Berlijn

Van  9-11 tot 13-11-2013 hebben wij een bezoek gebracht aan Berlijn,een stad die zwaar  gebombardeerd werd tijdens de tweede wereldoorlog . Ook de stad die door de koude oorlog in twee gesneden werd door “de muur”.

Onze eerste dag brachten wij door in ”Potsdam” gelegen op 25 km van Berlijn. Het Barokke paleis “Sanssouci“  van Frederik  de Grote “gebouwd in 1745” was een bezoek zeker waard, ook het uitgestrekte park was een lust voor het oog.

Het ”Cecilienhof” barste van geschiedenis, want het was hier dat de "Conferentie van Potsdam” van 17 juli tot 2 augustus 1945 plaatsvond .De drie grootmachten “Stalin” Churchil ”Truman” kwamen samen om te beslissen hoe Nazi Duitsland moest worden geregeerd.

In de late namiddag bezochten wij “checkpoint Charlie” een grensovergang tussen Oost en West Berlijn ten tijde van “de muur.” Twee rijen kasseien geven de plaats aan waar de muur tussen "13 augustus 1961 en 9 november 1989” gestaan heeft. In het museum  toonden foto’s de vindingrijkheid van  mensen die van” Oost naar West” wilden vluchten om zo te ontsnappen aan het communnisme. De witte kruisjes getuigden van de slachtoffers die het niet overleefden . Topographie des Terrors is een tentoonstelling over  de nazi- misdaden, hier vertellen foto’s over de gruweldaden van de S S.

Dag twee verliep heel rustig met een bezoek aan Berlijns  grootste warenhuis, Ka De We .Het stadion voor de Olympiche spelen van “1-16 augustus 1936” lag er mooi bij en wordt nog gebruikt voor voetbal wedstrijden. Na het avondmaal maakten wij een rit door het verlichte Berlijn. Sommige lantarenpalen dateren nog uit de tijd  van Adolf Hitler, men zegt dat bij nacht zijn ziel  nog steeds door de straten dwaalt. Het Sony-Center  gelegen aan de futuristische Potsdammer Platz fonkelde in de nacht, net een Ufo die op aarde was beland.

De derde dag maakten wij een wandeling door Berlijn. Als eerste stop het gedenkteken van de Holocaust, tussen de zware beton blokken van verschillende dikten en hoogten kregen ook wij dat benepen gevoel van uitzichtloosheid, dat de joden ook moeten gevoeld hebben.

De ”Brandenburger Tor” is het status symbool van Berlijn en gebouwd in 1788. Langs “under den Linden”, een heel mooie laan, naar de “Universiteit” en zo naar de rivier “de Spree” waar aan de oevers de “Berliner Dom” is gelegen, veel Keizers liggen hier begraven. Het “Pergamonmuseum” met zijn oude vonsten van overal, was een mooie afsluiter .

Ons bezoek zit er op, het meest interessante is dat het beschadigde Berlijn , na zoveel miserie en ellende toch een zekere uitstraling heeft.
Renilda

18-11-2013 om 00:00 geschreven door renilda

Praag

Het was onder een grijze hemel in de lente, dat wij met de autobus onze reis van 722 km naar Tsjechië aanvatten. Door Duitsland, via Pilzen, bereikten wij de historische stad “Praag” het einddoel van onze reis.

Na een stevig ontbijt begon onze stadswandeling. Wij werden dadelijk opgenomen in de sfeer van een groot “Open lucht museum”. Overal waar wij keken zagen wij grote prachtige gebouwen, met gevels van alle kleuren en stijlen. Op vele huizen zagen wij manshoge beelden van handenarbeiders, een overblijfsel van het communisme.

Op het “Wenceslasplein” getuigden een naamplaatje van de dood van “Jan Palach” een Tsjechische student van 21 jaar, die in 1996, als protest tegen het stalisme, het vuur aan zichzelf stak, hij was 80 procent verbrand en overleefde het niet. Ook “Franz Kafka” één van de grootste schrijvers van de 20 ste eeuw, geboren in Praag uit een joods Duits sprekend gezin,  heeft in de stad zijn sporen nagelaten en een standbeeld verdiend.

Op het prachtig stadsplein met mooie Jugendstilgevels konden wij het “Astrologische uurwerk”, dat dateert van 1490, bewonderen. Ook Jezus en de twaalf apostelen verschenen aan de kleine venstertjes van de klokkentoren. De Sint-Nicolaas kerk had overladen versierselen gelijkend aan marmer, vol glitter en zilver. Dat alles,en ook de vele terrasjes, zorgden voor een gezellige sfeer

De S-vormige “Karlsbrug” gebouwd in 1357 door “Karel de IV” heeft 3 torens en 30 standbeelden, de brug verbindt het oude centrum met “De Burcht”, een domein van 800 hectare groot. Hier bevind zich onder andere de prachtige “St Vituskathedraal, het  heiligdom van “loreta” met zijn kostelijke monstrans vol diamantjes, het “Strahovklooster met zijn schitterende bibliotheek, het schilderachtige “Gouden straatje” en ook de Koninklijke  tuin, en het paleis , waar wij met veel pret het wisselen van de ”Presidentiële”  wacht bij woonden.      

