Met de fiets Ik ga op 1/9/2018 met de fiets naar Santiago de Compostela vertrekken via een grote omweg. Het Spaanse binnenland blijft me boeien, ik wil de 'Camino de Levante' opzoeken. Mijn eerste overnachting zal in Namen zijn, daarna Frankrijk in langs Givet, Charleville-Mezi�res, Verdun enz.. Dit prachtige land zal ik verlaten langs Beziers, Narbonne en Perpignan.
Dan volgt Girona in Spanje, verder zuidwaarts langs Morella, Teruel, Albaracin, de namen zullen bij velen vreemd in de oren klinken. Langs die laatste drie steden passeerde ik reeds met de fiets in 2013 op de Camino del Cid naar Valencia.
Wanneer ik Teruel zal doorfietsen op de nieuwe reis, dan zal mijn kilometerstand op 2178 staan. Wanneer ik een gemiddelde van 85km/dag zou kunnen doen zou dat op 25/9 kunnen zijn. Vandaar in Teruel heb ik nog 1176km af te leggen. Langs Cuenca, Mota del Cuervo, Toledo, Avila, Zamora, Ourence om op 8/10 Santiago te bereiken. Allemaal 'zal of zou', ik hoop heel erg dat het zo ongeveer zal verlopen. Het kan ook zijn dat het niet lukt en dat ik opgeef, maar het is dan maar zo.
Ongeveer half oktober zal ik terug thuis zijn.
Crest. In deze stad hing er een zeer zuiderse sfeer. Hoog boven de stad staat een opvallend gebouw, een restant van een burcht om vroeger de stad te verdedigen.
Na Crest beslis ik om verder te rijden tot in Aouste-sur-Sye. Volgens mijn gids is er mogelijkheid om te overnachten. Ik vind niet zo direct iets. Dan info gevraagd in een bar, de uitbaatster belt naar alles wat er in de omgeving zou kunnen zijn en naar wie ze kent, zonder resultaat. Ze reserveert voor mij tenslotte een kamer in een hotel in Crest en ik kan niet anders dan 8 km terug te rijden, zelfs verder dan Crest. Maar de hulp was welkom en ik klasseer haar bij de personen met een bijzondere verdienste voor het lukken van mijn reis.
Crest - Bollène.
Door gisterenavond te moeten terug rijden, vandaag opnieuw door Crest en nadien door Aouste-sur-Sye waar ik nog een keer stop voor de prachtige muurschildering. Iets later begint een klimpartij die ik gisteren niet meer zou hebben kunnen doen. Een klim van 6km, de col du Pas de Lauzun. Huizen staan er niet, wel veel bossen, rotsen, haarspeldbochten en een zeldzame auto.
Afstand : 119km ; gem. snelh.: 15,4 km/u; max. snelh.: 46,5 km/u.
Op het einde van de rit was het weer moeilijk om een hotel te vinden. Ik ondervind dat er veel mensen zijn die bereid zijn om te helpen wanneer ik hen vraag waar er een hotel is. Is het de pelgrimsschelp op mijn fiets ? Misschien, ook al ben ik hier helemaal niet op een pelgrimsweg naar Santiago. In Bollène gaat een jonge vrouw zelfs mee binnen in een hotel, tot bij de receptie. Het hotel blijkt volzet, de hotelier zoekt op zijn computer een ander hotel in de stad waar nog plaats is. Dan er naar toe, de vriendelijke vrouw gaat met me mee naar haar wagen waar haar man wacht. Ze rijden voor mij uit naar het andere hotel, ik hoef maar te volgen. Daar gaat ze opnieuw mee binnen om zeker te zijn dat er een kamer beschikbaar is. Waar heb ik dat toch verdiend ?
Bollène - Remoulins. Afstand: 80km - gem. snelh.: 13,9km/u - max. snelh.: 51km/u.
Gisteren heb ik de gids 'Langs groene wegen naar ....' voor het deel van mijn reis tot Narbonne op het einde van de dag verloren, stel ik nu vast. Ik koop een wegenkaart hier in Bollène. Ik ga trachten om zo veel mogelijk op kleine wegen te fietsen. Nu vlug nog het stadje verkennen.
Hoog boven Mornas op een rots staat er een burcht. Van in dat dorp Mornas wil ik langs enkele lokale wegen naar een brug over een kanaal en nadien over de Rhône. Ik verzeil onverwacht op een niet verharde weg met veel scherpe keien naast dat kanaal, kilometers lang tot aan die brug.
Vénéjan heeft alles wat een dorp in de Provence te bieden heeft, toch is het niet te veel op toerisme afgesteld, lijkt me. Het oude centrum is zeer mooi, het water van de bron is potable. Ik vertrek en kom na een hele boel kleine wegen terug uit in dit dorp, ik val bijna omver van verbazing. Dan maar langs grote banen in de goede richting, ze hebben dikwijls wel een pechstrook waarop men kan fietsen.
