar je kan niet alles willen hé. Ononderbroken denk ik toch a zo'n 6 à 7km aan te moeten kunnen. M'n wedstrijd is nu over twee weken en dat is kort.... Toch zeker om 25km trail te lopen. Het is dus niet m'n ambitie om daar top tien te lopen, wel heb ik me vooropgesteld om onder de 3 uur te eindigen. Dat zou zo'n dikke 8km/h zijn. Niet al te hoog gegrepen. Op vlakke parcoursen lukte het me vorige week nog net niet, maar met wat drive van de dag zelf hoop ik het dan toch te halen. Moest dat nu niet lukken is dat geen ramp hé.
Geen slechte week gehad deze week. Alleen die grillen van het weer staken wat tegen...
16/01: Rustig op het gemakje heen en terug naar het werk: 96km 17/01: Nog altijd rustig tijdens het fietsen: 96km Het lopen ging richting Hertberg, ja in het donker door de bossen. Wel voorzichtig geweest en het rustig gehouden. 6.3km op 45min waarvan 4.5km gelopen. Alles wel wat trager gedaan. 18/01: Nog een keertje woon- werkverkeer, deze keer in het terug komen al een pak intensiever. Ik reed immers met m'n collega Carl mee en die rijd niet graag trager dan 30km/h. Niet van de poes op m'n semi-Tour/MTB fietske, met tassen... 98km 's morgens viel het mee maar op de terug rit echt rot weer gehad. Ik was bevroren als ik thuis kwam. 19/01: Snel voor onze uitstap naar Tilburg nog het bos ingedoken. 5.3km op 35min, 4km gelopen. Zeer rustig gedaan en niet geforceerd, de beentjes waren nog zwaar van de terugrit van woensdag. 20/01: Een keertje per fiets gaan trainen in Averbode en daarna nog gaan shoppen bij van Eijck in Geel: 41km Zoals eerder vermeld, training in Averbode, heuvel interval. 8.2km op een uurtje waarvan 6km gelopen, 6 herhalingen bergop. Wel een miezerig weertje deze dag. 21/01: "rustdag" Op sportgebied dan toch, wel de hele dag in de weer met het huishouden..... 22/01: Superdagje! Per fiets naar Kessel om te gaan wandelen/lopen: 54km stevig windje op, maar zalige rugwind huiswaarts. Zo goed als droog gebleven. Dan een tochtje van 25km afgehaspeld in 3u05m waarvan ik 12km! gelopen heb. Dat wil zeggen zo goed als elke meter onverhard die in de tocht zaten. Had echt een goede dag vandaag! Ons moeder was ook weer paraat voor een tochtje van 14km, stilletjes aan komt zij ook weer op dreef. Deze week was ze ook weer wat enthousiaster over het parcours dan in Schoten.
Fietsen: 385km Lopen: 44.8km waarvan 26.5km gelopen
Eigenlijk een vrij goede week geweest. Ik voel dat ik op de fiets nog helemaal niet ben waar ik vorige zomer was, maar dat zal wel stilletjes terug komen. Al zal het ook wat beter/sneller gaan als ik terug op de koersfiets kan stappen. Op loopgebied kon ik eigenlijk niet veel meer vragen. Met momenten wel moeten inhouden, maar da's normaal. M'n lichaam heeft ook z'n recuperatie nodig. In de week liep het nog wat stroefjes, maar vandaag dan toch m'n langste afstand tot hiertoe kunnen afmalen, 12km gelopen! Niet aan een stuk welliswaar, maar toch gelopen. Donderdag dan, tijdens onze uitstap naar Tilburg me eens laten gaan... Een paar New Balance Minimus Trail gekocht, wil echt gaan concentreren op het voorvoet landen. Een overstap die ik gemaakt heb sinds ik na m'n inactieve periode terug ben beginnen trainen. Om zot te doen ook nog 5-fingers gekocht.... Niet de bedoeling om daar mee te lopen, eerder als vrijtijdschoen. M'n oude surfschoentjes zijn zo goed als versleten en dus waarom dit eens niet proberen.... Binnen enkele weken mag je wel een verslagje van m'n nieuwe aankopen verwachten. Hopen dat volgende week even bevredigend is als deze
09/01: Met de fiets naar het werk: 96km 10/01: Dagje verlof om voor avondschool Duits te leren, maar ook gesport natuurlijk. Een tripje naar Averbode om er wat heuveltraining te doen. 7,9km op een uurtje. 5 herhalingen bergop gedaan, weer even gewoon worden, was alweer 2 weken geleden. Volgende week terug 6 keer. Op deze training 5km effectief gelopen. De verplaatsing naar Averbode en daarna naar de winkel ook met de fiets gedaan, goed voor 21km 11/01: Woon- werk verkeer: 98km fietsen 12/01: Wederom werk verplaatsing: 96km en na thuiskomst nog even heel rustig gaan rond toeren op m'n Bergom-omloopje. Goed voor 8km waarvan maar de helft effectief gelopen. 13/01: Niet echt gesport, enkel een keertje met de fiets naar de winkel en wat werk in huis. Toch 7km gefietst 14/01: Afgesproken met een gelijkgestemde ziel om in Averbode een toertje te gaan doen. 8,9km op iets meer dan een uur. Toch zo'n 8km effectief gelopen, maar op een heel gezapig tempo. De heuveltjes deden het toch tintelen in de beentjes af en toe. Ook hierheen weer met de fiets: 14km. s'Avonds nog wat tappa's meegepikt in Zwijndrecht met m'n zusje. 15/01: Zondag => wandeldag! Gisteren was wat later da verwacht dus bij de ouders blijven slapen en dan maar gekozen voor een wandeling in Schoten. Ook hier weer met de fiets heen gegaan vanuit Hoboken. Dit keer al wat verder: 39km We waren met z'n drieën op post. Het fietsen was wel zeer rustig, gemiddeld zo'n 18km/h. Ons moeder is niet direct van de snelste daarin en haar fiest is ook niet zo'n racemachine als die van ons. Over de wandeling waren de meningen wat verdeeld. De vrouwen vonden hun stuk maar saai en te veel beton maar mijn stuk viel eigenlijk nog mee. Niet dat ik volgend jaar terug zou willen, maar ook niet dat ik spijt had dat ik hiervoor gekozen had. Ik had op het eind 26km op de teller en dat op 3u30, waarvan dan 10km gelopen. Wel alles iets rustiger aangepakt omdat ik na het loopje van zaterdag toch weer wat hinder ondervond van de onderrug.
Totalen: Fiets: 371km Lopen: 50,8km waarvan 27km effectief!
Als ik zo terug kijk nu, dan is het eigenlijk wel een goed weekje geweest. Het voelde de eerste dagen eigenlijk niet zo super aan. Wat vermoeid en wat lusteloos. Woensdag dan osteo gehad en dat zorgde dan voor een paar dagen stijfheid. Vooral donderdag na het lopen. Moest die avond dan ook nog eens nachtwerk doen.... Gelukkig kan ik bij nachtwerk altijd goed uitslapen en was het ergste vrijdag wat voorbij. Niet veel meer gedaan die dag om me wat te sparen en het weekend goed te kunnen inzetten. zaterdag misschien iets te enthousiast geweest omdat ik toch na de training weer wat hinder ondervond. Deze morgen was echter alles weer zo goed als verdwenen. Ik merk toch dat rust een heel belangrijke factor gaat spelen in m'n verder sportbeoefening, dus kruip ik straks weer op tijd in m'n bedje. Het is morgen immers weer vroeg dag, voor m'n koude ochtendrit richting Berchem. Wel maar een korte werkweek, heb twee daagjes verlof genomen om nog eens een dagje samen te spenderen met mijn wederhelft.
Een nieuw jaar, goede voornemens, een blogje? Waarom niet? Dus....
Het afgelopen jaar was niet van de poes voor ons. We hebben allebij een niet zo'n super gezond jaar achter de rug. Ik met m'n rug en Carmen heeft de laatste maanden enorm gesukkeld met de gevolgen van een tekenbeet. Dit wil echter niet zeggen dat we stil hebben gezeten. Sport blijft in onze genen zitten. Begin vorige zomer hebben we de halve Eifelsteig gewandeld, zo'n 150 à 160km op 9 dagen. Normaal was het de bedoeling dat ik de volledige afstand (300km) zou doen op die tijd, maar bracht de hernia dus verrandering in. Dan tijdens onze vakantie hebben we ook duchtig rondgedwaald in de natuur met enkele stevige beklimmingen al resultaat. De uitschieter was onze tweedaagse in het Triglav Nationaal Park, met de beklimming van de hoogste berg van Slovenië (ong.2850m). Tijdens die twee dagen hebben we toch ook weer 70km onze voetjes laten afzien en dat met een totaal hoogte verschil van 3400m. Na de zomer ben ik dan stilletjes aan terug begonnen met lopen....
De maanden na de diagnose van Hernia viel ik eigenlijk wat in een zwart gat. Nu probeer ik er nog altijd wat uit te klauteren, sinds maart 2011 ben ik al gauw 12kg bijgekomen... Nu 79kg voor iemand van 1m82 is nog altijd niet dik, maar toch. Het valt me zwaar de motivatie te vinden om terug wat strikter op m'n eten te gaan letten. Ik kan mezelf geen echte doelen meer stellen waarvoor dit nodig zou zijn. Nu probeer ik me klaar te krijgen voor de Trail des Bosses op 11/2, de korte afstand van 25km, die ik hoop af te leggen op 3 uur. De planning is om een deel te lopen en een deel te wandelen. Ik kan het voorlopig nog niet aan om lange stukken aan een stuk te lopen, afwisselend met wandelen lukt dat wel.
