Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezi�res, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
19-09-2018
Dag 19
Ik ben al een tijd in de Languedoc. Ik krijg mijn handen vol met de Col dExtreme, die is ondanks zijn naam niet zo zwaar volgens mijn fietsgids, door de warmte is hij dat wel. In deze streek vind men kastelen waar de katharen naartoe vluchtten toen ze vervolgd werden in de 13-de eeuw. Hoog op een berg zie ik Chateau dAguilar, het is niet zo ver van het nog indrukwekkender Quéribus, dit laatste kasteel ligt niet op mijn weg. Ik ga zeker geen omwegen maken. Ik ben al blij dat het niet al te laat is wanneer ik in Latour de France een chambre d'hôtes aantref om te overnachten.
Het is zeer warm, de vlakke wegen van aan de kust heb ik sinds gisteren achter mij gelaten. Er zijn meer en meer wijngaarden, op veel plaatsen is men de druiven aan het plukken. Machinaal meestal, op enkele plaatsen met de hand.
Om mijn weg vanaf Narbonne tot Girona verder te zetten gebruik ik een fotokopie van het laatste deel van de fietsreisgids "Onbegrensd fietsen naar Barcelona" van Benjaminse. Om op deze route te komen moet ik de eerste acht tot negen kilometers op zeer drukke wegen fietsen. Het ene rond punt na het andere, één fietser tussen honderden autos. Daarna op de D613, een gele baan op een Michelinkaart, die is al wat minder druk. In St.-André-de-Roquelongue ben ik op de route die ik wil volgen tot Girona.
Narbonne - Latour-de-France. Afgelegde weg: 84km; gem. snelh.: 13,7km/u; max. snelh.: 46,5km/u. Narbonne waar het paleis van de aartsbisschop het stadsplein overheerst, de kathedraal ligt er juist achter. Narbonne bewaart een stuk Romeinse heirbaan die in 1997 werd herontdekt tijdens de heraanleg van het plein van het stadhuis. Het gaat om een deel van de bekende Via Domitia die vanaf de 2de eeuw vóór Christus Itali� met Spanje verbond.
De stad Beziers in de verte, ze is bekend wegens de massamoord in 1209 tijdens de kruistocht tegen de Kataren. Toen de stad ingenomen werd door het pauselijke leger werd er bevel gegeven om alle Kataren terecht te stellen. Op de vraag hoe men deze ketters zou erkennen antwoorde de pauselijke gezant: 'Dood ze allen, God zal de zijnen wel erkennen'. Ik ga er niet naartoe, ik wil vandaag Narbonne bereiken.
Agde. Op een sfeervol plein staat Marianne. In de Franse revolutie van 1789 werd Marianne gekozen als nieuw symbool van Frankrijk. Ze verving hiermee de lelie van de Franse monarchie. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek', de Vrijheid en de Rede. We kennen allemaal wel het schilderij met daarop een vrouw die met ontbloot bovenlijf de Franse vlag vasthoudt tijdens de bestorming van de Bastille in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf. Deze muts draagt ze ook in Agde, verder is ze hier beter of meer gekleed dan op het schilderij van Eugène Delacroix.
In haar schaduw tref ik hier een zeer sympathieke man uit Brussel aan, hij was op 29 augustus thuis vertrokken, 2 dagen vroeger dan ik. Zijn doel is Barcelona, hij had een tent bij en veel water.
Vandaag op de weg naar Agde een jong koppel met de fiets ingehaald, de man trok een wagentje met een kindje er in. Ik dacht dat ik ze gisteren in Le Grau Du Roi, meer dan 100km hier vandaan, ook gezien had. Daar had ik aan dat koppel toen de weg gevraagd en een foto gemaakt. Omdat ze bijna dezelfde kleren aan hadden met dezelfde kleuren en vooral door dat wagentje dacht ik dat zij het waren. Ik zei hun dat, maar ze waren het niet. Ik wou hun de foto van het andere koppel laten zien, ze waren er ook nieuwsgierig naar. Tussen de vele fotos die ik ondertussen al had gemaakt vond ik de foto jammer genoeg niet direct terug.
Mèze - Narbonne. Afstand: 98km. Meer dan eens verkeerd gereden. Zonder mijn fietsgids is het kiezen tussen kleine-of grote wegen. De kleine wegen waaraan ik nog altijd de voorkeur geef hebben het me soms zeer lastig gemaakt. Er zijn ook gemerkte fietswegen die ik volg wanneer ze mijn richting uitgaan. Ideaal maar hier in de kuststreek maken ze dikwijls veel kronkels, ook gebeurd het dat er op een wegsplitsing geen aanduiding te zien is. Zo kwam ik eens via een doodlopende weg in een camping terecht, een andere keer op een ver afgelegen plage van een dorp in plaats van in het dorp zelf. Ook dan zat er niets anders op om langs dezelfde toegangsweg terug te rijden.
La Grande Motte was een nachtmerrie om er uit te geraken, deze stad heeft geen normaal centrum. Op de grote baan in de richting Montpellier kom ik aan een brug waarop geen fietsers mogen rijden. Er is een fietsroute die min of meer de zee volgt, maar die is hier en daar zonder wegwijzers. Ik heb daardoor vandaag veel tijd verspeeld en verloren kilometers gedaan. Het is ondertussen opnieuw zonnig en warm tot in Mèze.
Op weg naar Le Grau-du-Roi schijnt de zon voorlopig niet, een rechte baan langs een kanaal rechts van mij en zoutpannen links. Er komen vandaag andere fietsers in beeld. Een jong koppel met een kindje in een aanhangwagen kan me niet helpen om het stadje langs de juiste weg te verlaten, ze zijn zelf de weg aan het zoeken.
Aigues-Mortes - Mèze. Afgelegde weg: 96km - gem. snelh.: 14km/u - max. snelh.: 45,8km/u. Aigues-Mortes is helemaal ommuurd en met een kanaal door zoutwatermoerassen verbonden met de zee. Aigues-Mortes letterlijk vertaald is 'dode waters'. De Franse koning Louis IX wordt er fel geëerd, hij vertrok hier in 1248 op kruistocht met een vloot van 1300 schepen en 25.000 man, in 1270 nogmaals. Wellicht daardoor is hij heilig verklaard en zal hij hier nooit vergeten worden. Gisterenavond heb ik buiten dicht bij zijn beeld op het centrale marktplein kunnen eten, er was een aangename drukte.
Ik kom in Saint-Gilles, een stadje op de weg naar Santiago de Compostela vanuit Arles. Bij de romaanse gevel van de abdijkerk uit de 12-de eeuw kan men het belang dat men hechtte aan het geloof en het pelgrimeren in de middeleeuwen zich goed voorstellen. Het beeldhouwwerk is indrukwekkend. In de kerk laat ik een stempel zetten in mijn stempelboekje.
Ik fiets nu door de Camargue. Een vlakke streek die de Rhônedelta omvat. Het is een gebied met veel moerassen, grasland, duinen en ook wat kleine bossen. Er wordt zout gewonnen, rijst geteeld, aan wijnbouw gedaan en er worden zwarte stieren gekweekt.
Remoulins - Aigues-Mortes. Afgelegde weg: 83km - gem. snelh.: 15,3km/u - max. snelh.: 38,35km/u.
De Pont Du Gard ligt 4 tot 5 kilometer verwijderd van Remoulins, ik moet er wel helemaal de andere richting voor uit. Die omweg neem ik er wel graag bij. Het is een indrukwekkende Romeinse brug over de rivier Gard. Het is zondag, er zijn veel bezoekers. De weg er naartoe, parkeerplaatsen, gebouwen voor informatie, de te volgen weg voor het bezoek, alles is voorzien, ik had mij dat zo helemaal niet voorgesteld. Mijn fiets vastgezet op de parking van de linker oever, het bezoek aangevat. Drie controleposten moet men passeren om de wat grotere tassen van de bezoekers te controleren. Eén maal moest ik mijn tas open maken. Men moet weten dat deze brug ongeveer 2000 jaar geleden is gebouwd, er is slechts een hoogteverschil tussen de linker en rechteroever van enkele centimeters. De bovenste constructie was een waterkanaal om Nimes te voorzien van water uit de bergen. Men kan met fiets van de ene oever naar de andere, ik had mijn fiets dus niet moeten achter laten op de parking. Ongeveer 2 uur heb ik besteed aan dit bezoek, het er naar toe rijden weg en terug inbegrepen.
Remoulins. Vandaag dan toch eens een gemakkelijke aankomst. Ik moest zelfs niet binnen gaan om te vragen dat ik er een kamer kon hebben, er was iemand van de uitbaters buiten. Niets dan goed hier.
Vénéjan heeft alles wat een dorp in de Provence te bieden heeft, toch is het niet te veel op toerisme afgesteld, lijkt me. Het oude centrum is zeer mooi, het water van de bron is potable. Ik vertrek en kom na een hele boel kleine wegen terug uit in dit dorp, ik val bijna omver van verbazing. Dan maar langs grote banen in de goede richting, ze hebben dikwijls wel een pechstrook waarop men kan fietsen.
Hoog boven Mornas op een rots staat er een burcht. Van in dat dorp Mornas wil ik langs enkele lokale wegen naar een brug over een kanaal en nadien over de Rhône. Ik verzeil onverwacht op een niet verharde weg met veel scherpe keien naast dat kanaal, kilometers lang tot aan die brug.
Ik ben al een tijd in de Languedoc. Ik krijg mijn handen vol met de Col dExtreme, die is ondanks zijn naam niet zo zwaar volgens mijn fietsgids, door de warmte is hij dat wel. In deze streek vind men kastelen waar de katharen naartoe vluchtten toen ze vervolgd werden in de 13-de eeuw. Hoog op een berg zie ik Chateau dAguilar, het is niet zo ver van het nog indrukwekkender Quéribus, dit laatste kasteel ligt niet op mijn weg. Ik ga zeker geen omwegen maken. Ik ben al blij dat het niet al te laat is wanneer ik in Latour de France een chambre d'hôtes aantref om te overnachten.
Het is zeer warm, de vlakke wegen van aan de kust heb ik sinds gisteren achter mij gelaten. Er zijn meer en meer wijngaarden, op veel plaatsen is men de druiven aan het plukken. Machinaal meestal, op enkele plaatsen met de hand. 
Om mijn weg vanaf Narbonne tot Girona verder te zetten gebruik ik een fotokopie van het laatste deel van de fietsreisgids "Onbegrensd fietsen naar Barcelona" van Benjaminse. Om op deze route te komen moet ik de eerste acht tot negen kilometers op zeer drukke wegen fietsen. Het ene rond punt na het andere, één fietser tussen honderden autos. Daarna op de D613, een gele baan op een Michelinkaart, die is al wat minder druk. In St.-André-de-Roquelongue ben ik op de route die ik wil volgen tot Girona. 
De stad Beziers in de verte, ze is bekend wegens de massamoord in 1209 tijdens de kruistocht tegen de Kataren. Toen de stad ingenomen werd door het pauselijke leger werd er bevel gegeven om alle Kataren terecht te stellen. Op de vraag hoe men deze ketters zou erkennen antwoorde de pauselijke gezant: 'Dood ze allen, God zal de zijnen wel erkennen'. Ik ga er niet naartoe, ik wil vandaag Narbonne bereiken. 
Agde. Op een sfeervol plein staat Marianne. In de Franse revolutie van 1789 werd Marianne gekozen als nieuw symbool van Frankrijk. Ze verving hiermee de lelie van de Franse monarchie. Ze bekleedt een ereplaats in stadhuizen en rechtbanken. Ze symboliseert de 'Triomf van de Republiek', de Vrijheid en de Rede. We kennen allemaal wel het schilderij met daarop een vrouw die met ontbloot bovenlijf de Franse vlag vasthoudt tijdens de bestorming van de Bastille in Parijs. Marianne draagt vaak een Frygische muts, in de Romeinse Republiek het herkenningsteken van een bevrijde slaaf. Deze muts draagt ze ook in Agde, verder is ze hier beter of meer gekleed dan op het schilderij van Eugène Delacroix.
In haar schaduw tref ik hier een zeer sympathieke man uit Brussel aan, hij was op 29 augustus thuis vertrokken, 2 dagen vroeger dan ik. Zijn doel is Barcelona, hij had een tent bij en veel water. 
Vandaag op de weg naar Agde een jong koppel met de fiets ingehaald, de man trok een wagentje met een kindje er in. Ik dacht dat ik ze gisteren in Le Grau Du Roi, meer dan 100km hier vandaan, ook gezien had. Daar had ik aan dat koppel toen de weg gevraagd en een foto gemaakt. Omdat ze bijna dezelfde kleren aan hadden met dezelfde kleuren en vooral door dat wagentje dacht ik dat zij het waren. Ik zei hun dat, maar ze waren het niet. Ik wou hun de foto van het andere koppel laten zien, ze waren er ook nieuwsgierig naar. Tussen de vele fotos die ik ondertussen al had gemaakt vond ik de foto jammer genoeg niet direct terug. 
Typisch voor de Camargue zijn de zwarte stieren, men treft er ook paarden aan. Een speciaal paardenras dat men in stand wil houden in deze streek.
