vanmorgen om 8u15 tankte ik aan Total Mechelen en ging het richting Leuven om verder te rijden Naar Hannut waar ik een koffietje dronk en een paar foto 's nam van de groene met zijn nieuwe snuit.
Het ging verder over Hoey tot in Burg-Reuland waar ik de tijd nam voor een broodje met kaas. Verder gereden en dan zag ik het bord 'Am den Bock' en wist al dat ik een tiental km verder Lutzkampen zou binnen rijden. Een vreemd gevoel overviel me . Er stonden twee wagens op een plek waar ik de groene normaal kon stallen, ik heb dus wat foto 's genomen van beneden. Voetpaden zijn er onbestaand. http://picasaweb.google.be/hungryfire/Lutzkampen2010#
morgen gaat het terug solo naar Lutzkampen. Het wordt mijn maidentrip na 5 weken inactiviteit wegens stukken aan de motor en de GPS. De derde nu al op amper 13 maanden tijd, ik hoop dat Garmin me nu een bedrijfszeker apparaat heeft bezorgd.
De club waarvan ik deel uimaakte rijdt op 21 juli de 'klassieker'.
ik heb even mijn trots opzij gezet om terug te keren met de MCTW naar de plaats waar Eric Cras zijn leven liet verleden jaar 20 juli 2008. Het deed enerzijds deugd om de oude rakkers van vroeger terug te zien, anderzijds was het weeral een plek waar zoveel vraagtekens rezen rond zijn ongeval. De rode rozen die ik de week ervoor met Rika daar was gaan leggen-we waren met vakantie in Sankt-Vith- waren weliswaar verdroogd.
Over de schouder nu, de rit ging vlot en ik voelde relatief weinig pijn in de schouder maar ik was wel redelijk moe s avonds, voor de rest wordt het nog twee weken pillen slikken en hopen dat de tweevoudige breuk van het sleutelbeen geheeld zal zijn. Foto 's van de site van MCTW!!!: http://picasaweb.google.be/MTC2WHEELS/Tuono#
Goed nieuws, sinds eergisteren slaap ik pijnvrij. Dit is een echte verademing, op geen enkele manier was het mogelijk om langer dan een uurtje te slapen, hoe je je ook draait of keert, het slaapcomfort krijg je niet. Bovendien ben ik een rechterzijslaper, wat me nu onmogelijk is omdat de kwetsuur rechts is. Bovendien vrees ik dat er ergens een barst is in een rib, bovenkant flank zit ook blauw en als ik erop duw doet het pijn.
We zijn dus twee weken later en nu voel ik progressie in het herstel, aansluitend aan mijn werkonbekwaamheid neem ik mijn verlof tot 9 augustus. Op 4 augustus zoals gezegd worden er foto 's genomen en wordt bepaald of alles heelt zonder verdere chirurgische ingreep.
Zondag ben ik toch wel even met de Jeep naar Geel gereden en er een trailer gekocht waarmee ik max. 2 motoren kan vervoeren. Stilaan komt het moraal terug en de goesting om aan de reparatie van de groene te starten, maar dat zal denk ik nog een paar weken moeten uitgesteld worden.Veel werk is er niet aan, maar t is gebukt werk en nogal veeleisend aan de fijne motoriek.
Met wat geluk en veel geduld.....halen we Zolder op 22 september.
Blijkbaar hebben ze uitstekende pijnstillers in Lummen, alleszins, de week was niet van de poes. Vooral het slapen met het 'harnas' bleek na twee dagen onhoudbaar, zodat ik nu slaap met een enigszins geïmmobiliseerde arm dmv een speciale klittenband. Bovendien speelt de warmte parten. Op 4 augustus gaan ze stand van zaken opmaken in Sint Maarten Mechelen. Ik ga er vanuit dat de natuur daartegen zijn werk gedaan heeft en er geen operatie aan te pas hoeft te komen.
Ondertussen bezin ik me over de toekomst. Dergelijke gebeurtenissen doen een mens nadenken, ik vraag me af hoe dit verhaal geëindigd zou zijn op de openbare weg. Eigenlijk is rijden op een circuit veiliger, misschien dat ik eerder geneigd ben om die weg verder in te slagen en de openbare weg te mijden.
