Traditioneel aan de start van een nieuw jaar: goede voornemens! Bij deze...
- meer brieven schrijven met de hand - verloren vrienden opzoeken - een (knappe sympathieke vrolijke grappige) vent vinden die voor mij uit een taart wil springen - bloemen op mijn kamer zetten - op reis gaan - vrolijk zijn - mijn voornemens doen uitkomen
Met mijn tweede voornemen ben ik vandaag al begonnen door op bezoek te gaan bij Marijke, een verloren vriendin uit het middelbaar. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik ze sinds het middelbaar nog wel gezien heb, maar niet meer zo heel veel. Ze was dus maar een beetje verloren. Vermits ze was verhuisd, was het wel een hele onderneming om tot bij haar te geraken. Het openbaar vervoer naar Scherpenheuvel stelt niet veel voor (en dat voor een bedevaartplaats). Ondertussen ook natuurlijk de basiliek een bezoek gebracht en in een tearoom vol bomma's koffiekoeken gaan halen. Ja, een tripje naar Scherpenheuvel maakt toch wel de vakantie af!
Gisteren met de mama naar Clouseau 20 in het sportpaleis geweest. Het vijfde jaar op rij dat we er bij zijn. We hadden kei goede plaatsen. Voor ons was er een trap naar de uitgang dus konden we goed zien, zelfs als iedereen recht stond.
Vlak voor het concert begon, gingen alle lichten uit en werd het pikdonker in de zaal. Er is dan zo'n ontlading in het publiek, er wordt geklapt, gelachen geroepen en iedereen is héél uitbundig. Ik word daar altijd emotioneel van. Al die vreugde.... En als ze dan de eerste woorden zingen van het eerste liedje....waauw, dat geeft zo'n kick, ongelooflijk. Al snel merkten we dat we tussen droogstoppels waren beland...mensen die niet klappen, niet meezingen, niet rechtstaan, niet niks doen... Ik zeg niet dat je bij elk nummer moet staan shaken (zo was er wel iemand, een eenzame in de massa die nooit neerzat), maar ik kan me niet voorstellen dat het je helemaal niets doet. Ons mams en ik, wij stonden bij elk up-tempo-nummer mee te shaken, net zoals de rest van het sportpaleis, maar de mensen links en rechts van ons deden niks! Echt niks. Heel vreemd.
En je zou denken, na 5 keer heb je het wel gehad, maar niets is minder waar. Ze slagen er toch telkens in om er een geweldig concert van te maken en ik ben blij dat ik er ook deze keer bij was (net zoals die honderduizend anderen). Laat het volgende maar komen
Gisteren ook nog kerstkitschkiekjes genomen die nu te bewonderen zijn op mijn msn-myspace: elsgyselaers.spaces.live.com zeker checken! Ik heb hier bijna de kaap van 4000 bezoekers bereikt, zorg dat je er bij bent!
Het was gisteren weer 'van dat'. 's Middags was de hoofdpijn op mijn stage al lichtjes komen aansluimeren. Ik hoopte hem te kunnen intomen met een zuig-dafalgan (jakkiebakkie). Helaas was het ijdele hoop, hij bleef hardnekkig hangen.... Ik hoopte dat het zou beter eens ik terug in de frisse lucht zou komen, maar het naar de bus wandelen was al een hele onderneming, en dan zwijg ik nog van de busrit zelf.
De lichten in de bus ergerde mij enorm, ik werd misselijk, viel even in slaap en kon zelfs de moed niet opbrengen om muziek op te zetten. Thuis dan ook ineens gecrasht in de zetel en de pianoles kon ik weer vergeten. Ik denk dat mijn leerkracht denkt dat ik niet graag kom ofzo... Maar hoofdpijn kan echt mijn leven lam leggen. Het is zo'n moeilijk te begrijpen kwaaltje. De ene dag kan ik er gerust mee rondlopen en negeer ik het aardig, en op andere dagen ligt mijn maag in mijn mond en staat mijn hoofd op ontploffen (zo ook gisteren). Ouder worden zou naar het schijnt wel een beetje helpen....
Daarstraks zat ik op de bus met een iets oudere man (waarmee ik wel vaker op de bus zit) en plotseling haalde hij een nagelknipper boven en begon doodleuk zijn vingernagels te knippen. Zo vreselijk vies! Bij het uitstappen zag ik een hele berg nageltjes liggen, jakkes! Zo iets doe je dus alleen maar in de badkamer, boven de lavabo of boven het bad, zodat je ze onmiddellijk kan wegspoelen.
