Zijn alle prinsessen lief.

Alle rolluiken van het kasteel waren al meer dan een week gesloten. Niemand had de koning of de koningin de laatste tijd nog buiten gezien. Ook de kleine prinses leek wel van de wereld verdwenen. Eigenlijk was de koning razend. Hij liep vloekend heen en weer door de grote zalen van zijn paleis.

“Waarom?” Schreeuwde hij tegen de koningin. “Waarom eet de prinses geen groenten?”

De koningin haalde de schouders op. Zij wist het niet. De koning zuchtte en liep naar de eetkamer.

De mooie prinses zat aan het eind van een hele lange tafel. Voor haar stond een bord met een hele berg groenten op. De prinses keek er erg vies naar.

“Eet je groenten nu eens op!” Zei de koning streng.

“Ik lust geen groenten,” snauwde de prinses terug. “Groenten zijn beikes.” De koning gooide wanhopig zijn armen in de lucht en begon weer heen en weer te lopen.

“Je weet het,” zei hij. “Tot je je groenten hebt opgegeten gaan we hier niet meer weg.”

“Kan mij niet schelen,” antwoordde de prinses ondeugend. “Ik zit hier goed. Ik heb een zachte stoel en ik wou toch al niet met mijn stom speelgoed gaan spelen.”

De koning werd nog bozer, maar voor hij iets kon zeggen sprak de koningin al.

“Misschien zijn de groenten echt niet lekker?” Ze zweeg vlug toen de koning haar boze blikken toewierp.

“Niet lekker,” schreeuwde hij. “Niet lekker! Ik heb de beste kok van het hele land.” Hij boog zich over zijn dochter heen, pakte haar vork en stak een hapje in zijn mond. “Mmmm. Heerlijk. Daar krijgt een mens honger van.” De koning klapte even in zijn handen. Een bediende verscheen meteen.

“Breng de kok hierheen,” zei de koning. Even later verscheen een kleine man in de eetzaal. Hij droeg een wit T-shirt en een blauwwit geruite broek met een witte voorschoot. Op zijn hoofd droeg de man een hoge witte koksmuts.

“Ga naar je keuken en houd je klaar,” zei de koning. “Ik wil dat je allerlei soorten groenten klaarmaakt voor de prinses. Er moet er toch een soort zijn die zij lust.”

En zo verschenen er binnen de kortste keren allerlei schotels op de reusachtige eettafel: bloemkool, bonen, spinazie, venkel, rode kool, appelmoes, komkommer, sla, ratatouille en nog veel meer. De prinses bekeek ze allemaal en reageerde telkens op dezelfde manier.

“Dit eet ik niet hoor.” De koning kon het niet meer aanzien. Hij had elke schotel geproefd en zat nu puffend achterover in zijn stoel weggezakt.

“Misschien moeten we wat vriendjes uitnodigen,” stelde de koningin voor. “Als ze anderen ziet eten gaat ze misschien zelf ook mee-eten.”

“Dat is een goed idee,” riep de koning en hij stuurde zijn bedienden meteen op pad. Spoedig was elke stoel bezet door een of ander vriendje of vriendinnetje van de prinses. Maar het hielp allemaal niet. Hoe de andere kindjes ook smulden van dit feestmaal, de prinses bleef koppig weigeren om de schotels aan te raken.

De kok kwam helemaal overstuur de eetzaal in gelopen. Hij moest bijna wenen toen hij tegen de koning zei dat dit de laatste schotel was. In zijn handen had hij een bord witloof. O neen, dacht de koningin. Dat gaat de prinses zeker niet lusten. “Kindjes lusten geen witloof,” zei ze luidop tegen haar koning. “Maar witloof is superheerlijk,” zei de koning. “Hij had net een blaadje doorgeslikt.” Hij zette het bord voor de prinses en ging verder. “Dit is jouw laatste kans, meid. Als je dit niet opeet, dan laat ik de draak komen.” Daar moest de prinses heel hard om lachen.

“Draak,” hijgde ze. “Draak. Papa, je kan me niet meer alles wijsmaken hoor. Draken bestaan niet.” Haar vader, de koning, glimlachte breed. “O jawel hoor, mijn kleine prinses,” zei hij mysterieus. Deze draak bestaat wel echt. Het is een draak die geen groenten lust, maar kleine meisjes zoals jij verorbert hij des te liever.” Zonder haar antwoord af te wachten verliet de koning de eetkamer, de smullende kinderen achterlatend. De koningin volgde hem vlug.

