Ik ben Michael Andries
Ik ben een man en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Monteur Bovenleiding.
Ik ben geboren op 19/08/1982 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
11/02: Trail des Bosses 25km 26/02: (W) Lennik 30km 04/03: (W) Stekene 30km 11/03: (W) Aarschot 30km 25/03: (W) Antwerpen 20km 01/04: (W) Scherpenheuvel 42km 07/04: (W) Kasterlee 30km 15/04: Spa-Olne 33km 07/05 => 18/05: Trekking La Palma 20/05: La Grimace du grand George 25km 02/06: (W) Gelrode 50km 15/07: Les Crêtes de l'eau Noire 30km 05/08: Trail de Val d' Heure 36km
Ik hoorde vandaag bij het terug huiswaarts rijden na onze training in Waarloos deze song van Queens of the Stone Age op de radio en dacht..... Laat dat m'n moto worden voor de komende weken, misschien wel maanden. Gewoon lopen en geen zorgen maken over opdrachten, snelheid, intervals en tempo. Lopen zoals het voelt en het komt, gaat het stroef, gaat het goed, maakt niets uit gewoon kilometers afleggen en stapelen. De laatste twee dagen loopt het ietsjes beter en ik hoop dat dit een goed teken is naar de komende weken toe. Gisteren terug met een goed gevoel 2 uur kunnen lopen aan een tempo ietsjes sneller dan 12km/h en vandaag dan vrij vlot 20.7km in 1u40. Dat wil zeggen bijna 12.5km/h en dat in dit weer!
Vandag was het dus weer eens tijd voor een aktivia-training, samen met de hele familie. Moeder, vader, vrouwtje en ik, het ventje allemaal op post in Waarloos. Ik had niet veel verwacht van het parcours, het was namelijk dicht bij de stedenlijk aglomeraties en had wat schrik dat het te veel beton ging worden. Dat viel echter enorm mee! Veel stukjes vergeten natuur tussen de huizen en de fabrieken in. Zo heb ik kennis gemaakt met het natuurgebied de Oude Spoorwegberm tussen Waarloos en Kontich. Super mooi stukje natuurpracht, een kronkelend paadje langs en over een kreekje met bruggetjes en hellingetjes en met dit weer echt feeëriek. Voor de rest was het veel drukke wegen oversteken, maar als ik dat buiten beschouwing laat, dan was dit echt wel een pareltje. Onegtwijfeld zal het weer er veel mee te maken hebben gehad, want die sneeuw laat zelfs een vuilnisbelt mooi lijken.
Nu er voor dit jaar niet veel meer van betekenis op het programma staat, toch niet qua wedstrijden, is het misschien eens tijd voor een terugblik op een uitzonderlijk jaar voor me. Het is eigenlijk een beetje het jaar van m'n echte doorbraak als loper geworden. Resultaten die begonnen te komen, voldoening en een beetje erkenning. Begin dit jaar stonden er nog volop ultra's op het programma, Gruissan en Stein. Gruissan was een super plezante kennismaking met het Franse trail-circuit en een super voorbereiding op Stein. Stein was dan weer een onverhoopt succes met een resultaat van 74.3km ruim 2km meer dan ik had durven dromen. Dan begonnen de verbouwingen thuis en moest ik noodgedwongen mezelf toeleggen op kortere afstanden. Wat nogmaals onverwacht goed verliep, na een periode van aanpassing deed ik zelfs regelmatig mee voor podiumplaatsen op lokale joggings. Dan na de zomer kwam m'n echte hoogtepunt, Eindhoven. Ik had er echt alles op gefoccust, vanaf Stein had ik alles in teken daarvan gezet. Intervals, korte wedstrijden, rustige opbouw, piekweken, een half jaar lang perfecte voorbereiding gehad en dat resulteerde in een waanzinning goede prestatie van 2:48 op de marathon. Daarna zijn Carmen en ik in het huwelijksbootje gestapt, het hoogtepunt van m'n niet sportieve leven. Het betekende echter wel het begin van een mindere periode op sportief vlak, doordat ik me wat had laten gaan aan tafel en toog. Ik worstel nog steeds met de kilo's. In november had ik dan nog Troisdorf gepland, waar ik hoopte op 80km. Door allerlei omstandigheden is het maar 64km geworden, gewicht, voorbereiding, weersomstandigheden, enz. Daarna wat op de sukkel geraakt door allerlei kwaaltjes en ondertussen probeer ik er wat uit te geraken.....
Nu wat brengt 2011? Één groot doel: WC 100km in Winschoten en daar onder de 8 uur duiken. Om daar te geraken heb ik nog een paar andere doelen gesteld. Als eerst Stein, waar ik opnieuw in de buurt van 80km ga proberen komen. Welliswaar met de ervaring van Troisdorf in het achterhoofd en dus met een andere aanpak. In Juni wil ik dan de volledige eifelsteig lopen, 313km lang en dit op 8 à 9 dagen. (www.eifelsteig.de) Volledig alleen en op eigen houtje. Dat moet een unieke ervaring worden.... Dan als utltieme lange duurloop voor Winschoten plan ik een beklimming van de hoogste berg van Slovenië, de Triglav. Ik schat dat dit een tochtje van zo'n 70km gaat worden en zo tussen de 3000 en 4000 hoogtemeters. Niet zomaar op en neer, maar een mooi rondje, langs een hoop hoogtepunten van het nationaal park. Een echt avontuur waar ik enorm naar uitkijk. Dan volgt hopelijk een knalprestatie in het Noorden van Holland. Daarna, zal het weer even rust zijn. Bekomen van de inspanning op de 100km. Daar twijfel ik nog wat te doen. Ik neem in ieder geval een paar weken rust, dan begin ik met een voorbereiding op..... Ofwel de hel van Kasterlee, ofwel de marathon van Gran Canaria. Voor Kasterlee zie ik mezelf wel goed trainen, maar voor de Gran Canaria.... Als het weer is zoals het dit jaar is, zal snelheid trainen enorm moeilijk worden. Ik denk er zowiso wel naartoe te gaan, hoor! Als ik Kasterlee niet doe, kan ik wel snelheid kweken aan de hand van een aantal crossen in het weekend. Dan zal ik echter wel m'n duurlopen de week moeten gaan afleggen en dat wordt een hele opgave. Soit, da's nog even en daar hoef ik me nog geen zorgen om te maken. Die beslissing neem ik wel na Het WK.
Bijgevoegd: een foto van in Gran Canaria een memorable ervaring en dan nog eentje van op de trail des fantomes, ook een super plezante wedstrijd.
Het lijkt er misschien op dat we enkel maar op vakantie gaan de laatste weken, wat ook zo is eigenlijk. Een mens mag toch genieten van het leven hé! Dit weekend trokken we erop uit met de hele jonge meute van onze familie, naar een bungalowpark in Thalfang. Niet zo ver van Schwollen, waar we al enkele keren geweest waren. We dachten er een tof weekend van te maken samen met de neven en nichten en toch ook nog stevig te kunnen trainen. Dat eerste is zeker gelukt, maar het tweede sloeg serieus tegen. De omstandigheden waren er echt niet naar, veel te veel sneeuw op Zaterdag. Ploeteren door een pak van 30 à 40 cm sneeuw was toch iets te veel van het goede, dan kwam er nog bij dat ik het niet vertrouwde dat Carmen alleen liep. Ze moest maar eens een verkeerd spoor volgen en ga haar dan maar eens zoeken. Toch een kleine 10km behaalt, maar eigenlijk hadden dat er minstens 25 moeten zijn. 's Middags dan nog wel wat "heuveltraining" gehad door met de slede te spelen, maar dat is niet hetzelfde als wat op de planning stond. Zondags was dan helemaal rampzalig, het had enorm geijzeld en dan op die hellende wegen lopen was helemaal niet te doen. De bossen induiken ging ook al niet omdat onze trailschoenen nog doorweekt waren. Dus ne keer moeten overslaan, wat al heel lang niet meer is voorgevallen. Lang geleden eens met enorm stormweer heb ik dat ook eens een dagje gedaan. Aan de positieve kant dan, m'n knie heeft weer eens wat extra rust gehad. Door de omstandigheden van afgelopen weekend m'n schema wat aangepast en nu dus weer vertrokken. Vandaag 15.6km in 1u20min, nog altijd rustig en voorzichitg voor de knie. Ze doet al even geen pijn meer, maar blijft toch raar aanvoelen. Is dit nu gewoon mentaal of beeld ik het me in.... Ik weet het niet. Ga in ieder geval dit jaar geen snelheidswerk of wedstrijden meer doen. Het zekere voor het onzekere! Dus geen Lier dit weekend en geen Corrida met Kerstmis. Carmen gaat waarschijnlijk wel van start in Herenthout op de 9.8km. Een mooie test voor haar vormpeil, hoewel ze zich dit weekend ook wel heeft laten gaan aan de zoetigheden. Ik hoop voor mezelf dat mijn dipje stillaan voorbij is en dat ik er weer vollop tegenaan kan. Door de blessure problemen en de donkere dagen heb ik me de laatste tijd weer duchtig laten gaan in de snoepkast en dat merk ik tijdens m'n trainingen. Nog enkele kwade weken en we zijn voorbij de feesten, dan zal de verleiding al heel wat minder zijn. Op naar 2011, moge het net zo'n goed jaar worden voor mij als 2010. Een van de komende dagen zal ik m'n plannen voor 2011 wel eens uit de doeken doen.
Vandaag ongepland een dagje verlof. Ik had namelijk deze morgen mezelf buiten gesloten. Ik wou de auto gaan starten en laten warm lopen zodat ik al in een warme auto kon vertrekken, maar kon niet meer terug binnen. De deur was in het slot gevallen en de achterdeur was ook nog dicht. Dus daar stond ik dan.... Nog even geprobeerd om met een plasticje tussen het slot te geraken, maar ben geen inbreker, dus zat er niets anders op dan Carmen haar sleutel te gaan halen aan haar werk. De rit erheen verliep vrij vlot, dan een uur moeten wachten op Carmen. Zij lachte me dan nog eens goed uit... Dan terug huiswaarts en om 9u15 geraakte ik dus binnen. Om dan nog naar het werk te vertrekken zag ik niet zitten, op de radio melde men file vanaf Bilzen tot Antwerpen op de E313 !!!!! Mijn baas was er niet echt blij mee maar ja, kon ook niet echt iets ander hé. Vertrekken om met moeite 's middags aan te komen? Nee dan maar profiteren van het moment en de loopschoentjes aantrekken voor een zalig trainingsloopje. Ik heb eens iets speciaals geprobeerd, een combinatie van de mtb-route en een uitstapje naar de Weefberg in Averbode. Alles samen goed voor 22.4km in een twee uurtjes tijd. Heel voorzichtig gelopen, rekening houdend met de sneeuw, maar ook met die dekselse knie van me. Toch een raar geval, het eerste half uur voelde ik niets, dan een kwartiertje steken erin gehad, die ebde dan weer weg om wat later weer terug te keren. De training wel geëindigd zonder hinder, heb alleen problemen bij het lopen en soms bij het aflopen van de trap als ik meerdere treden neem. Overbelasting? Dan hadden die drie dagen rust toch iets moeten uithalen? Iets ander.... Zou niet weten wat, want heb ze nooit echt verdraaid of zo. Ik hoop dat het steeds meer gaat wegblijven, ben overgestapt van ibuprofen naar echte ontstekingsremmers. Ik hoop dat dat wat uithaalt, anders zal het nog maar eens een dokterbezoek worden en weer een aantal dagen rust. Ik kan het echt wel missen die looploze dagen, maar als het moet dan moe het maar zeker.....