Gisteren moeten gaan werken in HP bij "U bent mijn moeder". Een stuk over een demente moeder en haar dochter die haar gaat bezoeken. Sien Eggers speelt hier zowel moeder als dochter. De voorstelling wordt dit jaar voor de derde keer hernomen en de zaal zat gisteren weer vol. Ik had zelf niet zo veel zin om in de zaal te zitten vermits ik de voorstelling al vijf keer had gezien, maar vermits we maar met drie moesten werken en er twee daarvan in de zaal moeten zitten was ik er bij.
En hoewel ik geen zin had en ik de voorstelling al een paar keer gezien had, heeft het me weeral overdonderd. Hoe Sien het doet, blijft me toch verbazen. Ze kan de personages met zoveel karakter en echtheid spelen dat ik (weeral) een traantje heb weggepinkt. Telkens ik haar de demente moeder zie spelen, moet ik aan mijn bomma denken, die drie jaar en half geleden gestorven is. Niet dat mijn bomma dement was hoor, of toch niet zo erg als de moeder die Sien neerzet, maar er zijn zo van die uitspraken en handelingen waarvan ik helemaal droevig word. Dat is toch de Kunst met de grote K: met een eenvoudig toneelstuk zo'n heftige emoties kunnen loswerken.
Het fijnste en merkwaardigste aan de hele avond was dan nog het feit dat ik, bij het buitengaan, pardoes op Sien Eggers, Benny Claessens en nog een kerel botste. Zij stonden buiten te roken en ik had hen niet gezien en ik schrok redelijk hard. Sien nam mijn arm vast en begon te zeggen dat ik moest oppassen voor vieze venten achter hoekjes en dat ik ze met mijn autosleutels knock-out moest slaan. Ik zei dat ik mijn ijzeren staaf uit mijn sjakos wel zou nemen en zij zei dat je tegenwoordig niet voorzichtig genoeg kan zijn..... Toch prachtig dat zij een half uurtje eerder de ziel uit haar lijf speelde als demente moeder en dochter en dan met mij onnozel staat te doen over eventuele boemannen die achter het hoekje van HETPALEIS op mij staan te wachten.....hémels.
Vandaag 'de bomma' uitgehangen met Jolien. We zijn gaan fietsen en dan een apfelstrudel gaan eten bij crèmerie Chantal (tussen de 70+ers) en daarna nog langs de kerstmarkt in Bazel geweest om dan te eindigen in de gemeenteschool om nog een pannenkoek te eten. Het bomma-gehalte was deze middag weer aardig hoog.... zalig!
Nu nog een weekje stage en dan VAKANTIE! Jipppppppiiiiiieee de pipi!
Lap, het is weer zo ver! Kerstmis.... Niet dat ik iets heb tegen het feest of kerstbomen hoor! Ik vind alleen dat sommige mensen er net een tikkeltje te ver in gaan. Ik vraag me soms werkelijk af wat sommige mensen bezielt. Hier in Niel en omstreken vind je sommige huizen waar je niet met je ogen open naar kan kijken, zo fonkelend en twinkelend en schitterend en glimmend en glitterend....
Er zijn zelfs een aantal huizen naast elkaar die elkaar de loef willen afsteken (vermoed ik). Zo van: "aha, gij hangt lichtjes aan uw deur, dan hang ik een hele lichtslang rond mijn huis!" en "aha, gij zet een kerstman in uw voortuin, dan zet ik een wip met kerstman en sneeuwman, verlicht en knipperend met naast hen nog een stel lichtgevende rendieren, een pinkende kerstboom en rond mijn huis een lichtslang die én pinkt én van kleur verandert!!!!". Denk nu niet dat ik overdrijf hé, neenee, dit is écht waar hoor. Ik heb me dan ook voorgenomen om foto's te gaan trekken van huizen die er écht zwaar kerstkitscherig over gaan. En ik mag gerust zijn, hier in de buurt zijn er mééér dan genoeg.
Wij hebben vanochtend ook ons huis kerst-proof gemaakt, maar niet zo kitscherig hoor. Onze boom staat er, hier en daar een kerststukje dat pronkt, lichtjes rond onze trap en een paar lichtjes in een bescheiden buxusstruikje voor de deur. Een echte kerstsfeer dus. Daar wordt ik helemaal vrolijk van, en mijn kat ook. Ze lijkt wel rond te huppelen op de maat van Jingle-Bell's...