De Joodse wijk met zijn musea en synagogen, getuigden van een verleden van pijn en verdriet, op de muren staan de namen geschreven van 77.000 Tsjechische joden die weg gevoerd werden in de tweede wereldoorlog, en nooit meer terug kwamen. Het oude joodse kerkhof dateert van rond 1478, het is piepklein en toch staan er 12.000 grafzerken kriskras door elkaar, allen met Hebreeuwse letter tekens.

Als afsluiter nog een boottocht op de “Moldau” onder de bruggen door genietend van de zo mooie gebouwen aan de linker en de rechter oever van het mooie “Praag”

Renilda

28-05-2013 om 00:00 geschreven door renilda

Mijn Danseresje

De muziek van de jaren 60 spreekt mij enorm aan, dat was de tijd van de rock en roll en van mijn groot idool “Elvis Presley”. Die tijd ben ik  nog niet vergeten. Bij elke gelegenheid dansen mijn man en ik ”onze swing” nog altijd hetzelfde als vroeger in onze jeugd, al moeten wij er nu al eens een “plakker” tussen lassen, om bij te komen van onze inspanningen. Dansen is plezant en houd ons jong,

Zo droomde ik onlangs dat ik in een grote zaal was, links en rechts stroomden mensen binnen, allemaal ouders vergezeld van hun dochters en soms ook van hun zonen. Maar één meisje trok mijn aandacht, zij droeg een training pak van een dansschool en had een mooie tas met bloemmotief aan haar arm. Wat zou daar inzitten vroeg ik mij af, al gauw werd mijn nieuwsgierigheid  bevredigd, zij haalde  een klein rood tasje, ook met bloemen, tevoorschijn.

Nu was het de moeder die in actie kwam, uit het kleine rode tasje haalde zij allerlei mooi maak spullen, en in een mum van tijd toverde zij het meisje om tot een ”Danseresje”. Prachtig om te zien,de lange haren van het meisje werden netjes in een knotje verpakt, de oogjes werden mooi omlijnd met goudkleurige glitter, haar jurkje was een droom van zwart en goud en zilver. Een goud kleurige broek en dito bloem maakte het geheel compleet.

Het meisje begon langzaam te bewegen om haar spieren op te warmen, en toen wist ik het, er was een wedstrijd gaande “Discodansen”. Toen haar naam door de microfoon klonk, schreed zij als een prima donna naar de dansvloer en zette zich in de houding.

De muziek weerklonk en mijn “Danseresje” begon te dansen,  haar handen bewogen  heel gracieus, en haar benen vlogen elegant in de lucht, er kwam een glans over haar, de passie van het dansen overmeesterde haar, zij gaf zich honderd procent.

Hijgend van de inspanning ging zij naar haar familie terug, wachtend  op de uitslag. De spanning stond op haar gezichtje te lezen. Toen kwam het verlossende bericht, rechtstreeks naar de finale, wat een triomf. Haar ogen blonken van blijdschap.

Voor mij was er een nieuwe wereld open gegaan, een wereld van glitter, maar ook van hard werken en oefenen,een wereld van harde strijd, maar ook van vriendschap, een wereld van passie voor het dansen, maar vooral een wereld van gelukkig zijn om de dans.

Mijn dank gaat naar mijn”Danseresje”die mij zoveel kippenvel momenten heeft bezorgd. Ik hoop nog dikwijls van haar te dromen. 

Renilda

29-03-2013 om 13:02 geschreven door renilda

Sal

Het is geen heimwee, eerder een beetje nostalgie dat mij doet terug denken aan “De Kaapverdische eilanden”, waar ik met mijn familie het krokus verlof door bracht.

Sal is een klein eiland, met één verharde autobaan in het midden, daarom hebben wij het eiland verkend met een terrein wagen. Onze eerste stop was een natuurlijk zwembad gelegen naast het” blauwe oog “een grillig stukje natuur in de rotsen. Na een “fatamorgana” gezien te hebben, kwamen wij aan het zoutmeer  van”Salines”.Een zout bad heeft ons tien jaar jonger gemaakt.

