(Op 31 juli)

Julie sleurde haar laatste tas naar de auto. De ouders van Freya waren zo aardig geweest om ons naar het vliegveld te brengen. Met een zucht nam Cindy het van haar over, omdat ze vond dat het niet snel genoeg ging. Ze zwierde de tas in de koffer. Julie keek blij naar het resultaat. Een propvolle koffer en een auto, klaar voor vertrek. De meisjes sprongen op de achterbank.

“Spannend.” lachte Freya. Cindy knikte en Julie staarde dromerig voor zich uit.

“Ja, vooral de jongens.” zuchtte ze. Cindy keek haar zus met opgetrokken wenkbrauwen aan.

“Julie, Er is een kans dat het meisjes zijn weet je?” zei ze, maar julie begon meteen te protesteren.

“Nee, want dan zou er begeleidsters staan en niet begeleiders. Ik ben wel goed in Nederlands, dus weet ik bijna zeker dat het jongens zullen zijn.” vond zij. Freya zuchtte diep.

Na een 20 tal minuten kwamen we eindelijk bij het vliegveld aan. Gezakt en gepakt zwaaide ze nog naar de ouders van Freya, voor ze zich omdraaide en naar binnen gingen. Daar zorgde ze dat het ticket werd betaald en gingen ze in de zeteltjes zitten, terwijl ze wachtte op het juiste vliegtuig.

“Pff, hoelang nog?” zeurde Julie. Freya keek naar haar gsm.

“5 minuten later als daarnet, dus nog 10 minuten.” zei ze.  De meisjes praatte over van alles en nog wat en langzaam tikte de tijd voorbij. Om precies 14:49 kwamen er drie jongens op hun aflopen.

“Hye, ik ben kjell.” stelde de eerste zich voor.

“Ik ben Sam.” zei de de 2de.

“En ik ben Lucas.” vertelde de 3de. Julie sprong meteen voor Lucas en lachte eens lief.

“Hye, ik ben Julie en single.” zei ze met een knipoog. Cindy keek haar zusje even raar aan. Ze trok haar naar achter en keek verontschuldigend naar Lucas.

“Sorry voor mijn zus. Soms heeft ze zo van die momenten.” zei ze. Meteen kreeg ze een klop van Julie. Lucas lachtte even.

“Oké dan, maar laat ons jullie begeleiden naar het vliegtuig.” zei Kjell. Hij was ongeveer van Cindy’s leeftijd . De meiden volgde de 3 jongens naar de uiterste hoek van het vliegveld. Daar stond een klein, oud vliegtuig op hun te wachten.

“Wat! Denk maar niet dat ik daarop ga!” protesteerde Julie. Freya en Cindy draaide met hun ogen en klommen het trapje op, om in het vliegtuig te geraken.

“Kom op, waar wacht je nog op!” riep Lucas, maar Julie aarzelde. Ze had schrik dat het vliegtuig in het midden van de vlucht neer zou storten. Uit eindelijk besloot ze toch om op te stappen. Stapje voor stapje stapte ze de trap op, waarna ze tussen Freya en Lucas ging zitten.

Het trapje werd weg geschoven en met brullende motor vloog het vliegtuig er vandoor. Het bracht ons naar... Panasonic. 

18-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Een week ging voorbij zonder dat er ook maar iets interessant gebeurde. Voor de zoveelste keer bekeek Freya haar e-mail. Dagelijks had ze gehoopt dat ze eindelijk de e-mail zou ontvangen, maar elke keer dat ze had gekeken was er nooit iets geweest. Maar deze keer was het anders. Freya wou niet naar de e-mail kijken zonder dat Cindy en Julie erbij waren. dus nam ze haar gsm en belde ze hun op.

“Hye Freya!” riepen de 2 zusjes dolenthousiast.

“Dag Cindy! Dag Julie! “ riep ze terug,” Raad eens! De e-mail is toegekomen!” Freya lachte om de reactie die volgde. Eerst gilde Julie uit waarna ze abrupt zweeg, omdat cindy haar had geklopt.

“Aww, Cindy!” zei Julie geirriteerd.

“Tja, dat is een les dat ik je leer. Les nummer 1.. SCHREEUW. NIET. IN. IEMANDS. OOR!” Riep Cindy, “maar goed, Freya, We komen er meteen aan.” Het duurde niet lang of ze waren de trap opgerend en plofte naast Freya in het bed. Freya bewoog haar muis en klikte dan eindelijk op de mail. Een ander venster werd geopend en Cindy las voor.

“Hallo, we kunnen u met trots zeggen dat jullie 3 de wedstrijd hebben gewonnen. Jullie vliegtuig naar Panasonic-” Cindy werd onderbroken door de wind, die harder ging waaien. Een deur klapte toe en de trap kraakte. Julie sprong omhoog van de schrik en belandde op de grond. Dat was misschien ook wel nodig geweest want anders had ze waarschijnlijk beginnen gillen. Met een kreun kwam ze overeind en Cindy en Freya konden het niet laten om in lachen uit te barsten.

“Julie is toch lomp he.” lachte Freya. Julie keek even verward en kroop toen terug op het bed.

