What can I say ? Het was gewoon goed. Vermoeiend, maar goed. Ik ben een goede moeder. Ik geef mijn kinderen de liefde en de aandacht die ze nodig hebben. En neen, dat is niet altijd even makkelijk, zeker niet als je moe thuiskomt van je dag op kantoor. Je staat bijna de hele dag onder druk en als je thuiskomt, moet je je laatste greintje energie in je kinderen steken die absoluut vragende partij zijn. Bij momenten was ik het gevraag naar mama moe, wilde ik vluchten, maar ik heb dat niet gedaan. Mama ? Mama ? Mama ? En dan niet één per keer, maar drie tegelijk. Je moet je als het ware in drievoud ontdubbelen om te kunnen beantwoorden aan hun vraag, aan hun behoefte. Ik hoef er geen tekening bij te maken, dat gaat gewoon niet. En dan is rust en ademhaling het beste wat je kan toepassen. Kinderen zijn kinderen. Hoe makkelijk het ook zou zijn om ze bij momenten als volwassenen te beschouwen en ze in zekere zin aan hun lot over te laten, dat doe je niet. Dus blijf je rustig en beantwoord je in de mate van het mogelijke je vraag die ze hebben. En dat heb ik gedaan.
Ik sta nu heel anders tegenover mijn kinderen dan pakweg een paar weken geleden. Ik slaag erin om rustig te blijven, te relativeren, niet mee te gaan in de boosheid en daardoor hun nukkig gedrag in de kiem te smoren nog voor het ontstaat. Bij momenten toch, niet altijd. We zijn maar mens. Maar boosheid is ook maar een manier van uitdrukken, niet meer of niet minder. Dus het is toegelaten, erger nog, het hoort er gewoon bij. Zolang je het daarna ook maar weer kunt loslaten, is het OK. Ik kan me boos maken, ik verwittig mijn kinderen zelfs dat het eraan zit te komen zodat ze weten dat ze ermee moeten ophouden voor het te ver gaat. Gaan ze dan nog voort met wat ze deden, dan is dat hun keuze. Ze weten dan ook wat de gevolgen zullen zijn. Een tirade. Godzijdank is dat er amper van gekomen deze week. Ze hebben zich voorbeeldig gedragen, nukkig bij momenten, soms was het één en al chaos, maar het was georganiseerde chaos. De chaos was er uiteindelijk om ons te brengen tot de rust, de vrede en de liefde die we voor elkaar moesten voelen.
Kortom, ik zie mijn kinderen dolgraag, dat is altijd zo geweest. Nu slaag ik er gewoon meer in om dat in alle rust tentoon te spreiden naar hen toe. En daar heb je zeker geen grote woorden voor nodig.
Ik ging vanavond mijn kinderen afzetten bij hun papa, die heeft ze de komende week. Het afscheid sprak boekdelen. De knuffels waren intens, oprecht en welgemeend langs beide kanten. Toen mijn oudste aan de deur bij papa thuis afscheid kwam nemen (voor de zoveelste keer want ik was tussentijds al eens gestopt langs de straat om even afscheid te nemen) wist ik dat ik het goed had gedaan deze week. Robbe is 9 jaar, is heel pienter, heel koppig en eigenwijs (dat heeft hij zowel van mij als van zijn vader meegekregen), maar die laatste knuffel sprak echt wel boekdelen. Woorden schieten tekort op zulke momenten, alleen de manier waarop je dan afscheid neemt is van belang. Ik kan moeilijk beschrijven wat er toen door me heen ging, maar ik begreep dat Robbe ook van mij houdt, me waardeert als moeder, als vriendin en als lerares. Arne en Stan zijn zich minder bewust van het gebeuren, ze zijn ook nog zo jong, maar Robbe is voor zijn leeftijd ver voor op andere kinderen en begrijpt maar al te best welk proces we nu allemaal doorgaan. En op zo'n moment doet het afscheid dubbel zoveel pijn. Maar je weet dat het gewoon zo moet zijn. Hij moet ook leren uit onze echtscheiding, niet het negatieve ervan, maar de liefde die daardoor ontstaat. Hij moet ook begrijpen dat scheiden niet noodzakelijk betekent dat houden van niet meer van toepassing is. Ik zal altijd van mijn ex blijven houden, maar op een andere manier, niet meer als partner. Ik heb een eindeloos respect voor wat die man nu doet, niet in het minst naar de kinderen toe. En ja, er waren dagen dat ik hem liever naar de maan had geschoten dan wat anders, maar in een notedop kan ik alleen maar respect opbrengen voor hem. Doe het maar als man alleen voor 3 jonge kinderen zorgen.
Respect. Ode aan mijn ex. Ik wens hem het allerbeste toe, nu en voor de rest van zijn leven. Hij is een goed vader. En daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn. Ik ben een liefdevolle moeder. Ook daar ben ik dankbaar om. Wat is dankbaarheid een mooi gegeven!
Ik ben in een fase waarin ik erin slaag om alle mensen die mijn pad kruisen, om welke reden dan ook, het allerbeste toe te wensen, ook al zie ik het soms anders. Uiteindelijk komt het erop neer dat iedereen zijn eigen leven moet uitbouwen, zijn eigen geluk moet maken en daarom ook zijn eigen pad moet wandelen. Ook al weet ik dat ze ongelijk hebben, zie ik het totaal anders, zie ik zelfs vandaag dat ze een richting inslaan die ze niet zouden moeten inslaan, ze moeten die keuze zelf maken.
Houden van betekent eigenlijk niet meer dan dat, respect hebben voor de keuze van die persoon. Het feit dat ze niet kiezen voor het pad dat je voor hen had voorzien, betekent alleen maar dat ze daarvoor nog niet klaar zijn, of dat je het gewoon helemaal mis hebt. Ik heb het niet mis, dat weet ik zeker, maar het is niet aan mij om die persoon in kwestie te overtuigen van zijn/haar ongelijk. Ze moeten het zelf uitzoeken, zoals ik dat ook gedaan heb.
Da's een stukje loslaten, vertrouwen hebben en geloven dat als je inderdaad voor mekaar bestemd bent, dat die wegen dan ook wel weer zullen kruisen. Gebeurt dat niet, tja, dan bewijst dat des te meer dat je de juiste keuze gemaakt hebt om hem/haar zijn/haar pad te laten bewandelen. Kruisen de wegen wel, dan bewijst dat net hetzelfde. Bovendien word je dan beloond voor je vertrouwen.
Ik heb geen zin meer om te investeren in relaties waar je meer energie moet insteken dat dat je er uiteindelijk uithaalt. Dat klinkt egoïstisch, maar is het allesbehalve. Het gaat vooral over eigen keuzes maken, en ook de ander eigen keuzes laten maken. Dat is uiteindelijk ontzettend belangrijk in een relatie. Ik heb ontzettend veel geleerd uit mijn huwelijk, maar wat ik er het meest uitgehaald heb is dat je altijd trouw aan jezelf moet blijven. En daardoor ook de ander die kans moet geven om dat te doen. Anders is het gewoon bedrog.
Er lopen zoveel mooie mensen rond op de wereld. Ik kom dagelijks met mensen in kontakt die zulk een mooie inhoud hebben dat ik de neiging heb om hun hand vast te grijpen en hun te "begeleiden" in het leven. Maar dat hoeft niet. Je hebt al snel de neiging om teveel te bepalen in plaats van gewoon te begeleiden. Dat is niet abnormaal, integendeel. We willen gewoon het beste voor al diegenen van wie we houden. Maar het beste is wat ze zelf bepalen dat het beste is voor hen. Je kan aanreiken, je mag niet overtuigen.
Ik heb het nu toch al in levende lijve ondervonden in al de kontakten die ik gehad heb in de loop der jaren, ga je overtuigen op een moment dat ze er niet klaar voor zijn, dan haken ze sowieso af. Liefdevol aanreiken is de boodschap. Leven en laten leven. Da's best wel moeilijk, want je ziet soms dat ze een heel hobbelig pad tegemoet gaan. Maar ook dat pad brengt hen ergens, waar dan ook.
Als ik kijk naar mezelf, dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ik het hobbelige pad heb mogen afleggen dat ik de laatste jaren heb afgelegd. Het heeft me als persoon heel wat rijkdom gebracht. Vandaag sta ik heel wat sterker in mijn schoenen, ik ben er nog niet helemaal, maar ik ben wel op goede weg. Ik weet niet altijd even goed wat ik wil, maar ik weet heel duidelijk wat ik niet wil en dat laat me ook al toe om heel selectief tewerk te gaan in alles wat ik doe of voel.
Afwijzing is altijd moeilijk, zeker als je het bekijkt als een tekortkoming van jezelf. Maar heel vaak is het geen tekortkoming van jezelf. Integendeel zelfs. Heel vaak is afwijzing te zekere vorm van tekortkoming van de ander. Dat klinkt gek en belachelijk misschien zelfs, maar als ze niet bekwaam zijn te zien dat het pad dat je eventueel samen kan bewandelen een pad van liefde en veel rijkdom is, waarom zou je hen dan overtuigen om het te bewandelen. Dan zijn ze er niet klaar voor. Moet je je dan afgewezen voelen ? Neen, integendeel. Je moet je gesterkt voelen in het feit dat het de juiste keuze is voor hen, voor jezelf, vandaag en zolang het duurt. Wachten wordt daarin ook heel relatief. Wachten betekent uiteindelijk dat tijd van belang is, maar dat is het niet. In het universum is tijd van geen belang, het bepaalt ons alleen maar op negatieve manier. Leeftijd is eigenlijk iets positiefs. Naarmate je ouder wordt, word je ook wijzer, tenzij de dementie toeslaat op jonge leeftijd. Dat is duidelijk bij mij niet het geval.
De tijd dat ik om de 5 voeten naar mijn GSM zat te kijken om te zien of er iemand een berichtje had gestuurd of had gebeld, is voorbij. En ja het is fijn als je geliefd bent, maar je kan ook gewoon van jezelf houden. Dat moet voldoende zijn om het leven door te komen. Van je zelf houden is één van de belangrijkste voorwaarden om van een ander te kunnen houden. Als je niet van jezelf houdt, kan je je onmogelijk openstellen voor een ander. Het draait niet om het uiterlijke, de leeftijd, het inkomen, de job, enzovoort. Het draait om de ziel die je bezit en die je toelaat om je leven ten volle te beleven. Leven betekent eigenlijk niet meer dan op zoek gaan naar het pad dat je moet bewandelen, de mensen tegen te komen die je moet ontmoeten, de partner aan te trekken die je op dat moment moet tegenkomen, de kinderen te laten geboren worden die je leven verrijken,... Vandaag draait het leven even rond mijzelf, wat ik wil bereiken in het leven. Ik heb niemand nodig om dat te bepalen. Ik heb voldoende tijd en energie gestoken in het mannelijke om de man in mezelf te ontmoeten en te benutten om dat te ontwikkelen wat ik hoor neer te zetten in dit leven. Voor veel mensen klinkt dit als Chinees in de oren, maar daar draait het volgens mij wel rond, zeker bij mij. Ik kom mijn hele leven al mannen tegen die met veel plezier genieten van mijn vrouwelijke inhoud. Op één of andere manier vinden ze altijd wel een raakpunt met mijn innerlijke en uiterlijke vrouw, maar slagen ze er niet in de man in mezelf wakker te maken. En dus heb ik besloten dat het tijd wordt dat ik mijn eigen innerlijke mannelijke energie ga laten ontwaken. Ik heb daarvoor geen man nodig, heb voldoende kennis en ervaring om mijn eigen boontjes te doppen en te doen wat ik hoor te doen in dit leven.
De komende maanden, net als vandaag, gaan ongetwijfeld ingevuld worden door definiëring, van mezelf, van mijn leven, van mijn levensplan en dus ook van mijn toekomst. Zonder man, zonder partner en dus zonder verlies van enige vorm van vrouwelijke energie aan externen. Ik ga trachten om vanuit mijn eigen vrouwelijke kracht te komen tot wat ik noem de voorbereiding van mijn thuiskomst. Thuiskomen is één van de mooiste activiteiten die je kan beleven. Ik heb er al redelijk wat van genoten de afgelopen weken. En ik ga daar gewoon op voortbouwen. Nogmaals, ik heb daar niemand voor nodig, alleen mezelf, mijn leven en mijn intuïtie.
Ik zie wel wat er op me afkomt. Vertrouwen. Geloven. Openstaan. Bewegen. Het komt allemaal goed, hoe dan ook. Daar zorg ik zelf wel voor.
Wat is angst ? Het bekruipt je als een bloedzuiger in de tropen of waar dan ook en als je het het minst verwacht slaat het zijn slag. Angst is een gevoel dat je helemaal kan overmannen. Je wordt er als het ware helemaal door verlamd. Je raakt geen stap meer vooruit, noch achteruit. Je kan alleen nog kijken of zelfs dat lukt niet meer. Panische angst is dan nog een graadje erger. Maar waar ik eigenlijk over spreek is levensangst. Dat is de ergste soort van angst, want die draag je voor de rest van je leven mee als je er niet aan werkt.
We hebben allemaal wel iets waar we bang van zijn, hetzij spinnen, ratten, hoogtes, dieptes, donkerte, lawaai, honden, slangen, noem maar op. Er is altijd wel iets dat niet bepaald je beste vriend is in je leven. En dat is perfect normaal. We zijn als mens niet veel meer gewoon. Vroeger hadden we daar allemaal veel minder last van. In de tijd dat we nog moesten jagen op ons voedsel konden we onmogelijk bang zijn van slangen of elk ander dier dat ons nu angst inboezemt. In de wildernis kom je dat gewoon tegen en leer je daarmee leven.
En dat is nu net wat we ook met die levensangsten moeten doen. Niet alleen ermee leven, we moeten ze trachten te overwinnen, want achter elke angst zit een groeiproces. Het feit dat je angstig bent van iets, betekent eigenlijk net dat je die uitdaging zou moeten aangaan om succesvol door het leven te gaan. Het is een evolutiestap, een zware weliswaar.
De angst waar ik vandaag mee geconfronteerd wordt is ongetwijfeld een zeer diepgewortelde levensangst die me al van in mijn jeugd parten speelt. Ik heb enorm veel kwaliteiten, redelijk wat wijsheid opgebouwd en ben van nature ook geen dom blondje bij wijze van spreken. Ik ben zeker niet hoogbegaafd, wel hoogsensitief en da's ook al heel wat. Maar als we van ratio spreken vertrouw ik mezelf allerminst. Ik heb mijn hele leven al gedacht dat ik genetisch overschot was van mijn broers en zus. Ik was de laatste in rij, was zeker niet de slimste thuis maar had andere kwaliteiten die zij niet bezaten. We waren totaal verschillend. Ik heb me thuis altijd en beetje een buitenbeentje gevoeld, een vreemde eend in de bijt zeg maar. Waarom precies, ik weet het niet. Het was gewoon zo. We waren allemaal zeer geliefd door onze ouders, daar lag het zeker niet aan. Het was gewoon iets dat ik mezelf had wijsgemaakt vermoed ik. Het punt is alleen dat dat gevoel blijven ontwikkelen is waardoor ik mijn hele leven lang al een redelijk gesloten type geweest ben. Ik zeg wel geweest ben want vandaag is dat toch wel anders. Ik ben nog steeds niet de grootste lawaaimaker in een bende van 10 maar ik sta mijn mannetje aardig, ook tussen mannen. Zolang de groep niet te groot is, lukt het me nog. Ik sta graag op podium, in de belangstelling als ik weet waarover ik spreek. Ik ben niet bekwaam om onzin uit te kramen. In die zin ben ik zeker niet het standaardprofiel verkoper. Als je dit leest, denk je waarschijnlijk dat ik vol zelfvertrouwen zit, maar daar wringt het schoentje nu net. Je mag er zeker van zijn dat heel wat zelfvertrouwen heb. Ik geloof altijd wel dat alles goedkomt, dat is gewoon zo, maar als het neerkomt op iets neerzetten from scratch, dan kost me dat altijd verschrikkelijk veel tijd. Heeft te maken met het feit dat ik alles te volmaakt wil zien, dat er voor altijd wel nog een reden is om eerst bij te schaven vooraleer er effectief aan te beginnen, of is het nog iets anders. Ik weet het echt niet. Kijk naar al die opleidingen die ik al afgelegd heb. Je zou verwachten dat ik een bloeiende zaak uitgebouwd heb ondertussen, maar neen hoor, ik vind altijd wel een reden om het nog niet te doen.
Ik ga heel even cru zijn naar mezelf toe, vandaag gebruik ik mijn kinderen als excuus om niet neer te zetten wat ik moet neerzetten. Dat is volslagen belachelijk en toch is het zo. Of ben ik er gewoon echt nog niet klaar voor ? En zo gaat dat maar voort. Ik zie voldoende opportuniteiten, ze worden me als het ware in de schoot geworpen. Ik grijp ze zelfs altijd aan en doe er wat mee. Een voorzichtige start is er altijd wel, maar dan bekruipt die angst me dat het ook wel eens niet kan lukken. Vandaag heeft dan niet lukken dan inderdaad ook verstrekkende gevolgen op mijn toekomst en op die van de kinderen, dat klopt, maar betekent dat dan dat ik het niet moet doen ? Neen toch. En toch slaag ik er niet in om al mijn moed te verzamelen en effectief iets uit de grond te stampen. Godverdomme! Vreselijk is dat. Het is net alsof ik altijd ergens een vorm van 'begeleiding' nodig heb om iets te kunnen oprichten. Eens ik gestart ben is het geen probleem meer, dan zwem ik als een visje in het water, dat heb ik meerdere malen bewezen. Maar waarom heb ik dan altijd die extra duw in de rug nodig ? Waarom in hemelsnaam ? Vanwaar komt die twijfel steeds weer. Ik ben een vrij onbezonnen type, ben heel spontaan, veel te open op sommige momenten wat ook tot hilarische situaties kan leiden, zeker naar andere mensen toe, maar dit kan ik niet.