Hoe dan ook, op 22 september -ik ga er vanuit dat mijn lichaam daartegen volledig hersteld zal zijn- gaat het terug naar Zolder. Mijn baanseizoen zit er voorlopig althans op. Deze keer plooi ik mijn spiegels tegen de kuip.
Ambulanciers spreken je aan, je reageert, doen je helm af. Je wordt begeleid naar de ambulance. Je kijkt naar de mensen in de ambulance en de beelden zweven voor je ogen, synchronisatie is even weg. Je wordt lijkbleek en je beseft dat je systeem in een kleine shock belandt. Het is de nasleep van de pijn, rechterkant sleutelbeen doet pijn en je beseft dat er iets kapot is. Bij de dokterspost stelt men je wat vragen rond startnummer en adres, kwestie om te zien of er geen hersenschade is. Dat is geen probleem dus. De dokter zet een pijnstiller in de bil en het gaat naar de kliniek van Sint Franciscus in Lummen. Foto 's worden genomen, het sleutelbeen is inderdaad gebroken, foto 's worden op dvd gezet, je krijgt een soort van harnas aan dat beide schouders ondersteunt, papieren voor het werk en een brief voor een bottendokter in Mechelen. Met een Mercedes word ik naar het circuit van Terlaemen gevoerd (dank zij Ethias-assistance, gelukkig...) waar de takelwagen met mij het circuit oprijdt: de groene staat langs de kant, sleutel op het contactslot, de transponder verwijderd. Buiten het rechterknipperlicht dat eraan bengelt maar nog werkt is er wat schaafschade aan de onderkant van de kuip, maar dat valt mee.
Om 21 uur rijden we over de E314 naar Mechelen waar we de groene van de dépanneur halen en ik het niet kan laten om met haar nog een klein stukje te rijden, ze doet het zoals gewoonlijk perfect. Ze gaat de garage in, het is ondertussen 23 uur.
Ik sliep goed, en vanmorgen was er geen pijn. Die kwam even terug doordat ik moeite had om de T-shirt over mijn hoofd te trekken, ook dat zijn technieken die ik me nu eigen moet maken. Ik verwijderde het harnas en dan kijk je in de spiegel en dan schokt het toch wel even. De twee laatste foto 's tonen waarom. Het litteken is een relikwie van vroeger.
Vandaag ben ik dan naar de bottenspecialist geweest in Mechelen die me verzekerde dat een operatie niet hoeft, gelukkig.
We gaan nu een maandje rusten. Met Dafalgan en Ibuprofene.
Vier groepen konden dus rondes rijden gedurende telkens 20 minuten, er waren twee groepen niveau gevorderden, vandaar de vier.¨Puike organisatie, het liept allemaal voortreffelijk. Behalve bij de experts reden er instructeurs mee om onder andere te tonen welke de ideale lijnen waren om de bochten te nemen. De meesten van mijn groep hadden al een meer dan behoorlijke circuitervaring en reden doorgaans met racemotoren waarmee ze op de baan niet kwamen. Ze waren bovendien een pak snelller vooral in de bochten zodat ik me telkens liet afzakken naar de laatste plaats om gewoon me te concentreren op de juiste bochtentechieken en het zitten naast de motor- knietje naar de asfalt waardoor je de bochten niet alleen sneller kan nemen, de machine blijft ook beter stabiel (voor zover je het stuur niet lost natuurlijk).
Lunch op de middag en pauze tot 13 uur, en de series begonnen opnieuw. Ondertussen nog wat rondgekuierd en de standen bewonderd. De vijfde sessie bood zich aan en weer stormden machines rechts en links voorbij vlak voor de sterrenwachtbocht. Ik kwam uit de sterrenwachtbocht en reed verden naar de kanaalbocht toen ik de stommiteit deed in mijn linkerspiegel te kijken en kwam aan hoge snelheid te ver in de bocht naar links, rechts kijken om hem te nemen was te laat en ik was verplicht om de machine de grintbak in te sturen.
