Het klinkt kort door de bocht maar denk toch maar eens diep na over de vraag die hier neergeschreven is.
Ik ben geen raciste, ik ben PRO-multicultureel. Ik hou van de verschillende culturen, gewoonten, levensstijlen, voeding, mensen... iedereen heeft zijn eigenheid en ik vind een multiculturele samenleving absoluut top! Ik heb ook geen vooroordelen over mensen die illegaal in ons land verblijven, over mensen die van heinde en verre komen om hier in ons België-land een leven op te bouwen. Ik roep met veel overtuiging...WELKOM iedereen!! En dat meen ik oprecht. Er wordt veel gebabbeld en geklaagd. Over dat wij Belgen moeten betalen voor de opvang van "al die vreemdelingen". Maar mensenlief... kijk eens verder dan jullie neus lang is zou ik willen vragen aan iedereen die hierover zou vallen. Want we betalen veel meer aan vadertje staat voor andere onozeligheden (gigantische lonen ministers onder andere...) dan voor de opvang van "die vreemdelingen". So quit the bullshit!
MAAR...er is een absolute MAAR... geloof... is tegenwoordig een vies woord. Het is gelinkt aan terrorisme, het is gelinkt aan slechte dingen terwijl het volgens mij ooit een goed bedoeld gegeven was.
Ok, het is waar, ik geef toe... ik ben niet echt gelovig. Ik ben gedoopt, heb mijn communie's gedaan en ben volledig katholiek opgevoed. Ik heb zelfs nog voorgelezen in de misvieringen. Maar ik vind dat ook het Christendom veel fouten maakt, waardoor ik me ook van dit geloof heb afgescheurd.
Ik ben tegen geen enkel geloof. Iedereen heeft recht op geloven, in wat dan ook, welk geloof ook. En voor sommige mensen is het een steun, een hulpmiddel om door zware tijden heen te geraken en dat vind ik prima. Het moet ook gewoon blijven bestaan voor de mensen die er op een aangename manier voor zichzelf een toevlucht toe wensen te nemen.
Jammer genoeg wordt het geloof in deze tijden misbruikt. Misbruikt om mensen te dwingen in datzelfde te geloven, misbruikt om dwang uit te oefenen, misbruikt omdat mensen absoluut willen dat iedereen in hetzelfde geloofd als zijn doen, misbruikt om te moorden, misbruikt om te misbruiken, misbruikt om eigen behoeften te bevredigen en voor nog veel meer doelen waar het eigenlijk niet voor bestaat.
En op die manier is het een schande en een ziekte.
En volgens mij is er hiervoor maar één medicijn...
GEZOND VERSTAND!
Als iedereen die wil geloven in een God, die wil geloven dat zijn of haar geloof hét geloof is dat gevolgd zou moeten worden dan is dat prima. Maar stop toch met dit op te dringen. Stop met in naam van een God mensen te dwingen, mensen te terroriseren, mensen te vermoorden en te mishandelen, dieren te pijnigen enzoverder... Want geloof mij als ik zeg dat GEEN ENKELE GOD, noch Allah, noch God, noch Yehova, noch... weet ik veel welke God, dit ooit heeft gewild! En als iemand de Bijbel, Koran of welk Godsboek dan ook op die manier wil interpreteren dan is dat enkel en alleen omdat hij of zij een reden zoekt om haat te verkondigen, om moord en terrorisme een reden te geven en gewoon omdat het om een zieke geest gaat. Niet om een normale gelovige. Want oprechte gelovigen die een God willen dienen, die gaan voor goedheid, behulpzaamheid, liefde, vriendschap, vrede en geluk.
Dus... is geloof de ergste "ziekte" van deze tijd?
Misschien... maar gelukkig is er nog steeds gezond verstand!
Ben ik echt een "I don't care if you hate me or love me"-type?
Een collega op mijn werk zei gisteren dat ze dacht dat dat voor mij wel gold. En misschien is dat inderdaad wel zo.
Ik was niet zo, maar ben met de jaren wel zo geworden. En ik denk ook wel dat dat voor veel mensen zo is.
