Onze weg als lesbisch koppel om een kind te krijgen
04-05-2018
Cystes
Hoihoi!
De telefoon gaat, het ziekenhuis.. Nu gingen we weten wat er was. Het waren dus cystes en nu? We moesten afwachten tot de regels er waren, zodat er dan een echo kon genomen worden. Zo konden we dan zien of de cystes natuurlijk weg waren gegaan
gezien ik niet vaak mijn gevoelens uit, maar als ik het doe het voor mij wel nodig is.. Dit was toen ik net het slechte nieuws had gehoord.. poging 6 was mislukt..
Hoeveel pijn kan een hart verdragen? Hoeveel zware klappen kan je aan? Hoeveel leed kan je verdragen? Hoe dapper moet je kunnen zijn. Om geen mens te laten merken, dat je hart breekt van de pijn? Hoe sterk moet je op je benen staan? Om je zelfvertrouwen te bewaren, en je niet totaal te laten gaan? Hoeveel tranen moet je laten vloeien, voor de allerdiepste wond heelt?
Vandaag kregen we een raar telefoontje van het ziekenhuis.. Sam was net thuis van de bijscholing toen de telefoon ging. We snapte de telefoon niet goed, het enige dat we wisten was dat we dringend naar het ziekenhuis moeten. Zonder het goed te snappen zijn we dan toch vertrokken..
Eens daar aangekomen moesten we direct een echo laten nemen, Daaruit bleek dat Joyce Cystes had.. Nu wat er allemaal moest gebeuren werd ons morgen meegedeeld..
Dus wij in volle paniek terug naar huis om te wachten op telefoon ..
Dit bericht is een bericht dat voor de rest meer in de ik-vorm zal staan. Het wordt geschreven door Joyce.
Ik merk aan mezelf dat ik het moeilijk heb. Emoties gieren door mijn lijf, wat als... zijn vragen die zich heel de tijd afspelen. We hebben nu 5 pogingen gehad, en daartussen twee keer een maand er tussenuit geweest. (Ongeveer dan toch) We zijn dus ongeveer al 7 maanden bezig. Uiteraard weet ik dat er zovele koppels al zoveel langer proberen, maar dit neemt niet weg dat deze strijd deze weg zwaar is. Enerzijds is het mentaal uitputtend, ik ben mentaal op. Ik huil snel, ben prikkelbaar, twijfel aan alles, .. kortom ik voel me gewoon op. Lichamelijk merk ik toch ook dat het niet meer van een leien dakje loopt. Elke keer de hormonen, deze periode dan extra hormonen, kruipen niet in mijn kleren. Uiteraard staan de twee dingen met elkaar in wisselwerking, maar ... ik weet soms niet goed hoe ik moet reageren. Ik zou zo graag positief zijn en denken dat alles goed zou komen, maar hoe kan ik dat nog zeggen? Hoe kan ik zoiets nog denken? Hoe kan ik....? Mijn kinderwens is enorm groot, misschien wel te groot, waardoor ik het voor mezelf zo moeilijk maak. Overal hoor je dan mensen dat ze zwanger zijn, het was niet gepland maar het is zo, dan vraag ik me af waarom wij zo gestraft moeten zijn. Wij willen het graag, en het lukt niet. Laat ons hopen dat er deze keer een klein wondertje kan groeien, en dat we eind van deze maand dolgelukkig kunnen zijn. Ik hoop het ergens zo hard...
Lief ukje, je bestaat nog helemaal niet. Je bent zelfs nog niet gevormd. Maar lieve kleine schat, ik hou nu al zoveel van jou. De dag dat ik jou in mijn armen kan sluiten, is de dag dat ik al deze pijn en emoties zal vergeten. Jij bent degene die ons gezinnetje compleet kan maken. Ik beloof je, mama zal haar best doen om haar lichaam te verzorgen. Zodat jij plaats hebt om te groeien. Zodat jij gezond kan worden. Zodat jij een kans hebt op bestaan.
Vandaag was het zo ver, de inseminatie vond plaats. Het plan was om Samantha om 6uur op haar werk af te zetten, rustig naar huis te gaan, wandelen met de hond en rond 7uur te vertrekken. Om de ene of andere reden is onze elektriciteit vannacht uitgevallen, waardoor we ons dus hadden overslapen. Om 8u45 werden we wakker! Om 9u30 moest Joyce in Brussel zijn en Samantha moest al bijna 3uur op het werk zijn.
Met een redelijke hectische ochtend is uiteindelijk alles toch goed gelopen. De inseminatie is gelukt, al duurde het allemaal net iets langer. Een stagiaire moest het speculum zetten, dit was blijkbaar geen eenvoudige klus.
Nu hopen dat het allemaal eens vlot en positief verloopt.
Gisteren is Joyce langsgeweest voor een bloedafname. Vandaag belden ze om te zeggen dat de inseminatie op 19 april zal plaatsvinden. Deze avond moet Joyce dus de Pregnylspuit laten zetten.
Vandaag was het zover. We hadden een bloedafname en echo. Op de echo was een eitje te zien van 15,5! Dit is erg groot, zeker voor dag 10. We wisten dus al zeker, een tweede echo is niet nodig. Uiteraard was de bloedafname nog even afwachten.
In de namiddag, net tijdens de Derby, kregen we dan telefoon. De echo zag er perfect uit, maar toch zouden ze dinsdag nog graag een bloedafname hebben. Aangezien een ochtend altijd hectisch is, zal Joyce morgenavond al terug naar Brussel rijden voor een nieuwe bloedafname. Dinsdag weten we dus meer, dan weten we heel waarschijnlijk ook de datum van inseminatie! Spannend!
We waren al wel wat gewoon, de Pregnylspuiten zorgden voor heel wat ups & downs met hormonen, maar Chlomid deed dit nog erger. Joyce voelde zich vaak erg neerslachtig, erg lelijk, ... zonder aanwijsbare redenen kon haar emotionele toestand heel erg veranderen. In tegenstelling tot anders, zorgde dit niet voor ruzies. Joyce probeerde zich vaker af te sluiten, probeerde geen ruzie met Sam te maken.
Laat ons hopen dat de Chlomid heeft gewerkt en we niet terug drie echo's moeten afnemen.
We hadden al laten vallen dat we drie meters en één peter zouden hebben. Aangezien de peter die we in gedachte hadden, met sociaal-emotionele problemen kampt, hebben we samen besloten dit niet te doen. Het kind zelf mag hier nooit gevolgen van ondervinden, en dit vormt een te groot risico. Hierdoor heeft Joyce terug een zoektocht naar een nieuwe peter, want minstens 1 peter vinden we noodzakelijk.
Dit wilt niet zeggen dat we de vriendschap met die persoon over boord hebben gegooid, maar peter zijn gaat net iets verder uiteraard. Ons ukje zal dus enkel drie meters hebben.
Vandaag was het zover, we hadden terug een afspraak bij Dr. De Rijdt. We waren beide erg zenuwachtig, we wisten echt niet wat er zou gezegd worden.
Binnengekomen legden we dan uit waarom we daar waren, wat onze bezorgdheden waren en vooral onze vragen. Op het feit dat het ziekenfonds niets wist van onze behandeling kregen we een heel duidelijk antwoord. We krijgen geen spuitjes om de ontwikkeling van een eitje in gang te zetten, en het zijn deze spuitjes die maar zes keer worden terugbetaald. Dit zorgt ervoor dat we nog altijd 6 inseminatie pogingen hebben. En eigenlijk dat wij oneindig verder kunnen gaan. Wauw, wat was dit ergens al een geruststelling.
Dan gingen we verder, waarom krijgen zoveel mensen hormonen en wij niet? Wel op zich zijn die niet nodig, maar aangezien we al aan 4 mislukte pogingen zitten. Ze schreef dan ook Chlomid voor. Dit zou ik dan gedurende 5 dage moeten nemen. Dit wilt ze nog 2 inseminatiepogingen proberen en dan zien we wel verder.
Met een erg gerust hart vertrokken we terug vanuit Brussel naar Antwerpen. Nu wachten maar tot we dag drie zijn van een nieuwe cyclus en weer van start kunnen gaan.
Vandaag hebben we een afspraak gemaakt bij Dr. De Rijdt en ook even verdere informatie gevraagd bij het Ziekenfonds.
Op 28 maart hebben we een afspraak bij Dr. De Rijdt. Op zich is dit eventjes wachten, maar dit is niet slecht. Zo kan het lichaam van Joyce even rusten en terug in zijn ritme komen.
Via het ziekenfonds kregen we te horen dat je 6 inseminaties EN 6 IVF-pogingen krijgt terugbetaald. Dit zorgt er uiteraard voor dat we nog wel wat kansen hebben. Wel gaven zij ons mee dat ze niet wisten dat er al pogingen waren geweest, de toestemmingsdocumenten zijn nooit bij hen langs geweest. Dit is dus zeker iets om na te vragen aan onze dokter zelf. We gaan nu proberen om onszelf terug tot rust te krijgen en vooral terug te ontspannen. De spanning van de afgelopen maanden eventjes terug in orde krijgen zal ons deugd doen.
We hebben een besluit genomen. Uiteraard gaan we verder, maar we gaan eerst terug langsgaan bij Dr. De Rijdt. Ondertussen gaan we ook zorgen dat we naar het Ziekenfonds kunnen bellen om er ons van bewust te zijn hoeveel pogingen we nog effectief hebben.
De grootste vraag is vooral: tellen IVF en inseminatie samen? Zo ja, hoe staat onze teller dan, zo neen hoe zit het dan?
Dit zijn vragen voor morgen, hierover hopen we dus morgen meer info te kunnen geven.
Gisteren, 1 maart, heeft Joyce een bloedafname als zwangerschapstest gedaan. Het is allemaal nogal vreemd. Momenteel heeft Joyce nog geen roze bloedverlies, iets wat normaal wel altijd het geval was... Hierdoor stijgt onze hoop ergens wel, maar anderzijds toch ook weer niet...
12u... de telefoon gaat... DM belt... slecht nieuws... we zijn niet zwanger. Een hele namiddag leek de grond onder onze voeten weg. Wat is er mis met ons? Waarom lukt het ons niet? Deze vragen en zoveel meer spookten door ons hoofd. Een hele namiddag hebben we niets anders gedaan dan huilen.. Het was verschrikkelijk... Hoe gingen we nu verder? Had het nog zin om verder te gaan?
We besloten om het eens even te laten rusten... We zien wel, het zal er wel komen...
Ook al ben je er telkens van bewust dat het kan mislopen, toch heb je telkens de hoop dat het lukt. Het valt niet te ontkennen... vier keer... het kruipt echt niet in je kleren... emotioneel ga je mee onderuit. Je voelt je steeds meer machteloos... Je hebt niets zelf in de hand, je kan dan nog zo gezond proberen te leven, het wilt niet zeggen dat je hierdoor meer kans maakt.
We houden jullie op de hoogte over de verdere stappen die we nemen...
Vandaag kregen we onze factuur van de derde poging, dus momenteel ook onze laatste. Deze keer gaat het om een bedrag van 744,67. Er is 466,35 door de mutualiteiten betaald en wijzelf moeten nog 278,32.
Deze keer is het bedrag net iets hoger, waarschijnlijk door de speciale naalden die ze af en toe moeten gebruiken bij Joyce.
Vandaag was het dan zo ver, om 11u30 was het tijd voor de 4de inseminatie. Aangezien dit een 'lastig' uur was, was Joyce al veel te vroeg aanwezig... Neem daar dan nog eens bij dat het vakantie was, en je kan al bijna raden hoe snel Joyce plots in Brussel was.
Wachten was de enige optie...
De technologie van de 1ste verdieping was er wel op vooruit gegaan sinds de laatste keer. Bij de inschrijving kreeg je plots een bandje, alsof je echt een patiënt was... Op het eerste aangekomen, moest je hier ook een nummertje nemen... Dit was anders dan daarvoor. Toen moest je gewoon je inschrijving deponeren en bij het afroepen van je naam, wist je hoe laat het was... Nu verscheen er dus een nummer op het scherm, en was het afwachten wanneer het aan jou was..
I309... het was zover, het was aan Joyce! Zelfverzekerd liep ze op de dame af, iemand die ze nog geen enkele keer had gehad. De dokter stelde zich voor en ze gingen verder. Binnen legde de dokter de procedure nog eens kort uit... En dan zat het er weeral op...
En nu: kaarsjes branden, vingers en tenen kruisen, je kan het zo gek niet bedenken of wij zouden het cool vinden! Vierde keer, goede keer? Let's hope!
Vandaag was dan de derde echo (en hopelijk de laatste). Veel vroeger dan nodig was Joyce al in het ziekenhuis. Ze kon al mee in de wachtrij glippen & zo was het dus snel haar beurt. Tijdens het onderzoek zei de dokter, wel dat ziet er kei goed uit he... 16 mm! Joyce dacht bij haarzelf hoe het kon dat het plots zo snel ging, maar ze hapte toch tevreden naar adem...
Plots zei de dokter dat er twee follikels klaarzitten, beide even groot dus ze gaan beide springen... Joyce begreep het even niet, dus liet hij de beelden zien... Hij vroeg of een meerling zou kunnen... wel ja we hebben genoeg kamers was het enige dat Joyce kon antwoorden!
Morgen, 15/02 is de inseminatie... Deze keer zonder pregnyl! Laat ons hopen!
Vandaag was het dan zover... de tweede echo. Bij de vorige inseminaties was de vorige echo altijd perfect, waardoor we gelijk pregnyl konden zetten & hup verder konden.
Tijdens de echo viel het scherm de hele tijd uit... maar de dokter was sluitend, de follikels zijn nog geen 10mm... Hoe kan dat nu? De vorige keer waren ze 9mm ... en nu zouden ze nog niet gegroeid zijn? Kwam het door het ziek zijn? Het positieve was wel dat het deze keer geen pijn deed!
Vele vragen spookten weeral door ons hoofd. Een beetje stress, maar dat is niet heel abnormaal.
Op 14/02 volgt de volgende echo... laat ons hopen dat Valentijn dan toch geluk brengt!
Vandaag was het dan zo ver, terug een echo en bloedafname... Deze keer had Joyce echt pijn, maar tevergeefs. De dokter stopte niet en deed rustig verder. 'Je eierstokken zijn gevoelig, dat is alles'. Nu ja, dit vonden we beiden niet echt alles, dus we waren blij dat het erop zat.
De echo zelf was redelijk. De follikels waren max. 9mm & ze moeten +/- 14 mm zijn... dus nog wel wat werk aan.
Op 12/02 moeten we terug voor een echo langskomen, laat ons hopen dat het dan aangenamer is.
