De nacht was koud. Er ging een rilling door Freya heen. De wind huilde, de bomen kraakte en zorgde voor enge schaduwen op de tent. Overal waren er geluiden te horen en het leek wel alsof er iemand rondliep. Voetstappen cirkelde rond de tent. Een gefluister zorgde ervoor dat haar haren over eind gingen staan. Haar hart klopte in haar keel.

“We komen je halen.” fluisterde een stem.

“We komen je halen.” Fluisterde een andere stem. Verschillende stemmen zeiden dit, steeds weer opnieuw. De tent begon te beven, hij schudde hevig heen en weer. Freya nam haar deken en trok het over haar hoofd. Toen het even later stil werd en ze eindelijk terug durfde te kijken, zag ze dat de tent open geritst was. De bliksem verlichtte de hemel en een gedaante stapte de tent binnen. Het werd haar allemaal teveel. Ze wou gillen van angst, maar nog voor ze haar mond kon opendoen, stond de gedaante aan haar bed.

“Shht, je hoeft niet bang te zijn. Alles in orde?” Sam boog zich over haar heen. Freya rilde en schudde haar hoofd.

“Ze komen me halen piepte ze.” Sam schudde zijn hoofd.

“Nee, ik bescherm je en als je niet bang bent. komen ze ook niet meer te voorschijn. Wat je nu hebt gehoord. Zijn plaag geesten. Het ergste moet nog komen.” zei hij. Freya zuchtte. Alsof dit haar moest gerust stellen. Maar ze was ook wel blij dat hij de waarheid sprak. Pas toen ze weer naar hem keek, besefte ze hoe mooi zijn ogen waren. Ze kon geen woord over haar lippen krijgen. Ook Sam leek dit zelfde mee te maken. In stilte staarde ze elkaar aan. Sam bewoog zijn hoofd richting Freya, maar bedacht zich en trok zich terug.

“Euhm sorry, ik moet gaan.” zei hij verward. Haastig stond hij recht en hij liep terug naar zijn eigen tent.

Freya staarde naar de opening van de tent. Daar was Sam verdwenen. Ik was verward. Even had ik gedacht dat hij me zou gaan kussen, maar blijkbaar had ik het me verbeeld. Ik schudde mijn hoofd en legde me terug neer. De plaag geesten waren nu in ieder geval verdwenen..

De volgende ochtend werden de meisjes vroeg wakker gemaakt.

“Wie heeft er zin in een ontbijtje?” vroeg Kjell grijnzend. Hij stak zijn hoofd in de tent en keek ons lachend aan. Cindy wreef de slaap uit haar ogen en meteen toen ze hem zag was ze wakker geworden. Julie draaide zich om en sliep gewoon verder en Freya was al uren wakker. Ze had die nacht weinig slaap gekregen omdat Sam de hele tijd in haar hoofd zat. De meisjes kleedde zich aan. Nouja, behalve Julie dan. Maar toen Cindy “Misschien moeten we water halen.” fluisterde, sprong ze opeens recht.

“Ik ben wakker!” riep ze luid. In een mum van tijd had ze haar kleren aan en konden ze naar buiten gaan. Sam stond achter het vuurtje en maakte een gigantische omelet. Freya keek hem kort aan, maar wende vrijwel meteen haar blik af en ging zitten op een kleed dat op de grond gespreid was. Julie leek meer geinteresseerd.

“Van waar heb je dat ei gehaald?” vroeg ze. Sam keek haar aan met een lach.

“Dat wil je niet weten.”  Julie trok een raar gezicht. Freya had moeite om haar lach in te houden. Cindy plofte neer naast Freya en hield haar blik gericht op haar zus, die nog steeds aan het praten was met de jongens.

“Heb jij dat gisteren ook gehoord?” vroeg Freya. Cindy wennde haar blik af en keek vragend naar Freya.

“Wat gehoord?” vroeg ze. Freya huiverde als ze dacht aan gisteren.

“Laat maar, ik zal het me wel verbeeld hebben.” Maar ze wist wel beter. Normaal geloofde ze niet in geesten , maar toen Sam het haar vertelde. klonk het zo logisch. Ook Cindy geraakte terug in haar gedachte verwikkeld. Kjell had een soort van aantrekkingskracht op haar. Het maakte haar verward, maar tegelijk vond ze het gevoel geweldig.

