Weekend dag 1: 27/03/2010

Vanmorgen kwam Robert ons al héél vroeg ophalen! (6 u ’s morgens). Het slaaptekort van enkele dagen was al merkbaar. Het was een 5 uurlange autotocht dus een dutje kon er wel bij =)

Na ons overal in te schrijven en te moeten wachten konden we uiteindelijk beginnen aan onze eerste dieren- speuren tocht: de bavianen =) Bavianen zijn zeer mensenschuw dus die waren allemaal zeer rap weg van de kant. We stopten aan onze eerste locatie voor te overnachten: Red Chili. Het waren allemaal tentjes op het gras waar 2 bedden in stonden. In 2002 werd deze plaats aangevallen door nijlpaarden… Leuk om da te weten voor je daar moet slapen =)

Er liepen ook van die rare zwijnen rond… Iets in de aard van wrattenzwijnen maar da weet ik ni =) Die zaten ook een hele dag te knorren aan onze tent… Toen we onze lunch daar hadden gegeten konden we vertrekken voor de boottocht! Joepieeeee!!!

Het eerste wat we er zagen toen we aankwamen was een hippo. Toen we de Nijl overstaken merkten we op dat er echt heel veel hippo’s waren! Echt super om da zo van dichtbij te kunnen zien! Was echt de max! Iets verderop zagen we 2 grote olifanten met nog een kleintje erbij… Die waren echt fantastisch om te zien aan de kant van het water… Zo gingen we verder naar de buffels, herten, nog meer nijlpaarden & krokodillen! Waauw daar ga ik toch iets grappig over vertellen =) Christel riep mij van aan het begin van de boot: Aagje kom zien er zit een krokodil op de rots. Ik ga der naartoe en begin foto’s te trekken gelijk zot… Da beest bewoog dus NIE en zat daar hele tijd me zijne mond open… Ik zei tegen Christel ma nee, das geen echte da kan ni da die zo blijft zitten een hele tijd en begonnen alle twee in de lach te schieten. En plots schiet die krokodil daar van die rots zeg amaai da was verschieten! Haha azo gelachen da we hebben gedaan… De foto’s kan je dus zien op mijn facebook…. De bedoeling van deze prachtige boottocht was te varen tot aan het begin van de waterval… Die was echt magnifiek! (In vergelijking met die “waterval” van vorige week die je bij manier van spreken kon plassen!) Het is echt een ongelooflijk mooi zicht da te zien! Er kwam ook zo van de schuim vrij die aangemaakt werd door de snelheid van da water… Echt prachtig!

Na een boottocht van 4 uur konden we terug gaan naar de Red Chili om daar te overnachten.. Wat waren we kapot! We hebben ons rap een douchke genomen, iets gegeten en het bedje in… Amaai da deed echt deugd! (Er zit bij ons aan het appartement bijna elke morgen iemand de moslims op te roepen tot gebed… Leuk ze?! =))

Dag 2: (Zondag  28/03/2010)

Wat moesten we weer vroeg opstaan, maar voor een safari doen we alles! =) Het was een nachtje met nachtmerries (door de Lariam)…. We hadden een ontbijtje bestelt, stapten in de auto en konden beginnen.. We begonnen weer aan het begin van de boottocht waar we een ferry moesten nemen voor aan de overkant te geraken. Toen we aan de overkant waren stapte er een Ranger in met een groot geweer voor ons te beschermen… Echt brrrr =) maar voor de veiligheid doen we alles =)We begonnen eraan en hebben veel giraffen, antilopen, buffels & olifanten gezien. Maar ook een jachtluipaard!! Da was echt een prachtig beest om te zien! Het zat vanboven in een boom te kijken naar ons, als hij hem onveilig voelde liep hij naar beneden en begon gelijk zot weg te lopen… Amaai echt prachtig!  Na een safaritocht van drie uur waren we voldoen van de dieren en konden we weerkeren om in de namiddag een wandeling te maken naar de top of the falls!

Na mij te informeren over de zwaarte van de toch heb ik besloten deze niet mee te doen wegens mijn rugproblemen. Christel begon er zeer enthousiast aan en we ontmoetten elkaar terug aan de waterval. Ik heb een goed uur kunnen genieten van de ongelooflijke massa water die door een vree klein gat naar beneden viel! Wat was da fantastisch en rustgevend!

Na het lange genieten konden we terug rijden naar een lodge waar er een huisje stond in het midden van het bos tussen de bavianen. Echt zeer gezellig om er te slapen, te eten, te douchen,…

Dag 3: 29/03/2010

Vandaag konden we goed uitgerust beginnen aan een nieuwe dag. Het programma begon met een tocht naar de chimpansees. Da was echt spannend. Een gids begeleide ons naar hen door goed te luisteren, te communiceren met andere mensen die ze al hadden gevonden en een hele dag de chimpansees volgen. Toen we aankwamen was da echt prachtig ( ik heb geen woorden meer die het kunnen beschrijven) De chimpansees vlogen van de ene tak naar de andere, klommen naar boven, zaten elkaar te plukken,… Ik stond vol verbazing te kijken naar deze diertjes toen ik plots allemaal druppels op mij kreeg. Ik keek naar de gids van alle wa is da nu terwijl hij direct zei in het Engels: Eikes ze zijn aan het plassen! Hahaha daarmee heb ik da ook eens meegemaakt e =) Was ni zo aangenaam voor de andere om mij zo nog een hele dag mee te nemen maja =) Het was echt een sterke geur… Soms was het echt bangelijk om die zoveel lawaai te horen maken en zien zot te komen… Was precies dan die gingen aanvallen maar we hebben het overleefd =) De kaka van de chimpansees zijn ook echt grappig: Precies kleine witte bonen hihi (even ter informatie daje u volledig kunt inleven =) )

In de namiddag reden we naar een plaats waar er rhino’s te zien waren. Het was een korte tocht maar hebben toch iets fantastisch meegemaakt. We stonden op nog gaan 10 meter van de neushoorns!! Het was een mama, papa en kleine neushoorn Obama =) Grappig e… De neushoorns werden hier opgevangen nadat ze in een zoo ofzo hebben geleefd. Het is de bedoeling ze hier terug in het wild te brengen. De neushoorns kunnen zo een 40 km/uur halen en wegen in de 2000kg… De hoorn van de mama wordt groter dan die van de papa omdat de mama zo hun baby neushoorn kunnen beschermen! De papa is wel wat dikker omdat hij moet kunnen vechten om zijn vrouwtje te kunnen veroveren… Oooh zo lief, ze vechten voor een vrouw =D

Na een bangelijke tocht in een veld vol slangen stapten we terug in de auto op weg naar huis. Het was een druk, prachtig, fantastisch, duur weekendje maar het was het zeker waard!

28-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Vrijdag 26 maart 2010  ‘aardappelen op de menu’

Vandaag blijven we de hele dag in Kajjansi maar eerst moeten we wel nog naar Kampala om medicatie voor de kinderen te kopen.

Dat geeft ons de gelegenheid om langs de ‘grote’ supermarkt te gaan en wat inkopen te doen (cornflakes, spaghetti, yoghurt, chips, chocolade, koffie, kaas....) om de volgende week door te komen.