Ik heb het al zo vaak gezegd, het universum heeft veel geduld, maar ooit geraakt dat op. Ik denk dat het universum vandaag zijn geduld aan het verliezen is met mijn getreuzel en getwijfel. Er komt een dag dat ik gedwongen word om te doen wat ik hoor te doen, mijn eigen ding uit de grond stampen en er een succes van maken. Maar ik zie het signaal niet. Ik weet dat ik het moet doen, heb voldoende wijsheid, intelligentie en maturiteit om het te doen en slaag er niet in om het te doen. Da's best wel frustrerend.
Het positieve aan de zaak is dat ik me ervan bewust ben. Dat is al een hele stap voorwaarts. Ik weet dat ik gedreven word in die richting, wat het ook zij, het wordt goed en het wordt en succes. Maar wat, wanneer en hoe, daar heb ik geen flauw benul van. Of durf ik het niet te zien ? Zie ik het niet omdat het betekent dat ik nog dat laatste stukje zekerheid moet loslaten ? Zekerheid is een vergiftigd geschenk. Niets is zeker, alles is veranderlijk en toch verlangen we er allemaal zo naar. Ik sta daar zeker niet alleen in. Ik heb al een hoop zekerheden achtergelaten door te beslissen om alleen door het leven te gaan met mijn kinderen. Dat was al een hele opdracht, want begin maar van nul, zonder job op moment dat de beslissing gevallen is. Maar waarom kan ik dan niet gewoon hetzelfde doen op professioneel vlak ? Gewoon al die zekerheden achter me laten. Ik kan zoveel, weet zoveel, heb zoveel ervaring, geen enkele werkgever kan me daar ooit genoeg voor betalen. En toch blijf ik aan een flutloon mijn kas afdraaien voor een ander. Het plaatje klopt niet. Maar ik krijg het vandaag niet omgekeerd. Ik slaag er niet in om diezelfde ommekeer in mijn professionele leven door te voeren als in mijn persoonlijk leven. Het zit te diep en ik vat het niet. Ik wil wel, maar het lukt niet. Maar er komt een dag dat me dat wel lukt. Daar zorg niet alleen ik voor, ook het universum wil dat zo. Dat weet ik, al heel lang. En misschien is de tijd binnenkort wel rijp om ook effectief die angstendraak op een stokje te spiesen en te roosteren aan het spit, zodat ik hem voor eens en altijd kan verorberen en mijn volle potentieel kan benutten in dit leven. Misschien...
Ken je het gevoel dat er iets niet klopt ? Je weet niet wat het precies is maar het gevoel is zo sterk dat het je niet meer loslaat. Daar waar ik nu redelijk in balans ben in mijn persoonlijk leven, komt er een draak tot leven op professioneel vlak. Het klopt gewoon niet. Of is het weer één van die angsten die de kop opsteekt ? Ik dacht ik nu toch wel mijn zwaarste angsten de loef had afgestoken maar er blijft er inderdaad één over. Eén die serieuze implicaties kan hebben op mijn verdere leven ook. Het is namelijk zo dat als ik nu professioneel niet slaag, dat ik alles waarvoor ik gevochten heb in de scheiding in een wip kan kwijtspelen. Zonder inkomen kan ik namelijk niet mijn huis afbetalen, kan ik mijn kinderen geen dak boven hun hoofd geven en moet ik ongetwijfeld terugschroeven tot één of ander krot in het centrum van een verlaten stad of dorp waar geen mens ooit van gehoord heeft. Ik stel het nu wat dramatisch voor, maar ik heb nu eenmaal niet meer de leeftijd van een groen blaadje dat graag aangeworven wordt aan een hongerloon. Een hongerloon heb ik dan wel, maar dat groen blaadje ben ik niet meer. Je zou voor minder angst krijgen, nietwaar.
Ik schets even de situatie. Toen ik solliciteerde voor deze job werd ik al gauw al overgekwalificeerd beschouwd. Ik dacht even dat ze snel van me af wilde zijn omdat mijn salarisvereisten te hoog lagen, maar dat was niet zo. Ja, de salarisvereisten lagen te hoog, maar hun mond viel werkelijk open van verbazing toen ik begon te vertellen over mijn ervaring van de afgelopen jaren. Het werd werkelijk even stil aan de andere kant van de tafel. Ik werd er haast ongemakkelijk van.
Maar er werd me zowaar een ander voorstel gedaan. Ze wilden me een andere positie voorstellen, eentje met meer verantwoordelijkheden, meer impact en dus ook een hoger inkomen. Natuurlijk stond ik daar voor open, daar moest ik zelfs geen 2 seconden over nadenken. Het voorstel werd uitgewerkt maar ze hadden dringend iemand nodig voor die ene positie die ik nu invul, tijdelijk, omdat ik die persoon moest vervangen wegens afwezigheid voor onbepaalde termijn. Ik zag dat volledig zitten, met het oog op verdere ontwikkeling naar de functie met meer verantwoordelijkheden. Het loon speelde toen voor mij niet echt een rol, ik was zodanig onder de indruk dat ze me wilde aanwerven voor die hogere functie dat ik erin toestemde om tijdelijk die andere functie uit te oefenen. Ik had er ook voor gesolliciteerd, so why not ? Het leek me wel wat. Ik had er ook het volste vertrouwen in dat het allemaal een goed verloop zou hebben.
Vandaag zijn we 2 maanden verder. Dus vorige week schraapte ik al mijn moed samen en ging ik mijn oor te luisteren leggen bij het management over hun visie naar de toekomst toe. Kom ik nog in aanmerking voor die hogere functie of niet en zoja, op welke termijn zien ze dat gebeuren. Vrij concrete vragen dus. De antwoorden daarentegen waren allesbehalve concreet. We weten het niet, we hebben er niet meer over nagedacht, begin december komt de grootste aandeelhouder, dus dan zullen we er verder over praten. Wie dan geen nattigheid voelt is ofwel heel naïef of heeft een groots vertrouwen dat alles goedkomt. Maar mijn vertrouwen is vandaag zoek op dat vlak. Waarom ? Tja, dat is nu net de vraag die ik me stel. Waarom heb ik dat nijpend gevoel dat er iets op til is ? Ik begrijp het zelf niet goed. Het klopt dat ik een heel ander type ben dan de persoon die ik vervang. Ik ben ongetwijfeld serieuzer, maar werk minstens even hard. De kwaliteit van mijn werk mag er ook zijn, alleen gaat het bij momenten wat trager, maar dat spreekt voor zich want ik ben minder lang in dienst dan zij.
De vraag die me al maanden bezighoudt is of ik niet gewoon helemaal zelfstandig moet opstarten met mijn eigen activiteiten. Moet ik niet gewoon het vertrouwen hebben dat het op dat vlak wel allemaal goedkomt. Maar vandaag is voor mij het risico te groot, er staat teveel op het spel. Ik kan het toch niet maken dat ik mijn kinderen geen dak boven hun hoofd kan geven. Zelfs al zou ik nog willen huren in plaats van het huis over te nemen van mijn ex, dat zou me nog moeilijker liggen dan een lening aan te gaan om het huis effectief over te kopen. Iets anders kopen is al helemaal uit den boze.
Dus wat moet ik daar in godsnaam mee ? Waarom kan dit nu niet gewoon duidelijk zijn voor mij. Jongens, dat wordt nog een nagel aan mijn doodskist. Tegelijk weet ik dat het allemaal wel goedkomt, maar hoe goed is dat dan ? Moet ik echt gewoon alles loslaten om te komen waar ik moet zijn in dit leven ? Dat kan toch niet! Ik kan me onmogelijk voorstellen dat het universum dat in petto heeft voor me. Ik hecht absoluut geen belang aan luxe enzovoort. Ik wil alleen niet dat mijn kinderen de dupe zijn van mijn stommiteiten op professioneel vlak. Tegelijk weet ik ook dat ik op deze manier al evenmin kan blijven werken. Het is lopen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. En dat met drie kinderen, dat kan volgens mij ook geen oplossing zijn.
Ik weet het niet wat het gaat worden. Het wordt ongetwijfeld de komende weken wel weer duidelijk. Dat weet ik wel. Ik ben nu al zo ver gekomen in mijn groeiproces, dat dit me niet zal tegenhouden om blijven te ontwikkelen en sterker te worden. Niets houdt me nog tegen. Niets. Of niemand. Er is geen tegenspoed zonder voorspoed, net als er ook geen einde is zonder een nieuw begin. Dus we zullen wel zien. Ik blijf alert. Mijn voelsprieten zijn zeer actief, mijn intuitie ook, maar duidelijk niet voldoende om te weten wat er zich nu afspeelt. Dus dat wordt weer mezelf terugtrekken om dan uiteindelijk tot een degelijke conclusie te komen.
Komt allemaal goed. Dat heb ik de laatste dagen al zoveel gezegd, ook tegen mijn omgeving. Maar het is ook zo. Wacht maar. Het resultaat staat hier binnen een paar weken te lezen. Ik zet het nu alvast neer als belofte.
Wat is het hier stil plots. Ik schreeuwde het haast uit toen ik gisteren besefte dat het huis eindelijk voor mij alleen was. Wat een rust, maar tegelijkertijd ook een dieperliggende onrust. Wat het precies is, kan ik niet zeggen, ongetwijfeld een zekere vorm van angst voor het onbekende. Nochtans weet ik wel dat ik ook deze periode van mijn leven mits het nodige vallen en opstaan zal doorkomen, beter nog, ik ga er van genieten. Ik ga er het beste van maken. Ik ga er mijn inhoud aan geven, samen met de kinderen.
Hier heb ik de laatste maanden naartoe geleefd. De dag van de grote beslissing lijkt heel ver weg maar is eigenlijk amper drie maanden geleden. Wat vliegt de tijd voorbij. Hoewel mijn ervaring van tijd in die periode wel heel anders was. Ik stond onder zodanige spanning, kon de confrontatie met mijn ex helemaal niet meer aan, waardoor ik niets anders deed dan vluchten. Dat was puur overlevingsgedrag. Had ik dat niet gedaan, dan zat ik hier vandaag niet deze tekst te schrijven. Een mens is tot veel dingen in staat. Spanning, stress, vooral emotionele en mentale, leiden tot bizarre resultaten. Mijn ex heeft dat stuk van mij nooit begrepen en ik kon er niet bij waarom hij dat niet wilde inzien. Later besefte ik dat ook hij nog in een heel zwaar verwerkingsproces zat, misschien zelfs nog zwaarder dan dat van mij. Het klinkt ongetwijfeld zeer cliché, maar ik had de grote waarom vraag al langer beantwoord. Als je begrijpt waarom zulke dingen gebeuren, dan kan je veel makkelijker alles een plaatsje geven. Met begrijpen bedoel ik dan wel degelijk de diepergelegen reden, niet het feit dat de relatie niet meer goed ging omdat we uit elkaar gegroeid waren. Waarom moest dit gebeuren, wat betekent het voor mij specifiek. Welke les moet ik daaruit leren en hoe kan ik dit omvormen tot een evolutiestap in de juiste richting?
Als je kijkt naar mijn leven, is het overduidelijk dat de innerlijke mannelijke energie veelal afwezig was. Ik was heel bedeesd, verlegen, kropte alles op en weende altijd in mijn kleine veilige hoekje. Ik kon eigenlijk alleen maar tot uiting komen in mijn dansen en turnen. Ik was dan ook nog eens de kleinste van 4 kinderen en werd aan tafel regelmatig de mond gesnoerd omdat de anderen harder en konden en durfden praten en roepen dan ik. Ik was eigenlijk een redelijke boze ukkepuk als kind. Het was alsof ik in mijn vel opgesloten zat en er wilde uitspringen om uiteindelijk open te bloeien tot wie ik vandaag ben geworden. Maar dat heeft heel wat jaren gekost om hier te geraken. In mijn relatie met mijn ex was ik niet anders. God, wat was ik een gefrustreerd mens. Op het werk, thuis, in mijn relatie, ten opzichte van de kinderen, jongens, achteraf bekeken had ik al zoveel langer mijn ogen moeten opendoen. In plaats daarvan deed ik gewoon verder, berustend in de gedachte dat het zo hoorde.
Maar weet je wat, niets is minder waar! Je moet niet berusten in het feit dat je ongelukkig bent. Je moet niet de situatie gewoon aanvaarden omdat je bang bent van het ongekende. Je moet je comfort niet laten voorgaan op je eigen innerlijke geluk. Hoe vaak zien we niet dat koppels gewoon samenblijven voor welke reden dan ook, maar niet de juiste. Dat was bij mij niet anders. Niks ging eigenlijk goed. Ik was supergefrustreerd in mijn relatie. Ik had het gevoel dat ik niet gewaardeerd werd, voelde me net een huissloof die maar gewoon voor de kinderen moest zorgen en that's it. Maar ik was veel meer. Ik ging werken, had ambities, wilde vooruit, wilde genieten van het leven... Het zag er gewoon allemaal heel anders uit dan ik gehoopt had. Die 10 jaar huwelijk zijn ook in een rush voorbijgevlogen. Als je het even nuchter bekijkt, ben ik van die 10 jaar 27 maanden zwanger geweest, heb ik 16 maanden borstvoeding gegeven, heb ik 8 jaar in de pampers gezeten, heb ik zeker 4,5 jaar een chronisch slaaptekort gehad, stond ik gedurende 7 jaar onder enorme druk door de combinatie gezin met werk en heb ik 2 jaar helemaal alleen voor alles ingestaan (huis, tuin, kinderen). Zijn daarom de kinderen de reden waarom ons huwelijk is mislukt ? Neen, natuurlijk niet. Integendeel, ze hebben ons nog langer samengehouden. In alle eerlijkheid denk ik dat mijn huwelijk al veel vroeger op de klippen zou gelopen zijn moesten we geen kinderen gehad hebben.
Er was een enorme afstand tussen mijn ex en ik, zowel fysiek, emotioneel als mentaal. We hadden wel dezelfde dromen en visie over het leven, maar dat was ongetwijfeld het enige dat we gemeenschappelijk hadden naast de kinderen. Ik ben een gevoelsmens, op en top. Mijn voelsprieten werken continu. Ik kom ook uit een heel warm nest, waar met knuffels gesmeten werd bij wijze van spreken. Toen ik mijn ex leerde kennen, moest ik vragen naar een knuffel. Ik moest vragen of hij me een keertje wilde vastpakken. Gezien de staat waarin ik toen was, heb ik dat wel een aantal keer gedaan, maar zeker niet voldoende.
Het is gek hoe het leven soms anders uitdraait dan je eigenlijk had verwacht. Dat is bij mij zeker niet anders. Had me 10 jaar geleden gezegd dat we hier vandaag in deze situatie zouden zitten, ik had je ronduit uitgelachen. Dat was voor mij geen optie. Scheiden is voor mensen die niet kunnen praten met elkaar, is voor mensen die niet willen vechten voor hun huwelijk, is voor mensen die snel opgeven. Toch is geen van deze zaken van toepassing op één van ons beiden. We zijn beiden redelijk intelligente mensen, kunnen met elkaar praten en hebben er geen van beiden snel de brui aangegeven. Maar dit moest gewoon gebeuren. Als je kijkt naar de weg die we bewandeld hebben de laatste jaren, is het overduidelijk dat dit een zeer uitgesproken reden van bestaan heeft. Het is net alsof we beiden twee pionnetjes waren in een schaakspel dat door een ander gespeeld werd. We hadden het niet in de hand, heb ik soms het gevoel en misschien klopt dat ook nog. Het universum heeft voor iedereen wat in petto. Voor ons is dat zeker niet anders.
Mannelijke energie aan mijn kant, vrouwelijk energie aan zijn kant. Het kan gewoon niet duidelijker gepresenteerd worden. Ik kom mijn hele leven al mannen tegen die graag in mijn gezelschap vertoeven, die met veel plezier meegaan in de diepgang die ik in een gesprek kan leggen, maar die ook heel graag van die warmte en liefde profiteren die ik met veel vertrouwen ten toon spreid. Ik stelde me op een bepaald moment de vraag waarom ik alleen maar mannelijke vrienden had, quasi geen vrouwelijke. Het antwoord was simpel, die mannen konden altijd een graantje meepikken van de overvloed aan diepe, warme vrouwelijke energie die ik had. Ik werd als het ware leeggezogen, maar haalde net zo goed van hen weer de mannelijke energie op die ik nodig had om door het leven te gaan. Maar zo wordt het spel niet gespeeld.
Als mens wordt je als één geheel geboren, zowel fysiek als energetisch. Onze ziel is compleet als ze incarneert. Ze krijgt opnieuw allerlei informatie mee door de mens waarin ze geïncarneerd is waardoor ze haar levenspad gaat bewandelen. Mijn levenspad wordt elke dag iets duidelijker. Het is kristalhelder dat ik mensen moet gaan inspireren op een manier die diep van binnen mezelf komt. Ik ben vlot met woorden, ik zing graag, dans graag, geef graag les, kom graag in kontakt met andere mensen (mentaal, emotioneel, fysiek en energetisch), verkoop graag datgene dat me nauw aan het hart ligt en doet dat allemaal met hart en ziel. Dan is het toch ook duidelijk dat dat mijn weg is die ik moet bewandelen.
Het innerlijke stuk heb ik al zo vaak bewandeld, het gaat er nu enkel nog om dat ik het moet gaan neerzetten in de wereld. En misschien helpt mijn huidige situatie me daar wel in. Ik heb veel te lang in het comfort vertoefd van de financiële zekerheid. Ik moest me geen zorgen maken over geld, dat rolde toch binnen, of ik nu werkte of niet. Daar ben ik trouwens heel dankbaar voor. Maar het heeft me tegelijk ook heel erg beperkt. Dat voelde ik ook heel erg aan, ik werd er haast gek van. Mijn ex werd er dan weer gek van dat ik niet wilde inzien dat het beter zo was, dan bleef er toch nog die extra 500 EUR per maand binnenstromen door niks te doen buiten dan voor het gezin te zorgen. De pest van het verhaal was dat ik geen extra activiteiten mocht opstarten zonder die 500 EUR te verliezen, dus legde ik me erbij neer dat ik maar alles gratis en voor niks moest doen. Veel van geleerd, maar zeer weinig aan overgehouden. Dus besliste ik op een dag mijn lot in mijn eigen handen te nemen en mijn loopbaanonderbreking helemaal stop te zetten voor een job op de sportdienst. Ik zou mijn eigen ding gaan neerzetten...
Het is allemaal lichtjes anders uitgedraaid, dat staat vast. Ik ga ongetwijfeld nog altijd mijn eigen activiteiten neerzetten, maar de hele beschrijving ervan is wel veranderd. Mijn hele eigen inhoud is veranderd. Wat er de afgelopen pakweg 10 maanden met me gebeurd is, is onbeschrijfelijk en voor sommigen zelf ongrijpbaar. Ik sta er zelf nog niet voldoende bij stil, want ik zit nog te veel in de rush van het feitelijke, van de realiteit, van het hier en nu. Maar als ik dan toch even de tijd neem om terug te kijken naar die periode dan kan ik niet anders dan alweer ontzettend dankbaar zijn.
Ik besef nu vandaag met heel mijn hart en ziel dat ik echt wel wat te betekenen heb hier op deze wereld. Ik heb een ziel die heel wat kan bijdragen aan deze wereld, misschien niet op wereldschaal, maar maatschappelijk ga ik zeker bijdragen aan wat ik noem een betere wereld voor iedereen. Niet iedereen gaat zich aangetrokken voelen, en dat is OK. Je kan niet ten dienste staan van de hele wereld. Maar met de ervaring die ik opgedaan heb, in combinatie met al de opleidingen, praktijk en andere meer energetische of manuele therapieën, kan ik heel wat bijdragen aan die daar nood aan hebben. En zo zijn er heel wat. Een mens gaat verschillende fases van groei door. We ontwikkelen van baby tot volwassene, van volwassene tot oudere en van daaruit keren we in zekere zin terug naar het onbehulpzame van een baby. Dat is alleen het fysieke onderdeel van ons als mens. Er is ook nog een stuk ziel dat mee ontwikkeld in de loop der jaren. We lopen hier allemaal rond met een welbepaalde doelstelling. Niemand loopt hier rond voor schuppezot. Als je dat gevoel hebt, loop je simpelweg naast je schoenen en wordt het hoogtijd dat je even terugkeert naar jezelf, naar je innerlijke zelf.
Maar die innerlijke zelf zit vaak verscholen achter een web van vluchtwegen die we onszelf eigen gemaakt hebben net omdat we niet naar onszelf willen terugkeren. Kijken en luisteren naar je ware zelf is niet altijd even evident en kan vaak ongenoegen en confrontatie met zich meebrengen. Je bent gewoon, net als ik, om in dat comfort te blijven vertoeven, het is een veilige zone, een gekende zone. Eruit stappen brengt angst en onzekerheid met zich mee. Toch is dat de enige manier om echt aan je eigen ontwikkeling te werken. Je moet uit die comfortzone weg. Er is geen ontwikkeling zonder angst en onzekerheid. Waar angst en onzekerheid vertoeven is de plaats waar het meeste groeipotentieel zit. En dat besefte ik op het moment toen ik de beslissing nam om de relatie met mijn ex stop te zetten. Het was kiezen voor mezelf of voor de beperking van mezelf. Niet dat hij voor die beperking zorgde, ik deed dat zelf. Ik liet het allemaal gebeuren. Maar dat is nu gedaan. Niets of niemand gaat me nog beperken, ook ikzelf niet.
De dag van het finale verdict is er een nieuwe wereld voor me opengegaan. Ik kwam nieuwe mensen tegen, vond een leuke job, kreeg positieve commentaren langs alle kanten. Kortom, de mensen zagen me anders omdat ik ook gewoon anders was. Ik ben niet meer die Els van 10 jaar terug. Ik ben Els, 10 jaar later. De leeftijd is hier in het minste van belang, die doet er zelfs niet toe, het gaat hem over het proces dat ik doorlopen heb in die 10 jaar en zeker ook in die laatste 10 maanden tot vandaag. Mijn grootste angsten zijn vandaag mijn vrienden bij wijze van spreken. Natuurlijk zijn er dingen die me angst inboezemen, ik blijf een mens. Maar zolang ik die angst ervaar, weet ik dat er groeipotentieel is en dat is positief.
Ik wil eigenlijk gewoon eindigen met een positieve noot van grootse dankbaarheid. Ik ben mijn ex dankbaar voor wat hij heeft betekend in mijn leven. Hij was een tijdje mijn beste vriend, is de vader van mijn drie prachtige zoontjes en is mede verantwoordelijk voor de ontwikkeling die ik heb afgelegd. Dus dank je wel, Philippe. Voor alles. Je bent een prachtig man en in zekere zin zal ik altijd van je blijven houden. Maar de weg die we samen moesten afleggen is afgelegd. Hier scheiden onze paden en gaan we elk onze eigen weg. Samen en toch apart. Verbonden blijven we altijd, door onze kinderen, door onze herinneringen, door onze ervaringen.
De grote uittocht van deze week boezemde me toch wel wat angst in. De kinderen zijn inmiddels terug bij mij en het voelt goed. Ik heb vrede met de hele situatie zoals ze vandaag is. Het is goed zo. My heart and mind are at peace. I can move on. I hope you can do the same.
Of niet ? Ik denk alvast van wel. De afgelopen maanden werden getekend door onzekerheid, angst, verdriet, maar ook vreugdevolle momenten, sterke vooruitgang en vastberadenheid. Vandaag wordt het resultaat opgetekend van wat ik de afgelopen maanden heb geleefd en doorleefd. Je wordt als mens toch enorm sterk van de verschillende situaties waarmee je te maken krijgt. We staan er meestal zelfs niet bij stil dat we veranderen en sterker worden. Vaak beseffen we maar pas jaren later welke evolutiesprongen we hebben gemaakt. Ze lijken veelal op bokkestoten dan op gedegen vooruitgang maar als je de scherpe kantjes er kan uitfilteren - we zijn maar mens weet je wel - dan zie je toch een groeiproces in opwaartse richting.
De grote beslissing om voor de ommekeer te gaan is er voor mij ongetwijfeld gekomen die ene dag in Coo toen P besloot om in zijn volle colère de campeerplek te verlaten en ons te laten staan. Hij heeft daarna nog een sms gestuurd om u tegen te zeggen en dat was voor mij de druppel die de emmer heeft doen overlopen. Ik wilde geen verwijten meer, geen negativiteit meer. De voorgaande maanden waren ontzettend geladen, negatief dan. Alles draaide in de soep, de wereld werd van onder mijn voeten gehaald en ik zweefde als het ware in het niets. Maanden van onstopbare huilbuien gingen voorbij en naarmate ik het verdriet beter kon plaatsen, won ik kracht en energie. Ook mijn overtuiging dat dit de enige correcte beslissing was, werd aangesterkt.
In het leven moet je elke dag keuzes maken. Je kan blijven kiezen voor de comfortzone waarin we toch allemaal zo graag vertoeven, maar ik had er simpelweg genoeg van. Die comfortzone werkte meer beperkend dan verrijkend. En dat is de reden waarom ik eruit gestapt ben. Ooit moeten we dat allemaal doen. We zijn als mens te veel gebonden aan hebbedingen, aan rijkdom, aan onze eigen angsten. Geen van deze laten we graag los, omdat we ze zo goed kennen en daarom het zo heerlijk vertoeven is in wat allemaal gekend is.
Maar een ware ommekeer bekom je niet door in je comfortzone te blijven vertoeven. Eruit moet je. Wil je groeien, echt groeien, dan moet je keuzes maken voor het onzekere. En zo onzeker is dat nog geeneens, want als je goed luistert naar jezelf en naar wat het leven je komt vertellen, dan weet je dat het de enige juiste beslissing is.
En zo geschiede het dus. Ik ben uit de comfortzone gestapt. Ik ben nog niet waar ik moet zijn, maar de grote ommekeer is in gang gezet. Dat heb ik zelf gedaan. Niemand heeft me gezegd dat ik dat moest doen, wel integendeel, het werd me ten zeerste afgeraden. Ik zou alleen op de wereld staan, niemand overhouden en bla bla bla. Zal ik eens wat zeggen ? Mijn leven is er alleen maar op verbeterd sinds die beslissing. Ik heb zoveel nieuwe en echt waardevolle mensen ontmoet dat dat alleen een reden was om effectief voor de ommekeer te gaan. Ik kom elke dag terug thuis, niet alleen in mijn huis, maar ook bij mezelf. Wat wil je nu nog meer ? Ik kan niet anders dan zeggen dat dit een succes is. Ik raad iedereen aan om uit zijn comfortzone te treden als hij daar de nood toe heeft. Comfort beperkt. Vernieuwing verrijkt.
Man, man, man, een wervelstorm is niks vergeleken met het leven waarin ik nu zit. Dat het allemaal nog een plaatsje moet krijgen, is overduidelijk. Sommige dagen word ik gewoon van het ene uiterste in het andere geslingerd, net als zo'n slingerbal die in de primitieve tijd gebruikt werd om je tegenstander omver te knuppelen. Zoef, zoef, draai maar lekker rond, af en toe ferm met je hoofd ergens tegenaan lopen en dan maar hopen dat je er heelhuids vanaf komt.
Elke dag heeft wel een verrassing in petto. 's Morgens word ik wakker met de vraag wat de dag me zal brengen. Het is net alsof het grote universum waarin we vertoeven heel onze reis heeft uitgestippeld en ons af en toe eens ferm wil laten schrikken. Wake up call, good morning, it is 6 o'clock, time to wake up. Dan sta je daar, eerst verdoofd of zelfs helemaal verlamd door wat je te verwerken krijgt. Laat het potje maar lekker sudderen, nog een beetje kruiden erbij en de stoverij is helemaal klaar. Alleen weet je als mens niet in welk potje je juist vertoeft. Net als een zoetzure saus, contrasterende smaken die mekaar tegelijk goed aanvullen en dus een mooi geheel maken. Maar af en toe begrijp je de compositie niet en ga je helemaal met piepende banden de bocht uit. Zijn er vangrails ? Soms wel. Maar als ze er niet zijn, jongens toch, wat ga je dan een leuke afgrond tegemoet. En net alsof dat nog niet voldoende is, volgt nog je hele bagage mee de afgrond in. Bang, bovenop je hoofd. Knock out ? Misschien maar beter zo. Soms is het niet slecht om eens helemaal onderuit te gaan. Dan moet je wel van je pure essentie terug beginnen opbouwen.
Kijk maar naar mij. Hoe is het mij vergaan de laatste maanden. Ik kom van heel ver, heel ver, angstaanjagend ver. Hoe diep was de put waarin ik uiteindelijk ben terechtgekomen. Het was verdomd moeilijk om eruit te klauteren. Je glijdt heel makkelijk terug naar beneden en hoe hoger je al geklommen bent, hoe dieper de val is. Maar soms klim je gewoon te enthousiast en te snel naar boven, waardoor je zulke valpartijen niet kan vermijden. Naïviteit is één van de factoren die bij mij hebben meegespeeld. Ik ben toch zo naïef geweest. Maar net door die onwetendheid heb ik zulk een mooie reis mogen afleggen. Het was een weg van veel pijn, verdriet, frustratie, boosheid, teleurstelling, enz... Maar het resultaat mag er zijn. Ik sta vandaag sterk in mijn schoenen, sterker dan ooit tevoren zelfs. En ik heb geleerd dat je wel vertrouwen mag hebben, dat je je mag openstellen, maar dat je jezelf niet mag verloochenen. Ook al zijn je eigen intenties puur en krachtig, niet iedereen heeft diezelfde bedoelingen. Dus alertheid is wel een absolute must.
Het is mooi om lief te hebben. Het is nog mooier als je dat onvoorwaardelijk kan doen. Maar onconditioneel betekent niet dat je zomaar alles moet aanvaarden om uiteindelijk te kunnen liefhebben. Ik dacht altijd maar dat het wel zou goedkomen als ik dit kleine akefietje nog kon aanvaarden. En dan kwam er een ander akefietje. Dat nam ik er ook nog bij. Maar dan kwam er nog, en nog, en nog, en nog, en nog... Het is onvoorstelbaar hoe sterk je weerstand is als je verliefd bent. Je kan bij wijze van spreken alles aan. Je verlegt je grenzen constant. En dan sluipt het gevaarte binnen. Je houdt van iemand. Je hele wereld staat op zijn kop, je gaat door een rush van gevoelens, soms ben je letterlijk het noorden kwijt. Het noorden is eigenlijk zelfs niet van belang in de liefde. Wat je vooral niet mag kwijtspelen is de verbinding met jezelf. Je diepere zelf, bedoel ik dan. En dat gebeurt maar al te vaak.
En dan het grote verdict. De liefde is niet wederzijds of wordt op één of andere manier onmogelijk gemaakt. De bagage die een mens soms met zich meedraagt kan zo zwaar wegen dat het haast onmogelijk wordt om nog open te staan voor wat nieuws. Is dat balen, jongens. Eerst vecht je met heel je hart en ziel tegen een mogelijke verliefdheid, omdat het niet hoort, niet kan, niet mag. Maar de liefde wint altijd. Uiteindelijk als het zo hoort, geef je je eraan over. Je lacht, je geniet van elk moment samen, het blijft onschuldig en toch ook weer niet, maar het voelt uitzonderlijk goed aan. En dus ga je ervoor. Liefde wordt gedeeld met twee. Houden van is ook niet iets dat je een beetje doet. Je houdt van iemand of je houdt niet van iemand. Graag zien is net hetzelfde, ik ken trouwens het verschil niet. Maar moet je helemaal tilt slaan als je van iemand houdt. Moeten die vlindertjes waarover zoveel mensen het altijd hebben ook daadwerkelijk aanwezig zijn. Die vlindertjes dragen alleen maar bij tot de temporary state of insanity als je het mij vraagt. Maar verliefd zijn betekent toch niet je helemaal overgeven aan iets. Je moet jezelf toch niet verliezen in een relatie ? Welke verbinding heb je nog met jezelf als je jezelf helemaal verloren hebt in een relatie ? Dan ben je toch pas ten dode opgeschreven. Een gezonde relatie is voor mij een symbiose van 2 mensen die elk hun individualiteit bewaren en die meebrengen in de relatie. Het gaat niet over compromissen sluiten, noch over water bij de wijn doen. Je moet als mens helemaal jezelf kunnen zijn in de relatie. Je hoeft niet je grenzen te verleggen als je dat niet wil of als dat niet goed voelt. Het gebeurt toch zo vaak dat de partners binnen het huwelijk als het ware een transformatie van jewelste doormaken. Ze vormen niet de relatie met hun eigen individualiteit maar laten de relatie hun individualiteit vormen. Met andere woorden, de relatie wordt bepalend voor het individu. Wat heeft dat in godsnaam voor zin ? Zo onstaat toch alleen maar de wanverhouding van vrager en invuller. De een laat zich bepalen door de ander. De ander laat zich dan weer bepalen door de vraag van de ander om ingevuld te worden. Terwijl het nu net de bedoeling is dat er geen vraag is, dat er geen antwoord moet gegeven worden of dat er geen behoefte moet ingevuld worden. We zitten in een andere rayon dan die van de vrije markteconomie. We werken in de liefde niet met vraag en aanbod.
Zie me hier nu zitten, nog zo groot als een wattenpluisje gedrengd in tranen van verdriet. Ik snap er niks meer van, letterlijk niks. Ben ik dan zo mis in alles. Wat heb ik gemist in gans de opbouw ? Ik zou zo graag zeggen: "het is wat het is", maar dat is het niet. We hebben allemaal onze eigen interpretatie van wat is. Voor de een is houden van iets heel anders dan voor de ander. Voor mij is houden van zo intens dat het angstaanjagend wordt bij momenten. Ik geef me over terwijl ik mezelf blijf. Maar hoe rijm je dat ? Wat is onvoorwaardelijk houden van ? Er worden daar boeken over geschreven, grootse wijsheden worden verkondigd maar wat is het eigenlijk ? Hoe kan je onvoorwaardelijk houden van iemand ? En vanaf wanneer is liefde onvoorwaardelijk ? Er was een tijd dat ik hierop een pasklaar antwoord had. Vandaag ben ik helemaal uit mijn lood geslagen, ik weet het gewoon niet meer. Als er op dit moment een jet voor de deur stond die me naar de andere kant van de wereld kon vliegen, dan stapte ik in en liet ik alles achter. Het wordt me allemaal wat teveel. Een mens kan ook maar zoveel dragen. Ik ben ook maar een mens. Een sterke madam weliswaar, maar ik kan ook niet alles aan. Ik kan niet alle perfect een plaatsje geven. Was het maar zo, dan zat ik hier nu niet met opgezwollen ogen van de emmers tranen die ik al gelaten heb het afgelopen uur. De onmogelijke liefde begint voor mij meer en meer betekenis te krijgen. Houden van in de onmogelijkheid, is het dat dan ? Is het dat dat ik moet leren vandaag ? De liefde helemaal binnen mezelf terugvinden en niet bij een ander ? Ik heb een hart zo groot dat half de wereld erin kan vertoeven en ik zou mijn liefde niet mogen delen met iemand ? Dan besterf ik het helemaal.
Of toch ? Is het puur toeval dat ik solliciteer voor een job als organisatieverantwoordelijke voor alles wat cursussen betreft en dat ze me voorstellen om te solliciteren voor operationeel directeur ? Dan is het ook toeval dat de twee mensen die bij me aan tafel zaten op hetzelfde moment hetzelfde idee hadden. Ze keken elkaar in de ogen en dachten hetzelfde. Hoe vaak gebeurt dat ?
Is het toeval dat ik aan een kennis van me zeg dat ik volop op zoek ben naar werk en dat ze toen plots bedacht dat een kennis van haar ook iemand zocht met mijn profiel. Is die "click" die er toen ontstaan is met die bewuste persoon ook een toevallige gebeurtenis ?
Vorige week had ik een gesprek bij een andere firma. Die juffrouw vroeg me even toe te lichten wat ik belangrijk vond aan de job die ik wilde uitoefenen. Ik doe mijn hele uitleg zonder te weten over welke vacature we nu precies aan het praten waren, dat had ze op dat moment nog niet toegelicht, haar mond valt bij wijze van spreken helemaal open en ze zegt: "wat jij nu verteld hebt is exact hetgene we zoeken, helemaal".
Ik heb nog geen contract getekend, maar times are changin', da's toch wel het minste wat we kunnen zeggen. Het was nodig. Ik heb uiteindelijk weken aan een stuk gevraagd naar een positieve wending op dit vlak. What you ask for, is what you will get. Debby Travis zegt dan iets in de richting: "be carefull what you wish for" en ze heeft eigenlijk gelijk. Weet je nog, de self-fulfilling prophecy, ze doet het hem toch maar.
Waar je om vraagt, zal je bekomen. Als je alsmaar blijft geloven dat je een sukkel bent, zal je dat ook zijn. Als je steeds maar weer gelooft dat je voor het ongeluk geboren bent, zal je niets dan tegenspoed ontmoeten. Het is als trekstaal, alleen trek je nu niet de tegenpool aan. Als je positief bent, trek je positieve mensen aan. Ben je wantrouwig, dan trek je wantrouwige mensen aan. Doe je niets dan liegen en bedriegen, dan zal je in the end ook belogen en bedrogen uitkomen al is het maar omdat je jezelf in eerste instantie beliegt en bedriegt door je anders voor te doen dan je werkelijk bent. Wie maak je uiteindelijk nog wat wijs als je het de hele tijd doet, en dan spreek ik niet over een leugentje om bestwil.
Ik ben nu al een tijdje aan het zeggen dat alles wel goedkomt, dat ik terug op mijn pootjes zal terechtkomen. Eindelijk begint ook alles in die richting te bewegen en da's fijn. Nog even de positive vibes aanhouden en mijn nieuwe leven kan beginnen. Ik kijk uit naar een leven vol passie en overvloed. Ik wil mijn innerlijke passie laten botvieren, mijn gedrevenheid ten volle benutten om uiteindelijk te komen tot een leven vol overvloed. Geen materiele overvloed, maar innerlijke rijkdom, iets waarvan je hart gevuld raakt en waardoor je creativiteit ten volle tot uiting kan komen. Ontspanning in de inspanning. Hard werken maar genieten van elk moment van de dag dat je kan werken. Wakker worden met een gevoel van dankbaarheid dat je een nieuwe dag mag aanvatten. Een liefdevolle blik werpen naar je kinderen en genieten van de fonkelende oogjes die ze hebben terwijl ze de aap uithangen. Genieten van elke dag dat je een kleine stap gezet hebt in de richting van je passie, je geluk, je wezenlijke zijn.
Ik heb best wel een moeilijke periode achter de rug, bij momenten is het nog zwaar, maar ik ben altijd blijven geloven in het licht aan het einde van de tunnel. Blijven geloven, ten alle tijden, dat is vaak het enige dat je kan doen. De pijn uitzitten, ernaar kijken, ze een plaats geven en eruit leren. En vanaf het moment dat je met een positief gevoel kan terugkijken naar wat je beleefd hebt, ben je klaar om verdere stappen te zetten. Wil je te snel gaan, zoals ik meestal, dan zijn de stappen die je neemt niet voldoende gevoed of doorleefd. De wil is er wel, maar het lukt niet. Je komt iedere keer terug in confrontatie met de pijn en verliest daardoor zicht op wat er zich werkelijk afspeelt. Een mens moet zichzelf de tijd en de ruimte geven om pijnlijke processen te verwerken. We proberen die fase vaak te ontlopen, maar ze haalt ons sowieso in. Het is net als weglopen van je eigen schaduw, dat lukt ook niet. Maar als je erin slaagt die schaduw als onderdeel van jezelf te gaan beschouwen, dan sta je al heel wat verder.
Pijnverwerking is ongetwijfeld één van de meest intense groeiprocessen die een mens kan beleven. Je komt zoveel ongekende kanten van jezelf tegen dat je niet anders kan dan evolueren tot een wijzer mens. Wees dankbaar voor die pijn, wees dankbaar voor al die donkere momenten, ze brengen je een schat aan informatie die je de mogelijkheid biedt om je innerlijke rijkdom te voeden. Wat er zich aan je buitenkant afspeelt, moeilijke situaties allerhande, heeft altijd een betekenis voor je innerlijke zijn. Hoe meer je jezelf innerlijk voedt, hoe meer wijsheid en kracht je aan de buitenkant toont. De ogen zijn vaak heel betekenisvol, maar ook de stem van een mens zegt heel wat. Dus kijk in die spiegel en zie wat je uitstraalt. Luister naar je stem en hoor wat je te vertellen hebt. Het levert ongetwijfeld verrassende resultaten op. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, zegt men. Ik spreek liever over neutrale innerlijke observatie, je stapt als het ware buiten jezelf en observeert wat je doet, wat je zegt, hoe je wat zegt en doet, enz... Hou dat een tijdje vol en je zal zien dat de betekenis van alles veel duidelijker wordt, of net niet... Feit is, als mens ga je met rassenschreden vooruit zolang je maar durft te kijken naar jezelf en je tekortkomingen. En durf deze tekortkomingen te beschouwen als een kwaliteit. Ze maken je tot wie je bent en je bent uniek. Aanvaard je unieke zijn in zijn geheel, dat maakt het leven heel wat interessanter. Laat je niet leiden door wat anderen van je verwachten, wees jezelf en ga ervoor. Leef je intens, dan zal het leven zeker in intensiteit toenemen. What you give is what you get. De utlieme self-fulfilling prophecy.
Geniet jij nog van de kleine dingen des levens ? Ik alvast wel. Ik kan genieten van zoveel kleine dingen, dat gaat van op mijn eentje de was en de strijk doen tot op stap gaan met één van mijn drie zoontjes of alledrie tesamen. Genieten is zo belangrijk in het leven en we doen het allemaal veel te weinig.
Genieten stond voor mij op de eerste plaats de afgelopen maanden, niet in het minst omdat ik het leven altijd al als redelijk zwaar ervaren heb voordien. Altijd maar werken en rondschieten voor de hele wereld behalve voor mezelf. Het klinkt ongetwijfeld zeer egoïst maar ik heb mezelf redelijk vaak op de eerste plaats gezet de afgelopen maanden. Ik heb daarbij rekening gehouden met mijn kinderen en de rest van mijn omgeving maar ik heb toch vaak gedaan wat ik dacht te moeten doen. Dat werd me natuurlijk niet altijd in dank afgenomen, zeker niet door Philippe, maar uiteindelijk heeft het er wel voor gezorgd dat ik door alles heen geraakt ben, zonder kleerscheuren. Alhoewel...
Hij kon maar niet begrijpen dat ik zoveel wilde sporten, daarbovenop nog les wilde geven en bijkomende studies aangevat had. Het was voor iedereen zwaar. Ik heb heel wat druk op zijn schouders gelegd, vooral wat betreft de kinderen. Voor de rest is er niet veel veranderd, zeker niet in huis. De huishoudelijke taken werden nog steeds hoofdzakelijk door mijzelf gedaan, hij stak de kinderen in bed en stak af en toe een afwasmachine in. Zwaar werk moet dat geweest zijn. Ik draai uiteindelijk al 9 jaar alleen op voor de kinderen, al van toen Robbe nog maar net geboren was. Ik ging 's nachts samen met Robbe in een andere kamer liggen alleen maar om hem niet te storen in zijn slaap. Robbe kreeg borstvoeding, was een zeer moeilijke slaper, had voortdurend honger en ik was doodmoe. Op een bepaalde nacht lagen Robbe en ik dus weer apart, was Robbe al een hele tijd aan het wenen en ik had het gewoon niet gehoord. Zo moe was ik. Toen is Phil me komen wakker maken met de vraag of ik Robbe niet hoorde wenen... Neen, dat had ik niet gehoord. Stel je voor. Dat is maar één maal gebeurd, halleluja.
Toen Robbe 5 maanden was, moest ik terug voltijds aan de slag. Maar ook toen stond ik altijd in voor de voedingen, voor de verzorging, voor alles. Nochtans had ook ik mijn slaap nodig, ik sliep toen max 5 uurtjes per nacht en overdag moest ik werken. Ik herinner me nog heel goed dat ik 's zondags, wanneer we op bezoek waren bij mijn schoonouders, gewoon in de zetel in slaap viel waar iedereen bij zat. Ik was gewoon uitgeput. Maar daar kraait geen haan naar, dat is allemaal maar normaal.
Ik herinner me ook nog heel goed enkele jaren later dat ik 's morgens op weg naar Brussel, de auto aan de kant gezet heb omdat ik in slaap aan het vallen was. 's Morgens al, ik moest nog beginnen werken ! En ik draaide maar door, op volle toeren, achteraf bekeken heb ik het gevoel dat ik jaren aan een stuk in het rood gedraaid heb, mijn lichaam uitgeput heb.
Op een bepaald moment werkte ik halftijds, allez, in de mate van het mogelijke, want dat betekent meestal dat je een voltijdse op dubbele toeren draait. Naast die halftijdse was ik verantwoordelijk voor werkelijk alles, het huishouden, de tuin, winkelen, kinderen brengen en halen, de was,... Tijdens mijn periode waarin ik 4/5de werkte was dat niet anders. Ik werkte eigenlijk meer dan voltijds, moest altijd mijn vrijdagen laten vallen omdat het werk gewoon moest gedaan worden en had daarnaast nog de kids en het huishouden volledig voor mijn rekening.
Vandaag wordt dat allemaal geminimaliseerd door Phil, want zulke dingen zijn niet aangenaam om horen natuurlijk. En ja, ik had mijn mond moeten opendoen en hem op zijn donder moeten geven. Ik had het van de daken moeten schreeuwen zoals de paladijnen dat doen wanneer ze de wereld willen verbeteren met hun beperkte middelen. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb me gedwee in dat harnas laten vastzetten, stilletjes hopende dat het ooit wel zou veranderen. Die verandering bleef echter uit en ik veranderde in een gefrustreerde vrouw die zich totaal ongewaardeerd voelde, op zoveel verschillende vlakken, vooral in het huwelijk.
Toen Stan 2,5 geworden was, kon hij halve dagen naar school gaan. Op dat moment ben ik terug beginnen sporten, rustig aan, beginnende met een paar uurtjes per week in de voormiddag. Ik wilde eigenlijk vooral nog van dat babyvet afgeraken. Ik ben beginnen Zumba dansen, low body moves en BBB. In september ben ik dan aan die voltijdse dagopleiding gespecialiseerde pedicure begonnen en kon ik bijna niet meer gaan sporten in de voormiddag. Ik ben toen overgeschakeld op avondlessen Zumba. Dat was een hele aanpassing, in het begin vond ik het zelfs niet leuk. Het tempo van Christel lag veel te hoog en Luc kon ik al helemaal niet volgen omdat zijn bewegingen zelf al niet heel duidelijk zijn. Maar ik hield vol. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik heb Luc leren kennen, de rest van het verhaal hoef ik niet meer te vertellen, maar ik ben nog steeds dankbaar dat het allemaal gebeurd is. Eigenlijk is hij diegene die me laten inzien heeft dat ik terug moest beginnen genieten van mijn leven. Dat was niet zijn bewuste doelstelling, maar ik kan wel in eer en geweten zeggen dat het sporten me aangezet heeft te veranderen. Ik werd zelfzekerder, mijn lichaam zag er beter uit, mijn conditie was stukken beter, en ik kreeg daar ook complimentjes voor, niet alleen van Luc. We weten allemaal wat Luc me wel en niet gebracht heeft, maar wat ik ervan wil onthouden is dat ik met hem enorm veel plezier beleefd heb op allerlei vlakken. Wij hebben samen heel wat afgelachen, niet in het minst om de passionele vrijpartijen waar we achteraf met blozende kaakjes naar terugkeken. Hij heeft me echt wel een deel van mezelf laten ontdekken dat ik absoluut niet kende. Ja, ik ben altijd een gedreven en passioneel mens geweest, maar als het op seks aankwam was ik een grote seut, een onzeker meisje dat amper een man durfde aanraken omdat ze bang was iets verkeerd te doen. Hoe vaak heb ik niet gezegd dat ik helemaal niet wist wat aan te vangen met de "edele delen" van een man. Ik was er eigenlijk zelfs vies van, stel je voor. Hoe zijn in godsnaam onze 3 prachtige zoontjes gemaakt, die vraag stel ik me wel eens.
Door de relatie met Luc is dat toch wel veranderd. Ik bloeide helemaal open en heus niet alleen op seksueel vlak. Ik kwam ook meer voor mezelf op, dat moest ook want Luc was niet mals als hij het niet naar zijn zin had. Hij is als een ukkepuk van 3 jaar dat zijn hoofd tegen de grond smijt als hij niet krijgt wat hij wil. Een verwend nest, zeg maar. En met zijn militaire achtergrond buldert hij de hele keet onder. In het begin kroop ik veilig weg in mijn schulp als hij begon te bulderen, maar na verloop van tijd had ik zijn nummertje wel door. Het deed me niets, ik moest er altijd mee lachen. Ik bleef gewoon rustig en liet hem wat uitrazen. En dan begon het gesprek opnieuw. Dat was ook één van de dingen waarvan ik zoveel genoten heb, onze gesprekken. Uren hebben we gepraat, aan telefoon, onder vier ogen, in bed, in de sauna, overal eigenlijk. Wij konden praten als de besten. Da's meteen ook een tweede kwaliteit die ik in een volgende relatie wil terugvinden, een open en eerlijk gesprek. Diegene die met mij in zee wil gaan in de verre toekomst, gaat het heus niet makkelijk krijgen mij te overtuigen dat te doen. In mijn relatie met Philippe heb ik heel goed ondervonden wat ik absoluut niet wil, binnen de relatie met Luc heb ik veelal ervaren hoe ik het wel wil... Je mag niet idealiseren, maar ik ga ook niet meer mezelf tekort doen binnen een relatie.
Mijn toekomstige relatie moet gebaseerd zijn op absoluut genieten. Ik wil een open gesprek en een gezonde portie spontaniteit, goedlachse momenten waarbij we ons gewoon laten gaan, los van wat de anderen ervan denken. Ik wil geen controle meer, ik wil vrij zijn binnen de relatie. Er hoeft me niemand nog te vertellen wat kan en niet kan, dat bepaal ik zelf wel. Ik wil warmte, liefde, genegenheid, maar ook organisatie en structuur. Deze laatste zijn gewoon een must als je kleine kinderen hebt. Maar wat ik ook absoluut wil is onafhankelijkheid. Ik wil niet meer afhankelijk zijn van mijn partner, noch financieel, noch emotioneel en mentaal. Afhankelijkheid leidt tot gebondenheid en hoe erg ik ook verlang naar verbondenheid, gebonden wil ik niet meer zijn.
Maar nog eens, wat ik vooral wil, is genieten, op ieder moment van de dag, een heel leven lang. En dat moet je durven.
Haha! Ik vind dit een grappige uitdrukking. Daar waar de vlamingen spreken van mond-op-mond reclame, spreken de franstaligen van bouche à oreille. Onze wijze van uitdrukken is op zijn minst gezegd zeer interessant en ongelooflijk verrassend. Waar halen we soms toch onze uitdrukkingen vandaan ? De Nederlanders zijn daar experten in. Zij hebben echter wel meer de gewoonte om veel te veel woorden te gebruiken voor wat ze maar te zeggen hebben, maar ik vind het toch altijd spannend en interessant hoe ze zich weten uit te drukken.
