Indringend. Misschien is dat woord wel alles-omschrijvend, alles-omvattend. Geen idee of het opgaat voor de hele reis, maar vandaag alleszins.
Indringend, omdat de levensstijl zo verschillend is. Het is niet dat de tijd is blijven stilstaan, maar toch. Behalve duizenden brommerkes, hebben de mensen niet zo veel. Of het lijkt toch zo. Al glimlachen hun ogen. En kindjes spelen verstoppertje met me achter hun paraplu... Want het regent hier. Blijkbaar is het extreem weer voor deze tijd van het jaar en hebben we pech dat er vorige week een cycloon passeerde. Maar onze gids is op alles voorbereid en tovert poncho's tevoorschijn. Onze gids is super: spreekt voortreffelijk Engels, weet ongelooflijk veel en is ontzettend vriendelijk.
Indringend... hoe gedreven het boeddhisme hier beleefd wordt. Hoe vol verwachting gebeden wordt bij Boeddha. Hoe vol verwachting jonge novicen naar ons kijken terwijl ze hun bedelpot voor zich houden. Ik weet dat dit hier traditie is, en toch krijg ik een knoop in mijn maag...
Indringer... Zo voelde ik me in het klooster waar we toekeken hoe de monniken hun lunch kregen. Hoewel ze het ongetwijfeld gewoon zijn, leek het alsof ik de grens van hun waardigheid overschreed.
Dat het weer extremer wordt, zien we in de eerste plaats aan de tijdelijke huizen langs de high way. Door de regenval in augustus zijn veel mensen verplicht naar de hoger gelegen weg moeten verhuizen, weg van de modder en zand dat hun woningen en velden overspoelden. Rijstvelden werden meren... we worden er stil van...
Voelen dat we leven, doen we ook in de hobbelende koetsjes rond de tempels, kloosters en pagodes van Ava. We laten onze 'driver' opleven door een warme trui te schenken: het event van de dag! En om te laten zien dat we leven, doen we gek op de houten brug van U-bein...
Alles is relatief. En met een beetje verbeelding en een vleugje optimisme is het leven veel aangenamer. Vandaag nog meer dan anders. Gietende regen en geen directe beterschap op komst, maar we moesten hier eens wonen in die gammele hutjes... Hobbelende wegen, speciaal niet geëgaliseerd omdat hobbelen de vertering ten goede komt. En wij thuis maar klagen over de E313 als er een putje in zit...
Maar ondanks de regen en de hobbels, is de weg naar het noordoosten prachtig. Met een beetje verbeelding en de zon in gedachten, zien we een geweldig knap landschap... Watervalletjes met bruinig kolkend water, een soort loofwoud met ontstellend mooie grote groene bladeren (waarvan ik leerde dat het teakbomen zijn), een kronkelende highway (de weg loopt naar boven) en op tijd een stop met lekkere koffie en dragon fruit...
Verbeelding gebruiken we ook bij de waterval bij het stadje Pwyng oo lin. Verbeelding om te bedenken hoe gezellig het terrein zou zijn als de zon schijnt, met stalletjes om te winkelen. (De regen zorgt voor onze portemonnee, zoveel is zeker.) Verbeelding hebben we niet nodig om de kracht van het water in te schatten. Wat we mogen bewonderen is fenomenaal! Veel meer water dan anders stroomt naar beneden, zich een weg zoekend langs boomwortels en zelfs langs de trappen en bruggetjes waar normaal gezien de toeristen op wandelen...
Alles is relatief, maar als je doorweekt een Chinese tempel in de heuvels van Myanmar bezoekt en nog doorweekter en op haast levensgevaarlijke wijze orchideeën en opgezette vlinders gaat bekijken, heb je meer dan een gezonde portie verbeelding en optimisme nodig om te blijven lachen...
Gelukkig hebben wij een fantastische groep en een geweldige gids, en worden er in de bus (kerst)liedjes gezongen om de sfeer er in te houden... Gebruik even je verbeelding en denk bij de tierlantijntjes die de bus opfrissen wat kerstversiering bij, en je weet dat we de moed erin houden!
PS voor de ingewijden: mijn verbeelding kon geen (kerst)ballen meer aan, nu ik weet dat die dienden om - succesvol - de vering van de bus te verbeteren
Ontbijt in het hotel.Na het ontbijt rijden we naar de vroegere
koningsstad Amarapura. Bezoek aan het Mahagandayon klooster, bekend als het
grootste boeddhistische learning Centre in Mandalay waar leerlingen het
dagelijks leven van de monniken leren. Bezoek aan de langste teakhouten brug
van de wereld, de U-Bein brug, 1.6km (volgens de meeste gidsen 1,2km).. De U
Bein Bridge is vernoemd naar de burgemeester van Amarapura, nadat koning
Bodawpaya zijn hoofdstad er verhuisde. De brug verbindt Amarapura met een
eiland in het midden van Lake Taungthaman. Het meer droogt in de winter op. Deze
lange houten brug is gebouwd in 1849 en is dus meer dan 150 jaar oud. Ze werd
gebouwd met oude planken en houten stijlen die afkomstig zijn van de verlaten
huizen en het paleis in Sagaing en Inwa. Op 9 punten waren er ophaalbruggen
waardoor boten naar de rivier Ayeyarwady konden passeren. Terug naar Mandalay.
