De laatste dagen....

Deze week is het voor ons uitbollen geblazen. De laatste hand wordt gelegd aan de projecten, ‘de nieuw stagiairs’ worden gebriefd en praktische, nuttige, belangrijke informatie wordt uitgewisseld.

De projecten worden besproken en er wordt beslist om de voedselbedeling en  het therapietrouw zijn van de kinderen (de sterretjes) verder te zetten. De medicatiestock wordt nog in overweging genomen. Ze hebben nog alle tijd van de wereld om te beslissen wat ze willen uitbouwen en/of verderzetten....

We laten hen kennismaken met de hoofdstad Kampala en de boda-boda’s, een unieke ervaring die je sowieso aan den lijve moet ondervinden...de ene vindt het al leuker dan de andere!?

Het wordt een drukke dag: bankzaken dienen verricht, aanmelden Belgische ambassade, gaan shoppen,

internet regelen en nog veel meer!

Ze genieten van al de indrukken die op hen afkomen en vallen soms van de ene verbazing in de andere. Afrika is dan ook een wereld van verschil met België...maar dat wisten jullie natuurlijk al!

De volgende dagen laten we hen nog meer moois zien.

We trekken eens naar de evenaar en verkennen de omgeving rond het appartement, gaan eens richting Entebbe en stoppen voor enkele uurtjes aan het Victoriameer om iets te eten en te relaxen op de beach

Gelukkig hebben we daar nog wat zon kunnen meepikken want de laatste dagen heeft het regenseizoen ‘echt’ zijn intrede gedaan en is het vaak bewolkt maar het blijft gelukkig lekker warm.

Aagje en ik ontpoppen ons als ‘echte’ reisleiders en het valt op hoe goed we al ingeburgerd zijn.

Het loopt hier ten einde maar we hebben er alle vertrouwen in dat de ander studenten de projecten in goede banen gaan leiden en dat ze de tijd van hun leven gaan hebben...

Voor wie nog zin heeft om hun avonturen te volgen zie:

http://oeganda2010.blogspot.com  ‘Op avontuur bij Hope Foundation’.

Aan onze trouwe fans van de blog!

Bedankt voor het lezen van onze blog en al jullie leuke reacties.

Soms was het net dat beetje aandacht van het thuisfront dat we nog hadden

om weer verder te kunnen!!!

Heel heel erg bedankt iedereen...

16-04-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Deze nacht hebben we een hele slechte nacht gehad. De honden, katten, moslims,… waren weer druk in de weer!
Ook de hevige regen en bliksem waren echt vreselijk.
Aangezien ons Ilse al wat met problemen zat, bleef dieje sash van de wc ook ’s nachts zijn dienst bewijzen. Amaaai amaai wat is het druk! Een heerlijk ontbijtje (wat wij hier normaal gezien ni zo uitgebreid doen) en we konden er weer een dagje tegen!

Eerst eens de studenten een korte rondleiding gegeven in ons groot kantoor hihi  om daar samen met Moureen hun programma te overlopen. Ze had ondertussen weeral een aantal zaken verandert omdat het voor sommige vrouwen niet paste. Erna hebben we een kort bezoekje aan het dispensarium gebracht. Er lag weer een vrouw op de bevallingstafel maar nu hebben we deze niet kunnen meemaken. Het was blijkbaar voor een kort onderzoek dat zij daar aanwezig was omdat ze problemen had met de ontsluiting.
Na de middag zijn we dan ook nog even gaan ontspannen aan het Sesse Beach om verdere zaken nog af te spreken en de briefing nog vollediger te maken.
Zo zijn ze volledig warm gemaakt voor hun avontuur!
Joepieeeeeeeeeeee bijna thuis =D

13-04-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Wat een druk programma dat we vandaag hadden!

Na weer een hectisch dagje gisteren, hadden we wel iets nodig om onze gedachten te verzetten. Gisteren gingen we naar Kampala achter medicatie & speelgoed en mijn portefeuille werd gestolen… Nu da nog… Na even te bekomen met een glasje wijn, moest ik aangifte gaan doen bij de politie. Er zaten kleine jongens in de gevangenis en ik had er zoveel medelijden mee, tot dan ze zeiden tegen mij dan da dieven waren.. Haha mijn gedacht was direct al anders! Ma bon, een chance dan we er nu al kunnen om lachen maar echt als er nog ene aan ons hand of gerief komt gaan we onze karate moves nekeer bovenhalen ze… Ze zullen dan gene muzungu meer roepen haha =D

Alle even over ons dagje vandaag. Toen we opstonden hadden we besloten om het kantoor eens op te ruimen, de dossiers in orde te brengen & uiteindelijk alle leden op te bellen om hen te verwittigen dat de volgende studenten op huisbezoek komen. Zodat ze toch zeker thuis zijn diejen dag.

Nadat we da gedaan hadden zijn we nog eens naar the dispencery geweest. Het was niet zo een spectaculair bezoek zoals de vorige keer maar wel zeer leerrijk. We mochten deelnemen aan de workshop die ze aan het geven waren aan zwangere vrouwen! Echt superleuk dat da was! Chance dak daar ni lijkbleek van werd =p Daarna hebben we die andere studenten nog eens gaan opzoeken waar we de vorige keer een schoolbezoek mee hadden gedaan. De studenten waren voorbereidingen aan het doen voor hun volgende workshop. We hebben hen actief meegeholpen met de voorbereidingen en hen ook advies gegeven over wat ze eventueel nog konden doen.

Toen we terug kwamen, begon  Moureen over het project over de varkens enz. Blijkbaar hebben de leden ons advies opgevolgd en hebben ze toch besloten een project op te starten. Ze zijn erin geslaagd zelf geld in te zamelen! Fantastisch toch?!

Zo na een hele dag zonder elektriciteit, is het tijd voor den tv op te zetten en te ontspannen =)

12-04-2010 om 13:59 geschreven door Aagje & Christel  

Vrijdag 9 april 2010     ‘Melk is goed voor elk’

Zolas gewoonlijk is vrijdag onze drukste dag. Het is dan, zoals jullie ondertussen al wel weten: voedselbedeling en groepsmeeting.

Daarnaast doen we ook op vrijdag de consultaties en we merken dat meer en meer mensen hier op afkomen. Sommige vrouwen verwachten van ons dat we artsen zijn ipv verpleegkundigen. Ze denken vast: ‘die zijn blank dus zullen ze wel van alle markten thuis zijn’. Maar spijtig genoeg zijn we geen dokters en kunnen we hun enkel helpen tot daar waar onze kennis reikt.  We gaan ons dus niet wagen aan het stellen van een diagnose.

Wat doen we dan wel? Er wordt geluisterd, de parameters worden genomen, de mensen worden gewogen en gemeten, we nemen de bloeddruk,we kijken naar de algemene toestand,

De huid en de mond worden gecontroleerd en ze krijgen van ons medicatie. Het gaat voornamelijk om pijnstillers, vitaminen, zalf voor huiduitslag, hoestsiroop,.... Bij de kinderen zijn het vooral wonden die moeten verzorgd worden.

Sommige vrouwen klagen over de neveneffecten van de antiretrovirale behandeling.die ze krijgen. De medicatie heeft wel wat bijwerkingen. De groepsmeeting is een belangrijk gegeven in deze behandling ttz. de vrouwen krijgen hier de kans om hun ervaringen met de andere leden te delen en vaak worden er tips uitgewisseld. Hierdoor krijgen ze de extra steun die ze nodig hebben. De voedselbedeling is hierin een extra motivator. Ze krijgen voedsel dus zullen velen ook extra moeite doen om hier aanwezig te zijn.

Om 14uur wordt er gestart met de bedeling. We hadden deze week geopteerd voor rijst maar die is vandaag te duur. De prijzen kunnen volgens Moureen enorm schommelen van dag tot dag en je moet steeds op dezelfde dag beslissen wat binnen het budget past en wat niet.

Vandaag dus geen rijst maar melk!  Twee grote kannen melk worden per fiets aan het kantoor afgeleverd. De melk wordt met een grote pollepel in plastieken zakjes gegoten en iedereen krijgt ongeveer twee liter melk (+ een liter extra per kind) mee naar huis.

De kindere zijn verzot op melk, hoor ik van de vrouwen . Melk is dan ook wel een luxe. Net als bij ons wordt er vaak pap van gemaakt: rijstpap of havermoutpap.