Naar mate de bagage die je meedraagt, dingen die je meegemaakt hebt de voorbije jaren van je leven en de mensen die in en uit je leven zijn gewandeld,wordt je toch een beetje harder. Het leven leert mensen ook dat dat de enige manier is dat je er kan doorspartelen zonder blijvende schade, erge depressies en misschien soms erger.
Ik ben dus ondertussen wel echt een I don't care if you hate me or love me-type als ik er echt goed over nadenk.
Ik ben uitbundig, sociaal en een echte lachebek. En in deze maatschappij waar iedereen vooral graag zichzelf beklaagt en zeurt over vanalles en nog wat, wordt dat niet altijd goed onthaald. Als ik lach, lach ik luid. Neenee... écht luid, uitbundig en luid. Ik laat me gaan, don't care wie mij hoort. Maar lachen is fun, toch?? Waarom kijken mensen hier dan raar van op? Als ik erover nadenk dan weet ik het antwoord wel... we leven ondertussen in een wereld waarin veel meer gehuild dan gelachen wordt. Omdat er ook steeds minder reden is om te lachen... maar ik doe er niet aan mee. Ik ben nog steeds positief en kan me gelukkig voelen om de kleinste dingen.
Enkele jaren geleden liep ik over straat en dacht ik bij mezelf... "oei, die kijken naar mij, is mijn trui lang genoeg? spant mijn broek niet teveel? Is mijn haar wel ok?"
Nu loop ik over straat en geniet van wat ik zie zonder na te denken over wat een ander over mij denkt. Als je het je niet zint hoe ik eruit zie, draai dan je hoofd de andere kant op, denk ik dan. En dat voelt veel beter.
Pas op! Ik draag zorg voor mezelf, zie er graag goed uit voor mezelf. Vertrek 's ochtends bijna nooit zonder mijn haar opgestoken te hebben en een lijntje onder mijn ogen. Maar of iemand dat nu mooi vindt of niet... I don't care. Zolang ik mezelf maar goed in mijn vel voel en mijn partner van mij houdt.
Ben ik een "I don't care if you hate me or love me"-type??
Het is een veel gebruikt gezegde tegenwoordig. Op facebook, op twitter enz...
Less is more... blijkbaar dé stijl van vandaag. Ik zag het staan onder een foto van mijn zus, die 20 jaar oud is en waarop ze simpelweg mooi stond afgebeeld zonder make-up, puur natuur en waarbij ik dacht... hmmm... ja en nee.
Uiteraard is dit alweer een kwestie van smaak en mening want soms is less écht more. En dan denk ik aan momenten dat ik op de tram naar mijn werk zit. Ofwel ben ik aan het lezen en me nergens van bewust ofwel ben ik gewoon aan het rondkijken en mensen aan het bestuderen. En begrijp me niet verkeerd...iedereen heeft een eigen stijl en daar heb ik alle respect voor maar soms is het gewoon wel af en toe grappig. Als ik soms hele jonge meisje zie die zooooooooooooooooooo hard gemaquilleerd zijn dat ze volgens mij zonder make-up gewoon onherkenbaar zijn dan denk ik toch wel ... Yep! Less is more.
Maar soms ook helemaal niet. Want we zijn naar mijn gevoel een beetje in een tijdperk beland waarin de jongeren van deze tijd less is more gewoon gebruiken omdat het makkelijk is. Pas op! Ik bedoel dat niet verkeerd want makkelijk is goed. Maar soms heb ik toch ook een beetje heimwee naar de tijd dat als we uitgingen we ons nog mooi opmaakten. Make-up, haartjes mooi opgestoken, mooi kleedje aan, schoentje met een hakje... het had toch echt wel zijn charme. Als ik nu ergens heen ga in het weekend samen met mijn partner, dan zie ik vooral mensen die gewoon in jeans, trui en sneakers op zwier zijn en dan denk ik toch soms wel eens... MORE!!
Qua inrichting ben ik wél meer het less is more type. Want ik wil geen overvolle woning met allemaal postuurkes en tafelkes en kastjes en weet ik veel wat nog allemaal. Ik hou van strak maar warm. Dus dan is less more voor mij.
Maar het is voor iedereen anders want ik vind het less is more-principe ook wel zijn charmes hebben. Als ik dan gewoon zonder make-up, met mijn haren in een dotje, in een jeans en trui op de tram zit...dan denk ik... ok... ik val niet uit de toon. Want dit is nu gewoon in. En dat is dan ook wel weer fijn.
