Hier kan je onze drukke Afrikaanse agenda op de voet volgen ! =)
Africa Baby
Oeganda 2010 Ons prachtig avontuur voor 6 weken in Kajjansi !
20-03-2010
Het is weekend !!
Joepieee vandaag kan het weekend beginnen!
Christel en ik maken ons klaar om dit weekend te gaan raften !! Aangezien we niet veel weekends meer over hebben om iets te doen voor onszelf moeten we nu elke kans grijpen!
Eindelijk eens weg van dit appartementje, ons Moureen, onzen dierentuin in den hof da veel te veel lawaai maakt s nachts, ZALIG!
Het was een tijdje rijden vooraleer we aankwamen in ons hotel, Eden Rock Een zeer mooi Afrikaans kamertje zonder ramen, twee grote bedden (zalig als je da vergelijkt met ons stapelbedje in het appartement),
Toen we onze raft gingen boeken, stapten we door een deurtje waar je plots in een andere wereld terecht kwam! Bijna allemaal blanken! Echt ni te doen,
We zagen de rafters terug komen, kletsnat, verbrand, uitgeput,.. Waar gaan we aan beginnen? Hihi
In de avond gingen we iets gaan eten in het restaurant van ons hotel. We kwamen er toe en er was geen elektriciteit Toen we vroegen of we iets konden eten zeiden ze direct ja geen probleem! Hunk, hoe doen ze da? Haha
Na een lange tijd te wachten, heb ik toch genoten van een spaghetti Bolognaise !! En Christel genoot van haar torentje rijst met bonen Echt heerlijk! Christel heeft wel drie kwartier op haren Afrikaanse thee moeten wachten ma kom da moeten we er hier bijnemen =)
Na een leuke babbel en gezellige avond konden we lekker gaan uitrusten in onze kamer waar er veel Rickys (onze salamanders) waren!
Het was alweer vroeg dag, om 8 uur werden we verwacht op de plaats voor te raften.. Het duurde een hele tijd vooraleer we vertrokken waren ma kom... Het was wel spannend! We kregen een paar instructies, een vest, een helm, We konden aan het avontuur beginnen! JOEPIEEEE =)
In onze boot zat er een Koreaan die al de hele tijd aan het filmen was, wa was da irritant! We wisten niet wat het doel was van al da gedoe maar we hebben er wel mee gelachen =) Samen met twee meisjes van Londen en een Mr. Bean look a like ( dieje was echt TE grappig haha zijne lach, zijn gezicht, mond, echt gek!) van Zwitserland hadden we een leuk team! Het Superteam =)
Wij waren dan wel het Team dat het meeste overkop enz ging maar voor de rest, zalig =) We kregen altijd instructies wat we moesten doen als er rotsen waren enz dus het was echt spannend! We hadden ook prachtig weer, misschien iets te prachtig want Christel en ik zien zo rood als een kreeft. Vandaag loop ik als een gehandicapte rond en Christel met armpijn Amaai amaai
Kortom, het raften op de Nijl was dus gewoon een zalig, prachtig avontuur dat ik nooit zal vergeten! Het water is ni zo lekker om te drinken dus ik zou zeggen als je ooit de kans krijgt dit te doen, zeker doen maar drink er ni van!! =)
Toen we terugkeerden, stond er al een overheerlijke BBQ op ons te wachten !! Woehoe amaai zo zalig !! Eindelijk een goeie brochette met patatjes, rijst, groentjes, We waren allemaal uitgehongerd Terug naar Kajjansi om wa slaap in te halen en onze hersenen te laten rusten =)
Wat een ellendige nacht hebben we achter de rug.Deze keer is het niet te wijten aan de muggen maar aan een verschrikkelijk onweer dat rond middernacht losbarstte boven onze hoofden. Wat een klank en lichtspel! Het was net alsof de hemel naar benenden kwam.
Onze kamer werd af en toe door de bliksem omgetoverd tot een een echte discotheek gevolgd door een secondenlange krakende donderslag. En dan die regen, het kwam met bakken uit de hemel vallen. Bij het ochtendkrieken was het net alsof ik in België wakker werd. Al de vertrouwde geluiden van de voorbije weken waren verdwenen... geen lachende kinderen, geen geroep op straat, geen getoeter van de boda bodas, geen piepende karren.... Het enig geluid was het gerriketik van de regen op de ruiten en de zinken daken. Nergens was een Afrikaan te bespeuren. Wat een sombere bedoeningAlle kleurtjes waren samen met de regen weggevaagd. Het deed mijn gedachten afdwalen naar thuis...
De rode aarden weggetjes waren ook verdwenen en leken wel kleine stromende riviertjes. Geen lachertje om hier blootvoets, gepakt en gezakt, van af te dalen.
Het lijkt me levensgevaarlijk...groot gelijk dat de mensen binnen blijven.
Als we naar Kajjansi vertrekken priemt de zon al weer vrolijk door de wolken en zijn de straten al weer opgedroogd. Grote plassen in het wegdek zijn de stille getuigen van een regenachtige nacht.
Het leven is weer volop op gang gekomen.
Vandaag staat ons een drukke dag te wachten. De leden van de organisatie weten dat het vandaag groepsmeeting is (ze zijn verplicht hierop aanwezig te zijn) en gekoppeld hieraan is er de voedseldistrubutie die wij sponseren.
Moureen heeft gisteren twee grote zakken bakbananan besteld (basisingrediënt voor Matoke) en deze worden in de namiddag verdeeld.
Het kleine kantoortje loopt met het verstrijken van de uren goed vol. Van her en der komen vrouwen afgezakt naar Kajjansi voor de voedselverdeling.
Wij hebben gekozen om dit project, dat Nele en Wim hebben opgestart vorig jaar, verder te zetten. Voedsel blijft een belangrijk gegeven bij de behandeing van aids. Wanneer er geen voedsel aanwezig is bij inname van de essentiële medicatie krijgt men neveneffecten zoals braken, jeuk, maagpijn,....
Achtentwintig vrouwen komen opdagen en als je weet dat het kantoortje echt maar een zakdoek groot is dan kan je al vermoeden dat de temperatuur binnen ook begint te stijgen. Het lijkt wel een bakoven.
Ik ben blij als Moureen het startsein geeft voor de bedeling. Per persoon maken we hoopjes van 50 bananen en op afroep (Moureen heeft een lijst en zij beslist wie de volgende is die haar portie mag ophalen) mogen de mensen hun zakjes volladen. Ik sta versteld van de efficiëntie waarmee dit alles gebeurt. Hebben we dit te danken aan Nele en Wim? Ik vermoed van wel....
Na de bananen is de kledij die we hebben meegebracht aan de beurt. Het is het leukste gedeelte van de dag... vrouwen blijven vrouwen, overal ter wereld...
Ze kunnen hun geluk niet op met hun nieuwe outfit....
Als dank wordt er voor ons gezongen en dat maakt ons dan weer supergelukkig.....
Onze tweede week eindigt in schoonheid...t is weekend!!!! ... en we gaan ons amuseren ... tot maandag....
Toen ik deze morgen mijn e-mails aan het nakijken was, had ik een berichtje van een goede vriendin van mij. Ze vertelde dat ze op het nieuws had gehoord dat er gisteren rellen waren in Kampala. Toen we dit vroegen aan Moureen zei ze dat dit inderdaad klopte. Er stond in de krant een slecht artikel gepubliceerd over de koning van Oeganda. De koning heeft zo zijn fanatieke groepjes (waar hij veel macht over heeft) die er echter niet mee kunnen lachen en enorme chaos veroorzaken. Hier in Oeganda volgen ze de koning zeer strikt in alles wat hij zegt of doet. Ze vertelde ons ook dat er al 7 doden waren. Het probleem is meer iets cultureel, de bevolking weet zelf niet goed wat er gaande is als we hiernaar vragen.
Aangezien het onveilig was in Kampala zijn we naar Entebbe gegaan voor onze geldproblemen eens te bevragen. Christel & ik kunnen al een paar dagen geen geld meer afhalen maar eindelijk was het gelukt ! =) We kunnen weer even voort! =)
Na onze financiën op orde te zetten zijn we naar het kantoor van Hope Foundation getrokken omdat wij daar een afspraak hadden met de leden. Elke donderdag krijgen ze da kans om bij ons op consultatie te komen. Het gaat niet enkel om de vrouwen maar ook hun kinderen. Het was zeer leuke deze kleine kindjes te helpen door hun wondjes te verzorgen, een siroopje te geven,
Aangezien het niet makkelijk is om de kinderen medicatie toe te dienen, hebben christel en ik een manier gevonden om hen niet te moeten dwingen. Ik heb meer dan 140 sterretjes uitgeknipt =) (ongeveer 30 kinderen in Hope Foundation), de leden krijgen voor elke dag een sterretje mee. (7 dus in totaal aangezien ze de week erna weer bij ons moeten komen) Bij de volgende consultatie nemen ze hun blad weer mee en als ze 7 sterretjes hebben, krijgen ze een kleine verrassing =) Beiden zijn we toch wel trots op dit initiatief omdat we zo de kleine kinderen kunnen stimuleren hun medicatie in te nemen zodat ze beter worden!
Plots belde Moureen om te zeggen dat er een Boda Boda voor ons klaarstond. We hebben deze moeten nemen zonder dat we wisten waar we naartoe gingen. Toen we arriveerden stond Moureen ons op te wachten. Ze had met Christel een gesprek gehad over de mooie kans die ze hier had voor toerisme. Aangezien ze hier al wat contactpersonen heeft, zou dit voor haar wel een business zijn die kan open bloeien. Ze toonde ons de plaats waar ze een gasthuisje zou willen zetten. Een prachtig uitzicht over een plantage, vriendelijke mensen, rustige omgeving, We moesten haar al aan iedereen aanbevelen voor als het zover was!
Terug op het kantoor was er niet veel werk meer voor ons. Christel en ik besloten naar huis te gaan zodat we deze dag terug op onze leuke blog konden plaatsen =)
Aangezien we gisterenavond zonder elektriciteit zaten, konden we deze morgen goed uitgerust opstaan. ( Da gebeurt hier wel eens regelmatig..)
Onze drukke dag kon beginnen ! Onze eerste stop was naar The Dispensery, een hospitaal waar iedereen terecht kan voor medische zorg ed. Een vrouwelijke dokter was de eerste die ons een klein beetje uitleg gaf over de exacte werking. Daarna werden we voorgesteld aan de verpleegkundige en vroedvrouwen. De verpleegkundige was bezig met zwangere vrouwen uitleg te geven over het verloop van de zwangerschap en bevalling (met video). De vroedvrouw nam ons mee naar de plaats waar vrouwen konden bevallen. Christel was geschrokken toen ze een kijkje wou nemen in de verschillende kamers en een naakte vrouw op tafel zag liggen, klaar om een mooie baby op de wereld te zetten !
De vroedvrouw vroeg ons of we de bevalling graag zouden zien.. Natuurlijk zeiden we ja! Het moest echt verschrikkelijk geweest zijn voor die vrouw zonder verdoving en steun van een familielid, vriend, vriendin, Ze was helemaal alleen! Ik & Christel namen ondertussen een kijken in de onderzoekskamer toen we haar plots hoorden roepen! Vlug alles aan de kant en ons klaarmaken voor de bevalling mee te maken Het was zo ongelooflijk hoe deze vrouw da heeft gedaan =o Amaai echt Na de bevalling begon ik plots lijkbleek te trekken en ben ik naar buiten moeten gaan.. Ons Christel heeft alles blijven volgen! Chapeau! Ik denk na dit te zien dak toch nog even ga wachten me kindjes ze amaai, wa was da=) (Versta mij ni verkeerd want een kindje op de wereld zetten is één van de mooiste dingen ter wereld!) Wij mogen van geluk spreken dat er in België meer medische zorg en steun is voor vrouwen die bevallen! Het zat ook zo in elkaar dat de vrouwen die komen bevallen, voor alles zelf moeten zorgen zoals kleren voor de baby, maar de vroedvrouw zei dat ze er allemaal vanuit gaan dat ze dit hier kunnen krijgen. (In België is het toch allemaal makkelijk hoor! )
Na terug een beetje kleur te krijgen, gingen we naar Moureen toe omdat zij ons verwachtte op het kantoor. Toen we eraan kwamen was er een man Engelse les aan het geven aan de HIV positieve vrouwen Echt prachtig om die man da te zien doen Was echt zeer leuk
Veel tijd hadden we niet om bij Moureen te blijven want enkele ongeduldige studenten zaten ons alweer op te wachten in The Dispensery Toen ik hem in de voormiddag ontmoette wist ik al dat het een persoon was die zeer hebberig en ongeduldig was. Blijkbaar hadden de mensen daar ons al een week op voorhand verwacht en verwachtten ze ook nog dat we er wekelijks hulp kwam bieden, terwijl ik en christel dit niet echt wisten. Even daarna kwam er een vrouw bij ons die ons vertelde dat wij per dag we kwamen helpen, 20.000 shilling moesten betalen, dat is iets van een 8 euro. Ik vond da echt héél raar dat wij moeten betalen om er een dag gratis hulp te bieden aan de mensen. Ja als ze blanken zien, zien ze geld
Maar bon, op naar de school waar we de studenten gingen observeren als ze les gingen geven. Wat was dat hectisch ! Ik denk da ik en Christel met wa hoofdpijn vanavond goed zullen slapen Er zaten zeker zo een 100 studenten in 1 zaal Man man man, krijgt da eens stil! =) Haha onze leerkrachten kunnen dan toch ni klagen ze met zo een brave studenten zoals wij =)
Het ging ook vooral over HIV & AIDS waar ze een interactie over wouden beginnen. Dus een interactie met zoveel studenten ---à Hoofdpijn!
Al bij al waren we blij als dit voorbij was en terug konden keren naar huis Zalig!
Zo druk als het de voorbije week was zo relaxed en traag is onze tweede week begonnen.
Ons programma staat niet meer volgepropt en biedt ruimte om zelf onze werkdag wat in te vullen. Wat een luxe!
Het kantoortje van The Hope Foundation is dagelijks open van 10 am tot 4 pm,
en dat wordt onze bestemming voor vandaag..
De deuren staan al wijd open als we toekomen en men is er al druk in de weer. Enkele vrouwen maken er handwerkjes van een bepaald soort gras/riet en ze zijn prachtig. Ik vind ze zo mooi en kleurrijk dat ik er dadelijk al enkele gekocht heb, tenslotte is het toch een inkomen voor de vrouwen en op die manier helpen we hen ook een handje. Langs de andere kant kunnen we er ons grijze belgenlandje mee opfleuren. Want wat is ons landje toch saai vergeleken met Afrika. Alle kraampjes, gebouwen, winkeltje, huisjes....zijn geschilderd in alle kleuren van de regenboog. Zeg nu zelf, zou de Boomsesteenweg er niet wat vrolijker uitzien moesten we daar ook mee beginnen...
De bedoeling van vandaag is dat we wat orde op zaken stellen wat de administratieve kant van de organisatie betreft. De informatie over de leden is terug te vinden in dossiers die zijn opgemaakt door Moureen en al bij al vind ik de administratie nog meevallen. We zijn van plan om hier consultaties te houden voor de leden en we gaan van alle kinderen (hiv-positief of niet) die zich komen aanmelden ook een dossiertje opmaken.
Net voor de middag krijgen we ons eerste patiëntje over de vloer. Het is een jongetje van twee jaar maar hij lijkt me veel jonger.Het kindje heeft kleine open wondjes op de rug, oortjes en beentjes en heeft een zware hoest.
De wondjes worden deskundig ontsmet, hij krijgt ook nog een siroopje voor de hoest , extra aandacht en omdat het middag is wordt hij nog verwend met een bordje Matooke. Ongeloofelijk want dat jongentje naar binnen werkt van voedsel. Meer dan Aagje en ik tesamen eten.Waarschijnlijk heeft het kind al dagen geen voedsel meer gehad.
Het valt me wel op hoe stil en apathisch hij is. Hier is geen sprake van een nieuwsgierige luidruchtige peuter die op ontdekking gaat. Je merkt aan alles dat het kind ziek is.
We maken een afspraak voor een nieuwe consultatie volgende week, hopelijk is het jongetje dan wat aangesterkt.
Als lunch wil ik vandaag ook Matooke proberen. Ik heb al zoveel gehoord over deze lekkernij dat ik het vandaag wil proeven. Moureen weet te vertellen dat er niet ver van ons kantoors middagsMatooke wordt geserveerd. Dat moet ze me geen twee keer zeggen! Geen half uur later zit ik eindelijkvoor mijn eerste bord Matooke. Het is erg lekker maar wel erg zwaar, na een half bord is mijn maagje al goed gevuld. Nu sta ik er nog meer versteld van dat ons patiëntje zijn portie helemaal naar binnen werkte.
Aagje koos deze keer voor fisch & chips. Ze heeft het traditionele gerecht (Matooke) geproeft maar het wordt zeker haar lievelingsgerecht niet. Gelukkig vindt ze de frietjes hier wel lekker maar vandaag heeft ze pech. Alleen de fischwordt geserveerd; vandaag geen chips in de aanbieding.
Het restaurant is gezellig en insektenvrij... het enige dat ons doet wegvluchten is de luide tv die staat te spelen. Ofwel horen ze hier in Oeganda niet goed of anders is het om de andere geluiden te overstijgen, misschien is er wel geen volumeknop aanwezig ...we kunnen er geen deftig antwoord op geven maar wat een lawaai maken die dingen, we kunnen elkaar bijna niet verstaan.
In the office is het gelukkig rustig. Onze namiddagactiveit voor vandaag is knutselen.
Verscheidene medicijnen (pijnstillers, magnesium, vitaminen,...) werden in bulk aangekocht en we gaan ze verdelen over kleinere zakjes die we zelf maken. Op die manier kunnen we de medicatie gemakkelijk meegeven met de mensen.Het is wat impoviseren maar dat ligt ons wel....
Om vier uur zit onze werkdag er op en rijden we met de boda boda huiswaarts. Onderweg kopen we nog een lekkere, rijpe, zoet ananas. Dit wordt ons vieruurtje.Ik kan met geen woorden beschrijven hoe lekker het fruit hier is! Mangos, bananen, appels, limoenen, ....alles is hier overheerlijk. Aan vitaminen hebben we geen tekort!
