Vandaag stond ik, na een hele tijd, nog eens in leiding bij de gidsen. Van twee tot vijf werd er van mij verwacht dat ik mee de kapoenen (de kleinsten) zou entertainen. Naar mijn gevoel is dat toch wel aardig gelukt. Tot mijn verbazing waren er echt wel véél kindjes en af en toe ging het decibelgehalte boven de norm, maar het was wel leuk.
Het was ook gewoon gemakkelijk: ik moest om 13u komen, het spel werd uitgelegd, ik wist wat ik moest doen en om vijf uur was het gedaan. Moest het elke week zo zijn, ik zou terug in leiding komen. Helaas is het niet dat alleen. Nu was het spel voor mij in elkaar gestoken en moest ik gewoon zien dat er geen kindjes achter bleven in het bos en dat ze het fijn vonden (wat beiden is gelukt). Maar als ik denk aan alle tijd die er naast 'zondag-van-twee-tot-vijf' nog in de gidsen kruipt, heb ik geen spijt dat ik ben gestopt. Geen vervelende lange groepsraden meer, geen activiteiten te plannen, ploegjes te volgen, vergaderingen ineen te steken, weekendjes en kampen te organiseren. Ik heb absoluuut geen spijt dat ik dat moet missen. Dat ze mij dan nog maar es vragen om 1 keer in leiding te komen staan of mee te gaan foerieren.
Met deze zondag zit ook de vakantie er weer op, helaas. Begin van de vakantie ben ik nog naar de Ardennen gegaan, waar Katia en co een huisje hadden gehuurd. Super gezellige boel, maar ook wel vermoeiend. Kindjes zijn altijd vroeg wakker en willen dan per sé iedereen gaan wakker kussen. Het maakt ze alleen maar méér schattiger! Binnenkort komt er nog een klein Ledeganckje bij...ik ben eens benieuwd! Als het kindje even schattig wordt als de twee anderen, zal het wel dolle pret worden.
Tot die tijd wachten mij nog enkele verslagen, groepswerkjes, mini-scripties, survivalactiviteiten en lessen! Hoera?
Ja ja, dames en heren, een naamswijziging heeft plaatsgevonden. Ik was de nickname "prieeltje" een beetje beu en ben er daarom vanaf gestapt. In de toekomst zal ik als "ophelia" door het webleven gaan.
Wanneer Hamlet Polonius doodsteekt, begint haar gekte vorm te krijgen. Ze kan het verdiet niet aan en drijft de bewoners van Elsinore tot wanhoop met onbegrijpelijke liedjes. Later verdrinkt ze onder mysterieuze omstandigheden in een ondiepe beek.
Als Laërtes uit Frankrijk terugkeert en de dood van zijn vader en zuster verneemt, kan hij weinig anders doen dan Hamlet uitdagen tot een duel"
Vermits Shakespeare dé beste toneelschrijver van de geschiedenis is en Hamlet één van zijn mooiste stukken is, heb ik mijn 'naam' dus in Ophelia veranderd. Hopelijk herkennen jullie me nog als ik op het net rondzwerf!
Aster, de hoofdrolspeelster uit mijn nieuw verhaal, is er nu wel zeker van dat ze in Parijs is aanbeland. De zoektocht in haar rugzak heeft haar een fototoestel opgeleverd, dat helemaal onderaan bij haar sleutels zat. Volg dus zeker ook haar weg door Parijs in foto's. De foto's vind je rechts van het verhaal, in de map "Paris, dat is niet om mee te lachen".
Eindelijk is het dan zo ver! Men heeft er lang op moeten wachten, maar eindelijk is het eerste deel toch klaar!!
Mijn nieuw vervolgverhaal is geboren op mijn msn-myspace: "Paris, dat is niet om mee te lachen". Een jonge vrouw is gestrand in hartje Parijs, waar ze haar auto verliest. Wat doet ze in Parijs? Hoe geraak je een auto kwijt? Welke monumenten zal ze tegenkomen op haar trip door de mooiste Europese hoofdstad?
Vandaag met de mama nog eens een culturele uitstap gedaan. Er stond gisteren in de krant "reclame" over een tentoonstelling in het fort van een schilder, en vermits ik nog nooit in het fort was geweest wij er dus vanmiddag naartoen. We kregen zo'n grote telefoon waarop je dan de nummertjes moest indrukken en dan kreeg je uitleg.
Wat was me dat een ervaring. Het fort ligt, bij wijze van spreken, achter mijn hoek en ik wist niet eens dat er zo'n gruwelen waren geweest. Werd er helemaal stil van. Terwijl we daar rondliepen kon ik me helemaal niet voorstellen dat er ooit mensen waren gemarteld en gedood. Even dacht ik nog: "dit zou nu toch niet meer waar zijn, dit zou nu niet meer kunnen", maar al snel dacht ik wat er nu nog steeds gebeurd in Iran en Irak en al die andere landen waar er oorlog is... Om het met een cliché te zeggen: "we mogen blij zijn dat we hier zijn geboren en niet daar."
Een culturele uitstap van formaat dus! De tentoonstelling bleek uiteindelijk in een bijgebouw aan het fort. We moesten er niet voor betalen en we hadden zelfs niet heel de rondleiding in het fort moeten doen, maar vermits de schilderijen niet écht spectaculair waren, zijn we toch blij dat we de rondleiding wél hebben gedaan.
Gisteren was het kerstboomverbranding bij de scouts en daar ben ik nog met Suey gepasseerd. Heel gezellig, maar nu stink ik wel naar de rook. Maar alles voor onze scoutsbroers en we hebben toch een extra bitterbal gekregen dus ik klaag niet! En bij deze zit het weekend er weeral bijna op. Zodadelijk nog een ontspannend bad nemen met een goed boek en ik kan er weer een weekje tegenaan.
Driewerf helaas, het einde van de vakantie komt al met rasse schreden dichterbij. En oh, ik heb er zo hard geen zin in, om de vakantie vaarwel te moeten zeggen.... Niet dat ik zo'n vreselijke tijd tegemoet ga hoor, allesbehalve. Nog drie weken stage waar ik nog wel zin in heb. Het is een aangename plaats om te werken, fijne collega's en leuke dingen te doen. Het vroeg opstaan en lang werken neem ik er dan wel bij. Het is uiteindelijk nog maar drie weken. Dan een weekje school waarin ik 16u naar school moet, dus eigenlijk peanuts. En dan...hihi...weeral vakantie voor een week. Eigenlijk mag ik dus niet klagen. Parijs zal hoogstwaarschijnlijk niet doorgaan, maar ondertussen maken we al andere leuke plannen.
Ondertussen doe ik nog lekker niks, of toch bijna niks. Deze week gefeest, gegeten, pakjes open gedaan, gaan winkelen in de solden en fijne babykleertjes gekocht voor Helena, films gekeken (I am legend, man zooo spannend!!) en boeken gelezen. Zalig is het leven zonder te studeren. Vanmiddag nog wat dvd kijken, vanavond gaan babysitten en morgen naar mijn metekindje voor de nieuwjaarsbrief. Het zal wel schattig worden, want de enige woorden die ze verstaanbaar kan zeggen zijn: beeeeeer, paakkkeeeee, otto, kkkoooeeeekkk (op een heel klagerige toon ) Het is toch zo'n dotje.
Traditioneel aan de start van een nieuw jaar: goede voornemens! Bij deze...
- meer brieven schrijven met de hand - verloren vrienden opzoeken - een (knappe sympathieke vrolijke grappige) vent vinden die voor mij uit een taart wil springen - bloemen op mijn kamer zetten - op reis gaan - vrolijk zijn - mijn voornemens doen uitkomen
Met mijn tweede voornemen ben ik vandaag al begonnen door op bezoek te gaan bij Marijke, een verloren vriendin uit het middelbaar. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik ze sinds het middelbaar nog wel gezien heb, maar niet meer zo heel veel. Ze was dus maar een beetje verloren. Vermits ze was verhuisd, was het wel een hele onderneming om tot bij haar te geraken. Het openbaar vervoer naar Scherpenheuvel stelt niet veel voor (en dat voor een bedevaartplaats). Ondertussen ook natuurlijk de basiliek een bezoek gebracht en in een tearoom vol bomma's koffiekoeken gaan halen. Ja, een tripje naar Scherpenheuvel maakt toch wel de vakantie af!
Gisteren met de mama naar Clouseau 20 in het sportpaleis geweest. Het vijfde jaar op rij dat we er bij zijn. We hadden kei goede plaatsen. Voor ons was er een trap naar de uitgang dus konden we goed zien, zelfs als iedereen recht stond.
Vlak voor het concert begon, gingen alle lichten uit en werd het pikdonker in de zaal. Er is dan zo'n ontlading in het publiek, er wordt geklapt, gelachen geroepen en iedereen is héél uitbundig. Ik word daar altijd emotioneel van. Al die vreugde.... En als ze dan de eerste woorden zingen van het eerste liedje....waauw, dat geeft zo'n kick, ongelooflijk. Al snel merkten we dat we tussen droogstoppels waren beland...mensen die niet klappen, niet meezingen, niet rechtstaan, niet niks doen... Ik zeg niet dat je bij elk nummer moet staan shaken (zo was er wel iemand, een eenzame in de massa die nooit neerzat), maar ik kan me niet voorstellen dat het je helemaal niets doet. Ons mams en ik, wij stonden bij elk up-tempo-nummer mee te shaken, net zoals de rest van het sportpaleis, maar de mensen links en rechts van ons deden niks! Echt niks. Heel vreemd.
En je zou denken, na 5 keer heb je het wel gehad, maar niets is minder waar. Ze slagen er toch telkens in om er een geweldig concert van te maken en ik ben blij dat ik er ook deze keer bij was (net zoals die honderduizend anderen). Laat het volgende maar komen
Gisteren ook nog kerstkitschkiekjes genomen die nu te bewonderen zijn op mijn msn-myspace: elsgyselaers.spaces.live.com zeker checken! Ik heb hier bijna de kaap van 4000 bezoekers bereikt, zorg dat je er bij bent!
Het was gisteren weer 'van dat'. 's Middags was de hoofdpijn op mijn stage al lichtjes komen aansluimeren. Ik hoopte hem te kunnen intomen met een zuig-dafalgan (jakkiebakkie). Helaas was het ijdele hoop, hij bleef hardnekkig hangen.... Ik hoopte dat het zou beter eens ik terug in de frisse lucht zou komen, maar het naar de bus wandelen was al een hele onderneming, en dan zwijg ik nog van de busrit zelf.
De lichten in de bus ergerde mij enorm, ik werd misselijk, viel even in slaap en kon zelfs de moed niet opbrengen om muziek op te zetten. Thuis dan ook ineens gecrasht in de zetel en de pianoles kon ik weer vergeten. Ik denk dat mijn leerkracht denkt dat ik niet graag kom ofzo... Maar hoofdpijn kan echt mijn leven lam leggen. Het is zo'n moeilijk te begrijpen kwaaltje. De ene dag kan ik er gerust mee rondlopen en negeer ik het aardig, en op andere dagen ligt mijn maag in mijn mond en staat mijn hoofd op ontploffen (zo ook gisteren). Ouder worden zou naar het schijnt wel een beetje helpen....
Daarstraks zat ik op de bus met een iets oudere man (waarmee ik wel vaker op de bus zit) en plotseling haalde hij een nagelknipper boven en begon doodleuk zijn vingernagels te knippen. Zo vreselijk vies! Bij het uitstappen zag ik een hele berg nageltjes liggen, jakkes! Zo iets doe je dus alleen maar in de badkamer, boven de lavabo of boven het bad, zodat je ze onmiddellijk kan wegspoelen.
Gisteren moeten gaan werken in HP bij "U bent mijn moeder". Een stuk over een demente moeder en haar dochter die haar gaat bezoeken. Sien Eggers speelt hier zowel moeder als dochter. De voorstelling wordt dit jaar voor de derde keer hernomen en de zaal zat gisteren weer vol. Ik had zelf niet zo veel zin om in de zaal te zitten vermits ik de voorstelling al vijf keer had gezien, maar vermits we maar met drie moesten werken en er twee daarvan in de zaal moeten zitten was ik er bij.
En hoewel ik geen zin had en ik de voorstelling al een paar keer gezien had, heeft het me weeral overdonderd. Hoe Sien het doet, blijft me toch verbazen. Ze kan de personages met zoveel karakter en echtheid spelen dat ik (weeral) een traantje heb weggepinkt. Telkens ik haar de demente moeder zie spelen, moet ik aan mijn bomma denken, die drie jaar en half geleden gestorven is. Niet dat mijn bomma dement was hoor, of toch niet zo erg als de moeder die Sien neerzet, maar er zijn zo van die uitspraken en handelingen waarvan ik helemaal droevig word. Dat is toch de Kunst met de grote K: met een eenvoudig toneelstuk zo'n heftige emoties kunnen loswerken.
Het fijnste en merkwaardigste aan de hele avond was dan nog het feit dat ik, bij het buitengaan, pardoes op Sien Eggers, Benny Claessens en nog een kerel botste. Zij stonden buiten te roken en ik had hen niet gezien en ik schrok redelijk hard. Sien nam mijn arm vast en begon te zeggen dat ik moest oppassen voor vieze venten achter hoekjes en dat ik ze met mijn autosleutels knock-out moest slaan. Ik zei dat ik mijn ijzeren staaf uit mijn sjakos wel zou nemen en zij zei dat je tegenwoordig niet voorzichtig genoeg kan zijn..... Toch prachtig dat zij een half uurtje eerder de ziel uit haar lijf speelde als demente moeder en dochter en dan met mij onnozel staat te doen over eventuele boemannen die achter het hoekje van HETPALEIS op mij staan te wachten.....hémels.
Vandaag 'de bomma' uitgehangen met Jolien. We zijn gaan fietsen en dan een apfelstrudel gaan eten bij crèmerie Chantal (tussen de 70+ers) en daarna nog langs de kerstmarkt in Bazel geweest om dan te eindigen in de gemeenteschool om nog een pannenkoek te eten. Het bomma-gehalte was deze middag weer aardig hoog.... zalig!
Nu nog een weekje stage en dan VAKANTIE! Jipppppppiiiiiieee de pipi!
Lap, het is weer zo ver! Kerstmis.... Niet dat ik iets heb tegen het feest of kerstbomen hoor! Ik vind alleen dat sommige mensen er net een tikkeltje te ver in gaan. Ik vraag me soms werkelijk af wat sommige mensen bezielt. Hier in Niel en omstreken vind je sommige huizen waar je niet met je ogen open naar kan kijken, zo fonkelend en twinkelend en schitterend en glimmend en glitterend....
Er zijn zelfs een aantal huizen naast elkaar die elkaar de loef willen afsteken (vermoed ik). Zo van: "aha, gij hangt lichtjes aan uw deur, dan hang ik een hele lichtslang rond mijn huis!" en "aha, gij zet een kerstman in uw voortuin, dan zet ik een wip met kerstman en sneeuwman, verlicht en knipperend met naast hen nog een stel lichtgevende rendieren, een pinkende kerstboom en rond mijn huis een lichtslang die én pinkt én van kleur verandert!!!!". Denk nu niet dat ik overdrijf hé, neenee, dit is écht waar hoor. Ik heb me dan ook voorgenomen om foto's te gaan trekken van huizen die er écht zwaar kerstkitscherig over gaan. En ik mag gerust zijn, hier in de buurt zijn er mééér dan genoeg.
Wij hebben vanochtend ook ons huis kerst-proof gemaakt, maar niet zo kitscherig hoor. Onze boom staat er, hier en daar een kerststukje dat pronkt, lichtjes rond onze trap en een paar lichtjes in een bescheiden buxusstruikje voor de deur. Een echte kerstsfeer dus. Daar wordt ik helemaal vrolijk van, en mijn kat ook. Ze lijkt wel rond te huppelen op de maat van Jingle-Bell's...
Al bij al hou ik wel van Kerstmis hoor, je mag er alleen niet in overdrijven. Het meest van al hou ik van de bijhorende vakantie, k'dotjes en lekker eten. Laat dat allemaal maar tot mij komen (en liefst snel).
Wat "ontspanning na het werk" betreft, ben ik deze week toch weer aan mijn trekken gekomen. Woensdag ben ik met Pine en Eveline naar Trix geweest, naar de luistersessie met Pieter Embrechts. Hij had een grote sporttas en een kartonnen doos bij vol met cd's en platen en natuurlijk ook zijn gitaar. Hij speelde eerst zijn nieuw Sinterklaasliedje waardoor ik al onmiddellijk in de stemming kwam. ZALIG gewoon. Ik was, schandalig genoeg, al bijna vergeten hoe hemels hij kan zingen.
Daarna liet hij enkele liedjes horen van de cd's, vertelde hij hilarische verhalen, tokkelde hij nog wat op zijn gitaar en plotseling was het half twaalf! Vermits de "zaal" al voor de helft was leeggelopen ondertussen (niet dat het slecht was, maar vanwege het uur!!) zag hij in dat hij er ook beter mee ophield. Ja, zo 3 uur Pieter...het kan ne mens goed doen.
Gisteren kwam dan Billie King in HETPALEIS. Eindelijk nog eens naar HETPALEIS gegaan zonder te moeten werken (niet dat ik het werken niet leuk vind hoor!). De Sint was er ook met mandarijntjes . Het optreden was gewoon te zalig. Telkens ik Tine Reymer zie denk ik: "die kan nu toch niet zingen". Tot je ze bezig hoort! Man, wat een stem dat er uit haar keel komt, wonderlijk! De techniek was wel alles behalve. Ze begonnen al 20min te laat, wat niet de gewoonte is in HETPALEIS. Barbara zit er meestal wel héél hard achter dat er op tijd wordt begonnen. Dan vielen de micro's uit, werkten er gitaren niet, moest de technieker komen... ik denk dat er slecht gesoundchekt is... Maar het concert op zich was beestig.
De Sint is ook langsgeweest bij mij thuis en hij bracht het laatste HarryPotter boek in het Nederlands. Snel mijn ander boek uitlezen zodat ik in den Harry kan beginnen.
Het aanspreken van een bekend persoon, het zal nooit mijn ding worden. Alhoewel ik achteraf altijd super tevreden ben dat ik het wél heb gedaan. Zoals afgelopen zondag bijvoorbeeld.
Ik moest werken in HETPALEIS, bij de Sinterklaasshow. Sta ik na de voorstelling achter de toog, komt ineens Antoon Offeciers de foyer binnen. Hij is de pianist van oa Sukilov, de Kakkewieten en Helder. Hij heeft ook pianomuziek geschreven die op CD is uitgebracht bij het boek "Even Gelukkig" van Dimitri Leue. Het is juist die pianomuziek die ik ongelooflijk mooi vind en graag op partituur zou willen.
Ik dus al maanden op zoek naar contactgegevens van hem: internet, via boekingskantoor Sukilove...niks. En daar stond hij dan voor mij neus, ik kon niet anders dan hem aanspreken. Zo zou ik ineens weten of er partituren van zijn. Dus ik mijn moed bijeen gegrepen en het hem gevraagd. Raad eens...hij was super vriendelijk, vroeg mijn mailadres en beloofde me wat partituren op te sturen. Ik dus héél blij, maar ik dacht dat hij het wel zou vergeten (of erger nog: negeren). Maar nee, raad eens.....vandaag stuurde hij me meer dan 10 partituren van Even Gelukkig. Ik ben dus wel meer dan 'even' gelukkig.
Dankzij hem heb ik een meer dan geslaagd weekend achter de rug. Het feit dat de sinterklaasshow kei goed was en Dimitri achteraf "hey Els" zei, kan er ook wel iets mee te maken hebben
Het schaatsen met Akabe was geweldig leuk, alhoewel gaan schaatsen met de scouts altijd te lang duurt, hoe lang je ook gaat. Mijn tenen waren er na bijna twee uur dan ook afgevroren. Het memorabelste moment was toch toen ik met Liesje (syndroom van Down) aan het schaatsen was. Kevin, ander Akabe-lid, passeerde en Liesje riep: "mongool". Best wel grappig om dat uit haar mond te horen komen . Daarna nog fijn op café geweest met Femke, Vicky en Suey. Gelukkig dat ik niet meer mee naar de Lux ben gegaan, want het feesje was blijkbaar slecht.
En dan een rustig weekendje gehad. Samen met mama naar bloemenwinkel zaterdag en 's avonds film gekeken. Eerst Blood Diamond (waarin Antwerpen wel een héél slechte reputatie heeft) en dan Miss Congeniality II (verstand op 0 en kijken). Vandaag wilde ik met mama een wandeling gaan maken en toen we goed en wel vertrokken waren begon het te gieten. Wij dus terug naar huis, maar tegen dat we daar waren was het gestopt met regenen, maar waren wij wel kletsnat. Dan maar broek en jas in de droogkast, even wachten en terug vertrekken. Uiteindelijk zijn we dan toch in Het Tolhuis geraakt en hebben we een pannenkoek gegeten.
Ondertussen hebben we ook ons voederhuisje voor de vogeltjes terug in de tuin gezet en hangen er hier en daar voederzakjes. Ons mams en ik staan dus heel frequent alletwee met een verrekijker vogels te spotten. We hebben op de boekenbeurs zo'n blad gekocht met de meest voorkomende vogels zodat we kunnen zien wat er in onzen hof schuilt. Gisteren toch 2 staartmeesjes gezien, een vogeltje dat niet zo heel frequent in de tuinen zit. Het is blijkbaar toch leuk bij ons. We wachten ondertussen nog in spanning af op de terugkomst van "onze" Bonte Specht en onze Vlaamse Gaai...
Daarnet het mooiste beeld van de week gezien vanop de bus. We reden langs het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen en dat was zo mooi verlicht... Het was de eerste keer dat het me opviel eigenlijk en ik rijd er nu al bijna twee weken in het donker langs. De volle maan stond er ook boven en dat maakte het plaatje helemaal af. Moest je 's avonds in de buurt passeren, neem dan zeker eens een kijkje, want het is de moeite waard!
Morgen zit ik misschien in de voormiddag alleen op "kantoor" want Jef, het zoontje van Ann is ziek dus komt ze misschien niet in de voormiddag. Ik kijk er wel een beetje naar uit, op mijn gemakske wat werken, kan leuk worden. Mijn telefoonangst is ook wel verminderd. Ondertussen weet ik dat ik, als ik iets niet weet, de mensen gewoon moet doorverbinden. Poepsimpel dus! Ik geraak uiteindelijk toch een beetje ingewerkt in de organisatie wat ik heel leuk vind.
En het weekend staat aan de deur, dus kan ik maar beter opendoen (ow, wat een flauwe mop!)
Vandaag in Brussel geweest. Ik mocht mee naar een vergadering bij Poppunt (steunpunt amateur-pop-muzikanten) over de liedtekstbrochure die gaat gemaakt worden. Creatief Schrijven, Poppunt en Muziekmozaiek werken hiervoor samen. Ik dacht dat het echt een lange saaie vergadering ging worden, maar dat was gelukkig niet zo. Tijs van Pp wist echt van aanpakken, verdeelde de taken, maakte links en rechts een opmerking en binnen het uur was de vergadering rond.
Dan denk ik bij mezelf: zoveel geld (24.40 heen en terug met twee) uitgeven om een uurtje in Brussel te zijn... De dag was dus snel om, want tegen dat we terug waren en gegeten hadden, was het al 13u. De dagen vliegen (meestal) echt voorbij. Meestal heb ik zoveel te doen dat het vijf uur is voor ik het door heb. Gisteren had ik even niks te doen omdat Greet en Ann in vergadering zaten en ik mijn geplande werk af had en dan kroop de tijd echt vooruit. Maar vandaag dus niet.
Buiten de stage gebeurt er eigenlijk niet veel in mijn leven. Ik lig meestal al rond half tien a kwart voor tien in mijn bed om dan nog even te lezen en om tien uur mijn lichtje uit te doen. Vermits ik maar thuis ben rond zes uur ben ik dus nog maar een dikke drie uur "actief". Die drie uur vul ik met nog even mails checken, pianospelen of in bad gaan en dan nog tv kijken. De avond vliegt dus voorbij. Gelukkig is het weekend in zicht, waar ik weer wat vrije tijd heb. Vrijdag ga ik schaatsen met Akabe om daarna op café te gaan met Vicky en Suey, zal wel gezellig worden. Voor de rest is mijn weekend nog maagdelijk leeg en dat ga ik nog even zo houden denk ik!
Zaterdag heb ik eens lekker niks gedaan! Hoe zalig kan dat zijn?! Uitslapen tot tien uur, tv kijken tot de middag, in de namiddag wat computeren en een pannenkoek gaan eten bij de wandelclub. 's Avonds ben ik naar Tejater Piep geweest, het tejatertje van mijn jeugd. Al zo lang als ik me kan herinneren ging ik minstens een keer per jaar naar Piep. De sfeer, de voorstellingen, de mensen, het was er altijd super leuk. Nu was het alweer een jaar of vier geleden dat ik nog naar een voorstelling was geweest, ik voelde me er te oud voor... Maar nu er werd gespeeld in de schouwburg in Boom, waar de anonimiteit groter is, heb ik de stap nog eens gezet. Ik kwam ineens al enkele bekenden tegen: kindje van de scouts, medestudent van de toneelopleiding, ik ben dus niet de enige 18+ die komt kijken.
Het was zo fijn: de kinderen acteren zo overdreven....écht geweldig. Wanneer er een liedje kwam (want het was de Tovenaar van Oz-musical) werd er een cd afgespeeld en lipte iedereen mee, prachtig. Ik heb echt goed gelachen. De Piep-formule is nog niks veranderd, volgens mij was zelfs de wasmand met de pakjes voor de kinderen nog dezelfde. Vooral het "inpakken en wegwezen" vond ik super, was ik helemaal vergeten. Ik ga in ieder geval zeker terug.
Zondag in Boechout doorgebracht, bij mijn petekindje, haar broer en ouders. De bacterieën vlogen in het rond, er is veel gehuild, veel gesnotterd, maar we hebben ons goed geamuseerd. "Kokeneteke" spelen is en blijft fijn. Katia is ondertussen al flink rond aan het worden, ze denkt dat het een jongen wordt. Arme Helena, zit ze tussen twee jongens in. Als hij even geflipt wordt als Andreas, dan gaan ze nog afzien.... Helena kan ondertussen al flink stappen, allé ja, zo waggelen als een pinguin doet ze eigenlijk, megaschattig. Het is echt een dotje. Met haar langere haartjes is ze een echt meisje, je kan echt niet kwaad op haar worden. Moet ook niet, want het is een brave Altijd leuk om in Boechout langs te gaan...
Helaas gaat het weekend veel te snel voorbij en wordt het terug een drukke en vermoeiende werkweek.
Oké Els, nog drie seconden en dan kom je uit bad....3.....2.....1.5....1....0.75............. En zo lag ik nog een kwartier te weken in bad. Een zalig, welverdiend bad na een lange werkweek. Ja, ook ik mag eindelijk zeggen: "ik ga het niet te laat maken, want er zijn ook mensen die morgen moeten werken!". Ik heb het gisteren bij Herman Van Veen nog gezegd. "Als hij maar niet te lang bist, want het is morgen vroeg dag". En hij bleef maar terugkomen, tot groot jolijt van zijn fanclub. Niet dat ik het niet fijn vond hoor, in tegendeel! Die man heeft "eine klokke von eine stimme", een stem zoals een klok dus! Zalig!
Toen ik daarstraks mijn stageplaats buitenkwam, kreeg ik ineens de overweldigende drang om iemand te knuffelen...om zomaar te verdwijnen in de armen van iemand. Ik fantaseerde er al volop op los dat mijn geliefde me zou opwachten na het werk en dat we dan samen in de schemering naar huis zouden wandelen. Ik zou hem vastpakken en zeggen dat ik hem nooit meer zou willen loslaten. dat gevoel heb ik nu wel. Als ik nu iemand moest kunnen vastpakken, ik zou hem nooit meer loslaten. Best wel een beangstigende gedachte. Mannen liggen helaas nog niet voor het oprapen. Misschien toch eens beter zoeken....
Even nog over gisteren. Fijne avond met fijne vriendinnen gehad in HETPALEIS en dan fijn feesje gedaan in de Lux. Ik was blij dat ik eens langs de andere kant van de toog kon staan op het gidsenfeesje. Dat ik niet aan de kassa moest zitten of jassen moest aannemen in de vestiaire. Persoonlijk vond ik dat er weinig volk was, maar de organisatoren spreken me hierin tegen. Als het geld maar heeft gerold en de kas maar is gespijsd denk ik dan! Dat is het voornaamste!
En dan...vandaag! Ik had gezegd dat ik wel wilde komen helpen bij Creatief Schrijven op de boekenbeurs en dus stond ik om 9.45u (!!!) aan de ingang. An (medewerkster CS) en ik installeerden ons tafeltje op een droge, doch koude plaats aan de ingang waar de mensen hun gratis tickets konden komen afhalen. Alhoewel het ijskoud was, was het nog wel gezellig met An. Samen staan kletsen en mopjes maken. Om half één zijn we dan naar binnen gegaan en gaan eten in het "standhoudersrestaurant". Heel gezellig, rustig en lekker. En dan stond ineens Michael Pas aan onze tafel en ging hij naast mij (naast mij!!!!) zitten! Hij ging samen met Ianka Fleerackers liefdesbrieven voorlezen op het startmoment van 1001 liefdesbrieven. Kort daarna stond ook Ianka er. Die twee zijn dan samen in een berg liefdesbrieven gevlogen om samen uit te vogelen welke ze gingen lezen, hoe ze het gingen doen, wie wat gaat doen,....kortom alles. Man, die zijn echt professioneel én grappig. Echt een fijne combinatie. Als ze ooit zeggen dat één van die twee hautain of uit de hoogte doet tegen de andere mensen, dan wil ik dat ten stelligste tegenspreken. Allebei waren ze echt supervriendelijk. Het was dus echt een fijne bedoeling daar aan ons véél te klein tafeltje waar de liefdesbrieven in het rond vlogen.
Na het startmoment ben ik nog even de boekenbeurs opgegaan om nog eens langs de Steph te passeren. Ik zag hem al van ver bijna lichtgeven naast Gaston Berghmans. Van puur contentement zit hij daar te glunderen. Je zou denken, na al die dagen op de boekenbeurs moet het toch saai worden, maar voor Steph, niks daarvan. We hebben wat staan babbelen over alles en niks en over hoe leuk het wel is op de beurs. En fier als een pauw gaf hij zijn internetsite-adres. Neem dus zeker een kijkje op www.stephgoossens.be . Als er iemand het verdient om op de beurs te zitten signeren, is hij het wel!
Weer al een leuke dag achter de rug en ik heb al helemaal zin in morgen. Beginnen werken bij Creatief Schrijven...ik zie het wel zitten! Meer van dat is komende...............
) Het is toch zo'n dotje.
