Van het belgische stadsleven naar het thaise plattelandsleven
04-05-2010
2010 - HOND DOUGDIG
Vorig jaar leerde ik haar kennen en het was liefde op het eerste zicht . Een jaar later keerde ik terug en kende ze me nog altijd. De ganse vakantie bleef ze bij mij . Het lot van de huishonden in Phrae is soms van korte duur. Al verschillende malen heb ik een pik-up met de kooien zien rondkomen om de honden op te kopen (tussen 200 à 400 bath stuk ) wat er meer wordt gedaan (consumptie) Het is zielig om die honden in de kooien te zien zitten wetende dat hun laatste levensuur is aangebroken. Maar Dougdig had meer geluk, voor zekerheid had ik tegen mijn vrouw gezegd om hem bij zijn eigenaars te kopen, maar dit hoefde niet we mochten haar hebben ze was toch altijd bij ons. We hebben voor zekerheid toch maar 500 bath betaald . Enkele maanden later werden broer en moeder van Dougdig verkocht aan de man met de pick up . Hun leven was voorbij. Het strafste is dat Dougdig zeer slim is , zal nooit met één voet naar binnen gaan , wacht tot iedereen gedaan heeft met eten , als je dan toch iets geeft gaat hij dit in de tuin oppeuzelen , 's nachts waakt hij als de beste en als je bv. s'avonds iets bent gaan eten en je komt dan terug thuis dan krijg je van hem een ganse litanie , net of hij wil vragen " heb je voor mij ook iets mee gebracht" . De honden worden door de lokale bevolking gehouden om 2 grote redenen : - als waakhonden - ze verwittigen als er slangen of andere dieren in de geburen zitten
