Weer met hoop op resultaat ga ik binnen in het ziakenhuis Jan Palfijn, na de operatie verteld de neurochirug mij dat de operatie vlot verlopen is. Op vrijdag 31 december vraag ik om naar huis te mogen, dat waas geen probleem. Ik mocht de komende maand niets doen, niets oprapen, niets dragen enz. Ik hield me dan ook aan die voorschriften want ik wou zo snel mogelijk herstellen. De eerste weken leek alles goed te gaan, op controle eind januari en alles liep volgens schema volgens de neurochirurg. In maart terug op controle, ik had terug uitstraling in mijn linkerbeen, volgens de neurochirurg was dit spierpijn en verdovingsspuit zou wel helpen, dit hielp inderdaad een paar dagen maar de pijn was er terug. Stappen, staan, zitten ging nog steeds niet langer dan een kwartier, slapen was ook een ramp, Ik werd echt radeloos en de tranen vloeiden elke dag over mijn wangen van machteloosheid. Ik wou zo graag mijn dagelijkse dingen terug hervatten maar dat kon niet. Hoe moest het verder? Moest ik leren leven met de dagelijkse pijn en mijn beperkingen?
Vol goede hoop laat ik mij op dinsdag 2 november opereren, na de operatie komt de behandelende neurochirurg langs op de kamer en vertelde me dat er een U spacer is geplaatst op niveau L4-L5, op niveau L5-S1 was het niet mogelijk omdat de spinosa van S1 te kort was, maar dat zou zich dan wel vanzelf herstellen? Vrijdag mocht ik het ziekenhuis verlaten, zaterdag begon ik in de namiddag koorts te maken en tegen de avond kon ik bijna niet meer stappen, tevens zat er een enorme zwelling boven de wonde. Naar spoed gebeld en ik moest me direct aanmelden. Daar aangekomen onmiddellijk infuus met pijnstilling gekregen en zagen ze dat er een vochtophoping was boven de wonde, vocht werd via een spuit uitgezogen en bij blijvende koorts moest ik mijn huisarts contacteren. Donderdag nog steeds koorts en op consultatie bij de huisarts, hier werd een bloedafname gedaan en bleek dat ik een infectie had, met behulp van antibiotica zou dit probleem opgelost worden. Na 2 weken was ik koortsvrij maar helemaal niet pijnvrij, stappen ging heel moeilijk en boven de wonde terug vocht. Begin december terug op controle bij de neurochirug, deze heeft er nogmaals vocht uitgetrokken, maar alles zou wel beteren? Ik geloofde de specialist en bleef dan maar pijnstillers slikken, 3 weken verder was ik radeloos van de pijn en terug op consultatie bij de specialist, er werd op 20 december een ct-scan gemaakt, er was een aanzienlijk discushoogteverlies op niveau L5-S1 met druk op de anterieure durazak. Er werd besloten de een 2de operatie uit te voeren. De U-spacer zou verwijderd worden en laminectomie en fusie zou uitgevoerd worden.
Ik ben Suzy
Ik ben een vrouw en woon in Schoten (België) en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 21/05/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Weer met hoop op resultaat ga ik binnen in het ziakenhuis Jan Palfijn, na de operatie verteld de neurochirug mij dat de operatie vlot verlopen is. Op vrijdag 31 december vraag ik om naar huis te mogen, dat waas geen probleem. Ik mocht de komende maand niets doen, niets oprapen, niets dragen enz. Ik hield me dan ook aan die voorschriften want ik wou zo snel mogelijk herstellen. De eerste weken leek alles goed te gaan, op controle eind januari en alles liep volgens schema volgens de neurochirurg. In maart terug op controle, ik had terug uitstraling in mijn linkerbeen, volgens de neurochirurg was dit spierpijn en verdovingsspuit zou wel helpen, dit hielp inderdaad een paar dagen maar de pijn was er terug. Stappen, staan, zitten ging nog steeds niet langer dan een kwartier, slapen was ook een ramp, Ik werd echt radeloos en de tranen vloeiden elke dag over mijn wangen van machteloosheid. Ik wou zo graag mijn dagelijkse dingen terug hervatten maar dat kon niet. Hoe moest het verder? Moest ik leren leven met de dagelijkse pijn en mijn beperkingen?
Vol goede hoop laat ik mij op dinsdag 2 november opereren, na de operatie komt de behandelende neurochirurg langs op de kamer en vertelde me dat er een U spacer is geplaatst op niveau L4-L5, op niveau L5-S1 was het niet mogelijk omdat de spinosa van S1 te kort was, maar dat zou zich dan wel vanzelf herstellen? Vrijdag mocht ik het ziekenhuis verlaten, zaterdag begon ik in de namiddag koorts te maken en tegen de avond kon ik bijna niet meer stappen, tevens zat er een enorme zwelling boven de wonde. Naar spoed gebeld en ik moest me direct aanmelden. Daar aangekomen onmiddellijk infuus met pijnstilling gekregen en zagen ze dat er een vochtophoping was boven de wonde, vocht werd via een spuit uitgezogen en bij blijvende koorts moest ik mijn huisarts contacteren. Donderdag nog steeds koorts en op consultatie bij de huisarts, hier werd een bloedafname gedaan en bleek dat ik een infectie had, met behulp van antibiotica zou dit probleem opgelost worden. Na 2 weken was ik koortsvrij maar helemaal niet pijnvrij, stappen ging heel moeilijk en boven de wonde terug vocht. Begin december terug op controle bij de neurochirug, deze heeft er nogmaals vocht uitgetrokken, maar alles zou wel beteren? Ik geloofde de specialist en bleef dan maar pijnstillers slikken, 3 weken verder was ik radeloos van de pijn en terug op consultatie bij de specialist, er werd op 20 december een ct-scan gemaakt, er was een aanzienlijk discushoogteverlies op niveau L5-S1 met druk op de anterieure durazak. Er werd besloten de een 2de operatie uit te voeren.
