Julie pov.

Ik trok aan de ramen, probeerde ze in te slaan, zocht verwoed naar een achterdeur, maar het was nutteloos. Het was duidelijk. We zaten vast en ik wist niet hoe lang het deze keer zou duren voordat we weg geraakten. Want ik geloofde nog steeds op een kans. Ik bedoel, ooit geraakte we hier wel weg..toch? Langzaam begon ik de moed te verliezen, maar ik wist wel dat ik Lucas nooit meer zou vertrouwen.. Voor geen geld in de wereld!

Even later zaten we in een kring rond elkaar op verschillende kussens die we bij elkaar hadden gevonden.
“Dus.. heeft iemand een idee?” vroeg Kjell. De oudste onder ons. Hij was 18 en daarmee een jaar ouder als Cindy.
“Misschien heeft Max een idee? “ zei ik,” hij is immers de neef van Lucas.” zei ik verveeld. Max keek raar op.
“Neef? Wat bedoel je daar nu mee?” vroeg hij verbaasd.
“Lucas zei dat...wacht eens eve! Godverdomme, hij heeft het weer geflikt.” gromde ik. Weeral had ik de fout gemaakt door hem te geloven. Toen ik wat bekomen was, richtte ik me weer naar de groep.
“Wie ben je dan?” vroeg ik, nieuwsgierig naar het antwoord.
“Ik heb meegenomen aan een prijsvraag en als dank mag ik nu hier 2 weken verblijven.” zei hij, alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Verslagen liet ik mijn hoofd in mijn handen zakken.
“geloof me Max, na twee weken zit je hier nog.” zei Freya. Max keek verward om zich heen.

“hoe bedoel je?” vroeg hij. Zijn ogen keken ons elk onderling aan. Ik zuchtte diep , toen Kjell begon uit te leggen. Waarom wij hier zaten. Wat er op panasonic is gebeurd. Geen enkel detail sloeg hij over het hoofd. Max hing aan zijn lippen, alsof er hem een sprookje werd verteld.
“wauw.” was het enige wat hij zei. Maar dat is ook het enige wat ik zou zeggen. Als ik in zijn plaats was geweest, dan had ik het zelfs helemaal niet hebben geloofd. Maar Max was nogal naïef en geloofde het verhaal meteen. Maar daarmee geraakte we niet uit dit gebouw, dat waarschijnlijk vol met camera's hing. En toen kreeg ik een idee.
“wacht is!” zei ik verrast,” we worden gefilmd. Dat is het!” riep ik. De anderen keken me aan alsof ik gek was geworden, wat ook niet zo lang meer zou duren als ik hier nog lang zou moeten blijven. Toch legde ik mijn plan uit.
“Als we worden gefilm, komt dit waarschijnlijk op TV of op youtube, ofzo.. En ooit zullen onze ouders dit zien en dan krijgen ze ons hier wel uit.” zei ik met een lach. De andere knikte en begrepen me.
“Ja je hebt wel gelijk! We komen hier wel uit.” zei Max met een lach, die me normaal weke knieën had bezorgd.
“In tussen tijd maken we er gewoon het beste van.” grijnsde ik en iedereen was het er hier mee eens. Ik bedoel in zo'n groot huis was er vast wel iets te beleven!

ps: de foto is max ;)

21-08-2012 om 20:27 geschreven door xJulie  

21-08-2012 om 10:32 geschreven door xJulie  

Julie pov.

De hele vlucht deed ik niets anders dan uit het raampje kijken, naar de bomen die steeds kleiner werden. Ik was er sterk van bewust dat Lucas degene was die het vliegtuigje bestuurde, maar ik was er zeker van dat ik hem nooit zou vergeven. Als ik in mijn thuisland van dit vervloekte vliegtuig stap zou ik hem vergeten. Natuurlijk zou het een tijd duren voordat iik over hem heen geraak, maar uiteindelijk zal ik wel een leuke jongen vinden. Eentje die me wel waard is.
Mijn blik gleed weg van het raampje en keek de rest aan. Kjell en Cindy zaten dicht tegen elkaar. Freya was op de schouder van Sam in slaap gevallen. Deze keek met een veelzeggende blik naar het meisje. Het was duidelijk dat ze allebei stapelverliefd op elkaar waren. Ik was blij voor haar, dan was er toch nog iemand die gelukkig was. Met een bijna onhoorbare zucht, wendde ik mijn blik terug naar het raampje. Dit zou nog een lange rit worden...

Freya pov.
De volgende dag...

Ik werd pas wakker , toen Sam me licht door elkaar schudde.
“Freya..Freya! Word wakker, we staan op de grond.” Ik knipperde met mijn ogen, voor ik ze helemaal open deed.
“Waar zijn we?” vroeg ik. Sam lachte.
“Thuis.” antwoordde hij. Ik lachte terug en keek rond. Het viel me meteen op dat ik niet in mijn eigen bed lag.
“Waar ben ik?” vroeg ik nogmaals.
“Lucas heeft ons hier laten overnachten, hij zei dat het zijn huis was.” Ik knikte en keek nogmaals rond. Ik lag in een golvend waterbed in een kamer met felwitte muren. Naast het bed stond een klein nachkastje waarop een wekkerradio en een vaas met twee rozen in stond. Met een glimlach keek ik naar de ruimte. Deze kamer beviel me wel.
“Waar is de rest?” vroeg ik.
“Die zijn al aan het ontbijt, ze wachten op ons. Dus..Kom je nog?” grijnsde hij. Ik knikte en gooide zonder nadenken het laken van me af. Gelukkig had ik nog de kleren van gisteren aan.


