Ik weet dat sommigen onder u blij zullen zijn, anderen zullen ongetwijfeld zeggen: hij is weer daar met zijne Peugeot. Inderdaad, na enkele stille jaren van kleine, minder belangrijke onvolkomenheden is er nu een vervolg te breien aan mijn persoonlijke Peugeot verhaal.

Ik heb niet meer dezelfde Peugeot. Ik rijd nu in een 407 Premium. Wat is het verschil? Simpel! Vroeger moest ik zelf ontdekken wat er allemaal misliep. Nu heb ik een boordcomputer die om de haverklap meldingen op mij afvuurt. Zo krijg je informatie over versleten remmen, defecte lampen, storingen in het emissiesysteem. Allemaal heel erg handig natuurlijk, maar je bent daar eigenlijk niets mee. Want als je in de winter leest dat je remblokken versleten zijn en je gaat daar mee, schuivend op een sneeuwlaag, naar de garage, dan zegt de garagist je zonder te verpinken dat er niets mis is met je remblokken. Neen hoor, klinkt het dan. Maakt u zich maar geen zorgen, dat komt door het strooizout dat zich samen met het ijswater vastzet op de sensoren en daar valse kontakten veroorzaakt.

Valse kontakten, stel u voor. Als er iets is waar ik persoonlijk een hekel aan heb dan zijn het wel valse kontakten. Geen probleem dus. Sterker nog. De garagist stelt mij voor om de kabels van de sensoren gewoon door te knippen. Dan verschijnt die ergerlijke boodschap niet meer, voegt hij er doodleuk aan toe. Vroeger voelde je toch ook wel dat je remmen versleten waren, zegt hij – niet geheel ten onrechte. Of denkt u dat mensen zonder boordcomputer nooit hun remblokken vervangen?

Ja, zo gaat dat constant met die boordcomputer. Mijn geweldige Peugeot start dus niet altijd bij de eerste poging. Hij hoest eventjes, spuugt een fluim op en meldt op de boordcomputer dat er een probleem is met het emissiesysteem. Dat emissiesysteem is een constante rode draad door al mijn Peugeots. Bij de volgende keer starten lukt het dan wel en in tegenstelling met de vorige 407 word ik niet de hele volgende week geplaagd door de melding: storing emissiesysteem; piep. Dat is toch niet zo erg, hoor ik u denken en gelijk heeft u. Als het daarbij zou blijven, want erger is het als je na de avondcursus met bekwame spoed huiswaarts keert en, ter hoogte van Grimbergen terzijde, rijdend in het linker rijvak aan 120 km per uur – je weet nooit wie meeleest– plots constateert dat de motor stil valt. De boordcomputer slaat tilt en stuurt mij de ene boodschap na de andere, terwijl ik probeer om als een zweefvliegtuig enige thermiek op te zoeken die mij naar de afrit van Neder-over-Heembeek voert. Ik kan dus aan de piloten van zweefvliegtuigen melden dat er niet veel thermiek is ter hoogte van de afrit van Neder-over-Heembeek. Wanneer de garagist dan daags nadien ernstig beweert dat de computer geen enkele anomalie vaststelt, dan heb ik toch wel zin om die boordcomputer eventjes mijn gedacht te zeggen.

Maar daar gaat dit verhaal helemaal niet over, want ik was eigenlijk net van plan om te zeggen dat ik met deze laatste Peugeot eigenlijk een stuk beter af ben dan met de vorige. Misschien vervaagt mijn geheugen met de ouderdom wat vlugger of misschien til ik ondertussen minder zwaar aan falende klimaatsregeling of klemmende achterruiten. Daarom net dat deze recente gebeurtenis net op het verkeerde moment viel. Het start een drietal maanden geleden, wanneer ik mijn auto binnenbreng in de garage voor het onderhoud van de 80.000 km. Niets aan de hand, zal u denken, en dat leek oorspronkelijk ook het geval. Tot ik de dag nadien in de auto stap en de boordcomputer mij begroet met de melding: bandenspanning te laag, zelfs geïllustreerd met een tekeningetje van een knipperende rechter achterband. Niets aan de hand, zal u denken, en dat dacht ik ook. Waarschijnlijk heeft die nieuwe mecanicien te weinig lucht in mijn band gedaan. Eventjes langs de Q8 easy, daar waar ze geen lucht verkopen, maar gratis weggeven. OK, probleem opgelost. We kunnen weer verder.