De afgelopen maanden heb ik me dus bezig gehouden met terug op gang komen. Dat begon met tochtjes van 5km waarvan ik er maar 2 echt liep. Waar ik nu wel op let is, dat ik echt geniet. Daarom kies ik steevast voor leuke parcoursen, echt trail werk. Voor mij geen meter beton, asphalt of kasseien meer! Ze hebben me al dikwijls zien passeren aan het toertje van de Bergomloop en op de Weefberg in Averbode. Alleen onverhard en dan nog liefst echt trailwerk, heuvels, single tracks. Geen jannettengedoe op een finse piste hé
Verder heb ik m'n conditie proberen op peil te houden gedurende deze maaden door op de fiets te kruipen. Wel, het bevalt me wel, zolang er niets misloopt met het materiaal en ik niet op m'n totter ga. Ik ga regelmatig met de fiets werken, wat als snel richting de 100km is op een dag. Tijdens afgelopen voorjaar en zomer heb ik ook regelmatig deelgenomen aan bepijlde tochten. De langste ervan was de Mario Aerts Classic, waar ik zo'n beetje een doel van had gemaakt. Samen met een oude schoolmakker heb ik die 130km klein gemaakt. Na de zomer toen er niet zo veel tochten meer waren heb ik me dan toch meer beperkt tot het woon werk verkeer en dus geprobeerd wat meer regelmaat te krijgen in m'n lopen.
Dit dus met als resultaat dat ik al vrij comfortabel 30km kan afleggen op een 4 uurtjes en dat ik toch 5km aan een stuk kan lopen binnen de 30 minuten zonder pijn te hebben achteraf. Geen van deze dingen doet me echter op m'n adem trappen hoor. Da's net het ambetante, ik kan sneller, maar durf of wil het risico niet lopen op herval. Eigenlijk was deze week niet zo'n succes te noemen. Net voor nieuwjaar kreeg ik weer wat last van m'n wervelkolom en dus was de schrik er weer wat ingekropen. Daar kwam het schitterende weer van de afgelopen week dan nog eens bij en je snapt wel dat het geen al te vette is geworden. Op woensdag ben ik dit jaar dus maar voor de eerste keer in actie geschoten.
02/01: uitrusten na de inspanningen van Nieuwjaar 03/01: eens naar buiten kijken en besluiten dat het veiliger is om binnen te blijven 04/01: mezelf ne stamp onder m'n gat gegeven en met de fiets naar het werk gegaan. 's morgens afgezien zoals een beest, zo'n wind! 's Avonds dan beloond met een lekker rugwindje. Fiets: 96km 05/01: Geprofiteerd van een rusig moment tussen de wolken door om de eerste kilometers van 2012 af te malen. Lopen: 6.2km 06/01: Het was droog dus weer de fiets op! Zelfde verhaal als woensdag, alleen dat ik door te veel te babbelen met een toevalige mede fietser was vergeten te eten en drinken en ik praktisch stil viel na 35km huiswaarts te bollen. Gelukkig zat de wind mee! Fietsen: 98km 07/01: Samen met Carmen en ons moeder naar Poederlee voor een VWF-tochtje. Ik 23km (9km gelopen) en zij 16km. Het viel reuze goed mee, de lastige rug nooit gevoeld en vlotjes binnen gekomen op net geen 3uur! De dames waren me wel nog net 10 minuten voorgebleven. Lopen: 23km 08/01: Geen sport vandaag, wel laminaat leggen bij m'n nichtje. Zo'n 30m²! Had schrik voor m'n ruggetje, maar heb eigenlijk meer last van m'n kieën... Is dat goed nieuws of niet?
Lopen: 29.2km waarvan 13km effectief. Fietsen: 194km
Hopelijk komende week meer training en dat het weer me dat moge toelaten..... Iedereen een sportief en gelukkig 2012 toegewenst!
De voorbije week was er eentje van twijfels. Maandag niets gedaan, sportief dan, vooral gestudeerd voor avondschool Duits. Het weekend was namelijk wel zwaar geweest en dacht dat dit zeker geen kwaad kon. Dinsdag dan de fiets op voor de dagelijkse verplaatsing naar het werk. 's Morgens ging goed, 's avonds eigenlijk ook. Ik reed toen voor de eerste keer terug mee met Carl een collega van het werk die ook mijn richting uit moet. Een echte courreur, niet zo'n zondagsrijder zoals ik. Ik kon vlot volgen en genoot er zelfs een beetje van, ik voelde het wel maar je staat warm en dan bolt het wel goed. Toen Carl afsloeg in Grobbendonk, moest ik er nog 20 doen en tot daar hadden we een gemiddelde van 30,9km/h. Normaal bol ik dan uit tot thuis, maar als het goed gaat, ga je door. Thuis gekomen na 51km tegen een gemiddelde van ik geloof 31.7km/h. Wel wat voos in de beentjes, maar de dag zelf geen hinder ondervonden. De dag erna 's morgens ging het ook weer redelijk. Geen hoog tempo, maar ik ging vooruit. Dan tijdens de werkdag kwam de stijfheid opzetten, ik zag op tegen de rit huiswaarts. Die lukte, maar aan een slakken tempo van 25km/h wel de korte route genomen. 's Avonds dan verder opgesteven en beginnen afzien. Was het nu de werkdag of het fietsen? De dagen erna telkens zeer rustig de verplaatsing gemaakt, maar de eerste dagen geen echte beterschap. Dit weekend dan geen meter gefietst. Wel gewandeld! Zaterdag samen met m'n moeder van Herselt via de Beemweg naar Scherpenheuvel gewandeld. Met wat omweggetjes aan 17km gekomen voor die dag. Prachtig weer en zelfs een beetje zonnebrand opgelopen. Het was genieten, een super dag. Wat stijfjes in het bedevaartsoort aangekomen, maar na wat rondkuieren over de markt en rond de baseliek was dat al verdwenen. Daarna nog Langs de lekdreef geweest in Averbode voor een beloning. Daar ons vader eens ne keer laten afzien op de plaatselijke kapelheuvel . Kreeg hem er wel geen twee keer over. Vandaag dan de fiets toch weer laten staan, ik rijd al genoeg in de week. Terug de schoenen aan en op wandel gegaan. Deze keer richting Tongerlo en dan via het parcours van de Abdijentocht terug huiswaarts gekeerd. Alles samen aan 9.7km gekomen op 1:45. Niets spectaculair, maar het doet toch goed om iets te kunnen doen. De rug is na wat medicatie de afgelopen dagen terug wat beter en ik hoop dat ik de werkweek nu terug goed doorgeraak.
Sorry dat het zo lang uitbleef vooraleer ik nog eens iets gepost heb. De omstandigheden waren er niet echt naar, de zin onbrak en echt materiaal om jullie te boeien had ik niet echt.
M'n rug daar gaat alles al wat beter mee. Het blijft wel nog lastig doen, geen echte pijn, maar wel voelbare hinder. M'n behandeling bestaat vooral uit osteopathie en oefeningen die ik zelfstandig doe. Lichte krachtoefeningen en ook probeer ik zo veel mogelijk te stretchen. Ik was namelijk bijlange na niet lenig genoeg voor de zware belasting die ik te verduren kreeg. Het gaat naar m'n mening de goede richting uit, maar het zal nog wel wat tijd vergen.
Ondertussen hou ik me bezig me alternatieve sporten zoals zwemmen, fietsen en wandelen. Afgelopen weekend heb ik deze ook allen gecombineerd. Vrijdag heb ik namelijk m'n zwem-PR nog eens wat bijgesteld. M'n nieuwe record is 1.1km, toch al respectabel niet? Het zwemmen bevalt me niet zo, maar voel er wel de effecten van. Het maakt je veel sterker en de belasting op je beendergestel is echt miniem. Ook werk de decompressie in het water verzachtend voor m'n rug. Ik voel me dikwijls veel frisser en ontspannender dan voor m'n plonsbeurt. Het nadeel is dat je je telkens moet verplaatsen en moet schikken naar openingsuren, ook kan het echt wel druk zijn in het water.
Zaterdag heb ik dan m'n eerste fietstoertocht afgewerkt. De VWB had een tocht georganiseerd in Zelem, bij Diest. Ik had de kortste aftand van 70km aangevinkt in m'n agenda en er een beetje naartoe gewerkt. Ervoor was m'n langste tocht 52km, dus normaal zou dat wel moeten lukken. Aangezien ik ook al enkele keren per week de verplaatsing maak naar m'n werk en terug. Wat toch ook telkens goed is voor een dikke 90km per dag. Snelheid zat er wel nog niet echt in, maar da's niet zo belangrijk. Genieten is dat wel. Voor de start werd ik nog aangesproken door een van m'n bloglezers. Na een korte kennismaking dan de eerste kilometers samen afgelegd. Hij deed wel een langere rit, dus moesten we na een klein uurtje gezellig keuvelen over allerlei sportiviteiten afscheid nemen van elkaar. Het was leuk nog eens een gelijkgestemde ziel te leren kennen en hoop toch nog contact met hem te kunnen houden. Dan even een plasje gehouden en aangepikt bij een trio Limburgse snelheidsduivels. Het koste wel wat moeite om hun wiel te pakken te krijgen, maar na even uitrusten kon ik wel meedraaien. Het ging zelfs zo goed dat ik ze net even voor de bevoorading even uit het wiel reed op een helling.... Na de rustpost vertrokken en al snel zat ik in een omvangrijke groep van zo'n 30man. Een ploeg snelheidsmaniakken uit Sint-Niklaas reed op kop en trok stevig door. Snelheden van dichtbij de 40km/h! Het verbazende was dat ik eens ik goed in de groep zat bijna niet moest trappen om mee zo snel te gaan. We vlogen tussen de Hagelandse fruitranken door en aan dat tempo zou ik snel weer thuis in de zetel zitten. Na verloop van tijd begonnen de scherpe bochten en het telkens weer optrekken hun tol te eisen op m'n gestel. De vermoeidheid begon op te komen en de beentjes stonden goed rood van de inspanning. Toen ik na zo'n 70km m'n rug wat begon te voelen heb ik na de zoveelste bocht toch moeten passen, het lukte me niet meer om hun wiel te houden. Ondertussen was de groep wel al uitgedund naar een goed 15 man. Dus zeker niet zo slecht.... Uiteindelijk bleek de afstand 78km te zijn en ik was toch blij dat ik aan m'n camionette aankwam.
