|
Deze morgen ontbeten bij Nederlanders. Waar ik gisteren ook uitzonderlijk een avondmaal kreeg.
Met een beetje een hoop dat ik het zou halen vandaag, het dak van Portugal, sera esterela, 1992 meter.
Het eerste dorp dat ik tegen kom keek ik even op de gps en een koppel sprak me meteen aan. Man man man, wat heb ik daar met deze lieve mensen een goed gesprek gehad. Zelfs over leven en dood. Het boeide me zo dat ik niet weg geraakte. Er zouden meer van deze mensen moeten zijn vind ik.
Ze vertelde me dat ik voorzichtig moest zijn , ook voor de auto's. Die heel gevaarlijk vanuit de bocht komen. Ik kreeg ook alle moed, zelfvertrouwen en hoop mee, ook voor mijn stemmetje.
Vertrokken met een rugzak vol vertrouwen op naar tante esterela.
Een paar mooie beelden vastgelegd vind ik zelf. Die herder, zijn berggeit, die bloem, dat water, die rotsen om maar te zwijgen van de aankomst.
Maar voor ik die aankomst had, reed er mij een mobilhome met Belgische nummerplaat al toeterend en zwaaiend, die even verder op 1500 meter hoogte halt hield. Ik dacht.....even een gesprek aan gaan, niets moet hé.
Met veel positieve energie hebben we daar een gesprek gehad, en ik zei ; tot straks. Niks vermoedend dat dat ook zou gebeuren, en ja hoor, aan een stuwmeer kwamen we mekaar tegen. Even iets gedronken, en ja een gesprekje, ferm.
Op welke hoogte dat het stuwmeer lag weet ik niet, alleen dat het warm was. Met toch wat bewolking. Iets om in het oog te houden voor de ik.
Terug vertrokken, ieder zijn eigen weg bleef de weg maar stijgen. Eigenlijk had ik meer last van kleine vliegjes en lieveheersbeestjes. Raar hé op zo een hoogte.
Net voor het bereiken van het dak kwam ik ze voor de derde keer tegen.. Ik vond het zalig, alsook de aankomst boven. Het dak van Portugal was een feit. 1992m.
Boven was er geen slapen, dan maar naar beneden, met mouwstukken aan en een windstopper. De snelheid was adembenemend, bijna 63 per uur.
Het eerste beste hotel na het betere bochtenwerk ben ik gestopt. De rest is voor morgen. Eindelijk.
Happy peter
Peter.
|