Op zich is dat geen probleem, in Croix meermaals gezien dat een piloot de grintbak opzoekt, de machine graaft zich mooi in en stopt al na max 2 a 3 meter. De piloot blijft rechtop zitten terwijl de kiezel tot zijn hielen staat.
In Zolder is dat blijkbaar anders, ofwel is de kiezel voorzien voor auto 's, ofwel is de kiezel door het niet tijdig luchten een harde laag geworden, de kiezel in Croix is wit en veel dikker dan die van Zolder. Tevens veelk dikker in laag.
Feit is wel dat ik een dertigtal meter verder als het ware over de kiezel denderde terwijl ik koortsachtig probeerde het stuur, dat constant vibreerde en schokte te beheersen. Hier was geen houden aan en op een bepaald moment kantelde de groene naar rechts en kreeg ik haar op mijn linkerflank. Steeds het stuur vasthoudend dreunde mijn schouder op de kiezel onder het gewicht van de machine.
De pijnscheut die volgde kan ik moeilijk beschrijven, het maakt je ijskoud terwijl je zweet. Terwijl de ambulance al op komst is probeer je recht te staan, je geraakt amper op je knieën en dan zak je terug met je hoofd op de kiezel terwijl je wezenloos wacht.
Om 6 uur schoot ik wakker, en als een pijl uit een boog stormde ik naar beneden. Me overslapen op een dergelijke dag is zo stom. Snel me gewassen, een pot koffie opgezet, poes korrels gegeven en al mijn spullen die ik klaar had gezet ingepakt. Eten uit de frigo en verpakt in mijn rood rugzakje en naar de garage waar de groene ongeduldig stond te wachten.
Kwart voor zeven nog volgetankt en dan ging het over Leuven naar de E314 richting Hasselt. Er was weinig verkeer langs de kant van de autostrade richting Genk, richting Brussel daarentegen was weer zoals naar gewoonte een file van enkele tientallen kilometers.
De Zumo leidde me voortreffelijk naar het circuit van Terlaemen en om kwart voor acht bood ik mijn Ninja aan op de technische keuring waar men me dus zegde- wat ik had gevreesd- dat er lucht zat op de voorrem.
Wat verder stationeerde in de groene en met behulp van een bereidwillige die de rem oppompte en vast hield ontluchtte ik de remmen, het gaf al een heel ander gevoel en het is veiliger ook. Vervolgens beklommen we de toren waar we even later een sticker kregen en een nummer die we beide op de front van de motor moesten kleven. Groen was beginneling, geel was minder snel en rood was snel, wat neerkwam op niveau 's beginneling, gevorderden en experts. Beetje vergelijkbaar met Croix waar ze indelen in RECE, RACE, RACE-Plus.
Ik kreeg geel met startnummer 140. Het was dus de gelegenheid om een trapje hoger te klimmen, Dirk had me de laatste keer in Croix al gesuggereerd dat we de volgende keer in RACE zouden rijden, het beloofde dus wel spannend te worden, het was bovendien een stralende zomerdag.
Overal publiciteit voor Kawasaki uiteraard, de organisatie was Hollands en dat kon je goed horen.
Dit circuit heb ik al bereden met een NSU-TTS groep5 in 1982 maar te lang geleden om me nog het ganse parcours te herinneren. Alleen de Jacqy Ick bocht maar misschien is dat ook fout. Het zwarte jaar voor de omloop is 1982 door de dood van Gilles Villeneuve die overleed tijdens de trainingen voor formule op 8 mei.
Betekent om 4 uur uit mijn warm bedje om te vertrekken om 5u45 en aankomst ergens rond 7 uur in Terlaemen. Eerst is er de technische controle bij PITBOX 35. Na de technische controle moeten we ons begeven naar het secretariaat met het volledig afstand van verhaal en het paspoort. Hier geven we het OK van de technische controle en de twee andere documenten af, krijgen we een startnummer, tijdschema en een transponder. Bij terug afgeven van de transponder op het einde van de dag krijgen we ons paspoort terug. Afgeven van de transpoinders biij pitbox nr 36.
