Het einde van iets gaat altijd gepaard met een nieuwe start van wat anders. Ik heb een passionele en zeer leerrijke relatie achter de rug met een man die me van in het prille begin een beeld voorgespiegeld heeft dat langs geen kanten klopte. Hij heeft mijn hart in duizend stukken gebroken door zijn leugens en zijn bedrog, maar heeft van mij tegelijkertijd een wijze vrouw gemaakt. Ik was een vrouw wiens hart was verhuld in kilte, pijn en verdriet. Hij heeft me de kans gegeven de liefde opnieuw te ontdekken op een manier die voor mij totaal ongekend was. Mijn hart heeft zulke intense pijn gekend dat het er haast aan ten onder ging. Maar het heeft ook zulke intense en passionele liefde gekend dat het helemaal weer openstaat voor een nieuw avontuur, een nieuw begin.
Ik ben als mens ontzettend naïef geweest de afgelopen maanden. De waarheid is me veelvuldig gespiegeld geworden, maar ik verlangde zo erg naar een uitweg dat ik de realiteit niet onder ogen wilde zien. Hoe vaak ga ik me nog de vraag stellen wie er uiteindelijk het meest oneerlijk is geweest ? Hij omdat hij me veelvuldig belogen heeft of ik omdat ik mezelf toegelaten heb om de leugens te geloven ?
Punt is, het moest gewoon allemaal gebeuren. Had dit niet gebeurd, dan was ik vandaag niet wie ik ben geworden. Aangenaam, ik ben Els, een wijze(re) vrouw die het geluk gehad heeft om de liefde in al zijn glorie te mogen beleven! En daar ben ik dankbaar om.
Dit is de mail:
Dag Luc,
Ik vind het zo jammer dat je gewoon niet in staat bent om ook maar een beetje eerlijk te zijn tegen mij. Als ik je donderdag vroeg wat ik überhaupt voor je betekend heb, dan sprak je van de woorden die je niet wil uitspreken tenzij ten opzichte van de vrouw met wie je samenleeft. We hebben uiteindelijk een leuk uurtje gehad, nog heel fijn gepraat, het was voor mij een mooie vorm van afsluiten. Je gaf me op bepaald moment nog een kus op de mond en zei achteraf "sorry voor de kus". Ik vond dat helemaal niet erg, tenminste als er ook maar enige oprechtheid achter zat.
Vandaag heb ik een ontzettend dubbel gevoel met jou. Langs de ene kant geloof ik nog altijd dat er ergens heel diep in jouw die mooie kern zit die ik toch enkele keren heb mogen ontmoeten en waarvoor ik zo dankbaar ben dat ik ze ben tegengekomen in mijn leven. Het is die kern, die kant van Luc, die me zoveel mooie dingen gebracht heeft. Die zijde van jou, die veelal diep verscholen zit achter dat macho masker van jou, heeft me helpen openbloeien, heeft me veel plezier gebracht in mijn leven de afgelopen maanden, heeft me doen inzien dat ik zelf best wel een passionele vrouw ben die ook op seksueel vlak heel wat kan betekenen, en nog zoveel meer.
Maar dan is er ook die andere kant van jou, die donkere zijde die vandaag veelal naar boven komt. De leugenachtige kwezel, de bedrieger, de gevoelloze vrouwenjager. Sorry, da's heel gemeen, maar zo ben jij dan ook. Zo behandel jij de vrouwen. Donderdag zeg ik nog dat ik ontzettend bang ben dat jij binnen de kortste keren met een andere vrouw aan de haal gaat, ik hoor dat het nu al het geval is en dat het al langer bezig is, ongetwijfeld al van toen wij nog samen waren (iemand van op de kazerne in Sint-Truiden wist dat te vertellen). Dan valt natuurlijk mijn puzzeltje van de laatste drie weken voor jouw verlof wel in elkaar. Dan begrijp ik wel waarom jouw tweede GSM heel vaak opstond op momenten dat hij eigenlijk niet van dienst was (aangezien hij zogezegd alleen voor mij gebruikt werd). Dan begrijp ik ook waarom je donderdag zei dat je soms genoeg had van mij, dat ik je teveel lastigviel, dat je eigenlijk gewoon verlangde naar jouw drie weken vakantie.
Kijk, mijn interpretatie van het geheel klinkt als volgt. Je bent voor mij nog steeds een ongelooflijk mooi mens, in je kern. Alleen is die kern het merendeel van de tijd zoek omdat je ze laat overschaduwen door je lusten, je angsten, je verlangen om te vluchten en je ziekelijke neiging tot zelfbevestiging. Je bent zo ijdel dat je vergeet dat schoonheid helemaal aan de binnenkant zit. Het uiterlijk doet niets ter zake, zeker niet in de liefde. Je blijft constant zoeken naar iets wat je nooit zal vinden, want als je het gevonden hebt, is je zoektocht over en moet je stoppen met liegen en bedriegen. Jouw vrouw ondersteunt jou daar nog in omdat ze constant een oogje dichtknijpt, of denk je nu echt dat ze niet weet van ons. Ik denk niet dat het voor haar een verrassing zou zijn moest ze een dezer een bevestiging krijgen dat wij wat gehad hebben. Maak je geen zorgen, ik doe dat niet, niet nu, niet ooit. Ik handel uiteindelijk alleen nog uit liefde, niet uit wraak of haat, hoewel die gevoelens bij mij zeker aanwezig zijn (geweest).
What was I thinking ? Hoe naïef kan een mens zijn ? Je hebt zelfs tegen S gelogen over een aantal dingen (seks met je vrouw bv), waarom zou je dan niet liegen tegen mij ? Dat vind ik persoonlijk het ergste van alles. Niet dat je nog met andere vrouwen naar bed wil gaan, dat je een andere tegen het lijf loopt, dat je in Sint-Truiden al een andere zitten hebt, maar dat je erover liegt. Leugens doen altijd veel meer pijn dan de waarheid vind ik. Vandaar dat Phil ook zo gekwetst is. Ik had hem beter van in het begin de waarheid verteld, dan was het ongetwijfeld ook zo ver niet gekomen en dan had je me ook zo hard niet kunnen kwetsen. Maar nu gaat dat maar door en door. Je blijft uiteindelijk een leugen voorspiegelen, enkel en alleen om toch maar niet je gezicht te verliezen.
Durf jij jezelf nog te bekijken in de spiegel ? Wie of wat zie je daar dan staan ? Welke waarden geef je aan je kinderen mee ? En hoe kan je je vrouw nog recht in de ogen kijken ? En dan maar zeggen dat je afstand wilde nemen van H! Dat was ongetwijfeld de grootste grap van het jaar. Je hebt haar nooit kunnen loslaten. Je wilde nog steeds dat ze je bewonderend aankeek zodat je in je ijdelheid bevestigd werd.
Ik hou me vast aan dat kleine beetje hoop dat niet alles fake was. Er zijn een aantal zeer intense maanden gepasseerd, die waren zeer verwarrend voor jou, dat merkte ikzelf ook wel. Ik denk dat je toen echt wel gevoelens hebt gehad voor me. De sterkste maanden waren maart, april en mei. In gok dat je voor de maand juni al een andere vrouw bent tegengekomen. Je had toen allerhande excuses klaar, kwam vaak te laat op afspraak en liep ook voordat het uitgekomen was thuis heel erg gespannen rond. Je wilde me toen ongetwijfeld al wat duidelijk maken maar had niet de moed om het te doen. Je zei als maar dat je gewoon nog niet klaar was om thuis weg te gaan, ik was dat ook niet, maar eigenlijk had je moeten zeggen dat je geen interesse had in mij op lange termijn. Nu heb ik mijn beslissingen genomen op basis van een leugen, ik dacht werkelijk dat je me graag zag en dat de kans bestond dat je ooit wel klaar zou zijn om uit je huwelijk te stappen, maar niets was minder waar. Het was allemaal een leugen, simpelweg uit angst om afgewezen te worden. Je wist dat het voor mij stopte als je had gezegd dat je me gewoon voor de seks wilde gebruiken. Mijn intenties waren heel anders, dat wist je ook. Ik ben klaar en duidelijk geweest van in het prille begin. Mijn eerste woorden waren: "Als je met mij iets opstart, is het voor het leven". En toen had je me moeten zeggen dat je dat helemaal niet wilde, dan was ik uit je buurt gebleven en had ik alle respect gehad voor je beslissing. In plaats daarvan heb je gelogen tot in het oneindige.
Ik denk graag terug aan de mooie momenten die we samen hebben beleefd, want dat waren er een heel aantal. De saunabeurten, de intieme momenten, onze uitstap naar Brugge, onze vrijdagen samen shoppen voor en namiddag, onze lunchkes, onze telefoongesprekken, onze zalige knuffels en zeker niet onbelangrijk, onze eerste afspraak in de auto op de carpool parking van Lummen. Dat staat allemaal in mijn geheugen gegrift, Luc. Dat kan je niet meer van me afpakken. Dus als ik het op een dag moeilijk krijg voor welke reden dan ook, dan probeer ik aan die momenten te denken.
En zo wil ik afsluiten. Zo wil ik een einde maken aan een heel mooi verhaal. Een verhaal van veel leugens en bedrog, maar ook van intense liefde en passie. Een verhaal over totale overgave en onvergeeflijke naïviteit van een vrouw die haar ziel blootstelde aan een man die niet klaar was om zulke puurheid te ontvangen. Ik heb alles gegeven, ik heb alles gedaan waartoe ik in staat was om jou de schoonheid van pure liefde te laten ontdekken. Je hebt het niet willen ontvangen. Ik heb me helemaal opengesteld voor jou ziel, je hebt ze niet willen tonen. Ik heb ze gezien, anders was ik niet verliefd geworden, maar je bent er uiteindelijk zelf weer helemaal van weggevlucht omdat je er niet naar durft te kijken.
Je hebt me verwittigd dat je geen goed man was voor me. Ik heb je niet willen geloven. Is dat goed of slecht ? Als ik je had geloofd, had ik niet beleefd wat ik allemaal heb beleefd. Dan was ik als mens niet gegroeid zoals ik nu ben gegroeid. Dan had ik niet de intense pijn gekend die ik nu door jou heb ontdekt en waardoor ik weet wat de kracht van pure liefde is. Dan had ik ook niet de kans gehad om vanaf nul terug helemaal opnieuw te beginnen bouwen, aan mezelf, aan mijn gezin, aan mijn leven in het algemeen. En dus blijf ik je dankbaar voor alles.
Dankbaarheid is een mooie kwaliteit, zeker in de huidige maatschappij. We vergeten maar al te vaak "dank je wel" te zeggen en vinden alles maar vanzelfsprekend. Mijn relatie met Phil is voor een stuk op de klippen gelopen omdat we mekaar te vanzelfsprekend vonden. We konden geen van beiden nog dank je wel zeggen. Nochtans hadden we heel wat om dankbaar over te zijn, niet in het minst onze drie schatten van zoontjes.
Het leven blijft toch vaak een groot mysterie voor mij. Het gebeurt nogal vaak dat, net als ik denk dat eindelijk alles zijn gangetje zal gaan, er weer verrassingen voor mijn deur staan. Bizarre reacties, koude- en/of warmtefronten die geen reden hebben, onvermijdelijke vermoeidheid, grootse opwellingen, te gekke energieboosts of net een zeer zware dip,... Je kan het zo gek niet bedenken of het passeert de revue wel een keertje. Laat maar komen, denk ik dan. Ik kijk, observeer, verwerk en plaats. Hopelijk leer ik er ook nog iets van.
Ik kreeg dit verhaal als presentatie toegestuurd en vind het wel de moeite om het op de blog te zetten.
Een Chinese dame wandelde elke dag met haar twee kruiken langs de weg naar de rivier en terug. De ene kruik was nog in perfecte staat, de andere was gebarsten. Elke dag vulde ze de kruiken met water, 1 liter in elke kruik. Maar tegen de tijd dat ze thuis was, was er steeds een halve liter uit die ene kruik met een barst.
De kruik in perfecte staat was heel trots op haar prestatie, zij bracht elke dag een liter water mee naar huis. Die andere kruik met een barst was erg beschaamd dat ze elke dag een halve liter water verloor op de terugweg naar huis. Ze sprak de oude Chinese dame daarover aan en deze zei het volgende tegen de kruik met de barst: Heb je al gemerkt dat er aan jouw kant van de weg overal bloemen staan ? Ik heb aan jouw kant bloemen gezaaid omdat ik weet dat je gebarsten bent. Het is nu net omdat je gebarsten bent dat we elke dag mooie bloemen op de tafel staan hebben en dat we kunnen genieten al de mooie flora langs de weg. De barst maakt van jouw een zeer mooie kruik met een kwaliteit die de kruik in perfecte staat niet heeft.
De moraal van het verhaal is dat we allemaal onze kantjes hebben. De perfecte mens bestaat niet, zal hij ooit bestaan ? We zijn amper mens, laat staan dat we perfect zijn. Als we allemaal onze minpuntjes trachten te bekijken vanuit een positief standpunt en er handig gebruik van maken, dan komen we allemaal tot een vorm van aanvaarding die nodig is om het absolute geluk te ontdekken. Hetzelfde geldt voor die barsten die je ontmoet binnen je relatie. Geen enkele relatie is perfect, geen enkele partner is perfect. Maar kijk naar de relatie in zijn geheel en naar je partner als mens in het geheel, vergeet ook zeker niet te kijken naar die minpunten, want die brengen nu net al de rijkdom en wijsheid binnen als je ze toelaat. Achter elk minpunt schuilt een zeer mooie kwaliteit, de kunst is van ze te ontdekken door ernaar op zoek te gaan en ernaar te kijken. Als je dan dan nog kan aanvaarden zoals ze is, breng je je relatie op een hoger niveau van verbinding.
Maar soms is dat gewoon niet meer mogelijk. En dat moet je als mens ook gewoon kunnen aanvaarden. Aanvaard in elk geval niet dat je jezelf moet miskennen om met de "minpunten" van een ander te kunnen leven. Dat leidt tot een eeuwige zoektocht naar toevoeging op wat je al hebt maar wat je geen voldoening biedt.
Jongens, ik kan er wat van. Sommige dagen loop ik rond op deze wereld alsof ik alles aankan en andere dagen stort alles meteen weer in mekaar. Ik ga door een rush van gevoelens, driften, angsten en plezier tegelijkertijd. Het is allemaal zo moeilijk te vatten. Het liefst zou ik gewoon willen weglopen van alles en iedereen, in mijn schulp kruipen en maar hopen dat het allemaal een nachtmerrie is die gewoon weer weggaat zodra ik wakker ben. Want wakker worden zal ik.
De ironie van het lot speelt zich af in alle facetten van mijn leven op dit moment. Ik zit met een huwelijk dat op de klippen gelopen is omdat we eigenlijk simpelweg geen aandacht aan mekaar geschonken hebben in de 10 jaar dat we samen waren. Is dat grappig ? Neen, allesbehalve. De ironie is het volgende: Mijn echtgenoot manifesteert zich vandaag zoals ik hem altijd al willen zien heb. Maar ik ben zo ver gegaan in het afstand nemen van mijn huwelijk en dus ook de relatie dat ik hem vandaag niet meer wil in mijn leven als echtgenoot. Gevoelsmatig kan ik gewoon niet meer terug naar dat huwelijk, ook al zou ik rationeel gezien dolgraag willen. Het lukt gewoon niet meer.
Daarnaast is het zo dat ik natuurlijk inmiddels andere facetten ontdekt heb die mijn echtgenoot me onmogelijk zal kunnen bieden. Het gaat dan over passie, gedrevenheid, pure drang naar de uitvoering van mijn levensplan. Mijn hele leven al word ik op één of andere manier gedreven dingen te doen, te zeggen en te ervaren die voor anderen moeilijk te vatten waren. Voor mijn echtgenoot was dat niet anders. Ik ben bv een eeuwige student. Mijn interesse in nieuwe dingen blijft alsmaar toenemen, ik wil blijven evolueren en groeien. Hij heeft dat nooit begrepen, kreeg het ervan op zijn heupen als ik nog maar sprak over een opleiding of workshop die me wel boeide. Het werd dan niet altijd in expliciete woorden benadrukt, maar ik voelde zo wel aan dat het hem ergerde. Tot die fameuze vrijdag voor de kerstvakantie heeft hij nooit begrepen dat al datgene dat ik in mijn leven aangevat heb, nu tot uiting komt. Ik wist van in het prille begin dat alle activiteiten en opleidingen die ik aanvatte een betekenis zouden hebben in de toekomst. Wel, vandaag is de toekomst en het is eindelijk zover. Alles komt samen, tenminste zo voel ik dat aan.
Het is niet altijd allemaal even makkelijk te verklaren waarom je de ene dag beslist om Handelswetenschappen te gaan studeren in avondonderwijs en de andere Schoonheidsspecialiste. Het ene werd ongetwijfeld gestuurd door de frustratie die ik ervaarde omdat ik als het ware met mijn hoofd tegen het plafond van mijn ontwikkeling zat binnen de onderneming, hoewel ik zelf goed genoeg aanvoelde dat ik nog veel meer in mijn mars had. Het andere heeft zeker te maken met het meer mensgerichte in mezelf. Zo gaat dat verder. Maar ik kan vandaag met volle overtuiging zeggen dat ik geen enkele opleiding gedaan heb die me vandaag niet helpt in het maken van keuzes en in het ondersteunen van die keuzes. Als je bekijkt hoe mijn leven gelopen is de afgelopen 15 jaar zeg maar, dan zit daar een duidelijke structuur in. Het heeft allemaal een doel, dat maakt het ook zo geruststellend. Je ploetert niet voor niks door een moeras van pijn en miserie, maar je fietst ook niet zonder reden door een oase van gelukkige momenten. Elk van die situaties, zowel de pijnlijke als de leuke, dragen bij tot wie ik ben vandaag.
De zwaarste periode uit mijn hele leven is toch wel deze vlak na het overlijden van ons mama. Bij een overlijden moet je niet alleen fysiek afscheid nemen van iets of iemand, de verbinding met die persoon in kwestie wordt op alle vlakken verbroken, zowel mentaal, emotioneel als spiritueel. Het is gek te zien hoe ik van in het begin aanvoelde dat de leverkanker voor mama fataal zou zijn. De rest van de familie geloofde er nog volledig in dat mama zou recupereren door de behandeling en dat ze inderdaad terug in de bergen van Oostenrijk zou gaan wandelen met papa. Niets was minder waar. Maar als je weet dat je spiritueel of intuïtief de zaken sowieso eerst beleefd en pas daarna fysiek of emotioneel en mentaal, dan begrijp je ook meteen de reden waarom ik dat aanvoelen zo sterk beleefde. Ik ben beginnen afscheid nemen van mama toen ik hoorde van de diagnose die gesteld werd. Zwaar was die periode. Maar om uiteindelijk een lang verhaal kort te maken en te komen tot mijn finaal punt, heb ik echt wel intuïtief ervaren dat de dagen van haar laatste half jaar geteld waren.
En dat voel ik ook vandaag aan in mijn relatie. Onze dagen zijn geteld. Fysiek volgt het allemaal nog niet, het manifesteert zich nog niet of het komt nog niet tot uiting, maar dat is een kwestie van tijd. Je intuïtie zegt je ruimschoots op voorhand wat er in je leven gaat afspelen. Gaat het over ingrijpende beslissingen, dan zal je de nodige tijd krijgen om die overtuiging te laten binnenkomen. Het sijpelt als het ware binnen in je voelen, in je denken en de gebeurtenissen geven aan wanneer het tijd is om ook mentaal, emotioneel en fysiek in actie te schieten. Maar zelfs dan is het nog altijd niet makkelijk om effectief de knoop door te hakken.
Ieder mens steekt anders in mekaar, we hebben allemaal onze eigen identiteit die gestoeld is op wie we zijn vanuit onze geboorte, maar ook wat we van huis uit meegekregen hebben en zelfs wat we in ons leven allemaal hebben ervaren. Daarnaast bestaat er ook nog zoiets als karma. Iedereen heeft een bepaald karma dat hij meedraagt, alleen is dit niet bij iedereen even sterk aanwezig. Karma is wat je vanuit vorige levens hebt meegekregen. Het is veelal iets dat moet doorbroken worden, we spreken ook wel eens van cirkels doorbreken. Ik weet pertinent zeker dat ik een cirkel moet doorbreken op vlak van relaties. Misschien moet ik wel een nieuwe vorm van relatie ontwikkelen en tot uiting laten komen in mijn huidig leven. Feit is dat mijn huidige relatie onderwerp is van verandering. Ik kan er niet meer omheen kijken.
De vraag die ik me stel is, is ze gewoon onderwerp van verandering en moet er dus gewoon iets heel drastisch veranderen in die relatie of moet ik een zodanige wending nemen in mijn leven dat deze relatie als het ware de basis is waarop ik verder bouw om een nieuwe relatie te starten waarin ik dan wel de verandering heb doorgevoerd die nodig is. Dat klinkt ingewikkeld. Kan ik nog de nodige verdieping vinden binnen deze relatie of is er een nieuwe nodig om dat te kunnen doen ? En wat houdt me tegen vandaag ? Is dat alleen die levensangst ? Speelt alleen Saturnus me parten dan ? Het is vandaag een constante strijd tussen overtuiging en angst voor wat komen zal. Mentaal uitputtend maar tegelijk ook verrijkend. Je leert als mens om te gaan met angsten die diep geworteld zitten op je ziel. Je komt situaties en mensen tegen die je daarin helpen. Elke dag opnieuw kom je situaties tegen die je leerrijke informatie brengen, al dan niet nieuw van aard. Maar het is duidelijk voor mij vandaag dat wil deze relatie ook nog maar enigszins kans op slagen hebben, dan moet ze nu eerst verbroken worden om ons beiden de tijd en ruimte te gunnen om uit te zoeken onder welke vorm ze opnieuw moet aangevat worden. De dag dat we beiden tot de conclusie komen dat er nog voldoende inhoud is, kan de relatie onder getransformeerde vorm opnieuw aangevat worden. Maar een transformatie bereik je naar mijn aanvoelen niet door in die situatie te blijven zitten en keer op keer tegen dezelfde feiten aan te staren. Zo kan je niet transformeren want je wordt beknot door de beperkingen. Als je tijd en ruimte krijgt om die beperkingen op afstand te bekijken, kan je ze ongetwijfeld in een ander daglicht zetten en transformeren tot een leerpunt wat per definitie een verrijking zal zijn. Dus, wederom, een breuk is noodzakelijk om ook nog maar te kunnen denken aan een relatie in getransformeerde vorm. Hoe wakker moet een mens zijn om dat te beseffen ? Zeer wakker! Want het vraagt veel moed en vertrouwen om dit aan te brengen en te ondersteunen. Maar ook dat maakt deel uit van het veranderingsproces.
Alleen zijn, rust, stilte. Het brengt je in de diepste kelders van je ziel. Als je er wil zijn. Je kan er kijken en genieten, maar je kan er net zo goed niets zien. Omdat je niet durft kijken. Angst beklemt je helemaal. Ze ondermijnt alle groei en ontwikkeling. Angst verlamt, zodat je uiteindelijk blind bent voor alles om je heen. Open je geest, open je hart. Open je ziel, want ontvankelijkheid is de sleutel tot geluk.
Het hoeft helemaal geen betoog, de relatieperikelen vieren hoogtij.
De afgelopen maanden heb ik een proces doorlopen dat me toegelaten heeft met een gerust gemoed afstand te nemen van een 10 jaar durend huwelijk dat me toch wel wat pijn en leed heeft bezorgd. Het was geen makkelijk proces, maar ik had inmiddels vrede genomen met het feit dat we afstevenden op een breuk, al dan niet definitief. Ik heb dat proces grotendeels alleen doorlopen, op uitzondering van enkele diepgaande gesprekken die ik gehad heb met enkele mensen die me nauw aan het hart liggen. Ook voor hen was het duidelijk dat, afgaande op wat ik hen vertelde, er geen andere uitweg was dan ermee te stoppen.
Een vriend van me vertelde me keer op keer dat ik hoe dan ook moest beginnen communiceren met met mijn echtgenoot over het proces dat ik aan het doorlopen was. Hij zei ook dat ik heel klare taal moest spreken en mijn echtgenoot moest duidelijk maken dat het niet 5 voor 12 maar 5 over 12 was. Mijn vriendinnen, nuchter en pragmatisch als ze zijn, adviseerden dan weer dat ik eerst voor mezelf alles op een rijtje moest zetten om dan uiteindelijk de finale beslissing mee te delen. En dat laatste heb ik getracht te doen. In al mijn vastberadenheid om eerst zelf duidelijkheid te scheppen in mijn hoofd, mijn hart en mijn ziel, ben ik geen communicatie aangegaan tot op de dag van het verdict.
Het was de dag van de grote ommekeer. Ik had mezelf al langer voorgenomen om inderdaad een stevig gesprek aan te gaan omtrent de weg die we als koppel aan het bewandelen waren. Voor mezelf was het duidelijk dat ik niet meer wilde verdergaan, hoe dan ook. Mijn beslissing was zowel mentaal als emotioneel genomen. Dat ging niet van een leien dakje. Er kwam heel wat getwijfel en gepieker bij kijken, maar op één of andere manier was het tot me doorgedrongen dat onze relatie ten einde gekomen was. Maar plots was er een opening om dan toch dat gesprek aan te gaan met mijn echtgenoot. Zoiets plan je niet, zelfs met de beste intenties van de wereld kan je dat niet forceren. Toch stond die mogelijkheid plots voor mijn deur en heb ik ze gevraagd om binnen te komen.
Alles is ter sprake gekomen, alles wat er de afgelopen maanden en jaren ook maar enigszins gespeeld heeft in onze relatie. En het moet gezegd, veel duidelijkere taal kon ik niet gesproken hebben. Het was een liefdevol maar confronterend gesprek, waarin hij vooral duidelijk gemaakt heeft dat hij uiteindelijk beseft en begrijpt hoe ik het allemaal zie en dat hij vandaag bereid is om daar helemaal in mee te gaan. Als je spreekt van een verrassing, dit was er één van formaat. In mijn hoofd had ik al een aantal dingen uitgeklaard, ik was al praktische oplossingen aan het zoeken, voor mezelf en de kinderen, zover was ik dus overtuigd van mijn beslissing.
En dan sta je daar met je man voor je neus die bijna smeekt om het huwelijk nog een kans te geven omdat hij er echt aan wil werken. Wat doen je dan ? Mijn eerste reactie was positief natuurlijk! Het spreekt voor zich dat ik het nog een kans wil geven, dat ben ik hem op zijn minst verplicht te doen. Maar zo gaat dat in werkelijkheid niet. Je kan dan nog zo graag willen, ik kan de afgelopen 10 jaar niet zomaar wegvegen uit mijn geheugen. Zeker de afgelopen 4 jaar hebben me tot in mijn ziel geraakt. De eerste 6 jaar waren eerder een opbouw naar een zekere zelfstandigheid en onafhankelijkheid, maar dat ging niet van een leien dakje. De laatste 4 jaar echter, heb ik continu mijn plan getrokken op alle niveaus. Ik heb gewerkt aan mijn eigen zielenplan en heb hem de vrijheid gegeven dat ook te doen. Alleen heeft hij dat naar mijn mening niet altijd even gefocused aangepakt, met als gevolg dat hij wat achteraan hinkt.
Het grote bevrijdingsproces van de man is eigenlijk uitgelopen op een zelfbevrijding van de vrouw, ik dus. We zijn beiden onze eigen weg ingeslagen, hebben daarbij niet meer voldoende stilgestaan bij wat we gemeenschappelijk hadden en zijn dus mekaars pad gewoon kwijtgespeeld. Ik stel me de vraag of het zo niet moest zijn. Als je kijkt naar de aanloop die we gehad hebben, spreekt het scenario voor zich. Als je kijkt naar waar ik vandaag sta, dan valt dat zeker ook te verklaren.
Het leven, één en al mysterie op allerlei vlakken. Je komt vaak vraagstukken tegen waarvan je nooit het antwoord ontdekt. Soms is het ook helemaal niet nodig om het antwoord te kennen om te weten wat je moet aanvangen, maar soms geraak je met een wijs antwoord wel een serieuze stap verder. Het leven in al zijn facetten is op zijn minst divers, mooi, maar tegelijk ook een harde leerschool. Als je beslist van terug te kijken naar wat je allemaal beleefd hebt, dan zijn daar beslist zeer mooie maar ook zeer pijnlijke momenten in terug te vinden. En soms gaan die zelfs samen. Als ik terugkijk naar mijn moeder die inmiddels overleden is, dan kijk ik met een ontzettend liefdevol gevoel terug. Ze was geen perfecte moeder (ben je dat ooit ?) maar ze had een hart waarin we met ons vieren allemaal konden vertoeven. Ze wist ons in de allerkleinste cel van ons lichaam te beroeren door haar wijze uitspraken, door haar liefdevolle ontvankelijkheid en door haar passie voor het leven. Maar ook zij had minder mooie situaties in haar leven. Haar relatie met mijn vader bijvoorbeeld was alles behalve een groot succes. Mijn moeder heeft altijd van mijn vader gehouden, maar ze was diep gefrustreerd door zijn apathie in het leven dat ze er ongetwijfeld voor een deel zelfs ziek van werd.
Net zoals mijn moeder, zie ik ook mijn vader graag, maar je hoort het al aan de manier waarop ik hem aanhaal dat hij nooit of nooit die diepe verbinding met me verkregen heeft. Van hem heb ik eigenlijk alleen maar geleerd hoe ik het niet wil. Die apathie, dat gebrek aan levenslust, die enorme passiviteit en negativiteit in alledaagse dingen en tot slot, zijn totaal gebrek aan respect voor mijn moeder in het geheel, ze tekenen stuk voor stuk mijn reactie op mijn huidige relatie. Nooit eens een liefdevol gebaar, geen interesse, alleen maar de negatieve dingen zien, geen knuffels,... Het komt zo herkenbaar voor vandaag.
Dus beslis ik op een avond aan Philippe te vragen waarom hij mij eigenlijk nooit, werkelijk nooit, eens stevig vastpakt. Zijn antwoord geeft allesbehalve voldoening en ik vraag verder. Een muur, wat bedoel je dan met je weet het niet en er is een muur rond je gebouwd ? Het wordt er niet duidelijker op en natuurlijk komt ook weer het onderliggende "verwijt" naar boven dat ik niet voldoende thuis ben. Maar daar draait het bij mij helemaal niet om. Kwaliteit is het probleem, niet kwantiteit. Je kan dan nog 24 uur per dag op mekaars lippen hangen, dat betekent niet dat er veel liefde en genegenheid zal tevoorschijn komen. En voor mij is dit laatste wel heel erg van belang. Een complimentje, een zachte streel door het haar, een lieve knuffel, een lief woordje, misschien zelfs eens een bloempje, maar in elk geval een zekere vorm van appreciatie van mijn zijn. Ik kan mezelf niet forceren om jou hiermee plezier te doen is zijn antwoord. Onmiddellijk stel ik me dan de vraag waarom dat moet geforceerd worden. Moet dat geen automatisme zijn, een spontane reactie van twee mensen die mekaar graag zien ?
Maar hij beweert bij hoog en laag dat hij me graag ziet en dat hij me zelfs bewondert voor alles wat ik op dit ogenblik aanvat. Ik ben een enorm gedreven mens, doe alles met onmetelijk veel passie en ga altijd volop voorwaarts. Achterwaarts kijken is enkel goed als je er iets uit leert en als je het met een goed gevoel doet. Ik ben ook helemaal niet bang om uitdagingen aan te gaan en zelfs drastische beslissingen te nemen. Elke beslissing is een goede, zolang je ze met volle goesting genomen hebt. Niets is definitief, alles verandert. Kom je na verloop van tijd tot de conclusie dat je leven een wending nodig heeft, neem dan een andere wending en wacht niet op het smerige venijn om ervoor te zorgen dat je tegen wil en dank een andere richting inslaat.
Mijn relatie staat vandaag op springen, dat doet pijn, heel erg pijn. Maar mijn motto is dat een relatie gebaseerd moet zijn op genieten en niet op vechten. Je moet niet vechten om mekaar lief te hebben, dat moet spontaan komen. Het mag geen uithoudingsstrijd worden. Je neemt je partner zoals hij is of je neemt hem helemaal niet. Veranderen kan je een ander niet, je kan alleen aan jezelf werken. Ik denk dat ik de afgelopen jaren heel hard gewerkt heb aan mezelf, aan mijn levensdoelen en aan mijn levensstijl. Heel lang heb ik keihard gewerkt en gestudeerd om "verder" te geraken in het leven. Het enige dat me dat heeft gebracht is heel veel grijs haar en een stevige motivatie om het anders aan te pakken. En dat doe ik nu.
Je kan iemand heel graag zien maar totaal in de onmogelijkheid zijn om ermee samen te leven. Liefde overwint niet alles, dat is kletspraat. Een relatie beleef je met twee. We zijn in constante evolutie en afhankelijk van hoe ontvankelijk je bent voor wat je door het leven voorgeschoteld krijgt, evolueer je al wat sneller of trager naar het einddoel van je leven. Het is onmogelijk om als individu je ontwikkeling af te stemmen op die van je partner, tenzij je beiden aan het gelijke tempo en in dezelfde richting evolueert.
De afwezige man is de rode draad in mijn leven. Mijn vader was er niet voor ons, tenzij fysisch, maar dat was zeker niet voldoende. Ik ben altijd in relaties geweest waarin een zekere vorm van onafhankelijkheid van de man een absolute noodzaak was. In het begin had ik het er altijd moeilijk mee, maar na verloop van tijd en zeker na 10 jaar huwelijk leer je daar mee omgaan. Ongetwijfeld hebben we daar te weinig aandacht aan besteed en zijn we beiden teveel onze eigen richting ingeslaan. We hebben drie prachtige zoontjes, dus de levenslange binding zal er altijd zijn tussen ons. Ik zal ook altijd van hem blijven houden zoals hij is, hij heeft me de kans geboden om heel wat sterker te worden als persoon. Hij heeft me de opportuniteit gegeven om mijn eigen verhaal te schrijven, mijn eigen ding te doen, tegen de stroom van het gewone leven in te zwemmen. Hij heeft me gesteund op enkele moeilijke momenten maar hij is ook veel afwezig geweest. De moeilijke situaties werden er niet makkelijker op omdat hij niet eens even kon denken aan mij ipv aan zichzelf. Hoeveel respect heb je voor je echtgenote als je de avond voor haar examens beslist om op stap te gaan en haar 's anderendaags helemaal geen succes toewenst. Hoe respectvol ben je als echtgenoot als je door de stad loopt met je hoogzwangere vrouw en dan nog durft te zeggen dat ik maar wat sneller moet lopen om hem bij te houden. Hoe erg ben je geïnteresseerd in je echtgenote als je haar vraagt bij haar thuiskomt wat ze eigenlijk gaan doen is terwijl haar agenda openlijk op het internet staat. Hoe graag dans je met je vrouw als je op de dag van de danslessen beslist om naar een spiritueel salon van Rik Vermuyten te gaan ? Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Helaas ken ik de antwoorden niet. Maar wat ik wel weet, is dat ik dit niet meer wil. Ik ben nog liever alleen met mijn kinderen dan in een relatie te blijven waarin er niet eens een minimum aan warmte en genegenheid is, waarin er nooit eens iets lief gedaan wordt (met of zonder reden). Ik leef in een samenwerkende vennootschap die gebouwd is rond de kinderen en onze activiteiten, we zien beiden onze kinderen dolgraag. Maar zonder liefde wil ik niet in die samenwerkende vennootschap leven. Dan leef ik liever in een éénpersoons BVBA die me hopelijk zelfs de kans geeft om opnieuw de liefde te ontdekken.
Men zegt dat op elk potje een dekseltje past en dat is ook zo. Maar de mate waarin het dekseltje past, is ook van belang. Ik ben niet op zoek naar het perfecte dekseltje, maar wel naar dat dekseltje dat me toelaat om een degelijke stoofschotel te maken. Het moet passen, voldoende stoom doorlaten en tegelijk toch de warmte binnenhouden. Het dekseltje dat vandaag op mijn potje zit past niet meer, waardoor er zelfs geen stoom ontstaat en dus de warmte alom afwezig is. Dan kan ik toch net zo goed zonder deksel mijn stoofschotel klaarmaken ?
Ik wil genieten van het leven in al zijn facetten.
Eureka, ze krijgen in Vaticaanstad eindelijk verstand. Een beetje toch, want veel mogen we absoluut niet verwachten van onze pauselijk leider. Je zou toch verwachten dat hij iets meer van deze tijd is dan onze vorige, maar neen, we moeten nog allemaal aan geheelonthouding doen zolang we niet getrouwd zijn. Behalve de prostituées dan toch.
Ik ben geen voorstander van losbandig seks, integendeel, er is niks mooier dan de liefde bedrijven met een partner van wie je zielsveel houdt. Maar hallo! De tijden zijn wel lichtjes veranderd hè. Seksuele opvoeding maakt deel uit van de algemene evolutie van de huidige generatie. Wat wil je dan dat die kinderen doen ? Wachten om iets uit te proberen totdat ze hun levensgezel gevonden hebben. Ze zien elke dag seks op TV en in Brussel zelfs op elke hoek van de straat bij wijze van spreken. Wetende dat de jeugd nu veel vroeger rijp is, is het toch maar normaal dat ook op seksueel vlak alles wat vroeger plaatsvindt. Het wordt hen onmogelijk gemaakt om ernaast te kijken, maar ze mogen niks doen... Waar zit dan de logica ? Wat niet wil betekenen dat ze met om het even wie in bed moeten duiken op om het even welk moment.
Ik heb geen dochters, maar moest ik er hebben, ik zou toch proberen om ze enige vrijheid te geven in hun zoektocht naar iets wat een mooie beleving moet worden. De rol van de ouders is dan volgens mij ook onmiskenbaar in het hele proces van seksuele opvoeding. Sta open en luister, geef ze de kans om te praten. Doen ze dat niet, praat dan zelf openlijk met hen. Maar zeg toch AUB niet dat ze niet mogen, want dat maakt het nu net zo interessant. Mijn jongens zijn nu 8, 6 en 3. Met de twee oudsten heb ik onlangs over homosexualiteit gesproken, op een speelse manier weliswaar. Maar ze hebben wel begrepen dat homosexualiteit mag en kan en dat ze daar zeker met ons mogen over praten indien ze daar nood aan hebben.
Je denkt nu misschien, die is op haar hoofd gevallen zeker ? En even dacht ik hetzelfde, maar het diende zich gewoon aan en ik heb de kans benut om erover te praten. Ze vonden het trouwens zeer grappig allemaal. En ze legden beiden onmiddellijk de link naar een bevriend homosexueel koppel. Dus ze hebben het wel degelijk begrepen.
Dus Paus Benedictus de zoveelste, doe in godsnaam je ogen open en kraam eens wat anders uit dan klinkklare onzin. Alles verandert, ook de mens. Waarom is het dan zo moeilijk voor het Vaticaan om mee die gezamelijke koers aan te vatten ? De realiteit is er om naar te kijken, hoe confronterend ook, ze dient niet om begraven te worden. Struisvogelpolitiek is niet op zijn plaats, nergens. Hoeveel kinky priesters lopen er vandaag de dag niet ongestraft rond, zonder dat wij er ook maar iets van weten, terwijl men van de jeugd verwacht dat ze zich voorbeeldig gedraagt. Nogmaals, waar zit hier de logica ? De jeugd wordt overmand door hormonen die opspelen, ze wordt dagelijks geconfronteerd met seks in allerlei vormen en moet heel vaak ook nog eens het gemis van hun ouders op dit vlak compenseren. Hoe kan je dat in godsnaam rijmen met geheelonthouding tot aan het huwelijk ? Dat kan ik niet.
Na een toch wel zeer lange dag van rondreizen, met de auto naar de luchthaven, met het vliegtuig naar Turkije en tot slot van Antalya airport via een zeer grote omweg met een volgestouwde bus naar het vijfsterrenresort, komen we uiteindelijk aan in de lobby van het Pine Beach Hotel. Het onthaal is maar magertjes, eerst nog wat papieren in orde brengen alvorens naar onze "cottage" te worden vervoerd. We zijn letterlijk naar ons huisje gereden in zo'n open karretje dat volgestouwd staat met valiezen en mensen. Doodmoe ploffen we onze bagage neer, ademen even diep in en uit en vertrekken nog snel naar het restaurant waar we enigszins aangenaam verrast worden door de uitgebreidheid van het buffet. Het was gewoonweg enorm, megagroot (gigageitenkaas! zou Geronimo Stilton nu zeggen), reusachtig zelfs. Uitgehongerd als we zijn, genieten we met volle teugen van ons eerste avondmaal in het hotel. Ik durf zelf te beweren dat het buffet de langdurigheid van het reizen ruimschoots heeft goedgemaakt.
Het reizen naar Antalya was helemaal geen sinecure. Een ellenlange file bij de check-in in Zaventem zorgde ervoor dat we uiteindelijk moesten hollen naar de boarding om onze vlucht te halen. En al de controles onderweg maken het niet makkelijker. Je voelt je als een crimineel als je reist tegenwoordig. Ik dacht dat de Verenigde Staten een ramp waren op dit vlak, maar Europa hoeft niet meer onder te doen als je het mij vraagt.
Yes! We zitten in het vliegtuig. De kinderen, geweldig onder de indruk van de belevenissen van de ochtend, waren zo zoet als maar zijn kon. De vlucht ging verbazingwekkend goed. Stan zat als een ware Executive in First Class een boekje te lezen en verroerde geen vin bij het opstijgen. Mooi om te zien. Op zulke momenten ben ik niet alleen trots op de kinderen, maar ook op ons als ouders van deze kinderen. Overal waar we komen krijgen we complimentjes over hoe goed de kinderen zich gedragen, maar als ze dan in het vliegtuig ook nog zo braaf zijn, tja, dan moeten we wel echt een goede opvoeding gegeven hebben. Ze waren in elk geval voorbereid op de vlucht.
Dag 2 - 31/10/2010 - De verjaardag van Robbe
Happy birthday to you, Robbe! Onze oudste is jarig vandaag. 8 jaar, God, wat gaat de tijd vooruit! Het is een dag van verkenning van de omgeving en het hotel, maar vooral ook van het klimaat. De temperatuur verschilt enigszins van die in België, zo'n goede 10° Celsius. Da's de moeite. Met de zon op mijn snoet stap ik naar de introductie in de ochtend. Onze Turkse gids Mehmed die trouwens redelijk goed Nederlands spreekt geeft wat uitleg over het hotel, de animatie, de sportfaciliteiten, de maaltijden, de mogelijke daguitstappen enz... Hoewel er voldoende mogelijkheden zijn in het hotel zelf, beslis ik toch deel te nemen aan een paar uitstappen. Ik ben helemaal geen zonneblokkerstype, heb geen zittend gat en als ik al aan het strand of zwembad vertoef, moet er toch echt wel wat te beleven vallen. Maar het winterseizoen is aangevat in Turkije, dus qua animatie is er niet veel te zien en er is ook geen massa's volk om een babbeltje mee te doen. Trouwens, stresskip als ik ben, zou ik niet kunnen niets doen wetende dat er een examen op me ligt te wachten de maandag na onze thuiskomst in België. Dus de intro bleek nuttig te zijn want ik heb meteen een trip naar Antalya en Managvat geboekt voor het hele gezinnetje. Gezellig toch. Langs mijn neus weg vraag ik ook even aan het animatorenteam van Intersoc of er toevallig iets kan gedaan worden voor onze Robbe omdat hij 8 jaar wordt vandaag. Poeh, dat wordt navragen geblazen. Niets meer van gehoord of gezien totdat we allen tesamen rond 16 uur in ons huisje zaten en er op de deur geklopt werd. Had de kok een heuse taart gebakken voor Robbe, met kaarsjes erop, helemaal af! We hadden toevallig onze buren ontmoet in de loop van de dag dus ik heb meteen dat gezinnetje gevraagd om mee te komen genieten van die reuzengrote taart. Smullen maar! Het moet gezegd, naar mijn smaak was dit het beste dessert dat ik in Turkije gegeten heb. Het was helemaal niet nodig geweest om een hele taart te maken, een versieringske in de kamer of een of ander prulleke als cadeautje was ook al goed geweest, maar dit overtrof al mijn verwachtingen! De ogen van Robbe leken wel op twee grote sterren die twinkelden van geluk toen hij die taart zag. Hij zag de reis naar Turkije eigenlijk niet zo zitten omdat hij zijn verjaardig ginder zou moeten vieren. Maar dat was al lang verleden tijd toen hij me met die taart zag binnenkomen!
Dag 3 - 1/11/2010 - Onze eerste uitstap naar Manavgat
Een nieuwe dag breekt aan! Onze eerste trip gaat richting Manavgat. De eerste stop is een bezoekje aan de waterval, klein maar mooi, ik word sowieso altijd rustig in de omgeving van water. Het heeft een meditatief effect op me. Overal waar er toeristen komen, zijn er marktkramers die hun waren trachten te verkopen. Als je bekijkt hoe die mensen hun brood moeten verdienen, dan mag je toch wel stellen dat wij het hier zeer makkelijk hebben. Het gaat van kledingverkoop tot het verkopen van zelfgemaakte glazen beeldjes. Dat allemaal voor een appel en een ei, bovendien moet je nog goed onderhandelen om extra korting te krijgen. Ik heb het daar altijd moeilijk mee, zeker als ik zie hoe hard die mensen moeten werken om wat centjes bijeen te scharen. Je zou ze haast wat bijgeven in plaats van af te troggelen. Maar dat gebeurt niet, het past ook helemaal niet in hun cultuur.
Onze tweede stop is een bezoekje aan de Moskee van Managvat. Wat een belevenis! Als vrouw word je verondersteld een hoofddoek te dragen (en zelfs een lange rok indien je kort gerokt/gebroekt bent), er liggen dan ook voldoende van die stukken aan de ingang. Turken die de Islam betuigen, volgen een heel ritueel alvorens een moskee te betreden. Ze worden opgeroepen tot het gebed op bepaalde momenten van de dag en dit door de micro waardoor het geluid door de stad schalt. Aan de ingang van iedere moskee vind je een "badplaats" waar de moslims een wasritueel volgen alvorens de moskee te betreden. Het ritueel bestaat uit een reeks van handelingen die 3x toegepast worden, nl. het wassen met water van het hoofd, de nek en het gelaat, de handen en de voeten. Aan de moskee zelf trekken ze hun schoeisel uit en treden ze binnen.
Vroeger waren moskeeën niet toegankelijk voor vrouwen, tegenwoordig is dat anders. Hoewel de vrouwen nog steeds niet op dezelfde plaats gaan bidden als de mannen, mogen ze vandaag wel de moskee betreden. Men heeft voor hen een aparte verdieping voorzien in de moskee, zodat vrouwen en mannen strikt gescheiden blijven tijdens het gebed. De moslims nemen tijdens het bidden meerdere houdingen aan, steeds in kniezit. Bij een van die houdingen heffen ze het zitvlak op terwijl hun gelaat zich naar de vloer begeeft. Een man die dan achter een vrouw plaatsvindt, zou niet meer ongestoord kunnen bidden aangezien hij recht op de bips van die moslimvrouw zou aankijken. Ik weet niet of dit werkelijk de reden is waarom mannen en vrouwen gescheiden moeten bidden, maar dat was de uitleg die Mehmed eraan gaf. Ik stel me dan meteen de vraag hoe het zit met de homosexuelen ?
De Islam is net als elke andere godsdienst een reddingsboei, een rots waaraan we ons vastklampen in tijden van nood en ontbering. Soms ook gewoon altijd. Ik was onder de indruk tijdens het bezoek. Was het door de uitleg die gegeven werd of was het gewoon de sfeer die je kon opsnuiven in de moskee, dat weet ik niet. Het is in elk geval wel zo dat het mystieke gehalte me ten volle aansprak.
Er wordt kritisch naar de Islamieten gekeken vandaag, er broedt heel wat onrust bij de mensen door de verschrikkelijke feiten die overal ter wereld plaatsvinden. Maar zoals in elke andere religie heb je in de Islam mensen die hun geloof heel correct betuigen en andere die er misbruik van maken om hun ondaden goed te praten. Ook in katholieke geloof moet je niet ver gaan zoeken, pedofilie en andere seksschandalen komen dagelijks op de buis. Is dat dan zoveel beter dan bomaanslagen waarbij de dader zelf ook omkomt. Hoe dan ook, geen van deze daden maken onderdeel uit van het geloof op zich, in geen enkele religie. Maar despoten heb je overal. Mensen die graag oproer zaaien ook. En als ze dan nog overtuigend klinken in een gemeenschap die ongetwijfeld niet beter weet en hoopt op die manier hun levensomstandigheden te verbeteren, dan heb je een gevaarlijke combinatie. Naar verluidt is het vandaag in de Islam zo dat je moet gestudeerd hebben om Imam te worden. De Imam gaat de moslims voor in het gebed, de gelovigen zitten achter hem en volgen alles wat hij doet, zowel in woord als in handeling. Er zijn vaste tijdstippen om te bidden in de moskee, maar je kan er ook altijd gaan bidden op een ander moment.
Na de moskee, nog een beetje verdwaasd van het geheel, vertrekken we naar de kade waar een boot ons opwacht om een tochtje te doen naar het strand. Een rustpauze van om en bij anderhalf uur. De zon is best wel heet, dus blijf ik voorzichtig een tijdje in de schaduw. We blijven een beetje op onze honger zitten, letterlijk dan, want we zijn de noen al ruimschoots gepasseerd. Uiteindelijk om 13u30 worden we gevraagd terug naar de boot de komen om onze lunch te verorberen. Lekker was dat forelleke. Niets bijzonders, maar gewoon lekker.
Na de late lunch vertrekken we naar de stad, halte aan de groene moskee, om op de markt wat rond te kuieren. Groot en druk, ongelooflijk veel namaak, Prada's aan 10 EUR bijvoorbeeld, dus mijn ding is het niet echt. Maar bon, ook die mensen moeten hun centjes verdienen. En sommige toeristen vinden daar echt wel hun gading, net als de locals. Daarna een lekker theetje drinken, appelthee, hmmm, en wegwezen. Terug naar het hotel waar het buffet tegen 18u30 klaargezet wordt. Een vaste waarde in de All-In formule is het eten. Je kan eten op alle momenten van de dag. Het doet effectief wel deugd dat ik een keertje niet moeten koken en opruimen in de keuken. Ik geniet er met volle teugen van.
Dag 4 - 2/11/2010 - Een dagje van rust en studie
We stappen na het ontbijt richting strand en maken een fikse wandeling met de kids. De jongens genieten ervan en zoeken mooie steentjes op het strand. Onophoudelijk vragen ze me of de steen die ze gevonden hebben een mooie is en of ze hem mogen bewaren. Ik word net als hen gebeten door de microbe van het steentjes zoeken en zoek dus keurig mee. Stan gaat verder op wandel met papa, Robbe en Arne blijven nog wat rond mij hangen. Als we zien dat we al een eind verwijderd zijn van onze startplaats op het strand, beslissen we van stilaan terug te stappen. Stan en papa blijven wat achter, onze Stan heeft zo zijn eigen willetje en doet het rustig op zijn manier. Een man met karakter zeg maar. Robbe, Arne en ik stappen gestaag voort, kijken af en toe nog een om, maar de oudste en de jongste zijn al te ver van ons verwijderd om nog te wachten. Ik stel voor om op het strand een kasteel te bouwen en de jongens stemmen volmondig in met het voorstel. Maar het zand werkt niet mee, het is te droog. We zoeken een plaatsje korterbij de strandstoelen en planten ons daar neer. Arne begint vlijtig te werken aan zijn kasteel. Het krijgt maar weinig vorm, maar hij geniet ervan en dat is het belangrijkste. Robbe kijkt enthousiast uit naar de aankomst van papa en Stan, maar die blijven echt wel lang achter. In de verte zien we ze wel komen, papa in zijn oranje T-shirt en Stan met zijn oranje klakske, maar het duurt wel een eeuwigheid vooraleer ze effectief onze standplaats bereiken. Robbe ijvert al maar snel naar papa, Arne blijft bij mij en werkt verder aan zijn kasteel. Er worden extra strandstoelen geleverd, joepie, ik kan eindelijk gaan zitten. Voor het eerst zit ik met mijn snoet in de zon effectief te genieten van de omgeving en van de warme zonnestralen op mijn lichaam. Wat doet dat deugd. Het lijkt wel of ik mijn batterijtjes voel opladen. Ik ben niet het type dat lang kan stilzitten of liggen, moet altijd wel wat omhanden hebben, anders duurt alles me te lang. De pret van het stilzitten is dan ook snel voorbij en ik besef dat ik toch het sporten een beetje mis. Maar de omgeving laat me niet toe om daar lang over na te denken en ik verval al gauw in het dromerige beeld dat me meesleept in een romantische bui. Van romantiek valt er echter niet veel te bespeuren.
Papa, Stan en Robbe komen inmiddels aan. Arne is dolenthousiast en wil graag gaan zwemmen. Ik beslis dat ik niet meega met de bende en trek me terug op het terras in de schaduw met mijn cursus Pedicure. Niet te vergeten, maandag aanstaande heb ik een examen van 3 vakken. De vrije tijd die ik heb, benut ik dan ook om de stof te verwerken. Maar het lukt niet bijster goed. Hoe kan het ook anders ? Ik zit in Turkije, in een mooie omgeving, gevuld met gelukkige mensen die volop genieten van de aangename temperatuur die nu al 4 dagen overheerst. Ik houd nog even vol, maar geef uiteindelijk op en beslis terug te gaan naar ons huisje om daar wat te rusten. De afgelopen dagen zijn goed gevuld geweest en ik voel me best moe.
De rest van de dag en de avond gaat zijn gangetje, we genieten nog even van de kinderdisco en trekken ons dan terug op de kamer om te gaan slapen. De kids bruisen van de energie, maar ons kaarsje is uit. Bovendien staat er morgen weer een uitstap op het programma. Dat betekent dat we best vroeg moeten opstaan, anders halen we de bus niet.
Dus slaapwel jongens.
Dag 5 - 3/11/2010 - Onze uitstap naar Antalya
We zijn maar met weinig gegadigden en nemen dus plaats in een kleine bus. Iedereen vindt zijn plaatsje, de kids zijn dolenthousiast en ik kijk er zelf ook wel naar uit. Onze eerste stop is een juwelenwinkel. We worden in het Nederlands ontvangen, krijgen wat uitleg bij het bezoek en worden dan vriendelijk gevraagd ons naar de winkel te begeven. Ik vind het nogal bruut om ons zo los te laten op een plaats waar er zoooooveel te zien is. Ik kijk goed rond, maar vind niet onmiddellijk mijn ding. De wow factor ontbreekt compleet. Overal waar ik kom word ik achtervolgd door één van de verkopers die me iets van de hand willen doen. Uiteindelijk kom ik een Belgische Turk uit Brussel tegen die me wat rondgidst en tracht te achterhalen wat mijn smaak is. Jammer maar helaas, cela ne flash pas. Toujours pas ? Non, toujours pas. Suivez-moi, je vais vous montrer qqchose de bien qui va vous plaire. Niets was minder waar. Fermez vos yeux. Huh ? Oui, oui, fermez vos yeux. OK, je ferme mes yeux. De kleur van de steen is veranderd... Bof, leuk ideetje maar absoluut niet mijn ding. Al die juwelen zijn bezet met diamantjes, brilliantjes, robijntjes,... Te veel van het goeie wat mij betreft. Hij probeert nog met iets anders, maar het raakt mijn koude kleren niet. Ik druip verder af naar de ontspanningsruimte waar de gasten al op me zitten te wachten.
Uiteindelijk is iedereen klaar met kijken en nemen we de bus naar onze volgende halte, een lederwinkel. Daar vind ik wel mijn ding. Zodra ik binnenstap kijk ik recht op een jas die helemaal mijn goesting is. Philippe trekt zich terug naar de mannenafdeling en vindt ook daar zijn ding, mits een beetje hulp van mezelf en de verkoper. We beslissen dus om twee jassen te kopen. Een goede deal als je het mij vraagt, want we hebben zowaar meer dan 40% korting gekregen op beide stukken. Afrekenen en wegwezen.
We trekken in de richting van het restaurant om ons tegoed te doen aan een lekkere maaltijd. Soberder dan in het hotel, maar zeker de moeite. De kids zijn helemaal uitgelaten, een beetje op hol geslagen zelfs, en maken redelijk wat amok. Maar dat houdt snel op wanneer de bussen met toeristen beginnen toestromen in het restaurant. We zijn vroeg toegekomen, net voor de grote rush en vertrekken dan ook redelijk op tijd naar de oude stad van Antalya. We kuieren langs kleine steegjes die het geheel een zeer kleurrijk effect geven. Er zijn overal kleine winkeltjes met kleding, souveniers, Turkse specialiteiten, veel namaak en af te toe wat authentieks. Het lokt me allemaal niet echt en we lopen dan ook gestaag door naar de haven. Onze kinderen genieten van een lekker ijsje dat op een ietwat bijzondere manier naar voren getoverd wordt. Het ijs is veel vaster en smaakt veel minder zoet dan het belgische ijs. Het wordt met een lange stok met een plat uiteinde uit de bak geschept en op een horentje gezet. De ijsboer houdt de kinderen nog wat voor de zot en geeft dan uiteindelijk hun lekkernijtje. We spreken af op een bepaald uur aan de terrassen bovenop de helling boven de winkeltjes. De gids geeft ons wat vrije tijd om te genieten van de idyllische omgeving. Al snel zijn we helemaal tot boven gelopen en beslissen we van een theetje te drinken en te genieten van het panorama. De uren vliegen voorbij en druppelsgewijs stroomt de rest van het volk toe op het terras. De uitstap eindigt met een busreis terug naar het hotel. Iedereen lijkt wel wat "zen" te zijn maar de kinderen hebben nog hopen energie. Onze Stan weet niet van ophouden en loopt continu heen en weer in de bus.
Eindelijk komen we toe aan het hotel, we stappen richting huisje en verfrissen ons. De avond wacht op ons. De kids zijn opnieuw dolenthousiast over de kinderdisco.
Dag 6 - 4/11/2010 - onze voorlaatste dag in Belek
De kids willen vandaag terug naar het Aquapark gaan, er zijn daar heel wat glijbanen en andere leuke animaties. We pakken na het ontbijt onze spullen bijeen en vertrekken naar het Aquapark. De zon schijnt lekker op onze lichamen, ik word er helemaal relax van en slaag er zelfs in van een beetje minder alert te zijn.
De kinderen spelen in en rond het kinderzwembadje waar ook wij vertoeven. Philippe neemt Stan mee op sleeptouw (of is het andersom ?) en ze glijden met veel enthousiasme van de "gele" glijbaan. Onze buren zijn er ook, alsook tal van andere belgische kindjes. Het is pret alom. Onze Robbe vraagt papa mee op de "grote gele" glijbaan en papa gaat gewillig mee. Ik ben helemaal geen pretpark of aquapark type. Attracties raken echt mijn koude kleren niet dus de kinderen hebben niets aan me in dat type van omgevingen. Dat biedt me tegelijkertijd de kans om wat tot rust te komen. Philippe is ondertussen terug van de waterpret op de grote glijbaan, maar Robbe blijft nog wat rondcrossen. Die bruist altijd van de energie, echt altijd. Dat is mooi om te zien, maar soms is het ook wel vervelend. Hij heeft niet veel slaap nodig dus is altijd zeer vroeg wakker ook al gaat hij al een uur later slapen dan de 2 anderen. Dat betekent dan ook dat onze avond zonder kinderen altijd redelijk laat begint. Maar bon, dat is het einde van de wereld niet.
Plots komt Robbe op me afgelopen met zijn handen vol bloed. Hij is ergens tegenaangelopen en heeft een gapende wonde op zijn hoofd. Philippe loopt met hem naar de dokter van het resort waar de wonde eerst gewoon gestelpt wordt, daarna gehecht. Ik ben er niet echt gerust in aangezien we in het buitenland zitten. We hebben natuurlijk inmiddels ook al een staaltje van de Turkse gewoonten en gedrag gezien en dat is niet altijd even efficient. Maar het moet gezegd, de dokter van dienst doet zijn werk goed, voor zover ik ook maar iets van ken. Het is wel een beetje een domper want dit betekent nu meteen ook het einde van de waterpret. Robbe mag niet zwemmen, want mag niet met het hoofd in het water...
Maar de rest van de dag verloop rustig en ik slaag er zelfs in van 45 min op de crosstrainer te gaan trainen. 45 min! Ik vind dat een hele prestatie want dat is me in België nog niet overkomen dat ik het zolang kon volhouden. Na het fitnessen kom ik terug in onze cottage waar al de mannen liggen te slapen. Ik neem dus rustig de tijd op uitgebreid in bad te gaan en lekker te genieten van het warme water op mijn lichaam. Heerlijk. Ik mijmer een beetje weg en kom heerlijk tot rust. Wat is dat zalig!
De avond breekt alweer aan en het is tijd om naar het restaurant te gaan. Honger heb ik in Turkije behalve bij aankomst aan het hotel nog niet één keer gehad. Eigenlijk is dat wel wraakroepend als je weet hoeveel mensen omkomen van de honger in de wereld. Ik mag niet teveel rondkijken naar al dat eten dat in de vuilbak terechtkomt. Het lijkt wel alsof de ogen van de toeristen altijd veel groter zijn dan hun maag, want je kan wel stellen dat 40% van wat er op de borden ligt in de vuilbak terechtkomt. Misschien ben ik wel een beetje van de oude stempel wat dat betreft, maar mijn kinderen moeten eerst hun bord leegeten vooraleer ze iets anders gaan halen. Natuurlijk ben ik wat flexibeler nu we op vakantie zijn, maar sta zeker niet toe dat ze hun bord volladen met heerlijke dingen en niet de helft ervan opeten.
Nogmaals kinderdisco na het eten en dan naar bed.
Dag 7 - 5/11/2010 - onze allerlaatste dag in Turkije
Wat gaat de tijd snel vooruit, vandaag is het werkelijk al de laatste dag in Turkije. Ik kijk niet uit naar morgenochtend, want we moeten verschrikkelijk vroeg uit de veren, ook de kinderen, om onze vlucht te halen. Toch is het goed geweest en wil ik wel naar huis. De animatoren zorgen voor kinderanimatie in de ochtend dus Philippe en ik kunnen er rustig onder ons getweetjes op uit trekken. Het is de laatste dag in Turkije dus we beslissen van naar het strand te gaan. Ik pak mijn cursus Pedicure mee om eventueel wat te studeren terwijl Philippe wat in zijn boekjes leest.
Ik probeer eerst even mijn tenen in het water te steken maar dat is zo koud, brrr, dat zie ik voorlopig nog niet zitten. Philippe gaat moedig het water in en zwemt wat rond.
Na wat zonnebaden riskeer ik het dan toch nog eens en slaag ik er wel in om in het water te gaan en te blijven. Het alternatief is naar een bende Britten te blijven luisteren wiens testosteron nogal hoog oploopt. Wat hebben die venten een wip nodig, dat is overduidelijk! Dus het water in, een beetje rillend van de kou, maar ik doe moedig een babbeltje met een ander belgisch koppel dat ook in het water vertoeft.
Helemaal uitgepraat en haast onderkoeld haast ik me terug naar de strandstoel en vlij me neer om me te laten opdrogen. Heerlijk, ik zeg het nogmaals, die zon op mijn lichaam, het is net alsof ik dat nog nooit zo ervaren heb, maar die doet echt deugd. Hopelijk valt het weer in België nog een beetje mee bij onze thuiskomst.
Dag 8 - 6/11/2010 - de thuiskomst
Joepie! We zijn terug thuis. Vroeger dan verwacht, want het is amper middag als we onze voordeur binnenwandelen. Lekker thuiskomen. Reizen is leuk, maar thuiskomen is toch ook altijd weer een festijn. Home sweet home. Het gewone leven kan terug beginnen.
Ziek zijn. We zijn het allemaal wel eens. Eens per jaar heb ik het alvast goed zitten en ook nu is dat het geval. Maar wat betekent dat nu eigenlijk ? Waarom worden we in godsnaam ziek ? Het spreekt voor zich dat ons immuniteitssysteem het een beetje begeeft onder de druk van de talrijke micro-organismen die in ons lichaam zijn binnengedrongen op één of andere manier. Misschien was ik weer te druk in de weer met vanalles en nog wat, dat lijkt me zeker een plausibele verklaring. Ik ben een beetje hyperactief geweest op allerlei domeinen en vergeet daarbij soms te luisteren naar mijn lichaam. Totnogtoe ben ik er goed onderuit gekomen, ik heb geen artrose of andere permanente schade opgelopen bij het overdrijven in mijn activiteiten. Ik moest daar nochtans vanochtend even aan denken toen ik uitgeput in de zetel lag te staren naar één of andere ziekenhuisserie. Stel je voor dat ik chronisch of erger nog, terminaal ziek word. Wat heb ik de wereld dan vandaag al bijgebracht ? Het antwoord daarop is enigszins angstaanjagend, want als ik vandaag een kruis maak over mijn leven, dan blijven er alleen een drietal lieve kindjes en een weduwnaar achter. Voor de rest heb ik in de maatschappij helemaal nog niets betekend.
De periode van ziek zijn is een ideaal moment om even goed te kijken naar je leven en naar je kindjes. De stress valt noodgedwongen van je schouders want je kan hem niet meer dragen en je kijkt dus met andere ogen naar je omgeving en naar de wereld. Ik word zachter als ik ziek ben, waarschijnlijk ook omdat ik dan meer de mooie dingen des levens zie dan al de rest. Gisteren zag ik mijn drie zoontjes alledrie op een rijtje naast mekaar staan, dat was zo schattig, van groot naar klein. Ik heb daar nog even van nagenoten, het was lang geleden dat ik had stilgestaan met zo iets futiels. Zonet waren de twee oudsten zo leuk aan het spelen met hun beblaydes (of hoe noemt dat spul ?), de jongste was koprolletjes aan het maken op de mat, iets wat hij geleerd heeft uit de turnles samen met papa. Toch mooi hoe die kinderen ontwikkelen.
Tegelijkertijd stel ik dus vast dat mijn leven voor de wereld nog niet veel betekend heeft en dat ik dus nog wat werk heb wil ik aan mijn levensopdracht toekomen. Maatschappelijk wil ik iets betekenen, niet als filmster ofzo, dat is te oppervlakking, maar wel als iemand met een degelijke inhoud. Hoewel ik al wel jaren aan het werken ben aan die inhoud, slaag ik er vandaag nog niet in om ook maar enige boodschap over te brengen. Soms zou ik het willen uitschreeuwen als ik zie hoe de politiek vandaag functioneert. Nochtans zitten ook daar wel goede zielen tussen die met een mooie ideologie erin gestapt zijn, tenminste dat denk ik. Ik geloofde in Bart De Wever en zelfs een beetje in Elio Di Rupo. Er moest verandering komen, daar hadden ze alvast een punt. Maar vandaag, hoeveel maanden na datum zijn we ook alweer, staan we nog even ver of zelfs minder ver dan voor de verkiezingen. Met schreeuwen geraak je nu nergens, maar ook nu zou ik het van de daken willen schreeuwen.
Er zijn wel meerdere dingen die me nauw aan het hart liggen, ook op internationaal vlak. Maar ik heb niet het gevoel dat ik ook daar iets te beteken heb. Het is voor mij eerder op kleinere schaal weggelegd. Zij het op politiek, sociaal, economisch, cultureel, psychologisch, spiritueel of fysisch vlak, ik ga iets in de wereld zetten. Niet vandaag, ook niet morgen, maar wel als de tijd daarvoor rijp is.
Ziek zijn is een goed moment om daar even bij stil te staan. In de dagelijkse rush van het leven word je zo opgezogen door alles dat je als het ware op automatische piloot functioneert. Heb je veel interesses, net zoals ik, dan maakt het dat allemaal nog wat erger. De tijd die je hebt moet je zien in te delen, dus af en toe vloek ik wel eens dat een dag echt te kort is. Maar misschien is het maar goed zo, want God weet hoe erg ik me zou voorbijlopen moest een dag tweemaal zo lang zijn. Daar sta ik vandaag bij stil omdat ik ziek ben. Misschien is dat dan ook de reden van mijn ziek zijn. Het universum (of God als je daarin gelooft) geeft me de boodschap dat ik nog eens alles op een rijtje moet zetten. En dat doe ik nu.
Natuurlijk nieuwe verkiezingen roep ik dan luidkeels. Maar niemand hoort wat ik zeg. Hoe kunnen ze nu nog verder onderhandelen ? De politieke partijen hebben nog nooit zo ver uit mekaar gestaan als vandaag de dag. In de wittebruidsweken van de N-VA en de PS werd er met volle moed uitgekeken naar gezonde en degelijke resultaten op vlak van coalitievorming. Bart De Wever had toch de uitspraak gedaan dat hij niet in dezelfde schoenen wilde terecht komen als de vorige regeringsleiders, of heb ik dat maar gedroomd ? In elk geval, mijn idee was dat hij er tesamen met Elio Di Rupo korte metten mee ging maken. Niets is minder waar...
Tot op vandaag slaagt men er niet in om tot een vernuftig regeringsakkoord te komen. Of het nu gaat over financiering of over het verdelen van de verantwoordelijkheden binnen de verschillende regio's, hun standpunten liggen mijlenver uit elkaar en als actief lid van de bevolking kunnen we daar alleen maar lijdzaam naar kijken. Het gaat hier dan nog maar alleen over ons kleine Belgenlandje, het is niet groter dan een peulenschil op de wereldkaart, maar de discussies zijn des te vrekkiger en vijandiger. Lieve deugd, waarom moet het nou per se zo ingewikkeld zijn, of liever gezegd, waarom maken ze het zo ingewikkeld ? Het kan toch allemaal veel simpeler, denk ik dan, maar met veel zekerheid durf ik me daar ook niet meer over uitspreken. Wat een farce! Het is gewoon hilarisch hoe de huidige politici zich in bochten proberen te wringen om toch maar hun eigen standpunten binnen te halen. Ze houden daarbij absoluut geen rekening met wat er zich op wereldschaal aan het afspelen is, zij het in om zichzelf dan toch maar eens in een positief daglicht te zetten. De wereld vergaat bij wijze van spreken, de opwarming is in elk geval niet meer onder stoelen of banken te steken, alle signalen zijn er, maar wij houden ons bezig met de financiering van Brussel. Van Brussel nog wel! Frankrijk maakte zich op bepaald moment klaar om Wallonië te ontvangen en Nederland stond ook al met open armen klaar om ons te verwelkomen. Alsof dat vandaag een optie is ! Hebben wij niet nog een monarchie hier in België. Ze bewijst ons vandaag alweer maar eens een dienst door met alle politieke partijen (die van belang zijn tenminste) te gaan praten en af te toetsen in welke mate onderhandeling nog mogelijk is.
Ik hoorde vanmorgen op de radio een Franstalige politicus (ben zijn naam vergeten of was het Magnette ?) bij hoog en bij laag beweren dat nieuwe verkiezingen geen optie zijn. Wat mij betreft zijn ze de enige optie. De onderhandelaars zijn uitgepraat, onze keuze was bij de verkiezingen blijkbaar niet duidelijk genoeg, alleen al omdat ons land opgesplitst is in een deel beheerst door de c;onservatieve socialistische gedachtengang en een ander deel liberale wanna be's die niet weten hoe ze tot een regering moeten komen. De boodschap was nochtans duidelijk, er moest verandering komen. Daar is men duidelijk niet in geslaagd. Rome is ook niet op één dag gebouwd, zegt men dan, neen dat klopt, maar daar zat wel een visie achter. Welke is de visie vandaag in België ? Yes, we can wordt er dan in het beloofde land geroepen door de Amerikaanse President Obama. Ik stel me de vraag of die gedachte ook overtuigend genoeg geweest is in België. Met welke insteek zijn Bart De Wever en zijn achterban en Elio Di Rupo en diens achterban aan de onderhandelingen gestart ? Ze wisten van tevoren al dat het heel moeilijk zou zijn om tot een akkoord te komen, want het ideeëngoed van beide partijen is even verschillend als dag en nacht. Dag en nacht weten nochtans goed samen te werken in ons universum, het zijn complementaire antagonisten. Het grote verschil, naast het feit dat ze een natuurverschijnsel zijn en dus niet kunnen beheerd worden door de mensheid (haleluja!), is dat er geen eigenbelangen in vermengd zitten. De zon komt 's morgens niet op met de idee om zo veel mogelijk van het universum te voorzien van natuurlijk daglicht. De maan wil niet per se altijd vol zijn zodat ze gezien kan worden. Het is een natuurlijke cyclus die door de mensheid onmogelijk kan gevat worden omwille van de grootsheid ervan. Het is gewoon zo.
Als we nu met diezelfde grootsheid de politiek instappen en dezelfde aanvullende tegenstelling proberen te bereiken zonder te kijken naar onze eigenbelangen, dan hebben we in een mum van tijd een degelijke regering. Het klinkt ideologisch en dat is het ook, maar ik ben ervan overtuigd dat een politiek beleid voeren niet moeilijker is dan een gezin runnen. Elke dag moeten er keuzes gemaakt worden, er moeten budgetten gevrijwaard worden en er moeten opofferingen plaatsvinden. Is het zus of is het zo ? Beslissen we zus, dan laten we zo weg.
De ezel van Burdigan, een leuk iets dat ik heb overgehouden aan mijn studies Handelswetenschappen en ook zowat het enige dat me is bijgebleven over het economische probleem gaat over keuzes maken en de consequenties dragen van die keuzes. De ezel moest kiezen tussen voedselhoopje A of B. Dagenlang heeft hij getwijfeld, maar kon maar geen keuze maken. Beide mocht hij niet verorberen, het was A of B. Weet je wat er met de ezel is gebeurd ? Hij is gestorven van de honger. Steeds maar weer kwam hij op het punt dat hij die beslissende keuze niet kon maken. Wat gebeurt er nu met ons land ? We staan economisch stil, blijven hangen in de idee dat politiek betekent dat er moet verdeeld en geheerst worden. Maar is dat wel zo ? Ik denk het niet.
Sprakeloos heet de titel van dit bericht omdat ik dat ook echt wel ben. Ik geef toe, het gebeurt niet vaak, zeg maar zeer zelden dat ik de mond gesnoerd word, op welke manier dan ook. Maar vandaag is men erin geslaagd.
Waar gaan we toch naartoe in de huidige maatschappij ? Mensen gebruiken hun gezond verstand niet meer, denken alleen nog aan zichzelf, vergeten daarbij simpelweg dat mensen uit vlees en bloed bestaan en dus gevoelens hebben. Het is net alsof we onszelf aan het uitroeien zijn. Ik weet wel dat er een overbevolking is op wereldvlak en als je dat vanuit universeel standpunt bekijkt, is dat waarschijnlijk de reden waarom er zoveel doden vallen op dit ogenblik.
Overstromingen, droogte, stormen, vulkanen, ijs dat smelt op onze polen, hitte en vrieskou, noem maar op, elk natuurverschijnsel veroorzaakt wel wat slachtoffers overal op aarde. En dan spreken we nog niet over de plaatsen waarover geen berichtgeving is of denken jullie echt dat het hierbij blijft ?
Uiteindelijk is wat ik vanavond ervaren heb maar een minuscuul probleempje dat tot wat ergernis en ongemak leidt, maar als je dit zou uitvergroten, is de oorzaak gelijkwaardig aan wat er op wereldschaal gebeurt.
Er is geen respect meer, noch voor de mens, nog veel minder voor de natuur. De natuur voedt ons elke dag met haar rijkdommen, ze kent geen grenzen wat de voorraad betreft, zij het niet dat de mens er misbruik van maakt. Al jarenlang wordt onze aardbol leeggepompt, uitgebuit en slecht beheerd. Is dit een verschijnsel van de tijd of hoort het er gewoon allemaal bij ? Is het zo dat de mensheid na een evolutie van duizenden jaren vanzelf wordt uitgeroeid of zijn we gewoon zo destructief ? Is de mens een destructief wezen of wordt hij zo onder invloed van de maatschappij ? Het ziet ernaar uit dat hoe meer we onszelf ontwikkelen en onderscheiden van de primitieve wezens, hoe destructiever we worden ten opzichte van de natuur, het universum en onszelf. De industrialisatie heeft heel wat mooie dingen met zich meegebracht, de mens werd wat meer verwend ten opzicht van voordien, toen we nog alles handmatig moesten doen. Maar eigenlijk heeft de industrialisatie ons lui gemaakt, erger nog, we weten de natuurlijke bronnen niet meer te appreciëren. De reclamespot van Luminus zegt toch alles. "Meeeeeeer, meeeeeeeeer!" brult die vent het uit. Maar eigenlijk is dit een mooie spiegel voor al diegenen die het winstbejag prioritiseren ten opzichte van het waarborgen van onze aarde. De politiek draait de hele tijd op niets uit, ze krijgen amper een regering gevormd en de resultaten die geboekt worden zijn zeer pover. Waarom ? Het draait toch allemaal om geld, de Vlamingen willen dit, de Franstaligen dat. Er gaat een dag komen dat Vlaanderen en Wallonië niet meer bestaan, letterlijk van de aardbol geveegd worden bedoel ik dan. En dan zullen niet alleen wij daar gevolgen van zien, ook de rest van de wereld gaat zijn consequenties moeten dragen als we niet wat meer respect gaan krijgen voor onze wereld.
Na mijn korte maar krachtige introductie in het Taiko gegeven (Summerschool op Linkeroever) heb ik me zonder al teveel nadenken ingeschreven voor een Taiko workshop van 4 dagen in Kasteel Mariagaarde in Hoepertingen. In Antwerpen werd er elke dag anderhalf uur gespeeld (inclusief de warm-up) en dat gedurende 5 dagen. Van spierpijn kon je niet echt spreken, maar ik voelde wel dat het wel wat met me deed. Ik had meteen de microbe te pakken en ging op zoek via google naar nog meer. Meer, meer, meeeeeeer! Ik was er zo vol van dat alles moest wijken voor mijn zoektocht naar de juiste formule.
Jumpend van de ene website naar de andere, valt mijn lodderig oog uiteindelijk op de website van Feniks Taiko. Feniks is een organisatie die volledig door Grete Moortgat uit de grond gestampt is en tot op vandaag geleid wordt. Zij was ook diegene die de workshop in Antwerpen verzorgde. Gezien ik zo gebeten was door haar microbe van gedrevenheid en passie, wekte deze website ook nu de nodige interesse op. Dus van het ene komt het andere en ik schrijf me in.
Dag één werd al meteen goed ingezet met een warm-up om U tegen te zeggen. De toon was gezet. Zwetend en zwoegend zwierden we ons door de opwarming om dan uiteindelijk aan de drums te komen. Taiko of Japanse drums bespelen is niet zomaar een beetje trommelen in het wilde weg, laat ons daar duidelijk over zijn. Je beweegt met je ganse lichaam, je ontmoet spieren waarvan je het bestaan niet kende. "Breeeeed!" roept Grete dan in haar volle enthousiasme en overtuiging, want je kan geen Taiko spelen met je benen dicht. Je bekken wordt opengezet, je liezen dreigen het te begeven totdat je beseft dat je eigenlijk wel rust kan vinden in die positie. En dan gaan we drillen. Volhouden, niet opgeven, of er komen nog 10 minuten bij. Geloof me vrij, als je kan kiezen tussen nog eventjes doordouwen of er nog 10 minuten extra bijkrijgen, dan hou je wel vol. Het zweet stond me in de schoenen, figuurlijk toch, want ik droeg geen schoenen, alles gebeurde blootvoets. Het zweet droop me in elk geval wel van het lijf en bij momenten stonden mijn voeten in een plasje zweet. Ik wilde de ziel uit mijn lijf kloppen en ben met onderscheiding in geslaagd. Maar dan, the day after... Auw! Oef! Help, ik kan niet recht. Alles deed pijn. Mijn armen, de zone tussen mijn schouderbladen en mijn kuiten, niet functioneerde degelijk de eerste 5 minuten na het opstaan. Het was al een hele opdracht om uit mijn bed te geraken. OK, een warm badje was wel aan de orde. Met de moed in mijn schoenen vertrok ik dan terug naar Hoepertingen om met volle overtuiging aan de tweede dag van de workshop te beginnen. Ondertussen was ook mijn weerstand het aan het begeven en zat ik met een serieuze snotvalling met keelontstekking. Maar het viel al bij al nog mee, ik voelde me niet kiplekker, maar ik heb slechtere dag gekend.
Na alweer een leuke opwarming van formaat, waarbij vooral getraind werd op de schouder/rugspieren, het openen van het bekken en het versterken van de hara begonnen we aan de tweede lesdag. We werden geïntroduceerd in Odaiko, Myaki, enz... Noem maar op, een aantal stijlen werden bespeeld met de bedoeling om dan een mooi gecomponeerd geheel te kunnen spelen op de allerlaatste dag van de workschop. De ene compositie na de andere, de ene stijl na de andere en terug wisselen. Het was allemaal zeer interessant en leuk, maar ook heel verwarrend en vermoeiend. Met de handen in het haar schreeuwde ik uiteindelijk uit: "kan dit niet opgeschreven worden, want ik zie de bomen door het bos niet meer". Maar ook daar had Grete al lang aan gedacht, ze was er al aan begonnen. Met een gerust gemoed en een kop vol vastzittend snot heb ik me door de dag gesleurd. I am done, was mijn gevoel na dag twee. Ik was zo plat als plattekaas, kreeg mijn zoontje van bijna drie niet meer opgepakt door de spierpijn in mijn armen. Het was zo erg dat ik er zelfs wat nukkig van werd. Leuk hè, zo een workshop Taiko...
Dag drie: ik was een wrak! Helemaal op van vermoeidheid door de slechte nacht, mijn lichaam deed nog steeds overal pijn, hoewel het toch al ietwat minder was, maar mijn goesting zat in mijn schoenen. Ik kon me niets beter bedenken dan een lang en heet bad te nemen met daarin lavendel- en rozemarijnolie. Na het bad heb ik alle moed die ook maar enigszins kon vinden bijeen geraapt en met de gedachte dat Taiko me meer goed dan kwaad zou doen, ben ik vertrokken naar de workshop. En maar goed ook! Het was een zeer intensieve en leuke dag, weliswaar bij momenten overschaduwd door de frustratie van het niet degelijk kunnen bespelen van de volledige partituur, maar zeker ook een dag die bijgedragen heeft tot het overwinnen van mijn slepende verkoudheid. De voormiddag stond ik haast met de tranen in mijn ogen mijn lichaam te teisteren, maar nadat we even wat anders gaan doen waren, ging het al stukken beter. Op het einde van de dag voelde ik me mentaal als herboren. Na een lekker bad ben ik in mijn bed gekropen met de volledige compositie en heb nog wat geoefend, maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de vermoeidheid al gauw overwon. Ik was dus al vroeg aan het slapen.
Dag vier en meteen de allerlaatste dag: het is de dag waarop we ons optreden geven aan al de deelnemers op het domein. De zenuwen slaan toe, de krop zit in mijn keel, want perfectionistisch als ik ben wil ik uitblinken tijdens het hele gebeuren. We werken nog de hele dag door aan de partituur, de laatste veranderingen worden nog ingeoefend en uiteindelijk is het zover! Het grote optreden vindt plaats. Wat is dat kicken zeg. De zenuwen beklemmen mijn ademhaling net voor het opgaan, maar eens we aan het drummen zijn is het echt wel kicken! De adrenaline raast door mijn lichaam en ik geniet met volle teugen. Eens het optreden gedaan is voel ik me alsof ik een wilde nacht achter de rug heb, een gelukzalig gevoel dat eigenlijk alleen maar door goede seks kan bereikt worden dacht ik. Maar ik heb dus ook vandaag ontdekt dat er nog een andere bestaat om dat gevoel te krijgen, op een nog intensievere manier!
De sleutel tot succesvolle relaties - Inge Rock & Christian Simpson
We hebben er allemaal ooit wel eens mee te maken, met relaties. Je hebt goede relaties, korte relaties, stoute relaties, passionele relaties, kortom, je hebt van elke soort wel iets. Maar wat is dat nu precies en waarom zijn ze zo belangrijk ?
Als je kijkt naar waarom het heel vaak spaak loopt in onze relaties, is het veelal omdat we er niet voor de juiste redenen instappen. We stellen ons teveel de vraag wat we er kunnen uithalen, meer dan wat we er kunnen insteken en kampen daarom met onrealistische verwachtingen langs beide zijden.
Een relatiepartner is eigenlijk iemand met wie je je eigen volledigheid kan delen. Als baby komen we op de wereld als één geheel, we zijn nog niet gekneusd en hebben een open blik die vol verwondering naar het leven kijkt. Als we ouder worden, worden we aangetrokken naar bepaalde situaties, leuke en minder leuke, we kunnen daardoor een bepaalde perceptie krijgen over het leven. Onze perceptie over wie we zijn en wat we komen doen in het leven kan dermate veranderen dat we nog weinig zicht hebben op wie we waren toen we voor het eerst op de wereld kwamen. Ons eigenbeeld is sterk veranderd waardoor ook ons zicht op het leven helemaal is veranderd.
Change the way you look at things and the things you look at will change. Dit is een uitspraak die me uit een seminarie bijgebleven is onlangs. Het draait dus allemaal om perceptie. Met andere woorden, relatieproblemen zijn dus perceptieproblemen. Relaties zijn een vertrouwensband die we in eerste instantie met onszelf moeten ontwikkelen. Pas als we vertrouwen hebben in onszelf en dus ook vertrouwd zijn met onszelf, kunnen we ons vertrouwen in een ander gaan stellen. We laten ons hierbij heel vaak van de wijs brengen door de maatschappij. Er is dan ook een groot verschil tussen wat wij als natuurlijk ervaren en wat we als normaal aanzien. Wat wij natuurlijk ervaren is datgene dat vanuit onszelf komt, wat we als normaal aanzien, is vooral datgene dat de maatschappij ons oplegt. Het is niet noodzakelijk zo dat wat de maatschappij ons oplegt ook natuurlijk aanvoelt, wel integendeel.
Soms is het ook echt wel nodig dat mensen uit elkaar gaan. Dat is nooit een leuke ervaring, het wordt door de meesten onder ons als zeer stresserend ervaren. Veelal wordt er dan met schuldgevoelens gewerkt en dat maakt het allemaal nog wat moeilijker. De angst om die stap te zetten is dan ook zeer normaal en misschien zelfs een beetje natuurlijk. Krijg je jezelf dan losgekoppeld van al die emoties, dan kan je verder kijken en jezelf de vraag stellen of er nog kwaliteit in de relatie zit. Heb je naar je eigen normen en intenties geleefd, heb je eruit geleerd wat je moest leren ? Is het antwoord dan ja, dan is een stopzetting van de relatie geen slechte zaak. Heb je misschien toch niet vanuit je intentie geleefd in de relatie, dan moet je dat zeker eerst opnieuw proberen. Vergeet niet, dat wat je erin steekt meestal in tienvoud terugkomt, zolang je jezelf maar vrijmaakt van enige verwachtingen.
Hoe bekomen we dan een goede relatie ? Er zijn een aantal aandachtspunten die ertoe kunnen leiden dat een relatie een succes wordt. We verlangen allemaal naar een stabiele, intense en voedende relatie, het verkrijgen ervan loopt echter vaak spaak omdat er zoveel factoren zijn die daarin kunnen meespelen. Onze perceptie als eerste, want de manier waarop wij onszelf, de relatie en de wereld percipiëren draagt in grote mate bij tot de wijze waarop wij worden gepercipieerd. Dus zolang je naar je eigen normen leeft en je niet van de wijs laat brengen door wat er als normaal voor de dag komt, zit je wel goed. Daarnaast is het van belang dat je de relatie met jezelf verzorgt. Hoe kan je van een ander houden als je niet ten volle van jezelf houdt ? Je moet jezelf begrijpen, weten wat voor jou van betekenis is en ook daar naar leven. Je moet beseffen dat je al volledig bent en dat je niet een ander nodig hebt om jezelf te vervolledigen. Als je een ander nodig hebt om je te vervolledigen, is die liefde conditioneel, voorwaardelijk. Je hebt verwachtingen van de ander, ongetwijfeld omdat je liefhebt uit angst en onzekerheid. Maar stel jezelf de vraag wat je waard bent, dan weet je ook meteen waar je naar zoekt.
Dit is in het kort mijn interpretatie van een online seminar van Inge Rock met als gastspreker Christian Simpson.
Het lijkt erop dat ik mijn pen teruggevonden heb sinds ik heb deelgenomen aan de Shiatsuweek vorige week. Het was dan ook intens en op sommige momenten voelde je gewoon dat je werd teruggebracht tot je pure essentie, je ware zijn, je echte ik. Vanochtend (of was het vannacht) schoot het woord "symbiose" me te binnen. Ik moest het even plaatsen want gebruik dat type van woordenschat natuurlijk niet dagelijks. Het werd me nochtans al heel gauw duidelijk waarover het precies ging.
Tijdens de Shiatsuweek had ik her en der het genoegen om een zeer sterke verbinding te voelen met mijn mededeelnemers. Het ging heel vaak over wat er allemaal niet goed ging, maar ook de leuke situaties zijn talrijk aan bod gekomen. Als ik even terugdenk aan enkele avonden tijdens dewelke ik zeer diepe gesprekken gehad heb met een ander, dan kan ik bijna niet anders dan dit te bestempelen als een zeer mooie symbiose van twee toevallig bijeengebrachte personen die op een zeer innig en diep niveau een gesprek zijn aangegaan. Voor even dacht ik dat er een stukje van mijn moeder naar boven kwam, aangezien ook zij als het ware een connectie op zieleniveau kon maken met mij.
Als ik een symbiose visualiseer, dan zie ik een mooie harmonieuze spiraal van twee energieën die zich vanuit een diepe aardekracht uitreikt naar de mooie blauwe hemel. Ik heb nog niet het lef gehad om deze visualisatie uit te drukken in een schilderij of tekening, maar dat komt er misschien nog wel van. Voorlopig houd ik het bij woorden.
Het punt dat ik eigenlijk wil maken is dat hoe mooi dat symbiosegevoel in Antwerpen ook was, hier thuis voel ik dat niet. En dat doet pijn. Doe ik niet voldoende moeite ? Ik denk het wel, want neem alle initiatief op vlak van welk kontakt dan ook, fysisch of mentaal. Wat is het dan ? Waarom is het zo moeilijk om die harmonie te voelen die in Antwerpen zo mooi aanwezig was onder de mensen ? Juist, de setting was helemaal anders, de omgeving was mooi en rustig, geen verplichtingen buiten dan je lessen volgen, geen kinderen aan je broek,... Maar laat ons eerlijk zijn, we moeten het toch doen hier en nu, in dit leven, op dit moment ? Het heeft geen zin om een ideale setting te wensen als je goed genoeg beseft dat die er thuis ook nooit zal zijn. We hebben vandaag een zeer mooie dag beleefd als gezin. Heel veel gesprekken zijn er niet uitgewisseld, maar de juiste energie was gedurende de hele dag aanwezig als je het mij vraagt. Wat houdt ons dan tegen om die energie voort te zetten als we thuiszijn ? Daar moet ik echt wel een nachtje over slapen want het antwoord is ver zoek.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Schrijfsels uit de Masunaga week
12-07-2010
Shiatsu - deel II
Van de afgelopen week zijn een aantal gesprekken me zeker bijgebleven. Ik las onlangs in het boek "Over vriendschap" van Wil Derkse een definitie van vriendschap. Vrij vertaald want ik vind de exacte woorden niet meer terug stond er: Vriendschap is vaak een spontane ontmoeting van mensen die door een diepe verbinding die ze hebben, mekaar zeer graag zien. Ze komen spontaan met elkaar in kontakt, er zijn geen verplichtingen en zelfs al zien ze mekaar slechts heel sporadisch, toch kan die diepe verbinding ervoor zorgen dat de vrienschappelijke liefde die ze voor elkaar voelen, kan blijven bestaan. Wanneer er andere factoren gaan meespelen, bv nieuwe partner of kinderen, dan kan ook net zo goed die vriendschap weer snel verwateren.
Het werd me plots duidelijk dat ik dit al heel mijn leven lang ken, omdat ik het keer op keer in levende lijve heb ondervonden. En zelfs ook tijdens de Shiatsu week heb ik dat ervaren. Je komt terecht in een kring van mensen met allemaal ongeveer dezelfde doelstelling. Niet voor niets zijn het juist die mensen die je tijdens zo een week leert kennen. Allemaal hebben ze wel een stukje dat voor jezelf herkenbaar is. Die groepsdynamiek die daar hangt is dan ook zeer sterk. Je wordt als het ware gedragen door de groepsenergie en ook al heb je natuurlijk niet met alle individuen een even diep kontakt, je voelt wel een diepe verbondenheid met ieder van hen.
Enkelen van hen hebben me op zieleniveau weten te raken, door wie ze waren, wat ze deden of simpelweg wat ze zeiden. Mijn moeder had een gelijkaardig weliswaar nog dieper kontakt met mijn pure zijn. Het was net alsof ze door mijn ogen heen kon lezen wat er in mijn innerlijk boek geschreven stond. Het kostte me totaal geen moeite om effectief mijn verhaal te doen wanneer de opening daartoe gecreëerd werd. En dat was ook deze week mijn ervaring. Iemand raakt je aan of pikt in op een diepe zucht en alsof ze daardoor op de startknop van een taperecorder drukken, rolt je verhaal over het geluidsbandje van de casette.
Na wat rationaliseren van het gebeuren, besef ik dat het ongetwijfeld te maken heeft met die vriendschappelijk verbinding waarover ik het daarstraks had. Het was een spontaan samenkomen, onuitgesproken noch in woorden noch in lichaamstaal zijn we dat gesprek begonnen als twee wildvreemde mensen die enkele dagen samen hadden doorgebracht in een grotere groep waarin een sterke energie hing. De verbinding die ik gevoeld heb was diep en puur en van vriendschappelijke aard, kontakt van ziel tot ziel. Het gesprek bracht me in beweging en werkt ook vandaag nog door. Alweer kan ik alleen maar eeuwig dankbaar zijn dat dit naar me toe gekomen is. Mooi, innerlijk en puur en vanuit een kracht die me kunnen bewegen heeft.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Schrijfsels uit de Masunaga week
11-07-2010
Shiatsuweek - deel I
Het is alweer een tijdje geleden, misschien zelfs meer dan gewoon een tijdje, maar hier zit ik dan in mijn bed met pen en papier in de hand (figuurlijk). Het verleden heeft me geleerd dat deze oefening, als je het zo mag noemen, wel eens kan uitlopen. Het laat me koud want ik heb een onweerstaanbare drang om wat er binnen in me afspeelt naar buiten te brengen.
Jongens, wat zo een Masunaga week allemaal met je kan doen. Je kop staat helemaal overhoop, je lijf verlangt naar stilte en rust en je ziel herkent ongelooflijk veel zaken die besproken werden. Angstaanjagend is het dan ook als je na zo een weekje vertoeven in betere oorden weer terug thuiskomt. Fysisch thuiskomen was het voor mij vooral want mentaal en emotioneel en wie weet zelfs spiritueel, had ik veel meer zin om terug naar Antwerpen te vertrekken. Maar ook dat hoort erbij. Je kan jezelf alleen maar ontwikkelen als je wat je geleerd hebt ook daadwerkelijk gaat omzetten in realiteit. En dan spreek ik in dit geval nog niet over het Masunaga onderdeel, wat toch overvloedig aanwezig was.
Je komt tijdens zulke weken opmerkelijk veel gelijkgestemden tegen, mensen die vaak diezelfde of gelijkaardige grieven ondergaan of achter de rug hebben. Je leert dan ook onmenselijk veel uit gesprekken die gevoerd worden, al is dat in mijn geval vaak omdat ik met hen meevoel dan wel omdat ik diezelfde situatie beleefd heb. Ieder mens heeft zo zijn kopzorgen en iedereen gaat daar ook op zijn eigen manier mee om. Persoonlijk weet ik niet of ik wel altijd zo goed mogelijk gedaan heb wat ik kon doen, zeker niet als het gaat over de relatie. Wat wel vaststaat is dat ik altijd het gevoel had dat ik alles deed dat in mijn macht lag om er iets van te maken.
Nog niet zo heel lang geleden, een maand ofzo, zeg ik aan mijn partner dat het heel hoog tijd wordt dat hij voor zichzelf gaat uitmaken wat hij nou precies wil met onze relatie. Doorgaan in welke vorm dan ook, maar zeker mits toegevingen langs beide kanten of er gewoon mee stoppen. Maar feit is dat dit eigenlijk een vraag is die ik vooral aan mezelf moet stellen. We moeten voor onszelf uitmaken of we nog gelukkig kunnen zijn in onze relatie. Met gelukkig bedoel ik dan niet per se dat hij meer intimiteit krijgt als ik wat meer knuffels krijg. Zo simpel is het niet. Het is meer een kwestie van aanvoelen of de relatie nog voldoende kan bijdragen tot het evolutieproces van ons beiden.
We worden allemaal verondersteld van iets neer te zetten in het leven. De relatie moet in die zin ondersteunend werken. Dat betekent natuurlijk niet dat het allemaal en altijd rozengeur en maneschijn moet zijn, zeker niet. Ook de minder leuke periodes en/of gebeurtenissen binnen de relatie houden je op het rechte pad. Het betekent wel dat je als individu moet kunnen leren en moet kunnen voortbewegen in de relatie. Vanaf het ogenblik dat je aanvoelt dat je relatie op één of andere manier je eigen groeiproces in de weg staat, moet je de keuze maken of je er dan nog mee wil doorgaan. Veelal beseffen we zelfs niet wat er precies aan het gebeuren is. Ik kan me perfect inbeelden dat dit zich voordoet in de beste relaties, bij mensen die zelfs nog smoorverliefd zijn op elkaar. Als individu heb ik dat gevoel al gehad. Mijn hele leven draaide rond werken, thuiskomen en voor de kindjes en het huishouden zorgen en af en toe sporten. Eigenlijk had ik alles op een rijtje en zag mijn leven er zeer goed uit. Maar toch ontbrak er iets...
Na een ietwat onorthodoxe zoektocht kwam ik tot het besef dat er nog een ander niveau van leven bestaat. Daar waar je zonder het te beseffen jezelf steeds naar buiten toe richt, naar de maatschappij zeg maar, bestaat er wel degelijk nog een onderdeel van onszelf dat gericht is naar onze diepste binnenkant. Heel vaak wordt dat stukje van onszelf klakkeloos genegeerd, maar toen ik het bestaan ervan uiteindelijk begreep, werd ik een ander mens. Ik kwam met mezelf in kontakt, had een rechtstreekse telefoonlijn naar mijn innerlijke ik en kon met dat stuk van mezelf uitwisselen. Het was bij momenten zeer confronterend, maar ik ben nog steeds eeuwig dankbaar dat deze evolutie zich heeft voorgedaan. Dat vaak ongekende stukje van onszelf trekt aan de alarmbel wanneer het fout gaat in ons leven, wijzelf (de naar buiten gericht ik) beslissen dan of we ingaan op die alarmbelprocedure. En daar is zo een week onder gelijkgestemden wel echt goed voor. Je beseft hoe erg je weer bent gericht naar wie je niet bent en wat je niet hoort te doen, eerder dan naar de puurste vorm van je eigen wezen. Als het allemaal wat poëtisch en melodramatisch klinkt, denk dan maar dat ik een zotte bel ben die uit haar nek aan het kletsen is. Maar als je ook maar enige vorm van kontakt gehad hebt met jezelf, dan besef je dat dit allemaal nog niet zo onzinnig is als het misschien lijkt.
Punt is dat we het het allemaal zelf in de hand hebben. Ook al ga je samen met anderen door het leven, je hebt als mens je eigen verantwoordelijkheid in het hier en nu. Die verantwoordelijkheid omvat ook het kritisch kijken naar jezelf, da's trouwens een leuke oefening, je lacht je een breuk met zo een observatie. Maar tranen vloeien er minstens evenveel, want wat zijn wij als mens soms toch blind. Na verloop van tijd stap je automatisch in de schoenen van je neutrale observator en wordt het allemaal wat makkelijker om mee om te gaan. Bovendien zie je dan ook steeds diezelfde dingen terugkomen. Dan besef je dat het allemaal wel meer is dan gewoon een domme situatie, het vormt misschien wel een rode draad door je leven. Volg je me nog ? In elk geval, het heeft me allemaal weer aan het denken en voelen gezet en ik sta voor een belangrijke wending in mijn leven, tenminste dat gevoel heb ik. De uiteindelijke richting ken ik nog niet, maar het is duidelijk dat ze zich begint te manifesteren in mijn diepere ik, mijn ziel. Het zal ongetwijfeld nog wat duren vooraleer het zich naar buiten manifesteert. Tot dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ik met zulke mooie mensen in kontakt gekomen ben, want ieder van hen heeft bijgedragen tot wie ik vandaag ben.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien gebeuren. Mahatma Gandhi
Lijden is nodig tot je inziet dat het niet nodig is. Eckhart Tolle
Het kleinste wordt groot als je het met liefde doet. Pater Damiaan
Elke beslissing die je neemt is geen beslissing over wat je doet. Het is een beslissing over wie je bent. Neale Donald Walsch
Doe alles met zoveel ernst alsof het voortbestaan van het universum ervan afhing, en glimlach tegelijk omdat je denkt dat wat je doet ook maar enig verschil zou uitmaken. Boeddhistische wijsheid
Als we alles zouden doen waartoe we in staat zijn, zouden we verbaasd staan over onszelf. Thomas Edison
Geef mij een steunpunt en ik beweeg de wereld. Archimedes
De mens kijkt niet met zijn ogen, maar met zijn bewustzijn. Paul Liekens
Wijsheid is dromen hebben die groot genoeg zijn om ze niet uit het gezicht te verliezen bij het realiseren ervan. Oscar Wilde
Omstandigheden maken niet de mens, zij onthullen hoe hij is. James Allen
Grote mensen zijn zoals ze willen zijn, zij creëren het leven. Kleine mensen zijn zoals zij kunnen zijn, zij ondergaan het leven. Victor Hugo
Wij sterven als ons leven niet meer wordt verlicht door het constante licht van de dagelijks hernieuwde verwondering waarvan de bron voorbij alle rede ligt. Dag Hammarskjöld
Geluk komt van aandacht voor kleine dingen, ongeluk van het verwaarlozen van kleine dingen. Xiang Xu
Wat je doet is misschien niet belangrijk, maar het is belangrijk dat je het doet. Mahatma Gandhi
De wereld een beetje beter achterlaten, hetzij een kind, een tuinpad of een verbeterde sociale toestand, weten dat ook maar één mens gemakkelijker geademd heeft omdat jij er was, dat is geslaagd zijn. Ralph Waldo Emerson
Een mens met mededogen transformeert de wereld waar hij komt. Chinees gezegde
Als je kijkt naar wat je hebt in het leven, is er altijd genoeg. Als je kijkt naar wat je niet hebt, is er altijd te weinig. Oprah Winfrey