En toen gebeurde het. De aarde begon te beven. Steeds harder en harder. Een scheur ontstond en Julie kon nog net op tijd weg springen. De wind begon te huilen en alles leek te draaien. Wolken werden donker van kleur tot dat het bijna nacht leek. En daar uit de scheur, die nu een kloof was geworden, kwam een gigantische harige poot. En nog een, en nog een,... Zo kwamen 8 poten te voorschijn en daarna het lichaam van een gigantische spin. De kaken van de spin gingen open en toe. Julie kneep haar ogen toe en versteef. Het leek alsof een kracht haar gevangen hield. Al was het hier angst. De spin kwam dichterbij. Hij kwam steeds dichter. Ze konden zijn adem al voelen.

20-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Een hele dag zaten we op het vliegtuig. Pas in de late avond konden we uitstappen. Met zaklampen verlichtte de ‘begeleiders’ het pad. Het pad lag vol met rotsblokken en je moest opletten waar je liep. Bijna overal lagen er losse steentjes en je liep makkelijk in een put. Meermaals struikelde de meiden. De jongens daar in tegen konden zich de hele tijd recht houden en het leek wel alsof ze het pad van buiten kende. Behendig liepen ze langs de vele rotsblokken. Julie liet haar blik naar Lucas glijden, waardoor ze even niet oplette en in een put stapte. Ze verloor haar evenwicht en viel naar voor. Nog voor ze de grond had geraakt hadde twee armen haar vastgenomen. Julie keek naar omhoog en keek recht in de ogen van Lucas. Als vanzelf kleurde haar wangen roze.

“Gaat het?” vroeg de jongen. Zacht knikte ze. Al snel waren ze verder beginnen lopen en niet veel later kwamen ze op een grote open plek uit.

“Oke, hier gaan we de tenten opzetten.” legde Kjell uit. Cindy nam de leiding en binnen de 5 minuten was onze tent op gezet. De jongens, die eerder alles leken te kunnen, waren nu aan het worstelen om de tent recht te zette. Ondertussen zaten Freya en Julie te drinken van een flesje water. Met een grijns keken ze hoe de jongens er maar niet in slaagde om een tent op te zette. Cindy had echter medelijde en kon het niet laten om hun te helpen.

Uiteindelijk stonden allebei de tenten recht. De kinderen zaten rond een groot vuur en hielden allemaal een beker met warme chocolademelk vast.

“Wat is dit eiland eigenlijk? En waarom noemt het panasonic?” Kjell wou Cindy nog tegenhouden, maar de naam was haar al ontglipt. De wind werd hevig, een luide klap weerklonk en de bomen kraakte. Kjell keek Cindy aan.

“Ben je gek geworden! Hoeveel keer heb je die naam al gebruikt?” zei hij dreigend. Hij keek de kring rond.

“Al 3 keer hoezo?” vroeg Cindy, ze begreep er niks van. Kjell’s ogen werden groot. Hij trok wit weg.

“Wat is er?” vroeg Cindy. Ze kreeg steeds meer schrik. Het beviel haar niet dat Kjell zo reageerde. Kjell zuchtte diep voor hij antwoordde.

“Er is een legende dat als je de naam van het eiland 3 keer zegt , of gewoon hoort. Dat het eiland zal barsten en dat de kwade geesten uit de gronde omhoog zullen komen. De geesten willen zich wreken. Alle monsters zullen mee naar boven komen..,” hij keek ons een voor een aan. “jullie vakantie is zo net in een hel veranderd.” 

19-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

(Op 31 juli)

Julie sleurde haar laatste tas naar de auto. De ouders van Freya waren zo aardig geweest om ons naar het vliegveld te brengen. Met een zucht nam Cindy het van haar over, omdat ze vond dat het niet snel genoeg ging. Ze zwierde de tas in de koffer. Julie keek blij naar het resultaat. Een propvolle koffer en een auto, klaar voor vertrek. De meisjes sprongen op de achterbank.

“Spannend.” lachte Freya. Cindy knikte en Julie staarde dromerig voor zich uit.

“Ja, vooral de jongens.” zuchtte ze. Cindy keek haar zus met opgetrokken wenkbrauwen aan.

“Julie, Er is een kans dat het meisjes zijn weet je?” zei ze, maar julie begon meteen te protesteren.

“Nee, want dan zou er begeleidsters staan en niet begeleiders. Ik ben wel goed in Nederlands, dus weet ik bijna zeker dat het jongens zullen zijn.” vond zij. Freya zuchtte diep.

Na een 20 tal minuten kwamen we eindelijk bij het vliegveld aan. Gezakt en gepakt zwaaide ze nog naar de ouders van Freya, voor ze zich omdraaide en naar binnen gingen. Daar zorgde ze dat het ticket werd betaald en gingen ze in de zeteltjes zitten, terwijl ze wachtte op het juiste vliegtuig.