De dagdagelijkse dingen halen we in de kraampjes voor ons deur.

Kampala is steeds een heel avontuur om naar toe te gaan. ’t Is dan ook de hoofdstad van Oeganda en veel drukker dan het gemoedelijke Kajjansi waar we verblijven.

Wat me opvalt in Kampala zijn tal van mensen die een soort bruine rouwband rond de arm dragen, anderen dagen en bruin lint rond hun middel... Ik vermoed dat het iets te maken heeft met de problmen met  Boeganda (d.i. een koninkrijk in het huidige Oeganda en het is een gedeeltelijk onafhankelijke provincie).

De koningen van Buganda zijn voor vele Oegandezen nog steeds  de leiders van hun land en

dit leidt vaak tot rellen zoals we er op 17 maart eentje hebben meegemaakt.

Op die bewuste dag werden ook de prachtige Kasubi tomben (wereldcultuurerfgoed ) platgebrand en zijn voorgoed verloren. We hebben iets te lang gewacht om ze te bezoeken

Normaal stond dit volgend weekend op ons programma!

In ons kantoortje is het nog rustig als we er toekomen.

Het is vrijdag dus er wordt voedsel uitgedeeld en de mensen worden pas verwacht vanaf 14u.

Vandaag staan er aardappelen op het menu. Net zoals vorige week worden de 2 grote zakken bij ons afgezet en wij verdelen ze in hoopjes.

Er zijn duidelijk meer vrouwen deze week komen opdage dan vorig week. Ik vermoed dat hier de tamtam nog goed werkt.

Tussendoor doen we ook nog enkele consultaties.

Ons miniprojectje ivm therapietrouw zijn wordt besproken en het blijkt echt een succes te zijn. De kinderen zijn echt gemotiveerd en nemen hun medicatie in. Wat een klein cadeautje al niet kan doen! Hopelijk kunnen ze het volhouden.

Als de groepsmeeting (ze spreken dan in het Luganda en niet in het Engels) begint muizen Aagje en ik er tussenuit.

Het weekend begint (weer?, tijd vliegt )en we moeten gaan pakken....morgen worden we om 6u opgehaald en gaan we op safari!! 

27-03-2010 om 03:45 geschreven door Aagje & Christel  

Donderdag 25/03/2010

‘juf Crystal en juf Aajkie’ (‘Aagje’ krijgt hier NIEMAND uitgesproken)

Om 10u  worden we verwacht in de ‘Bright Star Junior School’in Kawoto.

We gaan lesgeven!

Maar eerst moeten we naar het bureautje (klein hokje met tafel en wat stoelen ) van de directeur. In elke school wordt er van ons verwacht dat we ons naam en adres vermelden in het grote ‘visitors book’. Eenmaal deze belangrijke opdracht volbracht worden we door een leerkracht naar een klasje geleid. We horen al van ver in welk klasje we verwacht worden want de kindjes zijn al volop in de handjes aan het klappen. Als we onze hoofden door het deurtje steken wordt het echter muisstil. Ze kijken ons met grote ogen aan. Het zijn de allerkleinsten en ik denk dat het toch altijd een beetje schrikken is als ze onze witte snoet zien. Maar het ijs is al snel gebroken als we van hun juf een krijtje in de handen  gestopt krijgen en we als echte onderwijzeressen aan ons taak beginnen.

Waar zullen we starten?

Ik begin met de letter “a” op het bord te schrijven en een tekening te maken van een appel.

En zo lopen we het hele alfabet af... de kinderen zijn enthousiast en werken heel goed mee...plezant hoor. Als we al de letters hebben gehad beginnen we aan de cijfers, daarna de kleuren...

We amuseren ons geweldig... de kindjes kunnen met moeite op de bankjes blijven zitten en staan na een tijdje allemaal rondom ons.

Na de Engelse les is het tijd voor zang-en dansles. Aagje en ik zingen een liedje voor hen en dan is het hun beurt. Ze zingen uit volle borst een prachtig liedje  en als ze klaar zijn mogen ze naar buiten. Ze hebben lang genoeg moeten stilzitten en mogen zich nu buiten gaan uitleven.... en wij moeten natuurlijk mee!!. Het scenario van dinsdag herhaalt zich en ook hier doe we weer mee met alle turnoefeningen...gelukkig duurt het deze keer niet al te lang.

Dikke regendruppels vallen naar beneden en voor we het goed en wel beseffen begint het te stortregenen. De kinderen vluchten terug de klasjes in maar de meesten zijn  al doorweekt (wij inbegrepen) als we een dak boven ons hoofd hebben.

De regen klettert op de daken en maakt zoveel lawaai dat het geen zin heeft om verder les te geven. De aller-allerkleinsten van de klas kruipen op onze schoot. Het is moeilijk voor de kinderen om rustig te blijven maar als ze het wat te bont maken wordt er hardhandig door de leerkrachten ingegrepen.

Een paar kindjes vallen op hun bankje in slaap, niet met het hoofdje op de lessenaar maar gewoon rechtzittend. Doodop moeten ze zijn, ze zijn ook nog zo klein....

In een ander klasje zien we zelf een baby’tje op een matje liggen slapen. Het is het kindje van één van de leerkrachten.

Na een paar uurtjes  krijgen we van Moureen te horen dat we stilletjes aan moeten vertrekken. Er staan nog tal van activiteiten op het programma maar de leerkrachten krijgen de kinderen niet in hun klasjes. Al de leerlingen hebben zich rond het klasje verzameld waar we zitten en daardoor is het wel heel hectisch op school!

Moureen bestelt voor ons een taxi en als deze op de speelplaats verschijnt springen we erin. Het zal nog even duren voor de rust teruggekeerd is in de school....

Het is al namiddag als we terug op kantoor zijn ... het is donderdag, dus marktdag in onze straat. Door de hevig regen verloopt de opbouw van de kraampjes met wat vertraging.

Het is een drukke bedoening en elke vierkante meter wordt benut om de waren aan te prijzen.

Het blijft me ook verbazen hoe de mensen hier torenhoge goederen op hun hoofden dragen. Ik heb het ook eens geprobeerd maar dat was geen succes...

Ik hou wel van die Afrikaanse kleurrijke markten, het is zo exotisch...

Wij kunnen echter niet gaan shoppen, wij hebben werk te doen. Het schilderwerk boven de deur moet nog afgewerkt worden en daaraan  hebben we ons handen meer dan vol.
We krijgen van de marktkramers een goedkeurend knikje... ze vinden het ok!! Bedoelen ze het eindresultaat of het feit dat we werken?

Ik gok op het eerste..... Wij zijn op het resultaat alvast heel trots!

ps... als jullie meer foto's willen zien kan dat op de facebook van Aagje!!!!

25-03-2010 om 17:09 geschreven door Aagje & Christel  

22/23 maart Bezoek “Primary School” – Waterfield.

Vorige vrijdag werd op de groepsmeeting met de leden van ‘Hope Foundation’ ons miniprojectje rond medicatie-iname bij kinderen voorgesteld.

