Ik ben vandaag 2 weken verder na de operatie, de laatste 3 dagen terug meer pijn, sinds gisterenavond is het verband van de wonde verwijderd, volgens mijn echtgenoot ziet het er 'mooi' uit, wel een enorme verdikking bovenaan de wonde, dit zou wegtrekken volgens de specialist. De druk in mijn hoofd is ook terug, hopelijk door het slechte slapen en heeft het niks te maken met het openspringen van de durale zak tijdens de operatie. Dat zal zich wel uitwijzen tijdens de komende weken.
Gisteren zijn de nietjes verwijderd door de huisarts en de wonde zag er goed uit. Nu een 12-tal dagen na de 3 de operatie heb ik er toch een goed gevoel bij dat alles deze keer gelukt zal zijn, De pijn is draaglijk mits de nodige pijnstillers, stappen gaat nog heel traag en moeizaam maar toch al beter dan vorige week donderdag bij mijn ontslag uit het ziekenhuis. Mits de nodige hulp van derden lukt het ons toch hier alles recht te houden (gezin met 3 kinderen), mijn echtgenoot en de kinderen trachten allemaal hun steentje bij te dragen in de dagelijkse huishoudelijke taken alhoewel ik er van droom ooit toch alles terug zelf te mogen en kunnen doen.
Op donderdag 28 april met een bang hartje naar het Middelheim ziekenhuis voor mijn derde operatie op nog geen zes maanden tijd. Er werd het oude materiaal (waaronder 6 schroeven waarvan er reeds 2 los zaten en 2 scheef zaten) verwijderd en met interbody cages de lumbale lordose hersteld en een rigide posterieure fusie van de twee onderste niveaus uitgevoerd. Deze neurochirurg vond de vorige operatie niet de meest ideale operatiekeuze aangezien er een zeer kyfotische, zeer degeneratieve discus L5-S1 is. Een week na de operatie op 5 mei mocht ik het ziekenhuis verlaten en over zes weken moet ik terug op controle bij de neurochirurg.
De eerste week van de paasvakantie deed mijn dochter (opleiding 2de jaar verpleegkundige) vakantiewerk in het Middelheim ziekenhuis op de afdeling Neurochirurgie. Daar had ze zonder dat ik er iets van wist raad gevraagd aan een verpleegkundige over mijn toestand, deze wist te vertellen dat dit helemaal geen normale gang van zaken was, dat ik na 3 maand en half na die 2de operatie nog geen half uur kon zitten, niet kon blijven rechtstaan, niet normaal kon stappen, enz. Mijn dochter heeft daar op dienst een neurochirug aangesproken en mijn RX van de laatste operatie laten zien, ik moest onmiddellijk de dag nadien op raadpleging komen, tussen de operaties door heeft die neurochirurg mijn dossier bekeken. Hij vertelde me dat er geen andere oplossing was dan terug opereren want die onderste wervels zaten nog steeds op elkaar geplet, de zenuw zat gekneld, de operate kon al 2 weken later uitgevoerd worden want langr mocht ik niet meer wachten voor verdere beschadiging van de zenuw te voorkomen en omdat ik er volledig onderdoor zat. Hij zou de geplaatste schroeven en staven verwijderen en een operatie Plif (Posterieure lumbale interbody fusie ) + osteo stenose uitvoeren. Hij had nooit de vorige 2 operaties uitgevoerd omdat die niet van toepassing waren voor mijn aandoening. Die spacer had hij al onmiddellijk verwijderd indien er infectie was, hij had me er nooit 2 maanden mee laten rondlopen. Ook die 2de operatie zou geen effect geven omdat er gewerkt is met schroeven verbonden door een rekker aan elkaar. Daar zat ik dan, mijn moed zonk in mijn schoenen, terug van nul beginnen, deze zou een hele zware ingreep worden, ik heb er die 2 komende weken constant mee bezig geweest, hij kon me ook geen 100% garantie geven voor een geslaagde operatie omdat er al 'geknoeid' was op die plek.
Graag wil ik iedereen eerst bedanken om een kijkje te komen nemen op mijn blog. Mijn bedoeling is andere rugpatiënten mijn ervaring met operaties te delen. Op 1 juni 2010 is mijn rugpijn plots begonnen, gewoon bij het rechtkomen van een stoel kreeg ik een hevige pijnscheut in mijn onderrug. Ik kon niet meer zitten, niets meer dragen enz. ik dacht dat zal morgen wel beter zijn. De volgende dag ben ik gaan werken maar dat heb ik maar 2 uur kunnen volhouden, de pijn was ondraaglijk, afspraak met de huisarts gemaakt en pijnstilling en platte rust voorgeschreven gekregen. Daar er na 2 weken niet echt een verbetering was werden er epidurale infiltraties voorgeschreven. De rugpijn bleef aanhouden lsook de uitsstraling in mijn linkerbeen en op 25 augustus mocht ik een MRI laten maken, het probleem situeerde zich op L3-L4, L4-L5, L5-S1. Dan maar naar de specialist in Jan Palfijn te Merksem, deze schreef me een korset voor en kinésistherapi, dit hielp echter ook niet en dan toch maar een derde keer infiltraties lans de zijkant tussen de probleemwervels. Tijdens deze periode ben blijven werken alhoewel de pijn niet te harden was. Ik kon geen half uur zitten op mijn stoel. Ik was radeloos en terug op consultatie bij de neurochirurg in Jan Palfijn.Er werd besloten een operatie uit te voeren,lumbale fusie (plaatsen van een U spacer niveau L4-L5 en L5-S1.