Aan de ontbijttafel vond ik iedereen terug. Vrolijk groetten ze me. Met een lach ging ik erbij zitten en mijn blik gleed eerst naar Lucas en dan naar Julie. Ze zaten zover mogelijk uit elkaar en Julie zat met een grimmig gezicht te eten. Ik zuchtte, wanneer zou ze het hem vergeven? Plots ging de telefoon van Lucas. Met een blozend hoofd verontschuldigde hij zich en liep met zijn telefoon de gang in. Julie volgde hem met haar ogen en toen hij de gang op was, maakte ze dat ze recht stond en dat ze zelf aan de deur ging staan. Haar oor bijna tegen de deur geplakt.

20-08-2012 om 21:02 geschreven door xJulie  

Lucas pov.

Ik had het goed verpest. Ik zuchtte diep. Wat kon ik doen om hun vertrouwen terug te krijgen? Ik ging neerzetten op een afgeplatte steen en dacht diep na. En toen opeens wist ik het. Ik zou hun hier vandaan halen. Ik zou hun redding zijn. Meteen stond ik recht om mijn plan in werking te zetten. Ik ging naar het oude vliegtuigje. Het stond achter de geheime gang die ze net hadden ontdekt. Ik haastte me naar een enkele boom en trok aan de meest linkse tak. Meteen kwam met een soort van hefboom kracht een lift in werking. De lift bracht me naar beneden waar ik niet snel genoeg kon doorlopen en daar stond hij dan. Het vliegtuigje klaar voor vertrek. Kalm stapte ik erop af  en controleerde of alles er nog op en aan zat. Even twijfelde ik. Ik zou er ook alleen vandoor kunnen gaan en dan konden we in ons eigen land zien hoe ze de problemen aanpakte. Dan zouden ze die film toch nog kunnen maken! Ik  voelde me trots om mijn idee, maar een schuldgevoel borrelde in me op. Mijn mondhoeken krulde naar omlaag. Nee, dit zou ik niet doen. Ik moest hun helpen. Ik zou wel een andere manier moeten vinden om dat geld te krijgen.


Freya pov.

16-08-2012 om 21:47 geschreven door xJulie  

Toen ze het luik op hief werd een oude, stenen trap zichtbaar. Vragend keken de kinderen elkaar aan. Zouden ze naar beneden gaan of niet? Na eens diep adem te halen, maakte Freya het besluit. Ze stapte de eerste trede op. Harde steen zorgde voor steun onder haar voeten.
“Euhm, ik ga nog even naar de wc.” Zei Lucas. Hij liep weg van het groepje. Julie kreeg een frons op haar gezicht.
“Er is helemaal geen wc,” zei ze verbaasd,” ik ga even achter hem aan, ik vertrouw dit niet.” En weg was ze. Freya zuchtte en zette zich neer op de trede. Ze zouden hier wachten tot die 2 terug kwamen.

Julie pov. (pov= door de ogen van..)

Ik sloop langzaam dichterbij,  daarbij probeerde ik zo min mogelijk geluid te maken. Lucas was achter de bomen verdwenen en ik hoorde hoe hij tegen iemand sprak. Hoewel ik eerst hals over kop verliefd op hem was geworden, was dit nu verdwenen. Ik vertrouwde het niet.
“Ja ik weet het! Maar hoe krijg ik hun daar weg?!” riep Lucas gefrustreerd tegen zijn telefoon. Had hij dan bereik? Vroeg ik me af. Ik verschool me achter de struiken. Zo kon ik hem zien, maar hij mij niet.
Lucas zuchtte.
“Nee, Kjell en Sam weten van niks en die meiden ook niet. Hoe gaan we dit aanpakken?” vroeg hij.  Zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen hij hoorde wat er aan de andere kant werd gezegd.
“Hoe bedoel je ik sta er alleen voor?! Het was jullie idee!” riep hij.  Gefrustreerd klapte hij zijn gsm dicht.
“Godverdomme!” riep hij, terwijl hij zijn gsm ver weg in het bos gooide.

 Ik moest mijn tranen inhouden. Ooit had hij zo leuk geleken en nu bleek het dat hij al die tijd een deel van het plan was. Met tranen in mijn ogen stond ik recht en stapte ik terug naar de andere.
“Julie, wacht!” riep Lucas. Ik stond stil, maar ik draaide me niet om. Hij kwam voor me staan en keek me aan.
“Heb je alles gehoord?” zei hij zacht. Ik draaide met mijn ogen.
“Meer dan genoeg.” Huilde ik.  Lucas trok me naar hem toe en te gebroken om me te verzetten, liet ik me door hem op sluiten in zijn armen. Ze waren echter niet beschermend. Het was eerder als tralies.
“Shht, alles komt in orde. We kunnen nu weg gaan.” Zei hij zacht. Ik lachte, want opeens had ik een idee.  Ik wurmde me uit zijn armen en keek hem aan. De tranen blonken nog in mijn ogen.
“Nee, Lucas, WIJ kunnen nu gaan. Jij blijft hier.” Zei ik met een grijns. Hij keek me geschrokken aan.
“Wat bedoel je daar nu mee?” ik haalde mijn schouders op en stapte dichter naar hem toe. Geschrokken door mijn reactie zette hij een stap naar achter en viel hij over een van de clowns, die ons eerder probeerde aan te vallen. Meteen zette ik het op een rennen. Ik liep naar de anderen, zo snel als mijn benen me konden dragen.  

Al snel zag ik de andere op de trap zitten. Ik sprong naar beneden, waardoor ik bijna van de trap zelf viel, maar ik wist me staande te houden.
“Doe het luik toe. Lucas heeft ons verraden.” Zei ik, nog steeds buiten adem. En toen ik Lucas zijn naam zei, kwamen de tranen weer aanzetten.
“Weet je het zeker?” vroeg Kjell. Ik knikte.
“Hij belde iemand op, dat,” ik haalde even adem,” dat het plan mislukt was.” 