Zoals elke winter, kan je ons wel eens tegen het lijf lopen op de natuurlopen in Lier. Het blijft een super goede organisatie met een zeer competitief deelnemersveld. Ook de gemoedelijke sfeer en het, toch wel snelle parcours, dragen bij tot het succes en het feit dat we hier telkens weer terug naar toe gaan. Afgelopen zaterdag waren we dus weer op post en in een goede vorm. Carmen zal hieronder haar verhaal wel doen, ik zal jullie verder proberen te onderhouden met een vertelseltje over m'n belevenissen. Ik was van plan er een goede training van te maken, een serieuze tempoloop. Ik had immers al een weekje last van m'n knieën en wou niet echt voluit gaan. Eens ik vertrokken was liep ik echter vrij vlot tegen een tempo van 3.50, wat eigenlijk veel te snel was voor m'n doel. Toch gewoon verder gegaan op dezelfde manier. Op 7km had ik gepland om wat te versnellen, maar aangezien ik al vrij snel liep was dit niet al te spectaculair. Het ging van 3.50 naar iets in de richting van 3.40, wat toch moeilijker was om aan te houden. Ook kreeg ik ondertussen lichte steken in de knie, wat ik negeerde. Het ging buiten dat te goed om nu te gaan uitbollen. Dan na 14km had ik gepland om nen eindsprint in te zetten, wat ik dan ook deed. Het ging richting 3.35 tot aan de finisch. Onder het uur is het niet geworden, maar al bij al toch vrij makkelijk m'n PR scherper kunnen stellen. Een 30 seconden sneller dan begin dit jaar in Antwerpen. Het moet echter met een betere training mogelijk zijn om onder het uur te duiken. Zo twee weken na Troisdorf, ging het wel al verrassend vlot. Zondag was het echter minder, want heb m'n training na 5 minuten gestaakt. Had weer een scherpe pijn in m'n knie en wou niet doorgaan met het te blijvn belasten. Het leek me verstandiger dit nu even te laten rusten, zodat ik m'n opbouw naar Stein niet in gevaar breng. Wel nog op de fiets gesprongen voor een tochje van een uurtje. Vandaag dan ook van Carmen haar werk naar Berchem (Mijn werk) gereden en weer terug, toch ook weer goed voor 32km. Morgen hou ik nog een dagje volledige rust. Dan zou normaal gezien woensdag alles terug goed genoeg moeten zijn om terug te kunnen hervatten.
Michael
Nog eens even de tijd om iets te posten. Tegenwoordig is het nog zelden dat ik eens 5 minuten niets te doen heb. Dit weekend was het weer tijd voor de natuurloop in Lier. Altijd een leuke wedstrijd om naar toe te gaan en ook het weer was ideaal. Of toch iets te koud voor de longetjes? Mijn doel was mijn PR verbeteren en trachten een tempo te houden tussen de 5m10 - 5m20 de kilometer. Na de start was ik al gauw op mijn tempo. En al gauw komt Luk me voorbij. Luk is ondertussen een oud collega, want hij is op pensioen. Hij had een hele groep achter hem en hij moedigde me om mee aan te pikken. Dit kon ik niet laten schieten. En het ging verbazend goed. Vorig wist ik nog dat ik hem moest laten gaan en nu kon ik goed volgen. Zo in groep lopen geeft toch een extra motivatie hoor. Vele lopers pikte mee aan, maar sommigen moesten ook lossen. Ikke deze keer niet !!! Op mijn garmin kan je heel goed mijn opbouw van de wedstrijd volgen. Na km 12 ben ik zelfs onder de 05m00/km gedoken. Ik ben dus heeeell content met mijn PR : 1u22m21s (5minuten sneller dan mijn vorig record) en tevens ook 9de vrouw
Ondertussen probeer ik het lopen nog te combineren met werken, quality time met het ventje, dinsdag en woensdagavond avondschool. Momenteel lukt het nog goed, maar als ik dan nog eens dagcursussen plan in het weekend zoals vorige week dan voel je het wel. Al heeft het geen invloed gehad op mijn wedstrijd.
Wat staat er nog op het programma dit jaar voor mij? 18 december start ik terug in Lier, maar dit echt als training. Ik heb nogal een zware trainingsdag de dag erna. 26 december loop ik in herenthout een 9,8km wedstrijd. Voor trainingen kan ik spijtig genoeg niet meer veel variëren. Als ik thuis kom is het donker en dan zie ik het niet zitten om onverhard en op een donker pad te gaan lopen. Daarom ben ik genoodzaakt om gewoon langs te weg te lopen, waar het nog verlicht is.
Vandaag was het ook weer speciaal. Ik mocht voor de eerste maal in het najaar de sneeuw trotseren tijdens mijn training. Dat is toch altijd wel speciaal. Ik voel dat het trappen in de sneeuw de training toch iets zwaarder maakt. De beentje voelde het toch nog na Lier en de training van zondag.
Volgend jaar moeten we nog bekijken, maar een marathon komt er weer, maar de welke is nog niet geprikt.
Een weekje na de feiten en ik zit er nog altijd mee in m'n hoofd. Troisdorf zal nog wel een tijdje blijven spelen, want heb niet direct een wedstrijd van een gelijkaardig kaliber in het vooruitzicht om me weer terug wat te bewijzen. Nu zit ik met een dubbel gevoel, maar ga er over ophouden. Ik begin immers wat te zagen. Tijd om verder te kijken.
Nu een weekje later toch al terug wat getraind, ik was eigenlijk van plan een weekje rust te nemen. Door de slechte prestatie wilde ik me dat comfort echter niet gunnen. Drie dagen waren genoeg, dan begon de training terug. Voorzichtig begonnen en het liep eigenlijk vrij vlot terug. Komt dat nu doordat ik de dag na de 6uur een tweetal uurtjes heb meegereden tijdens een training van Carmen of is het toch een teken dat ik niet echt tot het uiterste ben gegaan. In ieder geval is het niet slecht dat ik nu sneller weer kan inpikken op een normaal schema en niet zo veel herstel moet inplannen. Woensdag was het nog wat zwaar aan de boven benen, donderdag ging het al vlotter maar naar het eind van het uur voelde ik m'n bovenbenen toch ook weer. Die trainingen haalde ik geen 12km/h, maar na een rustdagje op vrijdag ging het gisteren dan weer een stapje vlotter. Zodoende dat ik 16.3km afronde in 1u20min, lichtjes vermoeid op het einde, maar toch terug op m'n positieven komend. Vandaag dan een beetje straftraining gehad. Ik heb me gisterenavond immers nog eens aan een all-you-can-eat wokbuffet kunnen tegoed doen en heb mezelf niet kunnen inhouden. Weer véél te véél gegeten, surtout van het dessert. Dus vandaag een tempoloopje in plaats van een duurloop, 10min inlopen, 40minuutjes licht tempo (13.5km/h) en dan weer 10min uitlopen. Goed voor net geen 13km op een uurtje. Dan na de middag had ik met m'n neef afgesproken om een mountainbiketochtje te gaan maken. Zodoende komt hij ook nog eens van z'n luie r**t (sorry, Tommy, maar tis waar hé ....) Ik had een route uitgekozen in Hamme, eentje van 35km. Moet zeggen dat het een heel mooi rondje was, lekker afwisselend en toch nog uitgagend ook. Voor m'n neef was het wel wat te lang en had het 5km korter mogen zijn, maar hij heeft het toch maar mooi gedaan. Ikzelf voelde het op het einde toch ook aan m'n bovenbeentjes hoor!
Het was me weer een weekendje! Nu we thuis zijn blijkt nog maar eens hoe enorm slecht het weer geweest is. We zaten al van donderdag in Duistland (Much-Marienfeld) en gelukkig was de situatie daar niet zo erg. Het regen er wel enorm veel, maar het was hoger gelegen en was er dus geen overlast. We hebben er geen nieuws gevolgt dus wisten we niet hoe erg het was.
Dus zonder echt te weten wat te verwachten zaterdag naar Troisdorf gereden. Ik had mezelf wel wat voorbereid, toch wat kledij betreft. Normaal gezien kan ik ook wel tegen wat tegen, qua zware omstandigheden. Dit weekend heb ik echter nog heel wat bijgeleerd op alle vlakken. Vooraf nog wat wijze raad gehad van Gert Mertens, wordt stillaan zo'n beetje m'n persoonlijke mentor. Dan m'n bevooradingspost wat in orde gebracht, het was immers de eerste keer dat ik met m'n camionette was tijdens een race. Het moet gezegd dat het enorm goed meegevallen is, zeker in deze omstandigheden. Ook nen dikke pluim voor mijn begeleiders, Merci mama, papa en vrouwke. Het zelfvertrouwen was er voor de race, ik was van plan aan te pikken bij Ivan Hostens. Ik wist van hem dat hij waarschijnlijk rond zo'n 76km à 77km zou eindigen en dus ongeveer m'n tempo dacht ik.