Een wandeling bracht ons naar het vissers dorpje”Santa Maria”.Het was prettig kijken naar de vissersboten, waar de vissers hun vangst aan wal brachten. Op de pier was de bevolking druk bezig om de verse vis te fileren en zo aan de man te brengen.

Een kleurige optocht van verklede “Carnavalisten” getuigde van het zonnige temperament van de inwoners, die er met beperkte middelen toch een feest van maakte.

Maar het hoogtepunt was de”Atlantische Oceaan”. Onder een brandende zon, speelde de wind met het water zodat de golven over het strand rolden, tot groot jolijt van de surfers en de baders die vol overgave genoten van dat fantastische natuurgeweld.

Het zorgeloze, het lekkere eten, en vooral het fijne gezelschap, heeft mij een fijne tijd bezorgd,  voor mij mag het altijd “VACANTIE” zijn.

Renilda

11-03-2013 om 15:14 geschreven door renilda

17-01-2013 om 16:45 geschreven door renilda

Medailles

De Olympische spelen in Londen hebben mij aan het denken gezet. Al die jonge atleten strijdend voor een medaille,ze willen allemaal de beste zijn,  één moment beter presteren dan de rest om op het hoogste schavotje de gegeerde medaille in ontvangst te kunnen nemen. Voor ons gewone stervelingen  is het bijna onmogelijk om een zo hoog  doel te bereiken, of toch? Zijn er voor ons ook medailles te verdienen,of triomfen te oogsten.

Mijn eerste triomf dateert jaren terug, ik herinner mij nog zeer goed dat ik als vierjarige kleuter kon breien, mijn moeder had het mij geleerd. Ik breide een groene sjaal  met één rode streep. Hier en daar waren er wel  gaten ontstaan, waarschijnlijk van een paar gemiste  steken, en op het einde was hij een beetje smaller. Maar dat kon mijn vader niet schelen, het is altijd zijn favoriete  sjaal geweest.

Het begin, en ook het einde van mijn literaire carrière, beleefde ik in het derde studiejaar. De opdracht van de juf was een opstel over “De boer “. Het mijne was zo goed gelukt dat ik het voor de hele klas mocht voor lezen. Maar ik weet  enkel nog  de eerste zin en die luide zo “De boer die ploegde het veld. . . .

Dan was er de periode van de poppenkleedjes, mijn poppen waren beslist de best geklede van heel de buurt, allemaal eigen ontwerpen, gemaakt van stukjes stof die ik her en der verzamelde. Maar het was nog geen medaille waard.

Toen  had  ik geluk breien was terug de grote mode. Overal waren er  breiende dames te zien. Ik kon niet ontbreken, de truien vlogen mijn kast in. Ik heb ze gebreid,  in alle kleuren en in alle maten, mijn gezin had het lekker warm in de winter.

Hoewel de kinderen de deur uit waren,  werd het toen een drukke periode.’s Morgens zorgen voor de jonge, en ‘s avonds voor de oude generatie. Ik zat er midden in. Maar mijn fantasie, en mijn dromen waren nog niet voorbij.

Zo droomde ik van “wandelen” mijn passie, niks bijzonder zul je denken. Maar ik wilde meer, ik wilde de “Dodentocht”,honderd km wandelen, dat was mijn droom. Dus er zat maar een ding op, dat was trainen. Zo begon ik te oefenen, eerst twee uur stappen,dan drie uur,en zo verder tot ik mij sterk genoeg voelden.

Ik was er klaar voor. Mijn hoofd was leeg en  mijn benen barsten van de energie. Dus tijd om aan mijn avontuur te beginnen. De trein bracht mij naar “Bornem” de plaats waar het allemaal zou gebeuren. Het was er druk, 10 650 deelnemers, maar dat kon mijn pret niet bederven. Net zoals iedereen zette ik mij, in het midden van de straat op de grond neer,wachtend op het vertrek sein.

Negen uur!!! Start!!! De mensen massa zetten zich langzaam in beweging. Word het een triomf tocht, of zijn wij gladiatoren die naar de slachtbank geleid worden. Niemand die het antwoord weet. Het handgeklap van de omstaanders duwt ons vooruit, wij zijn vertrokken voor onze tocht van 100 km.

Naar mate de avond over gaat in de nacht, word de sliert mensen langer  en dunner. De heel vlugge stappers zijn reeds vooruit, de rest volgt naar eigen kunnen. Wat mijzelf betreft, ik geniet met volle teugen. De zon komt op en ik stap maar door, links en rechts kijkend naar mijn mede wandelaars, die al lachend of zuchtend proberen mijn tempo te volgen.

Mijn triomftocht was begonnen, al die  juichende mensen.”allé madammeke ge zijt goe  bezig”werd er geroepen, “volhouden ge zijt er bijna”. Ja het was waar, het einddoel was in zicht.