“Pff, hoelang nog?” zeurde Julie. Freya keek naar haar gsm.

“5 minuten later als daarnet, dus nog 10 minuten.” zei ze.  De meisjes praatte over van alles en nog wat en langzaam tikte de tijd voorbij. Om precies 14:49 kwamen er drie jongens op hun aflopen.

“Hye, ik ben kjell.” stelde de eerste zich voor.

“Ik ben Sam.” zei de de 2de.

“En ik ben Lucas.” vertelde de 3de. Julie sprong meteen voor Lucas en lachte eens lief.

“Hye, ik ben Julie en single.” zei ze met een knipoog. Cindy keek haar zusje even raar aan. Ze trok haar naar achter en keek verontschuldigend naar Lucas.

“Sorry voor mijn zus. Soms heeft ze zo van die momenten.” zei ze. Meteen kreeg ze een klop van Julie. Lucas lachtte even.

“Oké dan, maar laat ons jullie begeleiden naar het vliegtuig.” zei Kjell. Hij was ongeveer van Cindy’s leeftijd . De meiden volgde de 3 jongens naar de uiterste hoek van het vliegveld. Daar stond een klein, oud vliegtuig op hun te wachten.

“Wat! Denk maar niet dat ik daarop ga!” protesteerde Julie. Freya en Cindy draaide met hun ogen en klommen het trapje op, om in het vliegtuig te geraken.

“Kom op, waar wacht je nog op!” riep Lucas, maar Julie aarzelde. Ze had schrik dat het vliegtuig in het midden van de vlucht neer zou storten. Uit eindelijk besloot ze toch om op te stappen. Stapje voor stapje stapte ze de trap op, waarna ze tussen Freya en Lucas ging zitten.

Het trapje werd weg geschoven en met brullende motor vloog het vliegtuig er vandoor. Het bracht ons naar... Panasonic. 

18-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie  

Een week ging voorbij zonder dat er ook maar iets interessant gebeurde. Voor de zoveelste keer bekeek Freya haar e-mail. Dagelijks had ze gehoopt dat ze eindelijk de e-mail zou ontvangen, maar elke keer dat ze had gekeken was er nooit iets geweest. Maar deze keer was het anders. Freya wou niet naar de e-mail kijken zonder dat Cindy en Julie erbij waren. dus nam ze haar gsm en belde ze hun op.

“Hye Freya!” riepen de 2 zusjes dolenthousiast.

“Dag Cindy! Dag Julie! “ riep ze terug,” Raad eens! De e-mail is toegekomen!” Freya lachte om de reactie die volgde. Eerst gilde Julie uit waarna ze abrupt zweeg, omdat cindy haar had geklopt.

“Aww, Cindy!” zei Julie geirriteerd.

“Tja, dat is een les dat ik je leer. Les nummer 1.. SCHREEUW. NIET. IN. IEMANDS. OOR!” Riep Cindy, “maar goed, Freya, We komen er meteen aan.” Het duurde niet lang of ze waren de trap opgerend en plofte naast Freya in het bed. Freya bewoog haar muis en klikte dan eindelijk op de mail. Een ander venster werd geopend en Cindy las voor.

“Hallo, we kunnen u met trots zeggen dat jullie 3 de wedstrijd hebben gewonnen. Jullie vliegtuig naar Panasonic-” Cindy werd onderbroken door de wind, die harder ging waaien. Een deur klapte toe en de trap kraakte. Julie sprong omhoog van de schrik en belandde op de grond. Dat was misschien ook wel nodig geweest want anders had ze waarschijnlijk beginnen gillen. Met een kreun kwam ze overeind en Cindy en Freya konden het niet laten om in lachen uit te barsten.

“Julie is toch lomp he.” lachte Freya. Julie keek even verward en kroop toen terug op het bed.

“Dus waar waren we?” probeerde ze van onderwerp te veranderen. Cindy keerde zich terug naar de laptop en begon terug te lezen.

“Het vliegtuig vertrekt op 31 juli om 14:49. Zorg dat jullie op tijd zijn. De benodigdeheden zijn: Voldoende kledij (zowel warme als koude) , genoeg ondergoed, toiletgerief, Een tent, …” Ze somde de verschrikkelijk lange lijst op om daarna bij het einde van de brief te komen.

“jullie worden opgewacht door 3 van onze begeleiders. Zij zullen jullie helpen met overleven. daag en veel plezier op Panasonic.” Weeral begon de wind te waaien, een deur viel met een klap dicht en de trap kraakte.  Freya was dit verschijnsel nu al gewoon, maar Julie verschoot weer. Gelukkig viel ze deze keer niet van het bed. Cindy keek Freya serieus aan.