We krijgen een ontbijt en s avonds een BBQ. Transponder zou een elektronisch toestel zijn dat bepaalde functies van de motor zelf registreert, ik ben benieuwd. Onder andere de druk van de remmen wordt gemeten en net dat is iets wat me zorgen baart vermits ik maar een 2 cm remafstand op de hendel heb, ik neem dus morgen remvloeistof mee en purgeer ter plekke. k Zal wel pompen vooraleer de technische controle gebeurt.
De remblokken zijn alleszins nog in prima conditie, desnoods vraag ik help aan aanwezige techniekers van Kawasaki. Link: http://www.circuit-zolder.be/nl/
We plaatsen de motoren in de aanhangwagen en rijden huiswaarts, ik zit met een gemengd gevoel. Onderweg vallen bovendien mijn ogen dicht het was sterker dan mezelf. Dirk zet enkele cd tjes op met muziek van Eddy Wally en Will Tura en dan vlot het een beetje, maar desalniettemin....blijft het lastig om mijn ogen open te houden. Maar het lukt. Wel vervelend, maar k ben al van 4 uur op nietwaar. Slaapgebrek bovendien wegens voortdurende gezondheidsproblemen. Tja....
In Elewijt gaan we nog effe eten, en de pinten smaken , zowel als het stoofvlees met de frietjes. We hadden bovendien nog een tof gesprek.
Maandag Zolder en dan ga ik mijn poep in de bochten steken. Zeker weten..
bon, we gaan dus naar het onderdeel no gear no brakes en dan is het zaak om niet te schakelen en niet te remmen over het ganse circuit. Betekent dat je op de rechte lijnen je snelheid in functie van de gekozen versnelling moet gaan aanpassen aan de bochten die volgen zonder te remmen of te schakelen. Betekent dus dat ik maximaal op derde versnelling op rechte stukken en de bochten neem op maximale snelheid op dezelfde versnelling, lukt me wel. In vijfde gaat ze naar...300 km/uur en dat lukt je niet op een dergelijk circuit.
Volgende twee onderdelen zijn in RECE vrij rijden, maar te laat weer hoor ik dat we niemand mogen voorsteken behalve op de rechte lijn. De eerste sessie zit ik vooraan en ik maak een ongelooflijke snelle tijd en probeer de techieken in de bochten uit. Ik krijg een gevoel van ....yessssss....
Tweede sessie word ik geconfronteerd met Dirk die me gewoon voorbij knalt en die ik nooit meer kan inhalen.
De laatste sessie worden we gemengd met de groep RACE en dan gaat het mis. Op een belaald moment word ik langs rechts en links ingehaald door twee motoren van de RACE groep, ik panikeer want ik ken de regels niet.
Dit is een afkraker, later vertelt Dirk me dat diegenen die inhalen verantwoordelijk zijn voor hun inhaalmanoeuver. Te laat dus anders, enfin....Op de rechte lijnen moeten ze echter passen, de groene heeft gewoon veel power.
De motoren hadden we al de vorige avond opgeladen op zijn remorque om tijd te winnen, het doet steeds deugd om Dirk terug te zien nietwaar.
Richting Croix over de autostrade, de GPS ingebouwd in de wagen van Dirk geeft nauwkeurig de te volgen route aan op een magnifiek scherm: onderweg ervaar ik dat die wagen beschikt over 6 versnellingen alstublieft. Ergens tussenin pikt nog Stefaan aan, een kei van een kerel die op de aanhangwagen een BMW vervoert. We komen zeer goed op schema aan op het ondertussen bekende circuit, laden de motoren uit en begeven ons naar de stand waar we weerom de gekende verwelkoming krijgen, maar deze keer een beetje ingekort.
Eerste kennismaking met het circuit was weer het rijden rond de paaltjes, no problem. Tweede sessie was het stoppen en uitwijken, en eerlijk gezegd, saai omdat ik dat....al te veel gevolgd heb en omdat het dus saai was.
Ik miste ook een beetje veel de uitleg over de piste die de voirige keer werd gegeven met name het systeem van aangeduide punten waar je je moet op concentreren om de bocht zo goed als mogelijk te nemen, de APEX dus.