Dus... is less écht more?
Jep...meestal wel, behalve in het weekend als het tijd is om ons op te tutten en te shinen
Zelfs als je gelovig bent, om het even welk geloof!, ben je nooit zonder zonde.
Want wat voor de één geen zonde is is dat voor de ander wel, dus niemand is zonder zonde.
Wie zijn wij dan om te oordelen over anderen? NIEMAND!
Het is niet eerlijk, hoogst egoïstisch en niet oke om om het even welk oordeel te vormen over om het even wie. Niet over uiterlijk, niet over karakter, niet over daden of over meningen. We zijn allemaal uniek en we hebben allemaal een andere mening, een ander uiterlijk en we doen allemaal andere dingen. We hebben andere interesses, geloven of geloven niet in God, vinden andere dingen mooi... dus we KUNNEN EN MOGEN gewoon niet veroordelen.
En uiteraard heeft iedereen een mening, geloof mij, ook ik! Maar we hoeven die niet steeds te uiten. Een mening mag je ook voor jezelf houden. En als je ze dan persé toch wil uiten, dan moet je kunnen verdragen dat je weerwoord krijgt en dit aanvaarden.
Wat zondigen betreft... ik zondig vooral met eten. Uiteraard hebben andere mensen hier geen nadeel van, en is dit geen ernstige zonde. Maar het is wel een zonde ten opzichte van mijn lichaam. Ik moet zorg dragen voor mijn lichaam, ik wil me goed en gezond voelen. Een gezonde geest in een gezond lichaam. Maar toch zijn die frietjes té verleidelijk, toch kan ik die reep chocolade niet zien liggen en toch moet ik als ik pasta eet, twee borden leegeten terwijl ik eigenlijk voldaan ben met één.
Een andere zonde is roken. Ik ben een niet-roker, begrijp me niet verkeerd. Maar heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel af en toe en dan spreek ik over twee keer per jaar ofzo... heb ik gewoon zin om één sigaretje te roken. Een vogue-sigaretje. Zo'n typisch vrouwensigaretje. Heel fijn en lang. Heel elegant. En dan moet ik dat gewoon toch ff doen. Gek toch hoe we in elkaar steken. Vooral omdat ik na het roken van dit ene sigaretje het nooit echt lekker vindt...
Maar zondes zijn niet alleen maar slecht. Want van sommige zondes kan een mens ook wel echt genieten. Want dat eten dat niet zo goed is voor mijn lichaam is wel heel erg lekker en daar geniet ik op dat moment wel van en dat ene sigaretje om de 6 maanden is toch fijn om te roken, ook al weet ik nadien terug dat het nooit een verslaving zal worden. Wat uiteindelijk ook weer positief is.
Maar... bestaat leven zonder zonde?
Naar mijn mening niet... maar die hoef ik niet te uiten...
Niet normaal! Ik ben een gelukzakje... dat besef ik. Ik kwam dinsdagavond thuis van het werk en ik was samen met mijn ventje thuis tot en met vandaag.
5 dagen thuis zonder verlof te moeten nemen... jep...wij zijn federale ambtenaren. 1 november is een "feestdag" (foute naamkeuze...maar soit), 2 november ook en 3 november kregen we een brugdag. Zalig dus.
Maar what de f***? Het is zondagavond 19u30 en ik heb het gevoel alsof ik gisterenavond van het werk ben thuisgekomen en de 5 dagen thuis heb gemist.
Allé, da's natuurlijk quatch he. Ik weet heel goed dat ze er waren en ik heb ook wel genoten. Maar wat gebeurt er toch met de tijd als je niet moet gaan werken?
Ik weet dat het bullshit is dat de tijd dan sneller gaat...want ook op die dagen zitten er 60 min. in één uur en duurt een minuut, een minuut. Maar het is gewoon echt zo dat hoe hard je ook elke keer denkt van...aaaaaaaaaaaah..5 dagen thuis...we gaan lekker dit en dat en dan de dag erna naar hier en naar daar enzoverder enzovoort, je dagen op zijn nog voor je maar de helft hebt gedaan van wat je allemaal wou doen.