Mèze - Narbonne. Afstand: 98km. Meer dan eens verkeerd gereden. Zonder mijn fietsgids is het kiezen tussen kleine-of grote wegen. De kleine wegen waaraan ik nog altijd de voorkeur geef hebben het me soms zeer lastig gemaakt. Er zijn ook gemerkte fietswegen die ik volg wanneer ze mijn richting uitgaan. Ideaal maar hier in de kuststreek maken ze dikwijls veel kronkels, ook gebeurd het dat er op een wegsplitsing geen aanduiding te zien is. Zo kwam ik eens via een doodlopende weg in een camping terecht, een andere keer op een ver afgelegen plage van een dorp in plaats van in het dorp zelf. Ook dan zat er niets anders op om langs dezelfde toegangsweg terug te rijden. 
La Grande Motte was een nachtmerrie om er uit te geraken, deze stad heeft geen normaal centrum. Op de grote baan in de richting Montpellier kom ik aan een brug waarop geen fietsers mogen rijden. Er is een fietsroute die min of meer de zee volgt, maar die is hier en daar zonder wegwijzers. Ik heb daardoor vandaag veel tijd verspeeld en verloren kilometers gedaan. Het is ondertussen opnieuw zonnig en warm tot in Mèze.
Op weg naar Le Grau-du-Roi schijnt de zon voorlopig niet, een rechte baan langs een kanaal rechts van mij en zoutpannen links. Er komen vandaag andere fietsers in beeld. Een jong koppel met een kindje in een aanhangwagen kan me niet helpen om het stadje langs de juiste weg te verlaten, ze zijn zelf de weg aan het zoeken. 
Op een zondag in de Camargue.
Ik kom in Saint-Gilles, een stadje op de weg naar Santiago de Compostela vanuit Arles. Bij de romaanse gevel van de abdijkerk uit de 12-de eeuw kan men het belang dat men hechtte aan het geloof en het pelgrimeren in de middeleeuwen zich goed voorstellen. Het beeldhouwwerk is indrukwekkend. In de kerk laat ik een stempel zetten in mijn stempelboekje.
Ik fiets nu door de Camargue. Een vlakke streek die de Rhônedelta omvat. Het is een gebied met veel moerassen, grasland, duinen en ook wat kleine bossen. Er wordt zout gewonnen, rijst geteeld, aan wijnbouw gedaan en er worden zwarte stieren gekweekt.
Remoulins - Aigues-Mortes. Afgelegde weg: 83km - gem. snelh.: 15,3km/u - max. snelh.: 38,35km/u.
De Pont Du Gard ligt 4 tot 5 kilometer verwijderd van Remoulins, ik moet er wel helemaal de andere richting voor uit. Die omweg neem ik er wel graag bij. Het is een indrukwekkende Romeinse brug over de rivier Gard. Het is zondag, er zijn veel bezoekers. De weg er naartoe, parkeerplaatsen, gebouwen voor informatie, de te volgen weg voor het bezoek, alles is voorzien, ik had mij dat zo helemaal niet voorgesteld. Mijn fiets vastgezet op de parking van de linker oever, het bezoek aangevat. Drie controleposten moet men passeren om de wat grotere tassen van de bezoekers te controleren. Eén maal moest ik mijn tas open maken. Men moet weten dat deze brug ongeveer 2000 jaar geleden is gebouwd, er is slechts een hoogteverschil tussen de linker en rechteroever van enkele centimeters. De bovenste constructie was een waterkanaal om Nimes te voorzien van water uit de bergen. Men kan met fiets van de ene oever naar de andere, ik had mijn fiets dus niet moeten achter laten op de parking. Ongeveer 2 uur heb ik besteed aan dit bezoek, het er naar toe rijden weg en terug inbegrepen.
Remoulins. Vandaag dan toch eens een gemakkelijke aankomst. Ik moest zelfs niet binnen gaan om te vragen dat ik er een kamer kon hebben, er was iemand van de uitbaters buiten. Niets dan goed hier.
Vénéjan heeft alles wat een dorp in de Provence te bieden heeft, toch is het niet te veel op toerisme afgesteld, lijkt me. Het oude centrum is zeer mooi, het water van de bron is potable. Ik vertrek en kom na een hele boel kleine wegen terug uit in dit dorp, ik val bijna omver van verbazing. Dan maar langs grote banen in de goede richting, ze hebben dikwijls wel een pechstrook waarop men kan fietsen. 
Pont-Saint-Esprit.
Hoog boven Mornas op een rots staat er een burcht. Van in dat dorp Mornas wil ik langs enkele lokale wegen naar een brug over een kanaal en nadien over de Rhône. Ik verzeil onverwacht op een niet verharde weg met veel scherpe keien naast dat kanaal, kilometers lang tot aan die brug.