De prinses keek naar de andere etende kinderen toen er plots op de deur werd geklopt. De deur zwaaide open en iedereen slaakte een kreet van schrik toen er plots een … hele grote draak binnen waggelde. Het beest was groen en had vieze, vettige schubben van onder tot boven. Hij had een enorme buik, die zo groot was dat hij met een akelig geluid over de grond sleepte als de draak bewoog. De kop van het beest was lang en groot en had twee stekelige oren en twee enorme neusgaten, waaruit zo nu en dan eens witte rookwolken opstegen. Er hing een stank van verbrand hout rond het beest. Aan zijn poten zaten verschrikkelijk scherpe klauwen en op zijn rug had de draak twee grote vleugels, netjes dichtgevouwen.

De draak schuifelde moeizaam de eetzaal binnen. Hij moest voorzichtig zijn om zijn hoofd niet tegen het plafond te stoten. De draak zag er niet zo goed uit. Zijn hoofd zwaaide wat heen en weer en telkens hij een stap genomen had liet hij een enorme boer, waardoor er steeds witte wolkjes opstegen uit zijn neus en mond. Het akelige beest sleepte zich tot bij het eerste kindje en keek met walging naar de rijkelijk gedekte tafel.

“Beuuuk”, deed hij met een zeer diepe, raspende stem. “Wat een stank hangt er hier zeg. Ik word er helemaal niet goed van. Wat doen al die verschrikkelijk vieze groenten hier op de tafel. Eeeik.” Opeens kramde de dikke buik van het lelijke beest samen. Pprrrrot!! Uit de draak zijn achtereind kwam een knallende reuzenwind. De dichtstbijzijnde kinderen knepen met hun vingertjes hun neusjes dicht tegen de geur.

De lelijke draak boog zich over het eerste kindje heen. “Jij ziet er een sappige brok uit,” zei het lelijke beest. “Jou lust ik wel, denk ik. Zeg eens wat heb jij vandaag gegeten.” Het kleine meisje kon bijna niet bewegen van de schrik. Maar ze zei dapper: “Ik heb worteltjes gegeten, meneer. En witte kool en maïs.” De draak onderbrak haar. “Booooaaak,” braakte hij. “STOP! Zwijg nu meteen over groenten. Ik moet bijna overgeven. Ach, ach, ach, groenten zijn zo vies.” Hij ging naar het tweede kindje. Dat beefde ook al van de angst. Maar ook dat kindje had groenten gegeten en de draak werd nu nog kwader. Toen hij bij het vijfde kindje was aangekomen steeg er al heel veel rook op uit zijn neusgaten. “Neen, meneer,” zei het jongetje kordaat. “Ik heb geen groenten gegeten.” De draak lachte kwaadaardig en slokte het kind in een adem naar binnen. “Zo,” zei hij. “Zijn er hier nog kindjes die geen groenten lusten.”

De prinses ging nu rechtop staan op haar stoel. “Stop er nu maar mee, papa,” schreeuwde ze. Ik weet wel dat jij het bent. Je hebt je gewoon in een draak verkleed. Ik vind dit geen leuk spelletje. Je maak mijn vriendjes bang.” De draak gooide zijn hoofd wild naar achter. “Haha,” riep hij. “Jij denkt dat ik geen echte draak ben. Wacht maar even af, jij onbeleefde prinses.” De draak haalde diep adem en blies toen met open bek drie hele hete stralen vuur in de richting van de prinses. Het vuur stortte zich op het bord met het witloof, zodat dit meteen gebakken werd. De kindjes gilden allemaal van angst. Ook de prinses was nu heel erg bang geworden. De draak stond nu heel dicht bij haar. “Zo, jij lust dus ook geen groenten,” fluisterde de draak met zijn hete adem in haar oor. Vlug grabbelde de prinses een vork en ze begon wild alle groenten op te eten die er in haar buurt stonden. De draak deinsde terug. “Booak, wat is dit,” riep hij. “Jij eet toch van die vieze groenten. Bweek, ik moet hier weg. Ik kan die geur niet uitstaan. Mijn buik begint al helemaal te grommen. Hé, maar wat voel ik nu. Mijn maag blaast zich helemaal op. Ik kan nog maar met moeite vooruit.” Ineens begon de dikke buik van de draak hevig te schokken. De draak slaakte een rauwe kreet. Het vijfde jongetje had hem beet gehad. Hij had wel groenten gegeten. En nu begon de draak wild heen en weer te zwaaien. “Ik moet braken,” riep de draak nog voor hij helemaal opzij viel en met een luide bons op de vloer terecht kwam. Zijn bek sperde zich wijd open en alle kindjes die de draak had opgeslokt konden uit zijn buik ontsnappen. De draak vond dit zo erg dat hij zijn vleugels spreidde en door een gesloten ruit van het paleis naar buiten vloog en luid wenend in de verte verdween.

De koning en de koningin kwamen ongerust terug de eetzaal in gelopen. “Wat was dat lawaai,” wilde de koning weten. Maar de prinses wees alleen maar naar de tafel en zei: “Kijk eens papa. Ik heb al mijn groenten opgegeten.”

“Wat een flinke meid,” zei de koning.