|
Medailles
De Olympische spelen in Londen hebben mij aan het denken
gezet. Al die jonge atleten strijdend voor een medaille,ze willen allemaal de
beste zijn, één moment beter presteren
dan de rest om op het hoogste schavotje de gegeerde medaille in ontvangst te
kunnen nemen. Voor ons gewone stervelingen is het bijna onmogelijk om een zo hoog doel te bereiken, of toch? Zijn er voor ons
ook medailles te verdienen,of triomfen te oogsten.
Mijn eerste triomf dateert jaren terug, ik herinner mij nog
zeer goed dat ik als vierjarige kleuter kon breien, mijn moeder had het mij
geleerd. Ik breide een groene sjaal met
één rode streep. Hier en daar waren er wel
gaten ontstaan, waarschijnlijk van een paar gemiste steken, en op het einde was hij een beetje
smaller. Maar dat kon mijn vader niet schelen, het is altijd zijn favoriete sjaal geweest.
Het begin, en ook het einde van mijn literaire carrière,
beleefde ik in het derde studiejaar. De opdracht van de juf was een opstel over
De boer . Het mijne was zo goed gelukt dat ik het voor de hele klas mocht
voor lezen. Maar ik weet enkel nog de eerste zin en die luide zo De boer die
ploegde het veld. . . .
Dan was er de periode van de poppenkleedjes, mijn poppen
waren beslist de best geklede van heel de buurt, allemaal eigen ontwerpen,
gemaakt van stukjes stof die ik her en der verzamelde. Maar het was nog geen
medaille waard.
Toen had ik geluk breien was terug de grote mode. Overal
waren er breiende dames te zien. Ik kon
niet ontbreken, de truien vlogen mijn kast in. Ik heb ze gebreid, in alle kleuren en in alle maten, mijn gezin
had het lekker warm in de winter.
Hoewel de kinderen de deur uit waren, werd het toen een drukke periode.s Morgens zorgen
voor de jonge, en s avonds voor de oude generatie. Ik zat er midden in. Maar
mijn fantasie, en mijn dromen waren nog niet voorbij.
Zo droomde ik van wandelen mijn passie, niks bijzonder zul
je denken. Maar ik wilde meer, ik wilde de Dodentocht,honderd km wandelen,
dat was mijn droom. Dus er zat maar een ding op, dat was trainen. Zo begon ik
te oefenen, eerst twee uur stappen,dan drie uur,en zo verder tot ik mij sterk
genoeg voelden.
Ik was er klaar voor. Mijn hoofd was leeg en mijn benen barsten van de energie. Dus tijd
om aan mijn avontuur te beginnen. De trein bracht mij naar Bornem de plaats
waar het allemaal zou gebeuren. Het was er druk, 10 650 deelnemers, maar dat
kon mijn pret niet bederven. Net zoals iedereen zette ik mij, in het midden van
de straat op de grond neer,wachtend op het vertrek sein.
Negen uur!!! Start!!! De mensen massa zetten zich langzaam
in beweging. Word het een triomf tocht, of zijn wij gladiatoren die naar de
slachtbank geleid worden. Niemand die het antwoord weet. Het handgeklap van de
omstaanders duwt ons vooruit, wij zijn vertrokken voor onze tocht van 100 km.
Naar mate de avond over gaat in de nacht, word de sliert
mensen langer en dunner. De heel vlugge stappers
zijn reeds vooruit, de rest volgt naar eigen kunnen. Wat mijzelf betreft, ik
geniet met volle teugen. De zon komt op en ik stap maar door, links en rechts
kijkend naar mijn mede wandelaars, die al lachend of zuchtend proberen mijn
tempo te volgen.
Mijn triomftocht was begonnen, al die juichende mensen.allé madammeke ge zijt goe bezigwerd er geroepen, volhouden ge zijt er
bijna. Ja het was waar, het einddoel was in zicht.
Duizenste deelnemer aangekomen, klonk het door de micro.
Was ik het, of die mijnheer voor mij. Ik weet het niet meer, het enige dat ik
kon waarnemen waren mijn kleinkinderen, mijn man en mijn kinderen. Zij maakte
het plaatje volledig.
Een medaille? Natuurlijk heb ik die gekregen, zelfs een lint
met Oma kampioen. Maar het rare is, er lagen al medailles in mijn kast. Ik heb ze alleen niet
zien liggen, want de liefde, en de waardering die ik elke dag ondervind van mijn gezin ,zijn
de mooiste medailles die iemand kan krijgen.
Renilda
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
