Graag wil ik iedereen eerst bedanken om een kijkje te komen nemen op mijn blog. Mijn bedoeling is andere rugpatiënten mijn ervaring met operaties te delen. Op 1 juni 2010 is mijn rugpijn plots begonnen, gewoon bij het rechtkomen van een stoel kreeg ik een hevige pijnscheut in mijn onderrug. Ik kon niet meer zitten, niets meer dragen enz. ik dacht dat zal morgen wel beter zijn. De volgende dag ben ik gaan werken maar dat heb ik maar 2 uur kunnen volhouden, de pijn was ondraaglijk, afspraak met de huisarts gemaakt en pijnstilling en platte rust voorgeschreven gekregen. Daar er na 2 weken niet echt een verbetering was werden er epidurale infiltraties voorgeschreven. De rugpijn bleef aanhouden lsook de uitsstraling in mijn linkerbeen en op 25 augustus mocht ik een MRI laten maken, het probleem situeerde zich op L3-L4, L4-L5, L5-S1. Dan maar naar de specialist in Jan Palfijn te Merksem, deze schreef me een korset voor en kinésistherapi, dit hielp echter ook niet en dan toch maar een derde keer infiltraties lans de zijkant tussen de probleemwervels. Tijdens deze periode ben blijven werken alhoewel de pijn niet te harden was. Ik kon geen half uur zitten op mijn stoel. Ik was radeloos en terug op consultatie bij de neurochirurg in Jan Palfijn.Er werd besloten een operatie uit te voeren,lumbale fusie (plaatsen van een U spacer niveau L4-L5 en L5-S1.
Weer met hoop op resultaat ga ik binnen in het ziakenhuis Jan Palfijn, na de operatie verteld de neurochirug mij dat de operatie vlot verlopen is. Op vrijdag 31 december vraag ik om naar huis te mogen, dat waas geen probleem. Ik mocht de komende maand niets doen, niets oprapen, niets dragen enz. Ik hield me dan ook aan die voorschriften want ik wou zo snel mogelijk herstellen. De eerste weken leek alles goed te gaan, op controle eind januari en alles liep volgens schema volgens de neurochirurg. In maart terug op controle, ik had terug uitstraling in mijn linkerbeen, volgens de neurochirurg was dit spierpijn en verdovingsspuit zou wel helpen, dit hielp inderdaad een paar dagen maar de pijn was er terug. Stappen, staan, zitten ging nog steeds niet langer dan een kwartier, slapen was ook een ramp, Ik werd echt radeloos en de tranen vloeiden elke dag over mijn wangen van machteloosheid. Ik wou zo graag mijn dagelijkse dingen terug hervatten maar dat kon niet. Hoe moest het verder? Moest ik leren leven met de dagelijkse pijn en mijn beperkingen?
Vol goede hoop laat ik mij op dinsdag 2 november opereren, na de operatie komt de behandelende neurochirurg langs op de kamer en vertelde me dat er een U spacer is geplaatst op niveau L4-L5, op niveau L5-S1 was het niet mogelijk omdat de spinosa van S1 te kort was, maar dat zou zich dan wel vanzelf herstellen? Vrijdag mocht ik het ziekenhuis verlaten, zaterdag begon ik in de namiddag koorts te maken en tegen de avond kon ik bijna niet meer stappen, tevens zat er een enorme zwelling boven de wonde. Naar spoed gebeld en ik moest me direct aanmelden. Daar aangekomen onmiddellijk infuus met pijnstilling gekregen en zagen ze dat er een vochtophoping was boven de wonde, vocht werd via een spuit uitgezogen en bij blijvende koorts moest ik mijn huisarts contacteren. Donderdag nog steeds koorts en op consultatie bij de huisarts, hier werd een bloedafname gedaan en bleek dat ik een infectie had, met behulp van antibiotica zou dit probleem opgelost worden. Na 2 weken was ik koortsvrij maar helemaal niet pijnvrij, stappen ging heel moeilijk en boven de wonde terug vocht. Begin december terug op controle bij de neurochirug, deze heeft er nogmaals vocht uitgetrokken, maar alles zou wel beteren? Ik geloofde de specialist en bleef dan maar pijnstillers slikken, 3 weken verder was ik radeloos van de pijn en terug op consultatie bij de specialist, er werd op 20 december een ct-scan gemaakt, er was een aanzienlijk discushoogteverlies op niveau L5-S1 met druk op de anterieure durazak. Er werd besloten de een 2de operatie uit te voeren. De U-spacer zou verwijderd worden en laminectomie en fusie zou uitgevoerd worden.
Ik ben Suzy
Ik ben een vrouw en woon in Schoten (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/05/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Weer met hoop op resultaat ga ik binnen in het ziakenhuis Jan Palfijn, na de operatie verteld de neurochirug mij dat de operatie vlot verlopen is. Op vrijdag 31 december vraag ik om naar huis te mogen, dat waas geen probleem. Ik mocht de komende maand niets doen, niets oprapen, niets dragen enz. Ik hield me dan ook aan die voorschriften want ik wou zo snel mogelijk herstellen. De eerste weken leek alles goed te gaan, op controle eind januari en alles liep volgens schema volgens de neurochirurg. In maart terug op controle, ik had terug uitstraling in mijn linkerbeen, volgens de neurochirurg was dit spierpijn en verdovingsspuit zou wel helpen, dit hielp inderdaad een paar dagen maar de pijn was er terug. Stappen, staan, zitten ging nog steeds niet langer dan een kwartier, slapen was ook een ramp, Ik werd echt radeloos en de tranen vloeiden elke dag over mijn wangen van machteloosheid. Ik wou zo graag mijn dagelijkse dingen terug hervatten maar dat kon niet. Hoe moest het verder? Moest ik leren leven met de dagelijkse pijn en mijn beperkingen?
Vol goede hoop laat ik mij op dinsdag 2 november opereren, na de operatie komt de behandelende neurochirurg langs op de kamer en vertelde me dat er een U spacer is geplaatst op niveau L4-L5, op niveau L5-S1 was het niet mogelijk omdat de spinosa van S1 te kort was, maar dat zou zich dan wel vanzelf herstellen? Vrijdag mocht ik het ziekenhuis verlaten, zaterdag begon ik in de namiddag koorts te maken en tegen de avond kon ik bijna niet meer stappen, tevens zat er een enorme zwelling boven de wonde. Naar spoed gebeld en ik moest me direct aanmelden. Daar aangekomen onmiddellijk infuus met pijnstilling gekregen en zagen ze dat er een vochtophoping was boven de wonde, vocht werd via een spuit uitgezogen en bij blijvende koorts moest ik mijn huisarts contacteren. Donderdag nog steeds koorts en op consultatie bij de huisarts, hier werd een bloedafname gedaan en bleek dat ik een infectie had, met behulp van antibiotica zou dit probleem opgelost worden. Na 2 weken was ik koortsvrij maar helemaal niet pijnvrij, stappen ging heel moeilijk en boven de wonde terug vocht. Begin december terug op controle bij de neurochirug, deze heeft er nogmaals vocht uitgetrokken, maar alles zou wel beteren? Ik geloofde de specialist en bleef dan maar pijnstillers slikken, 3 weken verder was ik radeloos van de pijn en terug op consultatie bij de specialist, er werd op 20 december een ct-scan gemaakt, er was een aanzienlijk discushoogteverlies op niveau L5-S1 met druk op de anterieure durazak. Er werd besloten de een 2de operatie uit te voeren.