Van de moeders hoorden we dat het moeilijk is om kinderen te motiveren hun noodzakelijke medicatie in te nemen. Het kind voelt zich niet ziek en weigert daarom dikwijls om de medicijnen in te nemen. Wij proberen nu spelenderwijs de kindjes te motiveren en we zullen op de volgende meeting, nu vrijdag, horen of onze opzet geslaagd is. Voor elk pilletje of siroopje dat de kinderen innemen kunnen ze een sterretje verdienen dat op een blad wordt gekleefd. Als ze zeven sterretjes verzameld hebben en dus elke dag hun medicatie hebben ingenomen krijgen ze een cadeautje. Kleurpotloden, bal, popje,....afhankelijk van de leeftijd.

Gisteren hebben we hieromtrent nog wat voorbereidingen gedaan en gelukkig konden we gisterennamiddag ook nog wat voorbereiden voor vandaag want we gaan een lagere school bezoeken niet ver van ons kantoortje in Kajjansi.

Door de boda boda werden we tot aan de ingang van de school gebracht en de directeur staat ons al op te wachten. Van hem krijgen we een warm onthaal maar dat is nog niets in vergelijking met het onthaal dat we krijgen in de klasjes!

In elk klasje, acht in totaal wordt er voor ons in de handen geklapt en gezongen...de klasjes zijn zo klein dat we amper binnen kunnen.

Het enige meubilair bestaat uit houten banken (lessenaartjes) die volgepropt zitten met leerlingen. Tegen de muren hangen een paar zelfgemaakte tekeningen en het bord vooraan is aan vernieuwing toe. Een paar klasjes zitten bijna in het donker want er is geen electriciteit en de raampjes zijn zo klein dat er amper licht doorvalt.

Wat me echter weer opvalt zijn opnieuw al die lachende gezichtjes; ondanks het weinig comfort dat hen te beurt valt....

Als we samen met de directeur alle klasjes begroet hebben is het tijd voor ontspanning...

Het is speeltijd!!!!

De vele kinderen stromen de speelplaats op. De speelplaats is niet meer dan een open ruimte van wat aangestampte aarde. Het duurt niet lang of alle kindjes staan te dansen en te zingen. De ‘juffen’ hebben hier geen tijd om een koffietje in de pauze te gaan drinken. Ze nemen actief deel aan de buitenactiviteiten. Het lijkt wel gymnastiekles..

Ook wij doen volop mee met alle turnoefeningen...door de knieën buigen, met de armen zwaaien, springen, huppelen,....de kinderen verdringen elkaar om ons een handje te geven.

Ik ben blij dat na een klein uurtje de speel-en sporttijd voorbij is. Ik ben nat van het zweet, heb dorst en ben doodmoe van al de oefeningen maar voor de kinderen mag het nog uren doorgaan, ze krijgen geen genoeg van ons.

Uiteindelijk stappen we zelf maar op want ik denk dat we er anders nog hadden gezetenJ.

We beloven de kinderen en de leekrachten dat we zeker nog een keertje terugkomen om met de kinderen spelletjes te doen en dat doet hun plezier....

Als we de school verlaten wuiven we de leerlingen nog lang na....Het was leuk, heel leuk....

In de namiddag worden we door Moureen aangesteld als haar ‘klusjesmannen’.

We gaan verven!

In elk gebouw waar er een activiteit plaatsvindt (winkel, schrijnwerkerij, tandarts, clinic ....) staat boven de deur geschilderd wat er binnen gebeurt maar boven de deur van ons kantoor staat er ‘Music & Video".. niet exact waar we ons mee bezighouden...dus we moeten het aanpassen.

Aagje en ik verdelen het werk: ik voer het schilderwerk uit en Aagje is belast met het denkwerk. Ik overschilder de vorige letters en Aagje maakt letters uit papier (mallen) die we gaan gebruiken voor het opschrift.

En wat doet Moureen ondertussen....ze speelt met een vriendin “Mens-erger-je-niet”....

Schitterend toch!?

Voor het resultaat van ons verfwerk zullen jullie moeten wachten tot we terug thuis zijn....

We nemen zeker een fotootje van ons kunstwerk!

23-03-2010 om 17:10 geschreven door Aagje & Christel  

Joepieee vandaag kan het weekend beginnen!

Christel en ik maken ons klaar om dit weekend te gaan raften !! Aangezien we niet veel weekends meer over hebben om iets te doen voor onszelf moeten we nu elke kans grijpen!

Eindelijk eens weg van dit appartementje, ons Moureen, onzen dierentuin in den hof da veel te veel lawaai maakt ’s nachts,… ZALIG!

Het was een tijdje rijden vooraleer we aankwamen in ons hotel, Eden Rock… Een zeer mooi Afrikaans kamertje zonder ramen, twee grote bedden (zalig als je da vergelijkt met ons stapelbedje in het appartement),…

Toen we onze raft gingen boeken, stapten we door een deurtje waar je plots in een andere wereld terecht kwam! Bijna allemaal blanken! Echt ni te doen,…

We zagen de rafters terug komen, kletsnat, verbrand, uitgeput,.. Waar gaan we aan beginnen? Hihi…

In de avond gingen we iets gaan eten in het “restaurant” van ons hotel. We kwamen er toe en er was geen elektriciteit… Toen we vroegen of we iets konden eten zeiden ze direct ja geen probleem! Hunk, hoe doen ze da? Haha

Na een lange tijd te wachten, heb ik toch genoten van een spaghetti Bolognaise !! En Christel genoot van haar torentje rijst met bonen… Echt heerlijk! Christel heeft wel drie kwartier op haren Afrikaanse thee moeten wachten ma kom da moeten we er hier bijnemen =)

Na een leuke babbel en gezellige avond konden we lekker gaan uitrusten in onze kamer waar er veel Ricky’s (onze salamanders) waren!

Het was alweer vroeg dag, om 8 uur werden we verwacht op de plaats voor te raften.. Het duurde een hele tijd vooraleer we vertrokken waren ma kom... Het was wel spannend! We kregen een paar instructies, een vest, een helm,… We konden aan het avontuur beginnen! JOEPIEEEE =)

In onze boot zat er een Koreaan die al de hele tijd aan het filmen was, wa was da irritant! We wisten niet wat het doel was van al da gedoe maar we hebben er wel mee gelachen =) Samen met twee meisjes van Londen en een Mr. Bean look a like ( dieje was echt TE grappig haha zijne lach, zijn gezicht, mond,… echt gek!) van Zwitserland hadden we een leuk team! Het Superteam =)

Wij waren dan wel het Team dat het meeste overkop enz ging maar voor de rest, zalig =) We kregen altijd instructies wat we moesten doen als er rotsen waren enz dus het was echt spannend! We hadden ook prachtig weer, misschien iets te prachtig want Christel en ik zien zo rood als een kreeft. Vandaag loop ik als een gehandicapte rond en Christel met armpijn… Amaai amaai…

Kortom, het raften op de Nijl was dus gewoon een zalig, prachtig avontuur dat ik nooit zal vergeten! Het water is ni zo lekker om te drinken dus ik zou zeggen als je ooit de kans krijgt dit te doen, zeker doen maar drink er ni van!! =)

Toen we terugkeerden, stond er al een overheerlijke BBQ op ons te wachten !! Woehoe amaai zo zalig !! Eindelijk een goeie brochette met patatjes, rijst, groentjes,… We waren allemaal uitgehongerd… Terug naar Kajjansi om wa slaap in te halen en onze hersenen te laten rusten =)

20-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

19-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Toen ik deze morgen mijn e-mails aan het nakijken was, had ik een berichtje van een goede vriendin van mij. Ze vertelde dat ze op het nieuws had gehoord dat er gisteren rellen waren in Kampala. Toen we dit vroegen aan Moureen zei ze dat dit inderdaad klopte. Er stond in de krant een slecht artikel gepubliceerd over de koning van Oeganda. De koning heeft zo zijn fanatieke groepjes (waar hij veel macht over heeft) die er echter niet mee kunnen lachen en enorme chaos veroorzaken. Hier in Oeganda volgen ze de koning zeer strikt in alles wat hij zegt of doet. Ze vertelde ons ook dat er al 7 doden waren. Het probleem is meer iets cultureel, de bevolking weet zelf niet goed wat er gaande is als we hiernaar vragen.