Vandaag ben ik er dan weer op uit getrokken in Oevel voor een wandeling van 12km. De langste sinds ik met m'n rug sukkel, maar normaal zou het geen probleem mogen geven. Ondanks de regenbuien was het toch vrij druk en was parkeerplaats vinden niet zo simpel. Zodoende was ik al wat opgewarmd wanneer ik aan de inschrijving kwam. Het is toch telkens verrassend hoeveel plekjes ik nog niet gezien heb in eigen buurt. De bossen tussen Oevel en Tongerlo waren tot vandaag onbekend voor me. Nu weet ik echter wel m'n weg te vinden achter Trienenkant. De eerste lus door Teunenberg viel wel al wat lang uit, bijna 7km. Daarna was het via het nieuw ontdekte plekje naar Tongerlo om dan via het Stassenbos terug te keren. Alles samen uitgekomen op 14km, niet slecht! Zeker omdat het wel enorm goed meeviel in m'n rug. Buiten wat stijfheid en 1 scheut onderweg niets van last ondervonden. Volgend weekend samen met ons moeder naar Scherpenheuvel, een kaarsje branden voor een goed herstel en en passant een wandelingetje van bijna 20km afhaspelen.
Hier ben ik nog eens voor een verslagje van het verder verloop van mijn inpasse. Ik heb vorige week doorgebeten op het werk en zag toch telkens af. 's Morgens was alles zeer draaglijk, zelfs de fietstocht naar het werk ging vrij vlot. Dan de eerste uren viel het ook nog wel mee, maar na enkele uren achter het stuur zitten kwam de pijn toch weer duidelijk door. Na de middag is het dan tanden bijten en uitkijken naar 4 uur. Dan moest ik nog eens huiswaarts met de fiets. Nu eigenlijk viel dat nog wel mee, pas na een uurtje fietsen werd het lastig. Je zou denken dat dit ondoenbaar zou zijn, maar door de andere houding denk ik dat ik m'n rug minder belast als overdag. Toch het laatste half uur is dan weer doorbijten. Ik wou dit gewoon blijven doen om toch beweging te houden, van zoveel training naar bijna niets meer. Dat kan toch ook niet goed zijn hé? Nu maandag dan opnieuw na een weekendje rust geprobeerd, maar ook na een dagje niet achter het stuur zitten was ik tegen vier uur weer echt vermoeid. Niet in die mate als de week ervoor, maar ik denk dat het kwam omdat ik toch meer variatie in m'n beweging had die dag. Misschien heeft m'n nieuwe functie er wat mee te maken? Ik ben immers sinds december vorig jaar vast chauffeur van de ladderwagen van de bovenleidingen bij ons. Veel zitten, heel de tijd manoevreren door het stadsverkeer, rondrijden in de stad met een vrachtwagen (8 versnellingen), ik denk dat dit een heleboel belasting met zich mee heeft gebracht die ik niet gewoon was. Hiervoor heb ik die job ook af en toe als vervanger uitgevoerd en toen viel de hinder wel mee, dat was echter telkens voor kortere periodes. Ook had ik toens niet zo'n zwaar trainingsregime. Ik wil zeker niet alles van het lopen afschuiven, daar zal de hoofdoorzaak wel liggen. Ultralopen is gewoon niet gezond, dat is een feit.
Dat leidde dan ook toch volgende conclusie. Het gaat vrij radicaal klinken, maar voor mij is het ultralopen als actief deelnemer een afgesloten hoofdstuk. Zelfs van het lopen verwacht ik niet al te veel meer. Op die manier probeer ik me voor te bereiden op de resultaten van de scan die ik binnen 3 weken moet laten nemen. Alles wat beter is zal dus enkel meevallen, slechter zal moeilijk kunnen en dan zal de shock niet zo zwaar zijn. Waar ik op hoop is dat ik een verder sportief leven kan uitbouwen in een iets minder belastende sport. Wat dat zal zijn? Ik hoop dat ik nog degelijke afstanden ga kunnen wandelen, zwemmen zal nog wel mogen denk ik, fietsen hoop ik toch ook nog terug goed te kunnen oppikken en heel misschien toch een klein beetje te kunnen blijven joggen. Alle doelen die ik me dus voor dit jaar heb gesteld zijn geschrapt, het grote doel wordt nu dus hier over komen.
Nu ik het mentaal wat heb kunnen plaatsen en het heeft diep gezeten, ga ik me wat meer toespitsen op m'n vrouwtje Carmen. Zij heeft al wat moeten afzien bij al de trainingarbeid die ik verrichte. Ik ga ze nu zo goed mogelijk proberen te begeleiden in haar sportcarrière met als eerste doel de marathon van Antwerpen. Eigenlijk hebben we daar niet meer zo veel werk aan. Ze heeft net immers haar laatste voorbereidings week erop zitten, eentje van 10 uur training en 92km in totaal met zondag een toetje van 32km. Haar aanloop naar Antwerpen was er eentje met vooral oog voor capaciteit. In Eindhoven vorig jaar bleek toch dat ze vooral daarin te kort kwam, dus zijn we daar deze winter vooral mee bezig geweest. De snelheidstrainingen zij dus was op de achtergrond gekomen, alsook de korte wedstrijdjes. In plaats daarvan veel lange duuurlopen en extensieve trainingen. In de laatste zes weken heb ik ze nog enkele snelheidsaccenten laten leggen, maar daarvoor echt niets. Haar gevoel na die lange duurlopen is er nu toch al goed op vooruit gegaan. Waar ze vroeger na zo'n training bijna half dood was, kan ze nu redelijk snel (een paar uur later) al gewoon terug verder thuis. Ik ben echt benieuwd, hoe dat gaat uitpakken.
Na de marathon gaan we voor haar na een herstelperiode van een tweetal weken, weer volop op snelheid beginnen inzetten. Met vanaf eind mei een aantal 5km wedstrijden om dan wat aan kracht te winnen tijdens enkele trails begin juli. Daarna een deugd doende vakantie om weer rustig te beginnen opbouwen naar de lange wedstrijden in het najaar. De marathon van Brussel staat op het programma, die is immers gratis omdat ik vorig jaar onder de 3 uur liep en ze dus met mijn startnummer kan starten. Dat wordt echter vooral een doorgedreven duurtraining, een keer kennis maken met het parcours. Bij dat alles zal ik dan proberen zo goed mogelijk alles te leiden op de achtergrond. Mijne schat gaat een mooi jaar tegemoet.
Verder voor mezelf probeer ik nog wat uit te zoeken wat ik zou kunnen doen voor het ultralopen. België kan namelijk wel wat enthousiastelingen gebruiken en als ik dit niet meer kan al lopend, wil ik dat misschien wel doen op de achtergrond. Als vrijwilliger, als aanspreekpunt, misschien met de tijd zie ik het wel zitten om eens iets in mekaar te knutselen. Het zou tof zijn dat er een vervanger voor de 50km van Gistel op het programma zou kunnen komen of dat er misschien een trail ergens hier in de Kempen of het Hageland zou georganiseerd zou worden. Zelfs een degelijke website opstarten naar het voorbeeld van www.irunfar.com , met verslaggeving en interessante artikels over het ultralopen en trailgebeuren in de lage landen zat ik aan te denken. Zat er al even mee in m'n hoofd, maar doordat ik zelf zo druk bezig was met lopen zat dat er helemaal niet in. Echter ga ik eerst nog wat blijven hopen op een goed resultaat van m'n scan op 18 april.
Dit is de ergste blessure die ik tot nog toe heb gehad sinds ik loop. Doordat m'n bekken zo lang vast gezeten heeft en ik het heb blijven belasten heb ik heel wat schade aangericht. Ik ga het in mensentaal proberen uitleggen. Door het vastzitten ben ik een spier gaan overbelasten tussen m'n dijbeen en m'n onderrug/bekken. Tussen het dijbeen (femur) en het heiligbeen, meer bepaald. Het spiertje noemt piriformis. Door die spier loopt een grote zenuwbundel, de isiachis en die is blijkbaar ook onstoken. Daardoor heb ik last tot aan m'n onderbeen. Pijn boven de enkel, langs het scheenbeen, buitenzijde van de knie, buitenzijde van de heup en dan nog in de onderrug. Het kan allemaal herleid worden naar die zenuwbundel. Het is nu al anderhalve week dat ik eens serieus gelopen heb en ik mis het enorm. Het ziet er echter niet naar uit dat ik snel terug kan herbeginnen. Eind vorige week ben ik begonnen met alternatieve training. Vooral fietsen en af en toe wat wandelen. Ik ga nu regelmatig naar het werk met de fiets en als het gaat wandel ik ng wat 's avonds. Vorig weekend heb ik dan ook een tochtje van 12km op het gemakje gemaakt terwijl Carmen haar lange duurloop op de zelfde toch aflegde. De doelen voor het voorseizoen kan ik zo stillaan vergeten, het ziet er naar uit dat ik al zeker 3weken zal stilliggen en dat is echt wel een serieuze knauw uit m'n planning. Ik begin zelfs te twijfelen of de 100km van Winschoten in September nog wel zin heeft. Ik probeer er eigenlijk niet zo veel aan te denken en zie gewoon dag tot dag wat m'n lichaam zegt. Zo ging het de afgelopen dagen telkens lichtjes wat beter. Door de lichte trainingen kwam alles wat losser en door telkens goed uit te stretchen bleef dit ook zo. Ik begon zelfs aan een eerste looptraining te denken.... Vandaag dan een keertje geprobeert om te lopen. 8x 1,5 minuut tijdens een wandeling van een uurtje. Wel nadat ik m'n ondertussen dagelijkse verplaatsing met de fiets naar het werk gemaakt had. Het wandelen ging goed, maar vanaf de eerste looppassen voelde ik al direct weer de gekende klachten. Dan toch telkens de loopintervals blijven doen en moet zeggen dat van de 8 keer, het misschien 2 keer vrij goed meeviel. Geen goed teken dus, hatelijk.... Morgen weer naar de kiné, m'n verslag een keertje uitbrengen. Ik begin steeds minder vertrouwen erin te krijgen dat hij het wel kan oplossen. Ik overweeg om vrijdag langs de huisarts te gaan en me opnieuw door hem te laten adviseren. Misschien eense platen of een scan laten nemen? Doorverwijzen naar een specialist? Alles behalve nog meer rust. Ik wil beter worden, terug pijnvrij kunnen lopen. Volgende week dinsdag staat alvast een afspraak bij de osteopaat op het programma, zien wat zij te zeggen heeft over m'n probleem. Onstekingsremmers werken ook niet echt meer. Tweede kuur van een week net achter de rug en nog altijd niet genezen. Ik hoop klaar te geraken voor m'n weekje Eifelsteig.... Als dat in het water valt.....
Allereerst, wat een belevenis de laatste weken. De stress in aanloop van was het ergste wat ik tot nu toe ervaren heb. De grootste oorzaak hiervan was de blessure die ik ter hoogte van m'n bekken/onderrug had opgelopen in de zwaarste trainingsweken. Het deed me twijfelen over de vorm en conditie waarmee ik van start zou kunnen gaan. In de laatste week was het zelfs op een moment zo erg (donderdag/vrijdag) dat ik erover nadacht om niet te starten. Ik had net een whiplash, zo erg voelde m'n rug aan. Vanaf woensdag heb ik dan geen training meer gehad, alles geschrapt en zo veel mogelijk gerust. Toch heb ik steeds een slecht gevoel blijven behouden in het bekken, ook nu nog trouwens. Gelukkig minderde de intensiteit daarvan wel naar zondag toe. Zodat ik toch opnieuw begon te hopen.
M'n wedstrijd werd eigenlijk al ingezet op Zaterdag. Ik was namelijk uitgenodigd door de vzw ultramarathon om samen met de nationale selectie en enkele mede-leden van het ABC-project te overnachten ter plaatse. We hadden er een bespreking over de intensies en verder verloop van het project en sommige puntjes werden bijgesteld. Ook werd er nog goede raad verleend en een keer gepolst waar iedereen zo al naar uitkeek en bezig was. Daarna kregen we nog een goede maaltijd en kropen we onder de wol. Nu moet ik zeggen dat ik niet al te goed geslapen heb. Om 23u30 ging het lichtje uit en om 5u was ik al terug klaar wakker. Zenuwen, enthousiasme, wie zal het zeggen? Enfin, nog wat gelezen in m'n boek (Absinth van Guido Eeckhout, trouwens niet slecht hoor!) en dan ging de tijd toch wat sneller. Om iets na zeven zaten we als een van de eerste in de ontbijt ruimte. Daar me dan als vanzelfsprekend tegoed gedaan aan een stevig ontbijt. Wel dingen als eieren en melk gemeden, evenals fruit en vlees. Dingen die allemaal niet zo goed bekomen voor een wedstrijd. Wel croissants, broodjes en heel wat zoetigheid. Dan was het tijd om mezelf te gaan klaarmaken voor het moment-suprème. M'n tenue aan getrokken en eens buiten geprobeerd hoe het zat. Eerlijk? Zelfs toen voelde het nog niet soepel aan. Met een klein hartje zijn we dan naar het Steinerbos getrokken.
Het eerste wat we daar zagen toen we aankwamen waren m'n ouders en m'n persoonlijke verzorgingspost. Ze hadden een ganse partytent opgetrokken met Belgische vlag en al! Daar heb ik Carmen dan opweg gezet voor haar training en heb ik m'n bevoorading wat klaargezet. Daar komt het dikwijls op aan, als dat goed verloopt dan kan je veel winnen. Dankzij m'n helpers heb ik gisteren zeker een kilometer extra gelopen. Zij deden me eraan denken genoeg te eten en te drinken en gaven telkens op de juiste momenten het juiste proviand aan. Dat op een vlotte in geoefende manier zodat ik niet eens vaart moest minderen. Na dit even binnen gaan kijken en m'n ronde eens gedaan langs alle bekende koppen. Het duurde wel even voor ik terug was, als je zo al een paar jaar naar dezelfde wedstrijd komt geraak je stilletjes aan wat bekend hé. Soit, altijd leuk zo'n babbel. Dan terug naar de auto om nog wat laatste dingetjes in orde te brengen en nog wat zenuwachtig rond te trappelen om dan eindelijk mezelf richting start te begeven.
Aan de startzone nog snel even achter een boom gedoken om de blaas te ledeigen. Dan mezelf vooraan geposteerd en nog snel m'n garmin opgeuwd. Wat blijkbaar te laat was, want die is maar beginnen opmeten halverwege de eerste ronde. De start dus, niet al te enthousiast zijn en niet laten meeslepen, altijd verleidelijk. Ik zat volgens mij direct aan een pittig tempo, ik liep een tijdje samen met Jo Schoonbrood. Toch ook weer een grote naam. Het word stillaan wel wennen om tussen al dat geweld te lopen. Even later haalde we Marc Papanikitas bij en pikte Pieter Pardaens (zoon van) bij ons aan. Na een goede ronde loste de twee ervaren rotten dan en was ik en Pieter vertrokken voor een goed eind. De eerste ronde ging in 13.20. Wat eigenlijk te snel was, maar aangezien die eerste meestal wat snel is was dat geen probleem. Vanaf de tweede liep ik toch een tijd vrij strak aan 13.30/13.40 per ronde. Ik denk dat het op het eind van de tweede ronde moet geweest zijn dat Marc Vanderlinden bij ons kwam aansluiten. Nu waren we met drie, iets voor ons zagen we Wim Driesen lopen. Met hem had ik het jaar voordien ook al een heel eind van de wedstrijd samen gelopen. Het eerste uur liep vlot en de last van de rug was te verdragen, een dikke dertien kilometer achter de kiezen.
Nu begon het geschuifel wat te komen. Soms haalden Wim bij en we kwamen met vier te lopen. Ik, Marc, Wim en Pieter, mooi groepje. Marc had wel wat last van blaas en darmen. Zo moest hij op het eind van het tweede uur een keertje gaan plassen, geen erg want na een halve rond had hij ons al terug bijgehaald. Indrukwekkend. Na twee uur meen ik me te herinneren dat Pieter wat moest beginnen lossen. Ik heb nu niet in de gaten gehouden hoe snel het verval was bij hem, maar naar het schijnt is hij toch vrij lang op enkele tientallen meters blijven hangen. Dan goed gevorderd in het derde uur versnelde Marc lichtjes bij het ingaan van het bos. Daar heb ik dan aangepikt en gevolgt, blijkbaar was die versnelling met rede. Aan de bevoorading dook hij de toiletten in. Wim was niet al te ver en hij kon nog volgen. Ik zei hem dat ik niet zou schrikken moest Marc ons snel weer bijhalen. Wat ook zo was, iets na het ronden van het derde uur kwam hij weer bij ons. Hij liep zo soepel en vlot, dat hij ons wat op sleeptouw nam. Ons tempo was immers een beetje aan het zakken we gingen naar 13.45. Twee ronden na z'n sanitaire stop was hij al terug. Ergens in het vierde uur moet Wim dan gelost hebben. Ik liep nog allen bij Marc, wat niet zo lang meer heeft geduurd. Nog een dikke ronde en ik moest hem ook laten gaan. Ik verwachte dat hij nog wel zou breken en hoopte hem later nog terug te zien. Vanaf dan was het alleen verder gaan. Geen last van iemand voor je voeten, geen adem in je nek, geen vervelend getrappel achter je aan. Gewoon rust.... Even later dan, vraag niet wanneer want alles wordt nu een groot waas, haalde ik Marc weer bij. Hij moest nog een keer naar het toilet! Ik dacht dat komt hij niet meer te boven. Niets was echter minder waar, kort erna kwam hij weer gezwind voorbij en liet me meteen achter. Op jacht naar de lijken die nu wel gingen vallen. Normaal wanneer je bijgehaald wordt geeft dat je een crack, maar bij hem kon ik alleen maar bewondering opbrengen. Moest ik hetzelfde voorgehad hebben, met zoveel pauzes.... Ik zou het mentaal zeer zwaar gehad hebben. Ik heb echter ook twee stops gehouden, twee korte plaspauzes, waar ik hoogstens een dikke minuut mee verloren heb. Het voelde echter telkens als een bevrijding aan na zo'n intermezzo. De eerste keer was na 3uur en de tweedde na 5uur.
M'n zwaarste periode was eigenlijk de tweede helft van het 5e uur. Daar werden de benen echt wel zwaar, de rug voelde ik op dat moment al niet meer. Gewoon te veel pijn op andere plekken dat ik het gezeur van die blessure niet meer merkte, gelukkig dat ze tijdens de wedstrijd niet echt verergerd is. Welliswaar nu afwachten wat de komende dagen gaan zeggen.... Het was gewoon enorm afzien, m'n voet begon ook te klagen. Ik kreeg er eerst een warm gevoel in, langs de pees boven m'n grote teen. Later evolueerde dit naar een voos, slaperig gevoel. Raar, het voelde niet pijnlijk aan alleen raar. M'n tempo stokte nu wel degelijk en ik liep ondertussen al een tijdje ronden van 14 plus. Naar het zesde uur toe zelfs dicht tegen de 15 minuten. Ondertussen kwam ik bij Lucien Taelman te lopen, ik dubbelde hem, maar hij bleef koppig in m'n zog hangen. Eerst maakte ik me er geen zorgen om, maar naarmate het langer duurde begon het me te irriteren. Ik moest hem zelfs terug laten gaan. De ronde waarin ik ging plassen voor het finale uur was m'n traagste: 15.37. Eenmaal die balast uit m'n blaas was ging het terug beter. Even ervoor had ik Frankie Leus, een groot voorbeeld van me, bij gehaald en was ik ook nog een Wit-Rus gepasseerd die voor me liep. Dat gaf me de nodige mentale boost om er weer in te gaan geloven. 80 kilometer hoopte ik al niet meer op, ik wou gewoon zo veel mogelijk meters nog maken. M'n tempo ging omhoog naar een gezonde 14.30 en kon dit goed aanhouden. Op een dik half uur van het einde kreeg in Nid dan in het vizier. Ik had m'n mikpunt voor m'n versnelling, jaja, na dik 5 uur! Een rondje van 14.20 bracht me bij hem. Hij pikte echter nog even aan, wel zelfs iet langer dan even. Ik denk dat hij zeker een ronde lang in m'n zog heeft kunnen blijven volgen. Dan kraakte hij echter ook. Weer een mentale opkikker. Nu was het nog een twintig tal minuten, misschien minder. Voluit dacht ik nu, een rondje van dichtbij 14minuten! Ik haalde Lucien terug bij en liet hem in een keer achter, hij was oprecht blij me weer te zien opflakkeren en moedigde me nog entousiast aan. Dane laatste minuten nog echt vol gegaan tegen een tempo van +14km/h en nog bijna 2km in de 26e ronde geraakt. 1800m precies, Wederom dankzij Frankie die ik terug in het vizier had gekregen, ik wou hem nog bijhalen en hij vormde dus weer een perfect mikpunt. Spijtig voor mij, maar hij bleef me zo'n 30m voor. Moe maar voldaan klonk het eindsignaal. 79.687km op zes uur! Als zevende geëindigd op een toch wel zeer sterk deelnemersveld. Spijtig dat de Buitenlanders (Janosz Bogar en enkele Wit-Russen) verstek hadden gelaten, want dat had deze wedstrijd echt wel memorabel kunnen maken. We eindigden met 8 Belgen in de top 10, met 5boven de 80km en twee er net onder. De meesten van het ABC-project hadden een grote stap voorwaarts gezet en toonden zich zeer gedreven. Kortom een succes!
