Wat heb ik hier een lange tijd niets op geschreven. Er is zoveel gebeurd maar niets goeds. Mijn dochtertje Ilana is in maart geopereerd van ernstige scoliose in Gasthuisberg Leuven, het was een hele zware periode maar daar zijn we uitgekomen, haar revalidatie heeft erg lang geduurd maar in september gaat ze terug naar school.
Met mijn rug nog steeds dezelfde situatie, eerst is er sprake geweest van neurostimulator maar wegens onvoldoende aanhechting wordt dit op de lange baan geschoven, elke maand pijnkliniek, zwaardere pijnmedicatie, infiltraties in schoudergewricht gehad zonder enig resultaat en vorige week was de kers op de taart. In de pijnkliniek werd eind juni besproken om op 2 augustus nogmaals 6 facetinfiltraties te doen, dit om de pijn te doen minderen. Volgens pijnkliniek is deze rugpijn terminale pijn maar toch nog even iets nog eens uitproberen zeiden ze. Ik ga 's morgens binnen op daghospitaal voor mijn infiltraties, ik was zo zenuwachtig als nooit tevoren, het leek wel of ik me ervan bewust was dat er iets verkeerd ging 'lopen'. Infiltraties waren gebeurd en ik wou rechtstaan om me aan te kleren om terug naar huis te gaan; Ik kon niet meer stappen!!! Ik maakte me geen zorgen, ik was trouwens toch nog niet goed wakker, thuisgekomen kon ik echt niet meer lopen, toch aan mijn bedje gesukkeld en heel de middag geslapen. 's Avonds rond half 6 was de verdoving uitgewerkt, stappen was noppes, mijn li been hing eraan als een vodje, paniek natuurlijk. Spoed opgebeld en ik moest onmiddellijk komen, met de nodige hulp en ondersteuning toch terug in het ziekenhuis geraakt. Ik kan het niet met woorden omschrijven hoe ik me voelde, ik zag alles aan me voorbij gaan, totaal niet meer kunnen stappen is totale afhankelijkheid, totaal niets meer zelf kunnen doen, enz...... Op spoed cortisone injectie gekregen en ja ik moest blijven. 's Morgens kwam de neurochirurg en arts van de pijnkliniek, na onderzoek bleek dat er vloeistof van de infiltraties was doorgedruppeld op een zenuw, dit verklaarde de uitval. Er werd onmiddellijk hoge dosis cortisone opgestart en ik moest blijven tot maandag. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt, uiteindelijk mocht ik toch het ziekenhuis verlaten in de late namiddag op voorwaarde dat er de komende dagen voldoende hulp was, ik kon immers nog steeds niet stappen. Zaterdag begon het stappen terug maar wat een pijn in mijn rug en been, terug die ellende. Zondag en maandag zo ziek van de cortisone, ook vandaag heb ik er nog last van. Moraal van het verhaal, voor mij geen infiltraties meer, ik sta terug achteruit, terug veel meer pijn, terug slechter stappen. Wat ik nog wel even kwijt wil is dat ik sinds 16 juni een onvoorwaardelijk tof kereltje in mijn leven heb, mijn Fonzke, hij doet me lachen, vangt de eenzame tijd op,geeft onvoorwaardelijke eerlijke trouwe oprechte liefde
Ik ben Suzy
Ik ben een vrouw en woon in Schoten (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/05/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
07-08-2012 om 15:23
geschreven door 