Dat heb ik drie weken gedacht. Leven ging verder, geen zorgen aan mijn hoofd. Tot … mijn boordcomputer meldt: bandenspanning te laag. Hé, dat is eigenaardig. Ik loop eventjes een ommetje en merk niets. Dus blijf ik maar verder rijden, gokkend op weer een kwakkel van de boordcomputer. Weer gaan er een aantal weken voorbij. We hebben een kleine vakantieweek gepland in Nederland en alles verloopt prima, tot opeens … mijn bandenspanning te laag is; rechts achter en links voor (?). Ik snap er niks meer van. Effe bijvullen in Nederland dus en toch maar een afspraak maken met de garage bij de terugkeer. 

Zover komt het niet want meteen de maandag na onze terugkeer, drie dagen na het bijvullen van de band, klinkt de gevreesde biep, biep weer. Een andere boodschap nu. Een symbooltje van een band met een spijker in voor mij op het instrumentenbord, dat ineens rood kleurt en de begeleidende melding op de boordcomputer: lekke band. Beide schermen zijn het eens; STOP, en wel nu. Maar ja, u kent ondertussen wel de betrouwbaarheid van deze boordcomputermeldingen, dus rijd ik nog maar eens naar de Q8 easy om mijn band de volle laag te geven.

Wanneer ik twee uur later bij mijn klant buitenkom en wegrijd, moet ik mijn ongelijk erkennen. Dit hobbelend gangetje is zelfs voor een Peugeot niet normaal. Ik stap uit. Mijn band helemaal leeg. De dame van de leasingmaatschappij heeft dit duidelijk allemaal al eens meegemaakt, want ze klinkt een beetje als een belmeisje dat voor de honderdste keer dezelfde vragen moet stellen voor een enquête in opdracht van één of andere bank. U weet wel, die mensen die altijd bellen op het moment dat u staat te koken of de baby te verversen met de vraag of ze enkele vragen mogen stellen, die nauwelijks een fractie van uw kostbare tijd in beslag zullen nemen.

Haar eerste vraag: “Bent u in staat om de band zelf op te blazen, meneer?” Schitterende vraag toch. Ik sta daar op de parking van mijn klant met een manke auto en die vriendelijke dame wil weten of ik mijn band zelf kan opblazen. Wie denkt zij dan dat ik ben: Superman? Wat moet je daarop antwoorden? Neen mevrouw, want mijn lippen worden anders zwart van dat vuile ventieltje. Neen mevrouw, want ik kan niet tegelijkertijd blazen en ondertussen met mijn tong dat afsluitpinnetje in het ventiel indrukken. Film mij maar eventjes terwijl ik daar op mijn knieën mijn autoband zit op te blazen en gooi dat dan op Youtube. Gegarandeerd een hit.

Ik antwoord braafjes neen. “Kan uw klant u niet helpen, meneer?” Afwisselend blazen dan? “Kan u dat eens nagaan, meneer. Ik kijk ondertussen wel eventjes of er zich bandencentrales in uw buurt bevinden. Jawel, in Herent is er een auto5, meneer. Als u daar niet kan geraken, mag u gerust naar de pechverhelping bellen. Nog een prettige dag verder.”

Ik dus op zoek naar lucht. Gelukkig komt mijn klant al meteen op de proppen met een kanjer van een compressor, van het soort waarmee je binnen de twee seconden een tractorband kan opblazen. Eventjes angstig afwachten en … ja hoor, mijn band houdt het… voorlopig. Ik rijd dus met knikkende banden van Wilsele naar Herent, naar de Auto5. Die Auto5 heb ik altijd een rare vogel gevonden; niet echt een garage en niet echt een winkel. Alsof je naar de Delhaize gaat om je fiets te laten onderhouden. Ik zie het al voor me. Ja meneer, wacht u maar eventjes in de wijnafdeling, we roepen u wel als uw fiets terug in orde is.

Auto5 dus. Ik moet niet eens lang wachten. Na vijf minuten kijkt de man aan de balie al uitnodigend mijn richting uit. Wij staan machteloos, brengt hij met enige droefheid uit. Er is niets mis met de band. Het is het ventiel dat stuk is. U heeft een premium, dus een elektronisch ventiel. Daarvoor moet u naar een Peugeot garage.

Nu wil het toeval dus dat er naast de Auto5, ongelooflijk maar waar, een Peugeot garage is. Ik stap dus gezwind Peugeot Herent binnen en zie een man aan de balie me wat angstig aankijken. U heeft toch geen technisch probleem? Ik knik. Ach wat jammer, is het antwoord. Onze mecanicien is naar Haasrode voor een medisch onderhoud. Ha, dat vind ik wel grappig. De mecanicien is dus zelf binnen voor het onderhoud. Van hoeveel kilometer vraag ik, maar de man aan de balie deelt mijn humor niet.

Ik dus naar garage Gewelt in Haasrode, waarmee eigenlijk iedereen Heverlee bedoelt, maar ja. Nogal een rare naam voor een garage zal u denken, maar ik hoop het rustig te houden. Mijn band geeft geen kik. Aangekomen bij garage Gewelt parkeer ik mij in de buurt van de vrachtwagen van de medische controle, waar het hele arsenaal van Peugeotmecaniciens staat aan te schuiven om hun olie te verversen. Aan de receptie zijn er op het eerste zicht meer administratieve bedienden dan klanten. Toch reageert niemand op mijn binnenkomst. Ik zie de receptionist denken dat ik wel vanzelf weg zal gaan als hij mij lang genoeg negeert. Maar na wachttijden aan de telefoon, bij Auto5 en bij de garage zonder mecanicien wordt zelfs een geduldig mens al een beetje assertiever.

Ik kijk de man dus recht aan en vraag op mijn meest vleiende toon of ik misschien een nummertje moet trekken zoals bij de beenhouwer. De man zucht merkbaar en informeert naar mijn wensen.

Oei, oei, zegt hij – geheel onverwacht -  na wat doelloos getokkel op zijn toetsenbord. Het ventieltje, gaat hij hoofdschuddend verder, is niet meer op voorraad. Eigenaardig, werp ik op, want bij de andere Peugeotgarage zeiden ze nochtans dat Gewelt de grote verdeler van de streek is. We hebben trouwens geen tijd, meneer, zegt de man. Al onze mekaniekers … Ik onderbreek hem en vul aan: zitten bij de dokter, ja ik weet het.

Kan uw eigen garagist u niet helpen, oppert hij nog, alsof ik daar niet als eerste aan gedacht zou hebben. Maar mijn eigen garagist heeft geen sensorventiel. Ik zal eens kijken wie zo een sensor op voorraad heeft, zegt de man. Hij bespeelt weer vakkundig zijn toetsenbord en trekt zijn beste stand-up comedian gezicht wanneer hij me zegt dat er een ventieltje ligt in het magazijn van de Peugeotgarage van … Herent. Aha, naast de Auto5, zeg ik met een lichte vorm van cynisme. Zijn blik drukt verbazing uit. U kent de streek? Vraagt hij. Sinds kort meneer, sinds kort. U kan daar eens proberen, stelt hij voor. Gaat niet, zeg ik. De mecanicien! Verduidelijk ik.

Die zal wel terug zijn, mengt een van de collega’ van de man. Hij was bij de eersten. Ik werp een blik op de klok. Kwart over vier. Ik frons. De man zucht nog een keer diep en pakt de telefoon. Ik kan het gesprek aflezen op zijn gezicht. Wat? De mekanieker? Ja, die is terug gekomen. Wat? Een ventiel. Ja dat hebben we. Wat? Nu? Dat zal niet gaan. Waarom? Onze mekanieker is naar huis. Nu al? Ja hij voelde zich niet goed na het medische onderzoek.

Uiteindelijk komen we toch tot een oplossing, die de eventuele lezer zich in zijn verste dromen niet zou kunnen voorstellen. Het komt erop neer dat ik met mijn leeglopende tube naar Herent rijd, in volle spitsuur, om daar het ventiel op te halen en daarmee naar Everberg te rijden, waar mijn eigen garagist Albert zo vriendelijk is om dat nog te monteren. De cirkel is rond. Ik ben terug waar de ellende begonnen is.

 Om kwart voor zes laat ik Albert in Everberg achter. Met een voldaan gevoel rijd ik richting Sterrebeek; met een lege maag, maar met een volle band. Mijn problemen zijn van de baan. Het einde van een bewogen periode is aangebroken.

Hallo, hela, hey… bent u er nog? Ah; een perfect einde, niet? Net een Amerikaanse film waar alles goed eindigt. Maar… dit is geen Amerikaanse film. Neen, dit is een Peugeot. En met een Peugeot … beleef je meer. Dus ceci n’est pas … het einde.

