Het is alweer even geleden. Laat het ons zo zeggen, ik zelf heb een hele moeilijke periode achter de rug. Waarom weet ik zelf niet maar dat ik ze ervaren heb, dat kan ik wel zeggen. Ik denk dat alles me plotseling teveel werd, daarom heb ik de laatste 2 weten niet meer geschreven. De woorden ontglipten me telkens weer opnieuw en men verdriet moest verwerkt worden. Ik heb nu allesinds erkend dat ik wel degelijk veel verdriet heb en dat ervan weg lopen geen zin heeft. Als mama van een baby met een afwijking, raar verwoord misschien, ervaar je een ongelofelijke druk. Bijna onbeschrijfelijk hoog in mijn geval, door alle emoties te proberen controleren heb ik net het omgekeerde bereikt waardoor ik echt een time-out nodig had. Het klinkt misschien crue, maar ik had een time-out nodig voor mezelf, voor rune en voor mijn man. Ik moest er echt tussen uit, ik moest alles op een rijtje zetten om er dan met volle moed tegen aan te gaan. Moet eerlijk toegeven, ik heb dieper gezeten als ik zelf dacht en realiseerde. Ik ben dan ook helemaal alleen gaan uitwaaien aan zee voor 3 dagen. Nu heb ik een nieuwe uitdaging. Maandag begin ik op mijn nieuwe job en ik kijk er echt naar uit. Ik hoop dat me dat nog een extra tikkeltje meer hoop kan geven en een duw in de goede richting dat ook voor mij de zon weer gaat schijnen. Helaas moet ik zeggen dat Rune nog steeds ziek is. Sinds vandaag staat hij vol met rode vlekken, heeft hoge koorts gehad ook, dikke verkoudheid, afvallen. Morgen weer naar de dokter.

Liefs en hopelijk begrijpen jullie nu waarom ik zo lang niets laten horen heb.