Ik ben Pollefliet Gianluca, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Jumbo.
Ik ben een man en woon in Hamme (Belgie) en mijn beroep is schoolbankzitter.
Ik ben geboren op 28/01/2002 en ben nu dus 23 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: BMX, gamen, skiën en wave-boarden.
Net terug uit Winterthur (Zwitserland) waar de Europese Rondes 7 en 8 doorgingen. Dat het zwaar ging worden wist ik reeds op voorhand want de concurrentie was loodzwaar maar er bleek nog een tweede spelbreker in het spel te zijn. Tijdens de training op vrijdag liep een onvoorzichtige medewerker van het medische team met de fiets van een eerder gevallen rijder de verkeerde kant uit en bracht hierbij zowel Dean Wouters als mezelf ten val. Verzorging noodzakelijk en de verwondingen van Dessel vorige week (waar ik in de eerste reeks zwaar ten val kwam) terug opengereten , maar het ergst van al was dat tegen de tijd dat dit was gedaan ook de training was afgelopen. Ik heb me al beter in mijn vel gevoeld dan vrijdagavond. Zaterdagmorgen scheen de zon reeds vroeg en dus was ik helemaal klaar om me volle bak te geven. De reeksen verliepen voorspoedig (4-2-2) na josh Coppin en ik kon dan ook als 2de kiezen voor de 1/4; hier kreeg ik al kleppers tegen me staan maar kon ik toch mooi 2de worden achter een reus van een zwitser. Op naar de halve finale waar ik vol voor een finale plaats ging. Ik had een goede start maar werd op het einde van de eerste lijn iets overpowerd door de rijders net naast me. Ik hield even de benen stil en kwam hierdoor in problemen voor eventuele plaatsing in de finale. In mijn zoektocht naar de juiste plaats vergat ik even het addertje onder de grond van de 4de lijn en lag ik (net als zovele andere voor en na me) opnieuw tegen het dek op dezelfde plaats als vrijdag (gelukkig zonder veel erg hetgeen ook niet voor iedereen was weggelegd). Zondagmorgen begon de wedstrijd als steeds op een verschrikkelijk vroeg tijdstip en met de grote verplaatsing in het lichaam werd ik dit toch gewaar. In de reeksen kon ik mezelf redelijk spaarzaam plaatsen , net als de kwartfinale waarin ik me vooral had gefocussed op het technisch rijden van de lijnen. In de halve finale moest het dit keer gebeuren. Echter mijn droom werd me al na 1m afgenomen door de zwitser (3de op zaterdag) die net naast me stond en die mijn startbaan liever wou dan die van hemzelf. Direct in het defensief en de moed in mijn schoenen om nog terug te kunnen komen, 6de en opnieuw geen finale, maar toch wel weer een van de weinige 9-jarigen die nog overbleef. Op naar Birmingham dan maar waar ik het opnieuw probeer hé. Mijn zus had echter iets meer geluk en kon na plaatsing voor de finale beslag leggen op een knappe 4de plaats , op zondag werd ze 7de.