Even later liepen we in stilte door. De trap hadden we al een tijd achter ons gelaten. Nu liepen we door een ellen lange gang. Aan het einde was een deur. De gang was verlicht door kaarsen. Eindelijk kwamen we aan bij de houten deur. Een zwarte, ijzeren klink hield de deur op zijn plaats. Ik stak mijn hand uit en duwde de klink naar beneden. Met veel gekraak ging de deur open. 

30-07-2012 om 14:59 geschreven door xJulie  

30-07-2012 om 12:06 geschreven door xJulie  

Cindy sloot haar ogen en verloor zichzelf in de kus. Pas toen hij met zijn tong over haar lippen ging, besefte ze waarmee ze bezig was. Verbaasd trok ze zichzelf uit de kus.
“Wat doe je?” vroeg ze verbaasd. Ze kon niet geloven dat hij haar had gekust. Niet dat ze dat niet wilde.
“S-Sorry, i-ik dacht ni-niet na.” Zei Kjell stotterend. Van zijn zelfzekere ik was er niks meer te zien. Beschaamd kleurde zijn wangen rood. Cindy grijnsde.
“Vind je me leuk?” vroeg ze gewaagd. Kjell haalde zijn schouders op.
“Misschien.” Zei hij. Een warm gevoel verspreidde zich in Cindy’s buik. Ze stapte zacht naar hem toe en zorgde dat hij haar aankeek. Deze keer was zij het die haar lippen op de zijne drukte.  Zacht opende Kjell zijn mond. Hij duwde haar naar achter waardoor ze tegen de deur van de opslagplaats kwam te staan. Met zijn handen langs haar zij zocht hij naar de deurklink. Hij opende de deur en zacht duwde hij Cindy naar binnen. Dit alles met nog steeds zijn lippen op de hare. De deur werd met een klap toegesmeten en hij duwde cindy tegen de muur. Zijn handen gingen onder haar T-shirt.
“Hmm, Kjell. Niet doen.” Hij stopte met wat hij bezig was.
“Sorry. Ik wou niet-“ Maar Cindy hield hem weer tegen.
“Gewoon niet nu. Later.” Ze knipoogde naar hem en een lach ontstond rond zijn lippen.
“De andere zullen vast al ongerust geworden zijn.” Vervolgde Cindy. Het was alsof Kjell met een kracht naar de realiteit werd gezogen.
“Oh ja, de andere.” Zei hij. Cindy lachte. En nam vlug een pan, terwijl Kjell een ei vastnam.

“Waar bleven jullie zo lang?” zei Julie nieuwsgierig. Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en knipoogde naar haar zus. Ze had al lang door dat cindy hem leuk vond. Cindy en Kjell werden rood. Julie lachte en de andere begonnen nu ook vermoedens te krijgen.
De kinderen waren juist aan het eten toen het kleine meisje naar hun toe kwam lopen.
“Ze komen eraan.” Zei ze. Daarna draaide ze zich weer om en liep naar haar matras.
Julie keek om zich heen en uiteindelijk vond ze lucas zijn blik. Vragend keek ze hem aan, maar hij haalde zijn schouders op. Ze had gehoopt dat hij iets lief had gezegd of haar gerust zou stellen, maar ze was ook wel blij dat hij zich zo sterk voor hield. En dat was precies wat zij nu moest doen. Sterk zijn. Ze knikte vast beraden en nam nog een hap van het ei. Ze werd blij. Ze werd er steeds meer zeker van dat ze het zouden halen. Dat ze naar huis konden gaan. Met een glimlach beëindigde ze de maaltijd en met een volle maag ging ze naar bed.

27-07-2012 om 19:26 geschreven door xJulie  

Voor een moment staarde ze elkaar aan, voordat ze naar de poort liepen. Ze opende een klein luikje en keken wie er dat lawaai maakte. Een klein meisje van een jaar of 6 schommelde met haar armpjes rond haar benen geslagen heen en weer. Ze riep huilend naar haar moeder. Freya kreeg meteen tranen in haar ogen en we opende de poort. Het meisje liep in Freya’s armen. Freya nam het meisje mee naar de boomstammen en trok haar bij haar op schoot. De rest sloot de poort en gingen toen naast Freya zitten.
“Wat  is je naam?” fluisterde Freya op een kinderlijk stemmetje. Het meisje snikte nog na, maar het huilen was verdwenen.
“Ik noem Sofie.” Antwoordde het kleine meisje.
“Mooie naam,” zei ze met een klein lachje,” en hoe oud ben je?” Het meisje keek met haar blauwe oogjes naar haar op.
“6” was het enige wat ze zij. Freya knikte en lachte vriendelijk naar haar.
“Hoe ben je hier gekomen?” vroeg ze met een zachte stem. Het meisje slikte voor ze antwoord gaf.
“Ik woon hier.” Zei ze. Freya trok haar wenkbrauwen op. In het artikel stond er duidelijk dat het eiland onbewoond was, maar toen ze hier verder op in wou gaan, zag ze hoe Sofie geeuwde en haar kleine armpjes in de lucht stak.
“Ben je moe?” lachte Freya zachtjes. Sofie knikte en Freya bracht haar naar de matrassen.
“Je kan hier slapen.” Zei ze. Het meisje knikte en kroop onder de slaapzakken.
“Slaapwel.” Fluisterde ze.
“Slaapwel.” Beantwoorde Freya voor ze haar een kus op haar voorhoofd gaf.
Nog geen 15 minuten later was het kind al in slaap gevallen.
“Het kan toch niet dat ze hier woont?” vroeg Freya aan Kjell. Kjell schudde zijn hoofd en fronste zijn wenkbrauwen.
“Geen idee,”zei hij,” misschien wel.” Hij haalde zijn schouders op. Dat had hij al vaker gedaan. Het leek wel alsof vandaag hem niets kon schelen. Het was omdat hij met zijn gedachten bij Cindy was. Hij wou haar niet kwijt en hij wist dat het zijn fout was, dat ze was weg gelopen. Dorian zijn maag gromde.
“Kom je meehelpen eten maken?” vroeg Cindy aan Kjell. Kjell schrok op uit zijn gedachten en keek haar vragend aan.
“Hu, wat?” zei hij erbij. Cindy schudde haar hoofd.
“Of je mee eten wil maken. Waar zit je toch met je gedachte.” Bijna had Kjell ‘bij jou’ willen zeggen, maar hij had zichzelf nog net tegen kunnen houden.
Hij liep mee, naar hun kookspullen. Net voordat ze naar binnen gingen, hield Cindy hem tegen.
“Wat is er toch met je?” vroeg ze. Kjell keek haar even twijfelend aan. Zou hij het haar vertellen? Zou hij zeggen dat hij hartstikke verliefd op haar was? Hij besloot het niet te doen.
“Niks hoor.” Zei hij. Hij draaide zijn hoofd naar beneden.
“Kjell, kijk me aan.” Beval ze hem.  Hij hief zijn hoofd op en verdronk bijna in haar blauwe ogen.
“Zeg me nu wat er is.” Vervolgde ze met een zachtere stem.
“Het is gewoon dat-“ hij stopte halverwege zijn zin. Hij kon zich niet meer tegen houden. Hij nam haar stevig vast en drukte zijn lippen op de hare..

26-07-2012 om 23:07 geschreven door xJulie  

22-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Steeds verder liepen de kinderen rond. Nog steeds schreeuwde ze Cindy’s naam, terwijl ze de steeds luider wordende snikken volgde. Ze kwamen uit op een open plek en het gehuil veranderde in gelach.
“Oh-oh.” Zei Freya zacht. Meteen draaide het groepje zich om, maar ijzeren hekken hadden de plek al omringd. Trillend draaide Julie zich om.

Cindy hoorde een hels geschreeuw en ze wist meteen van wie die kwam. Julie! Ze stond recht en veegde ruw de tranen van haar gezicht. Ze moest haar vinden, want het was misschien haar fout dat ze in gevaar waren. Ze liep naar het geschreeuw.  Het oriënteren was moeilijk omdat de schreeuw in een echo was veranderd en daarna stil viel. Ze stond ergens in de middle of nowhere. Toch bleef ze verder lopen. Nog een schreeuw vulde haar oren. Ditmaal van Freya. Nu wist ze het zeker. Ze moest hun vinden!

Freya stond met haar rug tegen de tralies. Voor haar stonden 2 clowns. Ze lachte en bewogen met hun hoofden, terwijl ze steeds dichterbij kwamen. Maar alleen zij kon de clowns zien. Julie zag 2 mannen met vlijmscherpe messen. Steeds gooide ze er een naar haar, maar ze miste haar telkens op een haar na. Ze stond te trillen en stapte achteruit, waar ze zich tegen het hek liet zakken en haar zo klein mogelijk maakte.  


Cindy kroop ondertussen voort. Haar benen hadden het een tijd geleden al begeven. Toch bleef ze verder gaan. En eindelijk kwam ze dichter. Een ijzeren hek hield haar weg bij de anderen. Als een gek begon ze er aan te trekken, maar buiten veel kabaal haalde het niets uit. Freya en Julie leken haar niet te horen. Gefrustreerd gooide ze haar handen in de lucht. 
“U had ons 1 week gegeven!” schreeuwde ze.  De aarde begon te trillen na haar woorden. Ookk het hek beefde mee en langzaam brokkelde het af. Alleen stof bleef over.
Freya en Julie knipperde met hun ogen . Hun grootste angst was eindelijk verdwenen. Ze keken om en zagen Cindy staan. Ze bibberde van de kou.
“Cindy! Gaat het wel?” riep Kjell.  Ze knikte en staarde naar de kring van stof. Toen pas viel het haar op dat er een papiertje in lag. Ze raapte het op en vouwde het open.
“GA WEG! Laatste waarschuwing!”  stond er op geschreven.  Cindy gaf het papiertje door aan de andere en draaide zich om.
“Oké, hoe geraken we thuis?” zei ze.

Vermoeid, bezweet en met vele kleerscheuren kwamen ze bij het kamp. Beide tenten waren kapot gescheurd. Het vuur was gedoofd. Kortom: alles van hun kamp was verwoest. Verslagen liet Julie zich op de grond zakken.  Tranen stroomden non stop over haar wangen. Freya zette zich naast Julie en sloeg troostend haar arm om haar schouders.
“Hé, alles komt wel in orde,” zei ze, “ Wij zijn sterker dan deze geesten, oké? Wij zullen ze wel iets laten zien.” Ze knipoogde.  Julie toverde een lach op haar gezicht. En toen begonnen haar ogen te glimmen. Het leek wel alsof.. alsof ze een idee had!

22-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Julie en Freya bleven achter bij de jongens. Ze begrepen niet waar de woede vandaan kwam.
“Wat doen we nu?” Kjell slikte. Hij wist bijna zeker dat dit door hem kwam. Hij had een mooi meisje door zijn vingers laten glippen. Maar hij wist dat het beter was om vanavond binnen te blijven.
“We kunnen niks doen, Toch niet vanavond. We gaan morgenvroeg op pad om haar te zoeken.”  Zei hij. Normaal zouden de twee meisjes meteen tegenspreken. Maar de manier waarop Kjell het had uitgelegd, had hun bang gemaakt.  De twee meisjes gingen terug naar hun eigen tent en na verschillende uren woelen, vielen ze dan toch in slaap.