Hij vertrok echter furieus en na een halve ronde heb ik hem al laten gaan, dat was te veel voor me. Na enkel ronden liepen we in twee groepjes, een leidende van 4 personen waaronder Ivan Hostens en Janosz Bogar. Ze liepen echter zo snel dat ik wel een inzinking verwachte van hen, ik hoopte erop eigenlijk. Daarachter liep ik met Florian Böhme en Achim Zimmerman in een achtervolgende groep. Het liep lekker, het ging vlot. Zo vlot dat ik op 21km een tijd van 1u29 had, te snel? Zo voelde het in ieder geval niet aan. Wel begon alles al goed nat te worden. We waren gestart in lichte motregen en eerst valt dat nog wel mee. Na een 20-tal kilometers begint dat echter toch goed door te wegen. M'n schoenen en kousen wogen al 2 keer zo zwaar. Vooral door het opvliegende vocht dan. Ik had een ronde in het zog van Zimmerman gelopen, maar ben toen een beetje versneld om er wat voor te blijven. Het was gewoon niet aangenaam achter iemand te blijven, het windvoordeel werd teniet gedaan door het vocht dat je extra moest meedragen. Vanaf dan liep ik eigenlijk constant in 5e positie. Ik kwam door op de marathon in minder dan 3u05m, m'n tweede beste marathon ooit. Toch begon het afbrokkelen van m'n spieren al door te wegen, het werd stillaan al zwaar dus. Dan een goede ronde later rond de 47km brak de hemel open en viel het er echt voor een kwartier met bakken uit. Na die bui, van t-shirt gewisseld en een regenjasje aan getrokken. Het kwaad was echter al geschied denk ik, ik had al enkele ronden lichtjes kou en moest ook al sinds kilometer 10 gaan plassen. Ik wou echter niet stoppen daarvoor, makkelijk een minuut tijdverlies. Ik had dat echter net moegen ophouden en gewoon moeten gaan, daardoor denk ik dat ik ook weer nier genoeg gedronken heb. Elke ronden een goede slok was blijkbaar toch weer niet genoeg. Ik durfde eigenlijk niet meer te drinken uit vrees dat ik nog meer moest gaan plassen, achteraf bekeken een lompe gedachte. Dan die kou had ik niet echt kunnen vermijden, wellicht wat sneller dat hesje moeten aantrekken. Dat had echter ook doorweekt geweest in die bui. Na het marathonpunt begonnen m'n rondetijden ietsjes te zakken. Toch nog goed kunnen standhouden tot op de 50km die ik ronde in 3:46:07 , een PR nota bene. Dan nog een ronde uitgehouden en aan het twijfelen geweest om te stoppen. Ik dacht waarom nog verder gaan ik haal de 80 toch niet en ik loop ook al niet meer op een interessante positie. Ik was op dat moment 9e en had ze de voorbije ronden zo een voor een zien voorbijkomen. Niet echt bevorderlijk voor je moraal. juist voor ik dan wou stoppen zag ik de chocolade liggen op de verzorgingsstand van de organisatie. Ik dacht, een keertje volledig nieuwe kleding aantrekken, schoenen en al en wie weet loopt het dan weer wat beter. Tien minuten verloren daarmee en moeizam terug op gang gekomen, toch et deed goed droge kleding en vooral droge voeten. Het regenen was ook even wat minder en dus kwam ik er terug wat in. Bijlange na niet zoals ervoor maar ik dacht probeer te genieten van de kilometers die je maakt en je resultaat maakt niet meer uit. Zie dit als een training voor Winschoten, daar ga je het ook ongetwijfeld moeilijk krijgen en ga je ook moeten hernemen. Dan is het zaak een goed onderhoudend tempo te vinden en dat ging dus. Iets heel belangrijk dat ik geleerd heb, een tweede adem halen is dus echt wel mogelijk. Ik had het ondertussen in mijn hoofd gehaald dat dit niet m'n slechtste uitslag mocht worden, ik moest beter doen dan bij m'n debuut. Op de 60 km had ik nog altijd een tijd van 4u58m, nog altijd op schema voor de 72km.... Het vet was echter van de soep en het begon ondertussen terug slechter te worden, het begon terug harder te zeiken. Dit was m'n laatste ronde, beslissing was genomen. Ik vroeg en koffiekoek met chocolade en pudding aan m'n moeder en wandelde zo m'n laaste rondje in. Samen met m'n vrouwtje aan m'n zijde deze ronde afgelegd en achteraf bekeken was dit de mooiste van allen. Iedereen van de snellere mannen en natuurlijk alle Belgen goed kunnen aanmoedigen. Zij zagen ook af hoor en nog geen klein beetje, Ivan Hostens ging zeker niet vlot meer. Toch hield hij koppig en knap vol, wat ik niet zou geven voor de ervaing die die man bezit. Zimmerman en Daum bleven als metronomen verder draaien, blijkbaar niet onder de indruk van de omstandigheden. Ze waren ondertussen al goed opgerukt in het veld en deden mee voor de overwinning. Ook Gert Mertens liep nog sterk, alleen zag je bij hem dat het niet vanzelf ging. Toch weigerde hij te breken. Ronny Eeckhout passeerde me ook nog, nog altijd vol goede moed. Hij probeerde me zelfs nog te overhalen terug te starten. M'n besluit was echter genomen en ik zou stoppen aan m'n buske, alleen wou ik dit al lopend doen. Dus ben ik al lopend het stadion ingelopen, daar kwam Conny me nog proberen op andere gedachten brengen (waar ze bijna in slaagde), maar toch heb ik me daar afgemeld en heb ik nog 300m uitgelopen tot aan m'n buske, mooi 64km rond na 5u25m.
Spijt van m'n beslissing om te stoppen? Nee, eigenlijk niet. Teleurgesteld? Ja, maar niet in die mate dat ik er kapot van ben. Als ambitieus sporter is het niet meer dan normaal dat je je niet gemakkelijk voelt na een opgave. Toch onthoud ik veel goede dingen uit deze ervaring. Dit was waarschijnlijk m'n meest leerrijke ervaring tot hiertoe. Hoe omgaan met deze weersomstandigheden, tempo kiezen vooraf, hernemen na tegenslag, eten, nog maar eens drinken! plassen onderweg, voorbereiding, mentaal. Vooral dat laatste, nu ben ik op dat punt nog door de mand gevallen. De volgende keer ga ik me daar echter beter tegen wapenen. Dan oorzaken van m'n falen? Tja, het overgewicht vooraf, moeten afvallen in de periode dat je eigenlijk moet aansterken. Niet goed kunnen taperen, maar anderhalve week in plaats van de normale 3 weken die ik in acht neem. Alle andere bezigheden de weken ervoor, maar dat mag eigenlijk geen excuus zijn. Het was geen wedstrijd waar ik de focus had op gelegd en het blijkt toch dat ik m'n doelen wat hoog had ingesteld. Dus volgende keer wat realistischer zijn als ik niet optimaal ben. Ik denk dat wanneer ik hier met een andere meer bescheiden ingesteldheid had gestart ik makkelijk m'n PR had kunnen halen. Het is spijtig genoeg anders gelopen en ik wou te veel. Toch geloof ik in die 80km, misschien in Stein. Daar ligt de focus nu .......
Dat is toch wel het minste wat je kan stellen over m'n aanloopperiode naar de 6 uur van Troisdorf toe. Na men super prestatie in Eindhoven, heb ik mezelf eigenlijk wat laten gaan op extrasportief vlak. Wat wil zeggen dat ik op 3.5 weken tijd 6 kilo was aangekomen ten op zichte van m'n wedstrijd gewicht voor de marathon. Heb wel een paar goed excuzen: allereerst zie ik snoep en lekker eten als beloning voor een goede prestatie, dan was er nog m'n vrijgezellen, mijn trouw en m'n huwelijksreis. Allen gelegenheden waar ik mezelf niets wou ontzeggen en voluit wou kunnen van genieten. Met het gekende resultaat .... 74kg in plaats van 68kg anderhave week voor m'n wedstrijd. Regimen dus! Ondertussen ongeveer een week later nader ik de 70kg, alleen heb ik momenteel een zwak moment. Ben momenteel bezig aan een doosje zeevruchten, Carmen was ze vergeten meenemen naar haar werk. Ze had ze gekocht om uit te delen met haar verjaardag. Soit, genoeg gezeverd over eten. In tegenstelling tot m'n eetpatroon, was het met m'n trainingen wel goed gesteld. Ik heb m'n volledige programma kunnen afwerken en aanhouden. De week in Gran Canaria was bovendien enorm zwaar door de hoogtemeters, waarvan ik hoopdat ze meer een klein stapje beter hebben gemaakt. Dat is tenslotte toch iets wat ik niet gewoon ben en zo'n dingen maken je sterker hé. Omdat deze loop zo kort na een vorig focuspunt van me kmt voel ik me echter niet zo zeker over m'n trainingsarbeid. Ik heb namelijk geen echt lange duurlopen kunnen doen, omdat ik nog moest recupereren van Eindhoven. M'n langste training was 2 uur en iets meer dan 25km, als je m'n escapade van 4u30 richting Montana de Tauro niet meerekent. Dat was meer wandelen dan lopen, maar toch vrij lang bezig geweest en heeft misschien goed gedaan in functie van een ultraloop. Enfin we zien wel..... M'n ambities dan voor Zaterdag. Wel ik kan het zo direct niet zeggen. Allesinds beter doen dan in Stein en m'n PR weer wat aanscherpen. Ik droom van 80km en acht het ook mogelijk als ik goed voorbereid ben. Het parcours is naar het schijnt ideaal voor een goed resultaat, maar gaan de weersomstandigheden dat ook zijn. Naar wat men voorspeld, mag ik een vrij lastige race verwachten. Zes uur in de regen, ik weet niet hoe ik dat ga verteren. Moest het zo zijn denk ik dat die 2 à 3 kilo extra isolatie misschien nog wel van pas gaan komen. Uit het verleden heb ik echter al opgemaakt dat zware omstandigheden meestal vrij goed uitpakken op mij dus misschien zit er wel nog iets in. Een goede klassering, een verrassing? Wie weet .......
