Onderweg heb ik een paar keer de weg gevraagd.  Niet dat ik hem niet wist ,  neen, het was gewoon om de mensen hun verhaal te horen vertellen.  Zalig. 

Een café waar vanavond een heilige word gevierd ontmoete  ik Lourdes,een vrouw van 66 jaar, het was er niet aan te zien, maar ze beklijfde  mij met haar verhaal over de dood en het leven. De muziek speelde reeds loeihard om de aandacht te trekken. Zalig om te zien hoe de mensen reeds opleefde naar het feest.

Lourdes sprak Frans,  alsook haar man. Samen hadden ze nog in frankrijk gewoond.

Ik meende mij te herinneren dat ze  reeds wat mensen verloren heeft aan kanker. De verschrikkelijke ziekte. Een geluk dat de wetenschap reeds zo ver staat. Samen staan we op de foto. Daar ben ik fier op. 

Ook stond ik even naar mijn kaart te kijken als er een oudere  man naar me toe kwam om mij de weg te tonen. Lang daar en langs daar, maar zalig weet je.

Terwijl de klim en het zweet verder klom ben ik aangekomen in Baiao. Waar ligt dat? Ik weet het ook niet maar weet dat ik zalig ga slapen.

Zorg voor mekaar.