Aangezien het onveilig was in Kampala zijn we naar Entebbe gegaan voor onze geldproblemen eens te bevragen. Christel & ik kunnen al een paar dagen geen geld meer afhalen maar eindelijk was het gelukt ! =) We kunnen weer even voort! =)

Na onze financiën op orde te zetten zijn we naar het kantoor van Hope Foundation getrokken omdat wij daar een afspraak hadden met de leden. Elke donderdag krijgen ze da kans om bij ons op consultatie te komen. Het gaat niet enkel om de vrouwen maar ook hun kinderen. Het was zeer leuke deze kleine kindjes te helpen door hun wondjes te verzorgen, een siroopje te geven, …

Aangezien het niet makkelijk is om de kinderen medicatie toe te dienen, hebben christel en ik een manier gevonden om hen niet te moeten dwingen. Ik heb meer dan 140 sterretjes uitgeknipt =) (ongeveer 30 kinderen in Hope Foundation), de leden krijgen voor elke dag een sterretje mee. (7 dus in totaal aangezien ze de week erna weer bij ons moeten komen) Bij de volgende consultatie nemen ze hun blad weer mee en als ze 7 sterretjes hebben, krijgen ze een kleine verrassing =) Beiden zijn we toch wel trots op dit initiatief omdat we zo de kleine kinderen kunnen stimuleren hun medicatie in te nemen zodat ze beter worden!

Plots belde Moureen om te zeggen dat er een Boda Boda voor ons klaarstond. We hebben deze moeten nemen zonder dat we wisten waar we naartoe gingen. Toen we arriveerden stond Moureen ons op te wachten. Ze had met Christel een gesprek gehad over de mooie kans die ze hier had voor toerisme. Aangezien ze hier al wat contactpersonen heeft, zou dit voor haar wel een business zijn die kan open bloeien. Ze toonde ons de plaats waar ze een gasthuisje zou willen zetten. Een prachtig uitzicht over een plantage, vriendelijke mensen, rustige omgeving,… We moesten haar al aan iedereen aanbevelen voor als het zover was!

Terug op het kantoor was er niet veel werk meer voor ons. Christel en ik besloten naar huis te gaan zodat we deze dag terug op onze leuke blog konden plaatsen =)

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Aangezien we gisterenavond zonder elektriciteit zaten, konden we deze morgen goed uitgerust opstaan. ( Da gebeurt hier wel eens regelmatig..)

Onze drukke dag kon beginnen ! Onze eerste stop was naar “The Dispensery”, een hospitaal waar iedereen terecht kan voor medische zorg ed. Een vrouwelijke dokter was de eerste die ons een klein beetje uitleg gaf over de exacte werking. Daarna werden we voorgesteld aan de verpleegkundige en vroedvrouwen. De verpleegkundige was bezig met zwangere vrouwen uitleg te geven over het verloop van de zwangerschap en bevalling (met video). De vroedvrouw nam ons mee naar de plaats waar vrouwen konden bevallen. Christel was geschrokken toen ze een kijkje wou nemen in de verschillende kamers en een naakte vrouw op tafel zag liggen, klaar om een mooie baby op de wereld te zetten !

De vroedvrouw vroeg ons of we de bevalling graag zouden zien.. Natuurlijk zeiden we ja! Het moest echt verschrikkelijk geweest zijn voor die vrouw zonder verdoving en steun van een familielid, vriend, vriendin,… Ze was helemaal alleen! Ik & Christel namen ondertussen een kijken in de onderzoekskamer toen we haar plots hoorden roepen! Vlug alles aan de kant en ons klaarmaken voor de bevalling mee te maken… Het was zo ongelooflijk hoe deze vrouw da heeft gedaan =o Amaai echt… Na de bevalling begon ik plots lijkbleek te trekken en ben ik naar buiten moeten gaan.. Ons Christel heeft alles blijven volgen! Chapeau! Ik denk na dit te zien dak toch nog even ga wachten me kindjes ze amaai, wa was da=) (Versta mij ni verkeerd want een kindje op de wereld zetten is één van de mooiste dingen ter wereld!) Wij mogen van geluk spreken dat er in België meer medische zorg en steun is voor vrouwen die bevallen! Het zat ook zo in elkaar dat de vrouwen die komen bevallen, voor alles zelf moeten zorgen zoals kleren voor de baby,… maar de vroedvrouw zei dat ze er allemaal vanuit gaan dat ze dit hier kunnen krijgen. (In België is het toch allemaal makkelijk hoor! )

Na terug een beetje kleur te krijgen, gingen we naar Moureen toe omdat zij ons verwachtte op het kantoor. Toen we eraan kwamen was er een man Engelse les aan het geven aan de HIV positieve vrouwen… Echt prachtig om die man da te zien doen… Was echt zeer leuk…

Veel tijd hadden we niet om bij Moureen te blijven want enkele ongeduldige studenten zaten ons alweer op te wachten in The Dispensery… Toen ik hem in de voormiddag ontmoette wist ik al dat het een persoon was die zeer hebberig en ongeduldig was. Blijkbaar hadden de mensen daar ons al een week op voorhand verwacht en verwachtten ze ook nog dat we er wekelijks hulp kwam bieden, terwijl ik en christel dit niet echt wisten. Even daarna kwam er een vrouw bij ons die ons vertelde dat wij per dag we kwamen helpen, 20.000 shilling moesten betalen, dat is iets van een 8 euro. Ik vond da echt héél raar dat wij moeten betalen om er een dag gratis hulp te bieden aan de mensen. Ja als ze blanken zien, zien ze geld…

Maar bon, op naar de school waar we de studenten gingen observeren als ze les gingen geven. Wat was dat hectisch ! Ik denk da ik en Christel met wa hoofdpijn vanavond goed zullen slapen… Er zaten zeker zo een 100 studenten in 1 zaal… Man man man, krijgt da eens stil! =) Haha onze leerkrachten kunnen dan toch ni klagen ze met zo een brave studenten zoals wij =)

Het ging ook vooral over HIV & AIDS waar ze een interactie over wouden beginnen. Dus een interactie met zoveel studenten ---à Hoofdpijn!

Al bij al waren we blij als dit voorbij was en terug konden keren naar huis… Zalig!

17-03-2010 om 18:03 geschreven door Aagje & Christel  

Maandag 15 maart 2010    ‘Matoke!!’

Zo druk als het de voorbije week was zo relaxed en traag is onze tweede week begonnen.

Ons programma staat niet meer volgepropt en biedt ruimte om zelf onze werkdag wat in te vullen. Wat een luxe!

Het kantoortje van ‘The Hope Foundation’ is dagelijks open van 10 am tot 4 pm,

en dat wordt onze bestemming voor vandaag..

De deuren staan al wijd open als we toekomen en men is er al druk in de weer. Enkele vrouwen maken er handwerkjes van een bepaald soort gras/riet en ze zijn prachtig. Ik vind ze zo mooi en kleurrijk dat ik er dadelijk al enkele gekocht heb, tenslotte is het toch een inkomen voor de vrouwen en op die manier helpen we hen ook een handje. Langs de andere kant kunnen we er ons grijze belgenlandje mee opfleuren. Want wat is ons landje toch saai vergeleken met Afrika. Alle kraampjes, gebouwen, winkeltje, huisjes....zijn geschilderd in alle kleuren van de regenboog. Zeg nu zelf, zou de Boomsesteenweg er niet wat vrolijker uitzien moesten we daar ook mee beginnen...

De bedoeling van vandaag is dat we wat orde op zaken stellen wat de administratieve kant van de organisatie betreft. De informatie over de leden is terug te vinden in dossiers die zijn opgemaakt door Moureen en al bij al vind ik de administratie nog meevallen. We zijn van plan om hier consultaties te houden voor de leden en we gaan van alle kinderen (hiv-positief of niet) die zich komen aanmelden ook een dossiertje opmaken.

Net voor de middag krijgen we ons eerste patiëntje over de vloer. Het is een jongetje van twee jaar maar hij lijkt me veel jonger.  Het kindje heeft kleine open wondjes op de rug, oortjes en beentjes en heeft een zware hoest.

De wondjes worden deskundig ontsmet, hij krijgt ook nog een siroopje voor de hoest , extra aandacht en omdat het middag is wordt hij nog verwend met een bordje Matooke. Ongeloofelijk want dat jongentje naar binnen werkt van voedsel. Meer dan Aagje en ik tesamen eten.  Waarschijnlijk heeft het kind al dagen geen voedsel meer gehad.

Het valt me wel op hoe stil en apathisch hij is. Hier is geen sprake van een nieuwsgierige luidruchtige peuter die op ontdekking gaat.
Je merkt aan alles dat het kind ziek is.

We maken een afspraak voor een nieuwe consultatie volgende week, hopelijk is het jongetje dan wat aangesterkt.

Als lunch wil ik vandaag ook Matooke proberen. Ik heb al zoveel gehoord over deze lekkernij dat ik het vandaag wil proeven.
Moureen weet te vertellen dat er niet ver van ons kantoor ’s middags  Matooke wordt geserveerd. Dat moet ze me geen twee keer zeggen!
Geen half uur later zit ik eindelijkvoor mijn eerste bord Matooke. Het is erg lekker maar wel erg zwaar, na een half bord is mijn maagje al goed gevuld. Nu sta ik er nog meer versteld van dat ons patiëntje zijn portie helemaal naar binnen werkte.

Aagje koos deze keer voor fisch & chips. Ze heeft het traditionele gerecht (Matooke) geproeft maar het wordt zeker haar lievelingsgerecht niet. Gelukkig vindt ze de frietjes hier wel lekker maar vandaag heeft ze pech. Alleen de ‘fisch’wordt geserveerd; vandaag geen ‘chips’ in de aanbieding.

Het restaurant is gezellig en insektenvrij... het enige dat ons doet wegvluchten is de luide tv die staat te spelen. Ofwel horen ze hier in Oeganda niet goed of anders is het om de andere geluiden te overstijgen, misschien is er wel geen volumeknop aanwezig ...we kunnen er geen deftig antwoord op geven maar wat een lawaai maken die dingen, we kunnen elkaar bijna niet verstaan. 

In ‘the office’ is het gelukkig rustig.  
Onze namiddagactiveit voor vandaag is ‘knutselen’.

Verscheidene medicijnen (pijnstillers, magnesium, vitaminen,...) werden in bulk aangekocht en we gaan ze verdelen over kleinere zakjes die we zelf maken. Op die manier kunnen we de medicatie gemakkelijk meegeven met de mensen. Het is wat impoviseren maar dat ligt ons wel....

Om vier uur zit onze werkdag er op en rijden we met de boda boda huiswaarts. Onderweg kopen we nog een lekkere, rijpe, zoet ananas. Dit wordt ons vieruurtje.  Ik kan met geen woorden beschrijven hoe lekker het fruit hier is! Mango’s, bananen, appels, limoenen, ....alles is hier overheerlijk. Aan vitaminen hebben we geen tekort!

15-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

13-03-2010 om 14:02 geschreven door Aagje & Christel  

Vandaag is het mijn verjaardag! Ik heb om 22u (Belgische tijd) al een berichtje gekregen van mijn lieve schat (omdat het hier dan al 24u was!) om mij een Happy Birthday te wensen! Echt heel lief dat iedereen eraan dacht! Vandaag zullen ik en Christel ons eens lekker laten verwennen! (Want ik zie hier Christel hard schrobben aan de was en ik weet da het mijn beurt ook bijna is =p)

Dit hebben we ook wel meer dan dik verdient! (Wa verdienen wij nu nie e?! =p) Moureen ging ons meenemen naar de beach maar zij kwam er maar niet door, ik en Christel zaten te wachten en te wachten …. Het begon mij wa tegen te steken  en dan hebben we maar een flesje Freixenet opengedaan =d Misschien toch niet zo een goed idee om dat op een warm middag te doen zonder iets gegeten te hebben =D

Hihi het was echt zeer leuk! Moureen kwam hier dan eindelijk aan en we zijn vertrokken, ze nam ons mee naar een ver puntje in Entebe waar er een mooi zandstrand is aangelegd! Hetgeen wat ons wel opviel was dat er zéér veel en grote pelikanen waren die ons raar zaten aan te kijken! Echt prachtig was dat!

Christel liep er dan ook soms achter gelijk ne zot achter om een paar mooie shots te nemen (Was echt grappig om te zien =) die Afrikanen zullen ook wel gedacht hebben…)

Ik verwachtte ook een telefoontje van mijn vriend zijn klein neefje, Matteo. Toen ik de telefoon beantwoorde begon hij supermooi “ lang zal ze leven ” te zingen ! Ik barste van geluk en ontroering in tranen uit, wat mis ik die lieve schatten toch!

Wanneer het al 17 uur was, moesten wij ons klaarmaken om naar de Chateau te gaan. Er was een Belgische avond georganiseerd door Brussels Airlines in samenwerking met een bedrijf en de Belgische Ambassade. Het was echt een zeer leuke maar vermoeiende avond. Christel heeft genoten lekkere Leffe van den tap! Er waren zeer veel vriendelijke mensen die hun levensverhaal met ons kwamen delen.

Omdat ik & Christel nog niets hadden gegeten keken we al uit het buffet dat daar klaarstond. Wat schafte de pot? Stoofvlees met frietjes en mayonaise! Beter kon ik niet hebben op mijne verjaardag ! =) Was echt zalig om da te eten.