Even de motards gegroet, het is wel impressionant om zo een groot aantal actieve rijdende leden bij mekaar te zien zitten. Maar eten zat er blijkbaar niet in, (heb leek een café te zijn) ik bestelde een cola. Na een poosje namen ze afscheid, gelet op het gevorderde uur en hun gewoontes kennende dacht ik dat ze verder wel iets zouden gaan opzoeken om te eten. Ik genoot van het zonnetje tot mijn maag me eraan herinnerde dat het ook voor mij wel tijd was, ik was tenslotte al van 6 uur op.
Even buiten Ciney zag ik dat ze een eetgelegenheid hadden gevonden, ik besloot echter verder te rijden en inderdaad, een aantal kilometers verder op de hoek besloot ik mijn kans te wagen in Le Cheval Blanc.
Het terras zat stampvol, en bovendien was de zon van de partij, zodat ik besloot om toch een plaatsje onder een parasol te kiezen.Vermits mijn partner me de levieten gelezen heeft omdat ik altijd althans volgens haar 'steeds 'boecht' eet in een slechte frituur bestelde ik maar een schotel gezond eten, twee gezonde vleesspiezen met gezonde groenten en twee gezonde aardappelen in de schil, met een drietal gezonde sausjes. Je moet ginder veel geduld uitoefenen, al bij al denk ik dat ik zo een anderhalf uur in totaal, wachttijd inbegrepen, aan tafel heb gezeten. Het was wel extreem druk, dat moet ik toegeven. Deze zaak is in alle geval aanbevelenswaardig. Ondanks de drukte slaagde de kok erin me de meest voortreffelijke brochettes te bereiden, met vlees dat echt zeer smaakvol en zeer mals was.
Het zal overal wel druk geweest zijn, slechts een klein halfuurtje voordat ik uiteindelijk de groene de sporen gaf passeerde een heuse karavaan motorrijders en draaiden achter de hoek de straat in.
Het ging dan verder door het immer groen van de Ardennen naar de E411 waar ik richting Brussel nam, tot de sluizen open gingen en ik vergast werd op een malse regenbui die erger werd naarmate Brussel naderde. Ik besloot dus wijselijk om de afrit te nemen naar Leuven in de hoop dat meer Noordwaarts het weer zou verbeteren wat ook gebeurde.
300 km ongeveer gereden vandaag waarvan ongeveer 220 km over de autostrade, het was de moeite.
Volgende zondag pas ik. Woensdag gaat het terug naar het circuit van Croix (FR) om nog wat bochtenwerk in te oefenen.
Na een nachtje slecht slapen, jeuk aan de voet die destijds verbrandde, was ik tevreden dat het 6 uur was zodat ik uit de veren kon.Veel te vroeg uiteraard, ik zou pas starten om 8u30, maar tja. Felix de witte kater van de buren zag het blijkbaar niet zitten om zo vroeg zijn ontbijt te komen opeisen zodat Maxime in haar eentje haar brokjes opat. Een frisse wasbeurt en een potje koffie vergezeld van enkele sneetjes brood met verse aardbeien en dan maar wachten natuurlijk tot 8 uur, de tijd verdrijvend met wat te Internetten en mijn mails te lezen.
Om 8u00 naar de garage, de Zumo geïnstalleerd en naar Total gereden waar ik tankte en mijn bandendruk op peil bracht, de voorband had slechts 2 atm druk en dat is 400 gram te weinig.
8u30 over de Leuvensesteenweg via de Motstraat richting E19 tot Brussel om dan over de 411 verder te rijden, om dan de afrit naar Namen te nemen. Het weer was relatief goed en droog, de buien hingen zwaar over het Noorden van het land, wat het KMI voorspeld had.
Over de route de la Vache, ik heb veel mooie vergezichten mogen aanschouwen, en aan enkele oude overblijfselen en kastelen nam ik de tijd om even te stoppen en wat foto 's te nemen. Op één locatie was er een groot feest voor de kinderen en had men een witte tent gespannen zodat de gasten komden ravotten mocht het regenen: vermits de zon scheen was het bovendien voor de ouders een ideale plaats om te eten.