Rond 17 uur als alles achter de rug is en we tijdens de groepsmeeting doch niet meer kunnen volgen (er wordt enkel nog Luganda gesproken ipv Engels) keren we huiswaarts.

We moeten ons appartementje in orde gaan stellen en wat gaan reorganiseren want onze drie andere studenten komen zondag naar hier!!

Onze taak zit er hierbij op de fakkels worden doorgegeven....niet te geloven hoe snel de tijd gaat !

Als ik ’s avonds de was ophang op ons terrasje zie ik op het braakliggend terreintje naast ons appartement kinderen spelen in een zelfgemaakte zandbak. Niet te veel bij voorstellen hoor! Het is een hoop kiezelstenen die ze hier op het terreintje hebben gedropt. Schattig hoe de kinderen opgaan in hun spel. Hun bruine lijfjes glimmen in de avondzon. Ze maken gootjes in de berg kiezels waarin ze dan water genieten, net zoals kinderen zouden doen wanneer ze naar zee gaan. Het beeld van kinderen die in het witte zand spelen met felgekleurde emmertjes, potjes en schupjes schiet door mijn hoofd. Hier wordt er gespeeld met een oude, versleten fietsband en andere rommel die ze vinden op het terrein. Ik blijf ze nog wat bekijken vanop een terras en ondanks het weinige speelgoed hebben ze de tijd van hun leven. Wat een lol hebben ze!!

12-04-2010 om 13:56 geschreven door Aagje & Christel  

Vandaag zijn we achter de andere studenten geweest. Het is zeer raar om eigenlijk andere belgen te gaan halen in Oeganda =) Onze taak is nu vooral om de andere studenten warm te maken voor hun grote avontuur!
Maar de eerste dag na een lange vlucht kon wel eens op het gemak aangepakt worden… Eerst een kleine stop aan het sesse beach waar we fish and chips hebben gegeten en dan erna naar ons appartementje. Wat nen hoop zakken dan hier plots binnenkwamen!
Ons Moureen zat hier ook nog altijd dus ja da was ook niet al te gemakkelijk in ons klein appartementje. Het gaat er hier direct veel drukker aan toe, weinig stopcontact en weinig internet !!

Het is even wennen maar al bij al wel leuk om hier andere studenten te hebben. We hebben hun alles al zitten uitleggen wat er hier de voorbije weken gebeurd was. Ook over de projecten hebben we toch wel even zitten praten. We hebben hen hierna al een goede rondleiding gegeven in Kajjansi en ze hebben ook al kennis kunnen maken met de hevige boda boda’s en het verkeer! Ik en Christel zijn da al gewoon maar ik weet nog goed de eerste dag dat ik hetzelfde dacht. Ook het vele geroep van muzungu is nu terug grappig (ahja, we zitten hier nu met 5, die zullen ook denken van allé wa gebeurt er nu…)
Ale onze eerste nacht samen, ik ben eens benieuwd hoe ze deze ervaren =)

11-04-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Hallo iedereen!

Voor dit weekend hebben we onze plannen een beetje moeten veranderen. Normaal gezien gingen we zondag vertrekken naar Fort Portal om daar andere studenten van school te ontmoeten.

Toen we opstonden kwam er plots ons buurmeisje op ons deur kloppen. Ze kwam vragen of wij niets verdachts hadden gezien tijdens hun verblijf in Soedan. Ze zei dat alles uit hun appartement weg was! Tv, laptop, kleren, … echt zo vreselijk!  Ik en Christel hebben wel iemand zien verhuizen maar dat waren onze andere buren… Voor de rest hadden wij niets verdacht opgemerkt. We gingen binnen bij de meisjes en inderdaad alles was weg! De deur van buitenaf was ni geforceerd dusja… wa moeje dan denken?

Toen hadden we besloten van gewoon hier te blijven en ons kot te bewaken =) Amaai jongens toch, haha maakt da eens mee, moet gewoon echt verschrikkelijk zijn! Onzen huisbaas gaat er ook zeer licht over…

We zijn dan maar voor even naar Kampala geweest waar we onze gedachten eens konden verzetten in de supermarkt! Voor mijn vriend zijn neefje heb ik echt ne sjieke Afrikaanse porsh gekocht, azo een modelleke =) We konden ons een goed uitleven, deed wel deugd…

Moureen heeft ons ook voorgesteld aan haar familie. Die wonen in één van de betere huizen hier in Kajjansi. Dus zo slecht heeft die het echt niet hoor!

Na een avondje Americam Idol  met een glaasje cava, konden we onze zondag afsluiten en ons bedje inkruipen!

Maandag zijn we eens dagje naar het Airo beach geweest! Het strand lag er nie meer zo mooi bij als de eerste keer. We hebben daar een lekker Nile biertje gedronken voor onze paasmaandag. Christel heeft haar ne mega vis besteld voor te eten en ik een droog kieken =) Al die vieze pelikanen kwamen ons omsingelen gelijk zot… Haha ni te doen, wa ne vis da die had!

Ale jongens, de werkweek kan weer beginnen! Weet dan we aan het aftellen zijn om terug bij onze lieve vrienden en familie te kunnen zijn!

08-04-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Dinsdag 6 april 2010       ‘Mushrooms’

Het is een vreemd weekendje geweest voor ons. Hopelijk hebben jullie veel paaseitjes kunnen rapen, hier is dat niet echt de gewoonte maar we hebben naar aloude gewoonte toch ook een chocolade ei gekocht voor Moureen en ze was er héééél blij mee.

Moureens grootvader heeft vrijdag een beroerte gehad en moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Moureen voelt zich uiteraard niet zo gelukkig momenteel en hopelijk kan wat chocolade soelaas brengen !

Het andere feit dat ons een beetje van streek maakte was dat onze Soedanese buren voor een tiental dagen naar het buitenland waren geweest en bij terugkeer bleek er het één en het ander uit hun appartement ontvreemd te zijn. Niet dat we schrik hebben maar we wilden toch wel eventjes weten wat er gebeurd was en daarom hebben we het weekend hier in Kajjansi doorgebracht. ’s Avonds worden nu alle sloten nog eens dubbel gechekt want een verwittigd man (vrouw) is er twee waard, nietwaar?

Paasmaandag is net als in België een feestdag en we beslisten om ons na al het slechte nieuws eens lekker te verwennen en we zijn in de namiddag heerlijk gaan relaxen aan ‘the beach’ van het Victoriameer. Het meer is zo groot dat het net een zee is en ze kennen hier ook eb en vloed. We hebben ons gezellig genesteld aan het water en bestelde “chicken & chips” en "fish & chips" en ons favoriete Nile-biertje. We voelde ons echte toeristen!

( Aagje heeft dit al geschreven maar door internetproblemen overlapt alles een beetje)

Dinsdagmorgn, vandaag dus komt Moureen ons thuis ophalen, ze is een nachtje bij haar grootvader blijven waken maar ik kan bij binnenkomst van ons flatje het goede nieuws van haar gezicht al aflezen. Alles is onder controle. Dat is pas fijn nieuws !

We vertrekken stante pede naar een dorpje. We hebben verleden week nog een projectje afgesproken. We willen op een stukje land wat groenten kweken en we gaan eens kijken of het een ideaal plekje is.  De zaden voor groenten zijn niet duur en het klimaat in Oeganda is ronduit schitterend. Veel regen maar ook veel zon .... dus dit moet lukken...

Met de boda-boda rijden we naar Japan. Spijtig genoeg niet naar het land van de rijzende zon, dat zou wat te ver zijn maar naar een dorpje niet al te ver van Kajjansi dat ook Japan heet.

Na een helse trip houden we halt aan een prachtig stukje natuur. Heuvelachtig, bezaaid met vele grote struiken en tientallen palmbomen.

Moureen bekijkt het met een kritisch oog en zit een beetje met de handen in het haar.

Dit had ze zich zo niet voorgesteld en wij al zeker niet. Hier dient nog een pak werk te gebeuren vooraleer hier ook maar één groente kan op verbouwd worden.

Er moeten bomen geveld worden, struiken omghakt en wat nog allemaal meer...??

En wie gaat dat doen? En wie gaat dat bekostigen? Het zijn steeds terugkerende vragen en elk projectje loopt daar op vast.

