Vandaag is het mijn verjaardag! Ik heb om 22u (Belgische tijd) al een berichtje gekregen van mijn lieve schat (omdat het hier dan al 24u was!) om mij een Happy Birthday te wensen! Echt heel lief dat iedereen eraan dacht! Vandaag zullen ik en Christel ons eens lekker laten verwennen! (Want ik zie hier Christel hard schrobben aan de was en ik weet da het mijn beurt ook bijna is =p)
Dit hebben we ook wel meer dan dik verdient! (Wa verdienen wij nu nie e?! =p) Moureen ging ons meenemen naar de beach maar zij kwam er maar niet door, ik en Christel zaten te wachten en te wachten . Het begon mij wa tegen te steken en dan hebben we maar een flesje Freixenet opengedaan =d Misschien toch niet zo een goed idee om dat op een warm middag te doen zonder iets gegeten te hebben =D
Hihi het was echt zeer leuk! Moureen kwam hier dan eindelijk aan en we zijn vertrokken, ze nam ons mee naar een ver puntje in Entebe waar er een mooi zandstrand is aangelegd! Hetgeen wat ons wel opviel was dat er zéér veel en grote pelikanen waren die ons raar zaten aan te kijken! Echt prachtig was dat!
Christel liep er dan ook soms achter gelijk ne zot achter om een paar mooie shots te nemen (Was echt grappig om te zien =) die Afrikanen zullen ook wel gedacht hebben )
Ik verwachtte ook een telefoontje van mijn vriend zijn klein neefje, Matteo. Toen ik de telefoon beantwoorde begon hij supermooi lang zal ze leven te zingen ! Ik barste van geluk en ontroering in tranen uit, wat mis ik die lieve schatten toch!
Wanneer het al 17 uur was, moesten wij ons klaarmaken om naar de Chateau te gaan. Er was een Belgische avond georganiseerd door Brussels Airlines in samenwerking met een bedrijf en de Belgische Ambassade. Het was echt een zeer leuke maar vermoeiende avond. Christel heeft genoten lekkere Leffe van den tap! Er waren zeer veel vriendelijke mensen die hun levensverhaal met ons kwamen delen.
Omdat ik & Christel nog niets hadden gegeten keken we al uit het buffet dat daar klaarstond. Wat schafte de pot? Stoofvlees met frietjes en mayonaise! Beter kon ik niet hebben op mijne verjaardag ! =) Was echt zalig om da te eten.
Normaal gezien gingen we hierna nog naar de Latino bar maar de kaars was voor ons uit! Toen we naar Jef belde om ons te komen halen, was hij teleurgesteld dat het feestje niet meer doorging. Hij ging ons dan naar huis brengen maar de batterij van de auto was plat =) da moest weer lukken, zo moe als iets zijn Christel en ik beginnen duwen ! Spijtig genoeg deed het niets uit. Jef riep een Boda boda voor ons naar huis te brengen. Alle drie stapten we op de boda boda, dus met 4 op zo een klein stoeltje =D was echt grappig om te zien en te doen!
Een leuke afsluiter van een dag vol emoties en gemis ! !
Dank u wel Christel, voor mij toch een leuke dag te bezorgen =) en mij moed in te spreken als ik het even moeilijk had!
Vandaag is het een zalig dagje op zen Afrikaans ! Moureen vertelde bij het opstaan dat ze de afspraken in the villages gaat afzeggen (wegens de begrafenis), wat ik en christel natuurlijk niet zo erg vonden =) Dat betekende dat we vandaag wat dingen op zen effen konden zetten qua schoolwerk, blog, fotos,
We moesten vandaag ook dringend naar Kampala om bepaalde zaken nog te gaan afhalen vb geld, telefoonkaart, eten, Toen we naar een cham tower moesten gaan voor onze Belgische euros te wisselen had ik direct al toesj =p Er zat een grote zwarte man achter het loket die mijn geld ging wisselen. Toen hij mijn paspoort vroeg, heeft hij stiekem mijn Oegandees gsm nummer vanbuiten geleerd en ja hoor in de avond kreeg ik al direct een bericht! Da zijn hier toch patékes ze.
In Kampala zelf was het zéér warm! Na het lange zoeken van een taxi richting Kajjansi was ik al nat van het zweet JAKKES! Toen we terug in ons gezellig appartementje waren hebben we nog een hele namiddag op ons lui gat gezeten! Da was meer dan verdient!
