Mijn stemmetje, is er niet meer als levende persoon. Wij hebben vandaag mijn stemmetje moeten laten gaan. De vreselijke ziekte heeft zijn nerven gegrift in het leven en in mijn hart. Mijn stemmetje is er niet meer. 4 weken na mijn thuiskomst. Samen hebben we een mooie tijd gehad, een tijd om te koesteren. Mijn stemmetje was en is voor mij mijn vriend, mijn rechter arm, mijn peter, mijn deel van mijn leven. Na mijn thuiskomst van Portugal hebben we onze verhalen en gedachten uren lang met elkaar gedeeld. Met open mond keken we soms naar mekaar terwijl de verhalen met de grote glimlach verteld werden. We zaten op dezelfde golflengte. De wigwam en zijn daar aan verwante attributen werden uitgewisseld met de nodige verhalen. Alsook een steen vanop het dak van Portugal, een licht roze met kleine sprankelende blinkertjes in. Het dak van Portugal beklimmen met de fiets en mijn stemmetje is werkelijk het dak van Portugal. Lees nog maar eens na wat ik toen schreef. Zal ik dit ooit nog eens wagen om te beklimmen zonder jou? Zal ik de kracht vinden die jij mij gaf?
Verdriet, triest, lege plaats, zijn grootsheid, zijn stem, zijn glimlach mis ik enorm. Nooit ga ik afscheid van mijn stemmetje nemen. Ik zal altijd over je praten, alsof je er nog steeds bent.
Ik dank ook zijn vrouwtje dat ik zo veel tijd van mijn stemmetje kreeg.