Normaal gezien gingen we hierna nog naar de Latino bar maar de kaars was voor ons uit! Toen we naar Jef belde om ons te komen halen, was hij teleurgesteld dat het feestje niet meer doorging. Hij ging ons dan naar huis brengen maar ……… de batterij van de auto was plat =) da moest weer lukken, zo moe als iets zijn Christel en ik beginnen duwen ! Spijtig genoeg deed het niets uit. Jef riep een Boda boda voor ons naar huis te brengen. Alle drie stapten we op de boda boda, dus met 4 op zo een klein stoeltje =D was echt grappig om te zien en te doen!

Een leuke afsluiter van een dag vol emoties en gemis ! !

Dank u wel Christel, voor mij toch een leuke dag te bezorgen =) en mij moed in te spreken als ik het even moeilijk had!

13-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Vandaag is het een zalig dagje op zen Afrikaans ! Moureen vertelde bij het opstaan dat ze de afspraken in the villages gaat afzeggen (wegens de begrafenis), wat ik en christel natuurlijk niet zo erg vonden =) Dat betekende dat we vandaag wat dingen op zen effen konden zetten qua schoolwerk, blog, foto’s,…

We moesten vandaag ook dringend naar Kampala om bepaalde zaken nog te gaan afhalen vb geld, telefoonkaart, eten,… Toen we naar een cham tower moesten gaan voor onze Belgische euro’s te wisselen had ik direct al toesj =p Er zat een grote zwarte man achter het loket die mijn geld ging wisselen. Toen hij mijn paspoort vroeg, heeft hij stiekem mijn Oegandees gsm nummer vanbuiten geleerd en ja hoor in de avond kreeg ik al direct een bericht! Da zijn hier toch patékes ze.

In Kampala zelf was het zéér warm! Na het lange zoeken van een taxi richting Kajjansi was ik al nat van het zweet JAKKES! Toen we terug in ons gezellig appartementje waren hebben we nog een hele namiddag op ons lui gat gezeten! Da was meer dan verdient!

Toen Moureen laat aankwam van the office had ze slecht nieuws voor ons. De mensen van de villages die we gingen helpen door het aankopen van kippen of koeien, vertelden haar dat ze liever het geld gewoon konden ontvangen. Ze probeerden uiteraard eerst nog eens voor de kippen maar hier hadden we weer het probleem over het land. Als we hen toch kippen zouden kopen, zouden ze die na een maand terug verkocht hebben en met dat geld het project stopzetten om medicatie en schoolkosten te betalen!

Ik ging hier natuurlijk niet mee akkoord! Het is niet zo dat ik mijn geld in een project ga steken waar de mensen wel voor gemotiveerd zijn maar dit direct zouden stopzetten zonder er eerst winst met te maken! Ik en Christel zullen dit verder bekijken, misschien vinden we wel een leuk project voor de kinderen van het project ! =)

Zoals de meeste wel al gemerkt hebben kunnen jullie soms wat genieten van de Humo versie van Christel en de Dag Allemaal geschreven door Aagje !! =) Wat hebben jullie geluk met zoveel variatie =p

12-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Donderdag 11 maart 2010 .... ‘Mzungu brings sweets’

Vanmorgen niet veel kunnen eten, de darmen liggen wat overhoop...

Onze arme darmen!! Het water in het appartement kunnen we niet drinken, we kopen daarom flessen water. Moureen vult haar flessen met kraantjeswater en deze staan naast de onze in de koelkast. Gisteren heb ik me van fles vergist en nu zit ik met de gebakken peren!! Het voordeel is dat we op die manier eens goed gezuiverd worden van binnen en dat we wat immuniteit verwerven voor de volgende vijf weken...

Ons programma voor vandaag is weer goedgevuld. In de voormiddag bezoeken we een dorpje met een naam dat klinkt als een lied: Nukifalala...

Er wordt weer een project voorgesteld door de leden van ‘The Hope Foundation’. The Hope Foundation is de organisatie war we stage lopen. Het is een kleinschalig project waar men kwalitatieve hulp wil bieden aan aan gelimiteerd aantal hiv-positieve mensen (60-tal in totaal)

Er worden tijdens de volledig stage (= 3 maanden waarvan wij zes weken doen) zeven projecten voorgesteld  door de dorpjes. De leden hebben over ‘hun’ project kunnen nadenken en en sommige zijn echt origineel. De ene wil een koe, de anderen willen een kippen-of varkenskwekerij, sommige willen paddestoelen kweken. Nog anderen denken aan een kapsalon. Jullie zien het, aan ondernemingszin/talent  ontbreekt het deze mensen niet, het belangrijkste is wel dat de projecten kans op slagen hebben en dat ze winst opleveren voor de gehele gemeenschap.

Rond 11ur worden we verwacht en omdat het dorpje wat afgelegen ligt nemen we de boda boda (dit zijn brommertjes die letterlijk overal op en over kunnen) en rijden weg van de drukte...

De boda boda’s zijn een fantastich transportmiddel en de jongens die ze besturen zijn echte stuntmannen. Het verreist heel wat rijkunst om de putten en greppels te ontwijken. Vaak zitten we er dan ook nog eens met z’n drieën op!!

Vanop de boda boda geniet ik volop van de geuren en de kleuren.  In het voorbij flitsen van de talrijke kraampjes hoor je de kinderen roepen: mzungu, mzungu brings sweets.... Wuifend en lachend staren ze ons na, nog lang nadat we hen voorbij gereden zijn. De kinderen zijn hier echt geweldig en als we in het dorpje toekomen zijn zij ook dikwijls de eerste die ons komen begroeten, en natuurlijk krijgen ze af en toe een snoepje....

We vernemen al snel dat de ‘meeting’ is uitgesteld want vannacht is er een dorpsbewoner overleden en heel het dorp is in rouw. Terwijl Moureen met de mensen van ‘The Hope Foundation’ praat kijk ik wat rond en wordt gewenkt door een vrouw met een prachtige glimlach. Naast haar staat op een kolenvuurtje Matooke (=  traditioneel gerecht) te pruttelen. Ik krijg mijn eerste Afrikaanse kookles maar het enige wat ik er van onthou is dat het heel lang  moet pruttelen vooraleer het klaar is. Dit gerecht wil ik zo snel mogelijk proeven want ik denk dat het overheerlijk is.

Omdat er wat tijd is vrijgekomen beslissen we om naar Kitoko te rijden. We gaan een boerderij bezoeken waar kinderen worden opgevangen die mishandeld zijn geweest in het verleden, het betreft kinderen die op straat leefden en enkel door te stelen konden overleven en door hun gedrag vaak werden geslagen, met stenen bekogeld, behandeld als vuil....

Ze worden door lokale sociale werkers in  Kampala van de straat gehaald en krijgen hier de kans om tot rust te komen en een vak te leren. Per huisje wonen er ongeveer 6 kinderen samen en ze leren hoe ze een huishouden dienen te beredderen. Ze koken voor zichzef, houden het huisje proper, werken op het land, verzorgen de dieren,... op die manier leren ze hoe zichzelf te behelpen als ze terug gaan naar de ‘echte, harde’ wereld.

Een prachtig systeem van opvoeden wordt hier gehanteerd. Hier wordt nooit gestraft, de kindere hebben al teveel meegemaakt maar ze worden beloond als ze iets goed doen om hen meer zelfvertrouwen te doen krijgen en ze extra te motiveren...

voor de medestedenten sociale verpleegkunde: klinkt dit niet bekend in de oren ??

Onze volgende stop is de ‘Stafford  High School’

Het is een internaat voor jongens en meisjes tussen de 15 en 19 jaar, ....alhoewel leeftijd is hier een erg vaag begrip. Eigenlijk speelt leeftijd niet echt een rol, je volgt les wanneer je in de mogelijkheid bent om het te doen. Ik kan dit alleen maar toejuichen want zit ik ook niet een beetje in hetzelfde schuitje?

De bedoeling van ons bezoek is dat we hier wat aan pep-talk gaan doen. Enkele vragen die we willen stellen werden reeds door Moureen aan het hoofd van de school voorgelegd en de meesten werden goedgegekeurd. We willen praten over kindermishandeling, anti-conceptie, veilig vrijen, tienerzwangrschappen, hiv en aids-problematiek. Niet echt de gemakkelijkste onderwerpen maar het feit dat we toestemming hebben gekregen en hier zitten is toch al een stap in de goede richting.

Het hoofddoel is de jongeren te sensibiliseren en te laten weten dat ze met welke problematiek ze te maken krjgen steeds terecht kunnen bij Moureen .

Het eerste onderwerp, ‘child abuse’ zorgt direct voor hevige reacties en de meesten zijn hier al mee in aanraking gekomen. Een vertrouwenscentum bestaat hier niet echt en aangifte doen kost geld, zo vernemen we.

Sexual abuse, verkrachtingen komen hier ook vaak voor en Moureen houdt een prachtig pleidooi over hoe meisjes zich kunnen beschermen en geeft hieromtrent tips. Meisjes, vrouwen zijn een erg kwetsbare groep en het is belangrijk dat ze voor zichzelf opkomen en dat ze hun leven zelf in handen nemen.

Ook stelt ze voor met het Rode Kruis te praten en op het einde van het schooljaar condooms uit te delen. Het stimulen van condoomgebruik blijft een belangrijk item!

Voor mij was deze meeting bijzonder inbteressant en waardevol. Het is leuk te horen wat er leeft onder de jeugd en hoe ze denken over bepaalde onderwerpen.

Ht viel me op dat we en ook zij vrij konden praten, geen leraar die stond te luistervinken en dat maakte het alleen maar boeiend. Dit was een prachtervaring!

Moe, uitgeput en met veel honger keren we terug naar ons appartement. Door de drukte zijn we vergeten tijd te nemen voor de lunch.

Om half acht worden we opgepikt door Jeff die Kathleen naar de luchthaven zal brengen.

Kathleen gaat ons vandaag verlaten en vliegt terug naar België. Ze trakteert ons nog op een lekkere ‘fish and chips’ met een lekker Nile-biertje voor we afzakken naar de luchthavan.

In ons buitenrestaurant vlak aan het Victoria meer worden we tijdens het eten vergezeld door vreselijk veel muggen en spinnen! Gek hoe ze het op ons wit velleke gemunt hebben. Onze Oegandese vrienden (Jeff, Peter, Beckie) hebben er geen last van en begrijpen niet waar we ons zo druk om maken.

Ons laatste avondmaal met Kathleen was ondanks de muggen en spinnen en katten, ...heel geslaagd en het is maar stilletjes in de auto als we richting luchthaven rijden.

We hebben een fantastische tijd samen doorgebracht en we zullen haar missen.

We wensen haar een goede vlucht toe en vertrekken dan maar...afscheid nemen is nooit leuk!

We werpen nog een laatste blik door het raam en zien Kathleen op haar horloge kijken en haar stap versnellen. Ze is al een beetje aan de late kant en vliegtuigen wachten niet. Het zal voor haar sowieso terug opnieuw wennen zijn aan ons jachtige leven.

Kathleen, bedankt voor alles!

11-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Woensdag 10/11/2010

De zon staat al hoog aan de staalblauwe hemel als we aan de ontbijttafel zitten.

Het Afrikaanse levensritme begint ons meer en meer te bevallen...

Alhoewel... ons programma voor vandaag is goedgevuld. Deze voormiddag moeten we nog de workshop rond hiv-problematiek voorbereiden. Deze gaat door in een dorpje vlakbij Kijjansi en een groepje vrouwen van de omliggende dorpen en leden van de ‘Hope Foundation’ gaan hieraan deelnemen. 

Voor we starten met deze job hebben we nog enkele andere Afrikaanse katjes te geselen.

Het project dat we gisteren besproken hebben en waar we met veel enthousiasme naar uitkijken stuit op de eerste barrière...

Men wil in een ‘Village’ die we gisteren bezocht hebben een kippenkwekerij beginnen

maar nu blijkt het dat er geen grond beschikbaar is om het hok op te zetten en de kwekerij uit te bouwen. No land, no chicken!!

Wat nu? We overwegen om een stukje grond te kopen maar ons budget is te klein, we

willen een stukje land huren maar dat blijkt niet mogelijk te zijn, ...

We zitten een tijdje met de handen in het haar: andere alternatieven worden bekeken maar geen enkele lijkt ons bevredigend. Wat nu?

Net zo snel als het probleem kwam opzetten komt er een antwoord. Een echt godsgeschenk:
Moureen (de verantwoordelijke) heeft plots iemand gevonden die een ruimte gratis ter beschikking stelt.
Fantastisch toch hoe snel het tij hier kan keren...(we hebben wel eerst drie uren gediscussieerd maar dat is ‘part of the job’
en misschien niet echt belangrijk of juist wel?).

In de namiddag zakken we af naar onze ‘meetingplaats’ waar de workshop wordt gegeven.

Het is een prachtige plaats, ergens buiten onder een reusachtige boom met grote groene vruchten. .Iedereen verzamelt zich rondom ons op matjes, voor ons zijn er drie stoelen voorzien: het lijken wel tronen maar gelukkig moeten we daar niet plaatsnemen. We nestelen ons tussen de andere vrouwen. Veel gemoedelijker!

De vragen omtrent de hiv-problematiek komen als snel naar boven en het draait uit op een geslaagde eerste workshop. Aagje ontpopt zich als een volleerde kleuterjuf en komt met een paar prachtige initatieven aandraven. Hopelijk kunnen we de moeders overtuigen om aan ‘onze’ projectjes deel te nemen! Volgens Moureen gaat dit zeker lukken maar het opbouwen van een vertouwensband is de kernboodschap! De eerste stap is gezet ... als we afscheid nemen voelen we al de warmte en de sterkte van al deze zwarte vrouwen.

Ze dragen hun problemen met opgeheven hoofd en dat is toch bewonderswaardig.

De hitte is al aan het wegebben als we de prachtige rode zandweg opwandelen naar ons optrekje. De kleuren die al zo intens zijn worden met het vallen van de avond nog intenser.

We hebben weer een prachtige dag achter de rug !

Aagje en Christel

10-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Voormiddag:

·         Opgestaan met een prachtig zicht over Kampala

·         Warme douche genomen

·         Ambassade geweest

Namiddag:

Eerste keer boda boda!