Wij Vlamingen zijn meestal recht door zee, ik toch. De Walen, afhankelijk van de regio, zijn een beetje zoals de Fransen, zeer voorzichtig in woordgebruik en nog veel omzichtiger wat de kern van de zaak betreft. Er werd 10 jaar geleden al door de Fransen geopperd dat de Waalse regio bij Frankrijk moest vervoegd worden en dat Vlaanderen maar bij Nederland moest horen. Wat een arrogantie ! Alsof wij Belgen niet eens onze eigen boontjes kunnen doppen ! Kunnen we dat eigenlijk wel ? Kijk maar naar de politieke status van ons land, zegt dat voldoende ? We zijn nog steeds regeringsloos, de politieke partij die de meeste stemmen heeft binnengehaald, naast de socialisten, wordt in de oppositie geduwd en wij belgen laten dat allemaal gebeuren. Wat zijn we toch een goed volk! Vaderlandse trots hebben we niet echt als je het van naderbij bekijkt. Of zijn we het gewoon allemaal spuugzat en doen we niets omdat het toch niets uithaalt om wat te doen ?
Waar zijn die paladijnen die van de daken schreeuwen dat het anders moet ? Wie brengt ons eens in oppositie in plaats van de politieke partijen ? Er wordt zo vaak gezegd dat je als enkeling niets kan betekenen in de maatschappij. Wedden van wel ? Je kan als enkeling heel veel betekenen in een verscheurde maatschappij als de onze. Maar dan moet je echt wel lef hebben en durven staan waar je wil staan. Tegenwind krijg je altijd. Ik krijg mijn hele leven al tegenwind, maar dat heeft mij nog nooit belet te doen wat ik wil doen. Het duurt dan alleen wat langer en je moet er wat extra energie insteken. Af en toe sla je wat ruiten kapot, heel vaak loop je tegen de lamp, en nog veel meer krijg je de deur in je gezicht dicht gesmeten, maar dat maakt toch allemaal deel uit van wat we moeten trachten te bereiken.
Niemand is op aarde geïncarneerd om een gelukzalig leventje te hebben, tenzij je simpel van geest bent. Dan heb je als mens ongetwijfeld een grotere betekenis voor je omgeving dan voor je zelf. We gaan allemaal dat pad op van harde leerscholen, confrontaties, verliezen, ontgoochelingen en totale miskenning. Maar op dat zelfde pad komen we net zo goed de fijne herkenningen tegen, de leuke lessen, de diepe passie, het grootse vertrouwen en de ontdekking van onze eigen diepere kern. Heb je een makkelijk leven, dan moet je ongetwijfeld wat gaan verdiepen in dat leven, het op een hoger niveau tillen, je meer openstellen voor de diepere emotie en voor het diepere voelen van jezelf. Gaat het leven wat moeilijk, wees er dan dankbaar voor. Dat betekent dat je een grote evolutiesprong kan maken, je kan groeien, je kan ontdekken en ervaren. Geniet dan van de pijn, kijk ernaar, ze geeft je leven zeker zin. Ik spreek uit eigen ervaring, anders hield ik mijn mond.
In de esotherie worden er leeftijdscategorieën gekoppeld aan je evolutie als mens. Veelal kloppen die categorieën wel, maar soms ga je wat sneller of wat trager door de verschillende fasen in je leven. Mijn leven wordt echt wel gekenmerkt door langere periodes van stabiliteit gevolgd door een korte maar zeer intense periode van pijn, verdriet, twijfel en zelfs angst. Die langere periodes van stabiliteit verlopen dan ook niet vlekkeloos natuurlijk, je kan altijd ergens over mekkeren als je dat wil, maar ze zijn als het ware een opbouw van situaties waaraan je moet werken. Je voelt ergens wel een vorm van disharmonie, zij het gewoon omdat je je niet lekker in je vel voelt. De kunst is van die kleine ongenoegens onmiddellijk aan te pakken, ernaar te kijken, eraan te werken alsof je hele leven ervan afhangt. Elke vorm van ongenoegen op welk vlak dan ook betekent dat je wat moet veranderen aan je zelf. Misschien moet je gewoon wat meer mededogen ontwikkelen naar jezelf en naar anderen. Het punt waar ik toe wil komen is het volgende. Als je de kleine situaties niet aanpakt, ze laat aanslepen omdat je denkt dat het allemaal wel zal loslopen op termijn - wat op zich al een zeer naïeve gedachte is - dan kom je in de korte maar zeer intense periodes van instabiliteit terecht. Dat is in elk geval voor mij zo geweest. Ik ben ontzettend naïef geweest, ik heb jaren geloofd dat het ongenoegen er gewoon bijhoorde, dat je als mens niet 100% gelukkig kan zijn. Niets is minder waar! Je moet als mens streven naar die 100% geluk want daar heb je gewoon recht op. Om dat te doen moet je ook voor de volle 100% naar jezelf durven kijken... Probeer dat maar eens, je kritische innerlijke observator 24 uur per dag en 7 dagen op 7 ingesteld hebben. Dat is verdomd moeilijk want dan loop je ook de hele tijd in de confrontatie, positief en negatief. Maar dat is eigenlijk bewust leven. En als je dat kan met de nodige portie relativering (niet laksheid!), dan sta je sterk in je schoenen en brengt het leven je wat je moet bereiken als mens, als individu, in de relatie, in de maatschappij en misschien zelfs op wereldvlak!
Het einde van iets gaat altijd gepaard met een nieuwe start van wat anders. Ik heb een passionele en zeer leerrijke relatie achter de rug met een man die me van in het prille begin een beeld voorgespiegeld heeft dat langs geen kanten klopte. Hij heeft mijn hart in duizend stukken gebroken door zijn leugens en zijn bedrog, maar heeft van mij tegelijkertijd een wijze vrouw gemaakt. Ik was een vrouw wiens hart was verhuld in kilte, pijn en verdriet. Hij heeft me de kans gegeven de liefde opnieuw te ontdekken op een manier die voor mij totaal ongekend was. Mijn hart heeft zulke intense pijn gekend dat het er haast aan ten onder ging. Maar het heeft ook zulke intense en passionele liefde gekend dat het helemaal weer openstaat voor een nieuw avontuur, een nieuw begin.
Ik ben als mens ontzettend naïef geweest de afgelopen maanden. De waarheid is me veelvuldig gespiegeld geworden, maar ik verlangde zo erg naar een uitweg dat ik de realiteit niet onder ogen wilde zien. Hoe vaak ga ik me nog de vraag stellen wie er uiteindelijk het meest oneerlijk is geweest ? Hij omdat hij me veelvuldig belogen heeft of ik omdat ik mezelf toegelaten heb om de leugens te geloven ?
Punt is, het moest gewoon allemaal gebeuren. Had dit niet gebeurd, dan was ik vandaag niet wie ik ben geworden. Aangenaam, ik ben Els, een wijze(re) vrouw die het geluk gehad heeft om de liefde in al zijn glorie te mogen beleven! En daar ben ik dankbaar om.
Dit is de mail:
Dag Luc,
Ik vind het zo jammer dat je gewoon niet in staat bent om ook maar een beetje eerlijk te zijn tegen mij. Als ik je donderdag vroeg wat ik überhaupt voor je betekend heb, dan sprak je van de woorden die je niet wil uitspreken tenzij ten opzichte van de vrouw met wie je samenleeft. We hebben uiteindelijk een leuk uurtje gehad, nog heel fijn gepraat, het was voor mij een mooie vorm van afsluiten. Je gaf me op bepaald moment nog een kus op de mond en zei achteraf "sorry voor de kus". Ik vond dat helemaal niet erg, tenminste als er ook maar enige oprechtheid achter zat.
Vandaag heb ik een ontzettend dubbel gevoel met jou. Langs de ene kant geloof ik nog altijd dat er ergens heel diep in jouw die mooie kern zit die ik toch enkele keren heb mogen ontmoeten en waarvoor ik zo dankbaar ben dat ik ze ben tegengekomen in mijn leven. Het is die kern, die kant van Luc, die me zoveel mooie dingen gebracht heeft. Die zijde van jou, die veelal diep verscholen zit achter dat macho masker van jou, heeft me helpen openbloeien, heeft me veel plezier gebracht in mijn leven de afgelopen maanden, heeft me doen inzien dat ik zelf best wel een passionele vrouw ben die ook op seksueel vlak heel wat kan betekenen, en nog zoveel meer.
Maar dan is er ook die andere kant van jou, die donkere zijde die vandaag veelal naar boven komt. De leugenachtige kwezel, de bedrieger, de gevoelloze vrouwenjager. Sorry, da's heel gemeen, maar zo ben jij dan ook. Zo behandel jij de vrouwen. Donderdag zeg ik nog dat ik ontzettend bang ben dat jij binnen de kortste keren met een andere vrouw aan de haal gaat, ik hoor dat het nu al het geval is en dat het al langer bezig is, ongetwijfeld al van toen wij nog samen waren (iemand van op de kazerne in Sint-Truiden wist dat te vertellen). Dan valt natuurlijk mijn puzzeltje van de laatste drie weken voor jouw verlof wel in elkaar. Dan begrijp ik wel waarom jouw tweede GSM heel vaak opstond op momenten dat hij eigenlijk niet van dienst was (aangezien hij zogezegd alleen voor mij gebruikt werd). Dan begrijp ik ook waarom je donderdag zei dat je soms genoeg had van mij, dat ik je teveel lastigviel, dat je eigenlijk gewoon verlangde naar jouw drie weken vakantie.
Kijk, mijn interpretatie van het geheel klinkt als volgt. Je bent voor mij nog steeds een ongelooflijk mooi mens, in je kern. Alleen is die kern het merendeel van de tijd zoek omdat je ze laat overschaduwen door je lusten, je angsten, je verlangen om te vluchten en je ziekelijke neiging tot zelfbevestiging. Je bent zo ijdel dat je vergeet dat schoonheid helemaal aan de binnenkant zit. Het uiterlijk doet niets ter zake, zeker niet in de liefde. Je blijft constant zoeken naar iets wat je nooit zal vinden, want als je het gevonden hebt, is je zoektocht over en moet je stoppen met liegen en bedriegen. Jouw vrouw ondersteunt jou daar nog in omdat ze constant een oogje dichtknijpt, of denk je nu echt dat ze niet weet van ons. Ik denk niet dat het voor haar een verrassing zou zijn moest ze een dezer een bevestiging krijgen dat wij wat gehad hebben. Maak je geen zorgen, ik doe dat niet, niet nu, niet ooit. Ik handel uiteindelijk alleen nog uit liefde, niet uit wraak of haat, hoewel die gevoelens bij mij zeker aanwezig zijn (geweest).
What was I thinking ? Hoe naïef kan een mens zijn ? Je hebt zelfs tegen S gelogen over een aantal dingen (seks met je vrouw bv), waarom zou je dan niet liegen tegen mij ? Dat vind ik persoonlijk het ergste van alles. Niet dat je nog met andere vrouwen naar bed wil gaan, dat je een andere tegen het lijf loopt, dat je in Sint-Truiden al een andere zitten hebt, maar dat je erover liegt. Leugens doen altijd veel meer pijn dan de waarheid vind ik. Vandaar dat Phil ook zo gekwetst is. Ik had hem beter van in het begin de waarheid verteld, dan was het ongetwijfeld ook zo ver niet gekomen en dan had je me ook zo hard niet kunnen kwetsen. Maar nu gaat dat maar door en door. Je blijft uiteindelijk een leugen voorspiegelen, enkel en alleen om toch maar niet je gezicht te verliezen.
Durf jij jezelf nog te bekijken in de spiegel ? Wie of wat zie je daar dan staan ? Welke waarden geef je aan je kinderen mee ? En hoe kan je je vrouw nog recht in de ogen kijken ? En dan maar zeggen dat je afstand wilde nemen van H! Dat was ongetwijfeld de grootste grap van het jaar. Je hebt haar nooit kunnen loslaten. Je wilde nog steeds dat ze je bewonderend aankeek zodat je in je ijdelheid bevestigd werd.
Ik hou me vast aan dat kleine beetje hoop dat niet alles fake was. Er zijn een aantal zeer intense maanden gepasseerd, die waren zeer verwarrend voor jou, dat merkte ikzelf ook wel. Ik denk dat je toen echt wel gevoelens hebt gehad voor me. De sterkste maanden waren maart, april en mei. In gok dat je voor de maand juni al een andere vrouw bent tegengekomen. Je had toen allerhande excuses klaar, kwam vaak te laat op afspraak en liep ook voordat het uitgekomen was thuis heel erg gespannen rond. Je wilde me toen ongetwijfeld al wat duidelijk maken maar had niet de moed om het te doen. Je zei als maar dat je gewoon nog niet klaar was om thuis weg te gaan, ik was dat ook niet, maar eigenlijk had je moeten zeggen dat je geen interesse had in mij op lange termijn. Nu heb ik mijn beslissingen genomen op basis van een leugen, ik dacht werkelijk dat je me graag zag en dat de kans bestond dat je ooit wel klaar zou zijn om uit je huwelijk te stappen, maar niets was minder waar. Het was allemaal een leugen, simpelweg uit angst om afgewezen te worden. Je wist dat het voor mij stopte als je had gezegd dat je me gewoon voor de seks wilde gebruiken. Mijn intenties waren heel anders, dat wist je ook. Ik ben klaar en duidelijk geweest van in het prille begin. Mijn eerste woorden waren: "Als je met mij iets opstart, is het voor het leven". En toen had je me moeten zeggen dat je dat helemaal niet wilde, dan was ik uit je buurt gebleven en had ik alle respect gehad voor je beslissing. In plaats daarvan heb je gelogen tot in het oneindige.
Ik denk graag terug aan de mooie momenten die we samen hebben beleefd, want dat waren er een heel aantal. De saunabeurten, de intieme momenten, onze uitstap naar Brugge, onze vrijdagen samen shoppen voor en namiddag, onze lunchkes, onze telefoongesprekken, onze zalige knuffels en zeker niet onbelangrijk, onze eerste afspraak in de auto op de carpool parking van Lummen. Dat staat allemaal in mijn geheugen gegrift, Luc. Dat kan je niet meer van me afpakken. Dus als ik het op een dag moeilijk krijg voor welke reden dan ook, dan probeer ik aan die momenten te denken.
En zo wil ik afsluiten. Zo wil ik een einde maken aan een heel mooi verhaal. Een verhaal van veel leugens en bedrog, maar ook van intense liefde en passie. Een verhaal over totale overgave en onvergeeflijke naïviteit van een vrouw die haar ziel blootstelde aan een man die niet klaar was om zulke puurheid te ontvangen. Ik heb alles gegeven, ik heb alles gedaan waartoe ik in staat was om jou de schoonheid van pure liefde te laten ontdekken. Je hebt het niet willen ontvangen. Ik heb me helemaal opengesteld voor jou ziel, je hebt ze niet willen tonen. Ik heb ze gezien, anders was ik niet verliefd geworden, maar je bent er uiteindelijk zelf weer helemaal van weggevlucht omdat je er niet naar durft te kijken.
Je hebt me verwittigd dat je geen goed man was voor me. Ik heb je niet willen geloven. Is dat goed of slecht ? Als ik je had geloofd, had ik niet beleefd wat ik allemaal heb beleefd. Dan was ik als mens niet gegroeid zoals ik nu ben gegroeid. Dan had ik niet de intense pijn gekend die ik nu door jou heb ontdekt en waardoor ik weet wat de kracht van pure liefde is. Dan had ik ook niet de kans gehad om vanaf nul terug helemaal opnieuw te beginnen bouwen, aan mezelf, aan mijn gezin, aan mijn leven in het algemeen. En dus blijf ik je dankbaar voor alles.
Dankbaarheid is een mooie kwaliteit, zeker in de huidige maatschappij. We vergeten maar al te vaak "dank je wel" te zeggen en vinden alles maar vanzelfsprekend. Mijn relatie met Phil is voor een stuk op de klippen gelopen omdat we mekaar te vanzelfsprekend vonden. We konden geen van beiden nog dank je wel zeggen. Nochtans hadden we heel wat om dankbaar over te zijn, niet in het minst onze drie schatten van zoontjes.
Het leven blijft toch vaak een groot mysterie voor mij. Het gebeurt nogal vaak dat, net als ik denk dat eindelijk alles zijn gangetje zal gaan, er weer verrassingen voor mijn deur staan. Bizarre reacties, koude- en/of warmtefronten die geen reden hebben, onvermijdelijke vermoeidheid, grootse opwellingen, te gekke energieboosts of net een zeer zware dip,... Je kan het zo gek niet bedenken of het passeert de revue wel een keertje. Laat maar komen, denk ik dan. Ik kijk, observeer, verwerk en plaats. Hopelijk leer ik er ook nog iets van.
Ik kreeg dit verhaal als presentatie toegestuurd en vind het wel de moeite om het op de blog te zetten.
Een Chinese dame wandelde elke dag met haar twee kruiken langs de weg naar de rivier en terug. De ene kruik was nog in perfecte staat, de andere was gebarsten. Elke dag vulde ze de kruiken met water, 1 liter in elke kruik. Maar tegen de tijd dat ze thuis was, was er steeds een halve liter uit die ene kruik met een barst.
De kruik in perfecte staat was heel trots op haar prestatie, zij bracht elke dag een liter water mee naar huis. Die andere kruik met een barst was erg beschaamd dat ze elke dag een halve liter water verloor op de terugweg naar huis. Ze sprak de oude Chinese dame daarover aan en deze zei het volgende tegen de kruik met de barst: Heb je al gemerkt dat er aan jouw kant van de weg overal bloemen staan ? Ik heb aan jouw kant bloemen gezaaid omdat ik weet dat je gebarsten bent. Het is nu net omdat je gebarsten bent dat we elke dag mooie bloemen op de tafel staan hebben en dat we kunnen genieten al de mooie flora langs de weg. De barst maakt van jouw een zeer mooie kruik met een kwaliteit die de kruik in perfecte staat niet heeft.
De moraal van het verhaal is dat we allemaal onze kantjes hebben. De perfecte mens bestaat niet, zal hij ooit bestaan ? We zijn amper mens, laat staan dat we perfect zijn. Als we allemaal onze minpuntjes trachten te bekijken vanuit een positief standpunt en er handig gebruik van maken, dan komen we allemaal tot een vorm van aanvaarding die nodig is om het absolute geluk te ontdekken. Hetzelfde geldt voor die barsten die je ontmoet binnen je relatie. Geen enkele relatie is perfect, geen enkele partner is perfect. Maar kijk naar de relatie in zijn geheel en naar je partner als mens in het geheel, vergeet ook zeker niet te kijken naar die minpunten, want die brengen nu net al de rijkdom en wijsheid binnen als je ze toelaat. Achter elk minpunt schuilt een zeer mooie kwaliteit, de kunst is van ze te ontdekken door ernaar op zoek te gaan en ernaar te kijken. Als je dan dan nog kan aanvaarden zoals ze is, breng je je relatie op een hoger niveau van verbinding.
Maar soms is dat gewoon niet meer mogelijk. En dat moet je als mens ook gewoon kunnen aanvaarden. Aanvaard in elk geval niet dat je jezelf moet miskennen om met de "minpunten" van een ander te kunnen leven. Dat leidt tot een eeuwige zoektocht naar toevoeging op wat je al hebt maar wat je geen voldoening biedt.
Jongens, ik kan er wat van. Sommige dagen loop ik rond op deze wereld alsof ik alles aankan en andere dagen stort alles meteen weer in mekaar. Ik ga door een rush van gevoelens, driften, angsten en plezier tegelijkertijd. Het is allemaal zo moeilijk te vatten. Het liefst zou ik gewoon willen weglopen van alles en iedereen, in mijn schulp kruipen en maar hopen dat het allemaal een nachtmerrie is die gewoon weer weggaat zodra ik wakker ben. Want wakker worden zal ik.
De ironie van het lot speelt zich af in alle facetten van mijn leven op dit moment. Ik zit met een huwelijk dat op de klippen gelopen is omdat we eigenlijk simpelweg geen aandacht aan mekaar geschonken hebben in de 10 jaar dat we samen waren. Is dat grappig ? Neen, allesbehalve. De ironie is het volgende: Mijn echtgenoot manifesteert zich vandaag zoals ik hem altijd al willen zien heb. Maar ik ben zo ver gegaan in het afstand nemen van mijn huwelijk en dus ook de relatie dat ik hem vandaag niet meer wil in mijn leven als echtgenoot. Gevoelsmatig kan ik gewoon niet meer terug naar dat huwelijk, ook al zou ik rationeel gezien dolgraag willen. Het lukt gewoon niet meer.
Daarnaast is het zo dat ik natuurlijk inmiddels andere facetten ontdekt heb die mijn echtgenoot me onmogelijk zal kunnen bieden. Het gaat dan over passie, gedrevenheid, pure drang naar de uitvoering van mijn levensplan. Mijn hele leven al word ik op één of andere manier gedreven dingen te doen, te zeggen en te ervaren die voor anderen moeilijk te vatten waren. Voor mijn echtgenoot was dat niet anders. Ik ben bv een eeuwige student. Mijn interesse in nieuwe dingen blijft alsmaar toenemen, ik wil blijven evolueren en groeien. Hij heeft dat nooit begrepen, kreeg het ervan op zijn heupen als ik nog maar sprak over een opleiding of workshop die me wel boeide. Het werd dan niet altijd in expliciete woorden benadrukt, maar ik voelde zo wel aan dat het hem ergerde. Tot die fameuze vrijdag voor de kerstvakantie heeft hij nooit begrepen dat al datgene dat ik in mijn leven aangevat heb, nu tot uiting komt. Ik wist van in het prille begin dat alle activiteiten en opleidingen die ik aanvatte een betekenis zouden hebben in de toekomst. Wel, vandaag is de toekomst en het is eindelijk zover. Alles komt samen, tenminste zo voel ik dat aan.
Het is niet altijd allemaal even makkelijk te verklaren waarom je de ene dag beslist om Handelswetenschappen te gaan studeren in avondonderwijs en de andere Schoonheidsspecialiste. Het ene werd ongetwijfeld gestuurd door de frustratie die ik ervaarde omdat ik als het ware met mijn hoofd tegen het plafond van mijn ontwikkeling zat binnen de onderneming, hoewel ik zelf goed genoeg aanvoelde dat ik nog veel meer in mijn mars had. Het andere heeft zeker te maken met het meer mensgerichte in mezelf. Zo gaat dat verder. Maar ik kan vandaag met volle overtuiging zeggen dat ik geen enkele opleiding gedaan heb die me vandaag niet helpt in het maken van keuzes en in het ondersteunen van die keuzes. Als je bekijkt hoe mijn leven gelopen is de afgelopen 15 jaar zeg maar, dan zit daar een duidelijke structuur in. Het heeft allemaal een doel, dat maakt het ook zo geruststellend. Je ploetert niet voor niks door een moeras van pijn en miserie, maar je fietst ook niet zonder reden door een oase van gelukkige momenten. Elk van die situaties, zowel de pijnlijke als de leuke, dragen bij tot wie ik ben vandaag.
De zwaarste periode uit mijn hele leven is toch wel deze vlak na het overlijden van ons mama. Bij een overlijden moet je niet alleen fysiek afscheid nemen van iets of iemand, de verbinding met die persoon in kwestie wordt op alle vlakken verbroken, zowel mentaal, emotioneel als spiritueel. Het is gek te zien hoe ik van in het begin aanvoelde dat de leverkanker voor mama fataal zou zijn. De rest van de familie geloofde er nog volledig in dat mama zou recupereren door de behandeling en dat ze inderdaad terug in de bergen van Oostenrijk zou gaan wandelen met papa. Niets was minder waar. Maar als je weet dat je spiritueel of intuïtief de zaken sowieso eerst beleefd en pas daarna fysiek of emotioneel en mentaal, dan begrijp je ook meteen de reden waarom ik dat aanvoelen zo sterk beleefde. Ik ben beginnen afscheid nemen van mama toen ik hoorde van de diagnose die gesteld werd. Zwaar was die periode. Maar om uiteindelijk een lang verhaal kort te maken en te komen tot mijn finaal punt, heb ik echt wel intuïtief ervaren dat de dagen van haar laatste half jaar geteld waren.
En dat voel ik ook vandaag aan in mijn relatie. Onze dagen zijn geteld. Fysiek volgt het allemaal nog niet, het manifesteert zich nog niet of het komt nog niet tot uiting, maar dat is een kwestie van tijd. Je intuïtie zegt je ruimschoots op voorhand wat er in je leven gaat afspelen. Gaat het over ingrijpende beslissingen, dan zal je de nodige tijd krijgen om die overtuiging te laten binnenkomen. Het sijpelt als het ware binnen in je voelen, in je denken en de gebeurtenissen geven aan wanneer het tijd is om ook mentaal, emotioneel en fysiek in actie te schieten. Maar zelfs dan is het nog altijd niet makkelijk om effectief de knoop door te hakken.
Ieder mens steekt anders in mekaar, we hebben allemaal onze eigen identiteit die gestoeld is op wie we zijn vanuit onze geboorte, maar ook wat we van huis uit meegekregen hebben en zelfs wat we in ons leven allemaal hebben ervaren. Daarnaast bestaat er ook nog zoiets als karma. Iedereen heeft een bepaald karma dat hij meedraagt, alleen is dit niet bij iedereen even sterk aanwezig. Karma is wat je vanuit vorige levens hebt meegekregen. Het is veelal iets dat moet doorbroken worden, we spreken ook wel eens van cirkels doorbreken. Ik weet pertinent zeker dat ik een cirkel moet doorbreken op vlak van relaties. Misschien moet ik wel een nieuwe vorm van relatie ontwikkelen en tot uiting laten komen in mijn huidig leven. Feit is dat mijn huidige relatie onderwerp is van verandering. Ik kan er niet meer omheen kijken.
De vraag die ik me stel is, is ze gewoon onderwerp van verandering en moet er dus gewoon iets heel drastisch veranderen in die relatie of moet ik een zodanige wending nemen in mijn leven dat deze relatie als het ware de basis is waarop ik verder bouw om een nieuwe relatie te starten waarin ik dan wel de verandering heb doorgevoerd die nodig is. Dat klinkt ingewikkeld. Kan ik nog de nodige verdieping vinden binnen deze relatie of is er een nieuwe nodig om dat te kunnen doen ? En wat houdt me tegen vandaag ? Is dat alleen die levensangst ? Speelt alleen Saturnus me parten dan ? Het is vandaag een constante strijd tussen overtuiging en angst voor wat komen zal. Mentaal uitputtend maar tegelijk ook verrijkend. Je leert als mens om te gaan met angsten die diep geworteld zitten op je ziel. Je komt situaties en mensen tegen die je daarin helpen. Elke dag opnieuw kom je situaties tegen die je leerrijke informatie brengen, al dan niet nieuw van aard. Maar het is duidelijk voor mij vandaag dat wil deze relatie ook nog maar enigszins kans op slagen hebben, dan moet ze nu eerst verbroken worden om ons beiden de tijd en ruimte te gunnen om uit te zoeken onder welke vorm ze opnieuw moet aangevat worden. De dag dat we beiden tot de conclusie komen dat er nog voldoende inhoud is, kan de relatie onder getransformeerde vorm opnieuw aangevat worden. Maar een transformatie bereik je naar mijn aanvoelen niet door in die situatie te blijven zitten en keer op keer tegen dezelfde feiten aan te staren. Zo kan je niet transformeren want je wordt beknot door de beperkingen. Als je tijd en ruimte krijgt om die beperkingen op afstand te bekijken, kan je ze ongetwijfeld in een ander daglicht zetten en transformeren tot een leerpunt wat per definitie een verrijking zal zijn. Dus, wederom, een breuk is noodzakelijk om ook nog maar te kunnen denken aan een relatie in getransformeerde vorm. Hoe wakker moet een mens zijn om dat te beseffen ? Zeer wakker! Want het vraagt veel moed en vertrouwen om dit aan te brengen en te ondersteunen. Maar ook dat maakt deel uit van het veranderingsproces.
Alleen zijn, rust, stilte. Het brengt je in de diepste kelders van je ziel. Als je er wil zijn. Je kan er kijken en genieten, maar je kan er net zo goed niets zien. Omdat je niet durft kijken. Angst beklemt je helemaal. Ze ondermijnt alle groei en ontwikkeling. Angst verlamt, zodat je uiteindelijk blind bent voor alles om je heen. Open je geest, open je hart. Open je ziel, want ontvankelijkheid is de sleutel tot geluk.
Het hoeft helemaal geen betoog, de relatieperikelen vieren hoogtij.
De afgelopen maanden heb ik een proces doorlopen dat me toegelaten heeft met een gerust gemoed afstand te nemen van een 10 jaar durend huwelijk dat me toch wel wat pijn en leed heeft bezorgd. Het was geen makkelijk proces, maar ik had inmiddels vrede genomen met het feit dat we afstevenden op een breuk, al dan niet definitief. Ik heb dat proces grotendeels alleen doorlopen, op uitzondering van enkele diepgaande gesprekken die ik gehad heb met enkele mensen die me nauw aan het hart liggen. Ook voor hen was het duidelijk dat, afgaande op wat ik hen vertelde, er geen andere uitweg was dan ermee te stoppen.
Een vriend van me vertelde me keer op keer dat ik hoe dan ook moest beginnen communiceren met met mijn echtgenoot over het proces dat ik aan het doorlopen was. Hij zei ook dat ik heel klare taal moest spreken en mijn echtgenoot moest duidelijk maken dat het niet 5 voor 12 maar 5 over 12 was. Mijn vriendinnen, nuchter en pragmatisch als ze zijn, adviseerden dan weer dat ik eerst voor mezelf alles op een rijtje moest zetten om dan uiteindelijk de finale beslissing mee te delen. En dat laatste heb ik getracht te doen. In al mijn vastberadenheid om eerst zelf duidelijkheid te scheppen in mijn hoofd, mijn hart en mijn ziel, ben ik geen communicatie aangegaan tot op de dag van het verdict.
Het was de dag van de grote ommekeer. Ik had mezelf al langer voorgenomen om inderdaad een stevig gesprek aan te gaan omtrent de weg die we als koppel aan het bewandelen waren. Voor mezelf was het duidelijk dat ik niet meer wilde verdergaan, hoe dan ook. Mijn beslissing was zowel mentaal als emotioneel genomen. Dat ging niet van een leien dakje. Er kwam heel wat getwijfel en gepieker bij kijken, maar op één of andere manier was het tot me doorgedrongen dat onze relatie ten einde gekomen was. Maar plots was er een opening om dan toch dat gesprek aan te gaan met mijn echtgenoot. Zoiets plan je niet, zelfs met de beste intenties van de wereld kan je dat niet forceren. Toch stond die mogelijkheid plots voor mijn deur en heb ik ze gevraagd om binnen te komen.
Alles is ter sprake gekomen, alles wat er de afgelopen maanden en jaren ook maar enigszins gespeeld heeft in onze relatie. En het moet gezegd, veel duidelijkere taal kon ik niet gesproken hebben. Het was een liefdevol maar confronterend gesprek, waarin hij vooral duidelijk gemaakt heeft dat hij uiteindelijk beseft en begrijpt hoe ik het allemaal zie en dat hij vandaag bereid is om daar helemaal in mee te gaan. Als je spreekt van een verrassing, dit was er één van formaat. In mijn hoofd had ik al een aantal dingen uitgeklaard, ik was al praktische oplossingen aan het zoeken, voor mezelf en de kinderen, zover was ik dus overtuigd van mijn beslissing.
En dan sta je daar met je man voor je neus die bijna smeekt om het huwelijk nog een kans te geven omdat hij er echt aan wil werken. Wat doen je dan ? Mijn eerste reactie was positief natuurlijk! Het spreekt voor zich dat ik het nog een kans wil geven, dat ben ik hem op zijn minst verplicht te doen. Maar zo gaat dat in werkelijkheid niet. Je kan dan nog zo graag willen, ik kan de afgelopen 10 jaar niet zomaar wegvegen uit mijn geheugen. Zeker de afgelopen 4 jaar hebben me tot in mijn ziel geraakt. De eerste 6 jaar waren eerder een opbouw naar een zekere zelfstandigheid en onafhankelijkheid, maar dat ging niet van een leien dakje. De laatste 4 jaar echter, heb ik continu mijn plan getrokken op alle niveaus. Ik heb gewerkt aan mijn eigen zielenplan en heb hem de vrijheid gegeven dat ook te doen. Alleen heeft hij dat naar mijn mening niet altijd even gefocused aangepakt, met als gevolg dat hij wat achteraan hinkt.
Het grote bevrijdingsproces van de man is eigenlijk uitgelopen op een zelfbevrijding van de vrouw, ik dus. We zijn beiden onze eigen weg ingeslagen, hebben daarbij niet meer voldoende stilgestaan bij wat we gemeenschappelijk hadden en zijn dus mekaars pad gewoon kwijtgespeeld. Ik stel me de vraag of het zo niet moest zijn. Als je kijkt naar de aanloop die we gehad hebben, spreekt het scenario voor zich. Als je kijkt naar waar ik vandaag sta, dan valt dat zeker ook te verklaren.
Het leven, één en al mysterie op allerlei vlakken. Je komt vaak vraagstukken tegen waarvan je nooit het antwoord ontdekt. Soms is het ook helemaal niet nodig om het antwoord te kennen om te weten wat je moet aanvangen, maar soms geraak je met een wijs antwoord wel een serieuze stap verder. Het leven in al zijn facetten is op zijn minst divers, mooi, maar tegelijk ook een harde leerschool. Als je beslist van terug te kijken naar wat je allemaal beleefd hebt, dan zijn daar beslist zeer mooie maar ook zeer pijnlijke momenten in terug te vinden. En soms gaan die zelfs samen. Als ik terugkijk naar mijn moeder die inmiddels overleden is, dan kijk ik met een ontzettend liefdevol gevoel terug. Ze was geen perfecte moeder (ben je dat ooit ?) maar ze had een hart waarin we met ons vieren allemaal konden vertoeven. Ze wist ons in de allerkleinste cel van ons lichaam te beroeren door haar wijze uitspraken, door haar liefdevolle ontvankelijkheid en door haar passie voor het leven. Maar ook zij had minder mooie situaties in haar leven. Haar relatie met mijn vader bijvoorbeeld was alles behalve een groot succes. Mijn moeder heeft altijd van mijn vader gehouden, maar ze was diep gefrustreerd door zijn apathie in het leven dat ze er ongetwijfeld voor een deel zelfs ziek van werd.
Net zoals mijn moeder, zie ik ook mijn vader graag, maar je hoort het al aan de manier waarop ik hem aanhaal dat hij nooit of nooit die diepe verbinding met me verkregen heeft. Van hem heb ik eigenlijk alleen maar geleerd hoe ik het niet wil. Die apathie, dat gebrek aan levenslust, die enorme passiviteit en negativiteit in alledaagse dingen en tot slot, zijn totaal gebrek aan respect voor mijn moeder in het geheel, ze tekenen stuk voor stuk mijn reactie op mijn huidige relatie. Nooit eens een liefdevol gebaar, geen interesse, alleen maar de negatieve dingen zien, geen knuffels,... Het komt zo herkenbaar voor vandaag.
Dus beslis ik op een avond aan Philippe te vragen waarom hij mij eigenlijk nooit, werkelijk nooit, eens stevig vastpakt. Zijn antwoord geeft allesbehalve voldoening en ik vraag verder. Een muur, wat bedoel je dan met je weet het niet en er is een muur rond je gebouwd ? Het wordt er niet duidelijker op en natuurlijk komt ook weer het onderliggende "verwijt" naar boven dat ik niet voldoende thuis ben. Maar daar draait het bij mij helemaal niet om. Kwaliteit is het probleem, niet kwantiteit. Je kan dan nog 24 uur per dag op mekaars lippen hangen, dat betekent niet dat er veel liefde en genegenheid zal tevoorschijn komen. En voor mij is dit laatste wel heel erg van belang. Een complimentje, een zachte streel door het haar, een lieve knuffel, een lief woordje, misschien zelfs eens een bloempje, maar in elk geval een zekere vorm van appreciatie van mijn zijn. Ik kan mezelf niet forceren om jou hiermee plezier te doen is zijn antwoord. Onmiddellijk stel ik me dan de vraag waarom dat moet geforceerd worden. Moet dat geen automatisme zijn, een spontane reactie van twee mensen die mekaar graag zien ?
Maar hij beweert bij hoog en laag dat hij me graag ziet en dat hij me zelfs bewondert voor alles wat ik op dit ogenblik aanvat. Ik ben een enorm gedreven mens, doe alles met onmetelijk veel passie en ga altijd volop voorwaarts. Achterwaarts kijken is enkel goed als je er iets uit leert en als je het met een goed gevoel doet. Ik ben ook helemaal niet bang om uitdagingen aan te gaan en zelfs drastische beslissingen te nemen. Elke beslissing is een goede, zolang je ze met volle goesting genomen hebt. Niets is definitief, alles verandert. Kom je na verloop van tijd tot de conclusie dat je leven een wending nodig heeft, neem dan een andere wending en wacht niet op het smerige venijn om ervoor te zorgen dat je tegen wil en dank een andere richting inslaat.
Mijn relatie staat vandaag op springen, dat doet pijn, heel erg pijn. Maar mijn motto is dat een relatie gebaseerd moet zijn op genieten en niet op vechten. Je moet niet vechten om mekaar lief te hebben, dat moet spontaan komen. Het mag geen uithoudingsstrijd worden. Je neemt je partner zoals hij is of je neemt hem helemaal niet. Veranderen kan je een ander niet, je kan alleen aan jezelf werken. Ik denk dat ik de afgelopen jaren heel hard gewerkt heb aan mezelf, aan mijn levensdoelen en aan mijn levensstijl. Heel lang heb ik keihard gewerkt en gestudeerd om "verder" te geraken in het leven. Het enige dat me dat heeft gebracht is heel veel grijs haar en een stevige motivatie om het anders aan te pakken. En dat doe ik nu.
Je kan iemand heel graag zien maar totaal in de onmogelijkheid zijn om ermee samen te leven. Liefde overwint niet alles, dat is kletspraat. Een relatie beleef je met twee. We zijn in constante evolutie en afhankelijk van hoe ontvankelijk je bent voor wat je door het leven voorgeschoteld krijgt, evolueer je al wat sneller of trager naar het einddoel van je leven. Het is onmogelijk om als individu je ontwikkeling af te stemmen op die van je partner, tenzij je beiden aan het gelijke tempo en in dezelfde richting evolueert.
De afwezige man is de rode draad in mijn leven. Mijn vader was er niet voor ons, tenzij fysisch, maar dat was zeker niet voldoende. Ik ben altijd in relaties geweest waarin een zekere vorm van onafhankelijkheid van de man een absolute noodzaak was. In het begin had ik het er altijd moeilijk mee, maar na verloop van tijd en zeker na 10 jaar huwelijk leer je daar mee omgaan. Ongetwijfeld hebben we daar te weinig aandacht aan besteed en zijn we beiden teveel onze eigen richting ingeslaan. We hebben drie prachtige zoontjes, dus de levenslange binding zal er altijd zijn tussen ons. Ik zal ook altijd van hem blijven houden zoals hij is, hij heeft me de kans geboden om heel wat sterker te worden als persoon. Hij heeft me de opportuniteit gegeven om mijn eigen verhaal te schrijven, mijn eigen ding te doen, tegen de stroom van het gewone leven in te zwemmen. Hij heeft me gesteund op enkele moeilijke momenten maar hij is ook veel afwezig geweest. De moeilijke situaties werden er niet makkelijker op omdat hij niet eens even kon denken aan mij ipv aan zichzelf. Hoeveel respect heb je voor je echtgenote als je de avond voor haar examens beslist om op stap te gaan en haar 's anderendaags helemaal geen succes toewenst. Hoe respectvol ben je als echtgenoot als je door de stad loopt met je hoogzwangere vrouw en dan nog durft te zeggen dat ik maar wat sneller moet lopen om hem bij te houden. Hoe erg ben je geïnteresseerd in je echtgenote als je haar vraagt bij haar thuiskomt wat ze eigenlijk gaan doen is terwijl haar agenda openlijk op het internet staat. Hoe graag dans je met je vrouw als je op de dag van de danslessen beslist om naar een spiritueel salon van Rik Vermuyten te gaan ? Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Helaas ken ik de antwoorden niet. Maar wat ik wel weet, is dat ik dit niet meer wil. Ik ben nog liever alleen met mijn kinderen dan in een relatie te blijven waarin er niet eens een minimum aan warmte en genegenheid is, waarin er nooit eens iets lief gedaan wordt (met of zonder reden). Ik leef in een samenwerkende vennootschap die gebouwd is rond de kinderen en onze activiteiten, we zien beiden onze kinderen dolgraag. Maar zonder liefde wil ik niet in die samenwerkende vennootschap leven. Dan leef ik liever in een éénpersoons BVBA die me hopelijk zelfs de kans geeft om opnieuw de liefde te ontdekken.
Men zegt dat op elk potje een dekseltje past en dat is ook zo. Maar de mate waarin het dekseltje past, is ook van belang. Ik ben niet op zoek naar het perfecte dekseltje, maar wel naar dat dekseltje dat me toelaat om een degelijke stoofschotel te maken. Het moet passen, voldoende stoom doorlaten en tegelijk toch de warmte binnenhouden. Het dekseltje dat vandaag op mijn potje zit past niet meer, waardoor er zelfs geen stoom ontstaat en dus de warmte alom afwezig is. Dan kan ik toch net zo goed zonder deksel mijn stoofschotel klaarmaken ?
Ik wil genieten van het leven in al zijn facetten.
Eureka, ze krijgen in Vaticaanstad eindelijk verstand. Een beetje toch, want veel mogen we absoluut niet verwachten van onze pauselijk leider. Je zou toch verwachten dat hij iets meer van deze tijd is dan onze vorige, maar neen, we moeten nog allemaal aan geheelonthouding doen zolang we niet getrouwd zijn. Behalve de prostituées dan toch.
Ik ben geen voorstander van losbandig seks, integendeel, er is niks mooier dan de liefde bedrijven met een partner van wie je zielsveel houdt. Maar hallo! De tijden zijn wel lichtjes veranderd hè. Seksuele opvoeding maakt deel uit van de algemene evolutie van de huidige generatie. Wat wil je dan dat die kinderen doen ? Wachten om iets uit te proberen totdat ze hun levensgezel gevonden hebben. Ze zien elke dag seks op TV en in Brussel zelfs op elke hoek van de straat bij wijze van spreken. Wetende dat de jeugd nu veel vroeger rijp is, is het toch maar normaal dat ook op seksueel vlak alles wat vroeger plaatsvindt. Het wordt hen onmogelijk gemaakt om ernaast te kijken, maar ze mogen niks doen... Waar zit dan de logica ? Wat niet wil betekenen dat ze met om het even wie in bed moeten duiken op om het even welk moment.
Ik heb geen dochters, maar moest ik er hebben, ik zou toch proberen om ze enige vrijheid te geven in hun zoektocht naar iets wat een mooie beleving moet worden. De rol van de ouders is dan volgens mij ook onmiskenbaar in het hele proces van seksuele opvoeding. Sta open en luister, geef ze de kans om te praten. Doen ze dat niet, praat dan zelf openlijk met hen. Maar zeg toch AUB niet dat ze niet mogen, want dat maakt het nu net zo interessant. Mijn jongens zijn nu 8, 6 en 3. Met de twee oudsten heb ik onlangs over homosexualiteit gesproken, op een speelse manier weliswaar. Maar ze hebben wel begrepen dat homosexualiteit mag en kan en dat ze daar zeker met ons mogen over praten indien ze daar nood aan hebben.
Je denkt nu misschien, die is op haar hoofd gevallen zeker ? En even dacht ik hetzelfde, maar het diende zich gewoon aan en ik heb de kans benut om erover te praten. Ze vonden het trouwens zeer grappig allemaal. En ze legden beiden onmiddellijk de link naar een bevriend homosexueel koppel. Dus ze hebben het wel degelijk begrepen.
Dus Paus Benedictus de zoveelste, doe in godsnaam je ogen open en kraam eens wat anders uit dan klinkklare onzin. Alles verandert, ook de mens. Waarom is het dan zo moeilijk voor het Vaticaan om mee die gezamelijke koers aan te vatten ? De realiteit is er om naar te kijken, hoe confronterend ook, ze dient niet om begraven te worden. Struisvogelpolitiek is niet op zijn plaats, nergens. Hoeveel kinky priesters lopen er vandaag de dag niet ongestraft rond, zonder dat wij er ook maar iets van weten, terwijl men van de jeugd verwacht dat ze zich voorbeeldig gedraagt. Nogmaals, waar zit hier de logica ? De jeugd wordt overmand door hormonen die opspelen, ze wordt dagelijks geconfronteerd met seks in allerlei vormen en moet heel vaak ook nog eens het gemis van hun ouders op dit vlak compenseren. Hoe kan je dat in godsnaam rijmen met geheelonthouding tot aan het huwelijk ? Dat kan ik niet.
Na een toch wel zeer lange dag van rondreizen, met de auto naar de luchthaven, met het vliegtuig naar Turkije en tot slot van Antalya airport via een zeer grote omweg met een volgestouwde bus naar het vijfsterrenresort, komen we uiteindelijk aan in de lobby van het Pine Beach Hotel. Het onthaal is maar magertjes, eerst nog wat papieren in orde brengen alvorens naar onze "cottage" te worden vervoerd. We zijn letterlijk naar ons huisje gereden in zo'n open karretje dat volgestouwd staat met valiezen en mensen. Doodmoe ploffen we onze bagage neer, ademen even diep in en uit en vertrekken nog snel naar het restaurant waar we enigszins aangenaam verrast worden door de uitgebreidheid van het buffet. Het was gewoonweg enorm, megagroot (gigageitenkaas! zou Geronimo Stilton nu zeggen), reusachtig zelfs. Uitgehongerd als we zijn, genieten we met volle teugen van ons eerste avondmaal in het hotel. Ik durf zelf te beweren dat het buffet de langdurigheid van het reizen ruimschoots heeft goedgemaakt.
Het reizen naar Antalya was helemaal geen sinecure. Een ellenlange file bij de check-in in Zaventem zorgde ervoor dat we uiteindelijk moesten hollen naar de boarding om onze vlucht te halen. En al de controles onderweg maken het niet makkelijker. Je voelt je als een crimineel als je reist tegenwoordig. Ik dacht dat de Verenigde Staten een ramp waren op dit vlak, maar Europa hoeft niet meer onder te doen als je het mij vraagt.
Yes! We zitten in het vliegtuig. De kinderen, geweldig onder de indruk van de belevenissen van de ochtend, waren zo zoet als maar zijn kon. De vlucht ging verbazingwekkend goed. Stan zat als een ware Executive in First Class een boekje te lezen en verroerde geen vin bij het opstijgen. Mooi om te zien. Op zulke momenten ben ik niet alleen trots op de kinderen, maar ook op ons als ouders van deze kinderen. Overal waar we komen krijgen we complimentjes over hoe goed de kinderen zich gedragen, maar als ze dan in het vliegtuig ook nog zo braaf zijn, tja, dan moeten we wel echt een goede opvoeding gegeven hebben. Ze waren in elk geval voorbereid op de vlucht.
Dag 2 - 31/10/2010 - De verjaardag van Robbe
Happy birthday to you, Robbe! Onze oudste is jarig vandaag. 8 jaar, God, wat gaat de tijd vooruit! Het is een dag van verkenning van de omgeving en het hotel, maar vooral ook van het klimaat. De temperatuur verschilt enigszins van die in België, zo'n goede 10° Celsius. Da's de moeite. Met de zon op mijn snoet stap ik naar de introductie in de ochtend. Onze Turkse gids Mehmed die trouwens redelijk goed Nederlands spreekt geeft wat uitleg over het hotel, de animatie, de sportfaciliteiten, de maaltijden, de mogelijke daguitstappen enz... Hoewel er voldoende mogelijkheden zijn in het hotel zelf, beslis ik toch deel te nemen aan een paar uitstappen. Ik ben helemaal geen zonneblokkerstype, heb geen zittend gat en als ik al aan het strand of zwembad vertoef, moet er toch echt wel wat te beleven vallen. Maar het winterseizoen is aangevat in Turkije, dus qua animatie is er niet veel te zien en er is ook geen massa's volk om een babbeltje mee te doen. Trouwens, stresskip als ik ben, zou ik niet kunnen niets doen wetende dat er een examen op me ligt te wachten de maandag na onze thuiskomst in België. Dus de intro bleek nuttig te zijn want ik heb meteen een trip naar Antalya en Managvat geboekt voor het hele gezinnetje. Gezellig toch. Langs mijn neus weg vraag ik ook even aan het animatorenteam van Intersoc of er toevallig iets kan gedaan worden voor onze Robbe omdat hij 8 jaar wordt vandaag. Poeh, dat wordt navragen geblazen. Niets meer van gehoord of gezien totdat we allen tesamen rond 16 uur in ons huisje zaten en er op de deur geklopt werd. Had de kok een heuse taart gebakken voor Robbe, met kaarsjes erop, helemaal af! We hadden toevallig onze buren ontmoet in de loop van de dag dus ik heb meteen dat gezinnetje gevraagd om mee te komen genieten van die reuzengrote taart. Smullen maar! Het moet gezegd, naar mijn smaak was dit het beste dessert dat ik in Turkije gegeten heb. Het was helemaal niet nodig geweest om een hele taart te maken, een versieringske in de kamer of een of ander prulleke als cadeautje was ook al goed geweest, maar dit overtrof al mijn verwachtingen! De ogen van Robbe leken wel op twee grote sterren die twinkelden van geluk toen hij die taart zag. Hij zag de reis naar Turkije eigenlijk niet zo zitten omdat hij zijn verjaardig ginder zou moeten vieren. Maar dat was al lang verleden tijd toen hij me met die taart zag binnenkomen!
Dag 3 - 1/11/2010 - Onze eerste uitstap naar Manavgat
Een nieuwe dag breekt aan! Onze eerste trip gaat richting Manavgat. De eerste stop is een bezoekje aan de waterval, klein maar mooi, ik word sowieso altijd rustig in de omgeving van water. Het heeft een meditatief effect op me. Overal waar er toeristen komen, zijn er marktkramers die hun waren trachten te verkopen. Als je bekijkt hoe die mensen hun brood moeten verdienen, dan mag je toch wel stellen dat wij het hier zeer makkelijk hebben. Het gaat van kledingverkoop tot het verkopen van zelfgemaakte glazen beeldjes. Dat allemaal voor een appel en een ei, bovendien moet je nog goed onderhandelen om extra korting te krijgen. Ik heb het daar altijd moeilijk mee, zeker als ik zie hoe hard die mensen moeten werken om wat centjes bijeen te scharen. Je zou ze haast wat bijgeven in plaats van af te troggelen. Maar dat gebeurt niet, het past ook helemaal niet in hun cultuur.
Onze tweede stop is een bezoekje aan de Moskee van Managvat. Wat een belevenis! Als vrouw word je verondersteld een hoofddoek te dragen (en zelfs een lange rok indien je kort gerokt/gebroekt bent), er liggen dan ook voldoende van die stukken aan de ingang. Turken die de Islam betuigen, volgen een heel ritueel alvorens een moskee te betreden. Ze worden opgeroepen tot het gebed op bepaalde momenten van de dag en dit door de micro waardoor het geluid door de stad schalt. Aan de ingang van iedere moskee vind je een "badplaats" waar de moslims een wasritueel volgen alvorens de moskee te betreden. Het ritueel bestaat uit een reeks van handelingen die 3x toegepast worden, nl. het wassen met water van het hoofd, de nek en het gelaat, de handen en de voeten. Aan de moskee zelf trekken ze hun schoeisel uit en treden ze binnen.
Vroeger waren moskeeën niet toegankelijk voor vrouwen, tegenwoordig is dat anders. Hoewel de vrouwen nog steeds niet op dezelfde plaats gaan bidden als de mannen, mogen ze vandaag wel de moskee betreden. Men heeft voor hen een aparte verdieping voorzien in de moskee, zodat vrouwen en mannen strikt gescheiden blijven tijdens het gebed. De moslims nemen tijdens het bidden meerdere houdingen aan, steeds in kniezit. Bij een van die houdingen heffen ze het zitvlak op terwijl hun gelaat zich naar de vloer begeeft. Een man die dan achter een vrouw plaatsvindt, zou niet meer ongestoord kunnen bidden aangezien hij recht op de bips van die moslimvrouw zou aankijken. Ik weet niet of dit werkelijk de reden is waarom mannen en vrouwen gescheiden moeten bidden, maar dat was de uitleg die Mehmed eraan gaf. Ik stel me dan meteen de vraag hoe het zit met de homosexuelen ?
De Islam is net als elke andere godsdienst een reddingsboei, een rots waaraan we ons vastklampen in tijden van nood en ontbering. Soms ook gewoon altijd. Ik was onder de indruk tijdens het bezoek. Was het door de uitleg die gegeven werd of was het gewoon de sfeer die je kon opsnuiven in de moskee, dat weet ik niet. Het is in elk geval wel zo dat het mystieke gehalte me ten volle aansprak.
Er wordt kritisch naar de Islamieten gekeken vandaag, er broedt heel wat onrust bij de mensen door de verschrikkelijke feiten die overal ter wereld plaatsvinden. Maar zoals in elke andere religie heb je in de Islam mensen die hun geloof heel correct betuigen en andere die er misbruik van maken om hun ondaden goed te praten. Ook in katholieke geloof moet je niet ver gaan zoeken, pedofilie en andere seksschandalen komen dagelijks op de buis. Is dat dan zoveel beter dan bomaanslagen waarbij de dader zelf ook omkomt. Hoe dan ook, geen van deze daden maken onderdeel uit van het geloof op zich, in geen enkele religie. Maar despoten heb je overal. Mensen die graag oproer zaaien ook. En als ze dan nog overtuigend klinken in een gemeenschap die ongetwijfeld niet beter weet en hoopt op die manier hun levensomstandigheden te verbeteren, dan heb je een gevaarlijke combinatie. Naar verluidt is het vandaag in de Islam zo dat je moet gestudeerd hebben om Imam te worden. De Imam gaat de moslims voor in het gebed, de gelovigen zitten achter hem en volgen alles wat hij doet, zowel in woord als in handeling. Er zijn vaste tijdstippen om te bidden in de moskee, maar je kan er ook altijd gaan bidden op een ander moment.
Na de moskee, nog een beetje verdwaasd van het geheel, vertrekken we naar de kade waar een boot ons opwacht om een tochtje te doen naar het strand. Een rustpauze van om en bij anderhalf uur. De zon is best wel heet, dus blijf ik voorzichtig een tijdje in de schaduw. We blijven een beetje op onze honger zitten, letterlijk dan, want we zijn de noen al ruimschoots gepasseerd. Uiteindelijk om 13u30 worden we gevraagd terug naar de boot de komen om onze lunch te verorberen. Lekker was dat forelleke. Niets bijzonders, maar gewoon lekker.
Na de late lunch vertrekken we naar de stad, halte aan de groene moskee, om op de markt wat rond te kuieren. Groot en druk, ongelooflijk veel namaak, Prada's aan 10 EUR bijvoorbeeld, dus mijn ding is het niet echt. Maar bon, ook die mensen moeten hun centjes verdienen. En sommige toeristen vinden daar echt wel hun gading, net als de locals. Daarna een lekker theetje drinken, appelthee, hmmm, en wegwezen. Terug naar het hotel waar het buffet tegen 18u30 klaargezet wordt. Een vaste waarde in de All-In formule is het eten. Je kan eten op alle momenten van de dag. Het doet effectief wel deugd dat ik een keertje niet moeten koken en opruimen in de keuken. Ik geniet er met volle teugen van.
Dag 4 - 2/11/2010 - Een dagje van rust en studie
We stappen na het ontbijt richting strand en maken een fikse wandeling met de kids. De jongens genieten ervan en zoeken mooie steentjes op het strand. Onophoudelijk vragen ze me of de steen die ze gevonden hebben een mooie is en of ze hem mogen bewaren. Ik word net als hen gebeten door de microbe van het steentjes zoeken en zoek dus keurig mee. Stan gaat verder op wandel met papa, Robbe en Arne blijven nog wat rond mij hangen. Als we zien dat we al een eind verwijderd zijn van onze startplaats op het strand, beslissen we van stilaan terug te stappen. Stan en papa blijven wat achter, onze Stan heeft zo zijn eigen willetje en doet het rustig op zijn manier. Een man met karakter zeg maar. Robbe, Arne en ik stappen gestaag voort, kijken af en toe nog een om, maar de oudste en de jongste zijn al te ver van ons verwijderd om nog te wachten. Ik stel voor om op het strand een kasteel te bouwen en de jongens stemmen volmondig in met het voorstel. Maar het zand werkt niet mee, het is te droog. We zoeken een plaatsje korterbij de strandstoelen en planten ons daar neer. Arne begint vlijtig te werken aan zijn kasteel. Het krijgt maar weinig vorm, maar hij geniet ervan en dat is het belangrijkste. Robbe kijkt enthousiast uit naar de aankomst van papa en Stan, maar die blijven echt wel lang achter. In de verte zien we ze wel komen, papa in zijn oranje T-shirt en Stan met zijn oranje klakske, maar het duurt wel een eeuwigheid vooraleer ze effectief onze standplaats bereiken. Robbe ijvert al maar snel naar papa, Arne blijft bij mij en werkt verder aan zijn kasteel. Er worden extra strandstoelen geleverd, joepie, ik kan eindelijk gaan zitten. Voor het eerst zit ik met mijn snoet in de zon effectief te genieten van de omgeving en van de warme zonnestralen op mijn lichaam. Wat doet dat deugd. Het lijkt wel of ik mijn batterijtjes voel opladen. Ik ben niet het type dat lang kan stilzitten of liggen, moet altijd wel wat omhanden hebben, anders duurt alles me te lang. De pret van het stilzitten is dan ook snel voorbij en ik besef dat ik toch het sporten een beetje mis. Maar de omgeving laat me niet toe om daar lang over na te denken en ik verval al gauw in het dromerige beeld dat me meesleept in een romantische bui. Van romantiek valt er echter niet veel te bespeuren.
Papa, Stan en Robbe komen inmiddels aan. Arne is dolenthousiast en wil graag gaan zwemmen. Ik beslis dat ik niet meega met de bende en trek me terug op het terras in de schaduw met mijn cursus Pedicure. Niet te vergeten, maandag aanstaande heb ik een examen van 3 vakken. De vrije tijd die ik heb, benut ik dan ook om de stof te verwerken. Maar het lukt niet bijster goed. Hoe kan het ook anders ? Ik zit in Turkije, in een mooie omgeving, gevuld met gelukkige mensen die volop genieten van de aangename temperatuur die nu al 4 dagen overheerst. Ik houd nog even vol, maar geef uiteindelijk op en beslis terug te gaan naar ons huisje om daar wat te rusten. De afgelopen dagen zijn goed gevuld geweest en ik voel me best moe.
De rest van de dag en de avond gaat zijn gangetje, we genieten nog even van de kinderdisco en trekken ons dan terug op de kamer om te gaan slapen. De kids bruisen van de energie, maar ons kaarsje is uit. Bovendien staat er morgen weer een uitstap op het programma. Dat betekent dat we best vroeg moeten opstaan, anders halen we de bus niet.
Dus slaapwel jongens.
Dag 5 - 3/11/2010 - Onze uitstap naar Antalya
We zijn maar met weinig gegadigden en nemen dus plaats in een kleine bus. Iedereen vindt zijn plaatsje, de kids zijn dolenthousiast en ik kijk er zelf ook wel naar uit. Onze eerste stop is een juwelenwinkel. We worden in het Nederlands ontvangen, krijgen wat uitleg bij het bezoek en worden dan vriendelijk gevraagd ons naar de winkel te begeven. Ik vind het nogal bruut om ons zo los te laten op een plaats waar er zoooooveel te zien is. Ik kijk goed rond, maar vind niet onmiddellijk mijn ding. De wow factor ontbreekt compleet. Overal waar ik kom word ik achtervolgd door één van de verkopers die me iets van de hand willen doen. Uiteindelijk kom ik een Belgische Turk uit Brussel tegen die me wat rondgidst en tracht te achterhalen wat mijn smaak is. Jammer maar helaas, cela ne flash pas. Toujours pas ? Non, toujours pas. Suivez-moi, je vais vous montrer qqchose de bien qui va vous plaire. Niets was minder waar. Fermez vos yeux. Huh ? Oui, oui, fermez vos yeux. OK, je ferme mes yeux. De kleur van de steen is veranderd... Bof, leuk ideetje maar absoluut niet mijn ding. Al die juwelen zijn bezet met diamantjes, brilliantjes, robijntjes,... Te veel van het goeie wat mij betreft. Hij probeert nog met iets anders, maar het raakt mijn koude kleren niet. Ik druip verder af naar de ontspanningsruimte waar de gasten al op me zitten te wachten.
Uiteindelijk is iedereen klaar met kijken en nemen we de bus naar onze volgende halte, een lederwinkel. Daar vind ik wel mijn ding. Zodra ik binnenstap kijk ik recht op een jas die helemaal mijn goesting is. Philippe trekt zich terug naar de mannenafdeling en vindt ook daar zijn ding, mits een beetje hulp van mezelf en de verkoper. We beslissen dus om twee jassen te kopen. Een goede deal als je het mij vraagt, want we hebben zowaar meer dan 40% korting gekregen op beide stukken. Afrekenen en wegwezen.
We trekken in de richting van het restaurant om ons tegoed te doen aan een lekkere maaltijd. Soberder dan in het hotel, maar zeker de moeite. De kids zijn helemaal uitgelaten, een beetje op hol geslagen zelfs, en maken redelijk wat amok. Maar dat houdt snel op wanneer de bussen met toeristen beginnen toestromen in het restaurant. We zijn vroeg toegekomen, net voor de grote rush en vertrekken dan ook redelijk op tijd naar de oude stad van Antalya. We kuieren langs kleine steegjes die het geheel een zeer kleurrijk effect geven. Er zijn overal kleine winkeltjes met kleding, souveniers, Turkse specialiteiten, veel namaak en af te toe wat authentieks. Het lokt me allemaal niet echt en we lopen dan ook gestaag door naar de haven. Onze kinderen genieten van een lekker ijsje dat op een ietwat bijzondere manier naar voren getoverd wordt. Het ijs is veel vaster en smaakt veel minder zoet dan het belgische ijs. Het wordt met een lange stok met een plat uiteinde uit de bak geschept en op een horentje gezet. De ijsboer houdt de kinderen nog wat voor de zot en geeft dan uiteindelijk hun lekkernijtje. We spreken af op een bepaald uur aan de terrassen bovenop de helling boven de winkeltjes. De gids geeft ons wat vrije tijd om te genieten van de idyllische omgeving. Al snel zijn we helemaal tot boven gelopen en beslissen we van een theetje te drinken en te genieten van het panorama. De uren vliegen voorbij en druppelsgewijs stroomt de rest van het volk toe op het terras. De uitstap eindigt met een busreis terug naar het hotel. Iedereen lijkt wel wat "zen" te zijn maar de kinderen hebben nog hopen energie. Onze Stan weet niet van ophouden en loopt continu heen en weer in de bus.
Eindelijk komen we toe aan het hotel, we stappen richting huisje en verfrissen ons. De avond wacht op ons. De kids zijn opnieuw dolenthousiast over de kinderdisco.
Dag 6 - 4/11/2010 - onze voorlaatste dag in Belek
De kids willen vandaag terug naar het Aquapark gaan, er zijn daar heel wat glijbanen en andere leuke animaties. We pakken na het ontbijt onze spullen bijeen en vertrekken naar het Aquapark. De zon schijnt lekker op onze lichamen, ik word er helemaal relax van en slaag er zelfs in van een beetje minder alert te zijn.
De kinderen spelen in en rond het kinderzwembadje waar ook wij vertoeven. Philippe neemt Stan mee op sleeptouw (of is het andersom ?) en ze glijden met veel enthousiasme van de "gele" glijbaan. Onze buren zijn er ook, alsook tal van andere belgische kindjes. Het is pret alom. Onze Robbe vraagt papa mee op de "grote gele" glijbaan en papa gaat gewillig mee. Ik ben helemaal geen pretpark of aquapark type. Attracties raken echt mijn koude kleren niet dus de kinderen hebben niets aan me in dat type van omgevingen. Dat biedt me tegelijkertijd de kans om wat tot rust te komen. Philippe is ondertussen terug van de waterpret op de grote glijbaan, maar Robbe blijft nog wat rondcrossen. Die bruist altijd van de energie, echt altijd. Dat is mooi om te zien, maar soms is het ook wel vervelend. Hij heeft niet veel slaap nodig dus is altijd zeer vroeg wakker ook al gaat hij al een uur later slapen dan de 2 anderen. Dat betekent dan ook dat onze avond zonder kinderen altijd redelijk laat begint. Maar bon, dat is het einde van de wereld niet.
Plots komt Robbe op me afgelopen met zijn handen vol bloed. Hij is ergens tegenaangelopen en heeft een gapende wonde op zijn hoofd. Philippe loopt met hem naar de dokter van het resort waar de wonde eerst gewoon gestelpt wordt, daarna gehecht. Ik ben er niet echt gerust in aangezien we in het buitenland zitten. We hebben natuurlijk inmiddels ook al een staaltje van de Turkse gewoonten en gedrag gezien en dat is niet altijd even efficient. Maar het moet gezegd, de dokter van dienst doet zijn werk goed, voor zover ik ook maar iets van ken. Het is wel een beetje een domper want dit betekent nu meteen ook het einde van de waterpret. Robbe mag niet zwemmen, want mag niet met het hoofd in het water...
Maar de rest van de dag verloop rustig en ik slaag er zelfs in van 45 min op de crosstrainer te gaan trainen. 45 min! Ik vind dat een hele prestatie want dat is me in België nog niet overkomen dat ik het zolang kon volhouden. Na het fitnessen kom ik terug in onze cottage waar al de mannen liggen te slapen. Ik neem dus rustig de tijd op uitgebreid in bad te gaan en lekker te genieten van het warme water op mijn lichaam. Heerlijk. Ik mijmer een beetje weg en kom heerlijk tot rust. Wat is dat zalig!
De avond breekt alweer aan en het is tijd om naar het restaurant te gaan. Honger heb ik in Turkije behalve bij aankomst aan het hotel nog niet één keer gehad. Eigenlijk is dat wel wraakroepend als je weet hoeveel mensen omkomen van de honger in de wereld. Ik mag niet teveel rondkijken naar al dat eten dat in de vuilbak terechtkomt. Het lijkt wel alsof de ogen van de toeristen altijd veel groter zijn dan hun maag, want je kan wel stellen dat 40% van wat er op de borden ligt in de vuilbak terechtkomt. Misschien ben ik wel een beetje van de oude stempel wat dat betreft, maar mijn kinderen moeten eerst hun bord leegeten vooraleer ze iets anders gaan halen. Natuurlijk ben ik wat flexibeler nu we op vakantie zijn, maar sta zeker niet toe dat ze hun bord volladen met heerlijke dingen en niet de helft ervan opeten.
Nogmaals kinderdisco na het eten en dan naar bed.
Dag 7 - 5/11/2010 - onze allerlaatste dag in Turkije
Wat gaat de tijd snel vooruit, vandaag is het werkelijk al de laatste dag in Turkije. Ik kijk niet uit naar morgenochtend, want we moeten verschrikkelijk vroeg uit de veren, ook de kinderen, om onze vlucht te halen. Toch is het goed geweest en wil ik wel naar huis. De animatoren zorgen voor kinderanimatie in de ochtend dus Philippe en ik kunnen er rustig onder ons getweetjes op uit trekken. Het is de laatste dag in Turkije dus we beslissen van naar het strand te gaan. Ik pak mijn cursus Pedicure mee om eventueel wat te studeren terwijl Philippe wat in zijn boekjes leest.
Ik probeer eerst even mijn tenen in het water te steken maar dat is zo koud, brrr, dat zie ik voorlopig nog niet zitten. Philippe gaat moedig het water in en zwemt wat rond.
Na wat zonnebaden riskeer ik het dan toch nog eens en slaag ik er wel in om in het water te gaan en te blijven. Het alternatief is naar een bende Britten te blijven luisteren wiens testosteron nogal hoog oploopt. Wat hebben die venten een wip nodig, dat is overduidelijk! Dus het water in, een beetje rillend van de kou, maar ik doe moedig een babbeltje met een ander belgisch koppel dat ook in het water vertoeft.
Helemaal uitgepraat en haast onderkoeld haast ik me terug naar de strandstoel en vlij me neer om me te laten opdrogen. Heerlijk, ik zeg het nogmaals, die zon op mijn lichaam, het is net alsof ik dat nog nooit zo ervaren heb, maar die doet echt deugd. Hopelijk valt het weer in België nog een beetje mee bij onze thuiskomst.
Dag 8 - 6/11/2010 - de thuiskomst
Joepie! We zijn terug thuis. Vroeger dan verwacht, want het is amper middag als we onze voordeur binnenwandelen. Lekker thuiskomen. Reizen is leuk, maar thuiskomen is toch ook altijd weer een festijn. Home sweet home. Het gewone leven kan terug beginnen.
