Viktor was droevig. Hij lag helemaal alleen op de plank boven de kapstokken.
Alle kindjes zijn al weg, dacht hij. De juf had nochtans gezegd dat ik dit weekend niet alleen moest blijven.
Maar, wat was dat. Er kwam een kindje terug de school binnen. Zij sleurde haar papa aan zijn mouw achter haar aan en gebaarde opgewonden naar de plank.
Viktor herkende haar. Het was die lieve Emma, uit zijn klasje en haar grote broer Tim. Toen ze dichterbij kwamen kon Viktor horen wat Emma zei.
Viktor komt mee met ons, riep Emma. De juf heeft mij gevraagd om dit weekend op hem te passen.
Goed dan, zei de papa. Neem hem dan maar mee, met zijn boekentasje.
Toen Viktor dat hoorde lachte hij breed. Hij zou toch niet alleen moeten blijven.
Toen ze thuis kwamen schrok Viktor wel even. Hij verstopte zich meteen achter Emma en keek een beetje bang. Emma en Tim hadden 3 poezen. Viktor was een muis. Poezen willen muizen altijd opeten. Maar Emma lachte een beetje. Haar poezen waren wel heel lief hoor. Viktor hoefde niet bang te zijn. Bovendien was Viktor een pluchen muis. Dat lusten poezen niet.
Eigenlijk werd Viktor wel een beetje verwend, die eerste dag. Hij mocht mee naar TV kijken, kreeg spaghetti te eten, kon met alle speelgoed spelen en hij ging mee naar grootmoe. Grootmoe is de oma van de mama van Emma, moeilijk hoor. Zij was al 93 jaar. Viktor vond het allemaal reuzenspannend. Tot papa ineens zei: Het is bedtijd. We gaan de pyjamas aan trekken.
Nu al, zuchtte Viktor. Dat is veel te vroeg, hoor. Van de juffrouw mag ik altijd zo laat opblijven als de mamas en de papas.
Dat is raar, zei de mama van Emma. Ik zal even naar de juf bellen om te vragen wanneer jij naar bed moet.
Niet doen, zei Viktor vlug. De juf heeft veel te doen. U moet haar niet storen, hoor.
Papa poetste de tandjes van Emma, Tim kon dat al zelf. En Viktor? Die had geen tandenborstel meegebracht. Ik moet mijn tanden niet poetsen, zei hij. Muizentanden zijn zo sterk, dat er geen gaatjes in kunnen komen. Maar mama had nog een tandenborstel. Viktor keek wat boos toen mama ook zijn tanden poetste.
Viktor kreeg een speciaal bedje, naast Emma, maar hij sliep niet. Toen papa en mama al sliepen kroop Viktor heel stilletjes uit bed. Hij keek opzij. Emma sliep. Heel zachtjes sloop Viktor naar de woonkamer. Daar lag de wit-met-zwarte poes van Emma rustig te slapen op een dekentje. Big chief was zijn naam. Pfff, zuchtte Viktor. Wat een lelijke poes. Lieve poezen bestaan niet. Ik ben een muis en ik weet dat. Heel voorzichtig kwam Viktor dichterbij. Hij nam een touwtje uit een geheim zakje van zijn boekentas. Een touwtje met een belletje eraan. Hij bond het touwtje aan de staart van de poes. Even bewoog de poes en Viktor schrok, maar de poes sliep verder. Viktor ging weer achter de deur zitten. Nu gaan we lachen, zei hij. Opeens schreeuwde hij met zijn fijne stemmetje. De poes schoot wakker en schrok door het geluid van het belletje. De poes was bang van haar eigen staart en begon weg te lopen. Viktor moest heel hard lachen. Hij ging tevreden weer naast Emma in zijn bedje liggen en viel bijna meteen in slaap. Dit wordt vast een leuk weekend, dacht hij nog.