De volgende ochtend stap ik dus zonder zorgen in de auto. Mijn blik gaat automatisch naar het scherm van de boordcomputer. Ik moet het gevoel niet omschrijven dat mij overvalt wanneer ik een berichtje krijg dat … de bandenspanning te laag is. OK. Geen probleem. Even langs bij de vrienden van Q8 dus, waar ik binnenkort waarschijnlijk een eigen parkeerplaats krijg. Het kan niet aan de nieuwe mecanicien liggen, want die is ondertussen bedankt voor bewezen diensten. Ik pomp voldoende lucht in mijn band en vind nog ergens 1 naïeve hersencel die gelooft dat hiermee de problemen voorbij zijn.

Wat naïef! Een uur later spatten alle illusies als een zeepbel uit elkaar. Lekke band; staat er te lezen. Een welgemeende godverdomme is hier wel onvermijdelijk. Ik ben het beu. Ik wil een nieuwe band. Ik wil een nieuw wiel. Ik wil een nieuwe auto. Ik rij dan maar naar de eerste bandencentrale die ik tegenkom: de First Stop. Tot mijn grote verbazing zit daar een ex-collega achter de balie. Laten we hem voor de huisvrede hierna Chris noemen. Chris is onze, wat aan grootheidswaan lijdende, oud magazijnier. Zijn vader bezat, volgens hem, verschillende bedrijven en nu is hij dus hoofd van de First Stop bandencentrale. Dus zit hij … achter de balie.

Maar ik klaag niet en onderga alle mogelijke verhalen over mislukte trips naar Frankrijk en winstgevende jobs. Ondertussen gaat mijn auto op de brug en merk ik hoe Chris door een man in een pak met een pak papier het atelier wordt ingestuurd. Rare manier van leidinggeven.

Een halfuurtje later komt Chris me het goede nieuws melden. Er zat een spijker in mijn band !?!?!?! Een spijker. Onzichtbaar voor Auto5, niet te vinden bij Peugeot. Ik ben sprakeloos. En Toch. Alle boodschappen verdwijnen van de boordcomputer. Zelfs na een week nog steeds geen icoontje van een band met een spijker erin. Eindelijk is alles opgelost. Het einde van een bewogen periode is aangebroken.

Neen hoor. We gaan nog even door. Alles gaat een aantal weken goed. Maar dan breekt de dag van het noodlot aan. Na een dag bij pharmareus UCB in Braine L’alleud in Waals Brabant ben ik blij om huiswaarts te keren. Maar net na de oprit van de ring loopt het mis. Ik hoor een luide knal en plots begint de auto achteraan te slingeren. Ondertussen slaan alle boordinstrumenten rood uit. Op de boordcomputer is een oude bekende terug: lekke band. Ik glijd tot op de pechstrook en stel vast dat mijn rechter achterband er wel erg slapjes bijhangt.

Ik bel de leasingmaatschappij en plaats mijn gevarendriehoek, die onmiddellijk wordt weggeblazen door de eerste vrachtwagen die voorbij flitst. Hier ga ik geen wiel vervangen. Een dik halfuur later stopt er een takelwagen achter mij. De bestuurder zet meteen een reusachtig waarschuwingsbord naar omhoog, waardoor de takelwagen eventjes het uitzicht van een raketlanceerder krijgt.

Zo komt het dat ik naar huis rijdt via de ring om Brussel; tegen 80 km per uur, want meer kan die povere imitatie van een reservewiel niet aan. Ik weet niet wat ik het ergerlijkste vind; dat wekenlange gedoe met die lekke band of die vernederende terugtocht naar huis, terwijl vrachtwagens en oude mannen met een hoed en sigaar mij voorbijflitsen.

Hoh! Zegt de Chris van First Stop de volgende dag. Dat is wel echt toevallig zeg. Hij weet blijkbaar niet dat de takelman mij de band heeft laten zien. Zonder de minste schroom vertelt hij mij dat er nog een spijker in mijn band zat!! Stel u voor. Ik krijg onmiddellijk visioenen over ontevreden buren die ‘s nachts op ronde zijn met spijkers. Maar eigenlijk durft hij er niet voor uitkomen dat zij de band gewoon slecht hersteld hadden.

Het kan me niet schelen. Ik vertrek met twee nieuwe achterbanden, zonder boodschapjes op het scherm. Dat is het belangrijkste. Laten we nu dit hoofdstuk definitief afsluiten. Ik rij de Leuvensesteenweg op en … Oh neen, ‘t is toch niet waar zeker? Opeens klinkt er een piepgeluid en verschijnt er een boodschap op mijn boordcomputer. Er staat … storing emissiesysteem. Oef. Ik haal opgelucht adem. Dat zijn we gewoon. Negeren, die handel. We kunnen weer verder