Al bij al hou ik wel van Kerstmis hoor, je mag er alleen niet in overdrijven. Het meest van al hou ik van de bijhorende vakantie, k'dotjes en lekker eten. Laat dat allemaal maar tot mij komen (en liefst snel).
Wat "ontspanning na het werk" betreft, ben ik deze week toch weer aan mijn trekken gekomen. Woensdag ben ik met Pine en Eveline naar Trix geweest, naar de luistersessie met Pieter Embrechts. Hij had een grote sporttas en een kartonnen doos bij vol met cd's en platen en natuurlijk ook zijn gitaar. Hij speelde eerst zijn nieuw Sinterklaasliedje waardoor ik al onmiddellijk in de stemming kwam. ZALIG gewoon. Ik was, schandalig genoeg, al bijna vergeten hoe hemels hij kan zingen.
Daarna liet hij enkele liedjes horen van de cd's, vertelde hij hilarische verhalen, tokkelde hij nog wat op zijn gitaar en plotseling was het half twaalf! Vermits de "zaal" al voor de helft was leeggelopen ondertussen (niet dat het slecht was, maar vanwege het uur!!) zag hij in dat hij er ook beter mee ophield. Ja, zo 3 uur Pieter...het kan ne mens goed doen.
Gisteren kwam dan Billie King in HETPALEIS. Eindelijk nog eens naar HETPALEIS gegaan zonder te moeten werken (niet dat ik het werken niet leuk vind hoor!). De Sint was er ook met mandarijntjes . Het optreden was gewoon te zalig. Telkens ik Tine Reymer zie denk ik: "die kan nu toch niet zingen". Tot je ze bezig hoort! Man, wat een stem dat er uit haar keel komt, wonderlijk! De techniek was wel alles behalve. Ze begonnen al 20min te laat, wat niet de gewoonte is in HETPALEIS. Barbara zit er meestal wel héél hard achter dat er op tijd wordt begonnen. Dan vielen de micro's uit, werkten er gitaren niet, moest de technieker komen... ik denk dat er slecht gesoundchekt is... Maar het concert op zich was beestig.
De Sint is ook langsgeweest bij mij thuis en hij bracht het laatste HarryPotter boek in het Nederlands. Snel mijn ander boek uitlezen zodat ik in den Harry kan beginnen.
Het aanspreken van een bekend persoon, het zal nooit mijn ding worden. Alhoewel ik achteraf altijd super tevreden ben dat ik het wél heb gedaan. Zoals afgelopen zondag bijvoorbeeld.
Ik moest werken in HETPALEIS, bij de Sinterklaasshow. Sta ik na de voorstelling achter de toog, komt ineens Antoon Offeciers de foyer binnen. Hij is de pianist van oa Sukilov, de Kakkewieten en Helder. Hij heeft ook pianomuziek geschreven die op CD is uitgebracht bij het boek "Even Gelukkig" van Dimitri Leue. Het is juist die pianomuziek die ik ongelooflijk mooi vind en graag op partituur zou willen.
Ik dus al maanden op zoek naar contactgegevens van hem: internet, via boekingskantoor Sukilove...niks. En daar stond hij dan voor mij neus, ik kon niet anders dan hem aanspreken. Zo zou ik ineens weten of er partituren van zijn. Dus ik mijn moed bijeen gegrepen en het hem gevraagd. Raad eens...hij was super vriendelijk, vroeg mijn mailadres en beloofde me wat partituren op te sturen. Ik dus héél blij, maar ik dacht dat hij het wel zou vergeten (of erger nog: negeren). Maar nee, raad eens.....vandaag stuurde hij me meer dan 10 partituren van Even Gelukkig. Ik ben dus wel meer dan 'even' gelukkig.
Dankzij hem heb ik een meer dan geslaagd weekend achter de rug. Het feit dat de sinterklaasshow kei goed was en Dimitri achteraf "hey Els" zei, kan er ook wel iets mee te maken hebben
Het schaatsen met Akabe was geweldig leuk, alhoewel gaan schaatsen met de scouts altijd te lang duurt, hoe lang je ook gaat. Mijn tenen waren er na bijna twee uur dan ook afgevroren. Het memorabelste moment was toch toen ik met Liesje (syndroom van Down) aan het schaatsen was. Kevin, ander Akabe-lid, passeerde en Liesje riep: "mongool". Best wel grappig om dat uit haar mond te horen komen . Daarna nog fijn op café geweest met Femke, Vicky en Suey. Gelukkig dat ik niet meer mee naar de Lux ben gegaan, want het feesje was blijkbaar slecht.
En dan een rustig weekendje gehad. Samen met mama naar bloemenwinkel zaterdag en 's avonds film gekeken. Eerst Blood Diamond (waarin Antwerpen wel een héél slechte reputatie heeft) en dan Miss Congeniality II (verstand op 0 en kijken). Vandaag wilde ik met mama een wandeling gaan maken en toen we goed en wel vertrokken waren begon het te gieten. Wij dus terug naar huis, maar tegen dat we daar waren was het gestopt met regenen, maar waren wij wel kletsnat. Dan maar broek en jas in de droogkast, even wachten en terug vertrekken. Uiteindelijk zijn we dan toch in Het Tolhuis geraakt en hebben we een pannenkoek gegeten.
Ondertussen hebben we ook ons voederhuisje voor de vogeltjes terug in de tuin gezet en hangen er hier en daar voederzakjes. Ons mams en ik staan dus heel frequent alletwee met een verrekijker vogels te spotten. We hebben op de boekenbeurs zo'n blad gekocht met de meest voorkomende vogels zodat we kunnen zien wat er in onzen hof schuilt. Gisteren toch 2 staartmeesjes gezien, een vogeltje dat niet zo heel frequent in de tuinen zit. Het is blijkbaar toch leuk bij ons. We wachten ondertussen nog in spanning af op de terugkomst van "onze" Bonte Specht en onze Vlaamse Gaai...
Daarnet het mooiste beeld van de week gezien vanop de bus. We reden langs het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen en dat was zo mooi verlicht... Het was de eerste keer dat het me opviel eigenlijk en ik rijd er nu al bijna twee weken in het donker langs. De volle maan stond er ook boven en dat maakte het plaatje helemaal af. Moest je 's avonds in de buurt passeren, neem dan zeker eens een kijkje, want het is de moeite waard!
Morgen zit ik misschien in de voormiddag alleen op "kantoor" want Jef, het zoontje van Ann is ziek dus komt ze misschien niet in de voormiddag. Ik kijk er wel een beetje naar uit, op mijn gemakske wat werken, kan leuk worden. Mijn telefoonangst is ook wel verminderd. Ondertussen weet ik dat ik, als ik iets niet weet, de mensen gewoon moet doorverbinden. Poepsimpel dus! Ik geraak uiteindelijk toch een beetje ingewerkt in de organisatie wat ik heel leuk vind.
En het weekend staat aan de deur, dus kan ik maar beter opendoen (ow, wat een flauwe mop!)
Vandaag in Brussel geweest. Ik mocht mee naar een vergadering bij Poppunt (steunpunt amateur-pop-muzikanten) over de liedtekstbrochure die gaat gemaakt worden. Creatief Schrijven, Poppunt en Muziekmozaiek werken hiervoor samen. Ik dacht dat het echt een lange saaie vergadering ging worden, maar dat was gelukkig niet zo. Tijs van Pp wist echt van aanpakken, verdeelde de taken, maakte links en rechts een opmerking en binnen het uur was de vergadering rond.
Dan denk ik bij mezelf: zoveel geld (24.40 heen en terug met twee) uitgeven om een uurtje in Brussel te zijn... De dag was dus snel om, want tegen dat we terug waren en gegeten hadden, was het al 13u. De dagen vliegen (meestal) echt voorbij. Meestal heb ik zoveel te doen dat het vijf uur is voor ik het door heb. Gisteren had ik even niks te doen omdat Greet en Ann in vergadering zaten en ik mijn geplande werk af had en dan kroop de tijd echt vooruit. Maar vandaag dus niet.
Buiten de stage gebeurt er eigenlijk niet veel in mijn leven. Ik lig meestal al rond half tien a kwart voor tien in mijn bed om dan nog even te lezen en om tien uur mijn lichtje uit te doen. Vermits ik maar thuis ben rond zes uur ben ik dus nog maar een dikke drie uur "actief". Die drie uur vul ik met nog even mails checken, pianospelen of in bad gaan en dan nog tv kijken. De avond vliegt dus voorbij. Gelukkig is het weekend in zicht, waar ik weer wat vrije tijd heb. Vrijdag ga ik schaatsen met Akabe om daarna op café te gaan met Vicky en Suey, zal wel gezellig worden. Voor de rest is mijn weekend nog maagdelijk leeg en dat ga ik nog even zo houden denk ik!
