Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Gisteren zijn oma en opa mobi en Peter Roderik en tante Winny met hun kroost op bezoek geweest voor Rayanne haar verjaardag. Daar hoorde natuurlijk ook een taart bij, dus heb ik de paardentaart nogmaals gemaakt, maar deze keer met blauwe teugels en nog een laagje viervruchtenconfituur ertussen. Mmmm, ze heeft gesmaakt.
Ik heb me gisteren nog eens aan het werk gezet voor de verjaardag van Rayanne. Omdat ik dit week-end niet al te best was, zag ik het toen niet zitten om een taart te bakken. Laat staan de taart versieren met het nodige geduld! Mijn schulden zijn dus ingelost en hieronder zie je het resultaat. Het week-end dat komt, komen de oma en tante en nonkel ook langs en dan zal ik er nog eens één maken. ondertussen heb ik kunnen oefenen op de eerste poging van het paardenhoofd.
Een datum met heel veel betekenis. Op deze datum is mijn meter geboren die amper ... Jaar geworden is wegens kanker. Het was een zeer lieve vrouw, en ook al was ik nog maar ... jaar toen ze gestorven is, de herinneringen die ik van haar heb zal ik altijd koesteren. 9 jaar geleden heeft mijn man mij ten huwelijk gevraagd en we hebben 20 en 21 september uitgekozen om te trouwen. 20 september 2002 zijn we voor de wet getrouwd en een dag later voor de kerk. Toen wist ik nog niet dat het op dezelfde datum was als de geboortedatum van mijn meter. Eerst wilde ik wel in de kerk trouwen waar mijn mémé begraven is, maar via een tante zijn we op een ander kerkje terecht gekomen. Een pittoreske omgeving in een boerengat, maar met zo'n mooie kleine kerk. Net wat ik zocht, geen gedrocht van een kerk of iets wat verre van een kerk te noemen valt, maar iets klein, gezellig en romantisch. Mijn zoontje is toen ook gedoopt tijdens de huwelijksmis. 1 jaar later was ik zwanger van mijn dochter en het toeval wil dat ze geboren is op, jawel, 20 september 2004. Het is toen dat ik erachter ben gekomen dat mijn mémé dezelfde datum deelde met mijn dochter en mijn huwelijk. Het eerste wat mijn vader zei toen ik bevallen was van mijn dochter: "je weet toch welke dag het vandaag is?" Hij heeft me toen verteld dat mémé ook op 20 september geboren was. Telkens wanneer we nu onze huwelijksverjaardag vieren en de verjaardag van mijn dochter, viert mémé mee. Alleen jammer dat ze niet de tijd heeft gekregen om al haar kleinkinderen te leren kennen en te zien opgroeien...
Soms zijn er zo van die dagen dat je wenst dat ze er niet waren. Dagen die weken lijken te duren en die tergend traag vooruit gaan. Wel, donderdag is het hier begonnen bij ons, Andreas goed verkouden met koorts en Daan van hetzelfde. Ook de papa voelde zich niet al te best en ik had de verkoudheid goed te pakken. In de voormiddag zijn we dan maar met z'n allen naar de dokter gegaan met het idee dat het wel aerosollen zal zijn. Een half uurtje later stonden we bij de apotheker voor een aerosolapparaat en de andere nodige medicatie. De papa moest ook twee dagen thuis blijven en bij Daantje moesten we goed in de gaten houden dat hij niet te flauw werd en dat zijn koorts na een dag of drie over was. Als dat niet het geval was, zou hij antibiotica moeten nemen. Normaal gezien kwam het neefje van op logement, maar dat heb ik afgebeld. Met twee zieke kindjes in huis, een zieke papa, een mama die zich niet op haar best voelt en het risico dat hij ook ziek zou worden vond ik dat toch niet zo'n goed idee meer. Wanneer ik ons Rayanne van school ging halen later die namiddag kwam ons madammeke doodleuk naar buiten gewandeld in haar t-shirt. Na een terecht-wijzende-vinger van de mama deed ze gauw haar pull en jasje aan. Later die avond stond ik er niet versteld van dat ze steeds meer begon te hoesten en wanneer het bedtijd was, begon de koorts ook bij haar op te komen. Vrijdag hebben we ze dan maar thuis gehouden en is enkel Yari naar school vertrokken. Vermoeiend, is het eerste woord dat in me opkomt na dit week-end. Andreas was zaterdag van de koorts af en Rayanne voelde zich vandaag al veel beter. Daantje zit nog steeds met een hoest en slijmen, maar heeft sinds zaterdag geen koorts meer. Ikzelf ben lastig op mijn oren omdat die denken dat we in de bergen zitten. Constant plopt er wel iets in een oor of voelt het aan alsof al het geluid gedempt staat. De nacht van zaterdag op zondag heb ik toch geen pijn meer gehad en heb ik iets of wat deftig kunnen slapen. Ik ben blij dat het week-end erop zit en dat iedereen zich al wat beter voelt. Hopelijk blijven die vieze beestjes nu weer eventjes uit onze buurt!!
Al een paar dagen geleden ben ik begonnen met fruitpap. Dit ging niet zo vlot als groentenpap en ik had zelfs de indruk dat hij het niet lustte. Ik had al verschillende soorten fruit gegeven, maar het vlotte niet. Gisteren ben ik dan maar eens potjes gaan halen om te zien hoe hij daar op zou reageren. Bij Andreas lukte de verse groentenpap niet zo goed, maar potjes wilde hij dan wel tot de buurvrouw me vertelde om eens appelsap bij de groentjes te doen. Toen ik dat deed at Andreas de verse groentenpap wel en na een tijdje kon ik de appelsap weglaten. Bij Daan is het misschien ook zo, maar dan voor fruit. Die potjes zijn wel veel zoeter en net iets vaster van structuur dan mijn fruitpap. Gisteren heb ik dus voor de eerste keer zo'n potje gegeven aan Daan. Benieuwd wat hij ervan zou vinden ging het eerste lepeltje zijn mondje in. Mmmm, smaakt naar meer. Uiteindelijk heeft hij het volledig potje moeiteloos verorbert (200gr) en ik natuurlijk heel fier dat hij ook fruitpap eet, al dan niet uit een potje. We hebben dus besloten om nog even enkel potjes fruitpap te geven en pas later nog eens vers uit te proberen. Als hij nu een paar dagen flink zijn fruitpapje opeet, kunnen we ook naar Nan pro 2 overschakelen. Nu Daantje fruitpap eet, zal het weggaan ook weer vlotten. Enkel een potje in de zak steken en vertrekken, zonder rekening te moeten houden dat je ergens bent waar je een flesje kan opwarmen. Morgen gaan we dat in de praktijk omzetten en een namiddagje naar Leuven Kermis trekken. Yari en Rayanne kijken er nu al naar uit, eendjes vangen, touwtje trekken, op de paardenmolen zitten, eens schieten met de papa en natuurlijk lekker smoutebollen eten of een lekker zoete suikerspin.
Het oprijden van de parking van het ziekenhuis voelt nog steeds vertrouwd aan, maar toch krijg ik vlinders in de buik wanneer ik de inkomhal nader. Het blijft steeds de vraag of hij ontwikkelt zoals de dokters het graag zouden zien. Na hem te hebben ingeschreven wou ik eerst nog een boekske kopen in het veel te kleine ziekenhuiswinkeltje. Daar zat ik al met een probleem, een dubbele koets die amper binnen kan, maar ik kon toch moeilijk onze Daan daar alleen laten staan. Dan maar 'moeilijk' doen met de gedachte dat één van de winkeliers het zou begrijpen (loze hoop natuurlijk). Ik heb de koets naar binnen gemanoeuvreerd, maar tussen de enkele winkelrekken dat er staan paste de koets toch niet. Ook om aan te schuiven aan de kassa was het veel te smal. Uiteindelijk heeft er dan toch een kassabediende de kassa aan de andere kant van de balie open gedaan zodat ik langs daar kon om te betalen. Ergens denk ik dan dat ze het wel zullen snappen dat het winkeltje veel te klein is, maar dat is waarschijnlijk ijdele hoop. Zo valt nog maar eens op dat mensen niet geneigd zijn om elkaar te helpen, ook al sta je daar te sukkelen. Neen, ze lopen nog liever een rondje om uit schrik dat je ze zelf zou aanspreken voor hulp. Als we elkaar zo af en toe eens zouden helpen, zouden er misschien al minder gefrustreerde mensen rondlopen. Enfin, ik had mijn boekske en kon naar de wachtzaal gaan. Eerst had ik een afspraak met de kinesist om te zien of Daan op de gecorrigeerde leeftijd zat qua lichamelijke ontwikkeling. Nu zou hij dus op zo'n 4 à 5 maanden zitten. Na enkele oefeningen was ze heel tevreden met het resultaat. En als zij tevreden is, dan zijn wij zéér tevreden! Na de raadpleging bij de kinesist mocht ik direct binnen bij de arts. Daar was ook alles in orde, Daantje werd gewogen (4.600gr) en gemeten (60cm) en werd goedgekeurd. Met zijn pufjes die hij dagelijks twee keer kreeg, mogen we stoppen en ik mag stilletjes aan ook fruitpap introduceren. Wanneer hij zijn fruitpap goed opeet, mogen we ook naar Nan Pro 2 overschakelen. Na de uitleg in verband met de voeding kon ik me terug richting thuis begeven voor het goede nieuws. Blijkbaar moeten we voor zijn voeding slechts 1 maand aftrekken. Dus hij mag nu alle dingen eten dat een kindje van 6 maanden mag eten. Maandag eens starten met fruit, ben benieuwd of het ook zo goed naar binnen zal gaan als de groentjes.
Met vlinders in de buik maken Yari en Rayanne zich klaar voor de eerste schooldag. Voor allebei wordt het een jaar vol nieuwigheden, Rayanne gaat naar het eerste leerjaar en Yari gaat na twee jaar het speel-leerklasje naar een klasje hoger. Ze zullen beide nieuwe uitdagingen krijgen en weer heel wat nieuws bijleren. Rayanne is vooral blij om haar vriendjes terug te zien en is dolenthousiast voor deze eerste schooldag. Yari is dan weer benieuwd naar zijn nieuwe klas en vooral naar zijn nieuwe leerkracht. Het is woensdag en dus kan ik ze niet zelf naar school brengen. De bussen komen hen ophalen, maar daar hebben zij het minder moeilijk mee dan ikzelf. Op woensdag is het heel moeilijk voor mij om ze zelf naar school te brengen. Yari zijn school begint om 8u45 en die van Rayanne om 8u30. Ik kan dus niet op tijd bij beide scholen geraken. In de week gaat Yari ook altijd met de bus en Rayanne die zet ik aan de schoolpoort af en ga ik ook halen. Enkel die woensdag is dus een lastige dag en spijtig genoeg is dat dit jaar de eerste schooldag. De bus van Rayanne komt als eerste toe, ze zoekt een plekje en wuift nog vrolijk door het venster. Daar komt het al, die tranen bedwingen is niet aan mij besteed. Yari zijn bus komt niet veel later toe en nog voor ik er erg in heb zullen de kindjes met hun voeten onder de bank zitten. Wat zouden ze toch doen vandaag en wie wordt hun leerkracht voor dit jaar? Wat gaan ze allemaal leren? Wie zit er in de klas en met hoeveel? Al een geluk dat ik nog onze twee kleine pagadders hier in huis heb om me mee bezig te houden en de gedachten te verzetten. De voormiddag gaat al gauw voorbij en voor ik het weet staan ze al terug aan de deur. Rayanne vond het heel leuk en zit vooraan in de klas, vlak voor de juffrouw. Ze hebben zelf mogen kiezen waar ze wilden zitten. Yari was ook enthousiast en zit bij enkele leerlingen in de klas waar hij ook het eerste jaar heeft bijgezeten. Het zijn dus niet allemaal 'onbekende' kindjes. Vandaag was het nog wat kennismaken met de andere leerlingen en de juf, maar vanaf morgen zal het echte werk wel terug beginnen.
De laatste dag van de grote vakantie heeft zich aangekondigd. Daan had zijn flesje al rond 6u45 gekregen en dus konden we zelf nog wat uitslapen. De wekker van Yari en Rayanne stond op 8u en Andreas wordt wakker wanneer hij dat zelf wilt. Yari en Rayanne hebben zo'n wekkertje dat de ogen open doet als ze uit hun bed mogen komen, de televisie staat al geprogrammeerd zodat ze slechts op de knop hoeven te duwen. We hebben de gewoonte om dan een half uurtje later op te staan en hen te vergezellen. Deze morgen was dat niet anders, enkel wat meer gerommel en lawaai dan gewoonlijk. Wat waren ze toch aan het uitsteken? We komen in de living en zien dat de tafel al gedekt was en dat ze bezig waren met hun nieuwe boekentas klaar te maken. Wat een leuke verrassing! Ze kijken er enorm naar uit om morgen terug naar school te vertrekken. Rayanne al iets meer dan Yari, want zij gaat naar het eerste leerjaar. Een grote stap voor ons meisje waar ze enorm naar toeleeft. Yari heeft volgens mij dan wat meer schrik om van klas te veranderen. Hij heeft twee jaar in het speel-leerklasje gezeten en gaat nu ook naar een klasje hoger. Ik denk dat hij niet goed weet wat hij ervan moet vinden, maar hij ziet er wel naar uit om zijn vriendjes terug te zien. Spijtig genoeg is zijn beste vriendje van de afgelopen twee jaar van school verandert. Ik heb de ouders ook nooit gezien en kan hem dus niet een keertje uitnodigen om hier te komen spelen. Hij zal nog wel andere vriendjes maken. Voor Rayanne veranderen er ook een aantal dingen, al de jongens uit het derde kleuterklasje (uit haar klas), hebben ze in het andere eerste leerjaar gezet en een groot deel van de jongens van de andere derde kleuterklas komen nu bij haar in het eerste leerjaar te zitten. Ze zijn dus met met slechts 5 kindjes die oorspronkelijk bij elkaar zaten in het derde kleuterklasje en dat zijn de vijf meisjes. Waarom ze dat juist doen blijft voor mij en misschien nog andere ouders een vraagteken. Ze vind het dan ook niet leuk dat ze niet meer bij haar 'liefje' in de klas zal zitten, maar ze kan er nog wel mee spelen op de speelplaats. Na ons lekker ontbijtje werd het eens tijd om de kleerkast uit te rommelen. De lage broeken van vorige winter en de t-shirten met lange mouw, waren zo goed als allemaal te klein. Ik zal dus weten wat doen na hun eerste schooldag.
Gisterenavond nog de cake gebakken om ze vandaag te versieren, het belooft weer een drukke zaterdag te worden. De papa weet dat ik dan tijd nodig heb en had Andreas deze voormiddag al mee op wandel genomen. Samen naar de winkel zodat alleen de twee oudsten en Daantje nog hier waren. Deze laatste lag nog goed in dromenland wanneer ik aan de chocolademousse begon om de taart te vullen. Maar liefst 3 lagen chocolademousse tussen de taart, want dat lusten ze allemaal wel. Ondertussen natuurlijk eens proeven of ze wel lekker is om dan de chocolade snoetjes af te wassen. De mousse is al goedgekeurd, hopelijk de taart straks ook. Nadat de chocolademousse tussen de lagen cake zit, kan de ganache erover om de taart mooi glad te krijgen. De cake stond nog maar net in de frigo toen de papa met Andreas arriveerde. Het was ondertussen al bijna 13u en dus hoogtijd om eens te eten en Andreas te slapen te leggen. Daantje had ook al een flesje gekregen toen hij rond 10u30 wakker werd. het is me toch een slaapkopje... In de namiddag kon ik rustig aan de taart verder werken en voor ik het wist was het alweer tijd voor Daan zijn groentenpapje. Hij kan ondertussen maar liefst 150gr eten en dan nog eens 60ml melk drinken! Ik denk dat ik maandag maar eens de portie groentenpap ga vermeerderen zodat hij er geen flesje meer achter moet krijgen. Als hij zo goed blijft eten kan ik vanaf september ook met fruit starten. De taart is ook klaar en wacht nog op de goedkeuring van de papa en natuurlijk van Yari, maar daar twijfel ik niet aan. Zo lang het maar met auto's is, is onze Yari tevreden.
het was al eer een tijdje geleden dat we nog eens een uitstapje gedaan hadden met Yari en Rayanne, dus hadden we besloten om eens naar Bobbejaanland te gaan. De twee jongste spruiten hadden we wijselijk bij oma en opa vis gelaten, zij kunnen in Bobbejaanland niet veel doen. Ze zullen hun beter amuseren bij de oma en opa dan een ganse dag mee in de koets gezeuld te worden. Oma mobi was ook van de partij, zo kon ze nog eens haar tweede jeugd beleven. ;-) Voor mij was het al ontzettend lang geleden dat ik nog eens naar Bobbejaanland geweest was en mijn man was er zelfs nog nooit geweest. Het was dus spannend afwachten hoe het er inmiddels uitziet en wat er allemaal verandert is tijdens al die jaren. Bij het oprijden van de parking konden we al zien dat er niet veel volk aanwezig was. Goed voor ons, dan moet je nergens lang aanschuiven en kan je zeker al de attracties een keertje doen. De kinderen wisten niet waar eerst kijken en we hebben dan maar de monorail genomen om zo het ganse park te kunnen bekijken. Bij de voorlaatste halte zijn we uitgestapt en hebben we de eerste attractie aangedaan. Buiten konden we niet onmiddellijk zien welke attractie het was, maar we hadden het vermoeden dat het iets met bootjes was. Je weet wel, zo van die bootjes dat rustig rondvaren en waar je je ogen uitkijkt naar al de dansende figuurtjes. Bij het platform zagen we dat het boomstammen waren, maar met het gedacht dat deze niet zo 'nat' zouden zijn omdat het overdekt was, zijn we toch ingestapt. Niet veel later begon de helling en wisten we al dat we hier niet droog zouden uitkomen. Iedereen was voorzien van regenjas behalve ik natuurlijk. Ik had een gewoon pulletje aan waardoor het natuurlijk ontzettend lang duurde eer dat droog was. Na de rit hebben we besloten om geen attracties meer te doen waar je nat in wordt, het zonnetje was ver zoek en het was net te fris om nat rond te lopen. De achtbanen die niet overkop gaan waren voor de kinderen geweldig. We hadden niet gedacht dat ze hier zo veel plezier in zouden hebben. Na de eerste rit op de Bob Express vroegen ze om er nog eens op te mogen. Voor ons vertrek naar huis hebben we er nog een ritje op gemaakt. Na een enkele lichte regenbui in de namiddag was het verder een heel mooie dag en vooral een heel leuke dag. Wie weet gaan we met Halloween nog eens terug om dan mee te griezelen met de spoken en vampieren.
Daan weegt ondertussen 4.240gr. en is zo'n 58cm groot en dat is te merken aan zijn kleedjes. Maatje 50 zit wat krap en moet plaats maken voor maatje 56. Met pijn in het hart heb ik al de kleine kleedjes uit de kast gehaald en heb ik de grotere maat in de plaats gelegd. De tranen stonden me in de ogen en ik weet niet waarom. Bij de andere kindjes had ik dat niet, dat was vanzelfsprekend dat ze ergens te groot voor werden en stond ik er niet echt bij stil. Eén pyjama heb ik mooi aan de kant gelegd ter bewaring, waar ook het kleine stamper body'ke ligt van toen hij nog in de couveuse lag. Het zijn zo van die dingen die ik niet kan weg doen. Elk van mijn kindjes hebben ook een herinneringsdoos waar zo van die spulletjes insteken. Bij de twee oudste zijn we al aan doos 2 toe, maar bij de twee jongste geraakt er nog wel wat bij. De kaartjes van bij de geboortes die steken in nog andere dozen. Ik krijg het niet over mijn hart om dat weg te gooien, dat moeten ze later dan maar zelf beslissen. Knutselwerkjes van moederdag of vaderdag of knutselwerkjes die gewoon te mooi zijn om weg te doen vinden hun weg naar de doos. Ook de kranten van op de geboortedag en het navelklemmetje zitten er goed in verborgen. Elk spulletje met elk hun eigen verhaal en herinnering verdienen het om bij te houden geworden.
Wat kan je allemaal doen met je kinderen op zo'n druilerige dag als gisteren? Knutselen, puzzelen, een tent maken van lakens, tv kijken, poppenkast spelen,... Allemaal leuke dingen, maar het liefst van al bak ik cakejes en taart. De kinderen helpen me om alles juist af te wegen en om alles in de kom te doen. De keukenrobot in gang zetten is ook een taakje voor hun om dan te kijken hoe alles gemengd wordt. Ondertussen kunnen ze de papieren vormpjes voor de cupcakes in de bakvorm doen. Het beslag in de vormpjes scheppen is een taak voor de mama, de oven op temperatuur zetten doen we samen. Zo leren ze ook al getalletjes boven 100 en leren ze hoe ze voorzichtig moeten omgaan met iets dat toch wel gevaarlijk is. Als de oven open gaat blijven ze even uit de buurt tot de deur weer dicht is. Dan kijken ze om de haverklap eens door het glazen deurtje om te zien hoe de cakejes aan het rijzen zijn. Wanneer de oven tuut weten we dat de cakejes eruit mogen en dat ze nog even moeten afkoelen. Mmmm, ze zien er al heerlijk uit, maar het kan altijd beter. Dus we besluiten om een lekker schuim te maken van eiwit, suiker en ietsiepietsie citroensap. Dat smeren we over de cakejes en als afwerking kunnen de kindjes er nog een suikerfiguurtje op plaatsen. Zoiets lekker kan niet lang blijven staan voor de ogen van de kindjes dus er wordt al rap geproefd van onze nieuwe creaties en het besluit staat vast; ze zijn overheerlijk!!
Alle ingrediënten (behalve de melk) in de kom doen en goed luchtig mixen. Daarna de melk tijdens het mixen erbij gieten tot je een homogene massa hebt. Het beslag verdelen over de cupcakes en dan zo'n 20 minuten in een 180°C voorverwarmde oven zetten.
Recept eiwitbeslag: - 1 à 2 eiwitten (moet je zelf bekijken hoeveel je op een cupcake wilt strijken. Ik had toegekomen met 1 eiwit) - enkele druppels citroensap om het mooi wit te houden - suiker naar smaak (ik weeg mijn suiker niet af, maar kijk naar de consistentie van het eiwit en proef ervan tot het naar mijn smaak goed is)
Alles heel luchtig opkloppen en dan over de cakejes smeren. Voor een andere kleur, kan je er kleurstof bijvoegen dat geschikt is voor consumptie.
Na lang zwoegen en zweten is het ons Daantje eindelijk gelukt. Hij was al een goede week bezig met draaien tot op zijn zij, maar tot op de buik wilde maar niet lukken. Dan werd hij lastig omdat het hem niet lukte en zodra we hem terug goed op zijn rugje legde, begon hij weer te wriemelen en draaien tot op zijn zij. Dit de ganse dag door tot zijn grote frustratie, maar dinsdag was dan de grote dag. De dag waar hij zo voor geoefend heeft. Ik zat rustig wat op de computer de tokkelen met op de achtergrond meneertje zijn geluiden van frustratie. Zoals gewoonte liet ik hem eventjes doen voor ik hem terug op zijn rugje draaide. Na een paar keer zo recht te staan, keerde ik me om op mijn stoel en zag ik hem opeens op zijn buik liggen. Het ene handje wel nog wat in de weg, maar Daan lag op zijn buik. Je zou gaan denken dat hij het leuk zou vinden dat hij doorgerold was, maar integendeel. Hij was nog lastiger dan anders wanneer hij op zijn buikje lag. Waarschijnlijk omdat dat ene handje ook niet zo comfortabel lag. Als ik hem zelf op zijn buikje leg, vindt hij het best wel leuk. Dan zorg ik er ook voor dat zijn handjes en armpjes goed liggen en van zodra ik merk dat het te vermoeiend begint te worden, leg ik hem terug op zijn rug. Omdat hij wat ambetant was op zijn buik, heb ik er niet aan gedacht om eerst nog gauw een foto te nemen. Ik heb hem opgepakt en daarna terug goed gelegd. Pas later besefte ik dat ik beter eerst een foto had genomen, maar die komt dan wel later. Volgens de ontwikkeling zit hij dus mooi op 'schema'. Hij is nu een goede 6 maanden, maar daar moeten we 3 maanden aftrekken. Een kindje dat op de voorziene datum geboren wordt begint ook te rollen naar buiklig rond 4 maanden of iets vroeger, dus daar beent hij al wel wat bij. Voor zijn gewicht moet ik nog even wachten tot volgende week, maar op onze weegschaal weegt hij al een dikke 4 kilo. Zijn eten gaat ook heel goed. Hij krijgt 5 voedingen, waarvan hij elke dag zo'n 50gr groentjes eet met daarna nog een flesje melk. Over het algemeen drinkt hij nog steeds 120ml à 130ml met af en toe eens een uitschieter van 160ml. Ondertussen heeft hij al mogen kennismaken met worteltjes, courgette en pompoen en alles gaat even vlot naar binnen. Vanaf maandag kunnen we eens proberen of het lukt om 75gr naar binnen te spelen.
De dag is aangebroken om eens te beginnen met groentenpap. Hij staat nu op 5 voedingen waarvan hij telkens tussen 120ml en 160ml drinkt en hij weegt ondertussen zo'n 4 kilo. Ik heb de indruk dat hij er wel klaar voor is, hij zit ook al mooi recht in zijn relaxje, dus we hebben de babycook terug boven gehaald. Die stond al eventjes terug in de keukenkast omdat Andreas meestal eet wat wij zelf de dag voordien gegeten hebben of hij eet 's middags gewoon mee met ons. Om te starten begin ik gewoonlijk met worteltjes omdat die lekker zoet zijn van smaak. Daan had al laten merken dat hij grote honger had en toen ik hem in zijn relax zette, keek hij eerst maar eens verbaasd. Toen de lepel met wat wortelpuree aan zijn mond kwam wist hij niet goed wat doen, maar al gauw zuigde hij het beetje wortelpuree van de lepel. Mmmm... dat smaakt naar meer. Hij vond het geweldig en zat tussendoor alsmaar te lachen. Na een paar lepeltjes zijn we verder gegaan met een flesje. Ik wil hem niet te moe maken zodat hij na zijn groentenpapje ook nog zin heeft om zijn flesje te drinken. Elke dag geef ik zo enkele lepels meer tot ik merk dat het vlot gaat en hij een volledige portie op kan. Een dag of 5 worteltjes en dan eens proberen met pompoen, courgette, rode biet, knolselder,... Keuze genoeg om uit te testen en om hem de smaken te leren kennen. Sinds kort begint hij ook steeds meer te spelen. Hij begint meer en meer te beseffen dat er iets boven zijn hoofdje hangt en begint bewuster naar die speeltjes te slaan of zelfs al met beide handjes grijpen. Dat is nog niet zo gemakkelijk en nog iets of wat ongecontroleerd, maar het is een begin. Rollen doet hij nu langs de beide kanten tot hij op zijn zij ligt. Dat ene armpje ligt nog steeds in de weg om door te kunnen rollen naar zijn buikje, maar eens hij zal weten hoe dat armpje uit de weg moet, ben ik er zeker van dat hij tientallen keren op zijn buik zal rollen en dat de mama hem dan tientallen keren terug op zijn rugje zal mogen leggen omdat hij het wat beu wordt. Volgende week moeten we nog eens langs gaan bij Kind en Gezin en dan weten we weer precies hoeveel hij weegt en hoe groot hij ondertussen geworden is. Aan zijn kleedjes te zien is hij wel al goed gegroeid. Ondertussen kan ik hem al kleedjes aandoen van 1 maand!
Om 6u gaat de wekker af, een kwartiertje eerder had Daan al van zich laten horen. Tijd om op te staan mama en papa, tijd voor mijn flesje, tijd om naar huis te gaan. Wat gaat de tijd toch zo rap, we hebben ons zo goed geamuseerd dat de dagen voorbij gevlogen zijn. Nog rap de laatste koffer en de reisbedjes in de auto laden en dan om 7u terug naar ons thuislandje. Andreas en Daan vallen al snel in slaap terwijl de papa en mama een fruitsapje en koffiekoek verorberen. De terugrit is begonnen... 10u: Eerste stopplaats van de rit. We zitten in Milaan en tanken de auto vol. Binnen was er de mogelijkheid om het flesje van Daan op te warmen. Andreas kon van een lekker kaasje smullen en eens wat rondlopen. Een half uurtje later zaten we al terug in de auto voor de rest van de trip. 13u: We naderen de Gotthard-tunnel (Zwitserland) en komen in de file terecht. De GPS geeft 25 minuten file aan, maar niet veel later verandert dat cijfertje naar 90 minuten. Een paar kilometer verderop is er nog een tankstation met eetgelegenheid. We stellen ons de vraag wat we gaan doen. Verder rijden in de file, niet weten hoe lang die nog duurt, of stoppen om de kindjes hun eten te geven. Al snel is de beslissing genomen om toch te stoppen zodat de kindjes al kunnen eten. Hier geen microgolf beschikbaar voor klanten, maar ze zijn wel zo vriendelijk om het flesje van Daan en het eten van Andreas op te warmen in de keuken. We geven hun eten in de auto omdat het er veel rustiger was dan daar binnen. 16u: We zitten in Duitsland wanneer we nogmaals stoppen. Daan een flesje, Andreas wat fruit en de papa en mama een belegd broodje dat we daar kunnen kopen. Ondertussen kan Andreas ook nog even zijn beentjes strekken en de omgeving ontdekken. Ook nog eventjes naar oma en opa mobi bellen om te horen hoe hun trip tot nu toe verlopen is. Ze zijn nabij de Gotthard-tunnel, maar stonden nog niet in de file. Hopelijk hebben ze er ook niet te veel file. 19u40: Tijd voor een flesje voor Daan en voor een flesje voor Andreas. We zijn in Mosel (Duitsland) wanneer we stoppen bij een Serways wegrestaurant. Ook hier weer geen microgolf ter beschikking, maar wel vriendelijk personeel dat ons verder helpt. Zowel Daan als Andreas hebben van hun flesje genoten. En nu... de laatste rechte lijn naar huis. Niet veel later komen we langs de andere kant van de autosnelweg een colonne ambulances tegen. We vragen ons af wat er gaande zou zijn (zondagochtend komen we te weten wat er gebeurt is op de Love Parade). 22u15: Thuishaven is in zicht, Andreas en Daan zijn in slaap gevallen. We stoppen nog even voor een hamburger en frietjes om thuis op te eten. Rond 22u30 kunnen we Andreas in zijn eigen bedje leggen. Daan laten we nog rustig slapen in de maxi cosi terwijl wij van onze hamburger eten. Na het flesje van Daan kunnen we ook ons bedje intrekken. De vakantie zit erop, maar we treuren niet. Het waren twee reuzeweken en het huisje voor volgend jaar is al gereserveerd. We kunnen terug beginnen aftellen...
De heenreis is heel goed verlopen. Het was voor ons ook de eerste keer om zo'n lange reis te maken met zo'n kleine kindjes, maar alles is goed verlopen. Vrijdag zijn we rond 16u30 vertrokken in België zodat we ons niet zouden moeten opjagen om op tijd in Brescia te zijn. Daar bleven mijn ouders met de twee oudste kindjes op een camping overnachten zodat we zaterdagmorgen samen de reis konden verder zetten. Onderweg naar Italië zijn de kindjes heel voorbeeldig geweest. Andreas heeft het eerste uurtje geslapen en is dan wakker gebleven tot rond 22u. Daan heeft ook heel veel geslapen en we hebben hem onderweg niet gehoord. Omdat we onze GPS volgden namen we een autostrade waar bitter weinig tankstations waren. Daardoor konden we nergens zijn flesje opwarmen en waren we genoodzaakt om het koud te geven. Al een geluk dat dat ook vlot binnen ging en hij onderweg dus ook al zijn flesjes goed gedronken heeft. Rond 4u00 zijn we in Brescia toegekomen en hebben we nog even in de auto geslapen. Rond 7u zijn we oma en opa mobi op de camping gaan opzoeken om ze klaar te stomen voor vertrek. Het was tevens een blij weerzien met de andere kindjes. Rond iets over 8u konden we de camping verlaten en gingen we ervan uit dat we nog voor 13u00 (de siesta) gingen arriveren op onze eindbestemming. dat was buiten de lange file gerekend waar we in terechtkwamen. En dat net die laatste kilometers waardoor we pas rond 13u20 op de camping arriveerde. We konden wel direct in ons huisje waar de airco al voor verkoeling zorgde. Omdat we pas rond 15u met de auto op de camping mochten hebben we in de tussentijd de camping wat gaan verkennen. Wauw... Een heel mooie camping met een prachtig zwembad voor groot en klein. Ook de winkel is ruim en de standplaats van oma en opa mobi is op slechts enkele meters van ons huisje. Hier zullen we ons goed amuseren. Uitpakken heb ik nooit graag gedaan en dat was nu ook niet anders. Even weer zo'n stressmoment, maar een goede pizza die avond in het restaurant maakt alles weer goed. Zondag konden we dan eindelijk in het zwembad duiken. Het water is lekker koel en toch niet te fris. In de namiddag is er telkens tussen 13u en 15u een siesta en is het zwembad en de winkel toe. Dan gaat opa mobi wat rusten na het eten en spelen de kindjes bij ons tussen de bomen aan het huisje. Daarna is het weer tijd om naar het zwembad te trekken. Andreas loop telkens een halve marathon terwijl Yari en Rayanne in en uit het zwembad kruipen en op en af de glijbaan glijden. Het golfslagbad is om het uur en ook daar halen ze hun hartje op. Daan ligt in de schaduw te slapen in zijn open tentje of zit wat rond te kijken. dat was toch zo tot een dag of twee geleden. De temperaturen zijn hier in de namiddag zo hoog dat het voor Daan heel moeilijk wordt. Hij komt nu dus enkel in de voormiddag mee en in de namiddag wisselen ik en mijn man elkaar af om in het huisje bij Daan te blijven. In de lekkere koelte van de airco. Om een idee te geven van de temperaturen; het is hier 36°C, maar het voelt aan als 40°C en zelfs het water van het zwembad is in de namiddag maar liefst 31°C. Het geeft iets of wat verfrissing, maar het bad van 60cm diep voelt eerder aan als een 'bad' dan een zwembad. Het diepe zwembad geeft iets meer koelte, maar is in de namiddag ook niet echt fris meer te noemen. Toch zijn we blij dat we in het water de koelte kunnen opzoeken.
De vakantie zat er al een tijdje aan te komen en eindelijk is het zover. Dit jaar gaan we naar La Bella Italia met al de kindjes en met oma en opa mobi. Vorig jaar zijn we niet op reis gegaan, maar de 2 jaren daarvoor zijn we ook steeds samen met oma en opa mobi meegegaan. Het eerste jaar was eigenlijk onverwacht.We hadden oorspronkelijk niets geboekt, maar eens het zover was hadden we heel veel kriebels om onze koffers te pakken en te vertrekken. Oma en opa mobi vertrokken diezelfde week (de dag erna om juist te zijn) met hun mobilhome richting Italië. Ik heb toen rap een belleke gedaan om te horen op welke camping ze verbleven om zo eventueel nog een huisje te kunnen boeken. Dat was volgens oma niet nodig, want de kindjes konden in de mobilhome slapen en wij konden toch gewoon in een bijzettentje snurken. Ik zag dat idee volledig zitten, maar of mijn hubby daar zo enthousiast over was, was een ander paar mouwen. Hij was nog nooit op camping geweest en had daar een heel ander beeld van dan dat het in werkelijkheid is. Terwijl hij nog aan het werk was heb ik hem opgebeld met het nieuws dat we op vakantie konden vertrekken, maar dat het dan wel met een tentje zou zijn. Tot mijn grote verbazing was hij akkoord, hij wilde gewoon weg op welke manier dan ook. Die beslissing heeft hem doen inzien dat een camping heel tof is en ideaal voor een gezin met kinderen. Vanaf die vakantie hebben we gezegd dat we op camping blijven gaan tot we ooit nog eens zonder kindjes vertrekken. Het jaar nadien waren we al beter voorzien met een grotere tent en een groter mobilhome. De vorige was ééntje voor vier personen en de nieuwe versie is er ééntje voor zes. De kindjes slapen dan in het stapelbed en oma en opa mobi slapen boven de bestuurderskabine. Dan heb je nog een tafel dat je kan ombouwen tot een dubbel bed, maar daar gaan wij niet slapen. Het is het eerste jaar dat we met vier kindjes op vakantie gaan en voor zoveel volk is de mobilhome toch ietsiepietsie klein. Mijn man en ik hebben dus een huisje gehuurd voor onszelf en de twee kleinste pagadders. De twee oudste zijn deze namiddag al mee vertrokken met oma en opa en blijven tijdens ons verblijf ginder ook bij hun in de mobilhome slapen. Plezier gegarandeerd!! Het is raar om te weten dat mijn kindjes op dit moment zo'n 400km verder zitten, maar ze zijn in goede handen. Morgen, waarschijnlijk rond 17u vertrekken wij met de andere helft van de kroost. Hopelijk kunnen we redelijk ver rijden tot middernacht om dan zelf even de oogjes toe te doen. Geen ganse nacht hoor, slechts enkele uurtjes om niet te vermoeid te geraken. Zo kunnen we zaterdagmorgen oma en opa mobi tegemoet rijden om de laatste kilometers samen af te leggen en om met de ganse bende op hetzefde moment te arriveren op de bestemming: La Bella Italia!!!
Ons Rayanne is vandaag afgestudeerd als kleuter. Volgend jaar zet ze de grote stap naar het eerste leerjaar. Spijtig geneog worden de klasjes weer maar eens door elkaar gehaald en zal haar liefje niet bij haar in de klas zitten. Slechts met 4 meisjes van de huidige klas gaan ze naar het eerste leerjaar. Al de andere kindjes komen van de andere kleuterklas. De jongens die nu nog in haar klasje zaten worden op hun beurt verhuist naar de andere klas. Waar halen ze de logica toch vandaan? De kleuterjuffen hadden wel een leuke ceremonie op touw gezet en al de kleuters kwamen met een toga met bijpassende hoed naar buiten. De ouders stonden op een rij met een goedkeurend oog toe te kijken. De één al wat meer geëmotioneerd dan de ander (mij mag je bij de geëmotioneerde ouders plaatsen). Eerst hebben ze met z'n allen nog een leuk liedje gezongen over hun coole ouders en daarna werden ze één voor één bij de juf geroepen om hun 'diploma' in ontvangst te nemen. Een welverdiende proficiat en een kus van de juf, alhoewel dat laatste niet voor iedereen weggelegd was. De jongens stonden daar al iets twijfelachtiger tegenover dan de meisjes, tja ze worden ook groot hè. Na afloop hebben alle kleuters nog een roos gegeven aan de juf en een bon om hun eens goed te gaan relaxen. Al de mama's en papa's hadden een centje samen gelegd hiervoor op initiatief van enkele ouders. Spijtig genoeg kwamen ze met dit initiatief vrij laat op de proppen en voelde ik (en nog enkele andere ouders) zich eerder verplicht om hieraan mee te doen. Toch hebben we ook nog een cadeautje afgegeven van ons allen voor alle juffen van het kleuteronderwijs voor de leuke jaren die ze onze dochter gegeven hebben. Het diploma zal mooi opgeborgen worden in de herinneringsdoos van onze dochter zodat ze later nog eens kan terugdenken aan die onbezorgde kinderjaren.
De laatste dag van de grote vakantie heeft zich aangekondigd. Daan had zijn flesje al rond 6u45 gekregen en dus konden we zelf nog wat uitslapen. De wekker van Yari en Rayanne stond op 8u en Andreas wordt wakker wanneer hij dat zelf wilt. Yari en Rayanne hebben zo'n wekkertje dat de ogen open doet als ze uit hun bed mogen komen, de televisie staat al geprogrammeerd zodat ze slechts op de knop hoeven te duwen. We hebben de gewoonte om dan een half uurtje later op te staan en hen te vergezellen. Deze morgen was dat niet anders, enkel wat meer gerommel en lawaai dan gewoonlijk. Wat waren ze toch aan het uitsteken?
