Ik heb het mezelf al meermaals afgevraagd. Wij mensen, wat doen we hier? Welk nut hebben we hier op aarde?
Niet dat ik mezelf nutteloos voel maar ik stel me soms de vraag. We worden geboren als klein schattig wezentje en groeien op tot volwassen individuen met een eigen mening, een eigen wil, eigen dromen.
Volgens mij is het de bedoeling om het beste ervan te maken de tijd dat we hier rondlopen en daar doe ik ook echt hard mijn best voor.
Maar als ik soms rondkijk, de kranten lees of naar het nieuws kijk...waar zijn we toch mee bezig? Wij zijn bijlange niet allemaal mensen... er zijn ook veel monsters onder ons. Die moorden, stelen, terreur zaaien, andere mensen van hun vrijheid beroven, en nog zoveel meer dat ik niet begrijp. De natuur... zoveel moois om te zien en toch wordt er met zo weinig respect omgegaan met dit fenomeen. Bossen waarin gesluikstort wordt, zeeën waarin olie geloosd wordt, bomen die gekapt worden om toch maar extra woningen/appartementen te kunnen zetten of extra wegen aan te leggen. Waar zijn we mee bezig? Moet het echt allemaal om zeep??
En ikzelf doe mijn best. Ik probeer te sorteren, heb respect voor de natuur en voor de dieren, heb respect voor mijn medemens en probeer een goed mens te zijn.
Maar in een wereld als deze voel ik mij desondanks ik het anders zou willen toch heel dikwijls gejaagd. Alles moet, niks mag. Je moet met alles en iedereen rekening houden en je loopt jezelf voorbij. Dat gevoel heb ik dagelijks en soms zou ik gewoon willen dat ik af en toe es kan zeggen...
STOP! Nu wil ik genieten. Ik ga wandelen in het bos, genieten van het water, de lucht, de vogels en de kleuren van de herfst. Als ik thuis kom neem ik een lang bad met een glaasje wijn erbij en nadien zet ik mezelf in de zetel met de tv uit en een goed boek in de hand en een tweede glaasje wijn op tafel en als ik moe wordt dan kruip ik zorgeloos mijn bedje in.
Maar het gebeurt nooit op die manier... er is altijd wel iets wat nog even moet. Een was insteken, brooddozen klaarmaken, werktas klaarzetten voor de volgende dag, de keuken opruimen, kuisen, bed opdekken, strijken en nog zoveel meer. Waardoor het wandelen wordt afgelast want voor ik het weet is het alweer donker, het bad wordt een snelle douche en het glaasje wijn wordt een snel glas water. Het boek in de zetel wordt gewoon toch maar tv, want ik heb de moed niet om na al de drukte mezelf te ontspannen en te concentreren op een boek en ik kruip daarna samen met mijn ventje in bed omdat het moet...want morgen gaat de wekker af om 20 voor 6.
Zal ik ooit eens een dag de tijd voor mezelf nemen om toch eens een keer volledig tot rust te komen?
Waarom is het dat wij enkel de negatieve dingen geloven die mensen over ons zeggen?
Waarom geloven we enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?
Het is vooral typisch voor mezelf maar ik geloof heel erg dat het ook voor vele andere mensen geldt.
Als je hoort dat mensen over jou zeggen dat je bent bijgekomen, dat je niet vriendelijk bent, dat je uit de hoogte doet, dan stellen we onszelf onmiddellijk in vraag en vragen we onszelf af... is het werkelijk zo??
Kom ik zo over? Wat doe ik fout? Hoe kan ik mezelf verbeteren, zodat anderen mij zien als een knap, vriendelijke, integer en intelligent persoon?
De waarheid ligt volgens mij in het midden...
Mensen hebben altijd hun mening klaar. Ook jij en ik. Sneller dan we willen. De kunst is alleen om niet onmiddellijk op die negatieve kar te springen.
Misschien moeten we de vraag in omgekeerde richting stellen. Waarom voelen anderen zich bedreigd door mij? Waar gaat het mis met hen? Waarom voelen zij zich zo onzeker over zichzelf. Het ligt misschien helemaal niet aan mij?
We geloven zo snel dat de negatieve uitlatingen over onszelf als persoon juist zijn, maar als er complimentjes worden gegeven dan denken we (ik toch heel dikwijls)... jaja...zal wel. Of, vind je? Ik zie mezelf niet zo. Terwijl we soms beter gewoon dank je wel zouden zeggen en ook het positieve moeten aanvaarden.
Negativisme wint het heel snel van positivisme... jammer genoeg.
Waarom geloven we dus enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?? Omdat het naar mijn mening gewoon menselijk is. We trekken onszelf graag in twijfel en geloven niet zo snel in positieve feedback.
Maar is onszelf in twijfel trekken ook niet een beetje positief?
Ik vind van wel. Mijn naam is Priscilla. Ik heb al eerder geblogd via deze blogsite. Maar wegens tijdsgebrek heb ik mijn vorige blogs verwaarloosd en dus heb ik alles gewist en ben hier helemaal opnieuw begonnen. Ik mis het schrijven en het delen van gedachten dus begin ik met een propere lei.
Kunnen we altijd met alles opnieuw beginnen?
Wat mij betreft wel. Ik doe het regelmatig in het dagelijkse leven.
Als ik snel iets heb neergeschreven, maar het is niet netjes genoeg, dan neem ik een nieuw blad en begin opnieuw.
Als ik aan het diëten ben maar het gaat al enkele dagen of weken fout, dan begin ik de maandag nadien gewoon opnieuw.
Als ik een serie heb uitgekeken en ik vond die mega geweldig goed, dan begin ik gewoon opnieuw.
En ik doe het met alles.
Drie jaar geleden begon ik een heel nieuw leven. Met de man van mijn dromen, 3 hele lieve plus-kinderen en in een hele nieuwe stad en omgeving. Alles nieuw.
En ik ben gelukkiger dan ooit.
Dus ja... iedereen kan telkens opnieuw beginnen. Als je maar durft!!
Je kan hetgeen voorbij is zien als verloren tijd en verloren energie... maar je kan je nieuwe start ook zien als een proper blad, een witte pagina, een propere lei die je volledig zelf opnieuw kan inkleuren, schrijven, invullen. Het geeft moed en nieuwe energie en het kan alles zoveel beter maken!
Waarom geloven we enkel de negatieve dingen die mensen over ons zeggen?