Ik had me voorgenomen om te genieten...van elke minuut...ik heb ook genoten...maar nu lijkt het alsnog alsof ik dagen heb gemist. Zoooooooo snel vliegt de tijd als je niet aan het werk bent en eventjes wat quality time thuis kan doorbrengen.
Zullen we dan maar verder aftellen naar de feestdagen?
En kunnen we de tijd dan wel even stilzetten a.u.b?
Ik denk vaak, had ik toen maar ... of ik wou dat ik ... of ik had toen dit of dat moeten doen...
Maar da's te laat. Het is voorbij. En ik denk dat we dit met z'n allen veel te vaak doen voor de stomste, eenvoudigste dingen.
Je kan volgens mij beter spijt hebben van de dingen die je doet, dan spijt hebben van dingen die je niet hebt gedaan.
Ik denk dat we met z'n allen meer moeten genieten van het heden, het nu, het moment waarop we zeker zijn dat we kunnen, dat we nog leven, dat we ertoe in staat zijn. We moeten echt leven in het hier en nu en niet in de toekomst, want een mens weet nooit wat morgen brengen zal, toch?
Sparen voor een huis, voor als we doodgaan en de kinderen dan toch iets hebben... waarom? Ik vind het ok als mensen dit willen doen en "vooruitziend" willen zijn... maar voor mezelf stel ik me de vraag. Waarom? Wie weet potten we nu alles op om een huis te kunnen betalen, dat we nooit afbetaald krijgen, of voor onze kinderen die het later misschien veel beter gaan hebben dan wijzelf en dan hebben ze dat huis helemaal niet nodig (hopelijk!). Maar dan ontnemen we onszelf de mogelijkheid om te genieten, es extra uit eten te gaan, een uitstapje te maken, een nieuw kleedje te kopen (of nieuwe outfit voor de mannen) en nog zoveel meer omdat we hopen dat iemand later dan toch iets aan ons zuur verdiende geld zal hebben... misschien is het kort door de bocht...maar het houdt me bezig. Wij leven hier en nu en dat zijn we zeker. We werken nu, in een gejaagde maatschappij waarin alles moet en niets meer mag. Mogen we dan toch zelf een beetje genieten van onze zuur verdiende centjes? Ik denk het wel. Het is niet egoïstisch om te willen leven vandaag en te zien wat morgen brengt. Het hoeft niet roekeloos zonder een spaarcentje op de bank of in een kous onder het bed (want de bank brengt niets meer op), maar het mag misschien wel wat uitbundiger en iets minder krenterig...zodat we vandaag,nu, in het moment ook kunnen genieten.
Volgens mij is dat de enige manier om tot ons 65 jaar (of langer) het te kunnen volhouden om te gaan werken. ALS we dit bewust mogen meemaken, ALS we gezond mogen blijven en ALS we het hier op deze toch wel wrede wereld zolang mogen volhouden...
Teveel ALS dus om ons leven nu on hold te zetten om in een onzekere toekomst misschien iets te kunnen...
Gisteren keek ik op VTM naar Project Axel. In dat project volgt Axel D'Haeseleir verschillende dakloze mensen. Hun verhaal wordt verteld en je krijgt een beeld van hoe deze mensen dag in dag uit leven.
Ik weet dat iedereen hier wellicht een eigen mening over heeft, zoals ook ik, maar het was schrijnend... ik heb gehuild. Verschillende keren en ik vroeg aan mijn man hoe het toch kan dat wij, die alles hebben, toch nog steeds zo hard klagen en zagen en precies nooit gewoon gelukkig kunnen zijn.
Er was één verhaal van een man die dakloos werd na het overlijden van zijn vriendin. Hij kon de hypotheek niet aan alleen en kon het niet bolwerken ondanks dat hij fulltime aan het werk was en heel hard zijn best deed. Hij leeft al 4 jaar als dakloze en leeft zijn leven op een eerlijke manier (of zo werd het toch weergegeven in het programma) zover we kunnen oordelen aan de hand van de beelden. Hij zoekt overdag lege bierflesjes die langs straat worden achtergelaten en verzamelt het statiegeld. Hij slaapt winter en zomer in een tentje op een plek die niemand weet zijn en heeft de moed om door te zetten.
