Wat een dag :-( en geloof me niet in de positieve zin... Toen we toekwamen lag rune heel erg te wenen. Hij is nog steeds heel erg onrustig en je merkt duidelijk dat er iets grondig mis is. Om 11u zijn ze gestart met hem via zijn sonde Neo Cate melk toe te dienen. Dit is de allerlichtste vorm van melk en we hadden gehoopt dat dit zou aanslaan. Ik zeg het goed, gehoopt... Toen er amper 8ml was doorgelopen (snelheid 17ml/u) begon hij heel erg luid te braken, het was precies of hij ging stikken waarop vervolgens de Neo Cate terugkwam en hij dus overgaf tot hij uitgeput en huilend terug in slaap viel, om dan 5minuten later weer over te geven.

Het is te zielig om aan te zien, de gastro-enteroloog is lang geweest en ze gingen in team een oplossing bespreken. Dit wordt dus hoogstwaarschijnlijk gastroscopie. Morgenochtend komen ze langs en gaan ze alles bespreken. Rune plast ook niet goed meer, amper 2ml op 8uur tijd, ondanks de lassex (plasmedicatie). Het was dus een heel moeilijke en emotionele dag. Het is echt te pijnlijk om je kindje zo te zien. Weten wat er scheelt en daarover bezorgd zijn is 1 ding. Hoe erg het ook is, je weet wat er is en je weet wat ze gaan doen. Maar van niks weten is een ander, je ziet je kind dagelijks het moeilijker en moeilijker krijgen. Het is gewoon hartbrekend. Mijn telefoon wijkt geen seconde meer van mijn zijde, je weet maar nooit dat ze bellen met meer nieuws... De bezorgdheid over het niet weten van hoe of wat er nog zal gebeuren is bijna ondragelijk.

Het mag al eens gaan keren, ook ik wil eens goed nieuws krijgen want de dag dat Rune lacht, zal ook de dag zijn dat ik terug lach...

Een droevige mama,

yentl