Toen Moureen laat aankwam van the office had ze slecht nieuws voor ons. De mensen van de villages die we gingen helpen door het aankopen van kippen of koeien, vertelden haar dat ze liever het geld gewoon konden ontvangen. Ze probeerden uiteraard eerst nog eens voor de kippen maar hier hadden we weer het probleem over het land. Als we hen toch kippen zouden kopen, zouden ze die na een maand terug verkocht hebben en met dat geld het project stopzetten om medicatie en schoolkosten te betalen!
Ik ging hier natuurlijk niet mee akkoord! Het is niet zo dat ik mijn geld in een project ga steken waar de mensen wel voor gemotiveerd zijn maar dit direct zouden stopzetten zonder er eerst winst met te maken! Ik en Christel zullen dit verder bekijken, misschien vinden we wel een leuk project voor de kinderen van het project ! =)
Zoals de meeste wel al gemerkt hebben kunnen jullie soms wat genieten van de Humo versie van Christel en de Dag Allemaal geschreven door Aagje !! =) Wat hebben jullie geluk met zoveel variatie =p
Donderdag 11 maart 2010 .... Mzungu brings sweets
Vanmorgen niet veel kunnen eten, de darmen liggen wat overhoop...
Onze arme darmen!! Het water in het appartement kunnen we niet drinken, we kopen daarom flessen water. Moureen vult haar flessen met kraantjeswater en deze staan naast de onze in de koelkast. Gisteren heb ik me van fles vergist en nu zit ik met de gebakken peren!! Het voordeel is dat we op die manier eens goed gezuiverd worden van binnen en dat we wat immuniteit verwerven voor de volgende vijf weken...
Ons programma voor vandaag is weer goedgevuld. In de voormiddag bezoeken we een dorpje met een naam dat klinkt als een lied: Nukifalala...
Er wordt weer een project voorgesteld door de leden van The Hope Foundation. The Hope Foundation is de organisatie war we stage lopen. Het is een kleinschalig project waar men kwalitatieve hulp wil bieden aan aan gelimiteerd aantal hiv-positieve mensen (60-tal in totaal)
Er worden tijdens de volledig stage (= 3 maanden waarvan wij zes weken doen) zeven projecten voorgestelddoor de dorpjes. De leden hebben over hun project kunnen nadenken en en sommige zijn echt origineel. De ene wil een koe, de anderen willen een kippen-of varkenskwekerij, sommige willen paddestoelen kweken. Nog anderen denken aan een kapsalon. Jullie zien het, aan ondernemingszin/talent ontbreekt het deze mensen niet, het belangrijkste is wel dat de projecten kans op slagen hebben en dat ze winst opleveren voor de gehele gemeenschap.
Rond 11ur worden we verwacht en omdat het dorpje wat afgelegen ligt nemen we de boda boda (dit zijn brommertjes die letterlijk overal op en over kunnen) en rijden weg van de drukte...
De boda bodas zijn een fantastich transportmiddel en de jongens die ze besturen zijn echte stuntmannen. Het verreist heel wat rijkunst om de putten en greppels te ontwijken. Vaak zitten we er dan ook nog eens met zn drieën op!!
Vanop de boda boda geniet ik volop van de geuren en de kleuren.In het voorbij flitsen van de talrijke kraampjes hoor je de kinderen roepen: mzungu, mzungu brings sweets.... Wuifend en lachend staren ze ons na, nog lang nadat we hen voorbij gereden zijn. De kinderen zijn hier echt geweldig en als we in het dorpje toekomen zijn zij ook dikwijls de eerste die ons komen begroeten, en natuurlijk krijgen ze af en toe een snoepje....
We vernemen al snel dat de meeting is uitgesteld want vannacht is er een dorpsbewoner overleden en heel het dorp is in rouw. Terwijl Moureen met de mensen van The Hope Foundation praat kijk ik wat rond en wordt gewenkt door een vrouw met een prachtige glimlach. Naast haar staat op een kolenvuurtje Matooke (=traditioneel gerecht) te pruttelen. Ik krijg mijn eerste Afrikaanse kookles maar het enige wat ik er van onthou is dat het heel langmoet pruttelen vooraleer het klaar is. Dit gerecht wil ik zo snel mogelijk proeven want ik denk dat het overheerlijk is.
Omdat er wat tijd is vrijgekomen beslissen we om naar Kitoko te rijden. We gaan een boerderij bezoeken waar kinderen worden opgevangen die mishandeld zijn geweest in het verleden, het betreft kinderen die op straat leefden en enkel door te stelen konden overleven en door hun gedrag vaak werden geslagen, met stenen bekogeld, behandeld als vuil....
Ze worden door lokale sociale werkers inKampala van de straat gehaald en krijgen hier de kans om tot rust te komen en een vak te leren. Per huisje wonen er ongeveer 6 kinderen samen en ze leren hoe ze een huishouden dienen te beredderen. Ze koken voor zichzef, houden het huisje proper, werken op het land, verzorgen de dieren,... op die manier leren ze hoe zichzelf te behelpen als ze terug gaan naar de echte, harde wereld.
Een prachtig systeem van opvoeden wordt hier gehanteerd. Hier wordt nooit gestraft, de kindere hebben al teveel meegemaakt maar ze worden beloond als ze iets goed doen om hen meer zelfvertrouwen te doen krijgen en ze extra te motiveren...
voor de medestedenten sociale verpleegkunde: klinkt dit niet bekend in de oren ??
Onze volgende stop is de StaffordHigh School
Het is een internaat voor jongens en meisjes tussen de 15 en 19 jaar, ....alhoewel leeftijd is hier een erg vaag begrip. Eigenlijk speelt leeftijd niet echt een rol, je volgt les wanneer je in de mogelijkheid bent om het te doen. Ik kan dit alleen maar toejuichen want zit ik ook niet een beetje in hetzelfde schuitje?
De bedoeling van ons bezoek is dat we hier wat aan pep-talk gaan doen. Enkele vragen die we willen stellen werden reeds door Moureen aan het hoofd van de school voorgelegd en de meesten werden goedgegekeurd. We willen praten over kindermishandeling, anti-conceptie, veilig vrijen, tienerzwangrschappen, hiv en aids-problematiek. Niet echt de gemakkelijkste onderwerpen maar het feit dat we toestemming hebben gekregen en hier zitten is toch al een stap in de goede richting.
Het hoofddoel is de jongeren te sensibiliseren en te laten weten dat ze met welke problematiek ze te maken krjgen steeds terecht kunnen bij Moureen .
Het eerste onderwerp, child abuse zorgt direct voor hevige reacties en de meesten zijn hier al mee in aanraking gekomen. Een vertrouwenscentum bestaat hier niet echt en aangifte doen kost geld, zo vernemen we.
Sexual abuse, verkrachtingen komen hier ook vaak voor en Moureen houdt een prachtig pleidooi over hoe meisjes zich kunnen beschermen en geeft hieromtrent tips. Meisjes, vrouwen zijn een erg kwetsbare groep en het is belangrijk dat ze voor zichzelf opkomen en dat ze hun leven zelf in handen nemen.
Ook stelt ze voor met het Rode Kruis te praten en op het einde van het schooljaar condooms uit te delen. Het stimulen van condoomgebruik blijft een belangrijk item!
Voor mij was deze meeting bijzonder inbteressant en waardevol. Het is leuk te horen wat er leeft onder de jeugd en hoe ze denken over bepaalde onderwerpen.
Ht viel me op dat we en ook zij vrij konden praten, geen leraar die stond te luistervinken en dat maakte het alleen maar boeiend. Dit was een prachtervaring!
Moe, uitgeput en met veel honger keren we terug naar ons appartement. Door de drukte zijn we vergeten tijd te nemen voor de lunch.
Om half acht worden we opgepikt door Jeff die Kathleen naar de luchthaven zal brengen.
Kathleen gaat ons vandaag verlaten en vliegt terug naar België. Ze trakteert ons nog op een lekkere fish and chips met een lekker Nile-biertje voor we afzakken naar de luchthavan.
In ons buitenrestaurant vlak aan het Victoria meer worden we tijdens het eten vergezeld door vreselijk veel muggen en spinnen! Gek hoe ze het op ons wit velleke gemunt hebben. Onze Oegandese vrienden (Jeff, Peter, Beckie) hebben er geen last van en begrijpen niet waar we ons zo druk om maken.
Ons laatste avondmaal met Kathleen was ondanks de muggen en spinnen en katten, ...heel geslaagd en het is maar stilletjes in de auto als we richting luchthaven rijden.
We hebben een fantastische tijd samen doorgebracht en we zullen haar missen.
We wensen haar een goede vlucht toe en vertrekken dan maar...afscheid nemen is nooit leuk!
We werpen nog een laatste blik door het raam en zien Kathleen op haar horloge kijken en haar stap versnellen. Ze is al een beetje aan de late kant en vliegtuigen wachten niet. Het zal voor haar sowieso terug opnieuw wennen zijn aan ons jachtige leven.
De zon staat al hoog aan de staalblauwe hemel als we aan de ontbijttafel zitten.
Het Afrikaanse levensritme begint ons meer en meer te bevallen...
Alhoewel... ons programma voor vandaag is goedgevuld. Deze voormiddag moeten we nog de workshop rond hiv-problematiek voorbereiden. Deze gaat door in een dorpje vlakbij Kijjansi en een groepje vrouwen van de omliggende dorpen en leden van de Hope Foundation gaan hieraan deelnemen.
Voor we starten met deze job hebben we nog enkele andere Afrikaanse katjes te geselen.
Het project dat we gisteren besproken hebben en waar we met veel enthousiasme naar uitkijken stuit op de eerste barrière...
Men wil in een Village die we gisteren bezocht hebben een kippenkwekerij beginnen
maar nu blijkt het dat er geen grond beschikbaar is om het hok op te zetten en de kwekerij uit te bouwen. No land, no chicken!!
Wat nu? We overwegen om een stukje grond te kopen maar ons budget is te klein, we
willen een stukje land huren maar dat blijkt niet mogelijk te zijn, ...
We zitten een tijdje met de handen in het haar: andere alternatieven worden bekeken maar geen enkele lijkt ons bevredigend. Wat nu?
Net zo snel als het probleem kwam opzetten komt er een antwoord. Een echt godsgeschenk: Moureen (de verantwoordelijke) heeft plots iemand gevonden die een ruimte gratis ter beschikking stelt. Fantastisch toch hoe snel het tij hier kan keren...(we hebben wel eerst drie uren gediscussieerd maar dat is part of the job en misschien niet echt belangrijk of juist wel?).
In de namiddag zakken we af naar onze meetingplaats waar de workshop wordt gegeven.
Het is een prachtige plaats, ergens buiten onder een reusachtige boom met grote groene vruchten. .Iedereen verzamelt zich rondom ons op matjes, voor ons zijn er drie stoelen voorzien: het lijken wel tronen maar gelukkig moeten we daar niet plaatsnemen. We nestelen ons tussen de andere vrouwen. Veel gemoedelijker!
De vragen omtrent de hiv-problematiek komen als snel naar boven en het draait uit op een geslaagde eerste workshop. Aagje ontpopt zich als een volleerde kleuterjuf en komt met een paar prachtige initatieven aandraven. Hopelijk kunnen we de moeders overtuigen om aan onze projectjes deel te nemen! Volgens Moureen gaat dit zeker lukken maar het opbouwen van een vertouwensband is de kernboodschap! De eerste stap is gezet ... als we afscheid nemen voelen we al de warmte en de sterkte van al deze zwarte vrouwen.
Ze dragen hun problemen met opgeheven hoofd en dat is toch bewonderswaardig.
De hitte is al aan het wegebben als we de prachtige rode zandweg opwandelen naar ons optrekje. De kleuren die al zo intens zijn worden met het vallen van de avond nog intenser.
Bezoek aan de eerste 2 villages. In het eerste dorpje heb ik echter de armere kant gezien van Oeganda, veel vliegen, geur, Ik heb ook gezien dat een kindje fysiek werd geslaan ook al had hij niet verkeerd gedaan. Een wijze man vertelde dan dat dit hoorde bij de cultuur. De kinderen hier in Oeganda noemen ons Mousoungoe =). Hier waren er echter maar twee leden van Hope Foundation aanwezig. We hebben hier ook besproken wat zij graag als project willen hebben en hoe zij de toekomst verder zien. Zij wouden graag koeien en dit hebben wij dan ook besproken met Moureen. Het is zeer lastig om iets te bespreken omdat we voor elk village hetzelfde bedrag zouden willen spenderen. De meeste personen denken ook dat wij zeer veel geld hebben, wat niet zo is. Veel kinderen komen dan ook buigen en knielen voor ons, dit is wel zeer confronterend als je de eerste keer in Afrika bent.
Bezoek aan het tweede village was gewoon fantastisch! Alle kinderen begonnen Mousoengoe te roepen als we aankwamen met onze boda bodas. Hier waren er al meer leden aanwezig. Er waren ongeveer 10 vrouwen aanwezig, dat wil zeggen dat we daar 10 families kunnen helpen. Zij hebben het voorstel om een kippenboerderij te beginnen maar er was discussie over de plaats waar ze deze konden kweken.
Uitgehongerd kwamen we terug naar ons appartement en hoopten op een lekker maaltijd, die hadden we wel verdiend! Maar wat bleek . We kregen elk een 30 gram spaghetti voorgeschoteld, zelf een kip kan hier niet van leven! Laat staan 4 uitgehongerde mensen =)
Vandaag zijn we voor de eerste keer naar Kampala getrokken om ons GSM nummer en dergelijk te gaan halen. Hier hebben we echter gedropte, bedelende kinderen op straat geholpen door hen flesjes water en cake te geven. Na ons GSM nummer en wat supermarkt inkopen te doen zijn we bij Jef thuis gaan eten.
Hij heeft een zeer mooie familie. Hij is oom van 2 kinderen! De mama van Jef heeft echter ook eten voor ons klaar gemaakt maar dit vond ik niet zo lekker. (Rijst met bonen en stukje vlees) Jef heeft mij vandaag ook de bijnaam Curious gegeven omdat de mensen in Afrika mijn naam niet kunnen uitspreken.
Kathleen heeft tijdens haar vlucht een man leren kennen die zaken doet in de import en export van zaken. Zijn naam is Andreas en hij had ons uitgenodigd om bij hem te overnachten. Toen we een rit van Jef hadden gekregen en we kwamen aan in The White House kon ik mijn ogen niet geloven! Een immens grote villa met een zwembad, 4 kamers met badkamer, personeel, .
In de avond zijn we gaan eten in een Belgisch restaurant genoemd Chateau, waar we zijn gaan eten met Andreas, Pieter, Jef, Jiji. Het was zeer lekker, ik heb mij steak met frietjes genomen, kon ni beter hebben =). Wat ik ook leren eten heb is stokbrood met boter, zout en peper, echt lekker! We hebben ook besloten om erna wat te gaan drinken in de Latino Bar, een gezellig plaatsje waar je lekker kan dansen op Regae, hip hop, en natuurlijk lekker cocktails kan drinken. De manier waarop de mensen in Oeganda dansen is gewoon fantastisch, zeker met die kont en het ritme dat ze hebben =)
Ik heb deze avond ook een interessant gesprek gehad met Jef over kindermishandeling, tienerzwangerschap en HIV.
Kindermishandeling: Vooral veel fysieke kindermishandeling zoals brandwonden, slaan, brandwonden van olie maar ook veel seksueel misbruik & incest (verkrachting). Dit gebeurd vooral in nieuwe samengestelde gezinnen waar de stiefmama of papa geen biologische band heeft met het kind. Het is zeer moeilijk om dergelijke situaties aan te geven aan de autoriteiten omdat ze anders zelf moeten opdraaien voor de opvoeding, eten ed. Het is ook voor de familie een grote confrontatie dit te moeten horen en familie is het belangrijkste hier in Oeganda. Alle situaties worden echter niet individueel bekeken ook. Is er sprake van schaamte?
Tienerzwangerschap: Het gebeurt veel hier in Oeganda. Ze zijn niet verplicht van zo vroeg kinderen te hebben maar het gebeurd. Het is de gewoonte in Oeganda dat er grote gezinnen zijn.
HIV: Sommige personen hier zijn er zeer open over en andere mensen zeggen niets omdat er een grote schaamte aanwezig is. Zelf tijdens bijeenkomsten van Hope Foundation(The village meetings) moeten we opletten met zeer persoonlijke vragen over HIV. We kunnen bijvoorbeeld niet vragen wie heeft er allemaal HIV in de familie. Ze zijn vooral bang dat de mensen hun anders gaan bekijken. Sommige zien er echt ziek uit en andere dan weer niet. Ze nemen allemaal AIDS-remmers (deze krijgen ze gratis van de overheid) maar ze nemen deze soms niet op de juiste tijdstippen omdat ze meestal ook geen eten hebben om erbij te nemen. Dit is vooral een groot probleem omdat ze dan last krijgen van hun maag, keel, hoofdpijn, braken,
Kinderen hier hebben geen schoolplicht! Kinderen letten op andere kinderen en nemen ook de verantwoordelijkheid om achter water te gaan.