Overnachting in Mandalay Hill Resort
Hotel.
Het is een bijzondere gewaarwording: uit een venstertje kijken op 10km hoogte (of misschien iets lager in het geval van de vlucht Bangkok-Mandalay) en zien hoe de wereld onder je zich ontplooit alsof je boven een stukje Vlaanderen vliegt: een kleurrijk lappendeken aan velden, kronkelende paadjes, maar net zo goed recht aangelegde hoofdwegen. En toch is daar op hetzelfde moment het besef dat het rijstvelden moeten zijn (en geen mais), dat de kronkelende paadjes net zo goed riviertjes kunnen zijn... Die enorme olifant die langs een meertje lijkt te staan, is in werkelijkheid hoogstwaarschijnlijk een bosje bomen... Ik vind het verwonderend. Nog steeds. En ik mag toch zeggen dat ik al heel wat in vliegtuigen gezeten heb en heel wat wereld(zeeën) van bovenaf aanschouwd heb. En toch... ik vraag in het vliegtuig nog steeds of ik mijn plek mag ruilen voor eentje aan het venster (een verzoek dat tot nog toe vaker werd ingewilligd dan mijn vraag om een upgrade naar business). Heerlijk is het: die vliegtuigvleugel een beetje zien bewegen boven of tussen de wolken, me inbeelden dat een reus ergens de touwtjes in handen heeft om de wereld onder me draaiende te houden, wegdromen in het zonnetje achter glas, andere vliegtuigen proberen spotten...en me gelukkig voelen dat ik weer een nieuwe wereld mag gaan ontdekken...
En dan wordt de landing ingezet.. de velden zijn nu overduidelijk rijstvelden, het landschap ziet er "tropisch" uit, ondanks de bewolking, de grijze lucht en de gietende regen, zijn de pagodes met gouden daken duidelijk zichtbaar.
We staan veilig aan de grond... Dit is... Myanmar !
Heyhey
Ondertussen zitten we met z'n allen al een paar uur in de lounge van Bangkok airlines, te wachten op onze aansluitende vlucht naar Mandalay, Myanmar.
Heerlijk, zo'n lounge... lekkere chocomelk, koffie a volonte, popcorn, koekjes met kipvulling... En lekker zachte zetels om optimaal te ontspannen en nog een dutje te doen.
De eerste verrassing van de reis dus!
Er staat ons nog een druk programma te wachten vandaag, maar de sfeer zit er goed in. Veel gelach en veel plezier! Komt helemaal goed!
Aankomst in Mandalay om 13.20 uur. We
worden er verwelkomd door onze gids U Mijo daarna transfer naar het hotel.Mandalay isde tweede grootste stad en de laatste koninklijke hoofdstad van Birma.
Sightseeing tour door Mandalay met bezoek aan de Mahamuni Gouden Boeddha. Het
Mahamuni Boeddha beeld is bijna 13ft (4m) hoog. Het is bedekt met zoveel
bladgoud dat de lichaamsvorm grotendeels verloren is gegaan. Dan naar het
Golden Palace klooster, dat ooit deel uitmaakte van het paleiscomplex waar
koning Mindon woonde. Verder bezoek aan de Kyautawgyi pagode en het Atumashi
klooster. Bezoek aan de Ku Tho Daw pagode die ook bekend is als werelds
grootste boek omdat ze omgeven is door 729 marmeren platen gegraveerd met
boeddhistische geschriften. Koning Mindon bouwde het complex in 1857, naar het
model van de Shwezigon pagode bij Nyaung U (Bagan). Genieten van de
zonsondergang op Mandalay Hill. Diner in een lokaal restaurant en overnachting
in het Mandalay Hill Resort Hotel.
Myanmar wordt dikwijls beschreven als "het land
met de tienduizend pagoden". Maar Birma, zoals Myanmar tot 1988 in de koloniale tijd heette, is veel meer dan dat Misschien
wel "het" land uit de vroegere tijden met duizenden en duizenden
karretjes die heel langzaam het platteland doorkruisen, met onveranderde
dorpjes, met de klassieke en eeuwige beelden van de rijstvelden, dappere
vissers en hun vrouwen die op kleurrijke markten hun producten verkopen. Maar
Myanmar is blijkbaar zeker en vooral het land van de glimlach geworden ... de glimlach
van de wijsheid.
Mama, Lieve en ik, samen met de groep waarmee we Peru doorkruisten, ontdekken het binnenkort allemaal...
Het is niet de bedoeling om een super uitgebreide blog bij elkaar te schrijven, maar ik zal proberen af en toe een paar fotootjes of impressies te posten. Alles zal afhangen van of er internet is of niet. En tot nog toe hebben ze ons gewaarschuwd dat communicatie misschien wel eens heel beperkt zou kunnen zijn. Benieuwd wat dat gaat geven: geen (of weinig) smsjes, whatsappen, face timen, bloggen, emailen... Terug naar de koloniale tijd??
Ik zal wel proberen ons 'theoretisch' dagprogramma te vermelden. (Hou er ook rekening mee dat het in Myanmar 4,5u later is dan in België...)
Heel veel lees- en kijkplezier (hopelijk dan toch).