Cindy had al de hele nacht door het bos zitten lopen. Ze wou al een tijdje terug naar huis, maar ze vond de weg niet meer terug.  Zuchtend ging Cindy op een boomtak zitten.  Haar hoofd liet ze rusten in haar handen. Ze liet haar tranen de vrije loop. Ze vroeg zich af waarom ze was weg gelopen. Waarom was ze kwaad geworden. Ze begreep er niets van. Hoogst waarschijnlijk was ze gewoon moe geweest.

“Cindy! Cindy! Waar ben je!” riepen de andere kinderen. Ze waren al een uur aan het zoeken en nog steeds hadden ze haar niet gevonden. Julie’s buik begon te grommen.  Ze had  tijdens het ontbijt geen hap kunnen doorslikken. Toch bleef ze verder lopen. In de verte hoorde ze zachte snikken.
“Daar! Daar komt het geluid van daar!” riep Freya.  De kinderen liepen het bos in, maar wat ze niet wisten was dat een geest hun steeds verder leidde naar het hol van een beest dat ze liever niet tegen kwamen…

22-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Freya kroop naar achter en botste tegen iets zacht. Ze draaide zich om en keek naar een hond. Een schattige golden retriever, maar hij was zo groot als de bomen, die achter hem stonden, en zijn tanden blonken in het zonlicht. Rond zijn hals zat een rode halsband met een digitaal schermpje. Enkele zinnen scrolde voorbij.
“Dit is jullie enige en laatste kans, ga hier binnen de week weg! Anders zal de hel los barsten!” 
Toen Freya de woorden had uitgesproken, verdwenen de dieren en kon Julie zich weer bewegen. Ze rilde nog na. Cindy knipperde met haar ogen en keek verward en bang.  Het bos was opeens een stuk donkerder geworden en een mist kwam opzetten.  Iedereen was stil. Te bang om ook maar iets te zeggen.

Een uur verstreek en eindelijk begon iedereen zich al iets geruster te voelen. Het was ondertussen ook al beginnen regenen dus moesten de kinderen zich verschuilen in de tenten. Ze zaten in de groene tent van de jongens en aten het ei op.

“Hmm, dit is lekker.” Smakte Julie en Sam begon te lachen.
“Wel, dan zal ik zeggen van welk dier dit komt.” Lachte hij. Julie keek hem nieuwsgierig aan.
“Het ei komt van een reuzenrups. Hij is vooral lang en breed. Als hij door het bos kruipt, laat hij een slijmerig spoor achter en zo nu en dan legt hij een ei.,” hij lachte,” dat ei is gehuld in een soort van cocon, die is dan weer gemaakt van hetzelfde slijmerig spul. De rupsen laten de eieren gewoon achter en blijven rondzwerven. Deze rups is walgelijk, maar legt wel lekkere eieren.”  Julie’s ogen werden groot en ze schoof haar bord weg.
“Ik denk dat ik geen honger meer heb.” Lucas keek haar grijnzend aan.  Freya en Cindy leken ook een beetje wit weg te trekken, maar ze konden er wel mee lachen. Julie dronk gulzig van het water om de smaak weg te krijgen. 

De avond viel in en het gesprek liep uit naar enkele serieuzere onderwerpen.
“Hoe gaan we hier binnen de week weg geraken?” vroeg Cindy. Kjell antwoordde meteen.
“Niet.” Zei hij kort af, maar Cindy nam hier geen genoegen mee.
“Hoe bedoel je niet? Heb je die monsters dan niet gezien?” zei ze. Ze voelde hoe  woede bezit van haar nam.
“We hebben duidelijk het bevel gekregen hier een maand te blijven en daar kunnen we niks aandoen. Heb je nog niet gezien dat je hier geen bereik hebt met je gsm? Het spijt me, maar we kunnen hier niet weg. Zelf al wil je het nog zo graag.” Legde hij uit.  Een ongemakkelijk stilte viel neer.
Cindy was woedend en ze wist niet eens waarom. Ze was kwaad op Kjell en op dit stomme eiland. Plots begon alles haar te irriteren.
“Misschien kunnen we een groot vuur maken en dan zien ze de rook.” Zei Julie.
“Nee, Julie! We zitten vast! Vast op dit stomme eiland! En dit was niet mijn idee! Zoek het zelf maar uit!!” riep Cindy kwaad. Ze stond recht en liep de tent uit. Ze wist niet waar naartoe, maar ze baande zich een weg door de takken, bomen en struiken van het verwilderde bos en daarbij liet ze ook de rest achter. Iets wat ze misschien beter niet had gedaan…

21-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

De nacht was koud. Er ging een rilling door Freya heen. De wind huilde, de bomen kraakte en zorgde voor enge schaduwen op de tent. Overal waren er geluiden te horen en het leek wel alsof er iemand rondliep. Voetstappen cirkelde rond de tent. Een gefluister zorgde ervoor dat haar haren over eind gingen staan. Haar hart klopte in haar keel.

“We komen je halen.” fluisterde een stem.

“We komen je halen.” Fluisterde een andere stem. Verschillende stemmen zeiden dit, steeds weer opnieuw. De tent begon te beven, hij schudde hevig heen en weer. Freya nam haar deken en trok het over haar hoofd. Toen het even later stil werd en ze eindelijk terug durfde te kijken, zag ze dat de tent open geritst was. De bliksem verlichtte de hemel en een gedaante stapte de tent binnen. Het werd haar allemaal teveel. Ze wou gillen van angst, maar nog voor ze haar mond kon opendoen, stond de gedaante aan haar bed.