“Wat bedoelen ze met overleven?” vroeg ze. Freya haalde haar schouders op en keek terug naar haar scherm.

“Vast een grap ofzo.” zei ze. Cindy knikte onzeker, maar liet het toch achter zich. Julie, die zich hersteld had, mengde zich nu ook in het gesprek.

“Maak je niet te druk over dat overleef-ding, 3 begeleiders,” Julie wiebelde met haar wenkbrauwen,” misschien wel knap en leuk.” ze grijnsde.  

17-07-2012 om 19:29 geschreven door xJulie  

De wind liet de bomen ruisen. De auto’s zorgde voor kabaal en de donder maakte het er niet minder op, maar dat maakte niets uit voor Julie, Freya en Cindy. Ze zaten binnen in de zetel geploft en overlegde hoe ze de vakantie zouden doorbrengen. Freya had een blad papier genomen en schreef alle ideëen op. 

“Dus, de eerste twee weken blijven we hier en de andere twee bij mij.,” zei ze ,” en wat gaan we met die andere maand doen?”  Julie en Cindy keken elkaar even aan. Uit eindelijk was het Cindy die het idee bedacht.

“We kunnen een week op vakantie gaan naar het buitenland.” stelde ze voor. Freya’s gezicht klaarde op.

“ Ja,” riep ze,” ik heb in de krant iets geleze over een nieuw gevonden eiland.” Julie was meteen geinteresseerd. “Bedoel je dat ene, waar ze 3 testpersonen voor nodig hebben?” zei ze nieuwsgierig. Freya knikte, maar Cindy schudde haar hoofd.

“Het is bijna onmogelijk om daar te geraken. Weet je dan niet hoeveel mensen zich daarvoor aanmelden?” Voor haar leek dit alles onrealistisch. Freya en Julie dachten hier duidelijk anders over.

“We kunnen het op zijn minst proberen.” vond Julie en Freya ging hier in mee.

Het duurde niet lang voor ze de laptop erbij hadden genomen. Freya tikte wat in en de site van de gemeente kwam te voorschijn. Ze zochten wat informatie op en kwamen te weten dat ze gewoon een aanmeldings blad moesten in vullen.

“Oke, hier. Hoe oud zijn jullie?” las Freya de vragen luid op voor. Julie en Freya waren 14 en Cindy 17. Ze tikte de gegevens in en ging verder met de volgende vraag.

“Wat wil je later worden?” Die was niet zo heel moeilijk. Cindy had altijd al een leerkracht willen worden. Julie had sinds een paar jaar de droom om actrice te worden en Freya wou heel graag kinesist of logopedist worden.

“Welk voedsel lust je niet? Dat is een aparte vraag.. Hoe kan die ons nu helpen op een onbewoond eiland?”  Cindy haalde haar schouders op. Zo vulde ze de lijst in.

“Zo, dat was de laatste vraag en nu.. Verzenden!” Freya drukte op het knopje en de aanmelding werd verstuurd. De meisjes kwamen uit op een andere pagina.

“Bedankt , voor het invullen van het document. Als u de juiste antwoorden hebt ingevuld, zal u binnen de week een e-mail ontvangen waarin staat dat u bent geselecteerd voor een maand op dit prachtige eiland. In deze e-mail zal ook staan wat je allemaal moet meenemen. Als u niet bent geselecteer zal u ook een e-mail krijgen waarin wordt uitgelegd waarom je niet kan meegaan. Veel geluk van de gemeente.” Julie las het bericht voor.  Freya lachte tevreden.

“Wel, nu maar wachten zeker?” Cindy zuchtte.

“Ja, en hopen dat we worden aangenomen. Hoe noemt dat eiland eigenlijk?” Freya keek terug bij de informatie en zocht de naam op. 

“euhm hier staat.. Panasonic.” De naam was nog niet helemaal uitgesproken of de wind werd harder. Een deur viel met een klap toe en de trap kraakte. Maar net zo snel als het was verschenen was het ook weer verdwenen. Geschrokken keken de 3 meiden elkaar aan.

“Dat was raar.” zei Julie. Cindy haalde haar schouders op en keek even achter zich.

“Ach ja.. Wie heeft er zin in een ijsje?” zei ze vrolijk. Meteen was het hele voorval vergeten en waren ze weer vrolijk.

17-07-2012 om 16:44 geschreven door xJulie  

17-07-2012 om 00:00 geschreven door xJulie