Remoulins. Vandaag dan toch eens een gemakkelijke aankomst. Ik moest zelfs niet binnen gaan om te vragen dat ik er een kamer kon hebben, er was iemand van de uitbaters buiten. Niets dan goed hier.
Remoulins - Aigues-Mortes. Afgelegde weg: 83km - gem. snelh.: 15,3km/u - max. snelh.: 38,35km/u.
De Pont Du Gard ligt 4 tot 5 kilometer verwijderd van Remoulins, ik moet er wel helemaal de andere richting voor uit. Die omweg neem ik er wel graag bij. Het is een indrukwekkende Romeinse brug over de rivier Gard. Het is zondag, er zijn veel bezoekers. De weg er naartoe, parkeerplaatsen, gebouwen voor informatie, de te volgen weg voor het bezoek, alles is voorzien, ik had mij dat zo helemaal niet voorgesteld. Mijn fiets vastgezet op de parking van de linker oever, het bezoek aangevat. Drie controleposten moet men passeren om de wat grotere tassen van de bezoekers te controleren. Eén maal moest ik mijn tas open maken. Men moet weten dat deze brug ongeveer 2000 jaar geleden is gebouwd, er is slechts een hoogteverschil tussen de linker en rechteroever van enkele centimeters. De bovenste constructie was een waterkanaal om Nimes te voorzien van water uit de bergen. Men kan met fiets van de ene oever naar de andere, ik had mijn fiets dus niet moeten achter laten op de parking. Ongeveer 2 uur heb ik besteed aan dit bezoek, het er naar toe rijden weg en terug inbegrepen.
Ik fiets nu door de Camargue. Een vlakke streek die de Rhônedelta omvat. Het is een gebied met veel moerassen, grasland, duinen en ook wat kleine bossen. Er wordt zout gewonnen, rijst geteeld, aan wijnbouw gedaan en er worden zwarte stieren gekweekt.
Ik kom in Saint-Gilles, een stadje op de weg naar Santiago de Compostela vanuit Arles. Bij de romaanse gevel van de abdijkerk uit de 12-de eeuw kan men het belang dat men hechtte aan het geloof en het pelgrimeren in de middeleeuwen zich goed voorstellen. Het beeldhouwwerk is indrukwekkend. In de kerk laat ik een stempel zetten in mijn stempelboekje.
Aigues-Mortes - Mèze. Afgelegde weg: 96km - gem. snelh.: 14km/u - max. snelh.: 45,8km/u. Aigues-Mortes is helemaal ommuurd en met een kanaal door zoutwatermoerassen verbonden met de zee. Aigues-Mortes letterlijk vertaald is 'dode waters'. De Franse koning Louis IX wordt er fel geëerd, hij vertrok hier in 1248 op kruistocht met een vloot van 1300 schepen en 25.000 man, in 1270 nogmaals. Wellicht daardoor is hij heilig verklaard en zal hij hier nooit vergeten worden. Gisterenavond heb ik buiten dicht bij zijn beeld op het centrale marktplein kunnen eten, er was een aangename drukte.
Op weg naar Le Grau-du-Roi schijnt de zon voorlopig niet, een rechte baan langs een kanaal rechts van mij en zoutpannen links. Er komen vandaag andere fietsers in beeld. Een jong koppel met een kindje in een aanhangwagen kan me niet helpen om het stadje langs de juiste weg te verlaten, ze zijn zelf de weg aan het zoeken.
Romans-sur-Isère.
Crest. In deze stad hing er een zeer zuiderse sfeer. Hoog boven de stad staat een opvallend gebouw, een restant van een burcht om vroeger de stad te verdedigen.
Na Crest beslis ik om verder te rijden tot in Aouste-sur-Sye. Volgens mijn gids is er mogelijkheid om te overnachten. Ik vind niet zo direct iets. Dan info gevraagd in een bar, de uitbaatster belt naar alles wat er in de omgeving zou kunnen zijn en naar wie ze kent, zonder resultaat. Ze reserveert voor mij tenslotte een kamer in een hotel in Crest en ik kan niet anders dan 8 km terug te rijden, zelfs verder dan Crest. Maar de hulp was welkom en ik klasseer haar bij de personen met een bijzondere verdienste voor het lukken van mijn reis.
Crest - Bollène.
Door gisterenavond te moeten terug rijden, vandaag opnieuw door Crest en nadien door Aouste-sur-Sye waar ik nog een keer stop voor de prachtige muurschildering. Iets later begint een klimpartij die ik gisteren niet meer zou hebben kunnen doen. Een klim van 6km, de col du Pas de Lauzun. Huizen staan er niet, wel veel bossen, rotsen, haarspeldbochten en een zeldzame auto.
Afstand : 119km ; gem. snelh.: 15,4 km/u; max. snelh.: 46,5 km/u.
De beloning is een 8-tal km bergaf door een buitengewoon prachtig landschap tot in het mooie dorp Saoû.
De Drôme is de poort naar de Provence. Na de bergen gaat het lager, de wind in de rug, de mistral. 
Het dorp Taulignan. Later in de verte links van mij, op ongeveer 40km afstand, de Mont Ventoux. 
