Medailles

De Olympische spelen in Londen hebben mij aan het denken gezet. Al die jonge atleten strijdend voor een medaille,ze willen allemaal de beste zijn,  één moment beter presteren dan de rest om op het hoogste schavotje de gegeerde medaille in ontvangst te kunnen nemen. Voor ons gewone stervelingen  is het bijna onmogelijk om een zo hoog  doel te bereiken, of toch? Zijn er voor ons ook medailles te verdienen,of triomfen te oogsten.

Mijn eerste triomf dateert jaren terug, ik herinner mij nog zeer goed dat ik als vierjarige kleuter kon breien, mijn moeder had het mij geleerd. Ik breide een groene sjaal  met één rode streep. Hier en daar waren er wel  gaten ontstaan, waarschijnlijk van een paar gemiste  steken, en op het einde was hij een beetje smaller. Maar dat kon mijn vader niet schelen, het is altijd zijn favoriete  sjaal geweest.

Het begin, en ook het einde van mijn literaire carrière, beleefde ik in het derde studiejaar. De opdracht van de juf was een opstel over “De boer “. Het mijne was zo goed gelukt dat ik het voor de hele klas mocht voor lezen. Maar ik weet  enkel nog  de eerste zin en die luide zo “De boer die ploegde het veld. . . .

Dan was er de periode van de poppenkleedjes, mijn poppen waren beslist de best geklede van heel de buurt, allemaal eigen ontwerpen, gemaakt van stukjes stof die ik her en der verzamelde. Maar het was nog geen medaille waard.

Toen  had  ik geluk breien was terug de grote mode. Overal waren er  breiende dames te zien. Ik kon niet ontbreken, de truien vlogen mijn kast in. Ik heb ze gebreid,  in alle kleuren en in alle maten, mijn gezin had het lekker warm in de winter.

Hoewel de kinderen de deur uit waren,  werd het toen een drukke periode.’s Morgens zorgen voor de jonge, en ‘s avonds voor de oude generatie. Ik zat er midden in. Maar mijn fantasie, en mijn dromen waren nog niet voorbij.

Zo droomde ik van “wandelen” mijn passie, niks bijzonder zul je denken. Maar ik wilde meer, ik wilde de “Dodentocht”,honderd km wandelen, dat was mijn droom. Dus er zat maar een ding op, dat was trainen. Zo begon ik te oefenen, eerst twee uur stappen,dan drie uur,en zo verder tot ik mij sterk genoeg voelden.

Ik was er klaar voor. Mijn hoofd was leeg en  mijn benen barsten van de energie. Dus tijd om aan mijn avontuur te beginnen. De trein bracht mij naar “Bornem” de plaats waar het allemaal zou gebeuren. Het was er druk, 10 650 deelnemers, maar dat kon mijn pret niet bederven. Net zoals iedereen zette ik mij, in het midden van de straat op de grond neer,wachtend op het vertrek sein.

Negen uur!!! Start!!! De mensen massa zetten zich langzaam in beweging. Word het een triomf tocht, of zijn wij gladiatoren die naar de slachtbank geleid worden. Niemand die het antwoord weet. Het handgeklap van de omstaanders duwt ons vooruit, wij zijn vertrokken voor onze tocht van 100 km.

Naar mate de avond over gaat in de nacht, word de sliert mensen langer  en dunner. De heel vlugge stappers zijn reeds vooruit, de rest volgt naar eigen kunnen. Wat mijzelf betreft, ik geniet met volle teugen. De zon komt op en ik stap maar door, links en rechts kijkend naar mijn mede wandelaars, die al lachend of zuchtend proberen mijn tempo te volgen.

Mijn triomftocht was begonnen, al die  juichende mensen.”allé madammeke ge zijt goe  bezig”werd er geroepen, “volhouden ge zijt er bijna”. Ja het was waar, het einddoel was in zicht.

“Duizenste deelnemer aangekomen”, klonk het door de micro. Was ik het, of die mijnheer voor mij. Ik weet het niet meer, het enige dat ik kon waarnemen waren mijn kleinkinderen, mijn man en mijn kinderen. Zij maakte het plaatje volledig.

Een medaille? Natuurlijk heb ik die gekregen, zelfs een lint met “Oma kampioen”. Maar het rare is, er lagen al  medailles in mijn kast. Ik heb ze alleen niet zien liggen, want de liefde, en de waardering  die ik elke dag ondervind van mijn gezin ,zijn de mooiste medailles die iemand kan krijgen.

Renilda

19-06-2012 om 12:46 geschreven door renilda

10-06-2012 om 00:00 geschreven door renilda

Taakverdeling

Als pas gepensioneerd koppel, hebben wij onze gewoontes een beetje moeten aan passen. Daar wij beiden nogal modern denkend zijn, besloten wij aan taakverdeling te doen.

Omdat onze gezamenlijke hobby wandelen is, trekken wij er elke vrije dag op uit om onze kilometers te lopen. Wij zijn dan ook aangesloten bij een wandelclub, zodat wij het wandel gebeuren op de voet kunnen volgen. Als ervaren wandelaars, ”en omdat wij taak verdeling doen” loopt het ’s morgens gesmeerd. Ik zorg voor de picknick en de rugzak, mijn man voor de auto en de rest.

Met mijn man aan het stuur, en de landkaart op mijn knieën, kunnen wij vertrekken. Ons  doel  vandaag is”Hoegaarden” de geboorte streek van het witbier, ook bekend om zijn mooie tuinen.

Het beloofd een mooie dag te worden, en met een vrolijk deuntje op de radio, rijden wij door de stille morgen. Hoe korter wij komen, hoe drukker het word. Bijna allemaal wandelaars die dezelfde richting uit rijden.

 Dankzij de parkeerwachters, vinden wij vlug een plaatsje om onze auto te parkeren. Nu nog onze schoenen wisselen, en wij kunnen aan onze wandeling beginnen.

Maar wat is dat? Het plaatsje waar mijn schoenen horen te staan is leeg. “Waar zijn mijn schoenen”?. “Vergeten”, Onze taakverdeling werkte blijkbaar nog niet zoals het hoorde.

Wat nu?. Terug naar huis, dat vonden wij geen optie, niet wandelen evenmin. Dan maar starten met hetgeen ik aan mijn voeten droeg, namelijk”studentenmuilen”.

Zo vertrokken wij, maar niet voor lang, mijn voeten deden al vlug pijn, daarom besloten wij om het uur van schoenen te wisselen. Het werd dus weer “taakverdeling “of nog beter “leedverdeling”.

Zo sloften wij door het landschap. Ik met mijn veel te grote schoenen, mijn man met te kleine studentenmuilen. Het werd een lange 20 km, en veel hebben wij niet gesproken, want onze benen waren verkrampt van het ongemakkelijke schoeisel, maar wij hebben het gehaald.

Sindsdien is er niet veel veranderd. Wandelen doen wij nog even graag, ook de taakverdeling is gebleven. Ik moet wel bekennen, als wij nu op wandel tocht vertrekken, ik stiekem  een blik in de auto werp,om  te kijken  ”ZITTEN ZE ER WEL IN”.

Renilda

29-05-2012 om 00:00 geschreven door renilda

Als kennismaking op mijn blog ga ik een paar details vertellen over mijn dagelijks leven, over wat ik graag doe.

Sinds ik gepensioneerd ben word ik 's morgens wakker van de geur van verse koffie, waar mijn man voor zorgt. 's Avonds vindt je mij meestal lekker lui in de zetel, genietend van een film op tv.

 Maar overdag hou ik wel van actie, ik ben wat je noemt een sportief type. Mijn motto is, een gezonde geest in een gezond lichaam.

Wandelen, turnen, tuinieren zijn de dingen die ik graag doe. Maar  vooral”prullen” met een schoon woord”creatief  bezig zijn “, is iets dat mij ligt, zeker als ik het kan afwisselen met nu en dan een reisje om stap voor stap de wereld te verkennen.

Hopelijk hou ik het nog een paar jaar vol, want dit is voor mij een perfecte manier van leven.

Renilda

22-05-2012 om 00:00 geschreven door renilda

 Mijn oma is de liefste oma van de hele wereld .
Vandaag zijn we gaan wandelen,in Diest 12 km hebben we gestapt.
Als beloning voor onze inspanning hebben we een ijsje gelikt in Averbode.
Een super leuke dag.

Joke

19-05-2012 om 00:00 geschreven door renilda