Het maakt het verslagje minder spannend om lezen, maar kan gewoon niet wacht om dit mee te delen. Ik ben ondanks alle slecht gevoelens vooraf 7e geworden Dat met een afstand van vermoedelijk79.7km Verslag volgt kortelings, waarschijnlijk ergens in de loop van morgenavond.
Jawadde! Het is wat geweest de tapering periode naar Stein. In tegenstelling met de voorbereiding liep deze niet zo vlot. Blijkbaar toch iets te lang gewacht met naar de dokter te gaan in verband met een knagend gevoel in m'n rug. Een week van 161km afgewerkt met een blokkage in m'n bekken en dat zal geen goed gedaan hebben. Al bij al viel het wel nog mee dacht ik toen. Ik dacht dat 3 rustigere weken de problemen wel zouden oplossen. De eerste week na de peik zelfs gewoon gehoopt op spontaan herstel. Dan met nog twee weken tijd toch maar de dokter en de kiné ingeschakeld. Dat leek vrij snel resultaat te hebben dus gewoon het taperingprogramma blijven volgen. In de laatste week kwam alles dan wat terug op z'n plaats volgens de kiné, maar dat voelde bij mij niet zo. Hij weet het aan het feit dat alles serieus had vast gezeten en m'n spieren en pezen terug moesten wennen aan de "nieuwe" positie. Toch bleef er iets niet goed zitten in m'n bekken en zit ik er nu nog wat mee..... Te hopen dat een nieuwe kuur onstekingsremmers dat nog wat kan verdoezelen. M'n maag zal wel afzien dan, zolang de benen maar goed zijn. Dat blijft toch de basis. Alleen dingen binnen nemen die ik gewoon ben en niet overdrijven plus goed drinken.
Wat te verwachten zondag? Tja, daar kan ik nu zelf ook niet op antwoorden. Hangt er allemaal nog wat vanaf, hoe alles loopt met de blessure. Het kan serieus tegenslagen en het kan meevallen, maar super goed gaan dat verwacht ik niet. Met super goed spreek ik over een resultaat van meer dan 80km. Iets waarvan ik zeker ben dat ik moet kunnen, gezien m'n training en m'n resultaten op kortere afstanden. Als het over meevallen gaat hoop ik toch zo om en bij de 75km te geraken. Alles wat minder is zou een tegenslag zijn. Absolute teleurstelling zou zijn dat ik wederom zou opgeven. Deze keer kan ik het niet verdoezelen zoals in Troisdorf, hier heb ik echt naartoe geleefde een maanden tijd in gestoken. Ik wil echt dat het op z'n minst meevalt....
Even een korte update van de huidige situatie. Zoals in vorig blogje al aangegeven stond ben ik dus naar de dokter en de kiné getrokken. De dokter raadde rust aan en ik heb er kiné bij gevraagd. Als je dat niet doet dan, veronderstellen ze dat je maar even een weekje rust kan permiteren. Dus naar de kiné, daar bleek dat bij kanten van m'n bekken serieus vast zaten, plus ook nog eens een heel stramme rug. Het heeft daar nogal gekraakt hoor. Nu al twee sessies achter de rug en het verschil is toch duidelijk merkbaar. Na de eerste keer, twee keer voorzichtig getraind en dan voelde ik nog een licht onstoken gevoel aan m'n linker kant. Nu na de tweede sessie ging het weer iets vlotter en voelde ik alleen van die fantoompijntjes, je kent dat wel zo af en toe hier en daar een steekje of een wringend gevoel. Niks echt alarmerend, hoop ik dan toch. Het algemene gevoel was toch dat het losser zat en dat het comfortabeler liep. Dat was ook te merken aan het tempo, waar ik begin deze week voorichtig een goede 11km/h haalde, liep ik vandaag toch weer dicht tegen de 13km/h aan. Door de blessue deze week wel niet zo'n grote hoeveelheid kilometers kunnen malen, maar dat kan zo geen kwaad. Morgen maken we dat goed met een mooie lange rustige duurloop. Eentje van 30km en dat tussen Aarschot en Herselt op de mars der Zuiderkempen. Het belooft een mooie tocht te worden en ik hoop weer enkele mooie hoekjes van m'n omgeving te leren kennen. Vroeger was deze toch 60km lang, maar m'n heeft ze ingekort omdat deze afstand toch niet zo populair bleek, even hebben ze nog een 50km gedaan. Dat is nu ook verleden tijd, wat niet erg is hoor. Die dertig kilometer komt me goed uit, ideaal als finale lange training voor Stein. Het gevoel nog eens testen en rustig genieten van de kilometers. M'n ambities voor Stein doe ik wel in en volgend blogje uit de doeken. Eerst zien wat morgen zegt.
Dat was wel het minste wat je kon zeggen over de laatste twee weken. De week na de trail had ik m'n piekweek gepland met heel wat zware dingen op het programma. De eerste dagen na de wedstrijd stonden nog in teken van herstel, maar dan 's woendags stond al een pittige wisseltempoloop op het programma. Dan vorig weekend stond er nog eens een knoert van een dubbeldekker op til. Zaterdag zou ik normaal gezien naar Nalinnes getrokken zijn, ergens in Henegouwen. Dat heb ik echter laten varen omdat al dat rondrijden toch niet zo goedkoop is, dan vooral met de recente boetes in het achterhoofd. Dan maar lekker dicht bij huis op vertrouwd terein ruim 52km gelopen, 3 keer de MTB-route van Herselt gedaan. Hierna was ik net geen wrak, leeg en een beetje gekraakt, maar niet gebroken. Dan 's avonds heeft Carmen weer wat fut in me gekneed, wat zo blijkt de dag erna, wel geholpen heeft. Zondag was het dan op naar Diepenbeek, dit keer voor een marathonnetje. Eigenlijk wel blij dat ik toch tot ginder getrokken ben, want er zaten echt wel mooie stukjes onbekend Belgenland in. Vooral het stuk Heide en het golvend decor daar was echt wel adembenemend. De benen waren zwaar van de dag ervoor en dat merkte ik dan ook aan het tempo. Na een wat traag begin toch opgeklommen naar een gemiddelde van 12km/h. De dag voorheen haalde ik nog 12.1km/h ov er de hele afstand. Het gevoel na deze training was niet zo leeg, alleen zat ik wel met een irritant gevoel in het bekken. Toch thuis nog even gaan uitlopen voor zo'n 20 minuten om toch aan m'n beoogde tijd van de week te komen. Carmen zou genoeg oplapwerk hebben. Ik had die week 161km achter de kiezen waarvan 96km op de twee dagen van het weekend.
Nu deze week als vanzelfsprekend, rustig aangevat. Het duurde zelfs even voor ik me weer goed voelde in m'n loopschoenen, de zware bene bleven vrij lang. Vrijdag pas voelde het weer wat beter aan, vele kwaaltjes waren dan verdwenen. Alleen bleef ik zitten met een irritant gevoel in het bekken, wat een beetje uitstraalt naar m'n linker been. Ik heb er eigenlijk alleen last van tijdens het lopen, gewoon dagelijks kan het eens voorvallen dat ik iets voel bij een iets te enthousiaste beweging. Soit, zaterdag wou ik dan eens testen op wedstrijdtempo. Bij aanvang wat last in de rug/bekken, maar na 5 minuten bleef er alleen nog maar een licht gezeur achter. Dus vrolijk doorgelopen naar een 21.1km op 1u34. Normaal wou ik nog de twee uur volmaken door uit te lopen op m'n kinvara's, maar die was ik thuis dus vergeten. Dan maar 's avonds? Niet dus, had het te druk met wassen en koken. Misschien een keertje niet slecht? Vandaag kreeg ik dan weer 3uur duurloop voorgeschoteld, dit tijdens de nationale wandeldag in Scherpenheuvel. Een pracht van een wandeling en achteraf bekeken een lekker loopweertje. Samen met ons moeder vertrokken voor 36km, zij voor 26km. Wederom wrong het de eerste meters in het bekken/rug, maar het ebde dan weer weg nadat het warm gelopen was. Duidelijk een overbelasting dus, hopelijk krijg ik het er nog uit voor Stein. Er wordt immers nog serieus getaperd de komende 14 dagen. Ben wel van plan morgen een afspraak te maken bij de kiné en eens langs de dokter te gaan. Ik hoop dat zij voor een spoedig herstel kunnen zorgen. Enkele dagen niet lopen zit er echter niet in. De "pijn" is te verdragen en als ik nu stop dan geraak ik uit m'n ritme en sta ik met vierkante wielen aan de start. Dus het zal voorzichtig door trainen zijn met enkele verzorgingssessies..... Vandaag ben ik dan tot 36.7km gekomen op 3u10min en een twijfelachtig gevoel achteraf. Dus het voorgaande gaat zeker uitgevoerd worden. Ons moeder heeft het ook niet zo getroffen de laaste weken. Ze sukkelt ook met allerlei kwaaltjes. Ze heeft zelfs moeten bellen om haar te komen ophalen aan een rustpost. Aan haar linker voet had ze wel erge last aan haar teengewrichtjes, waardoor ze al te erg ging manken. Verstandig van haar om ons dan te laten komen, want het was echt niet te doen om de resterende 6/7km uit te doen. Ik hoop dat ze voor een keer verstandig is en het eens goed laat verzorgen en naar de dokter gaat.