“Shht, je hoeft niet bang te zijn. Alles in orde?” Sam boog zich over haar heen. Freya rilde en schudde haar hoofd.

“Ze komen me halen piepte ze.” Sam schudde zijn hoofd.

“Nee, ik bescherm je en als je niet bang bent. komen ze ook niet meer te voorschijn. Wat je nu hebt gehoord. Zijn plaag geesten. Het ergste moet nog komen.” zei hij. Freya zuchtte. Alsof dit haar moest gerust stellen. Maar ze was ook wel blij dat hij de waarheid sprak. Pas toen ze weer naar hem keek, besefte ze hoe mooi zijn ogen waren. Ze kon geen woord over haar lippen krijgen. Ook Sam leek dit zelfde mee te maken. In stilte staarde ze elkaar aan. Sam bewoog zijn hoofd richting Freya, maar bedacht zich en trok zich terug.

“Euhm sorry, ik moet gaan.” zei hij verward. Haastig stond hij recht en hij liep terug naar zijn eigen tent.

Freya staarde naar de opening van de tent. Daar was Sam verdwenen. Ik was verward. Even had ik gedacht dat hij me zou gaan kussen, maar blijkbaar had ik het me verbeeld. Ik schudde mijn hoofd en legde me terug neer. De plaag geesten waren nu in ieder geval verdwenen..

De volgende ochtend werden de meisjes vroeg wakker gemaakt.

“Wie heeft er zin in een ontbijtje?” vroeg Kjell grijnzend. Hij stak zijn hoofd in de tent en keek ons lachend aan. Cindy wreef de slaap uit haar ogen en meteen toen ze hem zag was ze wakker geworden. Julie draaide zich om en sliep gewoon verder en Freya was al uren wakker. Ze had die nacht weinig slaap gekregen omdat Sam de hele tijd in haar hoofd zat. De meisjes kleedde zich aan. Nouja, behalve Julie dan. Maar toen Cindy “Misschien moeten we water halen.” fluisterde, sprong ze opeens recht.

“Ik ben wakker!” riep ze luid. In een mum van tijd had ze haar kleren aan en konden ze naar buiten gaan. Sam stond achter het vuurtje en maakte een gigantische omelet. Freya keek hem kort aan, maar wende vrijwel meteen haar blik af en ging zitten op een kleed dat op de grond gespreid was. Julie leek meer geinteresseerd.

“Van waar heb je dat ei gehaald?” vroeg ze. Sam keek haar aan met een lach.

“Dat wil je niet weten.”  Julie trok een raar gezicht. Freya had moeite om haar lach in te houden. Cindy plofte neer naast Freya en hield haar blik gericht op haar zus, die nog steeds aan het praten was met de jongens.

“Heb jij dat gisteren ook gehoord?” vroeg Freya. Cindy wennde haar blik af en keek vragend naar Freya.

“Wat gehoord?” vroeg ze. Freya huiverde als ze dacht aan gisteren.

“Laat maar, ik zal het me wel verbeeld hebben.” Maar ze wist wel beter. Normaal geloofde ze niet in geesten , maar toen Sam het haar vertelde. klonk het zo logisch. Ook Cindy geraakte terug in haar gedachte verwikkeld. Kjell had een soort van aantrekkingskracht op haar. Het maakte haar verward, maar tegelijk vond ze het gevoel geweldig.

En toen gebeurde het. De aarde begon te beven. Steeds harder en harder. Een scheur ontstond en Julie kon nog net op tijd weg springen. De wind begon te huilen en alles leek te draaien. Wolken werden donker van kleur tot dat het bijna nacht leek. En daar uit de scheur, die nu een kloof was geworden, kwam een gigantische harige poot. En nog een, en nog een,... Zo kwamen 8 poten te voorschijn en daarna het lichaam van een gigantische spin. De kaken van de spin gingen open en toe. Julie kneep haar ogen toe en versteef. Het leek alsof een kracht haar gevangen hield. Al was het hier angst. De spin kwam dichterbij. Hij kwam steeds dichter. Ze konden zijn adem al voelen.

20-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Een hele dag zaten we op het vliegtuig. Pas in de late avond konden we uitstappen. Met zaklampen verlichtte de ‘begeleiders’ het pad. Het pad lag vol met rotsblokken en je moest opletten waar je liep. Bijna overal lagen er losse steentjes en je liep makkelijk in een put. Meermaals struikelde de meiden. De jongens daar in tegen konden zich de hele tijd recht houden en het leek wel alsof ze het pad van buiten kende. Behendig liepen ze langs de vele rotsblokken. Julie liet haar blik naar Lucas glijden, waardoor ze even niet oplette en in een put stapte. Ze verloor haar evenwicht en viel naar voor. Nog voor ze de grond had geraakt hadde twee armen haar vastgenomen. Julie keek naar omhoog en keek recht in de ogen van Lucas. Als vanzelf kleurde haar wangen roze.

“Gaat het?” vroeg de jongen. Zacht knikte ze. Al snel waren ze verder beginnen lopen en niet veel later kwamen ze op een grote open plek uit.

“Oke, hier gaan we de tenten opzetten.” legde Kjell uit. Cindy nam de leiding en binnen de 5 minuten was onze tent op gezet. De jongens, die eerder alles leken te kunnen, waren nu aan het worstelen om de tent recht te zette. Ondertussen zaten Freya en Julie te drinken van een flesje water. Met een grijns keken ze hoe de jongens er maar niet in slaagde om een tent op te zette. Cindy had echter medelijde en kon het niet laten om hun te helpen.

Uiteindelijk stonden allebei de tenten recht. De kinderen zaten rond een groot vuur en hielden allemaal een beker met warme chocolademelk vast.