Bijgevoegd enkele foto's van onze trainingen in Gran Canaria
Zoals de meeste die ons op facebook volgen wel zullen weten zijn we ondertussen getrouwd en zitten we nu op huwelijksreis in Gran Canaria, in Mogàn meer bepaald. Dat is een typisch Canarisch dorpje aan de voet van het gebergte op zo'n 10km van het strand. Ideaal voor een actieve zon, strand, loopvakantie. Een rustig duurloopje zal er echter deze week niet inzitten, als je het reliëf hier bekijkt, zal dat toch even zoeken worden. Gisteren hebben we onze eerste zware tocht gemaakt. Een trip naar de top van Montana del Tauro. Ik schatte het zo'n goede twee uur op z'n meest en een dike 16km. Speciaal vroeg uit de veren om de hitte wat voor te blijven, onze drinkebussen mee en twee hapjes de man en vrouw. Toen we aan de eerste en zwaarste helling begonnen was het al duidelijk dat het niet van de poes was. Het duurde 50 minuten eer we 3.5km hadden afgelegd, maar wel met een hoogteverschil van 600m over een kronkelend klimpad. Boven kwamen we een stel Noren tegen en na even babbelen, uiten zij hun twijfels over onze onderneming. Zij dachten dat we over het hele parcours zeker 6uur nodig gingen hebben, slik.... We zouden volgens hen ook te weinig water en eten meehebben. Toch doorgegaan zoals gepland, Carmen had het wel al moeilijk. Ze zettte echter dapper door en probeerde zoveel mogelijk meters toch te lopen. Wat niet zo simpel was gezien het ruige en steile terein. Ondertussen liepen we langs de richel van het dal van Mogàn, wat ons heel wat mooie vergezichten opleverde. We konden zelfs regelmatig de Teide op Tenerife zien liggen. Wat een indrukwekkende berg, misschien zullen we ooit........ Nu eerst Montana del Tauro met z'n 1206m hoogte. De weg was vrij duidelijk tot de top, dus waagde ik het erop om even af te splitsen van Carmen om toch een stuk te kunnen doorgaan. We zouden elkaar terug zien op het uitzichtsplateau, zo'n 75m lager dan de top. Ik zelf waagde mezelf aan een beklimming helemaal tot boven. Wat echt wel klimmen was aan gezien er geen pad naartoe leed. Eens boven had je een prachtig uitzicht rondom. Je kon de Teide zien, Roque Nublo, de stuwmeren van het binnenland, Pico de las Nieves, enz. echt imposant! Dan terug afgedaald naar het plateau en dan na enkele minuutjes hoorde ik Carmen roepen. Ze was dus in aantocht en zou snel arriveren. Ondertussen waren we al 2u20 bezig met onze onderneming, was onze watervoorraad al over halfweg en gingen we net onze laatste hap eten binnenwerken. De tocht naar beneden zou lichter moeten zijn, maar ook warmer en gevaarlijker. Dus werd het een beetje oppassen met het water en vooral waar de voetjes te zetten. Ik dacht een alternatieve route te nemen, maar dat bleek de verkeerde keuze. We kwamen twee vriendelijk Duitser tegen die van de tegenovergestelde richting kwamen. Zij maakten ons duielijk dat we eigenlijk niet echt juist zaten, we hadden er zo ook wel gekomen, maar over een veel te lange weg. Dus terug en een half uur verloren. Eens terug boven ging het toch een tijdje vlot. Dan net voor de steile afdaling die we 's morgens waren opgeklauterd begon Carmen het moeilijk te krijgen. Ze werd echt wel moe en haar beentjes wilden niet meer mee. Na wat zagen en klagen van mijnentwege, toch ingezien dat dat nit helpt en ze op een ietwat zachtere manier proberen begeleiden. Dat werkte inderdaad wat beter. De afdaling verliep eigenlijk vrij vlotjes, maar halverwege was het water op. De temperatuur kwam al boven de 30°C uit en we moesten toch nog een half uurtje doorgaan. Gelukkig had ik een klein waterpoeltje gevonden bij de beklimming, bij het nemen van een foto. Dus konden we daar nu van profiteren op de terug weg. De lippen wat nat gemaakt en ons eens goed afgekoeld met het lekker frisse water. Nu was het geen probleem meer en waren we relatief snel terug op ons appartementje. Gegevens: Michael: 20.2km in ongeveer 4u30m (GPS was uitgevallen door lege batterij) dit alles overgoten met 1650 hoogtemeters Carmen: 18.6km in 4u38m en dat met 1570 hoogtemeters
Na ons avontuur bij onze noorderburen hebben we wel wat tijd nodig gehad om terug wat bij te komen. Ikzelf heb nog wel enkele dagen goed stijf geweest. Niet zodat ik niet meer kon lopen of normaal gaan, maar toch lastig genoeg om het goed te voelen. Woensdag kon ik me dan niet meer houden en heb ik voor het eerst terug getraind. Buiten de stramme spieren, had ik nog een joekel van een bloedblein en een blauwe nagel. M'n eerste blauwe nagel sinds ik loop, anderen hebben daar blijkbaar meer last mee. Hopelijk blijft het bij dit ene stuk, hoewel ik er een beetje voor vrees. Nu heb ik vooral veel na kunnen genieten, want het was echt wel een uitschieter voor me. Dit bied weer perspectieven voor de toekomst. Wat wel grappig is, is dat die Yasso's het dus juist hadden bij mij. Ik liep op het laatst m'n 800m in 2.48 en een paar maanden later loop ik 2u48m op m'n marathon. Moet wel zeggen dat ik de Yasso's gedaan heb in de zomer voor m'n snelle wedstrijdjes voor te bereiden. Voor de marathon heb ik er nog een rondje bij gedaan en dan werd het dus 1200m in 4.30, waar ik steeds goed kon onder blijven. Nu wou ik m'n laaste maand voorbereiding eens delen met jullie zodat jullie kunnen zien hoe ik ertoe gekomen ben om zo'n sprong te maken.
Ik ga er geen heel weekverslag van maken, maar kan wel niet beloven dat ik het kort ga maken. Als ik er aan terug denk is het nog altijd een roes. Niet alles liep perfect, hoor. Vooraf hadden we wat moeite om de inschrijving te vinden, er stonden immers nergens pijlen naartoe en mensen van de organisatie dienen daar blijkbaar ook niet van op de hoogte te zijn, aangezien die ons richting stadhuis stuurden. Nog wel op tijd alles gevonden door de lopers met nummer dan maar aan te spreken, dan bood ons meer hulp. In heel dat gedoe m'n ouders dan nog kwijt gespeeld, waardoor ik nog eens terug kon naar de parking om m'n kledij uit te doen. Toch nog ruim 20 minuten voor de start in het vak kunnen gaan staan en nog even m'n moeder gezien. Zo toch nog wat gelukwensen gehad en haar kunnen meedelen dat onze kledij onder de auto lag, had immers geen sleutel. Dan nog enkele bekenden gezien, zoals Gert Mertens, Coach Mario, Marc Papanikitas, Patricia Delvael en nog enkele anderen. Gelukkig dat er een mooi zonnetje stond, want anders had die koude wind wel lastig kunnen zijn.
Dan vertrokken we, hier begon de roes...... Na een kilometer op de Garmin 3.40m/km........ Oei, da's snel....... Na 2km in 7m31 ..... Fuck nog altijd snel....... 5km in 19:10 ...... Dat gaat hier wat geven. Ik liep constant met het idee van wat gebeurt er, straks val ik stil, ik moet oppassen..... Toch wou ik niet toegeven en bleef ik aan dit tempo verder gaan. Ik pikte aan bij een groepje en probeerde wat te profiteren links en rechts om uit de wind te kunnen blijven. Het was wel wat jojo werk, ne keer lossen, even alleen lopen, aanpikken bij een ander, weer terugkomen op het groepje, sprongetje wagen, terug aanpikken. Dan losten er weer een paar, kwam er weer een sneller atleet voorbij. Even aanpikken? Waarom niet...... Nog wat harder afzien, wel leuk om nu regelmatig mensen in te halen, m'n andere groepsleden niet meer terug gezien. Terug wind op kop, even moeten lossen door drinkpost, niet meer de fut om aan te pikken. Dan maar iemand anders zoeken, maar kwam maar niet. Dan maar alleen. Steken in de zij, heb dorst. Oei, slecht teken. Water, pff dat doet goed...... 5min later, weer dorst ...... Die ken ik nog en die ziet ook af. Dat tempo moet ik nog aankunnen. Wat afwisselen in de wind? Ok, genoeg geprofiteerd nu ook eens werken. Gaat gezien de omstandigheden goed, maar het is echt wel afzien. Nog twee kilometer, pff het tempo stokt echt wel. Proberen zo soepel mogelijk te finishen, versnellen is niet nodig. Laatste meters, big smile, super.... een tijd van 2u48m21s op m'n horloge
Excuseer voor het verslagje, maar dat is zo ongeveer wat ik me herinner van de wedstrijd zelf. Oh, ja ik herinner me nog dat ik plots iets voor het stadion van PSV, Nid Rumphakwaen voorbij liep. Ik moedigde hem nog aan, maar hij kon niet meer aanpikken. Achteraf bekeken had hij toch niet zoveel verloren op me en kwam hij maar zo'n drie minuten na me aan. Voor de rest alleen maar goede herinneringen en een paar lessen die ik hieruit kan trekken naar de toekomst toe. Niet alles was zo vlot. Bekijk volgende gegevens maar eens. 5km 19.10 10km 38.18 15km 57.37 21km 1.21.11 25km 1.36.50 30km 1.56.36 35km 2.16.46 40km 2.39.12 42km 2.48.21 Je ziet zelf al dat er op het eind toch wel een zichtbaar verval was. Zelfs de laatste 2 km geen 13km/h meer gehaald denk ik. Dit is volgens mij te wijten aan een iets te snelle start. Echter de zwaarste oorzaak zal ik eerder moeten zoeken in m'n hydratatie, ik vermoed dat ik te weinig vocht tot me genomen heb onder weg. Die steken in m'n zij die opkwamen na zo'n 35km deden m'n tempo echt wel zienderogen dalen. Moest ik die steken niet gehad hebben, zou het wel vlotter gegaan zijn. Op het eind wel wat last van de spieren, maar ik denk dat dat ook het gevolg van het zelfde probleem zal zijn.
Nu achteraf de gewone kwaaltjes, hopen dat er niets nog de kop opsteekt en dat ik goed herstel. In een volgend bloggetje zal ik m'n toekomstplannen nog wel uit de doeken doen.