“Dus waar waren we?” probeerde ze van onderwerp te veranderen. Cindy keerde zich terug naar de laptop en begon terug te lezen.

“Het vliegtuig vertrekt op 31 juli om 14:49. Zorg dat jullie op tijd zijn. De benodigdeheden zijn: Voldoende kledij (zowel warme als koude) , genoeg ondergoed, toiletgerief, Een tent, …” Ze somde de verschrikkelijk lange lijst op om daarna bij het einde van de brief te komen.

“jullie worden opgewacht door 3 van onze begeleiders. Zij zullen jullie helpen met overleven. daag en veel plezier op Panasonic.” Weeral begon de wind te waaien, een deur viel met een klap dicht en de trap kraakte.  Freya was dit verschijnsel nu al gewoon, maar Julie verschoot weer. Gelukkig viel ze deze keer niet van het bed. Cindy keek Freya serieus aan.

“Wat bedoelen ze met overleven?” vroeg ze. Freya haalde haar schouders op en keek terug naar haar scherm.

“Vast een grap ofzo.” zei ze. Cindy knikte onzeker, maar liet het toch achter zich. Julie, die zich hersteld had, mengde zich nu ook in het gesprek.

“Maak je niet te druk over dat overleef-ding, 3 begeleiders,” Julie wiebelde met haar wenkbrauwen,” misschien wel knap en leuk.” ze grijnsde.  

17-07-2012 om 19:29 geschreven door xJulie  

De wind liet de bomen ruisen. De auto’s zorgde voor kabaal en de donder maakte het er niet minder op, maar dat maakte niets uit voor Julie, Freya en Cindy. Ze zaten binnen in de zetel geploft en overlegde hoe ze de vakantie zouden doorbrengen. Freya had een blad papier genomen en schreef alle ideëen op. 

“Dus, de eerste twee weken blijven we hier en de andere twee bij mij.,” zei ze ,” en wat gaan we met die andere maand doen?”  Julie en Cindy keken elkaar even aan. Uit eindelijk was het Cindy die het idee bedacht.

“We kunnen een week op vakantie gaan naar het buitenland.” stelde ze voor. Freya’s gezicht klaarde op.

“ Ja,” riep ze,” ik heb in de krant iets geleze over een nieuw gevonden eiland.” Julie was meteen geinteresseerd. “Bedoel je dat ene, waar ze 3 testpersonen voor nodig hebben?” zei ze nieuwsgierig. Freya knikte, maar Cindy schudde haar hoofd.

“Het is bijna onmogelijk om daar te geraken. Weet je dan niet hoeveel mensen zich daarvoor aanmelden?” Voor haar leek dit alles onrealistisch. Freya en Julie dachten hier duidelijk anders over.

“We kunnen het op zijn minst proberen.” vond Julie en Freya ging hier in mee.

Het duurde niet lang voor ze de laptop erbij hadden genomen. Freya tikte wat in en de site van de gemeente kwam te voorschijn. Ze zochten wat informatie op en kwamen te weten dat ze gewoon een aanmeldings blad moesten in vullen.

“Oke, hier. Hoe oud zijn jullie?” las Freya de vragen luid op voor. Julie en Freya waren 14 en Cindy 17. Ze tikte de gegevens in en ging verder met de volgende vraag.

“Wat wil je later worden?” Die was niet zo heel moeilijk. Cindy had altijd al een leerkracht willen worden. Julie had sinds een paar jaar de droom om actrice te worden en Freya wou heel graag kinesist of logopedist worden.

“Welk voedsel lust je niet? Dat is een aparte vraag.. Hoe kan die ons nu helpen op een onbewoond eiland?”  Cindy haalde haar schouders op. Zo vulde ze de lijst in.

“Zo, dat was de laatste vraag en nu.. Verzenden!” Freya drukte op het knopje en de aanmelding werd verstuurd. De meisjes kwamen uit op een andere pagina.

“Bedankt , voor het invullen van het document. Als u de juiste antwoorden hebt ingevuld, zal u binnen de week een e-mail ontvangen waarin staat dat u bent geselecteerd voor een maand op dit prachtige eiland. In deze e-mail zal ook staan wat je allemaal moet meenemen. Als u niet bent geselecteer zal u ook een e-mail krijgen waarin wordt uitgelegd waarom je niet kan meegaan. Veel geluk van de gemeente.” Julie las het bericht voor.  Freya lachte tevreden.

“Wel, nu maar wachten zeker?” Cindy zuchtte.

“Ja, en hopen dat we worden aangenomen. Hoe noemt dat eiland eigenlijk?” Freya keek terug bij de informatie en zocht de naam op. 

“euhm hier staat.. Panasonic.” De naam was nog niet helemaal uitgesproken of de wind werd harder. Een deur viel met een klap toe en de trap kraakte. Maar net zo snel als het was verschenen was het ook weer verdwenen. Geschrokken keken de 3 meiden elkaar aan.

“Dat was raar.” zei Julie. Cindy haalde haar schouders op en keek even achter zich.

“Ach ja.. Wie heeft er zin in een ijsje?” zei ze vrolijk. Meteen was het hele voorval vergeten en waren ze weer vrolijk.

17-07-2012 om 16:44 geschreven door xJulie  

17-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie