Mijn stemmetje, is er niet meer als levende persoon. Wij hebben vandaag mijn stemmetje moeten laten gaan. De vreselijke ziekte heeft zijn nerven gegrift in het leven en in mijn hart. Mijn stemmetje is er niet meer. 4 weken na mijn thuiskomst. Samen hebben we een mooie tijd gehad, een tijd om te koesteren. Mijn stemmetje was en is voor mij mijn vriend, mijn rechter arm, mijn peter, mijn deel van mijn leven. Na mijn thuiskomst van Portugal hebben we onze verhalen en gedachten uren lang met elkaar gedeeld. Met open mond keken we soms naar mekaar terwijl de verhalen met de grote glimlach verteld werden. We zaten op dezelfde golflengte. De wigwam en zijn daar aan verwante attributen werden uitgewisseld met de nodige verhalen. Alsook een steen vanop het dak van Portugal, een licht roze met kleine sprankelende blinkertjes in. Het dak van Portugal beklimmen met de fiets en mijn stemmetje is werkelijk het dak van Portugal. Lees nog maar eens na wat ik toen schreef. Zal ik dit ooit nog eens wagen om te beklimmen zonder jou? Zal ik de kracht vinden die jij mij gaf?
Verdriet, triest, lege plaats, zijn grootsheid, zijn stem, zijn glimlach mis ik enorm. Nooit ga ik afscheid van mijn stemmetje nemen. Ik zal altijd over je praten, alsof je er nog steeds bent.
Ik dank ook zijn vrouwtje dat ik zo veel tijd van mijn stemmetje kreeg.
Het derde beentje van de wigwam ben ik jullie nog verschuldigd.
Het derde beentje van de wigwam.
Op het derde beentje van de tipi of wigwam staat een letter B , de B van Bergen.
Bergen is eveneens een stad aan de zee in Noorwegen. In de Fjorden daar aan de Noordse westkust verschijnen soms bergen van soms 1000 meter hoog uit de zee.
Bergen hebben iets speciaals, ze laten ons veel zien, vertellen ons weinig en achter iedere hoek of bocht verschijnt iets nieuws.
De B van Bergen, Benieuwd, Bijzonder, Bekorend, Bindend, Bezig, Belang, Benauwd, Bangelijk, Bomen, zoveel B's om in de bergen te zijn. Zal ik mijn Bijdrage doen en op een Berg gaan zitten op een Bankje, kijkend naar de Bewegende wolken en lezen in een mooi Boek dat mij vertelt hoe je van me houdt, of een adembenemend mooi muziekstuk van Grieg geschreven aan een Bergens meertje Beluisteren? Of fiets ik gewoon omhoog? Wie weet.
De drie peilers van de wigwam, beentjes vanuit de drie steden, Oostende, Porto en Bergen maken een veilige en inspirerende plaats...de wigwam. Dat is zeker!
Nog één woord.....bedankt dat jullie mij volgen, soms vanuit het buitenland, bedankt.
Meteen kwam ik een liefhebber, fietser tegen die meteen halt hield om tegen me te praten. De weg uitgelegd, en weg waren we. Een ferme afdaling die wel deugd deed na het klimmetje van gisteren. Het was reeds 27°, het beloofd warm te worden.
Telkens waneer ik in een dorp kwam, school de kasseien onder mij door. Een beetje vertragen was aangeraden voor fiets en kar. Niet te verwarren met paard en kar hahaha.
Ik zou er vandaag de tanden er stevig in zetten, en dat deed ik ook, maar, het was nog geen 3 uur en de temperatuur klom reeds in Castelo Branco naar 39° . Wat? Hoor ik je zeggen, ja hoor 39° .Een beetje teveel van het goede.
Ik wou nog verder maar deze stad bood me een lift aan, hetzij met de trein, die was er maar niemand te zien, alles dicht. Dan maar proberen met de taxi? Ja hoor, 2 uur later stond ik bij mijn vertrek in Olho Marinho, bij Ides en Katy. Ik zou nog zeker 400 km moeten afleggen. En ik zou toekomen en de dag nadien moeten huiswaarts rijden.
Als ik boven op het dak van Portugal stond keek ik om me heen en dacht bij mezelf, ach mijnheer een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels alstublieft mijnheer Martijn, een mooie vogel in de lucht, met sterke vleugels op de vlucht en alle kleuren van de regenboog.
Zo ver mijn oogbol kon kijken, zover een mens kan zien , was er niets te bespeuren. Geen onkruid, ongedierte, geen haat, geen stress, geen problemen, geen spiegels, geen ziektes, alleen vrede. Kon deze plaats voor mij, op het dak van Portugal overstromen rond de wereld. Wat zouden we gelukkig zijn.
Deze morgen ontbeten bij Nederlanders. Waar ik gisteren ook uitzonderlijk een avondmaal kreeg.
Met een beetje een hoop dat ik het zou halen vandaag, het dak van Portugal, sera esterela, 1992 meter.
Het eerste dorp dat ik tegen kom keek ik even op de gps en een koppel sprak me meteen aan. Man man man, wat heb ik daar met deze lieve mensen een goed gesprek gehad. Zelfs over leven en dood. Het boeide me zo dat ik niet weg geraakte. Er zouden meer van deze mensen moeten zijn vind ik.
Ze vertelde me dat ik voorzichtig moest zijn , ook voor de auto's. Die heel gevaarlijk vanuit de bocht komen. Ik kreeg ook alle moed, zelfvertrouwen en hoop mee, ook voor mijn stemmetje.
Vertrokken met een rugzak vol vertrouwen op naar tante esterela.
Een paar mooie beelden vastgelegd vind ik zelf. Die herder, zijn berggeit, die bloem, dat water, die rotsen om maar te zwijgen van de aankomst.
Maar voor ik die aankomst had, reed er mij een mobilhome met Belgische nummerplaat al toeterend en zwaaiend, die even verder op 1500 meter hoogte halt hield. Ik dacht.....even een gesprek aan gaan, niets moet hé.
Met veel positieve energie hebben we daar een gesprek gehad, en ik zei ; tot straks. Niks vermoedend dat dat ook zou gebeuren, en ja hoor, aan een stuwmeer kwamen we mekaar tegen. Even iets gedronken, en ja een gesprekje, ferm.
Op welke hoogte dat het stuwmeer lag weet ik niet, alleen dat het warm was. Met toch wat bewolking. Iets om in het oog te houden voor de ik.
Terug vertrokken, ieder zijn eigen weg bleef de weg maar stijgen. Eigenlijk had ik meer last van kleine vliegjes en lieveheersbeestjes. Raar hé op zo een hoogte.
Net voor het bereiken van het dak kwam ik ze voor de derde keer tegen.. Ik vond het zalig, alsook de aankomst boven. Het dak van Portugal was een feit. 1992m.
Boven was er geen slapen, dan maar naar beneden, met mouwstukken aan en een windstopper. De snelheid was adembenemend, bijna 63 per uur.
Het eerste beste hotel na het betere bochtenwerk ben ik gestopt. De rest is voor morgen. Eindelijk.
Ik vroeg me af wat een Portugees zoal doet op een zondag.
Bij de familie gaan, fietsen, maar ook immers een fanfare spelen. Net waar ik stond om de fanfare op beeld vast te leggen, schoten ze daar drie pataten af van losse flodders. Zoals vuurwerk weet je wel. Verschieten dat da was.
Aan in het dorp Trancoso, een burcht met dit weekend speciaal een middeleeuwse vertoning.
De stad had massa kraampjes en zelfs een bukkedanseres. Veel buk had ze niet maar allé.
Verder een heel warme dag gehad en moest er veel gedronken worden. Wel tot 6 liter water.
Het ligt aan een goede uitvalbasis en het is er heel stil, met zwembad en niet te vergeten , in een mooi decor. Mijn kamer was in ieder geval heel romantisch en luxueus. Ik heb er van genoten.
Super vriendelijk mensen. Ik ben er eigenlijk met mijn benen in de boter gevallen. Zaaaaaalig geslapen. Een Aanrader dus.
Het was echt de moeite om een ommetje van 10 km, ongeveer te maken.
Natuurlijk de afdaling van gisteren was vandaag de klim.
Ik zou vandaag eens op zoek gaan naar het dorpje Barro, Barro? Ja hoor.
De gps leide me langs mooie wegen, en ja zelfs een marktje. Zalig om daar eens rond te wandelen. Een speciale worst gekocht, nadat ik geproefd had natuurlijk. Wat er in zit kan mij een worst wezen. Als het maar lekker is.
Ondertussen de weg gevraagd naar het dorpje Barro, maar niemand die het kende. BARROSO wel, raar. Op goed vallen uit ben ik naar daar gereden. Ik moest een kerkhof passeren en dan verder kon ik mooie foto's maken.
Om dat allemaal te verstaan in het Portugees is voor mij niet simpel maar ik heb de juiste richting genomen. En ja hoor, het zicht was adembenemend. Maar verder geen Barro te vinden. Via gps dan maar, oei, terugkeren? Oef, een klein stukje maar. Het ging ja, meteen bergaf op, bij 20 procent ben ik toch even van de fiets moeten gaan.
Een hele eind verder kwam ik dan toch aan in mijn bestemmingsdorp Barro.
De beentjes waren moe maar ik moest door. Slapen zoeken is ook een bestemming hoor.
Barro, een klein dorpje zoals er hier zo veel zijn. Allé, er zijn nog veel kleinere hoor, met een paar huizen en dat is het.
Wat een mooie kerk, en de deur staat open, ik daarheen. Echter, excuseer, vroeg ik aan de twee vrouwen, mag ik een foto nemenvan de kerk? Neen, neen dat mag niet. Teleurgesteld ben ik dan maar terug naar buiten gegaan.
Het internet is hier weer niet zo goed. Mijn foto's wil ik er graag op zetten maar het lukt niet. Ik heb of beter , ik moet 4 min geduld hebben per,foto. En dat is net iets te veel. Mijn rust is ook belangrijk. Ik heb een klimmetjes van 20 meter naar 760 meter gedaan. Niet niks als je weet dat deze morgen zeer mistig was en nadien de zon brande op mijn vel.
Onderweg heb ik een paar keer de weg gevraagd. Niet dat ik hem niet wist , neen, het was gewoon om de mensen hun verhaal te horen vertellen. Zalig.
Een café waar vanavond een heilige word gevierd ontmoete ik Lourdes,een vrouw van 66 jaar, het was er niet aan te zien, maar ze beklijfde mij met haar verhaal over de dood en het leven. De muziek speelde reeds loeihard om de aandacht te trekken. Zalig om te zien hoe de mensen reeds opleefde naar het feest.
Lourdes sprak Frans, alsook haar man. Samen hadden ze nog in frankrijk gewoond.
Ik meende mij te herinneren dat ze reeds wat mensen verloren heeft aan kanker. De verschrikkelijke ziekte. Een geluk dat de wetenschap reeds zo ver staat. Samen staan we op de foto. Daar ben ik fier op.
Ook stond ik even naar mijn kaart te kijken als er een oudere man naar me toe kwam om mij de weg te tonen. Lang daar en langs daar, maar zalig weet je.
Terwijl de klim en het zweet verder klom ben ik aangekomen in Baiao. Waar ligt dat? Ik weet het ook niet maar weet dat ik zalig ga slapen.
Dit waren één van de warmste dagen dat ik reeds heb gehad in de morgen. Reeds 3km gefietst en het zweet breekt me reeds uit. Ai ai, wat ging ik afzien. Op tijd stoppen en eten en drinken ken was de boodschap.
Een beetje aangedaan door de schoonheid van Porto, Braga tegemoet. Wat zal en heeft Braga te bieden? Iets totaal anders dan Porto? Ik denk het wel, het ligt ook meer landinwaarts.
Opeens....Braga, ik was er reeds. Maar waar ligt de centro?
Eens vragen aan een werk emeritus van de stad, man man, 5keer kreeg ik te horen langswaar. Maar geen probleem, ik hadden tijd. Aangekomen in het centrum kwam de rust, geen wagens. Het was heel druk op weg naar Braga. Dan kan of heb ik geen zin om foto's te nemen, eigen veiligheid eerst.
Eens de stadspoort binnen zag ik een politieagent staan, ik fietste op hem af om te vragen of ik hier mocht fietsen, maar ja hoor, niet te snel fietsen het. Hij vroeg vanwaar ik was, van België zei ik. Het was een lieve agent. Hij kwam helemaal los toen hij vertelde dat hij graag fietste en ieder jaar een toer maakt. Nu reeds twee keer na mekaar van het noorden naar het zuiden van Portugal. Niet gewoon, en dat in 4 dagen. Hij deed dat om tot zichzelf te komen. S'morgens vertrok hij met de gedachten en met zijn hoofd op zijn stuur, waarom doe ik dit, waarom.? En dan denkt hij aan zijn familie en achter een tijd gaat het over en concentreert hij zich op zijn doel.
Nadien vroeg hij aan mij wat ik deed, of ik naar composteren ging.
Ik deed mijn verhaal en ik zag de man (psychologisch) voorover uiten en hij kwam ook dichter. Eens ik alles hadden verteld stelde hij zich terug recht.
Toen kwam het, respect man, respect. Je bent veel beter dan Ronaldo, die mannen krijgen geld voor....
Zoals jij, respect man.
Heel bewust nam ik geen foto van de politieagent , je weet nooit hé.
Van de agent kreeg ik een fijn adresje om te eten, vlak aan een fontein en lekker.
Ik nam mijn tijd en reed nadien naar Bon Jesus. Waar een stevige klim op me wachten. Je kan ook met een treinwagon naar boven. Eens boven heb je prachtige zichten.
Zeker een bezoekje waard. Het internet is hier zeer traag dus ga ik de foto's later doen
Porto, ja daar zou ik willen geraken vandaag. Geen enkel benul hoe stevig de win of hoe hard de zon zou petrol geven. Ik was vast besloten om het er op te wagen. We langs een drukke weg maar het ging goed vooruit. De natuur en de gebouwen moesten even wijken voor auto's en vrachtwagens. Mijn ogen plakte op de weg. De wegen hebben hier ook eens een beurt nodig. Maar ja, met die warmte.
Plots was hij daar, uit het niets, Porto. Man wat een mooie stad maar ozo heuvelachtig. Ik ben daar uit mijn pijp moeten komen.
Hoe weet je dat je in het toeristische komt? Als ze je aanspreken, of roepen, kijk een Belg?.
Zelfs Nederlanders.
Slapen vond ik weg van de drukte, en ja, misschien de prijs ook.
Porto, ja daar zou ik willen geraken vandaag. Geen enkel benul hoe stevig de win of hoe hard de zon zou petrol geven. Ik was vast besloten om het er op te wagen. We langs een drukke weg maar het ging goed vooruit. De natuur en de gebouwen moesten even wijken voor auto's en vrachtwagens. Mijn ogen plakte op de weg. De wegen hebben hier ook eens een beurt nodig. Maar ja, met die warmte.
Plots was hij daar, uit het niets, Porto. Man wat een mooie stad maar ozo heuvelachtig. Ik ben daar uit mijn pijp moeten komen.
Hoe weet je dat je in het toeristische komt? Als ze je aanspreken, of roepen, kijk een Belg?.
Zelfs Nederlanders.
Slapen vond ik weg van de drukte, en ja, misschien de prijs ook.
Nog een klein duwtje naar de top. Een echte top is dat niet, het gaat meteen bergaf. Er stond geen hoogte of bordje.
De afdaling.........zalig. ik haalde soms wel 50 per uur. En natuurlijk, veel eucalyptus bossen.
Ik was heel blij dat het maandag was. Veel auto's heb ik niet gezien, behalve nu de laatste 15 km. Een beetje vervelend als je vanuit de rust in de drukte komt van wagens en vrachtwagens.
Onderweg werd mijn aandacht even afgeleid door ooievaars. Wat een bende. Maar ja, ze moeten met veel zijn hé om al die kindjes rond te dragen.
Geland in Estarreja.
Morgen hoop ik aan te komen in Porto. Niet dat ik de grote stad ga bezoeken. We zullen wel zien.
Goed geslapen en ontbeten, een knapzak mee voor ons deregulering waar vandaag stond er klimmen op het menu.
Wat moest ik mij verwachten? We zullen wel zien. Altijd rustig blijven en de hartslag laag proberen te houden. Met de warmte in aantocht was dat aan te raden.
Voldoende drinken en eten was een must, maar wanneer doe je dat? Voor het te laat is haha. Het is zondag, en dan zijn vele, om niet te moeten zeggen alle winkels dicht, behalve de cafés. Dus, van het ene café naar de andere. Een heuse kroegentocht hahaha. Maar neen, je moet je voorzien van fruit en drinken. Eten? Dat vindt je veel makelijker.
De klim van vandaag was bijna 1000 meter. Een zalig ge oei als je boven bent. Bijna boven gekomen zag ik een bordje met hotel erop, een beetje roer maar na een toch wel stevige klim niks te vroeg. En wie weet hoe ver het nog was tot het volgende hotel. En ja hoor, een Franstalig koppel vertelde me dat ik dat beter zou doen, veel te ver om het volgende hotel tegen te komen. De mensen konden het weten, ze kwamen uit de richting geven die ik zou gaan.
Al van bij men vertrek kreeg ik de melding (lokale mensen), neem toch die weg niet, veel te druk, maak een kleine opmerking weg. Je zal zien dat het de moeite is. Wie ben ik om dat tegen te spreken,
En wij weg, lang bos berg en dal, langs dorpjes water en heuveltjes. De foto's zijn het bewijs er van.
Mijn vertrek.