“Wat is dit eiland eigenlijk? En waarom noemt het panasonic?” Kjell wou Cindy nog tegenhouden, maar de naam was haar al ontglipt. De wind werd hevig, een luide klap weerklonk en de bomen kraakte. Kjell keek Cindy aan.

“Ben je gek geworden! Hoeveel keer heb je die naam al gebruikt?” zei hij dreigend. Hij keek de kring rond.

“Al 3 keer hoezo?” vroeg Cindy, ze begreep er niks van. Kjell’s ogen werden groot. Hij trok wit weg.

“Wat is er?” vroeg Cindy. Ze kreeg steeds meer schrik. Het beviel haar niet dat Kjell zo reageerde. Kjell zuchtte diep voor hij antwoordde.

“Er is een legende dat als je de naam van het eiland 3 keer zegt , of gewoon hoort. Dat het eiland zal barsten en dat de kwade geesten uit de gronde omhoog zullen komen. De geesten willen zich wreken. Alle monsters zullen mee naar boven komen..,” hij keek ons een voor een aan. “jullie vakantie is zo net in een hel veranderd.” 

19-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

(Op 31 juli)

Julie sleurde haar laatste tas naar de auto. De ouders van Freya waren zo aardig geweest om ons naar het vliegveld te brengen. Met een zucht nam Cindy het van haar over, omdat ze vond dat het niet snel genoeg ging. Ze zwierde de tas in de koffer. Julie keek blij naar het resultaat. Een propvolle koffer en een auto, klaar voor vertrek. De meisjes sprongen op de achterbank.

“Spannend.” lachte Freya. Cindy knikte en Julie staarde dromerig voor zich uit.

“Ja, vooral de jongens.” zuchtte ze. Cindy keek haar zus met opgetrokken wenkbrauwen aan.

“Julie, Er is een kans dat het meisjes zijn weet je?” zei ze, maar julie begon meteen te protesteren.

“Nee, want dan zou er begeleidsters staan en niet begeleiders. Ik ben wel goed in Nederlands, dus weet ik bijna zeker dat het jongens zullen zijn.” vond zij. Freya zuchtte diep.

Na een 20 tal minuten kwamen we eindelijk bij het vliegveld aan. Gezakt en gepakt zwaaide ze nog naar de ouders van Freya, voor ze zich omdraaide en naar binnen gingen. Daar zorgde ze dat het ticket werd betaald en gingen ze in de zeteltjes zitten, terwijl ze wachtte op het juiste vliegtuig.

“Pff, hoelang nog?” zeurde Julie. Freya keek naar haar gsm.

“5 minuten later als daarnet, dus nog 10 minuten.” zei ze.  De meisjes praatte over van alles en nog wat en langzaam tikte de tijd voorbij. Om precies 14:49 kwamen er drie jongens op hun aflopen.

“Hye, ik ben kjell.” stelde de eerste zich voor.

“Ik ben Sam.” zei de de 2de.

“En ik ben Lucas.” vertelde de 3de. Julie sprong meteen voor Lucas en lachte eens lief.

“Hye, ik ben Julie en single.” zei ze met een knipoog. Cindy keek haar zusje even raar aan. Ze trok haar naar achter en keek verontschuldigend naar Lucas.

“Sorry voor mijn zus. Soms heeft ze zo van die momenten.” zei ze. Meteen kreeg ze een klop van Julie. Lucas lachtte even.

“Oké dan, maar laat ons jullie begeleiden naar het vliegtuig.” zei Kjell. Hij was ongeveer van Cindy’s leeftijd . De meiden volgde de 3 jongens naar de uiterste hoek van het vliegveld. Daar stond een klein, oud vliegtuig op hun te wachten.

“Wat! Denk maar niet dat ik daarop ga!” protesteerde Julie. Freya en Cindy draaide met hun ogen en klommen het trapje op, om in het vliegtuig te geraken.

“Kom op, waar wacht je nog op!” riep Lucas, maar Julie aarzelde. Ze had schrik dat het vliegtuig in het midden van de vlucht neer zou storten. Uit eindelijk besloot ze toch om op te stappen. Stapje voor stapje stapte ze de trap op, waarna ze tussen Freya en Lucas ging zitten.

Het trapje werd weg geschoven en met brullende motor vloog het vliegtuig er vandoor. Het bracht ons naar... Panasonic. 

18-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Een week ging voorbij zonder dat er ook maar iets interessant gebeurde. Voor de zoveelste keer bekeek Freya haar e-mail. Dagelijks had ze gehoopt dat ze eindelijk de e-mail zou ontvangen, maar elke keer dat ze had gekeken was er nooit iets geweest. Maar deze keer was het anders. Freya wou niet naar de e-mail kijken zonder dat Cindy en Julie erbij waren. dus nam ze haar gsm en belde ze hun op.

“Hye Freya!” riepen de 2 zusjes dolenthousiast.

“Dag Cindy! Dag Julie! “ riep ze terug,” Raad eens! De e-mail is toegekomen!” Freya lachte om de reactie die volgde. Eerst gilde Julie uit waarna ze abrupt zweeg, omdat cindy haar had geklopt.

“Aww, Cindy!” zei Julie geirriteerd.

“Tja, dat is een les dat ik je leer. Les nummer 1.. SCHREEUW. NIET. IN. IEMANDS. OOR!” Riep Cindy, “maar goed, Freya, We komen er meteen aan.” Het duurde niet lang of ze waren de trap opgerend en plofte naast Freya in het bed. Freya bewoog haar muis en klikte dan eindelijk op de mail. Een ander venster werd geopend en Cindy las voor.

