Ik ben Wendy
Ik ben een vrouw en woon in Riemst (België ) en mijn beroep is Zaakvoerder kinderopvang.
Ik ben geboren op 18/07/1988 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Volg ons verhaal over ons lief klein zorgenkindje...
Ons Zorgenkindje
Sacrococcygeaal teratoom
12-09-2014
De geboorte...Annelou!
Na een paar dagen stilzwijgen -ik had er even geen behoefte aan, waarvoor mijn excuses- kom ik hier het hele verhaal eens neerschrijven...
Afgelopen dinsdag werden we weer verwacht bij Prof. De Catte... Maandagavond was ik nog aan het stoefen tegen mijn tante en nonkel over het feit dat ik weer mee terug naar huis ging komen, wie had ooit kunnen denken dat het eventjes helemaal anders ging lopen...
Op de echo was te zien dat ons mie het nog steeds goed deed in de buik! Haar hartje was nog steeds in orde, ze had nog steeds geen last van de zwangerschap... Maar dan werd de baarmoederhals weer gemeten, 12 mm om precies te zijn.. Veel te kort natuurlijk! Er was niks aan te doen, ik moest weer opgenomen worden op afdeling E430, ook werd er afgesproken om de cyste met vocht te doorprikken zodat er wat minder druk zou zijn op de baarmoederhals. Dit stond gepland voor donderdag (11/9).
Nadat we alles weer geïnstalleerd hadden op de afdeling, en Maarten en ik weer afscheid moesten nemen van elkaar -ik HAAT afscheid nemen- ging ik rustig se nacht in. Om 2uur voelde ik ineens -letterlijk en figuurlijk- nattigheid.. Bloedverlies.. Volgens de verpleegster zou het kunnen zijn van het inwendige onderzoek, moest ik later nog iets voelen moest ik bellen. Van slapen kwam natuurlijk niets meer in huis.. En dan om 4uur opnieuw.. Geen bloedverlies meer maar sijpelend vochtverlies, snel werd een testje gedaan om te kijken of het vruchtwater was, jammer genoeg hadden we prijs ! Vliezen waren gebroken. Tegen een uur of 6 werd ik naar het verloskwartier gebracht, Maarten was opgebeld en onderweg.. Ze besloten de cyste dan al te doorprikken om de druk van de vliezen te halen en in de hoop zo de bevalling nog wat te kunnen uitstellen. Nadat de cyste doorprikt was, voelde ik mij zo opgelucht! De druk was letterlijk van de ketel! Zo zou ik nog wel een paar weken verder kunnen... Ik werd nog ter observatie gehouden in het verloskwartier en hing constant aan de monitor. Na nog geen 20 minuten terug, brak mijn water volledig. Er was nog steeds geen reden tot grote paniek, de kans was groot dat het doorprikken van de cyste iets in gang had gezet, maar je lichaam maakt opnieuw vruchtwater aan, de baby zit dus nooit helemaal droog en ze zagen mij nog steeds niet bevallen!
Jammer er genoeg kwamen ook de weeën op gang, en serieus.. Om de minuut of 10 was er eentje en ze werden pijnlijker en pijnlijker. Rond half twaalf kwamen ze dan toch eens kijken of ik niet echt in arbeid was gegaan. Het verdict: 5cm ontsluiting ! In nog geen 5 minuten werden Maarten en ik klaargestoomd voor een keizersnede.. Ik besefte helemaal niet wat aan het gebeuren was, want alles ging zo snel! We hebben geen afscheid kunnen nemen van mijn dikke zwangere buik, ik heb niet kunnen genieten van de laatste stampjes, zo jammer... En toch had ik het -ongelofelijk maar waar- moeten weten, ik had namelijk op voorhand al gezegd dat ik de week van 8/9 zou gaan bevallen... Vreemd toch, hoe een mamabrein werkt !
En dan om 13u06 hoorde we een eerste klein kreetje, een paar seconden later geschreeuw.. Ze was er, onze dochter, onze Annelou.. Ze werd onmiddellijk meegenomen om te stabiliseren.. Na een minuutje of 10 kwamen ze Maarten halen om naar haar toe te gaan.. Daar heeft hij wat fotootjes genomen en zijn ogen uitgekeken.. Terwijl ze mij verder aan het oplappen waren kwamen ze nog even met haar in de couveuse langs gereden zodat ik ook een eerste blik kon werpen op onze mie.. En dan reden ze weg.. Geen voldragen, gezonde baby die ze op mijn buik legden, helemaal niks.. Maarten mocht met haar mee naar de neonatale dienst waar ze een eigen kamertje kreeg. Nummertje 308 werd het!
Na de keizersnede werd ik naar de recovery gebracht, waar Maarten mij snel kwam vervoegen. Ongeveer anderhalf uur later kregen we een kamer op de materniteit.. Bij een andere mevrouw waarvan de kindjes ook op de neonatologie liggen. Fiere Peter 1 (Christof) kwam al snel op bezoek! Jammer genoeg geen gewoon babybezoek, waarbij de baby naast je bed ligt in een glazen bakje.. Maar een bezoekje aan mama en papa, zonder baby..
Ongeveer een uurtje later kregen we telefoon dat we naar haar toe mochten, voor mij de eerste keer dat ik haar echt echt kon gaan zien.. Zenuwachtig en bang en ook weer heel blij gingen we voor het eerst naar haar toe. Wat was ze klein... Zo klein had ik haar niet verwacht.. Maar, ze deed het goed! Ze ademde zelfstandig, werd alleen een heeeeeel klein beetje ondersteund met een buisje (CPAP) en zag mooi roze. Goede start dus! Zo vaak heb ik naar programma's als 'prematuurtjes' en 'kleine baby's, grote zorgen' gekeken.. Nooit had ik gedacht dat we ooit in dezelfde situatie zouden terechtkomen.. Want zo is het uiteindelijk, zoals je ziet op televisie.. Overal hangen kabeltjes en buisjes aan haar.. Maar als dat haar kan helpen, laat het dan maar hangen! De eerste nacht heeft ze het goed gedaan, en de tweede dag van haar leventje ook.. En dan hoorden we dat ze op 11/9 al geopereerd zou worden.. Volgens de neonatoloog was ze er klaar voor.. Spanning ten top!
Het verhaal van de operatie kom ik weer een andere keer neertypen!
! Vliezen waren gebroken. 
!