Suze-la-Rousse met zijn indrukwekkend kasteel.
Op het einde van de rit was het weer moeilijk om een hotel te vinden. Ik ondervind dat er veel mensen zijn die bereid zijn om te helpen wanneer ik hen vraag waar er een hotel is. Is het de pelgrimsschelp op mijn fiets ? Misschien, ook al ben ik hier helemaal niet op een pelgrimsweg naar Santiago. In Bollène gaat een jonge vrouw zelfs mee binnen in een hotel, tot bij de receptie. Het hotel blijkt volzet, de hotelier zoekt op zijn computer een ander hotel in de stad waar nog plaats is. Dan er naar toe, de vriendelijke vrouw gaat met me mee naar haar wagen waar haar man wacht. Ze rijden voor mij uit naar het andere hotel, ik hoef maar te volgen. Daar gaat ze opnieuw mee binnen om zeker te zijn dat er een kamer beschikbaar is. Waar heb ik dat toch verdiend ?
Bollène - Remoulins. Afstand: 80km - gem. snelh.: 13,9km/u - max. snelh.: 51km/u.
Gisteren heb ik de gids 'Langs groene wegen naar ....' voor het deel van mijn reis tot Narbonne op het einde van de dag verloren, stel ik nu vast. Ik koop een wegenkaart hier in Bollène. Ik ga trachten om zo veel mogelijk op kleine wegen te fietsen. Nu vlug nog het stadje verkennen.
Hoog boven Mornas op een rots staat er een burcht. Van in dat dorp Mornas wil ik langs enkele lokale wegen naar een brug over een kanaal en nadien over de Rhône. Ik verzeil onverwacht op een niet verharde weg met veel scherpe keien naast dat kanaal, kilometers lang tot aan die brug.
Pont-Saint-Esprit.
Vénéjan heeft alles wat een dorp in de Provence te bieden heeft, toch is het niet te veel op toerisme afgesteld, lijkt me. Het oude centrum is zeer mooi, het water van de bron is potable. Ik vertrek en kom na een hele boel kleine wegen terug uit in dit dorp, ik val bijna omver van verbazing. Dan maar langs grote banen in de goede richting, ze hebben dikwijls wel een pechstrook waarop men kan fietsen. 
Remoulins. Vandaag dan toch eens een gemakkelijke aankomst. Ik moest zelfs niet binnen gaan om te vragen dat ik er een kamer kon hebben, er was iemand van de uitbaters buiten. Niets dan goed hier.
Remoulins - Aigues-Mortes. Afgelegde weg: 83km - gem. snelh.: 15,3km/u - max. snelh.: 38,35km/u.
De Pont Du Gard ligt 4 tot 5 kilometer verwijderd van Remoulins, ik moet er wel helemaal de andere richting voor uit. Die omweg neem ik er wel graag bij. Het is een indrukwekkende Romeinse brug over de rivier Gard. Het is zondag, er zijn veel bezoekers. De weg er naartoe, parkeerplaatsen, gebouwen voor informatie, de te volgen weg voor het bezoek, alles is voorzien, ik had mij dat zo helemaal niet voorgesteld. Mijn fiets vastgezet op de parking van de linker oever, het bezoek aangevat. Drie controleposten moet men passeren om de wat grotere tassen van de bezoekers te controleren. Eén maal moest ik mijn tas open maken. Men moet weten dat deze brug ongeveer 2000 jaar geleden is gebouwd, er is slechts een hoogteverschil tussen de linker en rechteroever van enkele centimeters. De bovenste constructie was een waterkanaal om Nimes te voorzien van water uit de bergen. Men kan met fiets van de ene oever naar de andere, ik had mijn fiets dus niet moeten achter laten op de parking. Ongeveer 2 uur heb ik besteed aan dit bezoek, het er naar toe rijden weg en terug inbegrepen.
Ik fiets nu door de Camargue. Een vlakke streek die de Rhônedelta omvat. Het is een gebied met veel moerassen, grasland, duinen en ook wat kleine bossen. Er wordt zout gewonnen, rijst geteeld, aan wijnbouw gedaan en er worden zwarte stieren gekweekt.
Ik kom in Saint-Gilles, een stadje op de weg naar Santiago de Compostela vanuit Arles. Bij de romaanse gevel van de abdijkerk uit de 12-de eeuw kan men het belang dat men hechtte aan het geloof en het pelgrimeren in de middeleeuwen zich goed voorstellen. Het beeldhouwwerk is indrukwekkend. In de kerk laat ik een stempel zetten in mijn stempelboekje.
Op een zondag in de Camargue.
Op weg naar Le Grau-du-Roi schijnt de zon voorlopig niet, een rechte baan langs een kanaal rechts van mij en zoutpannen links. Er komen vandaag andere fietsers in beeld. Een jong koppel met een kindje in een aanhangwagen kan me niet helpen om het stadje langs de juiste weg te verlaten, ze zijn zelf de weg aan het zoeken. 