Weer met hoop op resultaat ga ik binnen in het ziakenhuis Jan Palfijn, na de operatie verteld de neurochirug mij dat de operatie vlot verlopen is. Op vrijdag 31 december vraag ik om naar huis te mogen, dat waas geen probleem. Ik mocht de komende maand niets doen, niets oprapen, niets dragen enz. Ik hield me dan ook aan die voorschriften want ik wou zo snel mogelijk herstellen. De eerste weken leek alles goed te gaan, op controle eind januari en alles liep volgens schema volgens de neurochirurg. In maart terug op controle, ik had terug uitstraling in mijn linkerbeen, volgens de neurochirurg was dit spierpijn en verdovingsspuit zou wel helpen, dit hielp inderdaad een paar dagen maar de pijn was er terug. Stappen, staan, zitten ging nog steeds niet langer dan een kwartier, slapen was ook een ramp, Ik werd echt radeloos en de tranen vloeiden elke dag over mijn wangen van machteloosheid. Ik wou zo graag mijn dagelijkse dingen terug hervatten maar dat kon niet. Hoe moest het verder? Moest ik leren leven met de dagelijkse pijn en mijn beperkingen?
Vol goede hoop laat ik mij op dinsdag 2 november opereren, na de operatie komt de behandelende neurochirurg langs op de kamer en vertelde me dat er een U spacer is geplaatst op niveau L4-L5, op niveau L5-S1 was het niet mogelijk omdat de spinosa van S1 te kort was, maar dat zou zich dan wel vanzelf herstellen? Vrijdag mocht ik het ziekenhuis verlaten, zaterdag begon ik in de namiddag koorts te maken en tegen de avond kon ik bijna niet meer stappen, tevens zat er een enorme zwelling boven de wonde. Naar spoed gebeld en ik moest me direct aanmelden. Daar aangekomen onmiddellijk infuus met pijnstilling gekregen en zagen ze dat er een vochtophoping was boven de wonde, vocht werd via een spuit uitgezogen en bij blijvende koorts moest ik mijn huisarts contacteren. Donderdag nog steeds koorts en op consultatie bij de huisarts, hier werd een bloedafname gedaan en bleek dat ik een infectie had, met behulp van antibiotica zou dit probleem opgelost worden. Na 2 weken was ik koortsvrij maar helemaal niet pijnvrij, stappen ging heel moeilijk en boven de wonde terug vocht. Begin december terug op controle bij de neurochirug, deze heeft er nogmaals vocht uitgetrokken, maar alles zou wel beteren? Ik geloofde de specialist en bleef dan maar pijnstillers slikken, 3 weken verder was ik radeloos van de pijn en terug op consultatie bij de specialist, er werd op 20 december een ct-scan gemaakt, er was een aanzienlijk discushoogteverlies op niveau L5-S1 met druk op de anterieure durazak. Er werd besloten de een 2de operatie uit te voeren. De U-spacer zou verwijderd worden en laminectomie en fusie zou uitgevoerd worden.
Ik ben Suzy
Ik ben een vrouw en woon in Schoten (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/05/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Weer met hoop op resultaat ga ik binnen in het ziakenhuis Jan Palfijn, na de operatie verteld de neurochirug mij dat de operatie vlot verlopen is. Op vrijdag 31 december vraag ik om naar huis te mogen, dat waas geen probleem. Ik mocht de komende maand niets doen, niets oprapen, niets dragen enz. Ik hield me dan ook aan die voorschriften want ik wou zo snel mogelijk herstellen. De eerste weken leek alles goed te gaan, op controle eind januari en alles liep volgens schema volgens de neurochirurg. In maart terug op controle, ik had terug uitstraling in mijn linkerbeen, volgens de neurochirurg was dit spierpijn en verdovingsspuit zou wel helpen, dit hielp inderdaad een paar dagen maar de pijn was er terug. Stappen, staan, zitten ging nog steeds niet langer dan een kwartier, slapen was ook een ramp, Ik werd echt radeloos en de tranen vloeiden elke dag over mijn wangen van machteloosheid. Ik wou zo graag mijn dagelijkse dingen terug hervatten maar dat kon niet. Hoe moest het verder? Moest ik leren leven met de dagelijkse pijn en mijn beperkingen?
Vol goede hoop laat ik mij op dinsdag 2 november opereren, na de operatie komt de behandelende neurochirurg langs op de kamer en vertelde me dat er een U spacer is geplaatst op niveau L4-L5, op niveau L5-S1 was het niet mogelijk omdat de spinosa van S1 te kort was, maar dat zou zich dan wel vanzelf herstellen? Vrijdag mocht ik het ziekenhuis verlaten, zaterdag begon ik in de namiddag koorts te maken en tegen de avond kon ik bijna niet meer stappen, tevens zat er een enorme zwelling boven de wonde. Naar spoed gebeld en ik moest me direct aanmelden. Daar aangekomen onmiddellijk infuus met pijnstilling gekregen en zagen ze dat er een vochtophoping was boven de wonde, vocht werd via een spuit uitgezogen en bij blijvende koorts moest ik mijn huisarts contacteren. Donderdag nog steeds koorts en op consultatie bij de huisarts, hier werd een bloedafname gedaan en bleek dat ik een infectie had, met behulp van antibiotica zou dit probleem opgelost worden. Na 2 weken was ik koortsvrij maar helemaal niet pijnvrij, stappen ging heel moeilijk en boven de wonde terug vocht. Begin december terug op controle bij de neurochirug, deze heeft er nogmaals vocht uitgetrokken, maar alles zou wel beteren? Ik geloofde de specialist en bleef dan maar pijnstillers slikken, 3 weken verder was ik radeloos van de pijn en terug op consultatie bij de specialist, er werd op 20 december een ct-scan gemaakt, er was een aanzienlijk discushoogteverlies op niveau L5-S1 met druk op de anterieure durazak. Er werd besloten de een 2de operatie uit te voeren.
