Donderdag 11 maart 2010 .... ‘Mzungu brings sweets’

Vanmorgen niet veel kunnen eten, de darmen liggen wat overhoop...

Onze arme darmen!! Het water in het appartement kunnen we niet drinken, we kopen daarom flessen water. Moureen vult haar flessen met kraantjeswater en deze staan naast de onze in de koelkast. Gisteren heb ik me van fles vergist en nu zit ik met de gebakken peren!! Het voordeel is dat we op die manier eens goed gezuiverd worden van binnen en dat we wat immuniteit verwerven voor de volgende vijf weken...

Ons programma voor vandaag is weer goedgevuld. In de voormiddag bezoeken we een dorpje met een naam dat klinkt als een lied: Nukifalala...

Er wordt weer een project voorgesteld door de leden van ‘The Hope Foundation’. The Hope Foundation is de organisatie war we stage lopen. Het is een kleinschalig project waar men kwalitatieve hulp wil bieden aan aan gelimiteerd aantal hiv-positieve mensen (60-tal in totaal)

Er worden tijdens de volledig stage (= 3 maanden waarvan wij zes weken doen) zeven projecten voorgesteld  door de dorpjes. De leden hebben over ‘hun’ project kunnen nadenken en en sommige zijn echt origineel. De ene wil een koe, de anderen willen een kippen-of varkenskwekerij, sommige willen paddestoelen kweken. Nog anderen denken aan een kapsalon. Jullie zien het, aan ondernemingszin/talent  ontbreekt het deze mensen niet, het belangrijkste is wel dat de projecten kans op slagen hebben en dat ze winst opleveren voor de gehele gemeenschap.

Rond 11ur worden we verwacht en omdat het dorpje wat afgelegen ligt nemen we de boda boda (dit zijn brommertjes die letterlijk overal op en over kunnen) en rijden weg van de drukte...

De boda boda’s zijn een fantastich transportmiddel en de jongens die ze besturen zijn echte stuntmannen. Het verreist heel wat rijkunst om de putten en greppels te ontwijken. Vaak zitten we er dan ook nog eens met z’n drieën op!!

Vanop de boda boda geniet ik volop van de geuren en de kleuren.  In het voorbij flitsen van de talrijke kraampjes hoor je de kinderen roepen: mzungu, mzungu brings sweets.... Wuifend en lachend staren ze ons na, nog lang nadat we hen voorbij gereden zijn. De kinderen zijn hier echt geweldig en als we in het dorpje toekomen zijn zij ook dikwijls de eerste die ons komen begroeten, en natuurlijk krijgen ze af en toe een snoepje....

We vernemen al snel dat de ‘meeting’ is uitgesteld want vannacht is er een dorpsbewoner overleden en heel het dorp is in rouw. Terwijl Moureen met de mensen van ‘The Hope Foundation’ praat kijk ik wat rond en wordt gewenkt door een vrouw met een prachtige glimlach. Naast haar staat op een kolenvuurtje Matooke (=  traditioneel gerecht) te pruttelen. Ik krijg mijn eerste Afrikaanse kookles maar het enige wat ik er van onthou is dat het heel lang  moet pruttelen vooraleer het klaar is. Dit gerecht wil ik zo snel mogelijk proeven want ik denk dat het overheerlijk is.

Omdat er wat tijd is vrijgekomen beslissen we om naar Kitoko te rijden. We gaan een boerderij bezoeken waar kinderen worden opgevangen die mishandeld zijn geweest in het verleden, het betreft kinderen die op straat leefden en enkel door te stelen konden overleven en door hun gedrag vaak werden geslagen, met stenen bekogeld, behandeld als vuil....

Ze worden door lokale sociale werkers in  Kampala van de straat gehaald en krijgen hier de kans om tot rust te komen en een vak te leren. Per huisje wonen er ongeveer 6 kinderen samen en ze leren hoe ze een huishouden dienen te beredderen. Ze koken voor zichzef, houden het huisje proper, werken op het land, verzorgen de dieren,... op die manier leren ze hoe zichzelf te behelpen als ze terug gaan naar de ‘echte, harde’ wereld.

Een prachtig systeem van opvoeden wordt hier gehanteerd. Hier wordt nooit gestraft, de kindere hebben al teveel meegemaakt maar ze worden beloond als ze iets goed doen om hen meer zelfvertrouwen te doen krijgen en ze extra te motiveren...

voor de medestedenten sociale verpleegkunde: klinkt dit niet bekend in de oren ??

Onze volgende stop is de ‘Stafford  High School’

Het is een internaat voor jongens en meisjes tussen de 15 en 19 jaar, ....alhoewel leeftijd is hier een erg vaag begrip. Eigenlijk speelt leeftijd niet echt een rol, je volgt les wanneer je in de mogelijkheid bent om het te doen. Ik kan dit alleen maar toejuichen want zit ik ook niet een beetje in hetzelfde schuitje?

De bedoeling van ons bezoek is dat we hier wat aan pep-talk gaan doen. Enkele vragen die we willen stellen werden reeds door Moureen aan het hoofd van de school voorgelegd en de meesten werden goedgegekeurd. We willen praten over kindermishandeling, anti-conceptie, veilig vrijen, tienerzwangrschappen, hiv en aids-problematiek. Niet echt de gemakkelijkste onderwerpen maar het feit dat we toestemming hebben gekregen en hier zitten is toch al een stap in de goede richting.

Het hoofddoel is de jongeren te sensibiliseren en te laten weten dat ze met welke problematiek ze te maken krjgen steeds terecht kunnen bij Moureen .

Het eerste onderwerp, ‘child abuse’ zorgt direct voor hevige reacties en de meesten zijn hier al mee in aanraking gekomen. Een vertrouwenscentum bestaat hier niet echt en aangifte doen kost geld, zo vernemen we.

Sexual abuse, verkrachtingen komen hier ook vaak voor en Moureen houdt een prachtig pleidooi over hoe meisjes zich kunnen beschermen en geeft hieromtrent tips. Meisjes, vrouwen zijn een erg kwetsbare groep en het is belangrijk dat ze voor zichzelf opkomen en dat ze hun leven zelf in handen nemen.

Ook stelt ze voor met het Rode Kruis te praten en op het einde van het schooljaar condooms uit te delen. Het stimulen van condoomgebruik blijft een belangrijk item!

Voor mij was deze meeting bijzonder inbteressant en waardevol. Het is leuk te horen wat er leeft onder de jeugd en hoe ze denken over bepaalde onderwerpen.

Ht viel me op dat we en ook zij vrij konden praten, geen leraar die stond te luistervinken en dat maakte het alleen maar boeiend. Dit was een prachtervaring!

Moe, uitgeput en met veel honger keren we terug naar ons appartement. Door de drukte zijn we vergeten tijd te nemen voor de lunch.

Om half acht worden we opgepikt door Jeff die Kathleen naar de luchthaven zal brengen.

Kathleen gaat ons vandaag verlaten en vliegt terug naar België. Ze trakteert ons nog op een lekkere ‘fish and chips’ met een lekker Nile-biertje voor we afzakken naar de luchthavan.

In ons buitenrestaurant vlak aan het Victoria meer worden we tijdens het eten vergezeld door vreselijk veel muggen en spinnen! Gek hoe ze het op ons wit velleke gemunt hebben. Onze Oegandese vrienden (Jeff, Peter, Beckie) hebben er geen last van en begrijpen niet waar we ons zo druk om maken.

Ons laatste avondmaal met Kathleen was ondanks de muggen en spinnen en katten, ...heel geslaagd en het is maar stilletjes in de auto als we richting luchthaven rijden.

We hebben een fantastische tijd samen doorgebracht en we zullen haar missen.

We wensen haar een goede vlucht toe en vertrekken dan maar...afscheid nemen is nooit leuk!

We werpen nog een laatste blik door het raam en zien Kathleen op haar horloge kijken en haar stap versnellen. Ze is al een beetje aan de late kant en vliegtuigen wachten niet. Het zal voor haar sowieso terug opnieuw wennen zijn aan ons jachtige leven.

Kathleen, bedankt voor alles!

11-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Woensdag 10/11/2010

De zon staat al hoog aan de staalblauwe hemel als we aan de ontbijttafel zitten.

Het Afrikaanse levensritme begint ons meer en meer te bevallen...

Alhoewel... ons programma voor vandaag is goedgevuld. Deze voormiddag moeten we nog de workshop rond hiv-problematiek voorbereiden. Deze gaat door in een dorpje vlakbij Kijjansi en een groepje vrouwen van de omliggende dorpen en leden van de ‘Hope Foundation’ gaan hieraan deelnemen. 

Voor we starten met deze job hebben we nog enkele andere Afrikaanse katjes te geselen.

Het project dat we gisteren besproken hebben en waar we met veel enthousiasme naar uitkijken stuit op de eerste barrière...

Men wil in een ‘Village’ die we gisteren bezocht hebben een kippenkwekerij beginnen

maar nu blijkt het dat er geen grond beschikbaar is om het hok op te zetten en de kwekerij uit te bouwen. No land, no chicken!!

Wat nu? We overwegen om een stukje grond te kopen maar ons budget is te klein, we

willen een stukje land huren maar dat blijkt niet mogelijk te zijn, ...

We zitten een tijdje met de handen in het haar: andere alternatieven worden bekeken maar geen enkele lijkt ons bevredigend. Wat nu?

Net zo snel als het probleem kwam opzetten komt er een antwoord. Een echt godsgeschenk:
Moureen (de verantwoordelijke) heeft plots iemand gevonden die een ruimte gratis ter beschikking stelt.
Fantastisch toch hoe snel het tij hier kan keren...(we hebben wel eerst drie uren gediscussieerd maar dat is ‘part of the job’
en misschien niet echt belangrijk of juist wel?).

In de namiddag zakken we af naar onze ‘meetingplaats’ waar de workshop wordt gegeven.

Het is een prachtige plaats, ergens buiten onder een reusachtige boom met grote groene vruchten. .Iedereen verzamelt zich rondom ons op matjes, voor ons zijn er drie stoelen voorzien: het lijken wel tronen maar gelukkig moeten we daar niet plaatsnemen. We nestelen ons tussen de andere vrouwen. Veel gemoedelijker!

De vragen omtrent de hiv-problematiek komen als snel naar boven en het draait uit op een geslaagde eerste workshop. Aagje ontpopt zich als een volleerde kleuterjuf en komt met een paar prachtige initatieven aandraven. Hopelijk kunnen we de moeders overtuigen om aan ‘onze’ projectjes deel te nemen! Volgens Moureen gaat dit zeker lukken maar het opbouwen van een vertouwensband is de kernboodschap! De eerste stap is gezet ... als we afscheid nemen voelen we al de warmte en de sterkte van al deze zwarte vrouwen.

Ze dragen hun problemen met opgeheven hoofd en dat is toch bewonderswaardig.

De hitte is al aan het wegebben als we de prachtige rode zandweg opwandelen naar ons optrekje. De kleuren die al zo intens zijn worden met het vallen van de avond nog intenser.

We hebben weer een prachtige dag achter de rug !

Aagje en Christel

10-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Voormiddag:

·         Opgestaan met een prachtig zicht over Kampala

·         Warme douche genomen

·         Ambassade geweest

Namiddag:

Eerste keer boda boda!

Bezoek aan de eerste 2 villages. In het eerste dorpje heb ik echter de armere kant gezien van Oeganda, veel vliegen, geur,… Ik heb ook gezien dat een kindje fysiek werd geslaan ook al had hij niet verkeerd gedaan. Een wijze man vertelde dan dat dit hoorde bij de cultuur. De kinderen hier in Oeganda noemen ons Mousoungoe =).  Hier waren er echter maar twee leden van Hope Foundation aanwezig. We hebben hier ook besproken wat zij graag als project willen hebben en hoe zij de toekomst verder zien. Zij wouden graag koeien en dit hebben wij dan ook besproken met Moureen. Het is zeer lastig om iets te bespreken omdat we voor elk village hetzelfde bedrag zouden willen spenderen. De meeste personen denken ook dat wij zeer veel geld hebben, wat niet zo is. Veel kinderen komen dan ook buigen en knielen voor ons, dit is wel zeer confronterend als je de eerste keer in Afrika bent.

Bezoek aan het tweede village was gewoon fantastisch! Alle kinderen begonnen Mousoengoe te roepen als we aankwamen met onze boda boda’s. Hier waren er al meer leden aanwezig. Er waren ongeveer 10 vrouwen aanwezig, dat wil zeggen dat we daar 10 families kunnen helpen. Zij hebben het voorstel om een kippenboerderij te beginnen maar er was discussie over de plaats waar ze deze konden kweken.

Uitgehongerd kwamen we terug naar ons appartement en hoopten op een lekker maaltijd, die hadden we wel verdiend! Maar wat bleek…. We kregen elk een 30 gram spaghetti voorgeschoteld, zelf een kip kan hier niet van leven! Laat staan 4 uitgehongerde mensen =)

09-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

Vandaag zijn we voor de eerste keer naar Kampala getrokken om ons GSM nummer en dergelijk te gaan halen. Hier hebben we echter gedropte, bedelende kinderen op straat geholpen door hen flesjes water en cake te geven. Na ons GSM nummer en wat supermarkt inkopen te doen zijn we bij Jef thuis gaan eten.

Hij heeft een zeer mooie familie. Hij is oom van 2 kinderen! De mama van Jef heeft echter ook eten voor ons klaar gemaakt maar dit vond ik niet zo lekker. (Rijst met bonen en stukje vlees) Jef heeft mij vandaag ook de bijnaam Curious gegeven omdat de mensen in Afrika mijn naam niet kunnen uitspreken.

Kathleen heeft tijdens haar vlucht een man leren kennen die zaken doet in de import en export van zaken. Zijn naam is Andreas en hij had ons uitgenodigd om bij hem te overnachten. Toen we een rit van Jef hadden gekregen en we kwamen aan in The White House kon ik mijn ogen niet geloven! Een immens grote villa met een zwembad, 4 kamers met badkamer, personeel,….

In de avond zijn we gaan eten in een Belgisch restaurant genoemd Chateau, waar we zijn gaan eten met Andreas, Pieter, Jef, Jiji. Het was zeer lekker, ik heb mij steak met frietjes genomen, kon ni beter hebben =). Wat ik ook leren eten heb is stokbrood met boter, zout en peper, echt lekker! We hebben ook besloten om erna wat te gaan drinken in de Latino Bar, een gezellig plaatsje waar je lekker kan dansen op Regae, hip hop,… en natuurlijk lekker cocktails kan drinken. De manier waarop de mensen in Oeganda dansen is gewoon fantastisch, zeker met die kont en het ritme dat ze hebben =)

Ik heb deze avond ook een interessant gesprek gehad met Jef over kindermishandeling, tienerzwangerschap en HIV.

Kindermishandeling: Vooral veel fysieke kindermishandeling zoals brandwonden, slaan, brandwonden van olie maar ook veel seksueel misbruik & incest (verkrachting). Dit gebeurd vooral in nieuwe samengestelde gezinnen waar de stiefmama of papa geen biologische band heeft met het kind. Het is zeer moeilijk om dergelijke situaties aan te geven aan de autoriteiten omdat ze anders zelf moeten opdraaien voor de opvoeding, eten ed. Het is ook voor de familie een grote confrontatie dit te moeten horen en familie is het belangrijkste hier in Oeganda. Alle situaties worden echter niet individueel bekeken ook. Is er sprake van schaamte?

Tienerzwangerschap: Het gebeurt veel hier in Oeganda. Ze zijn niet verplicht van zo vroeg kinderen te hebben maar het gebeurd. Het is de gewoonte in Oeganda dat er grote gezinnen zijn.

HIV: Sommige personen hier zijn er zeer open over en andere mensen zeggen niets omdat er een grote schaamte aanwezig is. Zelf tijdens bijeenkomsten van Hope Foundation(The village meetings) moeten we opletten met zeer persoonlijke vragen over HIV. We kunnen bijvoorbeeld niet vragen wie heeft er allemaal HIV in de familie. Ze zijn vooral bang dat de mensen hun anders gaan bekijken. Sommige zien er echt ziek uit en andere dan weer niet. Ze nemen allemaal AIDS-remmers (deze krijgen ze gratis van de overheid) maar ze nemen deze soms niet op de juiste tijdstippen omdat ze meestal ook geen eten hebben om erbij te nemen. Dit is vooral een groot probleem omdat ze dan last krijgen van hun maag, keel, hoofdpijn, braken, …

Kinderen hier hebben geen schoolplicht! Kinderen letten op andere kinderen en nemen ook de verantwoordelijkheid om achter water te gaan.

08-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

07/03/2010

Na een lange vlucht zijn we eindelijk aangekomen in Entebbe. Entebbe is vroeger de hoofdstad geweest van Oeganda maar deze is nu Kampala. Naar horen zeggen proberen ze nu toch weer van Entebbe the capital te maken.

We zijn eerst moeten stoppen in Parijs, dan in Addis Abbeba (Ethiopië) en dan Entebbe. Ik heb in Ethiopië 2 fardes sigaretten gekocht voor maar 20 euro!! =o

Jef, Moureen en Kathleen zijn ons dan ook komen ophalen in Entebbe.

Toen we aankwamen in het kleine appartement van Moureen hebben we eerst ons programma al besproken. Na een lange vlucht van bijna 24 uur onderweg te zijn moesten we direct in actie schieten. Toen alles vaag besproken was wou ik toch wel even de omgeving verkennen. We zijn dan ook naar Sesse Beach geweest. Het was niet echt een beach maar meer iets zoals de Warande ofzo maar dan wel aan het prachtige Lake Victoria!!

Er kwam een kleine jongen naast mij zitten die heel subtiel mijn Fanta uit de handen nam! Het was echt schattig, mijn eerste ervaring met een klein kindje uit Oeganda. De mama’s zijn zeer trots en laten het toe hun kinderen aan te raken ed zolang je hen ook aandacht geeft.

Mijn eerste douche in Kajjansi zal ik ook nooit vergeten want deze was ijskoud! Mijn eerste nacht had ik ook een slechte nachtrust door al de taxi’s en boda boda’s die voorbij raasden.

07-03-2010 om 00:00 geschreven door Aagje & Christel  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

01-03-2010 om 17:59 geschreven door