Bezoek aan de eerste 2 villages. In het eerste dorpje heb ik echter de armere kant gezien van Oeganda, veel vliegen, geur,… Ik heb ook gezien dat een kindje fysiek werd geslaan ook al had hij niet verkeerd gedaan. Een wijze man vertelde dan dat dit hoorde bij de cultuur. De kinderen hier in Oeganda noemen ons Mousoungoe =).  Hier waren er echter maar twee leden van Hope Foundation aanwezig. We hebben hier ook besproken wat zij graag als project willen hebben en hoe zij de toekomst verder zien. Zij wouden graag koeien en dit hebben wij dan ook besproken met Moureen. Het is zeer lastig om iets te bespreken omdat we voor elk village hetzelfde bedrag zouden willen spenderen. De meeste personen denken ook dat wij zeer veel geld hebben, wat niet zo is. Veel kinderen komen dan ook buigen en knielen voor ons, dit is wel zeer confronterend als je de eerste keer in Afrika bent.

Bezoek aan het tweede village was gewoon fantastisch! Alle kinderen begonnen Mousoengoe te roepen als we aankwamen met onze boda boda’s. Hier waren er al meer leden aanwezig. Er waren ongeveer 10 vrouwen aanwezig, dat wil zeggen dat we daar 10 families kunnen helpen. Zij hebben het voorstel om een kippenboerderij te beginnen maar er was discussie over de plaats waar ze deze konden kweken.

Uitgehongerd kwamen we terug naar ons appartement en hoopten op een lekker maaltijd, die hadden we wel verdiend! Maar wat bleek…. We kregen elk een 30 gram spaghetti voorgeschoteld, zelf een kip kan hier niet van leven! Laat staan 4 uitgehongerde mensen =)

09-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Vandaag zijn we voor de eerste keer naar Kampala getrokken om ons GSM nummer en dergelijk te gaan halen. Hier hebben we echter gedropte, bedelende kinderen op straat geholpen door hen flesjes water en cake te geven. Na ons GSM nummer en wat supermarkt inkopen te doen zijn we bij Jef thuis gaan eten.

Hij heeft een zeer mooie familie. Hij is oom van 2 kinderen! De mama van Jef heeft echter ook eten voor ons klaar gemaakt maar dit vond ik niet zo lekker. (Rijst met bonen en stukje vlees) Jef heeft mij vandaag ook de bijnaam Curious gegeven omdat de mensen in Afrika mijn naam niet kunnen uitspreken.

Kathleen heeft tijdens haar vlucht een man leren kennen die zaken doet in de import en export van zaken. Zijn naam is Andreas en hij had ons uitgenodigd om bij hem te overnachten. Toen we een rit van Jef hadden gekregen en we kwamen aan in The White House kon ik mijn ogen niet geloven! Een immens grote villa met een zwembad, 4 kamers met badkamer, personeel,….

In de avond zijn we gaan eten in een Belgisch restaurant genoemd Chateau, waar we zijn gaan eten met Andreas, Pieter, Jef, Jiji. Het was zeer lekker, ik heb mij steak met frietjes genomen, kon ni beter hebben =). Wat ik ook leren eten heb is stokbrood met boter, zout en peper, echt lekker! We hebben ook besloten om erna wat te gaan drinken in de Latino Bar, een gezellig plaatsje waar je lekker kan dansen op Regae, hip hop,… en natuurlijk lekker cocktails kan drinken. De manier waarop de mensen in Oeganda dansen is gewoon fantastisch, zeker met die kont en het ritme dat ze hebben =)

Ik heb deze avond ook een interessant gesprek gehad met Jef over kindermishandeling, tienerzwangerschap en HIV.

Kindermishandeling: Vooral veel fysieke kindermishandeling zoals brandwonden, slaan, brandwonden van olie maar ook veel seksueel misbruik & incest (verkrachting). Dit gebeurd vooral in nieuwe samengestelde gezinnen waar de stiefmama of papa geen biologische band heeft met het kind. Het is zeer moeilijk om dergelijke situaties aan te geven aan de autoriteiten omdat ze anders zelf moeten opdraaien voor de opvoeding, eten ed. Het is ook voor de familie een grote confrontatie dit te moeten horen en familie is het belangrijkste hier in Oeganda. Alle situaties worden echter niet individueel bekeken ook. Is er sprake van schaamte?

Tienerzwangerschap: Het gebeurt veel hier in Oeganda. Ze zijn niet verplicht van zo vroeg kinderen te hebben maar het gebeurd. Het is de gewoonte in Oeganda dat er grote gezinnen zijn.

HIV: Sommige personen hier zijn er zeer open over en andere mensen zeggen niets omdat er een grote schaamte aanwezig is. Zelf tijdens bijeenkomsten van Hope Foundation(The village meetings) moeten we opletten met zeer persoonlijke vragen over HIV. We kunnen bijvoorbeeld niet vragen wie heeft er allemaal HIV in de familie. Ze zijn vooral bang dat de mensen hun anders gaan bekijken. Sommige zien er echt ziek uit en andere dan weer niet. Ze nemen allemaal AIDS-remmers (deze krijgen ze gratis van de overheid) maar ze nemen deze soms niet op de juiste tijdstippen omdat ze meestal ook geen eten hebben om erbij te nemen. Dit is vooral een groot probleem omdat ze dan last krijgen van hun maag, keel, hoofdpijn, braken, …

Kinderen hier hebben geen schoolplicht! Kinderen letten op andere kinderen en nemen ook de verantwoordelijkheid om achter water te gaan.

08-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

07/03/2010

Na een lange vlucht zijn we eindelijk aangekomen in Entebbe. Entebbe is vroeger de hoofdstad geweest van Oeganda maar deze is nu Kampala. Naar horen zeggen proberen ze nu toch weer van Entebbe the capital te maken.

We zijn eerst moeten stoppen in Parijs, dan in Addis Abbeba (Ethiopië) en dan Entebbe. Ik heb in Ethiopië 2 fardes sigaretten gekocht voor maar 20 euro!! =o

Jef, Moureen en Kathleen zijn ons dan ook komen ophalen in Entebbe.

Toen we aankwamen in het kleine appartement van Moureen hebben we eerst ons programma al besproken. Na een lange vlucht van bijna 24 uur onderweg te zijn moesten we direct in actie schieten. Toen alles vaag besproken was wou ik toch wel even de omgeving verkennen. We zijn dan ook naar Sesse Beach geweest. Het was niet echt een beach maar meer iets zoals de Warande ofzo maar dan wel aan het prachtige Lake Victoria!!

Er kwam een kleine jongen naast mij zitten die heel subtiel mijn Fanta uit de handen nam! Het was echt schattig, mijn eerste ervaring met een klein kindje uit Oeganda. De mama’s zijn zeer trots en laten het toe hun kinderen aan te raken ed zolang je hen ook aandacht geeft.

Mijn eerste douche in Kajjansi zal ik ook nooit vergeten want deze was ijskoud! Mijn eerste nacht had ik ook een slechte nachtrust door al de taxi’s en boda boda’s die voorbij raasden.

07-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

01-03-2010 om 17:59 geschreven door