“Hallo, we kunnen u met trots zeggen dat jullie 3 de wedstrijd hebben gewonnen. Jullie vliegtuig naar Panasonic-” Cindy werd onderbroken door de wind, die harder ging waaien. Een deur klapte toe en de trap kraakte. Julie sprong omhoog van de schrik en belandde op de grond. Dat was misschien ook wel nodig geweest want anders had ze waarschijnlijk beginnen gillen. Met een kreun kwam ze overeind en Cindy en Freya konden het niet laten om in lachen uit te barsten.

“Julie is toch lomp he.” lachte Freya. Julie keek even verward en kroop toen terug op het bed.

“Dus waar waren we?” probeerde ze van onderwerp te veranderen. Cindy keerde zich terug naar de laptop en begon terug te lezen.

“Het vliegtuig vertrekt op 31 juli om 14:49. Zorg dat jullie op tijd zijn. De benodigdeheden zijn: Voldoende kledij (zowel warme als koude) , genoeg ondergoed, toiletgerief, Een tent, …” Ze somde de verschrikkelijk lange lijst op om daarna bij het einde van de brief te komen.

“jullie worden opgewacht door 3 van onze begeleiders. Zij zullen jullie helpen met overleven. daag en veel plezier op Panasonic.” Weeral begon de wind te waaien, een deur viel met een klap dicht en de trap kraakte.  Freya was dit verschijnsel nu al gewoon, maar Julie verschoot weer. Gelukkig viel ze deze keer niet van het bed. Cindy keek Freya serieus aan.

“Wat bedoelen ze met overleven?” vroeg ze. Freya haalde haar schouders op en keek terug naar haar scherm.

“Vast een grap ofzo.” zei ze. Cindy knikte onzeker, maar liet het toch achter zich. Julie, die zich hersteld had, mengde zich nu ook in het gesprek.

“Maak je niet te druk over dat overleef-ding, 3 begeleiders,” Julie wiebelde met haar wenkbrauwen,” misschien wel knap en leuk.” ze grijnsde.  

17-07-2012 om 19:29 geschreven door xJulie  

De wind liet de bomen ruisen. De auto’s zorgde voor kabaal en de donder maakte het er niet minder op, maar dat maakte niets uit voor Julie, Freya en Cindy. Ze zaten binnen in de zetel geploft en overlegde hoe ze de vakantie zouden doorbrengen. Freya had een blad papier genomen en schreef alle ideëen op. 

“Dus, de eerste twee weken blijven we hier en de andere twee bij mij.,” zei ze ,” en wat gaan we met die andere maand doen?”  Julie en Cindy keken elkaar even aan. Uit eindelijk was het Cindy die het idee bedacht.

“We kunnen een week op vakantie gaan naar het buitenland.” stelde ze voor. Freya’s gezicht klaarde op.

“ Ja,” riep ze,” ik heb in de krant iets geleze over een nieuw gevonden eiland.” Julie was meteen geinteresseerd. “Bedoel je dat ene, waar ze 3 testpersonen voor nodig hebben?” zei ze nieuwsgierig. Freya knikte, maar Cindy schudde haar hoofd.

“Het is bijna onmogelijk om daar te geraken. Weet je dan niet hoeveel mensen zich daarvoor aanmelden?” Voor haar leek dit alles onrealistisch. Freya en Julie dachten hier duidelijk anders over.

“We kunnen het op zijn minst proberen.” vond Julie en Freya ging hier in mee.

Het duurde niet lang voor ze de laptop erbij hadden genomen. Freya tikte wat in en de site van de gemeente kwam te voorschijn. Ze zochten wat informatie op en kwamen te weten dat ze gewoon een aanmeldings blad moesten in vullen.

“Oke, hier. Hoe oud zijn jullie?” las Freya de vragen luid op voor. Julie en Freya waren 14 en Cindy 17. Ze tikte de gegevens in en ging verder met de volgende vraag.

“Wat wil je later worden?” Die was niet zo heel moeilijk. Cindy had altijd al een leerkracht willen worden. Julie had sinds een paar jaar de droom om actrice te worden en Freya wou heel graag kinesist of logopedist worden.

“Welk voedsel lust je niet? Dat is een aparte vraag.. Hoe kan die ons nu helpen op een onbewoond eiland?”  Cindy haalde haar schouders op. Zo vulde ze de lijst in.

“Zo, dat was de laatste vraag en nu.. Verzenden!” Freya drukte op het knopje en de aanmelding werd verstuurd. De meisjes kwamen uit op een andere pagina.

“Bedankt , voor het invullen van het document. Als u de juiste antwoorden hebt ingevuld, zal u binnen de week een e-mail ontvangen waarin staat dat u bent geselecteerd voor een maand op dit prachtige eiland. In deze e-mail zal ook staan wat je allemaal moet meenemen. Als u niet bent geselecteer zal u ook een e-mail krijgen waarin wordt uitgelegd waarom je niet kan meegaan. Veel geluk van de gemeente.” Julie las het bericht voor.  Freya lachte tevreden.

“Wel, nu maar wachten zeker?” Cindy zuchtte.

“Ja, en hopen dat we worden aangenomen. Hoe noemt dat eiland eigenlijk?” Freya keek terug bij de informatie en zocht de naam op. 

“euhm hier staat.. Panasonic.” De naam was nog niet helemaal uitgesproken of de wind werd harder. Een deur viel met een klap toe en de trap kraakte. Maar net zo snel als het was verschenen was het ook weer verdwenen. Geschrokken keken de 3 meiden elkaar aan.

“Dat was raar.” zei Julie. Cindy haalde haar schouders op en keek even achter zich.

“Ach ja.. Wie heeft er zin in een ijsje?” zei ze vrolijk. Meteen was het hele voorval vergeten en waren ze weer vrolijk.

17-07-2012 om 16:44 geschreven door xJulie  

17-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie