Lucas pov.

Ik had het goed verpest. Ik zuchtte diep. Wat kon ik doen om hun vertrouwen terug te krijgen? Ik ging neerzetten op een afgeplatte steen en dacht diep na. En toen opeens wist ik het. Ik zou hun hier vandaan halen. Ik zou hun redding zijn. Meteen stond ik recht om mijn plan in werking te zetten. Ik ging naar het oude vliegtuigje. Het stond achter de geheime gang die ze net hadden ontdekt. Ik haastte me naar een enkele boom en trok aan de meest linkse tak. Meteen kwam met een soort van hefboom kracht een lift in werking. De lift bracht me naar beneden waar ik niet snel genoeg kon doorlopen en daar stond hij dan. Het vliegtuigje klaar voor vertrek. Kalm stapte ik erop af  en controleerde of alles er nog op en aan zat. Even twijfelde ik. Ik zou er ook alleen vandoor kunnen gaan en dan konden we in ons eigen land zien hoe ze de problemen aanpakte. Dan zouden ze die film toch nog kunnen maken! Ik  voelde me trots om mijn idee, maar een schuldgevoel borrelde in me op. Mijn mondhoeken krulde naar omlaag. Nee, dit zou ik niet doen. Ik moest hun helpen. Ik zou wel een andere manier moeten vinden om dat geld te krijgen.


Freya pov.

16-08-2012 om 21:47 geschreven door xJulie  

Julie pov.

De hele vlucht deed ik niets anders dan uit het raampje kijken, naar de bomen die steeds kleiner werden. Ik was er sterk van bewust dat Lucas degene was die het vliegtuigje bestuurde, maar ik was er zeker van dat ik hem nooit zou vergeven. Als ik in mijn thuisland van dit vervloekte vliegtuig stap zou ik hem vergeten. Natuurlijk zou het een tijd duren voordat iik over hem heen geraak, maar uiteindelijk zal ik wel een leuke jongen vinden. Eentje die me wel waard is.
Mijn blik gleed weg van het raampje en keek de rest aan. Kjell en Cindy zaten dicht tegen elkaar. Freya was op de schouder van Sam in slaap gevallen. Deze keek met een veelzeggende blik naar het meisje. Het was duidelijk dat ze allebei stapelverliefd op elkaar waren. Ik was blij voor haar, dan was er toch nog iemand die gelukkig was. Met een bijna onhoorbare zucht, wendde ik mijn blik terug naar het raampje. Dit zou nog een lange rit worden...

Freya pov.
De volgende dag...

Ik werd pas wakker , toen Sam me licht door elkaar schudde.
“Freya..Freya! Word wakker, we staan op de grond.” Ik knipperde met mijn ogen, voor ik ze helemaal open deed.
“Waar zijn we?” vroeg ik. Sam lachte.
“Thuis.” antwoordde hij. Ik lachte terug en keek rond. Het viel me meteen op dat ik niet in mijn eigen bed lag.
“Waar ben ik?” vroeg ik nogmaals.
“Lucas heeft ons hier laten overnachten, hij zei dat het zijn huis was.” Ik knikte en keek nogmaals rond. Ik lag in een golvend waterbed in een kamer met felwitte muren. Naast het bed stond een klein nachkastje waarop een wekkerradio en een vaas met twee rozen in stond. Met een glimlach keek ik naar de ruimte. Deze kamer beviel me wel.
“Waar is de rest?” vroeg ik.
“Die zijn al aan het ontbijt, ze wachten op ons. Dus..Kom je nog?” grijnsde hij. Ik knikte en gooide zonder nadenken het laken van me af. Gelukkig had ik nog de kleren van gisteren aan.


Aan de ontbijttafel vond ik iedereen terug. Vrolijk groetten ze me. Met een lach ging ik erbij zitten en mijn blik gleed eerst naar Lucas en dan naar Julie. Ze zaten zover mogelijk uit elkaar en Julie zat met een grimmig gezicht te eten. Ik zuchtte, wanneer zou ze het hem vergeven? Plots ging de telefoon van Lucas. Met een blozend hoofd verontschuldigde hij zich en liep met zijn telefoon de gang in. Julie volgde hem met haar ogen en toen hij de gang op was, maakte ze dat ze recht stond en dat ze zelf aan de deur ging staan. Haar oor bijna tegen de deur geplakt.

20-08-2012 om 21:02 geschreven door xJulie  

21-08-2012 om 10:32 geschreven door xJulie  

Julie pov.

Ik trok aan de ramen, probeerde ze in te slaan, zocht verwoed naar een achterdeur, maar het was nutteloos. Het was duidelijk. We zaten vast en ik wist niet hoe lang het deze keer zou duren voordat we weg geraakten. Want ik geloofde nog steeds op een kans. Ik bedoel, ooit geraakte we hier wel weg..toch? Langzaam begon ik de moed te verliezen, maar ik wist wel dat ik Lucas nooit meer zou vertrouwen.. Voor geen geld in de wereld!

Even later zaten we in een kring rond elkaar op verschillende kussens die we bij elkaar hadden gevonden.
“Dus.. heeft iemand een idee?” vroeg Kjell. De oudste onder ons. Hij was 18 en daarmee een jaar ouder als Cindy.
“Misschien heeft Max een idee? “ zei ik,” hij is immers de neef van Lucas.” zei ik verveeld. Max keek raar op.
“Neef? Wat bedoel je daar nu mee?” vroeg hij verbaasd.
“Lucas zei dat...wacht eens eve! Godverdomme, hij heeft het weer geflikt.” gromde ik. Weeral had ik de fout gemaakt door hem te geloven. Toen ik wat bekomen was, richtte ik me weer naar de groep.
“Wie ben je dan?” vroeg ik, nieuwsgierig naar het antwoord.
“Ik heb meegenomen aan een prijsvraag en als dank mag ik nu hier 2 weken verblijven.” zei hij, alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Verslagen liet ik mijn hoofd in mijn handen zakken.
“geloof me Max, na twee weken zit je hier nog.” zei Freya. Max keek verward om zich heen.

“hoe bedoel je?” vroeg hij. Zijn ogen keken ons elk onderling aan. Ik zuchtte diep , toen Kjell begon uit te leggen. Waarom wij hier zaten. Wat er op panasonic is gebeurd. Geen enkel detail sloeg hij over het hoofd. Max hing aan zijn lippen, alsof er hem een sprookje werd verteld.
“wauw.” was het enige wat hij zei. Maar dat is ook het enige wat ik zou zeggen. Als ik in zijn plaats was geweest, dan had ik het zelfs helemaal niet hebben geloofd. Maar Max was nogal naïef en geloofde het verhaal meteen. Maar daarmee geraakte we niet uit dit gebouw, dat waarschijnlijk vol met camera's hing. En toen kreeg ik een idee.
“wacht is!” zei ik verrast,” we worden gefilmd. Dat is het!” riep ik. De anderen keken me aan alsof ik gek was geworden, wat ook niet zo lang meer zou duren als ik hier nog lang zou moeten blijven. Toch legde ik mijn plan uit.
“Als we worden gefilm, komt dit waarschijnlijk op TV of op youtube, ofzo.. En ooit zullen onze ouders dit zien en dan krijgen ze ons hier wel uit.” zei ik met een lach. De andere knikte en begrepen me.
“Ja je hebt wel gelijk! We komen hier wel uit.” zei Max met een lach, die me normaal weke knieën had bezorgd.
“In tussen tijd maken we er gewoon het beste van.” grijnsde ik en iedereen was het er hier mee eens. Ik bedoel in zo'n groot huis was er vast wel iets te beleven!

ps: de foto is max ;)

21-08-2012 om 20:27 geschreven door xJulie  

Freya pov.

We begonnen aan onze zoektocht door het huis. Eerst bekeken we elke kamer. Er waren meer kamers dan nodig, maar het leek ons leuker om allemaal te samen te slapen. Dus schoven we enkele kleinere waterbedden naar de kamer. Julie was in de wolken. Ze had altijd al in een waterbed willen slapen, maar het was Max die haar liet zweven. Ik zoch naar Sam. Hij zat naar me te kijken. Nee, zeg maar gerust staren. Iet wat gegeneerd door deze aandacht liet ik mijn blik naar de grond glijden.
Al snel was dit klusje geklaard en stonden er 6 waterbedden in een kamer. De hele ruimte stond er vol mee, waardoor je overal over moest kruipen om de deur te bereiken. Al gauw ging onze zoektocht verder. Zo kwamen we een soort van danszaal, een zwembad, een bar met verschillende drankjes ter beschikking, een keuken ,ontelbaar veel kamers en natuurlijk de ontbijttafel. Het huis was immens groot en ik probeerde me te oriënteren om te zien waar ik nu was. We waren in België, dat was zeker. Maar waar? Ik zuchtte , hier zou ik nooit uitkomen.
“Dus, wat doen we nu?” vroeg Sam met een grijns. Met zijn blik ging hij de cirkel van mensen rond.
“geen idee” antwoorde ik. Mijn blik ging naar Cindy. Als er iemand was, die iets zou kunnen bedenken, was zij het wel.
“We kunnen gaan zwemmen,” stelde ze voor,” of de TV uit teste.” Met een grijns keek ze naar ons en aangezien we geen zwemkledij bij ons hadden, werd het 2de idee gekozen. Jammer genoeg was er niets interessant op.
“en nu?” vroeg Kjell verveeld. Ik keek onder de TV en nu pas merkte ik de enorme DVD-collectie op. Een wii stond aangesloten aan de TV.
“We kunnen op de wii gaan.” De console was voorzien van 8 bakjes, dus met 6 konden we er zeker meespelen. Ik kroop naar voren en bekeek de spelletjes.
“Mario cart!” riep ik blij. Nog geen 5 minuten daarna zaten we allemaal te strijden om de 1ste plaats. Samen hadden we de meeste plezier, maar voor hoe lang zou dat duren? We zaten nog steeds vast in dit vervloekt, mooie huis. En wat als er iemand ziek werd? Of als het eten op is? Door mijn gepieker, lette ik niet goed op en reed ik van de regenboog af. Mijn scherm werd zwart en het werd al snel duidelijk dat ik de rest niet zo snel zou kunnen inhalen.

