Ik ben Julie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Zeroontje,....
Ik ben een vrouw en woon in / (België) en mijn beroep is /.
Ik ben geboren op 23/11/1997 en ben nu dus 27 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: paardrijden, schrijven, muziek luistere,..... a lot!.
~when I was a kid I thought the heart looked like this ♥
~Whenever someone says "i hate you" i yell i love yo
Enkel een zachte stem van Lucas was te horen, toch kon ik een deel meeluisteren. Ja....nee, waarom? . oh. . Oke, ik vertrek meteen!...Tot straks. Door het sleutelgat kon ik zien hoe hij zijn telefoon aflegde en ik kon niet snel genoeg terug op mijn plaats gaan zitten. Ik had niets uit het gesprek kunnen opmaken, maar ik vertrouwde hem niet. Lucas kwam de kamer binnen. Sorry, ik werd gebeld door mijn neefje. Ik moet hem meteen gaan halen en ik zal ook boodschappen meenemen. Ik kom straks terug. Het leek alsof hij de waarheid sprak, maar zijn ogen keken glazig voor zich uit. Ik kauwde op mijn eten terwijl ik probeerde iets aan hem op te merken, waarvan ik zeker kon weten dat hij loog. Waarom mogen we niet gewoon naar huis? vroeg Cindy. Een klein lachje verscheen rond mijn lippen. Aan haar stem had ik gehoord dat ze hem ook niet helemaal vertrouwde. Maar zoals altijd had Lucas wel een antwoord klaar liggen. Anders kunnen de mensen waarvoor ik werkte, jullie te gemakkelijk opsporen, maar ik gok dat ze het na een maand of 6 het wel zullen opgeven. zei hij onschuldig. Ik draaide met mijn ogen. Typisch..
De deur viel met een klap in het slot en Lucas kwam weer binnen. De hele tijd was ik ijzig stil geweest. Lucas wees naar een jongen en begon hem voor te stellen, maar ik hoorde hem al niet meer, want voor mij zag ik de mooiste jongen die ik ooit had gezien. Al was ik blijkbaar de enige die daar zo over dacht. De jongen had warrige zwarte haren. Donkere, maar zachte bruine ogen. Iets groter als mij. Hij keek me even aan, lachte en keek terug weg en meteen werd ik terug gezogen naar de realiteit. Ik heb de boodschappen in de gang laten staan, ik zal ze wel even halen. zei Lucas. Ik stond recht en riep snel: wacht, ik zal je wel helpen! daarna verdween ik achter hem de gang in. In de gang stonden 2 volgepropte zakken, maar Lucas liep die straal voorbij. Toen ik hem volgde, stond hij even stil en draaide zich om. Waarom volg je me? vroeg hij hard. Ik kom je helpen. zei ik voorzichtig. Met wat? Plassen. zegt hij sarcastisch en meteen vuurrood. Neeh, sorry. zeg ik snel en ik draai me al om naar de zakken. Dat had ik beter niet gedaan, want Lucas neemt zijn kans en sprint naar de deur. Ik draai me om en zie hoe hij de deur achter zich toe doet. Zo snel als ik kan loop ik er ook heen. En juist als ik de deur heb bereikt, hoor ik het slot omdraaien. Nee! roep ik. Tranen springen in mijn ogen. Hij had het godverdomme weeral geflikt! Van mijn gegil zijn de anderen ook naar buiten gekomen. Wat is er? vroeg Max. Zijn mooiie stem glijd over me heen, maar doet me niks, want ik ben nog altijd bezig met het feit dat het Lucas gewoon weer gelukt was. Hij heeft het weer gedaan. mompel ik. Sam en Kjell kijken me vragend aan, maar Cindy en Freya hebben het door. Nee. zeggen ze met zachte, verbaasde stem. Ik knik. Freya springt naar voore en begint aan de deur te trekken. Maar die blijft potdicht...
Reacties op bericht (1)
25-08-2012
wending in het verhaal.
Dit stuk vind ik goe geschreven :p
Het is u goed gelukt om een wending in het verhaal te maken ;)
