Wat heb je aan elkaar als je elkaar steeds in dezelfde context ontmoet? Een mens is zoveel rijker dan we in eerste instantie "zien". Met Luc V. ben ik momenteel een groep leidinggevenden aan het coachen, die in een volcontinu systeem werken. Meestal is er een heel weinig tijd om in de 'relatie' te investeren. De ene persoon komt op, terwijl de andere naar huis gaat. Met het downsizingproces in het achterhoofd hebben deze personen elkaar keihard nodig. Het aantal veranderingen binnen de shift als erbuiten voltrekt zich in een gigantisch tempo. Vandaar het idee om "samen" een aantal outdooractiviteiten te doen. Het programma is over anderhalve dag uitgerold geweest. Op de eerste avond hebben we een "ken je collega-kwis" gehouden. De bedoeling was om informatie van elkaar/over elkaar te delen. Als begeleider is me deze oefening bijzonder meegevallen, omdat alle deelnemers de gelegenheid kregen meer over zichzelf te vertellen. Mede door deze oefening is het "kijken naar elkaar" van "betekenis" veranderd. Na afloop van deze oefening heb ik ook de gelegenheid gehad enkele personen, persoonlijke feedback te geven. De deelnemers hebben ook in alle vrijheid gesproken over wat hun eigen ambities naar de toekomst zouden zijn, namelijk "blijven bij de onderneming", of "op zoek naar een andere horizon"...
De tweede dag stond in het teken van "outdooractiviteiten". Het hindernissenparcours met een stijgende moeilijkheidsgraad daagde bepaalde deelnemers uit om voor zichzelf telkens de grenzen te verleggen...
Het programma is afgesloten geweest met het uitreiken van een "symbolische" (evaluatie)prijs, die door de groepsleden zelf werd bedacht bijvb. de energiekste, de stille, de spons, de liaison, de arrangeur, de attentvolle, etc. Het leuke was dat allen ook gevraagd werd "waarom" iemand nu voor een bepaalde prijs in aanmerking kwam...