Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezi�res, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
17-09-2018
Dag 17
La Grande Motte was een nachtmerrie om er uit te geraken, deze stad heeft geen normaal centrum. Op de grote baan in de richting Montpellier kom ik aan een brug waarop geen fietsers mogen rijden. Er is een fietsroute die min of meer de zee volgt, maar die is hier en daar zonder wegwijzers. Ik heb daardoor vandaag veel tijd verspeeld en verloren kilometers gedaan. Het is ondertussen opnieuw zonnig en warm tot in Mèze.
Mèze - Narbonne. Afstand: 98km. Meer dan eens verkeerd gereden. Zonder mijn fietsgids is het kiezen tussen kleine-of grote wegen. De kleine wegen waaraan ik nog altijd de voorkeur geef hebben het me soms zeer lastig gemaakt. Er zijn ook gemerkte fietswegen die ik volg wanneer ze mijn richting uitgaan. Ideaal maar hier in de kuststreek maken ze dikwijls veel kronkels, ook gebeurd het dat er op een wegsplitsing geen aanduiding te zien is. Zo kwam ik eens via een doodlopende weg in een camping terecht, een andere keer op een ver afgelegen plage van een dorp in plaats van in het dorp zelf. Ook dan zat er niets anders op om langs dezelfde toegangsweg terug te rijden.
Vandaag op de weg naar Agde een jong koppel met de fiets ingehaald, de man trok een wagentje met een kindje er in. Ik dacht dat ik ze gisteren in Le Grau Du Roi, meer dan 100km hier vandaan, ook gezien had. Daar had ik aan dat koppel toen de weg gevraagd en een foto gemaakt. Omdat ze bijna dezelfde kleren aan hadden met dezelfde kleuren en vooral door dat wagentje dacht ik dat zij het waren. Ik zei hun dat, maar ze waren het niet. Ik wou hun de foto van het andere koppel laten zien, ze waren er ook nieuwsgierig naar. Tussen de vele fotos die ik ondertussen al had gemaakt vond ik de foto jammer genoeg niet direct terug.
Agde. Op een sfeervol plein staat Marianne. In de Franse revolutie van 1789 werd Marianne gekozen als nieuw symbool van Frankrijk. Ze verving hiermee de lelie van de Franse monarchie. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek', de Vrijheid en de Rede. We kennen allemaal wel het schilderij met daarop een vrouw die met ontbloot bovenlijf de Franse vlag vasthoudt tijdens de bestorming van de Bastille in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf. Deze muts draagt ze ook in Agde, verder is ze hier beter of meer gekleed dan op het schilderij van Eugène Delacroix.
In haar schaduw tref ik hier een zeer sympathieke man uit Brussel aan, hij was op 29 augustus thuis vertrokken, 2 dagen vroeger dan ik. Zijn doel is Barcelona, hij had een tent bij en veel water.
De stad Beziers in de verte, ze is bekend wegens de massamoord in 1209 tijdens de kruistocht tegen de Kataren. Toen de stad ingenomen werd door het pauselijke leger werd er bevel gegeven om alle Kataren terecht te stellen. Op de vraag hoe men deze ketters zou erkennen antwoorde de pauselijke gezant: 'Dood ze allen, God zal de zijnen wel erkennen'. Ik ga er niet naartoe, ik wil vandaag Narbonne bereiken.
Narbonne - Latour-de-France. Afgelegde weg: 84km; gem. snelh.: 13,7km/u; max. snelh.: 46,5km/u. Narbonne waar het paleis van de aartsbisschop het stadsplein overheerst, de kathedraal ligt er juist achter. Narbonne bewaart een stuk Romeinse heirbaan die in 1997 werd herontdekt tijdens de heraanleg van het plein van het stadhuis. Het gaat om een deel van de bekende Via Domitia die vanaf de 2de eeuw vóór Christus Itali� met Spanje verbond.
Om mijn weg vanaf Narbonne tot Girona verder te zetten gebruik ik een fotokopie van het laatste deel van de fietsreisgids "Onbegrensd fietsen naar Barcelona" van Benjaminse. Om op deze route te komen moet ik de eerste acht tot negen kilometers op zeer drukke wegen fietsen. Het ene rond punt na het andere, één fietser tussen honderden autos. Daarna op de D613, een gele baan op een Michelinkaart, die is al wat minder druk. In St.-André-de-Roquelongue ben ik op de route die ik wil volgen tot Girona.
Het is zeer warm, de vlakke wegen van aan de kust heb ik sinds gisteren achter mij gelaten. Er zijn meer en meer wijngaarden, op veel plaatsen is men de druiven aan het plukken. Machinaal meestal, op enkele plaatsen met de hand.
Ik ben al een tijd in de Languedoc. Ik krijg mijn handen vol met de Col dExtreme, die is ondanks zijn naam niet zo zwaar volgens mijn fietsgids, door de warmte is hij dat wel. In deze streek vind men kastelen waar de katharen naartoe vluchtten toen ze vervolgd werden in de 13-de eeuw. Hoog op een berg zie ik Chateau dAguilar, het is niet zo ver van het nog indrukwekkender Quéribus, dit laatste kasteel ligt niet op mijn weg. Ik ga zeker geen omwegen maken. Ik ben al blij dat het niet al te laat is wanneer ik in Latour de France een chambre d'hôtes aantref om te overnachten.
Latour-de-France - Darnius. Afstand: 102km; 12,3km/u; max. snelt.: 47km/u. Vandaag zou ik in Spanje willen aankomen. Van in het begin een zes kilometers lange beklimming. Ik ben blij dat ik gisteren niet was doorgereden in Latour-de-France. Ik zie dat in het eerst volgende hotel, in Belesta, de kamers van 199 tot 330 kosten. Dit dorp heeft een mooi klein straatje.
Richting Thuir. Perpignan ligt niet op de weg van ' Langs groene wegen ...'. In Thuir rust en eet ik wat. Het is zowat het laatste mooi pleintje in Frankrijk.
Ik zie bijna alle dagen druiven plukken en hoe ze met tractors naar de wijncoöperatieve gebracht worden. Hier in Terrats kan men zien hoe ze er uit zien vooraleer ze als witte- of rosé wijn in ons glas terecht zijn gekomen.
De moeilijke rit is nog niet gedaan. Na een zware beklimming van 8km moet ik nog over de Col de Manrella, een weg omhoog die de pas is om over de Pyreneen in Spanje te komen. Benjaminse geeft hier in zijn gids 'Langs groene wegen...' de voorkeur aan deze Col de Manrella. Liever over de 730m hoge pas dan over de Col de la Phertus van 300m hoogte op een heel drukke baan, schrijft hij. Ik heb er ook de voorkeur aan gegeven maar betreur dat ondertussen. Nu moet ik over stenen, zand, ook enkele stukjes asfalt, nog 150m hoger. De fiets moet ik op veel plaatsen naar omhoog duwen, 1400m lang is dit steil slecht stuk, lees ik in de gids. Daarna kom ik aan de Spaanse grens met een mooie brede baan naar beneden, een twaalftal kilometer. In een van de volgende dorpen Boadella d'Emporda dacht ik te overnachten, volgens de mensen daar in een restaurant en ook in een bar is er geen hotel. Zeven kilometer terug rijden, in Darnius zijn er wel hotels. Daar heb heb ik er drie gevonden, in een hotel verhuurde men niet voor een nacht, een ander was niet open alhoewel er veel volk samen was voor een barbecue. In het hotel Santa Maria waar iedereen van sprak was de deur los, aan de receptie stond de computer op, in de plaatsen daarachter klonk muziek. In de keuken was licht. Bellen, roepen hielp niet, er was niemand. Met enkele dorpsbewoners nog maar eens binnen geweest, er kwam niemand te voorschijn. Dan heeft er iemand voor mij naar een casa rural gebeld. Daar kon ik tenslotte terecht, het was ondertussen halftien, ze hebben me er wel nog een bocadilla klaargemaakt. Het waren heel vriendelijke uitbaters
Darnius - Angles. Afstand: 93km; gem. snelh.: 14,3km/u; max. snelh.: 50,5km/u.
Het is al warm wanneer ik vertrek omstreeks 10u. Ik hoop dat zo een zoektocht voor overnachting zoals gisterenavond zich nooit meer zal herhalen. De eerste 9km van de baan begin ik goed te kennen, het is de derde maal dat ik hier fiets. Het desolate van het landschap viel me gisteren en ook nu weer op.
Ik neem de variante in mijn gids van Benjaminse langs Figueres. Alles herinnert hier aan Salvador Dali, interessant zelfs wanneer men zijn museum niet bezoekt. Er staan heel wat mensen aan te schuiven voor de ingang.
Ik wordt ingehaald door een fietsend jong koppel. Ik ben verbaasd, omdat ik weinig of geen lange afstandsfietsers zie en ook omdat ze sneller rijden dan ik. Ze zijn in het Franse Grenoble vertrokken, het is hun negende reisdag, hun doel is Barcelona.
De volgende grote stad is Girona. Naast de klassieke fotos die men er kan maken heb ik ook enkele fotos gemaakt van mensen die afbeeldingen van een raar dier kussen of met de hand aanraken. Er is een bronzen plaat op een muur met een tekst, waarop zich ook een half verheven beeld van het dier bevind. Het andere beeld in steen staat nogal hoog geplaatst zodat men er een trap heeft bijgeplaatst. Ooit zou een non onterecht gevangen gezeten hebben in een donkere kerker in Girona. Daar zou ze na vele jaren veranderd zijn in een dier, niemand kon zeggen wat voor een dier het was. Na haar dood is ze blijven ronddwalen in de streek. Wie nu het beeld kust op de juiste plaats zal zeker nog eens terugkeren in Girona.
Voor mijn weg van Girona tot Mota del Cuervo in La Mancha op te maken had ik me ook gebaseerd op plaatsen die voorkomen in bijgaande videofilm.
De gids van Benjaminse waarmee zij naar Andalucia hebben gefietst was toen ik ging vertrekken nog altijd in herdruk. Ik had hem niet kunnen kopen, ook oudere versies niet gevonden.
Voor de geïnteresseerden het adres van de film:
https://www.youtube.com/watch?v=2nWob2kW5Vk
La Grande Motte was een nachtmerrie om er uit te geraken, deze stad heeft geen normaal centrum. Op de grote baan in de richting Montpellier kom ik aan een brug waarop geen fietsers mogen rijden. Er is een fietsroute die min of meer de zee volgt, maar die is hier en daar zonder wegwijzers. Ik heb daardoor vandaag veel tijd verspeeld en verloren kilometers gedaan. Het is ondertussen opnieuw zonnig en warm tot in Mèze.
Mèze - Narbonne. Afstand: 98km. Meer dan eens verkeerd gereden. Zonder mijn fietsgids is het kiezen tussen kleine-of grote wegen. De kleine wegen waaraan ik nog altijd de voorkeur geef hebben het me soms zeer lastig gemaakt. Er zijn ook gemerkte fietswegen die ik volg wanneer ze mijn richting uitgaan. Ideaal maar hier in de kuststreek maken ze dikwijls veel kronkels, ook gebeurd het dat er op een wegsplitsing geen aanduiding te zien is. Zo kwam ik eens via een doodlopende weg in een camping terecht, een andere keer op een ver afgelegen plage van een dorp in plaats van in het dorp zelf. Ook dan zat er niets anders op om langs dezelfde toegangsweg terug te rijden. 
Typisch voor de Camargue zijn de zwarte stieren, men treft er ook paarden aan. Een speciaal paardenras dat men in stand wil houden in deze streek.
Vandaag op de weg naar Agde een jong koppel met de fiets ingehaald, de man trok een wagentje met een kindje er in. Ik dacht dat ik ze gisteren in Le Grau Du Roi, meer dan 100km hier vandaan, ook gezien had. Daar had ik aan dat koppel toen de weg gevraagd en een foto gemaakt. Omdat ze bijna dezelfde kleren aan hadden met dezelfde kleuren en vooral door dat wagentje dacht ik dat zij het waren. Ik zei hun dat, maar ze waren het niet. Ik wou hun de foto van het andere koppel laten zien, ze waren er ook nieuwsgierig naar. Tussen de vele fotos die ik ondertussen al had gemaakt vond ik de foto jammer genoeg niet direct terug. 
Agde. Op een sfeervol plein staat Marianne. In de Franse revolutie van 1789 werd Marianne gekozen als nieuw symbool van Frankrijk. Ze verving hiermee de lelie van de Franse monarchie. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek', de Vrijheid en de Rede. We kennen allemaal wel het schilderij met daarop een vrouw die met ontbloot bovenlijf de Franse vlag vasthoudt tijdens de bestorming van de Bastille in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf. Deze muts draagt ze ook in Agde, verder is ze hier beter of meer gekleed dan op het schilderij van Eugène Delacroix.
In haar schaduw tref ik hier een zeer sympathieke man uit Brussel aan, hij was op 29 augustus thuis vertrokken, 2 dagen vroeger dan ik. Zijn doel is Barcelona, hij had een tent bij en veel water. 
De stad Beziers in de verte, ze is bekend wegens de massamoord in 1209 tijdens de kruistocht tegen de Kataren. Toen de stad ingenomen werd door het pauselijke leger werd er bevel gegeven om alle Kataren terecht te stellen. Op de vraag hoe men deze ketters zou erkennen antwoorde de pauselijke gezant: 'Dood ze allen, God zal de zijnen wel erkennen'. Ik ga er niet naartoe, ik wil vandaag Narbonne bereiken. 
Om mijn weg vanaf Narbonne tot Girona verder te zetten gebruik ik een fotokopie van het laatste deel van de fietsreisgids "Onbegrensd fietsen naar Barcelona" van Benjaminse. Om op deze route te komen moet ik de eerste acht tot negen kilometers op zeer drukke wegen fietsen. Het ene rond punt na het andere, één fietser tussen honderden autos. Daarna op de D613, een gele baan op een Michelinkaart, die is al wat minder druk. In St.-André-de-Roquelongue ben ik op de route die ik wil volgen tot Girona. 
Het is zeer warm, de vlakke wegen van aan de kust heb ik sinds gisteren achter mij gelaten. Er zijn meer en meer wijngaarden, op veel plaatsen is men de druiven aan het plukken. Machinaal meestal, op enkele plaatsen met de hand. 
Ik ben al een tijd in de Languedoc. Ik krijg mijn handen vol met de Col dExtreme, die is ondanks zijn naam niet zo zwaar volgens mijn fietsgids, door de warmte is hij dat wel. In deze streek vind men kastelen waar de katharen naartoe vluchtten toen ze vervolgd werden in de 13-de eeuw. Hoog op een berg zie ik Chateau dAguilar, het is niet zo ver van het nog indrukwekkender Quéribus, dit laatste kasteel ligt niet op mijn weg. Ik ga zeker geen omwegen maken. Ik ben al blij dat het niet al te laat is wanneer ik in Latour de France een chambre d'hôtes aantref om te overnachten.
Latour-de-France - Darnius. Afstand: 102km; 12,3km/u; max. snelt.: 47km/u. Vandaag zou ik in Spanje willen aankomen. Van in het begin een zes kilometers lange beklimming. Ik ben blij dat ik gisteren niet was doorgereden in Latour-de-France. Ik zie dat in het eerst volgende hotel, in Belesta, de kamers van 199 tot 330 kosten. Dit dorp heeft een mooi klein straatje.
Naar de 'Orgues' dicht bij Ille-sur-Têt, langs een merkwaardig rotsformatie.
Hier zou men kunnen wandelen maar dat telt niet voor mij nu.
Richting Thuir. Perpignan ligt niet op de weg van ' Langs groene wegen ...'. In Thuir rust en eet ik wat. Het is zowat het laatste mooi pleintje in Frankrijk. 
Ik zie bijna alle dagen druiven plukken en hoe ze met tractors naar de wijncoöperatieve gebracht worden. Hier in Terrats kan men zien hoe ze er uit zien vooraleer ze als witte- of rosé wijn in ons glas terecht zijn gekomen.
De moeilijke rit is nog niet gedaan. Na een zware beklimming van 8km moet ik nog over de Col de Manrella, een weg omhoog die de pas is om over de Pyreneen in Spanje te komen. Benjaminse geeft hier in zijn gids 'Langs groene wegen...' de voorkeur aan deze Col de Manrella. Liever over de 730m hoge pas dan over de Col de la Phertus van 300m hoogte op een heel drukke baan, schrijft hij. Ik heb er ook de voorkeur aan gegeven maar betreur dat ondertussen. Nu moet ik over stenen, zand, ook enkele stukjes asfalt, nog 150m hoger. De fiets moet ik op veel plaatsen naar omhoog duwen, 1400m lang is dit steil slecht stuk, lees ik in de gids. Daarna kom ik aan de Spaanse grens met een mooie brede baan naar beneden, een twaalftal kilometer. In een van de volgende dorpen Boadella d'Emporda dacht ik te overnachten, volgens de mensen daar in een restaurant en ook in een bar is er geen hotel. Zeven kilometer terug rijden, in Darnius zijn er wel hotels. Daar heb heb ik er drie gevonden, in een hotel verhuurde men niet voor een nacht, een ander was niet open alhoewel er veel volk samen was voor een barbecue. In het hotel Santa Maria waar iedereen van sprak was de deur los, aan de receptie stond de computer op, in de plaatsen daarachter klonk muziek. In de keuken was licht. Bellen, roepen hielp niet, er was niemand. Met enkele dorpsbewoners nog maar eens binnen geweest, er kwam niemand te voorschijn. Dan heeft er iemand voor mij naar een casa rural gebeld. Daar kon ik tenslotte terecht, het was ondertussen halftien, ze hebben me er wel nog een bocadilla klaargemaakt. Het waren heel vriendelijke uitbaters
Darnius - Angles. Afstand: 93km; gem. snelh.: 14,3km/u; max. snelh.: 50,5km/u.
Het is al warm wanneer ik vertrek omstreeks 10u. Ik hoop dat zo een zoektocht voor overnachting zoals gisterenavond zich nooit meer zal herhalen. De eerste 9km van de baan begin ik goed te kennen, het is de derde maal dat ik hier fiets. Het desolate van het landschap viel me gisteren en ook nu weer op.
Ik neem de variante in mijn gids van Benjaminse langs Figueres. Alles herinnert hier aan Salvador Dali, interessant zelfs wanneer men zijn museum niet bezoekt. Er staan heel wat mensen aan te schuiven voor de ingang. 
Ik wordt ingehaald door een fietsend jong koppel. Ik ben verbaasd, omdat ik weinig of geen lange afstandsfietsers zie en ook omdat ze sneller rijden dan ik. Ze zijn in het Franse Grenoble vertrokken, het is hun negende reisdag, hun doel is Barcelona.
De volgende grote stad is Girona. Naast de klassieke fotos die men er kan maken heb ik ook enkele fotos gemaakt van mensen die afbeeldingen van een raar dier kussen of met de hand aanraken. Er is een bronzen plaat op een muur met een tekst, waarop zich ook een half verheven beeld van het dier bevind. Het andere beeld in steen staat nogal hoog geplaatst zodat men er een trap heeft bijgeplaatst. Ooit zou een non onterecht gevangen gezeten hebben in een donkere kerker in Girona. Daar zou ze na vele jaren veranderd zijn in een dier, niemand kon zeggen wat voor een dier het was. Na haar dood is ze blijven ronddwalen in de streek. Wie nu het beeld kust op de juiste plaats zal zeker nog eens terugkeren in Girona. 