Michael
Op facebook had ik al gezet hoe ik mij voel na de marathon van Eindhoven... Een dagje erna is het gevoel nog niet verdwenen. Echt gemengde gevoelens, heel veel teleurstelling enz. Ik zal maar eens vertellen hoe alles van start is gegaan. Zoals Michael al heeft geschreven hebben we eerst een helse zoektocht moeten doen naar het gebouw voor onze startnummers. Dat was al een goede opwarming Ik mocht starten in startvak C. Al gauw werd ik aangesproken door Anja. Iemand die me nog had zien trainen deze week en mij herkende aan mijn doekje. Blijkbaar woont ze ook vlakbij. Wel grappig om elkaar daar tegen te komen. Zij deed haar eerste marathon. Ook Luk, iemand die bij mij heeft gewerkt, maar onlangs op pensioen is gegaan waagde zich aan de marathon. Hem zag ik niet bij de start, maar hij kwam me nog voorbij. Ik had een goed gevoel. Laatste dagen geen zware benen meer en er echt zin om er in te vliegen. Mijn ambitie was om zo dicht mogelijk bij de 4u te eindigen. Ik was goed gestart en bleef ne ganse tijd voor de ballon van 4u. Het liep goed... te goed vrees ik nu... Na het halve marathonpunt voelde ik al dat ik niet het tempo kon blijven behouden. Op dat punt stonden mijn trouwe supporters (mijn schoonouders en mama) en ook zag ik Edith en Frank. Ook hoorde ik hier en daar mijn naam, maar ik kon geen naam kleven op de gezichten. Ik heb getracht elke post goed te drinken, maar al gauw was duidelijk dat één bekertje niet genoeg was, want alles klotste er uit dus nam ik al twee bekertjes. Toch had ik het gevoel dat ik dorst bleef hebben, want op sommige momenten vond ik het echt warm. (Ondertussen was de ballon van 4u mij voorbij gekomen en liet ik al een beetje de moed zakken, want ik kon niet meer aanpikken.) Ik had mijn eigen etensvoorraad mee. Een barretje met peer - chocolade en twee gels met rode vruchten. Op een gegeven moment kreeg ik echt een blok op mijn maag en heb dan maar besloten het twee gelleke niet meer te eten en enkel nog goed te drinken. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik even heb gewandeld en al kokhalsend vooruit liep... Ik dacht dat braken mss ging helpen, maar dat was het toch niet... Op dat punt was ik zelfs gekomen om op te geven... maar dan had ik me nog slechter gevoeld en heb ik toch maar doorgebeten en op een rustig tempo verder gegaan. Ik dronk elke keer, maar elke keer kwam het water als een blok op mijn maag Ook de ballon met 4u15 kwam me voorbij wat me nog meer de moed liet zakken... Het was dus een ware marteling voor mij, maar heb het gehaald.... Zwaar teleurgesteld kwam ik aan op 4u17m. Door mij druk te maken en de teleurstelling ben ik aan de aankomst nog lichtelijk beginnen hyperventileren en heeft iemand van het rode kruis mij onder zijn hoede genomen. Hij heeft me rustig laten zitten, want het begon lichtelijk te draaien rond en zo ben ik tot rust gekomen. Al gauw besefte ik wel dat Michael wel ongerust zou zijn en ben ik hem gaan zoeken. In tranen kwam ik bij hem aan. Hij heeft me toch wat kunnen geruststellen, maar toch was ik zeer teleurgesteld. Dit heeft me wel terug naar de realiteit gebracht en ook doen inzien om mijn doelen wat bij te stellen. Ik denk wel aan een volgende marathon, maar twijfel nog wanneer, de welke, .... Wat de komende maanden zullen geven, post ik later nog een keertje.
Nu heb ik andere fijne vooruitzichten de komende weken en daar trek ik mij heel hard aan op!
De laatste dagen zijn aangebroken, het moment supreme staat voor de deur. Zondag trekken we naar Eindhoven met ambities, ik voor een tijd onder de 3 uur en Carmen zou toch graag onder de 4uur willen. Voor mij zal het misschien iets haalbaarder zijn dan voor haar, maar toch geloof ik in allebij onze kansen. Nu de laatste trainingen stonden in het belang van herstel en onderhoud. Enkele duurloopjes, veel recuperatie en af en toe een snelheidsprikkeltje. Vandaag nog een lichte tempo-loop gehad met als hoogste tempo een twintigtal minuutjes aan 4.10 min/km, ongeveer marathontempo dus. Het liep goed, zonder zware benen en met heel wat pit. Tijdens het hoge tempo viel me wel op dat m'n droom van 4.00min/km voor de wedstrijd te hoog gegrepen zal zijn. Het zal eerder in de richting van een 5 seconden trager worden, hoop ik dan. Om te beginnen dan. Nu zien dat de bacteriën en de virussen geen roet in het eten komen gooien en dan zie ik het volledig zitten. Die Hollanders gaan verschieten van deze twee!
Het is er dus toch van gekomen, toch beslist om een nog eens een wedstrijdje mee te pikken. Met een niet al te goede aanloop toch naar ginder gereden. We hadden namelijk de avond ervoor bij ons thuis een etentje met vrienden en hadden toch wat alcohol binnen, ook lagen we niet zo vroeg in bed. Om 1 uur onder de lakens om de dag erna eruit te moeten om 7 uur da's niet ideaal. Dan had ik gisteren ook nog eens een duurloop van 28.4km gedaan en je brgrijpt automatisch dat het niet super zou worden. Een vriendin van ons liep er echter haar eerste wedstrijdje en we konden het niet maken om haar er alleen naartoe te laten gaan. We hadden de rollen mooi verdeeld, Tina liep de 4km, Carmen de 8km en ik ging voor de 12km. Het was een klein wedstrijdje met een recreatief karakter, er was zelfs geen uitslagsnotering. Van start dan! Vanaf de eerste meters lag ik al een tiental meters voor op nummer twee en het verbaasde me dat het zo simpel liep. Het parcours was echter wel niet zo simpel. Dat kan je natuurlijk wel verwachten van een bosloop. Veel smalle kronkelende paadjes en wel wat lichte heuveltjes, bobbels en wobbels. Dit maakte het natuurlijk wel leuker, daar klaag ik als trail-enthousiasteling zeker niet over. De eerste ronde deed ik nog moeite maar ik zag dat nummer twee op een degelijke afstand volgde dus minderde ik wat en zocht ik een comfortabel tempo. Ik had me voorgenomen om onder de 45 minuten te proberen te geraken. De eerste toer was ruim binnen die doelstelling, maar ronde twee heb ik me wat veel laten hangen en kwam ik nog maar net op tijd door. Dan de laatsteronde niet meer genoeg drive om nog te pushen voor die 45 en bijgevold het niet gehaald in die tijd. Door de weinige competitie is het eigenlijk maar een degelijke weerstandstraining geworden. De tweede volgde op dik twee minuten, dat zegt veel.... Met wat competitie had ik wel sneller gekund, maar ik voel toch ook dat ik niet meer op het niveau zit van deze zomer. Toch niet wat het kortere werk betreft. Dus hoop ik maar dat ik nog genoeg snelheid heb overgehouden voor een rappe marathon. Carmen had zich een tijd van 40minuten voorgenomen maar heeft die spijtig genoeg ook niet gehaald, ze is op haar 8km doorgekomen in een kleine 42 minuten. Onze debutant dan, die heeft helemaal pech gehad. Na een goede kilometer passeerde er iemand haar en ze kreeg er een duwtje van waardoor ze zich misstapte op een boomwortel en ten val kwam. Toen heeft ze even ter plaatse de schade op gemeten en dan terug geprobeerd wat te bewegen. Ze had haar enkel toch stevig omgeslagen. Dat weerhield haar echter niet om haar afstand te volbrengen. Welliswaar niet in een recordtempo, maar toch knap dat ze heeft doorgebeten met die pijn. Erna direct ijs erop gelegd en verzorgd. Niet echt een motiverend debuut, maar ik denk wel dat ze er wat van genoten heeft. Als haar blessure meevalt trekt ze binnen twee weken naar Hasselt voor de 5km. Ik hou wel een beetje een dubbel gevoel aan deze wedstrijd over. Langs de ene kant is het fijn dat je op zo'n makkelijke manier kunt winnen, maat langs de andere kant had ik dit liever met een snellere tijd gedaan. Nu twijfel ik wat of ik wel in staat ga zijn om in Eindhoven m'n doel te berijken. Dat was zoals al lang bekend 3uur, toch dacht ik dat ik veel sneller zou kunnen. Ik droomde al van tijden richting 2u50, wat echter wat snel zal zijn. Toch hoop ik die 2u55 in zicht te krijgen binnen twee weken. Veel zal ik nu niet meer aan m'n conditie of snelheid kunnen werken, alleen wat onderhouden en goed uitrusten. Hopen op het beste! De periode van de twijfels is aangebroken........
Ja, mensen profiteer ervan, want het zijn de laatste dagen goed weer. Ik denk niet dat we hier in België nog dikwijls boven de twintig graden gaan uitkomen na deze week. Het was weer zalig trainen, geen shirt nodig en zo de bossen in. Na de teleurstellende vorige trainings week, waar ik enkel in het weekend heb kunnen lopen, deze week dan weer terug ingepikt. Vorig weekend toch nog twee stevige duurlopen kunnen afwerken en zo heb ik toch het belangrijkste van die week gehad. Het viel wel zwaar om zo na 5 dagen terug in te pikken met duurlopen van 3uur. De stijfheid achteraf was dan ook onvermijdelijk. Gelukkig heb ik Carmen daarvoor en dankzij haar zalige massages ben ik daar in geen tijd weer vanaf. Maandag verdiende rust, hoewel ik wel samen met Carmen een fietstochtje van 20km heb gemaakt. Gisteren een uitloopsessie van 40min en 8.1km langs de Nete en vandaag ben ik nog eens langs de MTB-route getrokken hier in Herselt. Goed voor een training van 1u40min en 20.1km en een voldaan gevoel achteraf. Dit weekend staat er nog een lange duurloop op het programma en ofwel een wedstrijdje ofwel een heuvelloop. Ik kan eigenlijk niet zo goed kiezen tussen de twee. Met de problemen die ik aan de heup heb gehad, durf ik niet goed gaan voor een 12km wedstrijd. Anderzijds kan ik het nog wel eens gebruik om m'n snelheid weer terug eens op te krikken en dat gevoel terug in de benen te krijgen. Het is immers al even geleden dat ik nog zo'n snelle wedstrijd heb gelopen. We zien nog wel, maar heb er wel zin in. Dus waarschijnlijk zal ik zondag vlammen in Koersel.