We rijden met de boda-boda verder naar Limulu en gaan op huisbezoek bij een lid van de organisatie.  Zij wil paddestoelen kweken. Ze heeft een ruimte ter beschikking (donker en fris). Maar er moet nog het één en het ander in orde gebracht worden om de ruimte ‘kweekklaar’ te krijgen. De vrouwen (ook wij) steken onze handen uit de mouwen en begin grond te graven, de grond op plasiek zakken te deponeren om dan de zak naar binnen te dragen en in de ruimte te verdelen. Het is hard werk en het duurt niet lang of het zweet druipt van mijn gezicht.

Hier is geen kruiwagen, hier gebeurt alles met de hand maar ik verschiet ervan hoe snel de klus uiteindelijk geklaard is.  Ik vind het een zalige namiddag, de fysieke activiteit doet me deugd. Na de zware fysieke arbeid werken we met z’n allen nog in het bescheiden moestuintje. Ook hier geniet ik van de rust, de rode aarde waarin we wroeten, het gekwetter van de vrouwen. Van mij mag de tijd stil blijven staan maar onze werkdag is nog niet ten einde. Moureen heeft een afspraak op kantoor met enkele dorpsbewoners voor andere projecten en we vertrekken terug kantoorwaarts.

We installeren ons langs de weg onder een grote boom en wachten..... Niemand weet hoe lang we moeten wachten maar we wachten.... tot er een taxi of boda-boda passeert die ons terug kan brengen. En volgens mj kan dit wachten een tijdje duren want de vrouwen die met ons meegaan hebben een stoeltje bij en wat handwerk,....

Ik vind het best gezellig en de vrouwen genieten ook van elkaar. Ze lachen en praten er op los.

Opeens duikt uit het niets een boda-boda op die ons komt halen. De twee mzungu’s (wij dus) mogen als eerste vertrekken, ik begrijp wel waarom. Volgens mij hebben de vrouwen nog heel wat bij te praten en bij te lachen....

Als we op kantoor toekomen beginnen we aan onze taken:

-         De agenda van de huisbezoeken van de maand april/mei dient aangepast te worden en dat moet tegen vrijdag in orde zijn

-         Het ‘landbouwproject’ van deze namiddag wordt besproken.

-         De groepsmeeting voor vrijdag wordt voorbereid

-         Enkele consultaties worden gedaan van leden die vandaag aanwezig zijn in het kantoor.

Als we rond 16 uur het kantoor verlaten, hebben we er een goed gevulde dag opzitten.

We hebben vandaag niet veel tijd gehad om iets te eten en gaan lekker koken...

06-04-2010 om 16:32 geschreven door Aagje & Christel  

Hallo iedereen!

Voor dit weekend hebben we onze plannen een beetje moeten veranderen. Normaal gezien gingen we zondag vertrekken naar Fort Portal om daar andere studenten van school te ontmoeten.

Toen we opstonden kwam er plots ons buurmeisje op ons deur kloppen. Ze kwam vragen of wij niets verdachts hadden gezien tijdens hun verblijf in Soedan. Ze zei dat alles uit hun appartement weg was! Tv, laptop, kleren, … echt zo vreselijk!  Ik en Christel hebben wel iemand zien verhuizen maar dat waren onze andere buren… Voor de rest hadden wij niets verdacht opgemerkt. We gingen binnen bij de meisjes en inderdaad alles was weg!

Toen hadden we besloten van gewoon hier te blijven en ons kot te bewaken =) Amaai jongens toch, haha maakt da eens mee, moet gewoon echt verschrikkelijk zijn! Onzen huisbaas gaat er ook zeer licht over…

We zijn dan maar voor even naar Kampala geweest waar we onze gedachten eens konden verzetten in de supermarkt! Voor mijn vriend zijn neefje heb ik echt ne sjieke Afrikaanse porsh gekocht, azo een modelleke =) We konden ons een goed uitleven, deed wel deugd…

Moureen heeft ons ook voorgesteld aan haar familie. Die wonen in één van de betere huizen hier in Kajjansi. Dus zo slecht heeft die het echt niet hoor!

Na een avondje Americam Idol  met een glaasje cava, konden we onze zondag afsluiten en ons bedje inkruipen!

Maandag zijn we eens dagje naar het Airo beach geweest! Het strand lag er nie meer zo mooi bij als de eerste keer. We hebben daar een lekker Nile biertje gedronken voor onze paasmaandag. Christel heeft haar ne mega vis besteld voor te eten en ik een droog kieken =) Al die vieze pelikanen kwamen ons omsingelen gelijk zot… Haha ni te doen, wa ne vis da die had!

Ale jongens, de werkweek kan weer beginnen! Wij hebben juist een gezellig avondje gehad me een vrouwefilmke, michael jackson & House =) Weet dan we aan het aftellen zijn om terug bij onze lieve vrienden en familie te kunnen zijn!

04-04-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Joepie, het is alweer vrijdag!

Wat gaat de tijd toch snel. Vandaag staat er, zoals elke vrijdag, consultaties & voedselbedeling op het programma. Ik keek er persoonlijk wel naar uit aangezien we veel speelgoed en medicatie aangekocht hadden in Kampala. Toen we aankwamen in het kantoor zijn ik en Christel direct begonnen met het knippen van onze sterren, het aanvullen van de medicatie, het maken van envelopjes,…

Aangezien we de voorbije dagen ook enkele huisbezoeken hadden gedaan, was dit een goed moment om de fiches aan te vullen. Elk lid heeft een dossier en nummer. Hierin zitten dan de gegevens in van de patiënt zoals zijn leeftijd, aantal kinderen, diagnoses, medicatiefiche,…

Moureen vroeg ons of we haar konden helpen met het opstellen van een lijst voor toekomstige huisbezoeken die ze wil doen met de andere studenten. Ik en Christel namen de dossier en begonnen elk lid te overlopen. (Meer dan 60 dossiers) Toen ik dit aan Moureen gaf, had dit precies geen waarde… Ze was al begonnen met de datums op te schrijven en bij elke naam een nummer te zetten. Het was de bedoeling dat ik en Christel dit dus volledig uitschreven. En dat deden we dus maar… (Meer dan 6 pagina’s geschreven, de volgende studenten zullen een goed gevuld programma hebben!)

Zo de eerste leden begonnen toe te komen, iedereen kwam direct naar ons toe voor consultatie. De ene had een verkoudheid, de andere koorts,… Sommige leden zien ons ook nog altijd als dokters en komen met ongekende symptomen naar ons toe. Helaas kunnen wij deze mensen niet helpen en moeten ze hulp zoeken in het ziekenhuis. Het is toch opvallend hoeveel mensen bij ons komen met dezelfde vraag naar medicatie. Ze zeggen dat ze koorts hebben maar hebben geen temperatuur?! Wat ons ook opvalt is dat ze toch wel zeer rap medicatie innemen. Volgens mij willen ze nu gewoon hun voorraad aanleggen voor als we vertrekken.

Na de consultaties konden we de beloningen uitdelen van de verdiende sterretjes! Wat was da leuk! ( Juist da Moureen alles weer onder controle wou houden en het ons niet zelf liet doen… ) De jongens & meisjes konden kiezen tussen:

·         Kleurpotloden

·         Kleurboeken

·         Voetballen

·         Poppetjes

·         Auto’s

·         ….

Een heleboel speelgoed waar ze zeker en vast tevreden met waren! Het is zo fantastisch te zien dat ze u echt dankbaar zijn. Vandaag heb ik ook 2 jongens blij gemaakt met een voetbalshirt die ik van mijn vriend en kameraad meegekregen had. Wat waren ze blij! =) Vandaag kwamen er ook enkele vrouwen achter een beloning voor hun kinderen met maar 2 verdiende sterren… wat moet je dan doen? Je kan ze toch niet zomaar terugsturen e…

Zo na deze hectische bedoening konden we beginnen aan een nog heftigere bedoening: de Matooke!

Moureen vertelde ons dat de Matoke die ze nu had gekocht van heel goede kwaliteit waren en zeer duur!  Ale we waren benieuwd… Aangezien het paasweekend is wou ze toch iets speciaals doen voor de leden. Moureen haalde haar grote map erbij en begon de namen af te roepen. Na een tijdje begonnen de problemen…. Er was te weinig Matooke (Eigenlijk had ze die ni goed verdeeld en was da het probleem ma bon…)

Sommige mensen hadden dus nog niets ontvangen. Moureen weet op voorhand haar budget voor het eten en het is dan aan haar om voor dit mooie bedrag voldoende & kwaliteitvol eten te kopen. Het is nu ook de tweede keer dat ze Matooke doet. (Iedereen komt vragen achter vitaminen tijdens de consultatie, waarom gaat ze dan es geen massa’s groenten en fruit gaan halen?! =) )

Moureen bestelde dan nog 1 klein zakje Matoke zodat iedereen tevreden naar huis kon gaan! Ale het weekend kan beginnen. (Straks begint ons vrijdag programma: Project Runway, JOEPIEEE =) )

02-04-2010 om 17:41 geschreven door Aagje & Christel  

Hierbij een overzicht van onze projecten:

Village Kitiko:

-       50 kippen zouden zij willen hebben.

De plaats zou geen probleem zijn.

1 kip= 1200 shilling voor een vleeskip

          2000 shilling voor een legkip

Ze zouden ook nog coffee husks nodig hebben ( waar de kippen hun eieren kunnen warm houden)

-       Een koe:

Een koe kost hier ongeveer 800.000 Shilling, dat is zo een 307 euro.

De afsluiting/omheining voor de kou zou een prijskaartje hebben van 300.000 Shilling.

Uit één koe kunnen ze 20 liter melk krijgen die ze zouden verkopen aan 1000 shilling/liter. De koeien hier leven 3 à 4 jaar.

20 liter/dag: 20.000 shilling. Als ze zelf 10 liter houden en de andere 10 liter verkopen, hebben ze per dag 10.000 shilling winst.

10 liter/dag gedurende 1 jaar: 3.650.000 shilling (:12 = 304.166 shilling winst per maand)

Village Kawuku:

-       100 kippen zouden zij willen (Vleeskippen)

Ze hebben geen structuur dus dat zou ons nog eens 600.000 shilling kosten.

Land zou hier 150.000 shilling per maand zijn

Het is beter om kippen te kopen die al 3 maand oud zijn, deze kosten ons 6.000 shilling omdat dan het risico op infectie miniem is. Deze zouden ze dan kunnen verkopen aan 15.000 shilling als ze 4 maand oud zijn.

Het eten voor de kippen mogen wij ook niet uit het oog verliezen. Het eten heeft een prijskaartje van 100.000 shilling, waar ze 2 weken met kunnen doen voor 50 kippen te voeden.

-       Varkens:

Een varken heeft hier een prijskaartje van 100.000 shilling, de structuur zou 500.000 shilling zijn.

Village 3:

-       50 kippen:

Als je één kip zou verkopen aan 15.000 shilling (4 maand oud), komt het op een totaal van 750.000 shilling als je alle 50 kippen zou verkopen aan deze prijs. Het eten zou ons dan 200.000 per maand kosten.

Dit betekend dat ze een maandelijkse winst kunnen hebben van 200.000 shilling.

Uitgaven zouden dan terug kunnen zijn:

Kippen: 300.000 shilling

Voedsel: 200.000 shilling (omdat ze die dan nog maar 1 maand moeten onderhouden voor verkoop)

Opbrengst:

750.000 shilling waar ze dan weer kippen en voedsel met kunnen kopen en een mooi bedrag hebben van 200.000 shilling winst.

Deze besprekingen hebben we gedurende één week gedaan. Na deze besprekingen waren we al begonnen om onderling tot een akkoord te komen tot Moureen plots kwam met een probleem. Bepaalde vrouwen hebben haar aangesproken en verteld dat zij die kippen maar één maand zouden houden en die vervolgens te verkopen. Met de winst die zij dan zouden hebben, zouden zij geen kippen meer kopen maar medicatie. Dus het was voor ons zinloos om dit project op te starten als zij beslissen deze na een maand al te verkopen.

Aankoop medicatie week 1:

Medicatie voor kinderen

• 3 x Multivitamin Syrup
• 3 x amoxycillin for oral syrup
• 3 x Quimimix syrup
• 3 x Cadpak (paracetamol) pediatric
• 1 pack (30 units) Alzol for common worm
• 2 x Ibumex

Medicatie voor volwssenen

• Paracetamol (bulk)

Aankoop medicatie week 2:

1 x Coldafex tablets

20 x malaria kit

100 x Torex tablets

7x Travisil

Aankoop medicatie week 3:

10 x (medicatie voor de constipatie)

10.000 x piroxicam tablets

20 x Intamine cream voor itchy and burning skin.

1 x syrup to increase the appetite

60 x Malarex

10 x Calamine tubes/cream

HOPE FOUNDATION

Welke medicatie wordt gegeven indien deze in voorraad is?

Gastro-intestinal

-          Dompiridion 10 mg (Motinorm)

-          Omeprazol 20 mg (Agom 20)

-          ORS

-          Loperamide 10 mg (Astodium)

-          Abendozale (D-worm)

Antibiotica

-          Amoxicilline 250 mg (Promax)

-          Doxyciline 500 mg (Agodox)

-          Phenoxymethyl penicilline 250 mg (5Pen-V)

Cough

-          Dextromethomethorphan 10 mg (Torex)

Pain & Fever

-          Paracetmol 500 mg

-          Ibuprofen 200 mg

-          Coldafex

Vitamines

-          Vit. C (100 mg Ascorbic Acid)

-          Vit B ( combiplex)

-          Multivitamines

Salves & Lotions

-          Acriflavine 0.12 % (Burnem)

-          Antibacterial cream (Ecodax)

-          Bethametasone  0.1% (Betavel-N)

-          Calamine

-          Gentomicin eye and era drops (Lvygentacin)

Anti-malaria

-          Sulfadoxine 500 mg + Pyrimethamine 25 mg (Fausider)

WAAROM CONSULTATIES?

De gezondheidszorg werkt in Oeganda op een ander manier dan in België.

Moureen vertelde ons het volgende:

Scenario 1: JE BENT ZIEK, en je hebt geen geld voor verzorging.

-          Je gaat naar de polikliniek (the dispencary) en je vraagt een consultatie aan.

-          Deze poliklinieken hangen af van de overheid en je krijgt je medicatie gratis indien deze voor handen is.

-          Indien de diagnose die gesteld wordt vrij ernstig is wordt je doorverwezen naar een een groter ziekenhuis (overheidsziekenhuizen)

à Er zijn er drie in de buurt van Kajjansi

·         Entebbe hospital 

·         Mulago hospital in Kampala

·         S. Kisenbi hospital (tussen Kajjansi en Entebbe)

à de medicatie is hier soms gratis (Afhankelijk van de medicatie in voorraad, voor andere medicatie dient er betaald te worden.

Scenario 2: JE BENT ZIEK, en je bent besmet met het hiv-virus.

-          Je kan gaan om je te laten testen en te laten behandelen in:

·         De polikliniek à testen is gratis

·         ‘ Hope foundation’à testen is gratis

·         Locale klinieken à niet gratis

·         Ziekenhuizen à niet gratis

à er zijn twee ziekenhuizen gespecialiseerd in hiv/aids en dat zijn:

·         Mildway hospital à testen is gratis

·         Tasso hospital à testen is gratis

We wilden deze ziekenhuizen graag bezoeken maar kregen geen toestemming.

Wat gebeurt er als je hiv-positief bent?

-          Je test positief bij “ Hope Foundation”

-          Na drie maanden kom je terug en krijg je een confirmatie, in de tussentijd kan je op consultatie komen, krijg je educatie, krijg je antwoord op je vragen, geven ze inlichtingen over hiv/aids.

-          Indien je de confirmatie krijgt dat je hiv-positief bent wordt je doorverwezen naar Tasso, Mildway of de polikliniek voor een 2^de test en medicatie:

à de ART wordt pas opgestart als de behandelende arts beslist deze te geven:

§  Elke maand heeft patiënt een afspraak met de dokter voor opvolging

§  Het kan soms 3 tot 6 maanden duren vooraleer de ART wordt opgestart, hangt af of er al dan niet medicatie aanwezig is.

Omdat ‘Hope Foundation’ consultaties en medicatie aanbiedt vonden we het interessant om als verpleegkundigen in spé, hier ook aan deel te nemen.

Medicatie blijkt altijd een groot probleem te zijn.