Het heeft even geduurd dit jaar voor ik m'n eerste wedstrijdje achter de kiezen had. Dat is nu dus bij deze gebeurt! Ik heb eigenlijk geen spijt van die keuze hoor, maar het is wel fijn om toch nog eens wat competitie gevoelt te hebben. Doordat ik normaal van plan was een met een aantal jonge gasten als team in te schrijven voor de zes uren van Stein, had ik deze trail in m'n schema ingepast. Normaal had ik m'n eerste wedstrijd zelfs maar pas in Stein gelopen. Om echter eens een keer samen te zijn en te kunnen trainen/lopen hadden we hier samen afgesproken. Ik, Dennis Vandenbussche, Koen van Roey en Wouter Decock. Uiteindelijk zijn er maar drie van de vier komen opdagen, maar het was zeker tof om nog eens met gelijk gezinden over het lopen te praten en ervaringen uit te wisselen voor en na de race. Wouter zal waarschijnlijk met z'n werk geen gaatje gevonden hebben, het was ook geen verplichting hé.
Het was wel even zoeken naar de plaats van inschrijving, want zo zonder GPS en zonder echt een adres te hebben opgezocht... De administratieve voorbereiding was dus niet al te best. Toch uiteindelijk vrijgemakkelijk, maar puur op geluk op de juiste plaats belandt. Hennuyeres is een klein dorpje iets voorbij Tubize in Waals Brabant, niet ver van het allom bekende hellend vlak van Ronquieres. Je zou denken dat een trail hier niet zo'n succes zou zijn, maar de omgeving en het parcours waren alles behalve saai. De opkomst was ook zeer talrijk en dan zeker op de kortere afstand (+400), hoewel er toch ook meer als 100 starters waren op de lange. Ja, op dat vlak was het zeker een meevaller.
De wedstrijd dan....... De start vond plaats in een opgebroken straat door werken, questie van het percentage alsphalt onderweg nog wat meer naar beneden te halen. Het was wel even drummen tussen al het volk, toch viel het al bij al mee en had ik vrij weinig echte hinder. Zelfs op de eerste smalle paadjes was het niet al te lastig om het goede spoor te vinden. Al vrij snel had ik Dennis in het vizier zo'n 50m voor me. Ik heb echter niet te gek gedaan en gewoon m'n eigen tempo aangehouden in het begin. Snel vertrekken breekt namelijk zuur op in dit soort wedstrijden. Door enkele vlottere afdalingetjes kwam ik al snel in z'n spoor en kon er tussen ons af en toe een woordje af om elkaar aan te moedigen. Koen haalde we op dat moment ook niet bij. Toeval dat we na zo'n 5km samen liepen, eigenlijk wel tof en gezellig. Koen liep echter de korte en worstelde nog een beetje met z'n conditie, vandaar. Het was de eerste kilometers wel goed opletten omdat het parcours niet altijd de platgetreden paden volgde en soms kris kras tussen de bomen door ging. Af en toe dus enkele meters verkeerd gelopen daar. De X-labs deden goed hun werk, ik verschoot dat ze nog zoveel grip boden op het drassig en modderig parcours. Na zo'n 9 à 10 kilometer kwam dan de splitsing van de twee afstanden en waren we wat verlost van de "halve" mannen. Hoewel tot daar een dartel vrouwtje goed bij ons bleef en koppig voorop wou lopen.
Na de splitsing waren we dus onder ons tweetjes, geen idee hoeveelste positie we liepen. We kregen we fiets begeleiding wat erop wees dat we zeker niet te ver in het veld zaten. Kort daarna heb ik dan wat genuttigd qua eten en heb ik een gaatje moeten laten laten vallen. Een vijf à tien meter maar, niets onoverbrugbaar. Dan door enkele keren te moeten zoeken naar een goede loop lijn en pijlen is het gat groter geworden zo'n 100m. Toch een hele tijd op die afstand blijven hangen tot ik ergens aan een heuveltje kwam met trapje, waar Dennis had afgesneden en de fietsbegeleider die hem niet kon volgen, mij rond stuurde. Dus weer een pak meters aan m'n broek... Nooit echt gepusht hoor. Gewoon m'n eigen wedstrijd gelopen en ik zou wel zien of hij nog afzwakte. ik lag nu zo'n 250m achter en kon hem lang in het oog houden. Er waren immers enkele langere rechte stukken met een goed overzicht. Dan denk ik dat hij toch even heeft doorgezet om uit het zicht te geraken, want ik was hem kwijt. Even later liep ik nog eens zo'n 100m verkeerd en deed ik nog eens nen "totter". Dan wist ik dat ik het niet meer in handen had om hem nog in te halen, ik zou moeten rekenen op pech van hem. Even later kwam ik terug samen met de "halve" mannen, net voor de grote bevoorading. Was me dat daar een drukte, ik zat net in het grote pak denk ik, met wat stompen en duwen toch vrij snel aan een volle drinkenbus geraakt en nog wat rozijnen binnen gespeeld en ik was terug vertrokken. We liepen weer een heel eind samen met die gasten en hoewel ze heel vriendelijk waren en me volop aanmoedigde had ik ze toch liever uit de weg gehad. Wat verder in het bos tijdens een afdaling kwakte ik dan nog eens tegen de grond door af te wijken van de goede lijn voor een inhaal manoevre. Dat heb je dus met die langzamere deelnemers. Ik wil niet hautain doen hoor, ik heb echt oprecht respect voor die mensen. Het is alleen volgens mij aan een parcoursbouwer om te zorgen dat je die mannen niet telkens weer tegenkomt. Ok dat je op het laatst nog een paar echt trage deelnemers net voor de finish pakt, maar daar heb je niet zoveel last van dan als je volledig in het pak komt te zitten halverwege de course.
Enfin, dan de volgende splitsing, een opluchting. Ik alleen tegen de natuur. Dit stuk was een meer lopend stuk met toch heel wat asphalt en wat meer last van de wind. Het golfde meer, waardoor ik m'n tempo toch weer wat zag stijgen. Zou ik Dennis niet wat terug halen zo? Niet dat ik heb doorgedud hoor, ik ben gewoon blijven lopen heo dat ik het prettig vond. Doordat het parcours hier meer open was had je wel een prachtig overzicht van de omgeving en het verraste me hoe mooi het er toch wel was. Spijtig genoeg kon ik Dennis ook nergens in de verte zien lopen.... Dan maar wat meer achterom gekeken, maar ook niemand te bekennen. Ik helemaal alleen.... Dan zag ik beneden in het dal een bevooradingspost en dacht ik dat ik m'n bus wel goed kon ledigen. Twee kilometer verder was ze leeg, na zo'n 30km had ik al 1,3 liter water binnen. De post bleef echter wel weg en ik begon me zorgen te maken dat hij niet meer zou komen. Bij de tweede keer aan het kanaal zag ik dan in de verte m'n verlosser staan. Op 33km was dus een ravitaillement. Even gekletst over de situatie met de helper en Dennis bleek ruim 5 minuten te hebben. Dat was zoals ik al vermoedde te veel van het goede.
Dan maar een nieuw doel, de tweede plek veilig stellen. Ik had juist voor de post wel een goed overzicht gehad van wat achter me aan kwam en wist dat er zeker niemand binnen de 5 minuten achter me zat. Dus dat moest wel lukken, als er niets dramatisch gebeurde. Een paar minuten later had ik al van Jan.... Ik zat verkeerd, gelukkig maar 200m en had ik het snel door. Nu wist ik echter wel niet hoe het met m'n voorsprong zat, want door die 400m verlies, zit je toch al snel 3min korter. Er kwamen nu ook wat meer hellingen, welliswaar goed beloopbaar en semi-verhard. Toch begon ik m'n rechter kuit te voelen, lichte neiging tot kramp tijdens het afdalen. Dat was na zo'n 35km, dus als het te steil naar beneden ging duidelijk met de rem op gelopen. Daardoor waarschijnlijk nog wel wat minuten moeten laten gaan, maar ik vond het het niet waard om m'n voorbereiding van Stein op de helling te zetten. Toch zeker niet voor zo'n kleine trail. Tweede of derde we zien wel dacht ik. Als ik de 40 naderde begon ik door te krijgen dat een vrij goede tijd er wel eens zou kunnen inzitten, toch in vergelijking met vorig jaar. Ik zat namelijk nog altijd op schema van de winnende tijd van 2009. Dus niet echt uitgelopen en op de stukken dat ik kon een beetje doorgezet. In de verte zag ik dan de kerk op doemen, bijna nog een kilometer. Ik zou er enorm onder gaan, zeker 5 minuten. Nope dus, was er nog een passage door held veld. We moetsen linksaf, ik zat al op 41.5 op m'n garmin..... Tzal geen marathon zijn dacht ik. Toch onder veel aanmoedigingen en applaus binnen gekomen op 3u22m58s net onder de beste van vorig jaar, maar ruim na de beste van dit jaar.
Dennis was vandaag echt te sterk en heeft verdiend gewonnen. Ik was content met m'n training/wedstrijd. Zonder enorm diep te gaan tweede geworden in een zeer verdienstelijke tijd. Een geslaagd uitstapje naar onze Waalse broeders. Super sfeer en zeker een aanrader. Wel geen al te zware trail, dus als je iets uitdagend zoekt moet je hier niet echt zijn. Als beginner of zoals ik als doorgevoerde training ideaal. Nu ga ik een avondje in de zetel liggen.
Garmingegevens: 43.9km in 3:22:58 met 620m hoogte verschil (met hoogtecorrectie) 1150m zonder correctie. 2e plaats in totaal.
Er is weer een weekje gepasseerd en we hebben weer heel wat kilometers achter de rug. Deze week weer wat meer hoogtemeters proberen te lopen, dat met uitstapje naar Molenstede en een toertje over de MTB-route. Alles liep verrassend vlot deze week, ik haalde vrijwel moeiteloos een meer dan degelijk tempo.
Vandaag ben ik dan weer erop uit getrokken voor m'n lange duurloop. Deze keer eens een stukje verder, Cortil-Noirmont nabij Gembloux en niet zo ver van Namen. Natuurlijk had ik voor de langste afstand gekozen, de 50km. Het was echter wel wat korter, 48.1km namelijk, wat dus betekende dat ik nog een lusje zou moeten uitlopen. Het weer was toch net iets slechter dan dat ik had gehoopt, ik had gehoopt af en toe het zonnetje eens te zien. Ik was tijdig op post, om bij het opkomen van het zonnetje, direct te kunnen vertrekken. Ik was terplaatse om 7u en daarvoor was ik om 4u45 opgestaan. Zonder enige moeite, toch een heel ander motivatie dan dat je je bed uit moet voor het werk.
De tocht zelf dan. In het begin was het wel een beetje frisjes, ik had enkel een kort shortje, een thermisch onderlijfje en een dun fietstruitje aan. De handschoenen had ik uitgelaten, maar de buf was natuurlijk wel aanwezig. Het parcours begon wat saai met veel beton en stukken tussen de velden. Na zo'n 15 à 20km begon het dan wel interessanter te worden. Er kwam meer reliëf in en af en toe een stukje langs het water. De bossen in en uit en mooie oude gebouwen. Uitschieter was natuurlijk de abdij van Villers-la-ville. Super mooi en zo weg gepikt uit een middeleeuws tafereel. Het eten en drinken liep ook goed onderweg, 1.8 liter gedronken en 8 porties vast eten. Het tempo was iets lager dan vorige week, maar dat was de bedoeling. Ik wou iets vlakker lopen, zonder terugval op het einde. De hellingen waren vrij goed beloopbaar, niet al te stijl buiten een paar misschien. Op het eind kwam de wind dan weer meer opzetten op de velden en dat voelde ik dan weer wel. Bergop en tegenwind, da's niet voor te lachen. Allé soit, aangekomen na 4u07 en dan nog een toertje gedaan tot ik de beoogde 4u20 volgedaan. 52.4km genoten......
Ik hoop dat ik volgende week dezelfde benen heb, of misschien wel iets beter op de trail des bosses.
Gisteren was het nog echt eens een mooi dagje voor een goede lange training. Welliswaar wat koud, maar vollop zon. We zijn naar Olen getrokken voor de Doffenwandeling, voor mij een tochtje van +42km en voor Carmen 30km alsook voor m'n moeder. Ons vader was ook op post, maar hij sukkelde nog altijd met z'n onsteking op z'n voetpees. Hij is wel al op de terugweg, hij spreekt toch van in Wilrijk over 14dagen, opnieuw in te pikken met een korte wandeling. Ik vreesde een beetje voor z'n sportieve voornemens, maar blijkbaar wil hij toch doorzetten. Ik hoop dat hij dat ook doet.
Nu de wandeling dan. Na de super training van vorige week in Cassel, had ik iets speciaals in gedachten voor vandag. Normaal zou ik 42km doen in 3u30, maar plande om er 45km van te maken en zo eens een lange duurloop om te repeteren voor Stein aan een hoger tempo. De eerste kilometer liepen super vlot. De velden en naaldbomen zoefden voorbij als vanzelf. Het parcours was een beetje aangepast doordat bosbeheer Vlaanderen (of is het bosontginning Vlaanderen) in verschillende gebeiden zwaar huis had gehouden. Ik vond het eigenlijk niet zo erg, na twee jaar dezelfde route eens een paar andere streken aandoen, is zeker niet erg. Over halfweg ging het nog altijd vrij goed, alleen begon ik het moeilijk te hebben om aan m'n eten en drinken te denken. Ik begon moeite te hebben om m'n focus te houden, was het doordat ik te veel wegdroomde in de mooie omgeving of was het toch de opkomende vermoeidheid? Een stuk na de 30km begon het toch te wegen en moest ik stillaan wat tempo lossen. Tot dan gelopen tegen 4.35m/km, het was tanden bijten. Na de 40km moest ik echt wel mezelf blijven aansporen om niet weg te zakken. Het bleef gaan en dus eindigde ik moe en voldaan in de tent aan de intratuin. Het soepje en de boterhammen ging er vlot in na 45km. Na de training herstelde ik vrij vlot, alleen bleef ik de tol op de gewrichten wel nog een paar uur voelen. De spieren darentegen hebben echter nooit echt stijf aangevoeld.
Vandaag dan weer het bos in voor 16.3km op 1u20. Wel een beetje gezondigd op m'n schema, want had een heuveltraining gepland in Averbode. Ik achte het echter verstandiger om me wat relatieve rust te gunnen op een makkelijker beloopbaar parcours in de Beeltjens. Niet echt ergens last van gehad vandaag, de spieren voelden goed, maar na het uur was het wel een beetje zwaar. De gewrichten voelen ondertussen na de training terug wat losser aan. Ja, wel nog echt last gehad van m'n tepels..... Die had ik open gelopen in Olen. Da's toch geen gemak ze..... pfff. Morgen staat er nog 20km op het programma en dan weer een dagje rust.
Afgelopen week zo'n 102km verzamelt, dat op 8uur. Een iets mindere week qua kilometers en volume. Ook de hoogtemeters heb ik wat beperkt om wat meer op snelheid te kunnen focussen. Nu volgen er nog echt zware weken, 11uur, 9uur, 13uur, 10uur, 8uur, Stein. In de komende weken loop ik ook 4x een training van +42km..... Ik zie het volledig zitten!
Ik blijf voorlopig nog op het goede spoor, alles verloopt vooralsnog prima. Hoewel de verleiding van de snoep toch weer begint te wegen. Komt dit omdat ik een mindere trainingsweek voor de boeg heb ( "maar" 8uur) of doordat ik denk dat ik het er toch wel weer af loop. Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar het is sterker dan mezelf. In dat opzicht is afgelopen weekend niet echt super geweest, of juist wel. Het hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Ik heb me weer eens super laten gaan in de snoepkast bij m'n ouders en zondag genoten van serieuze brokken broodpudding en van een uitstapje naar Silversand op de dijk van Blankenberghe. Waar ik eerst nog een vrij gezonde maaltijd heb gegeten, salade met appeltjes en geitenkaas met nootjes, heb ik daarna nog genoten van een enorme banana split. Zoveel gegeten dat ik terug naar de auto moest strompelen..... Zo'n buikpijn.... Langs de andere kant lopen de trainingen dan weer super. M'n gemiddelde snelheid loopt stilletjes aan op, alsook de hoogtemeters die ik probeer te intergreren. Ik denk dat het een met het andere te maken heeft en dus ga ik dit gestaag blijven opvoeren. Afgelopen week in totaal 1300 meter hoogte overbrugt op 125km en dat op 10 uur tijd. Een mooie week! Zondag was dan de kers op de taart (of de banaan op het ijs...) Het was weer zo'n tripje waar ik al even naar uitkeek. Cassel in Noord-Frankrijk, Frans Vlaanderen meer bepaald. Een Belgische wandeclub uit Poperinge organiseerde er een wandeling. Nu vraag je je af hoe ik erbij kom naar zo'n god vergeten gat te trekken. Enkele jaren geleden heb ik ginder eens een roadbook gereden met de motor en het landschap is me altijd bij gebleven. Toen ik de wandeling in de aktiviakalender zag twijfelde ik geen moment om erheen te trekken. Het bleek ondanks het weer een voltreffer. Mooie omgeving, leuke omkadering, leuke en gezellige sfeer onderweg. Alleen wat veel betonwegen, had meer onverhard verwacht. Soit, Mont Cassel deed de asfalt vergeten, modderige glibberpaadjes en leuke beklimmingen. 40.3km op 3u15m en 630 hoogtemeters. Als het op de Trail des Bosses binnen enkele weken zo vlot loopt als deze dag....... Weet ik niet of ik me ga kunnen bedwingen.
Het begint stilletjes aan terug wat vlotter te gaan. Ik heb het vorige maand toch wel wat moeilijker gehad, op conditioneel en mentaal vlak. Het ene had met het andere te maken en dat leed ertoe dat ik wel wat kilotjes aangekomen was. Nu zijn die er voor het grootste deel weer vanaf en in het kopke zit het ook weer goed. Ik kan terug nee zeggen tegen de snoep en heb de nodige wil om er weer voor te gaan. De beslissing om af te stappen van allerlei schema's voor snelheid en me terug meer te focussen op plezier hebben geen windeieren gelegd. Ik heb weer meer heuvels op het programma en loop meer landschapslopen (wandelingen). Ik voel me hier lekkerder bij dus ga ik dit nog een tijdje zo blijven doen. Zo heb ik dit weekend voor de derde keer op rij in Schaffen gelopen. Het was prachtig weer gisteren en dat kwam goed uit voor m'n lange duurloop. Het is er eentje van 37km en 224 hoogtemeters geworden, alles samen goed voor 3uur genieten van het Hageland. Dan vandaag sinds lang nog eens naar Averbode getrokken voor een training van een uurtje rondom en over de Weefberg. Toch ook al snel weer 12.5km en 169 meter hoogteverschil. Het lag er echter wel weer zwaar bij, de boskappers hadden er weer hun best gedaan. Alles lag weer omgewoeld, gelukkig was het wel aan een heel klein beetje opgedroogd. Ik heb ondertussen ook al een beter zicht op wat ik de komende maanden aan doelen ga kunnen stellen: 12/02/11: Trail des Bosses => Extensieve duurloop en meeting met enkele bevriende ultralopers 13/03/11: 6uur van Stein => Wedstrijd en meeting met ABC-groep 17/04/11: Antwerp Marathon => Extensieve duurloop 30/04/11: La Bouillonnante => Verkenning van het parcours voor deelname in 2012, Extensieve duurloop 14_15/05/11: 2xDiest 50km => Duurloopdubbeldekker 28/05/11: Gelrode 50km => Duurloop 05/06/11: Kluisbergen 50km => Duurloop 10_13/06/11: Hardloopvierdaagse Apeldoorn (100km) => Voorbereiding Eifelsteig 25/06/11_03/07/11: Eifelsteig => 1ste piekweek 17/07/11: Trail des Crëtes de l'eau noir => Voorbereiding Triglav 11/08/11: Beklimming Triglav => Ultieme duurloop 20/08/11: Trail des fantomes => laatste lange duurloop 11/09/11: WK100km Winschoten
Jullie zullen het allemaal wel lastig gehad hebben de laatste weken. De sneeuw heeft het echt niet gemakkelijk gemaakt om normaal te trainen. Het is echt wel zwaar geweest, zo'n pak! Als ik overdag kon lopen dan kon ik er nog van genieten, maar 's avonds op de glibberige fiestpaden.... Laat ons stellen dat ik blij ben dat het voorlopig voorbij is. Ik heb me de afgelopen weken vooral bezig gehouden met kilometers maken en bzig blijven. Het was niet simpel, want ik kampte ook nog eens met motivationele problemen. Een echte winterdip laat ons stellen. Gelukkig denk ik er wat vorbij te zijn, het loopplezier begint toch duidelijk terug te keren en voor de rest gaat het ook wel in het kopke. De voorbije weekends hebben we met ons vast klikje weer enkele wandlingen afgegaan voor trainingen. Wel gaat m'n vader ondertussen ook mee. Hij moet welliswaar klein beginnen, maar ik ben trots op hem dat hij ook op de kar is gesprongen en nu aan wat lichaamsbeweging doet. Het nieuwe jaar is begonnen en datvheb ik gevoeld. Afgelopen jaar was bij mij goed voor een dikke 4500km! en dit jaar dan weer stevig van start gegaan met op zaterdag 24.6km en zondag 31.9km sneeuw en ijsploeteren. Zondag na de training had ik dan wel uitzonderlijk veel lasy van m'n achillespees. Het werd zelfs erger naar de avond toe, ik mankte. De dag erna was het een beetje beter, maar zeker niet zoals het zou moeten. De eerste blessure van 2011? Ik had al regelmatig ijs gelegd en had net m'n eerste onstekingsremmer genomen. Dan 's avonds Carmen mijn pees en kuit eens goed onder handen laten nemen en dat heeft z'n doel niet gemist. De dag erna toen ik opstond was de pijn weg. Dan gedurende het werknog rustig gedaan, maar 's avonds toch gaan trainen. Zonder moeilijkheden. Wat een geluk heb ik toch met zo'n prachtvrouwtje! De voorbije dagen zijn dan weer koopjesdagen geweest ook, heb al 3 paar nieuwe schoenen gekocht/gekregen. Bij de runners in Duffel heb ik m'n volgend trainingspaar gaan halen: saucony guide, dan afgelopen weekend voor m'n nieuwjaar een paar saucony kinvara gehad van m'n ouders voor nieuwjaar. Dat zijn minimalistische loopschoen, die het natuurlijke patroon van afzetten zouden volgen. Iets wat ik toch een keertje wou gaan uitproberen na het lezen van Born to Run. Morgen is hun doop, een kort recuploopje van 8km. Ik hoop dat dat niet te veel is voor de eerste keer, want je moest ze rustig inlopen. Dan als laatst nog een paar trailschoenen gekregen van saucony, vooral als vrijetijds/wandelschoen dan. Ik heb dat paar al eens gehad om te lopen, maar dat was geen succes. Toen heb ik ze maar als wandelschoenen gebruikt en daar waren ze dan wel super voor! Nu had ik nog een paar in bestelling bij de runners, maar dat bleken ze niet te hebben. De S-Lab versie van de XT-wings, ze konden ze niet meer bestellen. Nu heb ik heel Antwerpen en omstreken afgezocht om ze te vinde en niets. Dan maar over internet, ook geen sinecure. Blijkt dat er nog een paar verkrijgbaar is in Valkenswaard. Wel een eindje van de deur, maar had ze heel graag gehad. Dus morgen een ritje daarheen. Hopelijk krijg ik m'n training er ook nog ergens tussen geperst. Toch wel erg dat een trailloper in België zo'n toeren moet uithalen om aan z'n trekken te komen.
Ik hoorde vandaag bij het terug huiswaarts rijden na onze training in Waarloos deze song van Queens of the Stone Age op de radio en dacht..... Laat dat m'n moto worden voor de komende weken, misschien wel maanden. Gewoon lopen en geen zorgen maken over opdrachten, snelheid, intervals en tempo. Lopen zoals het voelt en het komt, gaat het stroef, gaat het goed, maakt niets uit gewoon kilometers afleggen en stapelen. De laatste twee dagen loopt het ietsjes beter en ik hoop dat dit een goed teken is naar de komende weken toe. Gisteren terug met een goed gevoel 2 uur kunnen lopen aan een tempo ietsjes sneller dan 12km/h en vandaag dan vrij vlot 20.7km in 1u40. Dat wil zeggen bijna 12.5km/h en dat in dit weer!
Vandag was het dus weer eens tijd voor een aktivia-training, samen met de hele familie. Moeder, vader, vrouwtje en ik, het ventje allemaal op post in Waarloos. Ik had niet veel verwacht van het parcours, het was namelijk dicht bij de stedenlijk aglomeraties en had wat schrik dat het te veel beton ging worden. Dat viel echter enorm mee! Veel stukjes vergeten natuur tussen de huizen en de fabrieken in. Zo heb ik kennis gemaakt met het natuurgebied de Oude Spoorwegberm tussen Waarloos en Kontich. Super mooi stukje natuurpracht, een kronkelend paadje langs en over een kreekje met bruggetjes en hellingetjes en met dit weer echt feeëriek. Voor de rest was het veel drukke wegen oversteken, maar als ik dat buiten beschouwing laat, dan was dit echt wel een pareltje. Onegtwijfeld zal het weer er veel mee te maken hebben gehad, want die sneeuw laat zelfs een vuilnisbelt mooi lijken.
Nu er voor dit jaar niet veel meer van betekenis op het programma staat, toch niet qua wedstrijden, is het misschien eens tijd voor een terugblik op een uitzonderlijk jaar voor me. Het is eigenlijk een beetje het jaar van m'n echte doorbraak als loper geworden. Resultaten die begonnen te komen, voldoening en een beetje erkenning. Begin dit jaar stonden er nog volop ultra's op het programma, Gruissan en Stein. Gruissan was een super plezante kennismaking met het Franse trail-circuit en een super voorbereiding op Stein. Stein was dan weer een onverhoopt succes met een resultaat van 74.3km ruim 2km meer dan ik had durven dromen. Dan begonnen de verbouwingen thuis en moest ik noodgedwongen mezelf toeleggen op kortere afstanden. Wat nogmaals onverwacht goed verliep, na een periode van aanpassing deed ik zelfs regelmatig mee voor podiumplaatsen op lokale joggings. Dan na de zomer kwam m'n echte hoogtepunt, Eindhoven. Ik had er echt alles op gefoccust, vanaf Stein had ik alles in teken daarvan gezet. Intervals, korte wedstrijden, rustige opbouw, piekweken, een half jaar lang perfecte voorbereiding gehad en dat resulteerde in een waanzinning goede prestatie van 2:48 op de marathon. Daarna zijn Carmen en ik in het huwelijksbootje gestapt, het hoogtepunt van m'n niet sportieve leven. Het betekende echter wel het begin van een mindere periode op sportief vlak, doordat ik me wat had laten gaan aan tafel en toog. Ik worstel nog steeds met de kilo's. In november had ik dan nog Troisdorf gepland, waar ik hoopte op 80km. Door allerlei omstandigheden is het maar 64km geworden, gewicht, voorbereiding, weersomstandigheden, enz. Daarna wat op de sukkel geraakt door allerlei kwaaltjes en ondertussen probeer ik er wat uit te geraken.....
Nu wat brengt 2011? Één groot doel: WC 100km in Winschoten en daar onder de 8 uur duiken. Om daar te geraken heb ik nog een paar andere doelen gesteld. Als eerst Stein, waar ik opnieuw in de buurt van 80km ga proberen komen. Welliswaar met de ervaring van Troisdorf in het achterhoofd en dus met een andere aanpak. In Juni wil ik dan de volledige eifelsteig lopen, 313km lang en dit op 8 à 9 dagen. (www.eifelsteig.de) Volledig alleen en op eigen houtje. Dat moet een unieke ervaring worden.... Dan als utltieme lange duurloop voor Winschoten plan ik een beklimming van de hoogste berg van Slovenië, de Triglav. Ik schat dat dit een tochtje van zo'n 70km gaat worden en zo tussen de 3000 en 4000 hoogtemeters. Niet zomaar op en neer, maar een mooi rondje, langs een hoop hoogtepunten van het nationaal park. Een echt avontuur waar ik enorm naar uitkijk. Dan volgt hopelijk een knalprestatie in het Noorden van Holland. Daarna, zal het weer even rust zijn. Bekomen van de inspanning op de 100km. Daar twijfel ik nog wat te doen. Ik neem in ieder geval een paar weken rust, dan begin ik met een voorbereiding op..... Ofwel de hel van Kasterlee, ofwel de marathon van Gran Canaria. Voor Kasterlee zie ik mezelf wel goed trainen, maar voor de Gran Canaria.... Als het weer is zoals het dit jaar is, zal snelheid trainen enorm moeilijk worden. Ik denk er zowiso wel naartoe te gaan, hoor! Als ik Kasterlee niet doe, kan ik wel snelheid kweken aan de hand van een aantal crossen in het weekend. Dan zal ik echter wel m'n duurlopen de week moeten gaan afleggen en dat wordt een hele opgave. Soit, da's nog even en daar hoef ik me nog geen zorgen om te maken. Die beslissing neem ik wel na Het WK.
Bijgevoegd: een foto van in Gran Canaria een memorable ervaring en dan nog eentje van op de trail des fantomes, ook een super plezante wedstrijd.
Ik ben Keersmaekers Carmen
Ik ben een vrouw en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Productiecoördinator Mivas.
Ik ben geboren op 05/11/1985 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
