|
Zijn we soms niet te ontevreden zonder reden?
Gisteren keek ik op VTM naar Project Axel. In dat project volgt Axel D'Haeseleir verschillende dakloze mensen. Hun verhaal wordt verteld en je krijgt een beeld van hoe deze mensen dag in dag uit leven.
Ik weet dat iedereen hier wellicht een eigen mening over heeft, zoals ook ik, maar het was schrijnend... ik heb gehuild. Verschillende keren en ik vroeg aan mijn man hoe het toch kan dat wij, die alles hebben, toch nog steeds zo hard klagen en zagen en precies nooit gewoon gelukkig kunnen zijn.
Er was één verhaal van een man die dakloos werd na het overlijden van zijn vriendin. Hij kon de hypotheek niet aan alleen en kon het niet bolwerken ondanks dat hij fulltime aan het werk was en heel hard zijn best deed. Hij leeft al 4 jaar als dakloze en leeft zijn leven op een eerlijke manier (of zo werd het toch weergegeven in het programma) zover we kunnen oordelen aan de hand van de beelden. Hij zoekt overdag lege bierflesjes die langs straat worden achtergelaten en verzamelt het statiegeld. Hij slaapt winter en zomer in een tentje op een plek die niemand weet zijn en heeft de moed om door te zetten.
Ik vond het GE-WEL-DIG! Maar ik heb gehuild. Omdat ik me eigenlijk oprecht schuldig voelde, omdat ik weet uit ervaring dat wij, die dan in onze zachte zetel zitten, met een warme thee of een glaasje wijn en ons oordeel vormen over de reportages die we op tv zien, toch steeds degenen zijn die ons elke dag wel ergeren aan onozele onbenullige dingen. Omdat het regent, omdat het winter wordt, omdat we het uur moeten verzetten, omdat het dan sneller donker is 's avonds enz... terwijl wij ondanks die zaken die wij dan "erg" vinden of die ons dan "storen" toch maar elke avond na het werk naar huis kunnen. Warm en zalig in een bed kunnen kruipen. Eten en drinken hebben. En inderdaad ook wij werken hiervoor maar we hebben eigenlijk écht geen klagen.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dit gevoel kan vasthouden. Dat ik hierbij kan stilstaan als ik nog eens begin te zagen over onbelangrijke zaken, onbenulligheden, dingen die er niet toe doen. Want als wij klagen...dan is het omdat we daar gewoon zin in hebben... niet omdat we daar reden toe hebben.
En op zo'n momenten als gisteren in de zetel besefte ik oprecht hoe gelukkig ik ben, hoe goed ik het heb ook al ben ik niet rijk en is het weer niet altijd zoals ik het wil of "moeten" we elke dag naar het werk... ik moet gewoon leren gelukkig te zijn. Dat ik MAG en KAN gaan werken, dat ik een man en plus-kinderen heb om bij thuis te komen, dat we gezond zijn en dat we als dat even tegenvalt we dan naar de dokter kunnen, dat ik elke avond kan koken, dat ik een warm bad kan nemen als ik daar zin in heb en dan in de zetel kan zitten als ik moe ben...het zijn de dagelijkse dingen die zo eenvoudig en gewoon zijn maar waar we uiteindelijk toch nog steeds dankbaar voor horen te zijn.
Want zoals de opvangmedewerkers in het programma zeiden... IEDEREEN kan dakloos worden bij voldoende tegenslag.
Het blijft me zeker bij.
|