Overal waar we in aanraking kwamen met gezondheidszorg stond dit issue bovenaan de lijst van problemen.

Omdat we geen artsen zijn beperkten we ons tot de aankoop van medicatie (zie lijst) waar we zelf achterstonden.

Een  groot  probleem binnen de gezondheidszorg blijven nog steeds de

‘witchdoctor’

-          Mensen geloven nog steeds dat deze ‘wijze mannen’ de ziekte kan uitdrijven.  Zij beweren dat ziekte veroorzaakt worden door ‘dingen’ van buitenaf en dat ze kunnen geholpen worden door kruiden, rituelen (vb seks hebben met kinderen ),.... om het ‘slechte’ uit hun lichaam te verbannen.

-          Mensen met hiv/aids worden door hen vaak niet op de correcte manier geholpen en sterven vaak aan bijkomende ziektes

-          Vaak verpatsen mensen vaak hun hele hebben en houden aan deze dokters omdat hun geloof in hen zeer hoog is.

-          De overheid onderneemt wel acties om de bevolking te waarschuwen voor deze behandelingen maar het haalt weinig uit.

-          Kinderen worden in Oeganda nog steeds geofferd maar hier treedt de wet steeds op indien het gemeld wordt, wat stilaan meer en meer gebeurt.

-          Magie is een deel van de Afrikaanse cultuur, vooral nog bij de oudere generatie.

We hoorden van Moureen dat therapietrouw bij kinderen een gigantisch probleem is dus daarin zagen we een uitdaging voor verbetering.

We werkten een kleinschalig project uit waarbij de moeders op de groepsvergaderingen werden geïnstrueerd om therapietrouw bij hun kinderen te vergroten.

Hoe gingen we te werk?

-          Er werden honderden sterren uitgeknipt

-          Er werden bladen gemaakt waarop alle dagen van de week vermeld stonden

-          Er werden papieren zakjes gemaakt, waar de sterretjes konden bewaard worden.

-          Iedere ouder werd voorzien van blad en sterren.

Bij de eerste groepsmeeting op vrijdag 19/3 kregen de mensen uitleg rond dit project. Iedere aanwezige kreeg een blanco blad met opschrift “ Earned stars” (zie bijlage) mee,  waarop alle dagen van de week vermeld stonden en een zakje gevuld met zeven sterren.

Telkens een kindje haar/zijn medicatie van de dag inneemt wordt er een sterretje geplakt achter de dag. In totaal zijn er zeven sterretjes te verdienen.

Bij de volgende groepsmeeting wordt de medicatie-inname besproken en als het blad volledig is ingevuld (7/7) krijgen de kinderen een cadeautje (kleurdoosje, bal, poppen, ...) naargelang de leeftijd.

Aangekocht speelgoed:

• Poppen
• Kleurpotloodjes
• Kleurboeken
• Speelpoppen voor jongens
• Bellenblazers
• Auto’s
• Vrachtwagens
• Tamboerijn
• Ballen
• springtouwen

Consultatie van de leden van “The Hope Foundation” donderdag 18/03/2010

31-03-2010 om 14:14 geschreven door Aagje & Christel  

31-03-2010 om 10:49 geschreven door Aagje & Christel  

Vandaag kregen we de kans van Moureen om enkele huisbezoeken te doen. De bedoeling van een huisbezoek is medische toestand van de leden op te volgen en dit aan te vullen in het dossier. Het gaat dan vooral om welke medicatie ze nemen op dit ogenblik, hoe hun vorige consultatie in het ziekenhuis was verlopen, de medicatie neveneffecten heeft op de gezondheid, de kinderen getest zijn op HIV,…

Wat opmerkelijk was is da veel mensen jeukende brandende wondjes hebben ten gevolge van het virus dat in hun leeft. De wondjes komen meestal voor over het hele lichaam. Toen we in de namiddag zaten te wachten op een taxi die er niet doorkwam, besloten we naar Kampala te gaan. Het leek ons een goed idee om nu nog wat medicatie aan te kopen aangezien we nu een idee hebben over welke medicatie juist echt nodig is. Toen we in de supermarkt rondliepen zag ik allemaal kleine popjes, auto’s, vrachtwagens, actiepoppen voor de jongens, bellenblazers,… Deze hebben we vorige week ook al gebruikt als beloning voor de sterretjes! De kinderen waren dan echt supergelukkig en was zeer leuk da te zien. Onze manier om de therapietrouw te verhogen blijkt een positief effect te hebben. Welk kind zou nu zijn medicatie niet goed willen innemen?!

30-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Weekend dag 1: 27/03/2010

Vanmorgen kwam Robert ons al héél vroeg ophalen! (6 u ’s morgens). Het slaaptekort van enkele dagen was al merkbaar. Het was een 5 uurlange autotocht dus een dutje kon er wel bij =)

Na ons overal in te schrijven en te moeten wachten konden we uiteindelijk beginnen aan onze eerste dieren- speuren tocht: de bavianen =) Bavianen zijn zeer mensenschuw dus die waren allemaal zeer rap weg van de kant. We stopten aan onze eerste locatie voor te overnachten: Red Chili. Het waren allemaal tentjes op het gras waar 2 bedden in stonden. In 2002 werd deze plaats aangevallen door nijlpaarden… Leuk om da te weten voor je daar moet slapen =)

Er liepen ook van die rare zwijnen rond… Iets in de aard van wrattenzwijnen maar da weet ik ni =) Die zaten ook een hele dag te knorren aan onze tent… Toen we onze lunch daar hadden gegeten konden we vertrekken voor de boottocht! Joepieeeee!!!

Het eerste wat we er zagen toen we aankwamen was een hippo. Toen we de Nijl overstaken merkten we op dat er echt heel veel hippo’s waren! Echt super om da zo van dichtbij te kunnen zien! Was echt de max! Iets verderop zagen we 2 grote olifanten met nog een kleintje erbij… Die waren echt fantastisch om te zien aan de kant van het water… Zo gingen we verder naar de buffels, herten, nog meer nijlpaarden & krokodillen! Waauw daar ga ik toch iets grappig over vertellen =) Christel riep mij van aan het begin van de boot: Aagje kom zien er zit een krokodil op de rots. Ik ga der naartoe en begin foto’s te trekken gelijk zot… Da beest bewoog dus NIE en zat daar hele tijd me zijne mond open… Ik zei tegen Christel ma nee, das geen echte da kan ni da die zo blijft zitten een hele tijd en begonnen alle twee in de lach te schieten. En plots schiet die krokodil daar van die rots zeg amaai da was verschieten! Haha azo gelachen da we hebben gedaan… De foto’s kan je dus zien op mijn facebook…. De bedoeling van deze prachtige boottocht was te varen tot aan het begin van de waterval… Die was echt magnifiek! (In vergelijking met die “waterval” van vorige week die je bij manier van spreken kon plassen!) Het is echt een ongelooflijk mooi zicht da te zien! Er kwam ook zo van de schuim vrij die aangemaakt werd door de snelheid van da water… Echt prachtig!

Na een boottocht van 4 uur konden we terug gaan naar de Red Chili om daar te overnachten.. Wat waren we kapot! We hebben ons rap een douchke genomen, iets gegeten en het bedje in… Amaai da deed echt deugd! (Er zit bij ons aan het appartement bijna elke morgen iemand de moslims op te roepen tot gebed… Leuk ze?! =))

Dag 2: (Zondag  28/03/2010)

Wat moesten we weer vroeg opstaan, maar voor een safari doen we alles! =) Het was een nachtje met nachtmerries (door de Lariam)…. We hadden een ontbijtje bestelt, stapten in de auto en konden beginnen.. We begonnen weer aan het begin van de boottocht waar we een ferry moesten nemen voor aan de overkant te geraken. Toen we aan de overkant waren stapte er een Ranger in met een groot geweer voor ons te beschermen… Echt brrrr =) maar voor de veiligheid doen we alles =)We begonnen eraan en hebben veel giraffen, antilopen, buffels & olifanten gezien. Maar ook een jachtluipaard!! Da was echt een prachtig beest om te zien! Het zat vanboven in een boom te kijken naar ons, als hij hem onveilig voelde liep hij naar beneden en begon gelijk zot weg te lopen… Amaai echt prachtig!  Na een safaritocht van drie uur waren we voldoen van de dieren en konden we weerkeren om in de namiddag een wandeling te maken naar de top of the falls!

