|
Taakverdelingxml:namespace prefix = o />
Als pas gepensioneerd koppel, hebben wij onze gewoontes een
beetje moeten aan passen. Daar wij beiden nogal modern denkend zijn, besloten wij
aan taakverdeling te doen.
Omdat onze gezamenlijke hobby wandelen is, trekken wij er
elke vrije dag op uit om onze kilometers te lopen. Wij zijn dan ook aangesloten
bij een wandelclub, zodat wij het wandel gebeuren op de voet kunnen volgen. Als
ervaren wandelaars, en omdat wij taak verdeling doen loopt het s morgens
gesmeerd. Ik zorg voor de picknick en de rugzak, mijn man voor de auto en de
rest.
Met mijn man aan het stuur, en de landkaart op mijn knieën, kunnen
wij vertrekken. Ons doel vandaag isHoegaarden de geboorte streek van
het witbier, ook bekend om zijn mooie tuinen.
Het beloofd een mooie dag te worden, en met een vrolijk
deuntje op de radio, rijden wij door de stille morgen. Hoe korter wij komen,
hoe drukker het word. Bijna allemaal wandelaars die dezelfde richting uit
rijden.
Dankzij de
parkeerwachters, vinden wij vlug een plaatsje om onze auto te parkeren. Nu nog
onze schoenen wisselen, en wij kunnen aan onze wandeling beginnen.
Maar wat is dat? Het plaatsje waar mijn schoenen horen te
staan is leeg. Waar zijn mijn schoenen?. Vergeten, Onze taakverdeling
werkte blijkbaar nog niet zoals het hoorde.
Wat nu?. Terug naar huis, dat vonden wij geen optie, niet
wandelen evenmin. Dan maar starten met hetgeen ik aan mijn voeten droeg,
namelijkstudentenmuilen.
Zo vertrokken wij, maar niet voor lang, mijn voeten deden al
vlug pijn, daarom besloten wij om het uur van schoenen te wisselen. Het werd
dus weer taakverdeling of nog beter leedverdeling.
Zo sloften wij door het landschap. Ik met mijn veel te grote
schoenen, mijn man met te kleine studentenmuilen. Het werd een lange 20 km, en veel
hebben wij niet gesproken, want onze benen waren verkrampt van het
ongemakkelijke schoeisel, maar wij hebben het gehaald.
Sindsdien is er niet veel veranderd. Wandelen doen wij nog
even graag, ook de taakverdeling is gebleven. Ik moet wel bekennen, als wij nu
op wandel tocht vertrekken, ik stiekem
een blik in de auto werp,om te
kijken ZITTEN ZE ER WEL IN.
Renilda
|