Uitgeput plofte ik neer op mijn bed. Het was al zeker over middernacht, maar nu we zo zonder ouders helemaal alleen in dit huis verbleven, konden we wel profiteren.. toch? Sam schoof zijn waterbed naast de mijne en plofte ook op zijn matras. Ik was blij dat het donker was zodat hij mijn rode wangen niet kon zien.
“Hey” fluisterde hij, zodat hij de rest niet zou wakker maken. “Hye.” fluisterde ik terug. Een ongemakelijke stilte volgde.
“Ben je moe?” vroeg hij.
Ja..
“Nee, hoor.” zei ik. En toen begon hij te vertellen en vragen te stellen. Tot zeker 3 uur 's nacts praatte we door, tot ik zo moe was dat ik in slaap viel.

22-08-2012 om 13:34 geschreven door xJulie  

Julie pov.

Al vroeg in de ochtend werd ik wakker, door de warme zonnestralen die op mijn gezicht schenen. Ik wreef in mijn vermoeide ogen en zocht mijn weg naar de badkamer. In de spiegel zag ik een meisje, met bruin-blonde haren, lichtblauwen ogen met verschrikkelijke wallen eronder. Haar haar stond recht. Ik waste mijn gezicht en borstelde mijn haar. Nu, al een stuk vertoonbaarder ging ik terug naar de kamer, waar ik enkele kleren uit zocht.

Na een uurtje kwam er al wat leven in de ruimte. Max trok zich uit en knipperde met zijn ogen. Nu was ik tenminste niet alleen. Hij glimlachte lief naar me en kwam naast me zitten.
“Hey” zei hij.
“Hye” zei ik vrolijk. Hij grijnsde en vroeg me of ik al honger had. Mijn maag antwoordde in mijn plaats en met een lach stond hij recht.
“Kom je. Samen liepen we naar de ontbijttafel.
“Dus wat wil je?” vroeg hij, terwijl hij een handdoek over zijn arm hing. Het was duidelijk dat hij als een ober wou voorkomen.
“Voor mij twee pannekoeken, meneer. En geef je zelf ook maar wat.” zei ik met een knikje, terwijl ik een denkbeeldige menukaart bekeek. Met een grijns liep hij naar de keuken. Een gerammel weerklonk door de eetkamer en verbaasd keek ik naar de gesloten deur. Was hij nu echt van plan om pannekoeken te bakken? Ik schoof de houten stoel naar achter en liep zelf ook naar de keuken. Daar vond ik hem onder de bloem. Ik kon mijn lach amper inhouden toen ik zijn onschuldige gezichtje zag.
“Wat sta jij te lachen?” zei hij, voor hij een handvol uit de zak nam en naar me toe smeed. Met een gilletje sprong ik net op tijd weg, maar nu was het oorlog! Ik greep de zk vast en nam er ook een handvol uit. Ik gooide op hem, maar waar ik niet op had gerekend was dat hij al een deel in de kom had gedaan, voor het beslag. Al gauw zaten wij beiden en de keuken vol met bloem. Max kwam dichter en gooide nog steeds bloem naar me, maar mijn zak was al leeg. Ik greep zijn handen vast en in een worstelgevecht , draaide hij me plots om. Zijn handen hielden nu mijn armen vast en zijn hoofd bevond zich naast de mijne. Met een lach vol plezier keek ik hem aan en pas toen realiseerde ik me hoe dicht we bij elkaar stonden. Toch vond ik de kracht niet om van hem weg te gaan. Ik keek naar zijn volle lippen , die dichter bij kwamen. Mijn hart bonsde wild te keer en dan eindelijk drukte hij zijn zachte lippen op de mijne. Veel te snel verbrak hij de kus en wachtte op mijn reactie. Een glimlach ontstond rond mijn lippen en nu drukte ik zelf mijn lippen op de zijne.
Ik had me nog nooit zo gevoeld. Een warm gevoel in mijn buik en een licht gevoel in mijn buik. Het voelde alsof ik in de hemel was en nog verder. Ik zweefde van geluk. Dit hemelse gevoel was gewoon niet te beschrijven.
“Wat doen jullie?” vroeg opeens de stem van Freya. Geschrokken keken we haar aan en merkte hoe we daar stonden. Wit van de bloem, mijn rug tegen zijn warme borstkas. Met een lach keek ik naar haar.
“Euhm.. pannekoeken maken?” probeerde ik. Max en ik barstte in lachen uit. Inmiddels had hij me al losgelaten, maar de plekken waar hij me had aangeraakt tintelde nog na...

27-08-2012 om 00:00 geschreven door xJulie