De titel klinkt niet goed en belooft niet veel positiefs voor dit berichtje. Zal proberen met iets beter nieuws te starten. Tot nu toe is de voorbereiding op Eindhoven perfect gegaan. Nog geen enkele training gemist en al bijna een jaar zonder echte tegenslagen. Een super goed voorjaar gehad en een mooie zomer, met heel wat degelijke prestaties. Alleen heb ik het nu toch wel zitten zeker. Voor diegenen die me volgen op facebook, die weten misschien al even dat het niet zo goed zit. Het begon vorig weekend, tijdens Crammerock. Daar voelde ik me al niet zo super en slap af en toe, had ik ook al wat last van m'n heup. Toch doorgezet dat weekend en m'n beide lange duurlopen feilloos afgewerkt. Dan de hele week doorgetraind tot en met zaterdag, dan heb ik m'n klop gehad. Nu vanaf vorig weekend sukkelde ik dus met een slecht gevoel in de heup, wat nooit echt weg wou gaan. Soms wat beter gevoel, soms wat slechter. Zaterdag echter na de duurloop toch echt wel meer last en bovenop de heupproblemen nog eens keelpijn, hoofdpijn, enz. Enfin jullie kennen het liedje wel, als gevolg geen wedstrijd in Namen. Rust zou misschien helpen. Vandaag dan als een vod uit bed en beslist om naar de dokter te gaan. Die stelde volgende diagnose: Angine (Keelpij, hoofdpijn, slap gevoel, enz.) en onsteking van de aanhechtingsspieren van de heup. Niet echt positief. Hij raadde een week rust aan, hoe meer hoe beter..... Nu mede athleten weten hoe dat wringt. Nu weet ik ook wel dat lopen met pijn geen zin heeft maar een week? Dat is lang hé, zeker in voorbereiding op Eindhoven, net nu ik in m'n finale piekweek zou moeten zitten. Ik ga in ieder geval al algemene rust houden tot en met vrijdag en dan zal ik nog wel zien. Ga toch proberen niet te rap te hernemen. Nu gaan overdrijven kan m'n hele finale doel hypothekeren. Ik wil zeker geen risico lopen om chronische problemen te krijgen. Ik hoop zo snel mogelijk weer wat fitter te zijn en ga nu verder in de zetel liggen... Slaapwel
Dit weekend was het de eerste echte keer in m'n voorbereiding dat ik de kilometers gevoeld heb. Eigenlijk heeft wat ik dit weekend heb uitgespookt niet veel nut voor een marathon. Het is echter zo leuk, dat ik het niet kan laten. Wel is het goed voor wat m'n uiteindelijk doel is, ultralopen. Daar draait het bij mij toch om, dus kan je dit een beetje beschouwen als voorbereiding op Troisdorf. Als ik zaterdag en zondag samen tel kom ik op 77.5km uit en dat verdeeld over twee trainingen. Eentje van 2u40 in Axel en eentje van 3u40 in Opglabbeek.
Het weekend begint zoals je weet dus vrijdagavond. We hadden toen een festivalletje gepland niet ver van de camping van onze ouders in Stekene. Dit was alweer de 4e keer op rij dat we erheen gingen, welliswaar maar 1 dag dit jaar. De programmatie op zaterdag was niet echt super en het kwam ook niet zo goed uit met trainingen. Dus enkel vrijdag, met groepen zoals: Customs, die mij wat tegenvielen ; Stijn Meuris, die het hem altijd wel doet. Ik vind hem niet geweldig, maar hij kan me toch telkens blijven boeien. ; The Levelers, met what a beautifull day, hey hey ..... SUM41, punkrock uit de jaren 90 over gevlogen van Amerika. Dit was zowat het hoogtepunt van de avond. Ze begonnen echter wel later en hielden er een pak vroeger mee op ook..... Dan nog Front 242, wat me echt niet kon boeien en Daan hebben we al verschillende keren gezien. Felix da Housecat was ziek en werd vervangen door Discobar Galaxy. Wat geen slecht replacement is hoor, maar was toch vooral voor Felix gekomen. Tijdens Front242 werd ik echt wat onwel en hebben we beslist het voor bekeken te houden en de nacht doorgebracht in ons camionetje.
Zaterdag dan kiplekker uit bed, supervroeg wakker (maar 5u30 geslapen). Toch raar hoe goed ik kan opstaan als ik gemotiveerd ben. Hetgeen op de planning stond voor de dag was inderdaad motiverend genoeg. Een wandeling in Axel van ong. 30km, maar dan lopen en daarna nog ergens iets te eten zoeken. De wandeling was echt mooi, spijtig dat ik niet de langste afstand kon inplanten in m'n schema. Heb nog even getwijfeld om het toch niet te doen, maar dat leek me onverstandig met het oog op zondag. Zo'n rustgevend landschap daar in Zeeland. Het was er zo stil en met zo'n lekker weertje, was het zeker genieten. Het was nog eens een gezellige gezinsuitstap, want m'n moeder en natuurlijk ook Carmen waren ook mee. Carmen nam de 25km voor haar rekeing en m'n moeder deed de 18km, zo kwamen we toch allemaal min of meer samen aan. Daarna nog wat rond gekuierd in het dorp, over de markt en nog wat gegeten in een plaatselijk restaurantje. Nog een grappige anekdote hierover. Het was zeker geen luxe zaak en ook niet echt duur, maar wat we hier meemaakte verraste ons toch wel enorm. M'n moeder had kip met appelmoes en frietjes besteld. Dat kreeg ze ook maar de appelmoes zat nog in een potje....... van den Aldi. Nu als ze dat uitscheppen zie je dat niet maar op deze manier slaagt dat toch op niets hé. Nu de appelmoes van den Aldi is zeker niet slecht hoor, het is alleen het principe...
Zondag stond ik er dan alleen voor, Carmen moest immers maar een uurtje lopen en ik moest er normaal vier doen. Dus bleef zij thuis rustig in bed liggen en kon ik ongestoord gaan crossen in de Limburg. Ik had Opglabbeek uitgekozen omdat ik al heel lang eens wil gaan trainen in het Park midden Limburg. Ik hoopte dus op een passage hierdoor, wat dus natuurlijk niet gebeurde. Ik ga niet zeggen dat het geen mooie wandeling was, maar had gewoon gehoopt iets meer op de heide te lopen dan in de bossen. Ook kwam de wandeling ruim 2.5km korter uit dan de afstand die ze aangegeven hadden. Zou ik weer wat afgesneden hebben? Dus kon ik waar ik normaal zou stoppen, nog eens beginnen aan een extra lus van 6km (kortere wandeling). Nu bleek dat ze in deze lus weer meer hoogteverschillen hadden ingestoken, wat m'n slot nog extra lastig maakte. Heb me toch geamuseerd en genoten van het laatse goede weer van het jaar. Ik hoop dat ik wat voorbarig ben in m'n uitspraken, maar ik vrees er toch voor.
Gisteren was dan weer een rotdag voor me. Ik moest op m'n werk m'n bevorderingsexamen afleggen en dat liep niet echt vlot. Ze stelde dus amper vragen die rechtstreeks met m'n job te maken hadden. Allemaal theorie die ik al ruim 10 jaar niet meer gezien had en die er eigenlijk maar weinig toe doet. Bijgevolg dus weinig ingevuld waar ik echt zeker van was. De verhouding van echt pure bovenleidingsvragen en andere algemene vragen was eigenlijk 20/80, een uitgebreide vraag over m'n job dus. In het mondelingen gedeelte zat dan nog een paar vragen die iets of wat met m'n werk te maken hebben, maar niet in die mate dat je daar de job voor moet kennen. Volgens mij hebben ze dus liever iemand die goed is in fisica dan iemand die echt bekwaam is om de job uit te voeren. Ik heb nu achteraf zo het gevoel dat ik ne lompe neel ben, dat ik zo gezegd niets van m'n job zou kunnen. Omdat ik waarschijnlijk toch niet erdoor zal zijn. Pikant detail is dat ik die functie al jaren uitvoer als de ploegbaas er niet is, nu gaan ze dan afkomen dat ik het eigenlijk niet kan..... Weet je wat ik dan denk........... Op de koop toe ben ik gisteren dan ook nog eens m'n portefeuille kwijt gespeeld, waardoor ik niet ben kunnen gaan trainen. Het enige echte gezonde kalmeringsmiddel dat echt werkt bij me en ik kon het echt wel gebruiken. Dan mezelf 's avonds maar te goed gedaan aan een hoop snoep en heb er geen spijt van.
Vandaag dan een dagje verlof genomen om alles in orde te brengen want de nodige instanties zijn toch nooit geopend voor een werkende mens. Eerst m'n training van gisteren ingehaald, normaal was dinsdag een rustdag. Een uur en twintig minuten genoten van het miezerig weertje en zo een recuploopje van 15.5km over de Herseltse heuvels gelopen. Dan gekeken naar de openingsuren van het gemeentehuis en wat bleek? Dat m'n pach zich vandaag gewoon voortzette, op de website stond: " 07/09/2010 gemeentehuis, openbare diensten en containerpark uitzonderlijk gesloten" Wel, Herselt is een prachtgemeente om te wonen, super mooi en super gezellig. De administratie en het beleid echter..... TREKT OP GEEN KLOTEN !!!! Een gemeente huis dat zomaar sluit en als het open is alleen tussen 9 en 12, oh ja op woensdag tussen 14 en 16 ook...... Welke onozele randdebiel bedenkt nu zo'n openingsuren voor een openbare dienst. Komt er nog eens bij dat je jezelf blauw betaalt aan afvalbelastingen. Om de andere kosten niet te vergeten. Dan is er ook nog eens elke winter een gezellige meeting van boomkappers in het natuurgebied die met hun loebassen van machines alle paden omtoveren tot modderpoelen van jewelste. Kortom, ik ben even niet echt goed gezind.
Terug over het lopen dan.... wordt ik misschien weer wat vrolijker. Zondag staat de jogging ville de Namur op het programma, een wedstrijd waarbij de citadel bekommen wordt en waar men zo'n 11.7km zou moeten afleggen. Mijn ambities hiervoor zijn niet al te hoog, uitgaande op de uitslagen van vorige jaren zou een tijd nabij de 40 minuten er in moeten zitten. Alleen vrees ik dat de berekening van de snelheden op de verkeerde afstand gebaseerd is. Toch hoop ik goed vooraan te kunnen eindigen en hoop ik vooral de citadel goed te verteren. Laat het ook misschien nog een beetje nazomeren, zodat we achteraf nog wat kunnen nagenieten van een verfrissing op een terrasje. Verslagje volgt waarschijnlijk kort nadatum. Hangt een beetje van m'n humeur af.
Fotootjes van Axel en Opglabbeek Eertse 3 van Axel en volgende 2 van Opglabbeek
Het is niet lang geleden, maar SUPER lang geleden. Schandalig ik weet het. De meeste facebookers kunnen nog een beetje volgen met mijn activiteiten. Het is vooral door de massagecursus en de lange en vele looptrainingen dat er voor zorgt dat ik niet zo veel blogtijd of blogzin heb. Prioriteiten, hé! Ik ga hier geen hele lijst afhaspelen met wat ik allemaal heb gedaan, maar zal gewoon over het weekend hebben.
De trainingen worden heel goed opgebouwd! Met verschillende trainingen erin waaronder interval, .... Tegenwoordig doe ik al liever interval dan ervoor. Ondertussen zit ik al aan 7 x 800m. Voor de rest proberen we zo veel mogelijk variatie in de trainingen te brengen. Door af en toe en dan vooral in het weekend een wandeling te gaan doen. Gisteren zijn we naar Bolderberg, Heusden - zolder, geweest. Een deel van MTB-route gedaan. Het is voor mij eerder een survivaltocht geworden. Ik ben dus grandioos verkeerd gegaan. Toen ik op juiste weg was moest ik door diepe plassen, brandnetels enz. Volgens mij werd dat pad niet zoveel gebruikt en ik maar denken dat ik verkeerd zat want ik zag geen pijlen. Dan terug gegaan om dan toch terug langs dat pad te gaan.Toen ik uit de brandnetels was, kon ik toch een beetje genieten. Toen ik in een wijk was, duurde het lang voor ik weer een pijl zag met het gevolg dat ik weer dacht dat ik verkeerd zat. Toen ik de vorige pijl wou terug zoeken, vond ik die weer niet. Ja zo'n wijken trekken echt wel op elkaar. Allemaal dezelfde huisjes.... Ik had al aan mensen gevraagd waar het domein 'Bovy' was en ik kreeg als antwoord: "oei je bent wel een beetje uit de richting, hé!" Uiteindelijk heb ik maar gebeld naar Michael om te zeggen dat ik een 'probleem' had. Hij is mij dan maar komen halen... Afgesproken om een centraal punt. Aan het gemeentehuis van Zolder is hij mij dan komen halen. Ik heb meteen gezegd dat ik enkel nog maar gekende routes doe of een georganiseerde wandel. Daar kan ik mensen volgen en daar staan normaal meer pijlen. De ganse dag heb ik nog last gehad van de brandnetels. Zowel benen als handen waar wat voos Al goed heeft de pannenkoek van de pannenkoekbakker dat goed gemaakt. Hmm een lekkere pannenkoek met verse vruchten, advocaat en poedersuiker... hmmmmmmm....
Vandaag zijn we naar Averbode geweest. Ik moest een 16km doen. We dachten aan 4km en 12km. Maar er was geen 4km dus maar 2 x 8km gedaan. Het was een zeer fijne wandeling/loop. Leuke singletracks in de averbodse bossen en dan zo langs de abdij en het domein de vijvers. In dit domein nog niet geweest, dus weer iets nieuws ontdekt.
Na onze training hebben we ons nieuw speelgoed uitgetest --> Een ijsmachine. Het maken op zich was al heel leuk en lekker. En het resultaat... staat nog in de diepvries. Het kleine potje was toch al heel lekker. Weer slim van ons. We kopen geen snoep ofzo, maar maken wel ijs. Michael zijn redenering is " als we dit willen eten moeten we eerst het maken en verbranden we al op voorhand caloriën en bij kant en klare snoep niet "
Af en toe zo een snoepuitschieter mag wel eens. Sinds we van eetstijl zijn veranderd heb ik het gevoel dat ik mijn gewicht eindelijk onder controle heb. Dat heeft wel wat gekost voor ik dat had. Tegenwoordig zo weinig mogelijk / geen rood vlees. Enkel nog kip, vis, en vervangers. En deze nieuwe stijl lukt toch goed! Ik moet natuurlijk wel uitzien dat er niet te veel uitschieters zijn
En wat staat er als volgende wedstrijd op het programma? De Marathon van Eindhoven!!! Stilletjes hoop ik toch op een nog een PR op de marathon dit jaar en zo dicht mogelijk tegen de 4u!!
Ik durf niet te beloven wanneer ik nog eens iets kan posten, want sept en okt beloven drukke maanden te worden! Jullie blijven sowieso op de hoogte via FB!!
Voor de mensen die me op facebook volgen die weten het al, maar ga voor alle duidelijkheid hier m'n verhaal nog eens volledig doen. Zondag heb ik dus in La Roche niet gewonnen, ik heb per ongeluk een stuk afgesneden. Ik zou een zware helling gemist hebben en zo toch een goede 2km minder gedaan hebben dan de rest. Allemaal niet opzettekijk hoor! Je weet hoe dat gaat, je bent deelnemers aan het inhalen van andere afstanden, op de ondergrond aan het letten, met je eten en drinken bezig en dan durf je al eens een pijltje missen. In mijn geval was dit dus het bordje van de splitsing. Nu zit ik eigenlijk wel wat verveelt met deze situatie, vooral na alle verkondigingen in m'n vorig blogje. Je kent dat hé, als je dingen schrijft direct na thuiskomst, dan schrijf je de gevoelens van het moment op hé. Nu begrijp ik José Istace wel al meer hoor, ik weet nu niet of ik op dezelfde manier had gereageerd maar ik had toch ook zeker m'n zegje gedaan. Nu voor alle duidelijkheid, hij is dus de eigenlijke echte winnaar en verdiend ook. Hij was gewoon sterker dan ik, vooral op de hellingen. Ik zeg niet dat ik het hem niet meer wat moeilijker had kunnen maken, maar winnen had enorm moeilijk geweest. Ik heb hem eens ge-googled en in de uitslagenlijsten die ik gevonden heb vond ik hem steevast in de top 3 terug en dat met tijden waar ik nog niet aankan hoor. Het streelt wel m'n ego dat ik zo lang heb kunnen volgen in zijn zog. Van de organisatie uit neemt men mij niets kwalijk, ze begrijpen me volledig en leggen de fout voor een deel ook bij zichzelf. Ze hebben me zelfs een startbewijs aangeboden voor volgend jaar, wat ik wel zie zitten. Het zal alleen wat inpassen worden, want zo 3 weken voor Winschoten wil ik niet te veel riskeren op zo'n technische trail.
Winnaar/vainqueur Trail des fantomes
eze week toch weer opmerkelijk stijf de beentjes, wat niet verwonderlijk is na zo'n onderneming. Maandag nog een uurtje rustig gaan uitbollen in de Westelse bossen en gisteren dan op m'n rustdag de fiets gepakt voor een mooi tochtje door diezelfde bossen. Vandaag heb ik me dan alweer een intervaltraining opgelegd. Op de piste van Ruggeveld heb ik weer 8x 1200m achter de kiezen en alles samen met in en uitlopen 18.5km en dat op 1u 20min. Toch weer een pittige training zo kort na de zware onderneming van dit weekend. Het ging dan ook niet vanzelfsprekend, het echt wel pushen om alles volgens schema af te werken. Morgen nog een rustige korte uitloopsessie en vrijdag weer een "rust/fiets"dag. Om dan dit weekend weer te gaan genieten van twee lange duurloopjes. Eentje in Bolderberg nabij Zolder, waar ik de plaatselijke MTB-route ga aflopen. Daarna staan er nog pannekoeken op het programma in het hoevetje aan de start van de route om daarna onze voorraad pellets te gaan inslagen bij de Groene Kachel. Toch handig dat je van zo'n verplichte verplaatsing op deze manier een leuke dag kan maken. Zondag ga ik dan op aan raden van Gerry, hoogstwaarschijnlijk naar Averbode om er een vwf-wandeling te lopen. Nog een paar keer slapen en ik kan weer gaan genieten van de prachtige natuur van ons kleine landje.
Het was weer een dagje vandaag hoor! Slecht geslapen, zenuwachtig.... maar wel klaar ervoor. Niet dat ik fris aan de start verscheen in La Roche, ik had deze week voor de race al 89km in de benen. Niet echt afgebouwd dus. Toch, Carmen had haar best gedaan alle zuur uit m'n benen te masseren en dat heeft echt wel geholpen, een zaligheid zo'n privé-masseuse. Het was nog even twijfelen of ik zou vertrekken met of zonder t-shirt. Het was immers overtrokken, maar zeker niet koud. Uiteindelijk dus met vertrokken..... Na nog geen kilometer zaten we met de hele hoop al verkeerd, zeker nen dikke kilometer verder zijn we pas terug gedraaid. Om dan de weg terug te vinden, iedereen al wat slecht gezind. Dan kon de race beginnen, op de hellingen bleek dat ik niet echt de sterkste zou zijn. Een Waal en een mede-Vlaming moest ik telkens toch wat laten gaan. Vooral die Waal was sterker dan ik, de Vlaming haalde ik telkens terug in de afdalingen. Na zo'n 6km tijdens een lange downhill moes hij dan lossen en liep ik vast in tweede positie. Ik kon de Waal lang in het zicht houden, een mooi mikpunt. Ik had zo de indruk dat ik telkens we bergaf gingen terug kwam. Dan kwam er een lang technisch stuk waar ik niet echt kon vooruit zien en loste ik waarschijnlijk wat. Dus was ik hem uit het zicht verloren. Ik moet zeggen dat alles verrassend vot liep tot dan, niet echt last van de bovenbenen tot dan toe. Het zou wel eens een goede dag kunnen worden. Ik was eigenlijk wel aan het genieten, tot op bepaalde hoogte dan, want de stress van het strijden om een plaats kwam er toch ook wel bij. Mentaal zat alles altijd vrij goed ik geloofde altijd wel in een terugkeer naar de kop, dus... Aan bevooradingspost 1 zag ik hem dan weer, een heel stuk hogerop. Dus erachteraan! Het was echter een joekel van een helling, de eerste wandelaar van de dag. Handen op de knieën en duwen maar. Blij dat ik boven was! Iets verderop weer bijna verkeerd gelopen, ik had bijna een splitsing gemist en dan had ik op de 50km gezeten. Gelukkig.... Ondertussen kregen we af en toe een mooi vergezicht langs ons en konden we toch ook wat genieten, maar dan was het terug bergaf. Weer een stuk langs de Outhe, waar het wel steeds oppassen was op de gladde stenen. Dan kwam de mooiste passage van de dag, Le Hérou. Dit was een echt stuk pracht-trail, puur genieten. Als afsluiter van deze passage kregen we de oversteek van de Ourthe voorgeschoteld. Dit viel eigenlijk super mee, het diepste punt was tot halverwege m'n scheen. Ik raasde erdoor om dan tot een halt te komen. Ik had nummero uno nog zien oversteken maar, daar geen zicht meer en geen pijltjes meer ook. De verkeerde keuze gemaakt en zo toch weer een 300m verkeerd gezeten. Kostbare seconden verloren. Vanaf dan was het weer een aantal lastige stukken tot we terug in Maboge waren aan de tweede en laatste bevoorrading. Net daarna kregen we een joekel van een helling voorgeschoteld, volgens m'n Garmin zo'n 185m op nog geen kilometer, dus een steigingspercentage van boven de 20%! Deze is me echt wel bijgebleven. Daarna geraakte ik snel terug in "the flow" en het voelde of ik alles aan kon. De volgende hellingen waren goed te verteren, maar toch begin ik hier in de afdalingen m'n kuiten wat te voelen. Dan maar de voet iets van het gaspedaal genomen en goed doorgebold. Het was vooral schade beperking, ik was vrij zeker van m'n tweede plaats. Ik was blij voorbij het bordje te lopen van de bebouwde kom van La Roche, het kon nu niet vermeer zijn. Die laatste kilometer was echter nog vrij zwaar. Een nogal steile afdaling op asfalt helemaal op het eind als toetje, dat smaakt toch een beetje wrang. Dan beneden het hoekje om en ik was er. Tot m'n verbazing hoorde ik: "Ici Michael Andries, vainqueur du 30km" Blijkbaar was er iets niet helemaal pluis. Ik vertelde dat ik lang in tweede stek had gelopen en dat ik niemand had ingehaald. Dus zou nummer een waarschijnlijk een verkeerde afslag genomen hebben. Een goede tien minuten later schat ik, kwam hij dan aan. Super slecht gezind en druk met z'n armen zwaaiend. Direct van z'n oren makend over slechte bepijling en dat hij enorm gesukkeld had onderweg. Nu was ik vrij zeker van m'n stuk dat ik alles correct had afgehandeld, ik heb altijd pijlen gevolgd en geen enkele splitsing gemist. Achteraf via de Garmin de parcoursen vergeleken en die bleken overeen te komen. Dus kan ik echt wel zeggen dat ik gewonnen heb. Het juist lopen hoort nu eenmaal bij een wedstrijd. Toch heeft die man het voorelkaar gekregen dat hij mee tot winnaar werd uitgeroepen. Hij heeft echt bijna een uur staan klagen.... man.... Ik had zoiets van, tja het zei zo. Nog even met de organisatie gepraat en ja niet echt aangedrongen, ze twijfelden dus of ik echt wel het volledige parcours had gelopen en geen stuk had afgesneden. Dat krijg je nu als zo'n klein ventje frustreerd geraakt, die gast draait alles dus om. Hij loopt verkeerd en dus heb ik afgesneden. Ik wil niet zeggen dat ik meer gelopen heb, qua afstand had hij zeker gewonnen. Ik was echter eerst in La Roche en had het hele parcours gevolgd. Geen slecht gevoelend daarover. 1e plaats, cadeaucheque van 75euro voor een sportwinkel in ...... Aalst. Blijkbaar moet er toch altijd iets speciaal gebeuren als ik win. Nu hopen op een snelle recuperatie.... Foto's volgen misschien nog wel.
Yep, ik ben vandaag jarig. Ik word 28! Het zal echter geen feestje worden vandaag want heb een dubbele shift, om 8u moeten beginnen en om 14u30 gestopt om dan 's avonds om 22u terug te beginnen tot ongeveer 6u morgenvroeg. Dat allemaal terwijl ik in Hoboken zit en Carmen in Herselt. Gelukkig heeft ze me vanacht al drie kussen gegeven. Wat ik vandaag niet kan vieren zullen we dit weekend echter wel proberen goed maken. We trekken er nog maar eens op uit, deze keer naar La Roche. We gaan weer naar het vakantiehuisje van Carmen haar nonkel. Een goed doorgedreven trainingsweekend houden. We doen namelijk mee aan Le Trail des Fantomes in La Roche Zondag, allebij doen we de 30km. Ik start met lichte ambities en Carmen gaat gewoon proberen genieten van het parcours en zoveel mogelijk te blijven lopen, want het belooft zwaar te worden met 1150 hoogtemeters. Het weer belooft toch al aan onze kant te staan met lekker aangename temperaturen. Mocht er nu een enkele bui uitvallen zou ik het niet eens zo erg vinden. Het moet zeker geen 30°C worden zoals vorige maand, want dan zie ik die trail toch al iets minder ambitieus tegemoet. Nu ik al wat ervaring heb in die dingen hoop ik toch eens te kunnen gaan voor een goede plaats. Hier zal het deelnemersveld wel wat sterker zijn dan in Duitsland en zal ik bijgevolg wel voluit moeten gaan. Ik spreek bijlange na niet over winnen hoor, maar hoop toch aan te kunnen pikken vooraan. Toch zijn er nog factoren die voor mij onbekend zijn, zoals een waterpassage en de hoeveelheid hoogtemeters. Die passage door de Ourthe was eigenlijk een van de redenen dat ik hier wou starten, lijkt me superleuk. Alleen is het te hopen dat het niet al te wild water is met de regen van de afgelopen dagen. Stel je voor dat we moeten overzwemmen.... Dan het grote aantal hoogtemeters, ik heb wel al wedstrijden gelopen met meer hoogteverschil, alleen was dat over een langere afstand. Het valt dus af te wachten hoe ik die korte opeenvolging van hellingen ga verteren. Ook is er nog het feit dat ik deze wedstrijd heb gepland in m'n eerste piekweek naar Eindhoven toe. Wat wil zeggen dat ik aan de start ga komen zonder taperingperiode en met ongeveer 90km in de benen die week. Nog een factor die kan tegenslagen dus. Soit, we zien wel waar we uitkomen en gaan vooral proberen genieten. Doen jullie dat vooral ook, want ik denk dat de warme mooie weekends niet dik gezaaid meer zullen zijn dit jaar.
Derde poging tot een verslag van afgelopen lang weekend. Doordat ik al twee keer m'n volledig verhaal ben kwijt gespeeld, hou ik het nu vrij kort. Enorm frustrerend wanneer je heel je post verliest bij het uploaden.
Soit, de training dus. Zaterdag een hersteltraining gedaan op het parcours van de dodentocht. Van aan de spoorweg in Sint Amands tot aan de laatste controle in Branst en weer terug. Onder weg de wandelaars in hun laatste kilometers extra aanmoedigend. Ik kwam er zelfs marathon Geert tegen, waar ik nog even mee heb meegewandeld. Hij moet het zonder problemen gehaald hebben, want hij zag er nog super uit. De reden dat we daar waren was natuurlijk ons moeder, die voor de 5e keer meedeed. We hebben dan na onze training gevolgd met de fiets om te supporteren en haar te ondersteunen. Zo zijn we aan de verrassende hoeveelheid van 41km gekomen. 's Avonds zij we dan nog gestopt in Mariekerke voor een lekkere culinaire tête à tête, oestertjes, paling in 't groen en zalm in dragonsaus. Wat kan men nog meer wensen.... Misschien een leuk dessertje? Daarvoor zijn we doorgereden naar Zandhoven, ijssalon den draver, waar ik een goede dame blanche heb gegeten met ...... 10 bollen. Zaaaalig. De Dame Blanche......
Zondag hebben we weer onze schoenen aangetrokken voor een stevige duurloop in Boutersem. Voor mij stond er 2u40m en voor Carmen 3u op het programma. Het zou een dagje enorm genieten worden. We waren goed voorzien voor het geval het zou regenen, maar dat bleek overbodig. Juist voor we vertrokken hield het ermee op. Dus heel de tijd met die regenvest gezeuld voor niets. Het was trouwens zalig zo lopen tussen al de gewassen die uitkwamen, wel spijtig dat de appeltjes nog niet echt rijp waren. Ik had wel zin in een lekker sappig exemplaar. Bramen waren er wel genoeg, daar had ik dit weekend trouwens lekkere confituur van gemaakt, die ik vrijdags na m'n training heb geplukt naasr het parcours. Nu we toch over eten bezig zijn, tegenwoordig experimenteren we volop met eten en drinken onderweg. Ikzelf probeer een zelfgebrouwen sportdrank te optimaliseren en Carmen is nog steeds op zoek wat er het best verteerd onderweg. Dat begint allemaal in z'n plooi te vallen, hoewel ze toch zal moeten leren om meer te drinken. De tocht was toch weer goed voor 33km voor mij en 29km voor Carmen en het liep voor ons beiden als vanzelf. Niet verwonderlijk met zo'n landschap als afleider van het afzien.
Gisteren was het dan weer intervaldag en hier had ik toch en beetje een terugval, begrijpelijk na zo'n inspanning de dag voordien. Niettegenstaande heb ik wel al m'n intervals mooi binnen 4.30 kunnen afwerken, maar niet zonder moeite. De laatste, waar ik altijd probeer voluit te gaan, was deze keer maar aan een 90% en bijgevolg een eerste keer boven de 4 minuten. De vermoeidheid zat toch te veel in de bovenbenen. Dus 7x 1200m met in en uitlopen samen kwam dat op 18,2km in 1u20m. Het beoogde resultaat, maar met meer inspanning dan normaal behaald.
Vandaag was dan een rustdag maar omdat ik nogal zwaar gezondigd heb met snoepen, heb ik toch de fiets genomen voor een 26km lange MTB-tocht. Ik had naar aanleiding van m'n verjaardag een hele hoop koekjes en cakejes meegenomen, waar ik dus niet ben kunnen afblijven. Je mag het gerust een straftraining noemen.
Ik ben Keersmaekers Carmen
Ik ben een vrouw en woon in Herselt (België) en mijn beroep is Productiecoördinator Mivas.
Ik ben geboren op 05/11/1985 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, wandelen, fietsen.
!!!
Ook de ballon met 4u15 kwam me voorbij wat me nog meer de moed liet zakken... Het was dus een ware marteling voor mij, maar heb het gehaald.... Zwaar teleurgesteld kwam ik aan op 4u17m. Door mij druk te maken en de teleurstelling ben ik aan de aankomst nog lichtelijk beginnen hyperventileren en heeft iemand van het rode kruis mij onder zijn hoede genomen. Hij heeft me rustig laten zitten, want het begon lichtelijk te draaien rond en zo ben ik tot rust gekomen. Al gauw besefte ik wel dat Michael wel ongerust zou zijn en ben ik hem gaan zoeken. In tranen kwam ik bij hem aan. Hij heeft me toch wat kunnen geruststellen, maar toch was ik zeer teleurgesteld. Dit heeft me wel terug naar de realiteit gebracht en ook doen inzien om mijn doelen wat bij te stellen. Ik denk wel aan een volgende marathon, maar twijfel nog wanneer, de welke, .... Wat de komende maanden zullen geven, post ik later nog een keertje.
Al goed heeft de pannenkoek van de pannenkoekbakker dat goed gemaakt. Hmm een lekkere pannenkoek met verse vruchten, advocaat en poedersuiker... hmmmmmmm....