Ik vond het GE-WEL-DIG! Maar ik heb gehuild. Omdat ik me eigenlijk oprecht schuldig voelde, omdat ik weet uit ervaring dat wij, die dan in onze zachte zetel zitten, met een warme thee of een glaasje wijn en ons oordeel vormen over de reportages die we op tv zien, toch steeds degenen zijn die ons elke dag wel ergeren aan onozele onbenullige dingen. Omdat het regent, omdat het winter wordt, omdat we het uur moeten verzetten, omdat het dan sneller donker is 's avonds enz... terwijl wij ondanks die zaken die wij dan "erg" vinden of die ons dan "storen" toch maar elke avond na het werk naar huis kunnen. Warm en zalig in een bed kunnen kruipen. Eten en drinken hebben. En inderdaad ook wij werken hiervoor maar we hebben eigenlijk écht geen klagen.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dit gevoel kan vasthouden. Dat ik hierbij kan stilstaan als ik nog eens begin te zagen over onbelangrijke zaken, onbenulligheden, dingen die er niet toe doen. Want als wij klagen...dan is het omdat we daar gewoon zin in hebben... niet omdat we daar reden toe hebben.
En op zo'n momenten als gisteren in de zetel besefte ik oprecht hoe gelukkig ik ben, hoe goed ik het heb ook al ben ik niet rijk en is het weer niet altijd zoals ik het wil of "moeten" we elke dag naar het werk... ik moet gewoon leren gelukkig te zijn. Dat ik MAG en KAN gaan werken, dat ik een man en plus-kinderen heb om bij thuis te komen, dat we gezond zijn en dat we als dat even tegenvalt we dan naar de dokter kunnen, dat ik elke avond kan koken, dat ik een warm bad kan nemen als ik daar zin in heb en dan in de zetel kan zitten als ik moe ben...het zijn de dagelijkse dingen die zo eenvoudig en gewoon zijn maar waar we uiteindelijk toch nog steeds dankbaar voor horen te zijn.
Want zoals de opvangmedewerkers in het programma zeiden... IEDEREEN kan dakloos worden bij voldoende tegenslag.
Ik heb het mezelf al meermaals afgevraagd. Wij mensen, wat doen we hier? Welk nut hebben we hier op aarde?
Niet dat ik mezelf nutteloos voel maar ik stel me soms de vraag. We worden geboren als klein schattig wezentje en groeien op tot volwassen individuen met een eigen mening, een eigen wil, eigen dromen.
Volgens mij is het de bedoeling om het beste ervan te maken de tijd dat we hier rondlopen en daar doe ik ook echt hard mijn best voor.
Maar als ik soms rondkijk, de kranten lees of naar het nieuws kijk...waar zijn we toch mee bezig? Wij zijn bijlange niet allemaal mensen... er zijn ook veel monsters onder ons. Die moorden, stelen, terreur zaaien, andere mensen van hun vrijheid beroven, en nog zoveel meer dat ik niet begrijp. De natuur... zoveel moois om te zien en toch wordt er met zo weinig respect omgegaan met dit fenomeen. Bossen waarin gesluikstort wordt, zeeën waarin olie geloosd wordt, bomen die gekapt worden om toch maar extra woningen/appartementen te kunnen zetten of extra wegen aan te leggen. Waar zijn we mee bezig? Moet het echt allemaal om zeep??
En ikzelf doe mijn best. Ik probeer te sorteren, heb respect voor de natuur en voor de dieren, heb respect voor mijn medemens en probeer een goed mens te zijn.
Maar in een wereld als deze voel ik mij desondanks ik het anders zou willen toch heel dikwijls gejaagd. Alles moet, niks mag. Je moet met alles en iedereen rekening houden en je loopt jezelf voorbij. Dat gevoel heb ik dagelijks en soms zou ik gewoon willen dat ik af en toe es kan zeggen...
STOP! Nu wil ik genieten. Ik ga wandelen in het bos, genieten van het water, de lucht, de vogels en de kleuren van de herfst. Als ik thuis kom neem ik een lang bad met een glaasje wijn erbij en nadien zet ik mezelf in de zetel met de tv uit en een goed boek in de hand en een tweede glaasje wijn op tafel en als ik moe wordt dan kruip ik zorgeloos mijn bedje in.
Maar het gebeurt nooit op die manier... er is altijd wel iets wat nog even moet. Een was insteken, brooddozen klaarmaken, werktas klaarzetten voor de volgende dag, de keuken opruimen, kuisen, bed opdekken, strijken en nog zoveel meer. Waardoor het wandelen wordt afgelast want voor ik het weet is het alweer donker, het bad wordt een snelle douche en het glaasje wijn wordt een snel glas water. Het boek in de zetel wordt gewoon toch maar tv, want ik heb de moed niet om na al de drukte mezelf te ontspannen en te concentreren op een boek en ik kruip daarna samen met mijn ventje in bed omdat het moet...want morgen gaat de wekker af om 20 voor 6.
Zal ik ooit eens een dag de tijd voor mezelf nemen om toch eens een keer volledig tot rust te komen?
Waarom is het dat wij enkel de negatieve dingen geloven die mensen over ons zeggen?
Waarom geloven we enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?
Het is vooral typisch voor mezelf maar ik geloof heel erg dat het ook voor vele andere mensen geldt.
Als je hoort dat mensen over jou zeggen dat je bent bijgekomen, dat je niet vriendelijk bent, dat je uit de hoogte doet, dan stellen we onszelf onmiddellijk in vraag en vragen we onszelf af... is het werkelijk zo??
Kom ik zo over? Wat doe ik fout? Hoe kan ik mezelf verbeteren, zodat anderen mij zien als een knap, vriendelijke, integer en intelligent persoon?
De waarheid ligt volgens mij in het midden...
Mensen hebben altijd hun mening klaar. Ook jij en ik. Sneller dan we willen. De kunst is alleen om niet onmiddellijk op die negatieve kar te springen.
Misschien moeten we de vraag in omgekeerde richting stellen. Waarom voelen anderen zich bedreigd door mij? Waar gaat het mis met hen? Waarom voelen zij zich zo onzeker over zichzelf. Het ligt misschien helemaal niet aan mij?
We geloven zo snel dat de negatieve uitlatingen over onszelf als persoon juist zijn, maar als er complimentjes worden gegeven dan denken we (ik toch heel dikwijls)... jaja...zal wel. Of, vind je? Ik zie mezelf niet zo. Terwijl we soms beter gewoon dank je wel zouden zeggen en ook het positieve moeten aanvaarden.
Negativisme wint het heel snel van positivisme... jammer genoeg.
Waarom geloven we dus enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?? Omdat het naar mijn mening gewoon menselijk is. We trekken onszelf graag in twijfel en geloven niet zo snel in positieve feedback.
Maar is onszelf in twijfel trekken ook niet een beetje positief?
Ik vind van wel. Mijn naam is Priscilla. Ik heb al eerder geblogd via deze blogsite. Maar wegens tijdsgebrek heb ik mijn vorige blogs verwaarloosd en dus heb ik alles gewist en ben hier helemaal opnieuw begonnen. Ik mis het schrijven en het delen van gedachten dus begin ik met een propere lei.
Kunnen we altijd met alles opnieuw beginnen?
Wat mij betreft wel. Ik doe het regelmatig in het dagelijkse leven.
Als ik snel iets heb neergeschreven, maar het is niet netjes genoeg, dan neem ik een nieuw blad en begin opnieuw.
Als ik aan het diëten ben maar het gaat al enkele dagen of weken fout, dan begin ik de maandag nadien gewoon opnieuw.
Als ik een serie heb uitgekeken en ik vond die mega geweldig goed, dan begin ik gewoon opnieuw.
En ik doe het met alles.
Drie jaar geleden begon ik een heel nieuw leven. Met de man van mijn dromen, 3 hele lieve plus-kinderen en in een hele nieuwe stad en omgeving. Alles nieuw.
En ik ben gelukkiger dan ooit.
Dus ja... iedereen kan telkens opnieuw beginnen. Als je maar durft!!
Je kan hetgeen voorbij is zien als verloren tijd en verloren energie... maar je kan je nieuwe start ook zien als een proper blad, een witte pagina, een propere lei die je volledig zelf opnieuw kan inkleuren, schrijven, invullen. Het geeft moed en nieuwe energie en het kan alles zoveel beter maken!
Is less écht more?
Bestaat leven zonder zonde?
Waarom geloven we enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?