Na mij te informeren over de zwaarte van de toch heb ik besloten deze niet mee te doen wegens mijn rugproblemen. Christel begon er zeer enthousiast aan en we ontmoetten elkaar terug aan de waterval. Ik heb een goed uur kunnen genieten van de ongelooflijke massa water die door een vree klein gat naar beneden viel! Wat was da fantastisch en rustgevend!

Na het lange genieten konden we terug rijden naar een lodge waar er een huisje stond in het midden van het bos tussen de bavianen. Echt zeer gezellig om er te slapen, te eten, te douchen,…

Dag 3: 29/03/2010

Vandaag konden we goed uitgerust beginnen aan een nieuwe dag. Het programma begon met een tocht naar de chimpansees. Da was echt spannend. Een gids begeleide ons naar hen door goed te luisteren, te communiceren met andere mensen die ze al hadden gevonden en een hele dag de chimpansees volgen. Toen we aankwamen was da echt prachtig ( ik heb geen woorden meer die het kunnen beschrijven) De chimpansees vlogen van de ene tak naar de andere, klommen naar boven, zaten elkaar te plukken,… Ik stond vol verbazing te kijken naar deze diertjes toen ik plots allemaal druppels op mij kreeg. Ik keek naar de gids van alle wa is da nu terwijl hij direct zei in het Engels: Eikes ze zijn aan het plassen! Hahaha daarmee heb ik da ook eens meegemaakt e =) Was ni zo aangenaam voor de andere om mij zo nog een hele dag mee te nemen maja =) Het was echt een sterke geur… Soms was het echt bangelijk om die zoveel lawaai te horen maken en zien zot te komen… Was precies dan die gingen aanvallen maar we hebben het overleefd =) De kaka van de chimpansees zijn ook echt grappig: Precies kleine witte bonen hihi (even ter informatie daje u volledig kunt inleven =) )

In de namiddag reden we naar een plaats waar er rhino’s te zien waren. Het was een korte tocht maar hebben toch iets fantastisch meegemaakt. We stonden op nog gaan 10 meter van de neushoorns!! Het was een mama, papa en kleine neushoorn Obama =) Grappig e… De neushoorns werden hier opgevangen nadat ze in een zoo ofzo hebben geleefd. Het is de bedoeling ze hier terug in het wild te brengen. De neushoorns kunnen zo een 40 km/uur halen en wegen in de 2000kg… De hoorn van de mama wordt groter dan die van de papa omdat de mama zo hun baby neushoorn kunnen beschermen! De papa is wel wat dikker omdat hij moet kunnen vechten om zijn vrouwtje te kunnen veroveren… Oooh zo lief, ze vechten voor een vrouw =D

Na een bangelijke tocht in een veld vol slangen stapten we terug in de auto op weg naar huis. Het was een druk, prachtig, fantastisch, duur weekendje maar het was het zeker waard!

28-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Vrijdag 26 maart 2010  ‘aardappelen op de menu’

Vandaag blijven we de hele dag in Kajjansi maar eerst moeten we wel nog naar Kampala om medicatie voor de kinderen te kopen.

Dat geeft ons de gelegenheid om langs de ‘grote’ supermarkt te gaan en wat inkopen te doen (cornflakes, spaghetti, yoghurt, chips, chocolade, koffie, kaas....) om de volgende week door te komen.

De dagdagelijkse dingen halen we in de kraampjes voor ons deur.

Kampala is steeds een heel avontuur om naar toe te gaan. ’t Is dan ook de hoofdstad van Oeganda en veel drukker dan het gemoedelijke Kajjansi waar we verblijven.

Wat me opvalt in Kampala zijn tal van mensen die een soort bruine rouwband rond de arm dragen, anderen dagen en bruin lint rond hun middel... Ik vermoed dat het iets te maken heeft met de problmen met  Boeganda (d.i. een koninkrijk in het huidige Oeganda en het is een gedeeltelijk onafhankelijke provincie).

De koningen van Buganda zijn voor vele Oegandezen nog steeds  de leiders van hun land en

dit leidt vaak tot rellen zoals we er op 17 maart eentje hebben meegemaakt.

Op die bewuste dag werden ook de prachtige Kasubi tomben (wereldcultuurerfgoed ) platgebrand en zijn voorgoed verloren. We hebben iets te lang gewacht om ze te bezoeken

Normaal stond dit volgend weekend op ons programma!

In ons kantoortje is het nog rustig als we er toekomen.

Het is vrijdag dus er wordt voedsel uitgedeeld en de mensen worden pas verwacht vanaf 14u.

Vandaag staan er aardappelen op het menu. Net zoals vorige week worden de 2 grote zakken bij ons afgezet en wij verdelen ze in hoopjes.

Er zijn duidelijk meer vrouwen deze week komen opdage dan vorig week. Ik vermoed dat hier de tamtam nog goed werkt.

Tussendoor doen we ook nog enkele consultaties.

Ons miniprojectje ivm therapietrouw zijn wordt besproken en het blijkt echt een succes te zijn. De kinderen zijn echt gemotiveerd en nemen hun medicatie in. Wat een klein cadeautje al niet kan doen! Hopelijk kunnen ze het volhouden.

Als de groepsmeeting (ze spreken dan in het Luganda en niet in het Engels) begint muizen Aagje en ik er tussenuit.

Het weekend begint (weer?, tijd vliegt )en we moeten gaan pakken....morgen worden we om 6u opgehaald en gaan we op safari!! 

27-03-2010 om 03:45 geschreven door Aagje & Christel  

Donderdag 25/03/2010

‘juf Crystal en juf Aajkie’ (‘Aagje’ krijgt hier NIEMAND uitgesproken)

Om 10u  worden we verwacht in de ‘Bright Star Junior School’in Kawoto.

We gaan lesgeven!

Maar eerst moeten we naar het bureautje (klein hokje met tafel en wat stoelen ) van de directeur. In elke school wordt er van ons verwacht dat we ons naam en adres vermelden in het grote ‘visitors book’. Eenmaal deze belangrijke opdracht volbracht worden we door een leerkracht naar een klasje geleid. We horen al van ver in welk klasje we verwacht worden want de kindjes zijn al volop in de handjes aan het klappen. Als we onze hoofden door het deurtje steken wordt het echter muisstil. Ze kijken ons met grote ogen aan. Het zijn de allerkleinsten en ik denk dat het toch altijd een beetje schrikken is als ze onze witte snoet zien. Maar het ijs is al snel gebroken als we van hun juf een krijtje in de handen  gestopt krijgen en we als echte onderwijzeressen aan ons taak beginnen.

Waar zullen we starten?

Ik begin met de letter “a” op het bord te schrijven en een tekening te maken van een appel.

En zo lopen we het hele alfabet af... de kinderen zijn enthousiast en werken heel goed mee...plezant hoor. Als we al de letters hebben gehad beginnen we aan de cijfers, daarna de kleuren...

We amuseren ons geweldig... de kindjes kunnen met moeite op de bankjes blijven zitten en staan na een tijdje allemaal rondom ons.

Na de Engelse les is het tijd voor zang-en dansles. Aagje en ik zingen een liedje voor hen en dan is het hun beurt. Ze zingen uit volle borst een prachtig liedje  en als ze klaar zijn mogen ze naar buiten. Ze hebben lang genoeg moeten stilzitten en mogen zich nu buiten gaan uitleven.... en wij moeten natuurlijk mee!!. Het scenario van dinsdag herhaalt zich en ook hier doe we weer mee met alle turnoefeningen...gelukkig duurt het deze keer niet al te lang.

Dikke regendruppels vallen naar beneden en voor we het goed en wel beseffen begint het te stortregenen. De kinderen vluchten terug de klasjes in maar de meesten zijn  al doorweekt (wij inbegrepen) als we een dak boven ons hoofd hebben.

De regen klettert op de daken en maakt zoveel lawaai dat het geen zin heeft om verder les te geven. De aller-allerkleinsten van de klas kruipen op onze schoot. Het is moeilijk voor de kinderen om rustig te blijven maar als ze het wat te bont maken wordt er hardhandig door de leerkrachten ingegrepen.

Een paar kindjes vallen op hun bankje in slaap, niet met het hoofdje op de lessenaar maar gewoon rechtzittend. Doodop moeten ze zijn, ze zijn ook nog zo klein....

In een ander klasje zien we zelf een baby’tje op een matje liggen slapen. Het is het kindje van één van de leerkrachten.

Na een paar uurtjes  krijgen we van Moureen te horen dat we stilletjes aan moeten vertrekken. Er staan nog tal van activiteiten op het programma maar de leerkrachten krijgen de kinderen niet in hun klasjes. Al de leerlingen hebben zich rond het klasje verzameld waar we zitten en daardoor is het wel heel hectisch op school!

Moureen bestelt voor ons een taxi en als deze op de speelplaats verschijnt springen we erin. Het zal nog even duren voor de rust teruggekeerd is in de school....

Het is al namiddag als we terug op kantoor zijn ... het is donderdag, dus marktdag in onze straat. Door de hevig regen verloopt de opbouw van de kraampjes met wat vertraging.

Het is een drukke bedoening en elke vierkante meter wordt benut om de waren aan te prijzen.

Het blijft me ook verbazen hoe de mensen hier torenhoge goederen op hun hoofden dragen. Ik heb het ook eens geprobeerd maar dat was geen succes...

Ik hou wel van die Afrikaanse kleurrijke markten, het is zo exotisch...

Wij kunnen echter niet gaan shoppen, wij hebben werk te doen. Het schilderwerk boven de deur moet nog afgewerkt worden en daaraan  hebben we ons handen meer dan vol.
We krijgen van de marktkramers een goedkeurend knikje... ze vinden het ok!! Bedoelen ze het eindresultaat of het feit dat we werken?

Ik gok op het eerste..... Wij zijn op het resultaat alvast heel trots!

ps... als jullie meer foto's willen zien kan dat op de facebook van Aagje!!!!

25-03-2010 om 17:09 geschreven door Aagje & Christel  

22/23 maart Bezoek “Primary School” – Waterfield.

Vorige vrijdag werd op de groepsmeeting met de leden van ‘Hope Foundation’ ons miniprojectje rond medicatie-iname bij kinderen voorgesteld.

Van de moeders hoorden we dat het moeilijk is om kinderen te motiveren hun noodzakelijke medicatie in te nemen. Het kind voelt zich niet ziek en weigert daarom dikwijls om de medicijnen in te nemen. Wij proberen nu spelenderwijs de kindjes te motiveren en we zullen op de volgende meeting, nu vrijdag, horen of onze opzet geslaagd is. Voor elk pilletje of siroopje dat de kinderen innemen kunnen ze een sterretje verdienen dat op een blad wordt gekleefd. Als ze zeven sterretjes verzameld hebben en dus elke dag hun medicatie hebben ingenomen krijgen ze een cadeautje. Kleurpotloden, bal, popje,....afhankelijk van de leeftijd.

Gisteren hebben we hieromtrent nog wat voorbereidingen gedaan en gelukkig konden we gisterennamiddag ook nog wat voorbereiden voor vandaag want we gaan een lagere school bezoeken niet ver van ons kantoortje in Kajjansi.

Door de boda boda werden we tot aan de ingang van de school gebracht en de directeur staat ons al op te wachten. Van hem krijgen we een warm onthaal maar dat is nog niets in vergelijking met het onthaal dat we krijgen in de klasjes!

In elk klasje, acht in totaal wordt er voor ons in de handen geklapt en gezongen...de klasjes zijn zo klein dat we amper binnen kunnen.

Het enige meubilair bestaat uit houten banken (lessenaartjes) die volgepropt zitten met leerlingen. Tegen de muren hangen een paar zelfgemaakte tekeningen en het bord vooraan is aan vernieuwing toe. Een paar klasjes zitten bijna in het donker want er is geen electriciteit en de raampjes zijn zo klein dat er amper licht doorvalt.

Wat me echter weer opvalt zijn opnieuw al die lachende gezichtjes; ondanks het weinig comfort dat hen te beurt valt....

Als we samen met de directeur alle klasjes begroet hebben is het tijd voor ontspanning...

Het is speeltijd!!!!

De vele kinderen stromen de speelplaats op. De speelplaats is niet meer dan een open ruimte van wat aangestampte aarde. Het duurt niet lang of alle kindjes staan te dansen en te zingen. De ‘juffen’ hebben hier geen tijd om een koffietje in de pauze te gaan drinken. Ze nemen actief deel aan de buitenactiviteiten. Het lijkt wel gymnastiekles..

Ook wij doen volop mee met alle turnoefeningen...door de knieën buigen, met de armen zwaaien, springen, huppelen,....de kinderen verdringen elkaar om ons een handje te geven.

Ik ben blij dat na een klein uurtje de speel-en sporttijd voorbij is. Ik ben nat van het zweet, heb dorst en ben doodmoe van al de oefeningen maar voor de kinderen mag het nog uren doorgaan, ze krijgen geen genoeg van ons.

Uiteindelijk stappen we zelf maar op want ik denk dat we er anders nog hadden gezetenJ.

We beloven de kinderen en de leekrachten dat we zeker nog een keertje terugkomen om met de kinderen spelletjes te doen en dat doet hun plezier....

Als we de school verlaten wuiven we de leerlingen nog lang na....Het was leuk, heel leuk....

In de namiddag worden we door Moureen aangesteld als haar ‘klusjesmannen’.

We gaan verven!

In elk gebouw waar er een activiteit plaatsvindt (winkel, schrijnwerkerij, tandarts, clinic ....) staat boven de deur geschilderd wat er binnen gebeurt maar boven de deur van ons kantoor staat er ‘Music & Video".. niet exact waar we ons mee bezighouden...dus we moeten het aanpassen.

Aagje en ik verdelen het werk: ik voer het schilderwerk uit en Aagje is belast met het denkwerk. Ik overschilder de vorige letters en Aagje maakt letters uit papier (mallen) die we gaan gebruiken voor het opschrift.

En wat doet Moureen ondertussen....ze speelt met een vriendin “Mens-erger-je-niet”....

Schitterend toch!?

Voor het resultaat van ons verfwerk zullen jullie moeten wachten tot we terug thuis zijn....

We nemen zeker een fotootje van ons kunstwerk!

23-03-2010 om 17:10 geschreven door Aagje & Christel  

Joepieee vandaag kan het weekend beginnen!

Christel en ik maken ons klaar om dit weekend te gaan raften !! Aangezien we niet veel weekends meer over hebben om iets te doen voor onszelf moeten we nu elke kans grijpen!

Eindelijk eens weg van dit appartementje, ons Moureen, onzen dierentuin in den hof da veel te veel lawaai maakt ’s nachts,… ZALIG!

Het was een tijdje rijden vooraleer we aankwamen in ons hotel, Eden Rock… Een zeer mooi Afrikaans kamertje zonder ramen, twee grote bedden (zalig als je da vergelijkt met ons stapelbedje in het appartement),…

Toen we onze raft gingen boeken, stapten we door een deurtje waar je plots in een andere wereld terecht kwam! Bijna allemaal blanken! Echt ni te doen,…

We zagen de rafters terug komen, kletsnat, verbrand, uitgeput,.. Waar gaan we aan beginnen? Hihi…

In de avond gingen we iets gaan eten in het “restaurant” van ons hotel. We kwamen er toe en er was geen elektriciteit… Toen we vroegen of we iets konden eten zeiden ze direct ja geen probleem! Hunk, hoe doen ze da? Haha

Na een lange tijd te wachten, heb ik toch genoten van een spaghetti Bolognaise !! En Christel genoot van haar torentje rijst met bonen… Echt heerlijk! Christel heeft wel drie kwartier op haren Afrikaanse thee moeten wachten ma kom da moeten we er hier bijnemen =)

Na een leuke babbel en gezellige avond konden we lekker gaan uitrusten in onze kamer waar er veel Ricky’s (onze salamanders) waren!

Het was alweer vroeg dag, om 8 uur werden we verwacht op de plaats voor te raften.. Het duurde een hele tijd vooraleer we vertrokken waren ma kom... Het was wel spannend! We kregen een paar instructies, een vest, een helm,… We konden aan het avontuur beginnen! JOEPIEEEE =)

In onze boot zat er een Koreaan die al de hele tijd aan het filmen was, wa was da irritant! We wisten niet wat het doel was van al da gedoe maar we hebben er wel mee gelachen =) Samen met twee meisjes van Londen en een Mr. Bean look a like ( dieje was echt TE grappig haha zijne lach, zijn gezicht, mond,… echt gek!) van Zwitserland hadden we een leuk team! Het Superteam =)

Wij waren dan wel het Team dat het meeste overkop enz ging maar voor de rest, zalig =) We kregen altijd instructies wat we moesten doen als er rotsen waren enz dus het was echt spannend! We hadden ook prachtig weer, misschien iets te prachtig want Christel en ik zien zo rood als een kreeft. Vandaag loop ik als een gehandicapte rond en Christel met armpijn… Amaai amaai…

Kortom, het raften op de Nijl was dus gewoon een zalig, prachtig avontuur dat ik nooit zal vergeten! Het water is ni zo lekker om te drinken dus ik zou zeggen als je ooit de kans krijgt dit te doen, zeker doen maar drink er ni van!! =)

Toen we terugkeerden, stond er al een overheerlijke BBQ op ons te wachten !! Woehoe amaai zo zalig !! Eindelijk een goeie brochette met patatjes, rijst, groentjes,… We waren allemaal uitgehongerd… Terug naar Kajjansi om wa slaap in te halen en onze hersenen te laten rusten =)

20-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

19-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Toen ik deze morgen mijn e-mails aan het nakijken was, had ik een berichtje van een goede vriendin van mij. Ze vertelde dat ze op het nieuws had gehoord dat er gisteren rellen waren in Kampala. Toen we dit vroegen aan Moureen zei ze dat dit inderdaad klopte. Er stond in de krant een slecht artikel gepubliceerd over de koning van Oeganda. De koning heeft zo zijn fanatieke groepjes (waar hij veel macht over heeft) die er echter niet mee kunnen lachen en enorme chaos veroorzaken. Hier in Oeganda volgen ze de koning zeer strikt in alles wat hij zegt of doet. Ze vertelde ons ook dat er al 7 doden waren. Het probleem is meer iets cultureel, de bevolking weet zelf niet goed wat er gaande is als we hiernaar vragen.

Aangezien het onveilig was in Kampala zijn we naar Entebbe gegaan voor onze geldproblemen eens te bevragen. Christel & ik kunnen al een paar dagen geen geld meer afhalen maar eindelijk was het gelukt ! =) We kunnen weer even voort! =)

Na onze financiën op orde te zetten zijn we naar het kantoor van Hope Foundation getrokken omdat wij daar een afspraak hadden met de leden. Elke donderdag krijgen ze da kans om bij ons op consultatie te komen. Het gaat niet enkel om de vrouwen maar ook hun kinderen. Het was zeer leuke deze kleine kindjes te helpen door hun wondjes te verzorgen, een siroopje te geven, …

Aangezien het niet makkelijk is om de kinderen medicatie toe te dienen, hebben christel en ik een manier gevonden om hen niet te moeten dwingen. Ik heb meer dan 140 sterretjes uitgeknipt =) (ongeveer 30 kinderen in Hope Foundation), de leden krijgen voor elke dag een sterretje mee. (7 dus in totaal aangezien ze de week erna weer bij ons moeten komen) Bij de volgende consultatie nemen ze hun blad weer mee en als ze 7 sterretjes hebben, krijgen ze een kleine verrassing =) Beiden zijn we toch wel trots op dit initiatief omdat we zo de kleine kinderen kunnen stimuleren hun medicatie in te nemen zodat ze beter worden!

Plots belde Moureen om te zeggen dat er een Boda Boda voor ons klaarstond. We hebben deze moeten nemen zonder dat we wisten waar we naartoe gingen. Toen we arriveerden stond Moureen ons op te wachten. Ze had met Christel een gesprek gehad over de mooie kans die ze hier had voor toerisme. Aangezien ze hier al wat contactpersonen heeft, zou dit voor haar wel een business zijn die kan open bloeien. Ze toonde ons de plaats waar ze een gasthuisje zou willen zetten. Een prachtig uitzicht over een plantage, vriendelijke mensen, rustige omgeving,… We moesten haar al aan iedereen aanbevelen voor als het zover was!

Terug op het kantoor was er niet veel werk meer voor ons. Christel en ik besloten naar huis te gaan zodat we deze dag terug op onze leuke blog konden plaatsen =)

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Aangezien we gisterenavond zonder elektriciteit zaten, konden we deze morgen goed uitgerust opstaan. ( Da gebeurt hier wel eens regelmatig..)

Onze drukke dag kon beginnen ! Onze eerste stop was naar “The Dispensery”, een hospitaal waar iedereen terecht kan voor medische zorg ed. Een vrouwelijke dokter was de eerste die ons een klein beetje uitleg gaf over de exacte werking. Daarna werden we voorgesteld aan de verpleegkundige en vroedvrouwen. De verpleegkundige was bezig met zwangere vrouwen uitleg te geven over het verloop van de zwangerschap en bevalling (met video). De vroedvrouw nam ons mee naar de plaats waar vrouwen konden bevallen. Christel was geschrokken toen ze een kijkje wou nemen in de verschillende kamers en een naakte vrouw op tafel zag liggen, klaar om een mooie baby op de wereld te zetten !

De vroedvrouw vroeg ons of we de bevalling graag zouden zien.. Natuurlijk zeiden we ja! Het moest echt verschrikkelijk geweest zijn voor die vrouw zonder verdoving en steun van een familielid, vriend, vriendin,… Ze was helemaal alleen! Ik & Christel namen ondertussen een kijken in de onderzoekskamer toen we haar plots hoorden roepen! Vlug alles aan de kant en ons klaarmaken voor de bevalling mee te maken… Het was zo ongelooflijk hoe deze vrouw da heeft gedaan =o Amaai echt… Na de bevalling begon ik plots lijkbleek te trekken en ben ik naar buiten moeten gaan.. Ons Christel heeft alles blijven volgen! Chapeau! Ik denk na dit te zien dak toch nog even ga wachten me kindjes ze amaai, wa was da=) (Versta mij ni verkeerd want een kindje op de wereld zetten is één van de mooiste dingen ter wereld!) Wij mogen van geluk spreken dat er in België meer medische zorg en steun is voor vrouwen die bevallen! Het zat ook zo in elkaar dat de vrouwen die komen bevallen, voor alles zelf moeten zorgen zoals kleren voor de baby,… maar de vroedvrouw zei dat ze er allemaal vanuit gaan dat ze dit hier kunnen krijgen. (In België is het toch allemaal makkelijk hoor! )

Na terug een beetje kleur te krijgen, gingen we naar Moureen toe omdat zij ons verwachtte op het kantoor. Toen we eraan kwamen was er een man Engelse les aan het geven aan de HIV positieve vrouwen… Echt prachtig om die man da te zien doen… Was echt zeer leuk…

Veel tijd hadden we niet om bij Moureen te blijven want enkele ongeduldige studenten zaten ons alweer op te wachten in The Dispensery… Toen ik hem in de voormiddag ontmoette wist ik al dat het een persoon was die zeer hebberig en ongeduldig was. Blijkbaar hadden de mensen daar ons al een week op voorhand verwacht en verwachtten ze ook nog dat we er wekelijks hulp kwam bieden, terwijl ik en christel dit niet echt wisten. Even daarna kwam er een vrouw bij ons die ons vertelde dat wij per dag we kwamen helpen, 20.000 shilling moesten betalen, dat is iets van een 8 euro. Ik vond da echt héél raar dat wij moeten betalen om er een dag gratis hulp te bieden aan de mensen. Ja als ze blanken zien, zien ze geld…

Maar bon, op naar de school waar we de studenten gingen observeren als ze les gingen geven. Wat was dat hectisch ! Ik denk da ik en Christel met wa hoofdpijn vanavond goed zullen slapen… Er zaten zeker zo een 100 studenten in 1 zaal… Man man man, krijgt da eens stil! =) Haha onze leerkrachten kunnen dan toch ni klagen ze met zo een brave studenten zoals wij =)

Het ging ook vooral over HIV & AIDS waar ze een interactie over wouden beginnen. Dus een interactie met zoveel studenten ---à Hoofdpijn!

Al bij al waren we blij als dit voorbij was en terug konden keren naar huis… Zalig!

17-03-2010 om 18:03 geschreven door Aagje & Christel