“Duizenste deelnemer aangekomen”, klonk het door de micro. Was ik het, of die mijnheer voor mij. Ik weet het niet meer, het enige dat ik kon waarnemen waren mijn kleinkinderen, mijn man en mijn kinderen. Zij maakte het plaatje volledig.

Een medaille? Natuurlijk heb ik die gekregen, zelfs een lint met “Oma kampioen”. Maar het rare is, er lagen al  medailles in mijn kast. Ik heb ze alleen niet zien liggen, want de liefde, en de waardering  die ik elke dag ondervind van mijn gezin ,zijn de mooiste medailles die iemand kan krijgen.

Renilda

19-06-2012 om 12:46 geschreven door renilda

10-06-2012 om 00:00 geschreven door renilda

Taakverdeling

Als pas gepensioneerd koppel, hebben wij onze gewoontes een beetje moeten aan passen. Daar wij beiden nogal modern denkend zijn, besloten wij aan taakverdeling te doen.

Omdat onze gezamenlijke hobby wandelen is, trekken wij er elke vrije dag op uit om onze kilometers te lopen. Wij zijn dan ook aangesloten bij een wandelclub, zodat wij het wandel gebeuren op de voet kunnen volgen. Als ervaren wandelaars, ”en omdat wij taak verdeling doen” loopt het ’s morgens gesmeerd. Ik zorg voor de picknick en de rugzak, mijn man voor de auto en de rest.

Met mijn man aan het stuur, en de landkaart op mijn knieën, kunnen wij vertrekken. Ons  doel  vandaag is”Hoegaarden” de geboorte streek van het witbier, ook bekend om zijn mooie tuinen.

Het beloofd een mooie dag te worden, en met een vrolijk deuntje op de radio, rijden wij door de stille morgen. Hoe korter wij komen, hoe drukker het word. Bijna allemaal wandelaars die dezelfde richting uit rijden.

 Dankzij de parkeerwachters, vinden wij vlug een plaatsje om onze auto te parkeren. Nu nog onze schoenen wisselen, en wij kunnen aan onze wandeling beginnen.

Maar wat is dat? Het plaatsje waar mijn schoenen horen te staan is leeg. “Waar zijn mijn schoenen”?. “Vergeten”, Onze taakverdeling werkte blijkbaar nog niet zoals het hoorde.

Wat nu?. Terug naar huis, dat vonden wij geen optie, niet wandelen evenmin. Dan maar starten met hetgeen ik aan mijn voeten droeg, namelijk”studentenmuilen”.

Zo vertrokken wij, maar niet voor lang, mijn voeten deden al vlug pijn, daarom besloten wij om het uur van schoenen te wisselen. Het werd dus weer “taakverdeling “of nog beter “leedverdeling”.

Zo sloften wij door het landschap. Ik met mijn veel te grote schoenen, mijn man met te kleine studentenmuilen. Het werd een lange 20 km, en veel hebben wij niet gesproken, want onze benen waren verkrampt van het ongemakkelijke schoeisel, maar wij hebben het gehaald.

Sindsdien is er niet veel veranderd. Wandelen doen wij nog even graag, ook de taakverdeling is gebleven. Ik moet wel bekennen, als wij nu op wandel tocht vertrekken, ik stiekem  een blik in de auto werp,om  te kijken  ”ZITTEN ZE ER WEL IN”.

Renilda

29-05-2012 om 00:00 geschreven door renilda

Als kennismaking op mijn blog ga ik een paar details vertellen over mijn dagelijks leven, over wat ik graag doe.

Sinds ik gepensioneerd ben word ik 's morgens wakker van de geur van verse koffie, waar mijn man voor zorgt. 's Avonds vindt je mij meestal lekker lui in de zetel, genietend van een film op tv.

 Maar overdag hou ik wel van actie, ik ben wat je noemt een sportief type. Mijn motto is, een gezonde geest in een gezond lichaam.

Wandelen, turnen, tuinieren zijn de dingen die ik graag doe. Maar  vooral”prullen” met een schoon woord”creatief  bezig zijn “, is iets dat mij ligt, zeker als ik het kan afwisselen met nu en dan een reisje om stap voor stap de wereld te verkennen.

Hopelijk hou ik het nog een paar jaar vol, want dit is voor mij een perfecte manier van leven.

Renilda

22-05-2012 om 00:00 geschreven door renilda

 Mijn oma is de liefste oma van de hele wereld .
Vandaag zijn we gaan wandelen,in Diest 12 km hebben we gestapt.
Als beloning voor onze inspanning hebben we een ijsje gelikt in Averbode.
Een super leuke dag.

Joke

19-05-2012 om 00:00 geschreven door renilda