Stilaan kreeg ik zin in een kopje koffie, het was al rond 10u30 maar blijkbaar is de horeca op die baan geen bekend begrip. Ik heb wel koeien gezien, massa 's koeien, duizenden....Om dol te worden. Maar eveneens prachtige vergezichten, het spijtige is dat je meestal geen gelegenheid hebt om de motor even te stationeren om kiekjes te maken, wegens gebrek aan een voetpad. Uiteindelijk kwam ik in Ciney aan en draaide het plein op met enkele café s. In een flits zag ik een groot aantal motoren geparkeerd staan en even links kijkend bekende gezichten.
Historisch: In 1273 werd een koeiendief aangehouden en daarna opgehangen hoewel hij de koe probeerde terug te bezorgen. Om hem te wreken startte de Graaf van Namen een oorlog die de Condroz vernietigde.
Deze rit heb ik geleid met de vorige club vanuit Andenne, met roadbook. Dit roadbook blijkt onvindbaar, vandaar dat ik ze gedwonload heb van een site. Ferme vergezichten, ik weet echt niet of we die nu gaan hebben.
Een goeie gelegenheid om de Zumo550 nog uit te testen.
Vertrek om 8u30 aan Total Station Leuvensesteenweg , de rit is ongeveer een 290 km lang met vertrek- en terug via autostrade.
Ik had zorgvuldig de rit opgeslagen op de Zumo en ik kreeg een vaag vermoeden toen ik kanten Yvoir belandde dat één en ander zou leiden tot een verrassende ontknoping. Het vermoeden werd later bevestigd , het werd uiteindelijk de rit naar 'Les Hautes Rivières'.(FR).
Op 31 mei 2009 gaat het naar Frankrijk, opnieuw dus. Een bijna 500 km lange rit met als doel Marville.
Marville is een gemeente in het Franse departement Meuse (regio Lotharingen) en telt 553 inwoners (2004). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Verdun en ligt aan de Othain op de grens met het departement Meurthe-et-Moselle.
Bij het kerkhof van de kapel van Saint Hilaire bevind zich een knekelhuis met circa 40.000 schedels. (Bron: Wikipedia)
De rit heen naar de Ardennen gaat over de E411 om de timing te behalen.
Deze rit werd me bekend gemaakt door Jokke, één van de leden van mijn vorige club, waarvoor mijn dank. Ik heb ze wel een beetje aangepast. Ik ga er vanuit dat hij me dat niet kwalijk neemt.
Rit donderdag 21 mei 2009: Le Col du Loup (FR) part 3
Het ging dus verder in België en op een bepaald moment zag ik de mogelijkheid om te rijden naar de Meren van l' Eau d' Heure, http://www.lacsdeleaudheure.be/?langue=nl De stuwdam 'La petite taille' heb ik niet bereikt wel 'le lac de Falemprise' waar ik enkele foto 's nam. Het was er druk.
Uiteindelijk besloot ik richting Mechelen te rijden en de GPS bracht me over...Charleroi terug, nooit meer, ik heb zelfs twee maal rond Charleroi dezelfde richting gereden. De omstreken van Charleroi typeren zich tenandere door de troosteloze aanblik van verkommerde huizen. Charleroi lijkt me een bidonville als je die stad vergelijkt met Namur.
425 km op de teller, balans: niet zo fraaie rit, er zijn betere.Ik ben daar eerlijk in, het was niet slecht, het was niet zo goed. Ik reed om 17 uur de garage binnen, had de laatste 50 km last van krampen in de polsen: toen ik de Zumo loskoppelde met het kleine schroevendraaiertje kreeg ik een kramp....en het verdween in mijn carennage.
Eén van dees dus de boel opensmijten in de hoop dat ik het nog terugvind.
Rit donderdag 21 mei 2009: Le Col du Loup (FR) part 2
Maxime, onze jager, leefde van de visjes die ze kon pakken en de vogels. We namen haar dus mee, een echte jager.
Een volledige check-up bij de dierenarts bracht aan het licht dat haar oren vol schurft zaten. Enfin, ze is onze lieveling. En proper dat ze is .
Het vroegere gebouw naast het toenmalige 'Syndicat d' initiative' waar één of ander industriëel bedrijf was gevestigd en waar de duiven destijds hun stek hadden gevonden werd door de eigenaars omgetoverd tot een tweede hotel, daarnaast is een volledig restaurant uitgebouwd waar je vis- en schaaldierengerechten kan verorberen. Het zag er allemaal picco-bello uit, ik besloot dan ook om er een koffietje te drinken.
Het ging verder richting Frankrijk, ik heb onderweg nog wat foto 's genomen, ik belandde eigenlijk op de weg van de forten. In eerste instantie zien jullie het fort van Rome, wat verder nog enkele panorama 's waarvan enkele slechte wegen, waarop ik belandde door de Zumo550, die ik eigenlijk niet zo graag heb, mijn vorige oude 2610 deed zijn werk veel beter. Het zal wel aan mij liggen, maar het is zo en als dat blijft duren gaat de 2610 terug zijn plaats krijgen op de motor.
In Frankrijk doen ze alles grondig, een paar foto 's gemaakt van de elektriciteitsvoorzieningen, lees hoogspanningscentrales en -masten,niet te geloven. Kerncentrales in volle groenlandschap. Het weer in Frankrijk was minder goed dan in België, bewolkt, ik heb wat foto 's tenandere moeten lichter maken.
Ondertussen werd het al over één uur en ik had nog steeds geen etablissement gevonden waar ik de innerlijke mens kon voldoen, tot....er ergens een kermis was waar ik alleen de keuze had tussen frieten en frieten..... Ik koos dus voor de frieten.
Vanaf dan ging het richting België, en de restaurantjes doken dus op....te laat.
Rit donderdag 21 mei 2009: Le Col du Loup (FR) part 1
Wegens een misverstand rond de programmatie van dit verlengd weekend kwam er vandaag onverhoopt ruimte vrij om de uitgestelde rit te rijden.
Weliswaar niet zo fit stond ik om 8u30 aan het Total station te tanken toen er een Porsche naast me stopte. Ik geraakte in gesprek met de trotse eigenaar die me vertelde dat hij die wagen had kunnen kopen van een bedrijfsleider voor ....17.000 Euro. Hij vertelde me dat er van die serie slechts...911 modellen van de band liepen. Ik heb wat foto 's genomen van dit juweel op vier wielen. Meer info op : http://users.compaqnet.be/skyimages/porsche2/p911/mill/911mill.html Originele nieuwprijs: 80.000 Euro. Motor en versnellingsbak waren zelfs nieuw toen hij ze kocht.
Een tiental minuten later bolde ik richting Leuven en de flitspalen enigszins in t oog houdend ging het daarna over de klassieke weg naar Namen richting autostrade: het was er zeer druk en ik realiseerde me dat tal van mensen een lang weekend in de Ardennen wilden gaan doorbrengen, gelet op het groot aantal caravans met Nederlandse nummerplaten die ik ontmoette.
Een eerste sigaretstop met plasstop aan een benzinestation, typisch Waals: de deur achteraan waar het terrasje in de zon uitnodigend lonkte was gesloten zodat je helemaal rondom moest lopen om een koffietje te halen. Mijn goesting (voor die koffie althans) was al over.
Ook op die parking heel veel toeristen die er uitgelaten uitzagen. De Walen zullen weer zaken doen, en zo hoort het.
In dat hotel hebben we menige weekends doorgebracht, de 'gnome'.....lol.
Van daar hebben we ook onze dochter in een mandje meegebracht, ze was te vondeling gelegd en we konden het niet over ons hart krijgen om haar daar maar te laten verkommeren.
Vooral het slapen met het 'harnas' bleek na twee dagen onhoudbaar, zodat ik nu slaap met een enigszins geïmmobiliseerde arm dmv een speciale klittenband. Bovendien speelt de warmte parten.
'steeds 'boecht' eet in een slechte frituur bestelde ik maar een schotel gezond eten, twee gezonde vleesspiezen met gezonde groenten en twee gezonde aardappelen in de schil, met een drietal gezonde sausjes. 
. 