Zaterdag heb ik eens lekker niks gedaan! Hoe zalig kan dat zijn?! Uitslapen tot tien uur, tv kijken tot de middag, in de namiddag wat computeren en een pannenkoek gaan eten bij de wandelclub. 's Avonds ben ik naar Tejater Piep geweest, het tejatertje van mijn jeugd. Al zo lang als ik me kan herinneren ging ik minstens een keer per jaar naar Piep. De sfeer, de voorstellingen, de mensen, het was er altijd super leuk. Nu was het alweer een jaar of vier geleden dat ik nog naar een voorstelling was geweest, ik voelde me er te oud voor... Maar nu er werd gespeeld in de schouwburg in Boom, waar de anonimiteit groter is, heb ik de stap nog eens gezet. Ik kwam ineens al enkele bekenden tegen: kindje van de scouts, medestudent van de toneelopleiding, ik ben dus niet de enige 18+ die komt kijken.
Het was zo fijn: de kinderen acteren zo overdreven....écht geweldig. Wanneer er een liedje kwam (want het was de Tovenaar van Oz-musical) werd er een cd afgespeeld en lipte iedereen mee, prachtig. Ik heb echt goed gelachen. De Piep-formule is nog niks veranderd, volgens mij was zelfs de wasmand met de pakjes voor de kinderen nog dezelfde. Vooral het "inpakken en wegwezen" vond ik super, was ik helemaal vergeten. Ik ga in ieder geval zeker terug.
Zondag in Boechout doorgebracht, bij mijn petekindje, haar broer en ouders. De bacterieën vlogen in het rond, er is veel gehuild, veel gesnotterd, maar we hebben ons goed geamuseerd. "Kokeneteke" spelen is en blijft fijn. Katia is ondertussen al flink rond aan het worden, ze denkt dat het een jongen wordt. Arme Helena, zit ze tussen twee jongens in. Als hij even geflipt wordt als Andreas, dan gaan ze nog afzien.... Helena kan ondertussen al flink stappen, allé ja, zo waggelen als een pinguin doet ze eigenlijk, megaschattig. Het is echt een dotje. Met haar langere haartjes is ze een echt meisje, je kan echt niet kwaad op haar worden. Moet ook niet, want het is een brave Altijd leuk om in Boechout langs te gaan...
Helaas gaat het weekend veel te snel voorbij en wordt het terug een drukke en vermoeiende werkweek.
Oké Els, nog drie seconden en dan kom je uit bad....3.....2.....1.5....1....0.75............. En zo lag ik nog een kwartier te weken in bad. Een zalig, welverdiend bad na een lange werkweek. Ja, ook ik mag eindelijk zeggen: "ik ga het niet te laat maken, want er zijn ook mensen die morgen moeten werken!". Ik heb het gisteren bij Herman Van Veen nog gezegd. "Als hij maar niet te lang bist, want het is morgen vroeg dag". En hij bleef maar terugkomen, tot groot jolijt van zijn fanclub. Niet dat ik het niet fijn vond hoor, in tegendeel! Die man heeft "eine klokke von eine stimme", een stem zoals een klok dus! Zalig!
Toen ik daarstraks mijn stageplaats buitenkwam, kreeg ik ineens de overweldigende drang om iemand te knuffelen...om zomaar te verdwijnen in de armen van iemand. Ik fantaseerde er al volop op los dat mijn geliefde me zou opwachten na het werk en dat we dan samen in de schemering naar huis zouden wandelen. Ik zou hem vastpakken en zeggen dat ik hem nooit meer zou willen loslaten. dat gevoel heb ik nu wel. Als ik nu iemand moest kunnen vastpakken, ik zou hem nooit meer loslaten. Best wel een beangstigende gedachte. Mannen liggen helaas nog niet voor het oprapen. Misschien toch eens beter zoeken....
Even nog over gisteren. Fijne avond met fijne vriendinnen gehad in HETPALEIS en dan fijn feesje gedaan in de Lux. Ik was blij dat ik eens langs de andere kant van de toog kon staan op het gidsenfeesje. Dat ik niet aan de kassa moest zitten of jassen moest aannemen in de vestiaire. Persoonlijk vond ik dat er weinig volk was, maar de organisatoren spreken me hierin tegen. Als het geld maar heeft gerold en de kas maar is gespijsd denk ik dan! Dat is het voornaamste!
En dan...vandaag! Ik had gezegd dat ik wel wilde komen helpen bij Creatief Schrijven op de boekenbeurs en dus stond ik om 9.45u (!!!) aan de ingang. An (medewerkster CS) en ik installeerden ons tafeltje op een droge, doch koude plaats aan de ingang waar de mensen hun gratis tickets konden komen afhalen. Alhoewel het ijskoud was, was het nog wel gezellig met An. Samen staan kletsen en mopjes maken. Om half één zijn we dan naar binnen gegaan en gaan eten in het "standhoudersrestaurant". Heel gezellig, rustig en lekker. En dan stond ineens Michael Pas aan onze tafel en ging hij naast mij (naast mij!!!!) zitten! Hij ging samen met Ianka Fleerackers liefdesbrieven voorlezen op het startmoment van 1001 liefdesbrieven. Kort daarna stond ook Ianka er. Die twee zijn dan samen in een berg liefdesbrieven gevlogen om samen uit te vogelen welke ze gingen lezen, hoe ze het gingen doen, wie wat gaat doen,....kortom alles. Man, die zijn echt professioneel én grappig. Echt een fijne combinatie. Als ze ooit zeggen dat één van die twee hautain of uit de hoogte doet tegen de andere mensen, dan wil ik dat ten stelligste tegenspreken. Allebei waren ze echt supervriendelijk. Het was dus echt een fijne bedoeling daar aan ons véél te klein tafeltje waar de liefdesbrieven in het rond vlogen.
Na het startmoment ben ik nog even de boekenbeurs opgegaan om nog eens langs de Steph te passeren. Ik zag hem al van ver bijna lichtgeven naast Gaston Berghmans. Van puur contentement zit hij daar te glunderen. Je zou denken, na al die dagen op de boekenbeurs moet het toch saai worden, maar voor Steph, niks daarvan. We hebben wat staan babbelen over alles en niks en over hoe leuk het wel is op de beurs. En fier als een pauw gaf hij zijn internetsite-adres. Neem dus zeker een kijkje op www.stephgoossens.be . Als er iemand het verdient om op de beurs te zitten signeren, is hij het wel!
Weer al een leuke dag achter de rug en ik heb al helemaal zin in morgen. Beginnen werken bij Creatief Schrijven...ik zie het wel zitten! Meer van dat is komende...............
En ik maar denken dat ik de cursus goed kende...allé ja, ik kende de cursus ook, het waren de twee brochures die me de das hebben omgedaan. Over de brochures was gezegd dat we ze eens "grondig moesten lezen", wat ik ook gedaan had. Ik had dus verwacht dat er misschien wel iets over gevraagd zou worden, maar dan allemaal heel oppervlakkig.......
Niets was minder waar! Ik trok drie vragen waarvan er TWEE over de brochures gingen. De andere vraag ging dan over een deel waar we in de les vluchtig waren overgegaan, over iets waar we zelfs geen slides van hadden gekregen. Swat, samengevat: de eerste twee vragen gingen goed ('goed zo', 'mooi voorbeeld', 'goed gelezen',...) en de derde vraag...ja, die wist ik niet. Echt totaal niet! Ik had zelfs nog twee hints nodig voor ik zelfs maar in de buurt kwam van een antwoord. Ann, de lector, zat ondertussen ongeveer continu met haar hoofd te schudden waarbij ze een gezicht trok alsof ik echt dom was. Zo van: "dat je dit antwoord,dit heeft er totaaaaaaal niets mee te maken". Ik ging door de grond van schaamte en stress, maar hield me sterk met het idee dat ik toch twee op drie had. Ze zei "dat was voldoende" en ik vroeg "was het voldoende?" azend op een antwoord van 'geslaagd' of 'niet geslaagd' en ze zei "ik zal het nog eens moeten bekijken natuurlijk, maar het zal wel voldoende zijn". Op meer dan een 10 moet ik dus niet rekenen. Of de andere studenten moeten allemaal nog minder dan ik hebben geweten. Stiekem hoop ik dat alle studenten het antwoord niet wisten op die vraag die ik ook niet wist waardoor Ann zal beseffen dat de vraag totaaaal irrelevant was.
Verder nog eens naar de boekenbeurs geweest met de mams. Dit keer kocht ik een Plopboek voor Andreas (gesigneerd door Kabouter Lui himself), de Hobbit voor mezelf en een computerspel van Harry Potter, ook voor mezelf. Weer veel te veel uitgegeven dus. Ook nog langs gelopen op Creatief Schrijven en ineens afspraken gemaakt voor zondag, wanneer ik mee aan de kassa sta. Sebiet nog gaan werken in HETPALEIS, heb er wel zin in. Ik hoop dat het er wat warm is...
Nooit gedacht dat ik me tijdens een examenweek zou kunnen vervelen....en toch is het zo ver. Ik heb in de herfstvakantie zoveel gestudeerd dat ik sinds gisteren al het gevoel heb dat ik het vak van morgen écht wel ken. Vanmorgen nog een moedige poging gedaan door nog maar eens de twee brochures door te lezen en nog maar eens het vak te herhalen. Tegen de middag was ik ook hier weer mee klaar. En dan....dan werd het stil. Om de schijn hoog te houden en mijn ouders geen excuus te geven om te vragen "of ik niet moet studeren", blijf ik braaf op mijn kamer zitten en speel ik spelletjes op mijn lappie (laptop, voor de leken). Ondertussen kan ik al "mijnenvegen" binnen de minuut en breng ik bijna elk spelletje "spider solitair" tot een goed einde. Verder nog wat gelachen met filmpjes die op mijn computer stonden en een panoramafoto genomen van mijn kamer. Allemaal bijzonder boeiend moet ik zeggen.
Rond half drie kon ik het toch niet meer aan en ben ik "De Kus" gaan kijken, ik had hem gisteren opgenomen. Alhoewel ik hem al gezien had, blijft het een goede film...Ides Meire alleen al. Als hij tegen mij ooit zou zeggen "ik zie u graag", man dan val ik van mijn sus denk ik (liefst nog in zijn armen). Morgen is de examenweek gelukkig op zijn einde. Samen met de mama naar de boekenbeurs en 's avonds gaan werken bij Thierry (in HETPALEIS). Hopelijk mag ik de voorstelling zien en hopelijk mag ik vroeg stoppen dat ik nog mee op café kan.
Vandaag het eerste examen. Het lijkt elke keer of je net nog examens hebt gedaan. Weer zit je daar met je cursus op je schoot nog kleine details in je hoofd te stompen om vervolgens in een aula plaats te nemen om dan gekweld te worden met sadistische vragen van nog sadistischere leerkrachten....
Deze keer niets van dat! Ik had al een aantal dagen het gevoel dat ik de cursus kende en heb de kaft dus niet meer opengedaan voor het examen. Ook in de aula was ik merkwaardig rustig. Mijn buur stelde nog een vraag die ik met succes wist te beantwoorden. Hij zei dat ik de beste was! Geweldig toch om zo een examen te kunnen beginnen. Doordat Gunter een idee had uitgewerkt waarbij we ongeveer zelf onze vragen mochten kiezen (5 uit 25) is mijn examen meesterlijk goed gegaan. Ik koos natuurlijk vragen waar ik zeker een antwoord op wist, maar dat is niet zo verwonderlijk, want ik wist op bijna alle vragen met zekerheid te antwoorden. Ik kende mijn cursus écht goed. Gunter vroeg aan mijn buur (de andere buur, die ook een ander examen had) of het niet te moeilijk was en mijn buur kon alleen maar zuchten. Aan mij vroeg Gunter of het gemakkelijk was, en ik kon niet anders dan "ja" knikken. Het was ook wel gemakkelijk.
Daarna nog over de jaarmarkt gelopen en me vooral geërgerd aan het vele volk en het trage vooruit komen. Daarna nog een beetje teksten gelezen voor het openboek, maar voor de rest rustig ontspannen. Morgen nog een rustige dag en dan weer examen. Boeiend hé, zo mijn leven als student. Wacht maar tot ik op stage zit!
Jaloers ben ik! Jaloers op hen die mooie boeken kunnen schrijven. Jaloers op hen die in hun eigen boek met bic iets schrijven voor anderen, een leuke boodschap, een bedankje of gewoon hun naam. Zo ontzettend jaloers...
Jaloers op Dimtri Leue die schreef dat ik een bloem van een jonkvrouw was en dat ik "gaande weg" meer en meer zal genieten van minder en minder (ZO schoon). Jaloers op Steph Goossens die schreef dat ik tot de eerste behoorde die zijn gedichtjes had gelezen (en het is nog waar ook). Jaloers op Mark Tijsmans die me veel leesplezier toewenste en reclame maakte voor zichzelf in Steracteur Sterartiest (hilarisch) Jaloers op Sebastiaan Van Doninck die twee uiterst mooie tekeningen maakte (die nog een beetje nat waren)
Boeken zijn zo geweldig zo veelzeggend zo veelzijdig zo "ik-ben-blij-dat-ik-een-reden-heb-om-bij-uiterst-geweldige-mensen-te-staan-en-met-hen-te-praten"-fijn. Ik hou van de boekenbeurs ook al is het er warm is er te veel volk en is er zoveel keuze dat het me af en toe duizeld.
Wees er maar zeker van dat ik nog terugkom dit jaar!
Ik zou graag in jouw oksel liggen en jouw arm op mijn koude naakte rug voelen. Elke dag, elk uur. Ik zou mijn armen en benen rond jou slaan zoals een koalababy aan zijn mama hangt. Was ik een chimpansee, ik sloeg mijn staart rond jouw middel om je nooit meer los te laten. Mijn ogen worden naar de jouwe getrokken als bijen naar een pot honing. Wat zou ik graag verdrinken in jouw ogen, en maar gulzig drinken uit die vijvers. Ik zou graag als een vlo door je haar kruipen, om toch maar elk haartje aangeraakt te hebben. Ik zou langs de wortel naar het puntje van een haartje klimmen om daar luidkeels te roepen hoe graag ik je zie. Je zou me niet horen, want ik was een vlo...
En iedereen mag jaloers op me zijn omdat ik een auto heb gewonnen, maar een auto is koud en je krijgt er je armen niet omheen.
Eindelijk is het dan toch gelukt: we hebben tickets voor het concert van Clouseau. We wilden ons dit jaar niet in 't zak laten zetten: we willen goei plaatsen. Je betaalt er u blauw aan en dan krijg je plaatsen net onder het balkon waardoor je bijna niks ziet. Nu heb ik ongeveer 30 keer op "vorige" gedrukt en zo telkens andere plaatsen gekregen en ik denk dat we uiteindelijk we goed zitten. Echt weet je het natuurlijk nooit, maar swat. Ik ben al blij dat we tickets hebben!
Gisteren gaan winkelen met de mams, maar niet veel gevonden. Een nieuwe bh en op het randje ook nog een trui, maar echt veel was er niet te vinden. Op de koop toe nog hoofdpijn gekregen ook! Soms denk ik dat de hoofdpijn als een zwart monster in mijn hoofd is. Als het zin heeft, dan loopt hij tussen mijn hersens en mijn schedel met een hamer te zwaaien. Op het ritme van mijn hart klopt hij tegen mijn schedel, alsof hij er uit wil. Door te rusten kruipt hij terug weg in een hoekje, maar echt weg gaat hij nooit. Ik kan hem wel effe afspoelen met medicijnen en dan blijft hij wel wat langer weg... Vroeger dachten ze dat de hersenen te weinig lucht hadden als er iemand hoofdpijn had en daarom boorden ze maar een gat in de persoon zijn hoofd. Hielp natuurlijk niet! De persoon was zijn hoofdpijn wel kwijt, maar was ondertussen ook steendood. Vaak zullen ze dit dus niet geprobeerd hebben denk ik. Ik snap dat wel hoor, als ik hoofdpijn heb zou ik ook bijna een gat in mijn hoofd boren, om mijn hersenen te masseren. Bij andere lichaamsdelen helpt dat toch ook tegen de pijn, dus misschien bij hoofdpijn ook. Het kan in ieder geval mijn leven lam leggen, ik haat het echt om hoofdpijn te hebben!!
Beter nieuws: binnen een uurtje naar de Nocturnes in de ZOO waar Dimtri Leue (!!!) verhalen zal voorlezen! Man man, ik heb er zin in! Hopelijk is er een beetje leuk volk Nog leuk nieuws: het studeren gaat wonderbaarlijk vlot. Ik heb van twee cursussen echt examen en dan nog één openboek (waar ik wel schrik voor heb). De cursussen die ik echt moet kennen, ken ik al! Mooi dus vind ik. Morgen beide vakken herhalen en dan beetje orde beginnen scheppen in de openboek-vak-kaft, want dat is een rommeltje. Ik denk dat het wel in orde gaat komen. Het zal wel moeten, want zondag ga ik naar de boekenbeurs en 's avonds eten we bij ons moeke en gaan we naar de kermis (jippie!!). Leve de tradities!
